Οδυσσέας Ελύτης, 15 χρόνια από τον θάνατό του (+18 Μαρτίου 1995)
18 Μαρτίου, 2010 — VatopaidiFriend
Με το όνομα Οδυσσέας Ελύτης, γεννιέται ένας νέος ποιητής.
Με το όνομα Οδυσσέας Ελύτης, γεννιέται ένας νέος ποιητής και οι πρώτοι του στίχοι, “Ο έρωτας, το αρχιπέλαγος”, είναι σαν να καθόριζαν ολόκληρο το μετέπειτα έργο του.
Όλη του η ποίηση στο μέλλον θα ξεχειλίζει από Αιγαίο και έρωτα, ενώ παράλληλα για πάρα…πολλά χρόνια μετεωρίζεται μεταξύ ελληνικότητας και ευρωπαϊκής σκέψης, μεταξύ υπερρεαλισμού και λυρισμού.
Άλλωστε, ποτέ δεν έκρυψε τη λατρεία του για τον Σολωμό, τον οποίο θεωρούσε τον “μεγάλο του δάσκαλο”, και τον Κάλβο.
Γεννημένος το 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης, το τελευταίο από τα έξι παιδιά του Παναγιώτη Αλεπουδέλη, σαπωνοποιού με καταγωγή από τη Λέσβο, όπως και η μητέρα τους Μαρία, το γένος Βρανά.
Ποιήματα γράφει με ψευδώνυμο από παιδί, στη “Διάπλαση των Παίδων”.
Δεινός αθλητής, μέχρι που μια αδενοπάθεια στα δεκάξι του τον καθηλώνει στο κρεβάτι για τρεις μήνες. Στρέφεται και αφοσιώνεται οριστικά στη λογοτεχνία.
Το 1928 μπαίνει στη Νομική Σχολή Αθηνών….
Το 1936 στο πλαίσιο της Α΄Διεθνούς Υπερρεαλιστικής Έκθεσης Αθηνών εκδηλώνει μια άλλη του αγάπη και δραστηριότητα, τη ζωγραφική σύνθεση μέσω του κολάζ, που αργότερα ονόμασε “συνεικόνες”.
Το 1939 εκδίδει την πρώτη του συλλογή “Προσανατολισμοί” και εντάσσεται ως ανθυπολοχαγός στη Διοίκηση Στρατηγείου Α΄Σώματος Στρατού, ιδιότητα με την οποία πολεμά το 1940 στο αλβανικό μέτωπο. Κινδυνεύει να πεθάνει, όταν προσβάλλεται από σοβαρό κρούσμα κοιλιακού τύφου και μεταφέρεται στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων,ένα περιστατικό που τον στιγματίζει. Εν μέσω Κατοχής, τον Νοέμβριο του 1943, τυπώνει σε έξι χιλιάδες αντίτυπα το έργο “Ο Ήλιος ο πρώτος” μαζί με τις “Παραλλαγές πάνω σε μια αχτίδα”, έναν ύμνο στη χαρά της ζωής!
Με την απελευθέρωση δημοσιεύει το “Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας” αποτίοντας φόρο τιμής σε αυτούς που αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους στην Πίνδο.
Πρόκειται για ένα από τα πιο βιωματικά του έργα, γραμμένο σαν δημοτικό μοιρολόι σε ελεύθερο και δεκαπεντασύλλαβο στίχο, αλλά και με υπερρεαλιστικά στοιχεία.
Ποιητής και πατριώτης, έχοντας πολεμήσει στην πρώτη ζώνη πυρός, έχοντας πονέσει για την πατρίδα του, έχοντας δει με τα μάτια του το άδικο σφιχταγκάλιασμα συνομηλίκων του με τον θάνατο συνειδητοποιεί την κραυγαλέα αντίθεση και ταυτίζεται με το δράμα της πατρίδας του. Τον κάνει να καταλάβει ότι η μοίρα του ποιητή δεν μπορεί να είναι με τη μεριά του χρήματος και της εξουσίας.
Και αυτό γίνεται η μεγάλη αφορμή, το έναυσμα για ένα ποίημα “δέηση”.
Γεννιέται η ιδέα του “Άξιον Εστί”.
