Τετάρτη 21 Δεκεμβρίου 2011

Κ Ω Δ Ι Κ Ο Σ : Α Τ Α Λ Α Ν Τ Η

Παρουσίαση βιβλίου

Κλαίρη Αγγελίδου
Κ Ω Δ Ι Κ Ο Σ : Α Τ Α Λ Α Ν Τ Η

Αθήνα, Εκδόσεις Διόπτρα, 2011

Το’ χω ξαναπεί: η κ. Κλαίρη Αγγελίδου είναι μια παραμυθού που κρατά ένα μαγικό ραβδάκι και μας μαγεύει όλους, μικρούς και μεγάλους. Είναι σαν μια νερομάνα, μια βρυσομάνα από ανεξάντλητες ιστορίες. Μόνο που δεν λέει παραμύθια, δεν σκαρφίζεται ιστορίες, δεν είναι μυθοπλάστης. Μας ιστορεί τη ζωή της, την πολυκύμαντη και βασανισμένη που, όμως, είχε και εξάρσεις μεγαλείου, αυτοθυσίας, έρωτα και ομορφιάς.
Η συγγραφέας είναι η γυναίκα που αγάπησε και αγαπήθηκε πολύ. Είναι η αγωνίστρια της ΕΟΚΑ, η εκπαιδευτικός, η πολιτικός, η ποιήτρια, μα πάνω απ’ όλα η μάνα που ανάστησε τρεις λεβέντες. Είναι, όμως, και η γιαγιά με τα τέσσερα εγγόνια και τη μια την εγγονή, τη μονάκριβη και πολυαγαπημένη, που πήρε τ’ όνομά της, τη μικρή Κλαίρη.
Η κ. Κλαίρη Αγγελίδου με το νέο της πεζό με τον τίτλο «Κωδικός Αταλάντη», με υπότιτλο «Μια γυναίκα στην Αντίσταση», διαζωγραφίζει με μελανά μα και φωτεινά χρώματα τη ζωή της, τις σπουδές της στην Αθήνα, τον εξαίσιο έρωτά της με τον συμφοιτητή της Νίκο Αγγελίδη, την ένταξή τους στην ΚΑΡΗ, τον μυστικό τους γάμο, τη συμμετοχή τους στην ΕΟΚΑ, τα πρώτα χρόνια που έζησαν στη Γιαλούσα, τις δοκιμασίες που πέρασε για να μεγαλώσει τα παιδιά της μόνη της στην προσφυγιά μετά το χαμό του αγαπημένου της…
Είναι, θα λέγαμε, ένα είδος αυτοβιογραφίας, μόνο που η συγγραφέας βρήκε ένα τέχνασμα για να την παρουσιάσει, ίσως από σεμνότητα, σύμφωνα με τον Καθηγητή Πέτρο Παπαπολυβίου, για να αποφύγει την πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Χρησιμοποιεί την τριτοπρόσωπη αφήγηση, χωρίς εστίαση ή με μηδενική εστίαση. Έτσι, γίνεται ο τριτοπρόσωπος παντογνώστης αφηγητής με την πανοραμική θέαση, που γνωρίζει τα πάντα για τους ήρωες του έργου, ακόμη και τις μύχιες σκέψεις και πολύ περισσότερο τα ποικίλα συναισθήματα των ηρώων της στους οποίους φορά προσωπείο.
Είναι κατάδηλο, λοιπόν, ότι πίσω από την Αταλάντη κρύβεται η συγγραφέας και πίσω από τον Λευτέρη ο Νίκος Αγγελίδης, μια περσόνα που θυμίζει « εκείνην για την οποία ο ποιητής Σολωμός έγραψε το πιο όμορφο τραγούδι του». Αταλάντη ήταν το ψευδώνυμο της συγγραφέως τον καιρό του Αγώνα, από τη μυθική Αταλάντη που ήταν «ωραιότατη και περίφημη δρομέας». Επειδή πολλοί ήθελαν να την παντρευτούν, δήλωσε ότι θα παντρευόταν αυτόν που θα κατάφερνε να την παραβγεί σε αγώνα δρόμου, και ότι θα φόνευε τον ηττημένο απ’ αυτήν. Τελικά, μετά από πολλά θύματα, τη νίκησε, με τη βοήθεια της θεάς Αφροδίτης, ο Ιππομένης που τη νυμφεύθηκε.
Ταυτόχρονα, η συγγραφέας χρησιμοποιεί και τη Γραμμική αφήγηση ή «Ab Ovo», από την αρχή, με την εξιστόρηση των γεγονότων κατά χρονολογική σειρά, χωρίς να λείπουν και οι αναδρομές στο παρελθόν που φωτίζουν τα γεγονότα του παρόντος. Βεβαίως, πετιέται αρκετές φορές συνειρμικά από το ένα θέμα στο άλλο, ενώ εγκιβωτίζει πλήθος ιστοριών για πρόσωπα και γεγονότα στην κύρια ιστορία της, όπως η ζωή του πεθερού της ή ο έρωτας των γονιών της ή τα ανέκδοτα με έναν γραφικό τύπο της Γιαλούσας τον «Χάλα Κατέβα».
Επιπλέον, θα λέγαμε ότι ο λόγος της είναι όπως πάντα μικροπερίοδος, σύντομος, λιτός, χωρίς περιττά φτιασίδια, αλλά διανθισμένος με λυρικές εικόνες, έξοχες περιγραφές των ανθρώπων μα και της φύσης, όπως της θάλασσας της Αμμοχώστου. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι υπάρχει έντονα ο λυρισμός και η φυσιολατρία αγκαλιά με την πατριδολατρία.
Ρουφώντας και πάλι άπληστα τις σελίδες του νέου της έργου, ένα μικρό βιβλιαράκι των 159 σελίδων, ευσύνοπτο, γεγονός που συγκαταλέγεται στα θετικά του έργου- μια που διαβάζεται απνευστί σε ένα-δύο το πολύ βράδια- με ένα εξώφυλλο που αναδίδει ρομαντική διάθεση, με μια νέα κοπελίτσα με αλογοουρά να περπατά ανάμεσα στα στάχια και λίγο παραδίπλα οι στρατιώτες να σημαδεύουν μια αγροικία, ενώ τα σύννεφα στον ουρανό είναι μαύρα και απειλητικά, μεταφέρθηκα νοερά στην κατεχόμενη γη μας και στον καιρό του αγώνα που δεν έζησα. Αλήθεια από πόσους κινδύνους πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι; Πόσες ταπεινώσεις και εξευτελισμούς βίωσαν από τους ευγενείς Άγγλους;
Εύλογα, θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι η Κλαίρη Αγγελίδου επαναλαμβάνει την ίδια θεματολογία: η κατεχόμενη γη μας, η Αμμόχωστος, ο αγώνας της ΕΟΚΑ, η προσφυγιά. Κι όμως. Μπορεί το περίγραμμα να είναι το ίδιο, γιατί είναι τα θέματα που την καίνε-και μας καίνε-άσχετο αν η δική μας δοκιμασία έγινε για άλλους ευλογία, όμως, για πρώτη φορά μιλά τόσο ανοικτά για προσωπικές της στιγμές, για τον έρωτά της, έναν έρωτα αγνό δυο ιδεολόγων νέων, την κοινή τους πορεία σ’ έναν αγώνα που τους καλούσε να λευτερώσουν το νησί τους, παίζοντας τη ζωή τους κορώνα-γράμματα. Μα και για τη μοναξιά της, όταν έφυγε εκείνος…