Ένα ποιητικό έργο σε μορφή εκκλησιαστικής λειτουργίας, μια εξιστόρηση του δράματος και των παθών του Ελληνισμού, ένας ύμνος στην Ελλάδα που θα χρειαστεί δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Και το οποίο έμελλε σαν μια σύγχρονη λειτουργία, χάρη στη θεία μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και τις κατανυχτικές φωνές των Γρηγόρη Μπιθικώτση και Μάνου Κατράκη, να εμπνεύσουν έναν ολόκληρο λαό…..
Στη διάρκεια της δικτατορίας απέχει από κάθε δημόσια εκδήλωση και ζει τον Μάη του ‘68 από κοντά, καθώς βρίσκεται εκείνη την εποχή στο Παρίσι…
Το 1974 δέχεται πρόταση από τον στενό του φίλο Κωνσταντίνο Καραμανλή να συμμετάσχει ως βουλευτής Επικρατείας στην πρώτη μεταπολιτευτική βουλή, κάτι που απορρίπτει, αλλά δέχεται τη θέση του προέδρου του διοικητικού συμβουλίου του ΕΙΡΤ.
Αρνείται να γίνει μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, αλλά το 1979 κατακτά τη σημαντικότερη διεθνή διάκριση που υπάρχει για λογοτέχνη. Του απονέμεται το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και γίνεται ο ίδιος διάσημος και η σύγχρονη ελληνική ποίηση παγκοσμίως αναθεωρεί τη θέση της στον χάρτη των μεγάλων δημιουργών.
Ο κύκλος για τον σπουδαίο αυτό ποιητή κλείνει στις 18 Μαρτίου του 1995.
Πεθαίνει στο σπίτι του στην Αθήνα από ανακοπή καρδιάς.
Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν παύει να γράφει και να προσφέρει στην ελληνική γραμματεία έργο υψηλού πνευματικού φρονήματος.
Aπόσπασμα από δημοσίευμα του Χρήστου Παρίδη στο περιοδικό ΕΙΚΟΝΕΣ
18 Μαρτίου, 2010 — VatopaidiFriend
Με το όνομα Οδυσσέας Ελύτης, γεννιέται ένας νέος ποιητής.
Με το όνομα Οδυσσέας Ελύτης, γεννιέται ένας νέος ποιητής και οι πρώτοι του στίχοι, “Ο έρωτας, το αρχιπέλαγος”, είναι σαν να καθόριζαν ολόκληρο το μετέπειτα έργο του.
Όλη του η ποίηση στο μέλλον θα ξεχειλίζει από Αιγαίο και έρωτα, ενώ παράλληλα για πάρα…πολλά χρόνια μετεωρίζεται μεταξύ ελληνικότητας και ευρωπαϊκής σκέψης, μεταξύ υπερρεαλισμού και λυρισμού.
Άλλωστε, ποτέ δεν έκρυψε τη λατρεία του για τον Σολωμό, τον οποίο θεωρούσε τον “μεγάλο του δάσκαλο”, και τον Κάλβο.
Γεννημένος το 1911 στο Ηράκλειο της Κρήτης, το τελευταίο από τα έξι παιδιά του Παναγιώτη Αλεπουδέλη, σαπωνοποιού με καταγωγή από τη Λέσβο, όπως και η μητέρα τους Μαρία, το γένος Βρανά.
Ποιήματα γράφει με ψευδώνυμο από παιδί, στη “Διάπλαση των Παίδων”.
Δεινός αθλητής, μέχρι που μια αδενοπάθεια στα δεκάξι του τον καθηλώνει στο κρεβάτι για τρεις μήνες. Στρέφεται και αφοσιώνεται οριστικά στη λογοτεχνία.
Το 1928 μπαίνει στη Νομική Σχολή Αθηνών….
Το 1936 στο πλαίσιο της Α΄Διεθνούς Υπερρεαλιστικής Έκθεσης Αθηνών εκδηλώνει μια άλλη του αγάπη και δραστηριότητα, τη ζωγραφική σύνθεση μέσω του κολάζ, που αργότερα ονόμασε “συνεικόνες”.