Είναι, λοιπόν, πρώτα και πάνω απ’ όλα τούτο το έργο, ένα αφήγημα ρεαλιστικής γραφής που απεικονίζει την πραγματικότητα, όπως τη βίωσε η συγγραφέας, με τις αγωνίες, τις λαχτάρες, τις πτώσεις, τους φόβους μα και τις στιγμές εθνικής έξαρσης και μεγαλείου. Διάσπαρτο με διαλόγους που ζωντανεύουν την αφήγηση, το αφήγημα τούτο της Κλαίρης Αγγελίδου, αποπνέει αγάπη για τους μαθητές τους της Γιαλούσας με τους οποίους μοιραζόντουσαν το ίδιο μυστικό, όπως την περίπτωση της ανατίναξης του αστυνομικού σταθμού που ήταν δίπλα στο ταχυδρομείο της κωμόπολης.
Αξίζει να τονιστεί ότι ένας από τους στόχους που η Κλαίρη Αγγελίδου θέλησε να γράψει τούτα τα νέα γεγονότα, που μας τα εκμυστηρεύεται ξεκάθαρα για πρώτη φορά, είναι για να μείνουν «κτήμα ες αεί». Να μην τα ξεχνούν οι παλαιότεροι και να τα γνωρίσουν και να παραδειγματίζονται οι νεότεροι. Κυρίως, όμως, αποστομώνει όσους επικρίνουν εκ του ασφαλούς εκείνο τον αγώνα και τα παλληκάρια του.
Το έργο είναι πολυπρόσωπο. Γύρω από την κεντρική ηρωίδα, την Αταλάντη, και τον κεντρικό ήρωα, τον Λευτέρη, κινείται ο πληθυσμός του έργου: η μάνα κι ο πατέρας της, κυρίως η μάνα που της έχει αδυναμία, οι συμφοιτητές και ο αγαπημένος τους καθηγητής στο Πανεπιστήμιο που πλαισιώνουν τον μυστικό τους γάμο στην Αθήνα, οι συναγωνιστές τους στην Κύπρο, οι μαθητές τους, οι άνθρωποι που συναναστρέφονται στην Ευρύχου- όπου φιλοξένησαν τον «θείο», όπως έλεγαν τον Αρχηγό- μα και στη Γιαλούσα, όπου έζησαν τρία χρόνια γεμάτα εμπειρίες μοναδικές.
Εκεί ο Λευτέρης ήταν βοηθός του τομεάρχη Φώτη Παπαφώτη, σε έναν τομέα που δεν υπήρχε προδοσία, που όλοι ήξεραν και κανένας δεν μιλούσε. Σκιαγραφούνται με γλαφυρότητα οι άνθρωποι του λαού με τις αρετές τους: με την αγάπη τους για την πατρίδα και τον συνάνθρωπό τους, την αλληλεγγύη, την εχεμύθεια, την εργατικότητα, τη λεβεντιά, την πειθαρχία, την αυταπάρνηση, την ενσυναίσθηση, τη συλλογικότητα, την αρχοντιά της ψυχής τους. Όλοι για έναν και ένας για όλους. Και όπως καταλήγει η συγγραφέας σ’ αυτό το κεφάλαιο:
"Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ δεν ήταν μόνο αγώνας αποτίναξης του ζυγού, ήταν αγώνας ψυχής, ανθρωπιάς. Οι άνθρωποι πάλευαν με τον εαυτό τους, τα πάθη τους, να γίνουν καλύτεροι, για μια πατρίδα απαλλαγμένη από τη σκλαβιά και την εξαθλίωση».
Έντονα τονίζεται, εξάλλου, από τη συγγραφέα και επαναλαμβάνεται κατά κόρον ότι εκείνο που την κράτησε σε όλες τις δύσκολες στιγμές της ζωής της ήταν η προσευχή. Είναι ένα «modus vivendi», ένα εγκόλπιο ανώτερης ηθικής που θέλει να μεταλαμπαδεύσει στους νεότερους, ένα δίδαγμα ζωής που πηγάζει από τα βιώματά της.
«Αταλάντη, κρατήσου. Έχεις ορκιστεί. Η Παναγιά δεν θα σ’ αφήσει…Σε κρατεί κάτω από τη σκέπη της.
Έτσι άντεχε. Ηρεμούσε, αναπτερωνόταν μέσα της η θέληση και προχωρούσε.
Μονάχα η προσευχή. Με την προσευχή, τα ατέλειωτα βράδια που η αγωνία τριβέλιζε τον νου της για την έκβαση του Αγώνα, έπαιρνε δύναμη.
…………………………………………………….
Το καντήλι της Παναγίας ήταν πάντα αναμμένο».
Θα ήθελα να αναφέρω ότι στα είκοσι κεφάλαια του βιβλίου, που διανθίζονται από φωτογραφίες μαυρόασπρες, και που τελειώνει πολύ αισιόδοξα με την ελπίδα για επιστροφή στη γη της Αμμοχώστου, έχει προσθέσει η συγγραφέας και ένα επίμετρο για τον Αυξεντίου, όπως διηγείται η ίδια την ιστορία του στα εγγόνια της. Βέβαια, μέσα από όλο το έργο παρελαύνουν κι άλλοι ήρωες, όπως ο Ανδρέας Ζάκος που ήταν συμμαθητής του Νίκου στο Παγκύπριο Γυμνάσιο, ο Παναγιώτης Κάσπης, ο Κυριάκος Μάτσης και η ηρωίδα Λουκία Παπαγεωργίου, η μητέρα-σύμβολο.
Επιλογικά, θα μπορούσα να αναφέρω άπειρες πτυχές του έργου, όπως τις επισκέψεις τους με τον Λευτέρη στην Αθήνα στον Φώτη Κόντογλου, τη λιτανεία από τη Γιαλούσα στον Άγιο Θέρισσο για να βρέξει-μετά το ζώσιμο της εκκλησίας πράγματι ξέσπασε η βροχή- σε κάποιες καλές στιγμές με τους Τουρκοκυπρίους, όπως την Τουρκάλα δασκάλα από τον Μούτταλο που μάζεψε και φύλαξε όλα αυτά τα χρόνια τις φωτογραφίες τους από την Αμμόχωστο, κ.ά.. Επίσης, μέσα από τις σελίδες του έργου αυτού περνούν η Αγία Ζώνη, η Αγία Παρασκευή, η Αγία Αικατερίνη, ο Αρχάγγελος της Γιαλούσας, η λαμπρατζιά του Αγίου Νικολάου και τόσα άλλα.
Όμως, ένα είναι το σημαντικό. Ότι το αφήγημα αυτό με τον τίτλο «Κωδικός: Αταλάντη», καθηλώνει τον αναγνώστη με την αλήθεια, την αμεσότητα και την παραστατικότητά του, όπως και με τη ρέουσα γραφή του και την ομορφιά των ανθρώπων του. Είναι μια «De profundis» εξομολόγηση της κ. Αγγελίδου όχι μόνο για τα δικά της συναισθήματα, αλλά και για όσα βίωσε αυτός ο δύσμοιρος τόπος.
«Εδώ τελειώνει η ιστορία της Αταλάντης. Μια αληθινή ιστορία, όπως την έζησε στα χρόνια της ζωής της, τα πιο όμορφα, τότε που ένιωσε μέσα της ότι είχε χρέος.
Χρέος μεγάλο στην πατρίδα της να πολεμήσει για τη λευτεριά της, για να φυτρώνουν τα σπαρτά και να λικνίζονται στο φύσημα του αγέρα λεύτερα, οι ψαράδες να οργώνουν με τις ψαρόβαρκες τη γαλανή θάλασσα και τα δίκτυα τους να είναι γεμάτα με σπαρταριστά ψάρια, μόχθος ζωής, που τραγουδούν ανέμελα, χωρίς φόβο.
Χρέος να μεγαλώσει παιδιά κι εγγόνια με χαμόγελο πλατύ, όπως πλατιά είναι η θάλασσά της.
Η θάλασσα της Αμμόχωστος…
Εξακολουθεί να πιστεύει ότι ο δρόμος που ξεκίνησε με τον Λευτέρη κάποτε, θα τελειώσει εκεί, στη θαλασσοφίλητη πόλη, εκεί στη θάλασσα, στην αμμουδιά με τους αλίανθους…».

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2011

Γεγονότα που στιγματίζουν την ιστορία…

19 Δεκεμβρίου, 2011 — vatopaidifriend4
Ο Καθηγούμενος Γέροντας Εφραίμ και η Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου αποτελούν κατά κοινή ομολογία των Αγιορειτών υποδειγματική πνευματική κοινοβιακή Αδελφότητα.

Αυτό βέβαια γίνεται τελείως κατανοητό για αυτούς που είχαν ή έχουν τη δυνατότητα να επισκεφθούν την Ιερά Μονή.

Ακόμη και σήμερα μετά από τόση δυσφήμιση και τόση άδικη ταλαιπωρία που έχουν υποστεί, τα πρόσωπά τους είναι χαμογελαστά, δεν έγινε καμία μείωση αντίθετα έγινε αύξηση της φιλοξενίας και διαρκώς νέοι μοναχοί προστίθενται στην Αδελφότητα.

Είναι γνωστό ότι η πνευματική φήμη της Μονής ξεπερνά τα όρια της Ελλάδας και τιμά την Ελλάδα διεθνώς.

Είναι ιδιαίτερα λυπηρό για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο ότι εξαιτίας διαφόρων πολιτικών ή άλλων σκοπιμοτήτων βάλλεται η Αδελφότητα στο πρόσωπο του ηγουμένου της γέροντα Εφραίμ.

Σύμφωνα με πληροφορίες της Romfea.gr ούτε η Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου ούτε η Αγιορείτικη Κοινότητα ούτε αυτή η Εκκλησία μένουν αμέτοχοι σε όσα συμβαίνουν, τα οποία χαρακτηρίζουν όχι μόνο άδικα αλλά και άκρως υπερβολικά.

Ο γέροντας Εφραίμ

Ο γέροντας Εφραίμ έχει γίνει αποδεκτός σαν μία από τις πιο γνωστές πνευματικές προσωπικότητες της Ορθοδοξίας.

Ο πνευματικός τρόπος που αντιμετωπίζει την περίεργη αυτή δοκιμασία αναδεικνύουν το πνευματικό κύρος του και τον σεβασμό που προκαλεί η παρουσία του, όπως σταθερά αποδεικνύεται και εντός και εκτός Ελλάδας, παρόλη την παγκόσμια δυσφήμιση.

Δεν είναι καθόλου άγνωστο σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, ιδιαίτερα σε αυτούς που ασχολούνται με τα εκκλησιαστικά ζητήματα, ότι τέτοιου τύπου διωγμοί στο βάθος τους έχουν τα ίδια ακριβώς κίνητρα με εκείνα των απ’ αιώνος διωχθέντων εναρέτων ανδρών.

Άνθρωποι που ταλαιπώρησαν την ελληνική κοινωνία και αποδεδειγμένα λειτούργησαν ιδιοτελώς σε πραγματικά σκάνδαλα με πολλούς αποδεδειγμένους χρηματισμούς, δεν ενοχλούνται από κανέναν.

Μοναχοί που είναι ακτήμονες και θυσιάζουν ακόμη και τον ίδιο τους τον εαυτό για το καλό των συνανθρώπων τους παρουσιάζονται σαν κακούργοι!!! Άραγε μάς θυμίζει τίποτε αυτό;

Τόμοι ιστορικών εγγράφων άκρως επιστημονικών γνωμοδοτήσεων των καλύτερων νομικών της Ελλάδας φυλάσσονται στα αρχεία της Ιεράς Μονής σχετικά με την κυριότητα της Μονής στη λίμνη Βιστωνίδα.

Έχουν εκδοθεί ιστορικά βιβλία και έχουν παρουσιαστεί μάλιστα πρόσφατα σε εκδηλώσεις ενώπιον πλήθους καταρτισμένων προσωπικοτήτων.

Ο ηγούμενος Εφραίμ δεν κατηγορείται για χρηματισμούς και για άλλες κατηγορίες διαφθοράς όπως θα πίστευε κανείς σύμφωνα με όσα λέγονταν στο θόρυβο που επεκράτησε κυρίως τον Σεπτέμβριο του 2008 και εντεύθεν.

Αλλά κατηγορείται γιατί προσπάθησε να διασφαλίσει τα περιουσιακά δικαιώματα της Ιεράς Μονής!!!

Η κατηγορία!!!

Ποιος θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί ότι θα απευθυνόταν κατηγορία σε έναν ηγούμενο που εκ του νόμου και της ηθικής τάξεως επιβάλλεται να διασφαλίζει τα δικαιώματα της περιουσίας της Μονής του, σήμερα κατηγορείται ότι γνώριζε πως η περιουσία αυτή δεν ανήκε στη Μονή!!!

Είναι βέβαια γνωστό σε όσους ασχολούνται ειδικότερα με την Εκκλησία αλλά και σε όσους δεν ασχολούνται, ότι η εκκλησιαστική περιουσία ή έχει αρπαχθεί ή γίνεται προσπάθεια να αρπάζεται διαρκώς από το Δημόσιο.

Στην προκειμένη περίπτωση με τη Μονή Βατοπαιδίου δεν συμβαίνει απολύτως τίποτε διαφορετικό και όμως παρακολουθούμε με έκπληξη τον παράδοξο τρόπο με τον οποίο διενεργούνται τα πράγματα!

Ποινικοποιήθηκαν επίσημες επιστολές που απέστειλε η Μονή σαν Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου σε Υπουργούς και Υπηρεσίες.

Ποινικοποιήθηκε η αυτοπρόσωπη παράσταση των μοναχών στους Υπουργούς που ήταν επιβεβλημένη προκειμένου να εκτεθούν οι απόψεις της Ιεράς Μονής σε προβλήματα που ανέκυπταν.

Και το εκπληκτικότερο ποινικοποιήθηκε ακόμη και η τηλεφωνική επικοινωνία σαν είδος ηθικής αυτουργίας!!!

Είναι δυνατόν να ζητείται προφυλάκιση του ηγουμένου στο πολυπληθέστερο μοναστήρι του Αγίου Όρους και όλης της Ελλάδας, ενώ ταυτόχρονα αποτελεί υπόδειγμα κοινοβιακής τάξεως για την παγκόσμια Ορθοδοξία;

Ποια συμφέροντα κρύβονται πίσω από το πλήγμα που θέλουν να δώσουν στην Ορθοδοξία;

Ας μην γελιόμαστε «δεν κομίζομεν γλαύκας εις Αθήνας».

Υπερεθνικά κέντρα πάντοτε είχαν και έχουν στόχο να πλήξουν τον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία.

Ο ρόλος του φθόνου

Δυστυχώς όπως πάντα συνέβαινε στην ιστορία τα συμφέροντα αυτά στηρίζονται στα ακατονόμαστα συναισθήματα (φθόνο) κάποιων ρασοφόρων οι οποίοι δεν έχουν τη δυνατότητα να φθάσουν την ευρύτερη πρόοδο της Μονής αυτής.

Με φυσικό αποτέλεσμα να προσπαθούν με κάθε τρόπο να σταματήσουν την πρόοδο αυτή.

Mε αυτό το θέμα είχε ασχοληθεί παλαιότερα η Romfea.gr και είχε αναφέρει σχετικές δηλώσεις όπως είχε πει χαρακτηριστικά ο μητροπολίτης Μύρων κ. Χρυσόστομος στην πανήγυρη του αγίου Ευδοκίμου στις 18 Οκτωβρίου 2010, «μη στεναχωρείστε αδελφοί αν σας κυνηγούν οι συνασκητές σας».

Με το ίδιο ακριβώς νόημα είχαν μιλήσει επίσης οι μητροπολίτες Αυστρίας κυρός Μιχαήλ, ο Προικοννήσου κ. Ιωσήφ, ο Κερκύρας κ. Νεκτάριος κ.ά.

Ενώ η ίδια η άποψη επικρατεί και στην Αγιορειτική Κοινότητα.

Σύμφωνα με βέβαιες πληροφορίες της Romfea.gr σύσσωμη η Αδελφότητα της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου δεν θα αποδεχθεί την άδικη συκοφαντία του γέροντα Εφραίμ.

Αυτή είναι και η άποψη των πνευματικών ανθρώπων της Αγιορείτικης Κοινότητας.

Η Αγιορειτική Κοινότητα

Είδαμε χθες στον ΣΚΑΪ τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας αρχιμ. Ελισαίο να λέει για τον γέροντα Εφραίμ:

«Ο γέροντας Εφραίμ μεγάλωσε και γαλουχήθηκε παρά τους πόδας του γέροντα Ιωσήφ. Ο γέροντας Ιωσήφ ήταν πνευματικό τέκνο ενός μεγάλου και αναγνωρισμένου ασκητού δεν χρειάζεται να τον διαφημίσω εγώ, του γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή, άνθρωπος πνευματικός, ασκητής.

Μεγάλωσε λοιπόν με ένα πνεύμα διακονίας καταρχάς, διακονίας στην μικρή αδελφότητα, διακονίας μετά στο μοναστήρι, διακονίας στον άνθρωπο με ένα πνεύμα ασκήσεως.

Αυτά τα χαρακτηριστικά λοιπόν τα έδωσε ο γέροντας Ιωσήφ και στον γέροντα Εφραίμ όπως και στα υπόλοιπα παιδιά του και τα χαρακτηριστικά αυτά στο διάστημα αυτό και σήμερα τα βλέπω να υπάρχουν και να διατηρούνται και επομένως στο μοναστήρι λοιπόν χρειαζόταν αυτά τα στοιχεία για ν μπορούμε να πούμε ότι μπορεί να λειτουργήσει και να διοικηθεί ένα μοναστήρι.

Χρειάζεται το πνεύμα της θυσίας, χρειάζεται το πνεύμα της ασκήσεως, χρειάζεται το πνεύμα της εγκράτειας το πνεύμα της υπακοής. Αυτά είναι χαρακτηριστικά που δίνουν μια δύναμη για να έχεις υπομονή για να διεκπεραιώσεις ένα τέτοιο έργο.

Όσον αφορά τώρα το έργο του, το έργο το πνευματικό στην μονή την καθοδήγηση των μοναχών κλπ πραγματικά είναι γνωστό… πάντως είναι μεγάλο και αληθινό».

Ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου αρχιμ. Νικόδημος έλεγε: «Ο Γέροντας Εφραίμ και όλη η συνοδεία της μονής Βατοπαιδίου είναι από ότι ξέρουμε όλα αυτά τα χρόνια, η εντύπωση που μας έχουν δώσει είναι η καλύτερη είναι μια πνευματική συνοδεία, οι οποίοι ανταποκρίνονται στα μοναχικά τους καθήκοντα και βέβαια – όλα τα προηγούμενα χρόνια πριν ξεσπάσει το υποτιθέμενο αυτό σκάνδαλο δεν υπήρχε κάτι που να μας δώσει την εντύπωση ότι συμβαίνει κάτι διαφορετικό από τι συμβαίνει σε όλα τα άλλα μοναστήρια του Αγίου Όρους.

Βέβαια πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι είναι η πολυπληθέστερη αδελφότητα του Αγίου Όρους και μάλιστα αυτό κάτι λέει για το πρόσωπο του Γέροντα πως κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια να πλαισιωθεί από όλα αυτά τα άτομα , που πάει να πει ότι τον πίστεψαν για αυτό που είναι και μάλιστα μέσα σε αυτό τον θόρυβο τώρα που γίνεται αν είχε κάτι ψεύτικο, αν είχε κάτι υποκριτικό ο Γέροντας και όχι πνευματικό ε λογικά θα έπρεπε να σκορπίσει αυτή η συνοδεία. Εδώ συμβαίνει το αντίθετο.

Οι πατέρες παραμένουν από όσο τουλάχιστον εμείς ξέρουμε και βλέπουμε γιατί επισκεπτόμαστε και την μονή, άριστα δεμένοι μεταξύ τους και πιστοί στο πρόσωπο του γέροντα. Αυτό κάτι λέει…».

Ενώ ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Καρακάλλου αρχιμ. Φιλόθεος έλεγε στην ίδια εκπομπή για τον γέροντα Εφραίμ: «Τον αγαπητό μας αδερφό Εφραίμ τον ηγούμενο της Μονής Βατοπαιδίου τον γνωρίζω από νεαρό.

Ήταν ευσεβέστατος νέος μάλιστα τον γνώρισα τότε κοντά που είχε γίνει η τραγωδία της Κύπρου όπως όλη η Κύπρος έτσι και ο νέος τότε Εφραίμ είχε ταλαιπωρηθεί, ήταν στα κατεχόμενα ο αδελφός Εφραίμ και ως φοιτητής μετά στην Αθήνα.

Εδώ στο όρος μετά το 75 τον γνώρισα εγώ νεαρό παιδί, ευλαβέστατος , με ενδιαφέρον μεγάλο για να έρθει στο Άγιο Όρος να γνωρίσει πνευματικούς πατέρες εις την Μονή Φιλοθέου που ήμουν τότε και πνευματικός, ό γέροντας Εφραίμ ο Γέροντας μου, τον αγαπούσε πάρα πολύ , τον εκτιμούσε πάρα πολύ και μαζί είχαμε επανειλημμένως μιλήσει και μια φορά είχε εξομολογητικά μιλήσει μαζί μου φυσικά στο Γέροντα Εφραίμ εξομολογείτο και σε μας.

Ήρθε προς αναζήτηση πνευματικών πατέρων εδώ στο όρος , είχε πνευματική αναζήτηση για να αφιερωθεί εδώ στο Άγιο Όρος και από τότε και τον γνωρίζω».

Ο ηγούμενος της Ιεράς Μονής Ζωγράφου αρχιμ. Αμβρόσιος δήλωσε στην Romfea.gr:

«Ο Άγιος Απόστολος Παύλος λέει ότι “αυτοί που θέλουν να ζουν με ευσέβεια διώκονται”. Όλοι οι Άγιοι Απόστολοι εκτός από τον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο έχουν δείξει με την ζωή τους και τον μαρτυρικό τους θάνατο, πρακτικά, (αυτά τα λόγια του Αγ. Αποστόλου Παύλου) διαφορετικά εάν αυτοί απέβλεπαν στη δική τους άνεση πώς θα κηρυττόνταν το Ευαγγέλιο σε όλο τον κόσμο;

Πώς η πίστη του Χριστού θα εξαπλωνόταν σε όλο τον κόσμο; Ο Θεός ξέρει ακριβώς σε ποιον και πότε θα επιτρέψει τον πειρασμό και μετά δίνει και την απαλλαγή από αυτόν».

Δήλωσε επίσης αποκαλυπτικά: «Εγώ πιστεύω ότι η Παναγία θα βοηθήσει την Μονή επειδή οι προσευχές της είναι πιο ευπρόσδεκτες από όλους τους αγίους, ακόμη και τους αγγέλους και η Παναγία έχει ιδιαίτερη φροντίδα για όλα τα μοναστήρια και ιδιαίτερα για το Βατοπαίδι (επειδή είναι αφιερωμένο σ’ αυτήν) κι εγώ πιστεύω ότι θα διορθώσει τα πράγματα».

Ενώ ο Γέροντας Μωυσής ο Αγιορείτης ανέφερε για το έργο της Μονής και τον γέροντα Εφραίμ στην εκπομπή: «Κοιτάξτε η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου είναι μια από τις μεγάλες μονές του Αγίου Όρους με πολλή πλούσια ιστορία και πολύ πλούσια προσφορά.

Από τους παλαιούς πατέρες από πολλών ετών είχε μια μεγάλη ανάπτυξη φιλανθρωπία και μια αγάπη προς τον πολιτισμό με χορηγίες στην Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Κωνσταντινούπολη , σε σχολεία της Κύπρου, σε Σχολεία της Ελλάδος , τα χρόνια αυτά τα 20 τελευταία που βρίσκεται ηγούμενος ο Γέροντας Εφραίμ έγινε μια πολύ καλή διασφάλιση του κειμηλιακού πλούτου της Ιεράς Μονής που είναι ιδιαίτερα σημαντικός και μεγάλος.

Δηλαδή κατεγράφησαν λεπτομερώς καθαρίστηκαν τα χειρόγραφα τα κειμήλια , τοποθετήθηκαν σε χώρους κατάλληλους, επιστημονικά σωστά τοποθετημένα έγιναν περίπου εκδόσεις 50 βιβλίων σχετικά με την ιστορία της Μονής την πνευματικότητα της το δίτομο μεγάλο έργο για τα κειμήλια της Μονής βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών».

Αντί να προστατεύουν και να ενισχύουν το έργο των μοναχών που θυσιάζονται για την Ελλάδα ενισχύουν τους Μουσουλμάνους και προσπαθούν ακόμα να μας πείσουν ότι το Βατοπαίδι είναι σκάνδαλο μέσα στην ίδια μας την πατρίδα.

Πάντως πληροφορίες της Romfea.gr αναφέρουν ότι τα χρήματα της εγγύησης συλλέγει ο Σύλλογος Φίλων της Μονής Βατοπαιδίου μιας που οι μοναχοί είναι ακτήμονες και οι λογαριασμοί της Μονής είναι δεσμευμένοι.

Πηγή :http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=10239:2011-12-19-08-59-33&catid=13

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

ΔΙΑΒΑΣΤΕ: Το γράμμα της κόρης που έστειλε τον μπαμπά στα… «ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ»!!

18 Δεκεμβρίου, 2011 — VatopaidiFriend

Ένας πατέρας μπαίνει στο δωμάτιο της έφηβης κόρης του και βρίσκει ένα γράμμα επάνω στο κρεβάτι. Αρχίζει να σκέφτεται τα χειρότερα και με τρεμάμενα χέρια ανοίγει το γράμμα και αρχίζει να διαβάζει:

«Αγαπητέ μου μπαμπά, λυπάμαι πολύ που βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σου πω ότι έφυγα με το καινούργιο μου αγόρι. Βρήκα επιτέλους τη μεγάλη και αληθινή αγάπη. Αχ, να έβλεπες πόσο όμορφος είναι με όλα του τα τατουάζ και τα piercing και πόσο αγέρωχος δείχνει επάνω στη μηχανή του…Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Είμαι και έγκυος! Ο Αμπντούλ λέει ότι θα είμαστε μια χαρά στο τροχόσπιτό του καταμεσής στο δάσος και θέλει να κάνουμε πολλά παιδιά. Αυτό βέβαια είναι και το όνειρό μου. Ανακάλυψα επίσης ότι η μαριχουάνα δεν κάνει κανένα κακό. Γι’ αυτό αποφασίσαμε με τον Αμπντούλ να την καλλιεργούμε για εμάς και τους φίλους μας.Εν τω μεταξύ, ελπίζω η επιστήμη να βρει σύντομα τη θεραπεία για το AIDS και να μπορέσει ο Αμπντούλ να γίνει καλά. Το αξίζει! Μπαμπάκα μου δεν θέλω να ανησυχείς για μένα. Είμαι πια 15 ετών και ξέρω να φροντίζω τον εαυτό μου. Κι έπειτα, ο Αμπντούλ είναι τόσο δυνατός και σοφός με την πείρα των 44 χρόνων του. Με καθοδηγεί, με συμβουλεύει και στηρίζει τις επιλογές μου, όπως την απόφασή μου να ασπαστώ τον ισλαμισμό.Ελπίζω να έρθω να σε βρω σύντομα, έτσι θα σου δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσεις τα εγγονάκια σου.

Το λατρεμένο σου κοριτσάκι.

ΥΓ: Πλάκα σου κάνω μπαμπά, είμαι στους γείτονες. Απλώς ήθελα να σου πω ότι στη ζωή υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα από τον σχολικό έλεγχο που θα βρεις στο κομοδίνο. Σ’ αγαπώ!»

πηγή: tsantiri.gr

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2011

Η μοναστηριακή διατροφή

Τρόπος παρασκευής – μαγειρέματος των φαγητών.

Παλαιότερα

Φωτιά από ξύλα.
Όλα τα φαγητά παλαιότερα μαγειρεύονταν στη φωτιά από ξύλα. Οι φούρνοι που έψηναν το ψωμί ή οτιδήποτε άλλο, δούλευαν με ξύλα και όταν ήθελαν να ψήσουν ψάρια, τα έψηναν στα κάρβουν που ήταν από ξύλα.

Ψήσιμο στα κάρβουνα
Φούρνος με ξύλα.

Συντήρηση ή κατάψυξη μαγειρεμένου φαγητού. Αυτό είναι κάτι που οι παλαιότεροι όχι μόνο δεν μπορούσαν να το κάνουν, αλλά ούτε να το σκεφτούν.

Τι τρώνε οι μοναχοί του Αγίου Όρους.
Παλαιότερα.
Λαχανικά.
Οι μοναχοί έτρωγαν όλα τα λαχανικά, εκτός βεβαίως από τις ντομάτες και τις πατάτες κ.λπ. που μας ήρθαν αργότερα από τον Νέο Κόσμο. Υπάρχει αναφορά πως σε παλαιότερες εποχές, έτρωγαν περισσότερα άγρια χόρτα.

Το Ψωμί.
Το ψωμί ήταν από σιτάρι, αλλά συνήθως παρασκευάζονταν από κριθάρι ή σίκαλη, το οποίο έκαναν παξιμάδι.

Όσπρια.
Φασόλια, φακές, ρεβύθια, μπιζέλια, Φάβα και κουκιά.

Ψάρια.
Τα μοναστήρια που ήταν κοντά στη θάλασσα, είχαν τη δυνατότητα να φάνε φρέσκα ψάρια, ενώ τα υπόλοιπα που ήταν μακριά, κατανάλωναν παστά.

Λάδι και κρασί.
Ελάχιστο ρακί
Γαλακτοκομικά.
Ελάχιστα γαλακτοκομικά και αυγά.
Φρούτα.
Φρούτα έτρωγαν μόνο όσοι είχαν στην κατοχή τους, και όχι αυτά που ήταν εκτός εποχής.

Γλυκά.
Έφτιαχναν γλυκά συνήθως από μέλι και πετιμέζι. Επίσης, είχαν τις κομπόστες τον χειμώνα από αποξηραμένα φρούτα.

Σήμερα

Λαχανικά.
Οι μοναχοί στο Άγιον Όρος τρώνε όλα τα λαχανικά κατά κόρον, θα έλεγα, λόγω της νηστείας. Καθημερινά, πρωί και βράδυ οι μοναχοί τρώνε μία σαλάτα οπωσδήποτε. Παρατηρείται πως και στο Άγιον Όρος καταναλώνονται λαχανικά εκτός εποχής.

Το Ψωμί.
Σήμερα είναι μόνο από σιτάρι και μάλιστα στα περισσότερα μοναστήρια από αλεύρι ολικής άλεσης.

Όσπρια.
Τρώνε όλα τα όσπρια, όπως και οι παλαιότεροι μοναχοί, εκτός από ξερά κουκιά.

Ψάρια.
Τρώνε σε όλα τα μοναστήρια, συνήθως το σαββατοκύριακο και τις εορτές. Σπάνια τρώνε παστό βακαλάο. Τα περισσότερα ψάρια και χταπόδια που τρώγονται σήμερα, είναι κατεψυγμένα.

Λάδι και κρασί.
Ρακί ελάχιστο, μόνο τις ημέρες που έχει κατάλυση.
Γαλακτοκομικά.
Αρκετά γαλακτοκομικά και αυγά, τις ημέρες που έχει κατάλυση.
Φρούτα.
Όπως προαναφέραμε, οι μοναχοί καλλιεργούν όλα τα είδη των φρούτων στο Άγιον Όρος. Σε σχέση όμως με τις παλαιότερες εποχές, η συντήρηση σε ηλεκτρικό ψυγείο, μας δίνει την δυνατότητα, να τρώμε τα φρούτα, ετεροχρονισμένα.

Γλυκά.
Το εμπόριο και τα ηλεκτρικά ψυγεία, έχουν γεμίσει τα μοναστήρια με γλυκά. Νηστίσιμα γλυκά, σε περίοδο νηστείας και αρτύσιμα, δηλαδή με γάλα, βούτυρο και αυγά, τις ημέρες των εορτών. Μπορούμε να πούμε πως σήμερα οι μοναχοί στο Άγιον Όρος, τρώνε περισσότερα γλυκά από τους παλαιότερους. Τα γλυκά είναι κυρίως από ζάχαρη και πολύ λίγα από μέλι. Γλυκά με πετιμέζι σήμερα δεν υπάρχουν. Αντιθέτως, υπάρχει ο νηστίσιμος χαλβάς που παρασκευάζεται από σουσάμι και ζάχαρη.

ΘΝΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΚΑΡΚΙΝΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ.

Ο Επίκουρος μας είπε «ουδέν προς ημάς, ο θάνατος», δηλαδή ο θάνατος δεν έχει καμία σχέση μαζί μας. Ο φόβος για τον θάνατο, σύμφωνα με τον Επίκουρο είναι πηγή δυστυχίας. Μικρά γεγονότα, όπως η απώλεια μίας εργασίας, ενός στόχου, ενός ονείρου, ένας χωρισμός, ένα ατύχημα, αλλά και μεγαλύτερα όπως η απώλεια ενός κοντινού προσώπου, είναι ικανά να ενεργοποιήσουν τις σκέψεις γύρω από τον θάνατο.

Ο άνθρωπος γνωρίζει πως ο θάνατος είναι σαν ένα χρέος που οφείλει στην φύση και είναι αναπόφευκτο γεγονός, όμως στην πραγματικότητα οι άνθρωποι προσπαθούν με κάθε τρόπο να απομακρύνουν τον θάνατο και αδυνατούν να φανταστούν τον θάνατο του ίδιού τους του εαυτού.

Ήλθε ο Χριστός μετά και μας είπε, «θαρσείτε, ο πιστεύων εις εμέ, ουκετί αποθνήσκει, αλλ’ έξει ζωήν αιώνιον». Ο Χριστός είναι ο νικητής του θανάτου. Ο Άγιος Επιφάνιος, Επίσκοπος Κύπρου, στην προσευχή του, απευθυνόμενος στον Χριστό λέγει «Δέσποτα ζωοποιέ, ο δούς τοις ανθρώποις την μακάριαν ελπίδα της αιωνίου ζωής».

Ζητώ συγνώμη για τις αναφορές αυτές γύρω από τον θάνατο, θέλω όμως να επισημάνω την αναφορά στην αρχή της παρουσίασής μου, πως ο άνθρωπος αποτελείται από ψυχή και σώμα.

Ταπεινά καταθέτω πως η πίστις στον Χριστό και η ελπίδα στην Παναγία μας, δεν είναι μια ιδέα. Δεν είναι κίνημα θρησκευτικό, είναι βίωμα.

Η ψυχή μας, των μοναχών εννοώ, τρέφεται από την προσευχή και τη συμμετοχή στη θεία μετάληψη, από τη μελέτη των γραφών και από την έμπρακτη αγάπη στον πλησίον μας. Το σώμα μας τρέφεται από τις τροφές που παρασκευάζουμε και τρώμε. Ασφαλώς, το θέμα μας είναι η διατροφή των μοναχών. Θέλω όμως να τονίσω πως η υγιής ψυχική κατάσταση των μοναχών, σε συνδυασμό με την διατροφή τους, μας δίνουν το ποθητό αποτέλεσμα που είναι η μακροβιότητα.

Σήμερα στο Άγιον Όρος ζούνε περίπου δύο χιλιάδες μοναχοί. Συνήθως, πεθαίνουν από φυσιολογικά αίτια, στα βαθιά γεράματα. Σημαντικότατο ρόλο στη σωματική υγεία των μοναχών, παίζει η επιβεβλημένη νηστεία. Η νηστεία, σαν κανόνας από τους Άγιους Πατέρες που προαναφέραμε, δεν είναι τιμωρία. Είναι σωτήριος υπόδειξη. Οι μοναχοί ακολουθούν τους κανόνες της νηστείας με ευχαρίστηση, γιατί βιώνουν τα ακόλουθα αποτελέσματα.

Α. Μακροζωία. Οι περισσότεροι μοναχοί πεθαίνουν μετά τα ογδόντα πέντε έως ενενήντα πέντε. Οι θάνατοι από τα εβδομήντα έως τα ογδόντα πέντε λίγοι. Υπάρχουν όμως και αρκετοί μοναχοί που πεθαίνουν μετά τα ενενήντα πέντε. Επίσης, έχουμε αρκετές περιπτώσεις μοναχών οι οποίοι ζουν περισσότερο και από εκατό χρόνια.

Β. Καλή φυσική κατάσταση

Γ. Ισορροπημένη ψυχοσωματική κατάσταση, ευεξία.

Δ. Ελαχιστοποίηση των ποσοστών θανάτου από καρκίνο. Καρκίνος στομάχου και πνευμόνων. Οι μοναχοί δεν καπνίζουν.

Ε. Ανύπαρκτη σχεδόν η περίπτωση του καρκίνου παχέως εντέρου. Τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια, έχουμε μόνο μια περίπτωση θανάτου από καρκίνο του παχέως εντέρου.

Στ. Είναι σπάνια η περίπτωση του καρκίνου του προστάτου.

Ζ. Χαμηλό ποσοστό καρδιολογικών περιστατικών, καθώς επίσης και όλων αυτών, που έχουν άμεση σχέση με την καρδιά, δηλαδή πίεση, αρτηριοσκλήρυνση, χοληστερίνη, τριγλυκερίδια κ.λπ.

πηγή: Αγιορείτικες Μνήμες

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Ο Άγιος Ελευθέριος

15 Δεκεμβρίου, 2009 — VatopaidiFriend
Σήμερα η Εκκλησία εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του αγίου ιερομάρτυρα Ελευθερίου. Ο άγιος Ελευθέριος είναι από τους πρώτους μάρτυρας της άγιας Εκκλησίας. Πατρίδα είχε τη Ρώμη. Ο πατέρας του ήταν ύπατος, ανώτατος δηλαδή αξιωματούχος του κράτους, και η μητέρα του, Ανθία το όνομα, ήταν μαθήτρια του αποστόλου Παύλου. Πολύ νωρίς έμεινε ορφανός από πατέρα κι η μητέρα του τον ανάθρεψε με πολλή στοργή και φροντίδα. Τον παρουσίασε στον τότε επίσκοπο της Ρώμης, κοντά στον όποιο έμαθε τα ιερά γράμματα. Σε πολύ μικρή ηλικία ο άγιος Ελευθέριος, για τη μεγάλη του επίδοση στα εκκλησιαστικά και την άλλη του αρετή, χειροτονήθηκε διάκονος, πρεσβύτερος και επίσκοπος.

Σε ηλικία είκοσι ετών ο άγιος Ελευθέριος ήταν επίσκοπος Ιλλυρικού, δηλαδή εδώ κοντά σ’ εμάς, στην Αυλώνα της Βορείου Ηπείρου. Από τότε στην ιερή εκείνη γη έπνεε χριστιανικός άνεμος κι ακουότανε ο λόγος του Ευαγγελίου.Ας μη μας κάνει εντύπωση ότι από τόσο μικρή ηλικία ο άγιος Ελευθέριος ήταν επίσκοπος. Η Εκκλησία τότε ακόμα δεν είχε θεσπίσει κανόνες για την ηλικία των κληρικών, σύμφωνα με τους οποίους τώρα οι διάκονοι χειροτονούνται μετά τα 25, οι πρεσβύτεροι μετά τα 30 και οι επίσκοποι μετά τα 35. Αλλά για τον άγιο Ελευθέριο έχει εφαρμογή εκείνο που γράφει ο απόστολος Παύλος προς τον Τιμόθεο· «μηδείς σου της νεότητος καταφρονείτω», ας μη σε καταφρονεί κανένας για τη νεαρή σου ηλικία. Αλλά κι εκείνο, που διαβάζομε στην Παλαιά Διαθήκη, ότι «γήρας τίμιον ου το πολυχρονίον ουδέ αριθμώ ετών μεμέτρηται». Αξιοσέβαστος δεν είναι κανένας μόνο για τα χρόνια της ηλικίας του.

Σε νεαρότατη ηλικία, ο άγιος Ελευθέριος ήταν σεμνός και συνετός, σαν τον πιό σεβαστό κι αξιότιμο γέροντα, και τερμάτισε το βίο του με σκληρό μαρτυρικό θάνατο. Τι καλύτερο τάχα να ζηλέψει ένας νέος, αν είναι να πεθάνει, παρά έναν ανδρείο και τιμημένο θάνατο; Οι αρχαίοι, όταν πήγαιναν στη μάχη, τραγουδούσαν «Τεθνάμεναι γαρ καλόν ενί προμάχοισι πεσόντα ανδρ’ αγαθόν…»· είναι καλός ο θάνατος να πέσει ο γενναίος στη μάχη. Μα να πέσει ένας νέος για την πίστη του στο Χριστό, δεν είναι απλώς καλό και ηρωικό, μα ασύγκριτα πολύ περισσότερο, είναι υπέρτατη θυσία για το απόλυτο αγαθό που είναι ο Θεός. Ο πιστός, που πέφτει στη μάχη της πίστης, δεν είναι ήρωας· είναι μάρτυρας της ανάστασης του Ιησού Χριστού.

Ο άγιος Ελευθέριος, με τον ζήλο, την πραότητα και τη σοφή του διδασκαλία, γρήγορα έφερε στην πίστη του Χριστού μεγάλο πλήθος ανθρώπων της σημερινής Βορείου Ηπείρου. Γι’ αυτό οι φανατικοί ειδωλολάτρες τον κατάγγειλαν στον αυτοκράτορα Αδριανό. Ο αυτοκράτορας έστειλε στην Αυλώνα ένα στρατηγό με στρατιώτες κι έφεραν τον Άγιο στη Ρώμη. Στο δρόμο πολλοί από τους στρατιώτες, βλέποντας κι ακούοντας τον άγιο Ελευθέριο, πίστεψαν και βαπτίσθηκαν. Στη Ρώμη ο Αδριανός προσπάθησε με υποσχέσεις να μεταπείσει τον Άγιο, μα εκείνος του απάντησε· «Πώς θα καταδεχθώ να προσκυνήσω για Θεούς αναίσθητα και άψυχα αγάλματα; Θαυμάζω πώς εσείς, λογικοί άνθρωποι, προσκυνάτε ξύλινους και πέτρινους θεούς, και περιφρονείτε τον δημιουργό του κόσμου αληθινό Θεό!.

Δεν χρειάζεται να διηγηθούμε τα μαρτύρια, με τα όποια οι δήμιοι βασάνισαν τον Άγιο· είναι το ένα πιό σκληρό από τ’ άλλο, όσα μπορεί να σκεφτεί και να βρει η κακία των ανθρώπων. Τον ξάπλωσαν επάνω σ’ ένα σιδερένιο κρεβάτι κι άναψαν από κάτω φωτιά, για να τον ψήσουν. Τον έβαλαν για να τον βράσουν μέσα σε πίσσα. Τον έριξαν για να τον κάψουν μέσα σε πυρωμένο φούρνο. Τον έδεσαν για να τον σύρουν στο δρόμο αγριεμένα άλογα. Τον πέταξαν στα άγρια θηρία, για να τον κατασπαράξουν. Η χάρη του Θεού τον φύλαξε απ’ όλα, ώστε και από τους δήμιους, που τον βασάνιζαν, πολλοί πίστεψαν στον Χριστό. Στο τέλος ο αυτοκράτορας έβγαλε διαταγή να αποκεφαλιστεί. Έτσι έλαβε το διπλό στεφάνι της νίκης ο ιερέας και μάρτυρας άγιος Ελευθέριος. Αμήν.

+ Μητροπ. Σερβίων και Κοζάνης Διονυσίου, Εικόνες Έμψυχοι, σ.162

Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2011

H φωτογραφία που …δεν τελειώνει ποτέ !!!

7 Δεκεμβρίου, 2011 — VatopaidiFriend

Έχετε ξαναδεί φωτογραφία που …δεν τελειώνει ποτέ;


Το National Geographic το σκέφτηκε κι αυτό…

Mπείτε στην παρακάτω σελίδα του, αφήστε την εικόνα να φορτωθεί και ξεκινήστε κάνοντας το πρώτο click σε οποιοδήποτε σημείο. Συνεχίστε κλικάροντας όσες φορές αντέξετε…

http://ngm.nationalgeographic.com/greenguide/infinite-photograph

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

Eικόνες από το μοναστήρι του Αγίου Ανδρέα στην κατεχόμενη Καρπασία

6 Δεκεμβρίου, 2011 — VatopaidiFriend

Παράδοση και Μαρτυρίες

Η παράδοση θέλει τον Απόστολο Ανδρέα να έχει αποβιβαστεί στο μέρος όπου είναι κτισμένο το μοναστήρι, όταν το καράβι, με το οποίο ταξίδευε, αναγκάστηκε να σταθμεύσει σε παρακείμενο λιμανάκι. Εκεί ο Απόστολος δημιούργησε πηγή στο βράχο, το σημερινό αγίασμα, και προσέφερε νερό στους διψασμένους ταξιδιώτες. Στην ίδια τοποθεσία κτίστηκε αργότερα από τον καπετάνιο του καραβιού, του οποίου το τυφλό παιδί θεράπευσε ο Απόστολος, ναός αφιερωμένος στον πρωτόκλητο μαθητή του Χριστού.
Η πρώτη μαρτυρία, που υπάρχει για την ονομασία του λιμενίσκου, που βρίσκεται κοντά στο μοναστήρι, είναι από τον Αγγλοσάξονα προσκυνητή Seawolf, του 1103 μ.Χ., που το αποκαλεί “λιμανάκι του Αποστόλου Ανδρέα”. Ο Seawoff δεν δίνει άλλες πληροφορίες και ούτε αναφέρει οτιδήποτε για την ύπαρξη μοναστηρίου στην περιοχή. Όμως, η αναφορά του αυτή είναι πολύ σημαντική, συνδέει το όνομα του Αποστόλου με το άκρο της Καρπασίας από τα βυζαντινά χρόνια, ένδειξη ότι η σχετική παράδοση για τον Απόστολο Ανδρέα ήταν διαδεδομένη από τότε.
Μια άλλη σημαντική μαρτυρία με σαφή αναφορά, αυτή τη φορά, σε ύπαρξη μοναστηρίου στην περιοχή, γίνεται το 1191 από τον Άγγλο ιερωμένο Benedict of Peterborough (+1193), ο οποίος αναφέρει ότι ο τότε διοικητής της Κύπρου Ισαάκιος Κομνηνός (1185-1191) συνελήφθη από τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο σε πολύ καλά οχυρωμένο μοναστήρι, “πού ονομαζόταν Ακρωτήριον του Αποστόλου Ανδρέα”. Φαίνεται ότι το όνομα του Αποστόλου επεκράτησε από τότε για το ακρωτήρι, αφού σημειώνεται σε παλαιούς χάρτες της Κύπρου με το όνομα “Capo de Sando Andrea”. Από τα κτίσματα του πρώτου αυτού μοναστηρίου δεν διασώθηκαν καθόλου ίχνη. Στη θέση τους ανηγέρθη αρκετά χρόνια αργότερα – κατά τη διάρκεια του 15ου αιώνα – ναός που υπάρχει μέχρι τις μέρες μας, όχι όμως και τα κτήρια που τον περιέβαλλαν. Παρόμοια αναφορά στο όνομα του ακρωτηρίου γίνεται και από πολλούς περιηγητές, που επισκέφθηκαν την Κύπρο, τόσο κατά την περίοδο της λατινοκρατίας (1191-1571), όσο και κατά την περίοδο της τουρκοκρατίας (1571-1878). Ο Άγγλος περιηγητής Richard Pococke, που επισκέφθηκε το μοναστήρι το 1738, αναφέρει πως ήταν τότε ακατοίκητο και πως ζούσαν σ’ αυτό παλαιότερα δύο ή τρεις μοναχοί.
(Κ. Κοκκινόφτα, “Το Μοναστήρι του Απ. Ανδρέα…”, Κυκκώτικα Μελετήματα Α’, Λευκωσία 1997, σσ. 205.)
Έρημο το μοναστήρι του Αποστόλου Ανδρέα χωρίς τον σταυρό του. Τον απέκοψαν οι τούρκοι κατακτητές.
Η πλατεία του Απ. Ανδρέα (1998) πριν από την καταστροφή της από τους Τούρκους με την ανοχή και συνδρομή δυστυχώς και δικών μας ανθρώπων.
Ιδού πώς κατάντησαν οι ”ειδικοί” την πλατεία του Αγίου μας. Την όργωσαν κυριολεκτικά
Η φωτογραφία αυτή λήφθηκε προτού γίνουν οι καταστροφικές εργασίες από την UNOPS που χάριν του ονόματος “τοπιοτέχνηση” κατάστρεψαν την όμορφη πλατεία σε χώρο άχρηστο και γεμάτο αγριόχορτα.
Η πλατεία προς τη νοτιοδυτική πλευρά. Στο βάθος ο δρόμος (το δεύτερο καντζιέλλι. Αριστερά το κέντρο του Απ. Ανδρέα. Δεξιά η χαβούζα όπου οι επισκέπτες έπιναν νερό για να ξαποστάσουν. Αριστερά από τη χαβούζα στο βάθος φαίνονται μέρος των κοιτώνων όπου κατέλυαν οι προσκυνητές. Στο βάθος κέντρο τα κρεοπωλεία (κάθε Σαββατοκύριακο έρχονταν κρεοπώλες από το Ριζοκάρπασο και πουλούσανε κρέας στους επισκέπτες.(Μέσσιος, Όττομος, Κάμηλος, Ττούλος, Στελιούρι, Όμπασιης και άλλοι.
Η μοναδική μοναχή του Αποστόλου Ανδρέα
Η χαρακτηριστική σε όλους του Ριζοκαρπασίτες φιγούρα Τάκης του Ττοφουρκού, που από το 1974 υπηρετεί τη χάρη του, ενώ κάποιο άλλοι, εμείς δηλαδή, τον εγκαταλείψαμε.
Ο οικονόμος του Απ. Ανδρέα πάτερ Παπαζαχαρίας που από το 1974 στάθηκε άγρυπνος φύλακας του μοναστηριού κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες.


Η παλιά εκκλησία
Τα τάματα του Αποστόλου Ανδρέα. Σημάδια της πίστης των Ελλήνων της Κύπρου
Πλήθος τα τάματα μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων
Η βορειοδυτική (πίσω) πλευρά του μοναστηριού
Αρχιεπισκοπικό εξοχικό μέγαρο. Το έκτισε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος γύρω στο 1970
Όταν κάποτε δεν το’σκιαζε η φοβέρα και δεν το πλάκωνε η σκλαβιά.

ΠΗΓΗ.Ριζοκάρπασον.
fdathanasiou.wordpress.com/