Το 1939 εκδίδει την πρώτη του συλλογή “Προσανατολισμοί” και εντάσσεται ως ανθυπολοχαγός στη Διοίκηση Στρατηγείου Α΄Σώματος Στρατού, ιδιότητα με την οποία πολεμά το 1940 στο αλβανικό μέτωπο. Κινδυνεύει να πεθάνει, όταν προσβάλλεται από σοβαρό κρούσμα κοιλιακού τύφου και μεταφέρεται στο Νοσοκομείο Ιωαννίνων,ένα περιστατικό που τον στιγματίζει. Εν μέσω Κατοχής, τον Νοέμβριο του 1943, τυπώνει σε έξι χιλιάδες αντίτυπα το έργο “Ο Ήλιος ο πρώτος” μαζί με τις “Παραλλαγές πάνω σε μια αχτίδα”, έναν ύμνο στη χαρά της ζωής!
Με την απελευθέρωση δημοσιεύει το “Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας” αποτίοντας φόρο τιμής σε αυτούς που αγωνίστηκαν και έδωσαν τη ζωή τους στην Πίνδο.
Πρόκειται για ένα από τα πιο βιωματικά του έργα, γραμμένο σαν δημοτικό μοιρολόι σε ελεύθερο και δεκαπεντασύλλαβο στίχο, αλλά και με υπερρεαλιστικά στοιχεία.
Ποιητής και πατριώτης, έχοντας πολεμήσει στην πρώτη ζώνη πυρός, έχοντας πονέσει για την πατρίδα του, έχοντας δει με τα μάτια του το άδικο σφιχταγκάλιασμα συνομηλίκων του με τον θάνατο συνειδητοποιεί την κραυγαλέα αντίθεση και ταυτίζεται με το δράμα της πατρίδας του. Τον κάνει να καταλάβει ότι η μοίρα του ποιητή δεν μπορεί να είναι με τη μεριά του χρήματος και της εξουσίας.
Και αυτό γίνεται η μεγάλη αφορμή, το έναυσμα για ένα ποίημα “δέηση”.
Γεννιέται η ιδέα του “Άξιον Εστί”.
Ένα ποιητικό έργο σε μορφή εκκλησιαστικής λειτουργίας, μια εξιστόρηση του δράματος και των παθών του Ελληνισμού, ένας ύμνος στην Ελλάδα που θα χρειαστεί δέκα χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Και το οποίο έμελλε σαν μια σύγχρονη λειτουργία, χάρη στη θεία μουσική του Μίκη Θεοδωράκη και τις κατανυχτικές φωνές των Γρηγόρη Μπιθικώτση και Μάνου Κατράκη, να εμπνεύσουν έναν ολόκληρο λαό…..
Στη διάρκεια της δικτατορίας απέχει από κάθε δημόσια εκδήλωση και ζει τον Μάη του ‘68 από κοντά, καθώς βρίσκεται εκείνη την εποχή στο Παρίσι…
Το 1974 δέχεται πρόταση από τον στενό του φίλο Κωνσταντίνο Καραμανλή να συμμετάσχει ως βουλευτής Επικρατείας στην πρώτη μεταπολιτευτική βουλή, κάτι που απορρίπτει, αλλά δέχεται τη θέση του προέδρου του διοικητικού συμβουλίου του ΕΙΡΤ.
Αρνείται να γίνει μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, αλλά το 1979 κατακτά τη σημαντικότερη διεθνή διάκριση που υπάρχει για λογοτέχνη. Του απονέμεται το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας και γίνεται ο ίδιος διάσημος και η σύγχρονη ελληνική ποίηση παγκοσμίως αναθεωρεί τη θέση της στον χάρτη των μεγάλων δημιουργών.
Ο κύκλος για τον σπουδαίο αυτό ποιητή κλείνει στις 18 Μαρτίου του 1995.
Πεθαίνει στο σπίτι του στην Αθήνα από ανακοπή καρδιάς.
Μέχρι την τελευταία στιγμή δεν παύει να γράφει και να προσφέρει στην ελληνική γραμματεία έργο υψηλού πνευματικού φρονήματος.
Aπόσπασμα από δημοσίευμα του Χρήστου Παρίδη στο περιοδικό ΕΙΚΟΝΕΣ
Ο οδυσσέας ελύτης πέθανε τον Μάρτιο του 1996. Δεν ξέρω από που ξεκίνησε όλη αυτή η άτοπη παραπληροφόρηση για τα "15 χρόνια από το θάνατό του" που έχω δει να μνμονεύονται τις τελευταίες μέρες και αλλού στο διαδίκτυο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλικά