Η δύναμή μας είναι ο τόπος μας - Καμιά χώρα σαν την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο - Δείτε το γιατί

H δύναμή μας είναι ο τόπος μας. Μια χώρα που πραγματικά όμοιά της δεν υπάρχει σε ολόκληρο τον πλανήτη.  Μια χώρα που συνδυάζει σε μια γωνιά της Γης, όλα όσα συνδυάζουν άλλες κολοσσιαίες χώρες, αλλά με μια σημαντική διαφορά: Με ήπιο τρόπο και χωρίς να χρειάζεται να διανύσεις τεράστιες αποστάσεις. Σε ποια χώρα με τόσο υπέροχα καταγάλανα ζεστά νερά (ακόμα και τον χειμώνα η θερμοκρασία της θάλασσας δεν πέφτει κάτω από τους 14 βαθμούς στις παραλίες) μπορεί κάποιος να κολυμπήσει ημέρα και νύχτα χωρίς τον φόβο ... ανεπιθύμητων συναντήσεων;  Σε ποια χώρα τα χιόνια του Παρνασσού ή των Καλαβρύτων μετά από μια πορεία 30' λεπτών τα διαδέχεται η πανέμορφη γαλάζια θάλασσα του Γαλαξιδίου ή του Κορινθιακού; Σε ποια χώρα μπορείς να κολυμπήσεις στα καταγάλανα νερά και μετά να κάνεις ηλιοθεραπεία μέσα στον αρχαίο ναό, όπως στο Ηραίο της Βουλιαγμένης στην Περαχώρα; Ποια χώρα έχει Κυκλάδες; Ποια χώρα έχει Αρχιπέλαγος που η Ιστορία του είναι η ίδια η ιστορία του ανθρώπου; Γιατί αυτό είναι το Αιγαίο: Η Ιστορία του ανθρώπου από το 4.000 π.Χ. μέχρι σήμερα Ποια χώρα έχει Κρήτη και Κρητικούς; Ποια χώρα έχει καταπράσινα νησιά αλλά με τόσο ήπιο και ξηρό τους περισσότερους μήνες, κλίμα, όπως έχει το Ιόνιο;  Ποια χώρα έχει τέτοια βουνά και τέτοια ήπια πανίδα όπως η οροσειρά της Ροδόπης και η ανατολική Μακεδονία; Σε ποια πρωτεύουσα βρίσκεις ελάφια στα δάση σε απόσταση 30' από το κέντρο όπως βρίσκεις στην Πάρνηθα;  Και πάνω απ'όλα ποια χώρα έχει τέτοιους ανθρώπους, όπως οι Έλληνες; Όλα αυτά και πολλά άλλα αποτυπώθηκαν στον φακό του φωτογράφου Αρη Καλογερόπουλού με έναν πολύ διαφορετικό και εντυπωσιακό τρόπο. Η ιδέα πίσω από την διαφημιστική καμπάνια με τίτλο «Γνωρίστε τον κόσμο στην Ελλάδα» («Meet the world in Greece») αναδεικνύει ένα μέρος από αυτά που όλοι ξέρουμε, αλλά ίσως δεν εκτιμούμε παρομοιάζοντάς τα με διάφορα μέρη του πλανήτη ή και των ... άλλων πλανητοών του ηλιακού μας συστήματος. Ζούμε στην ομορφόττερη γωνιά, και ταυτοχρόνως στο ακριβότερο οικόπεδο του πλανήτη. Στο χέρι μας είναι να μην αφήσουμε κανέναν να μας το αρπάξει. Στο παρελθόν, κερδίσαμε και χάσαμε εδάφη. Εδάφη που απωλέσθηκαν και ξανακερδίθηκαν μέσα στην πορεία των αιώνων.  Τώρα είμαστε εδώ σε αυτά τα όρια κυριαρχίας που καθορίστηκαν από την Συνθήκη των Παρισίων του 1947 και πρέπει να μείνουμε εδώ. Ούτε βήμα πίσω... Φωτό α΄σελίδας: Πηγή greeksky.gr  Δείτε το γιατί:  Δείτε τις υπόλοιπες εικόνες του φωτογράφου για την ίδια καμπάνια Tμήμα ειδήσεων defencenet

ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2013/06/oi-dynamh-mas-o-topos-mas.html#ixzz2Xk6tSaGj

«Οι καιροί ου μενετοί»

Για τη χρεωκοπία της Ελλάδας μας

Αυτό τον καιρό πολύς κόσμος παρακολουθεί πολιτικές εκπομπές και από ιδιωτικά κανάλια, αλλά κυρίως από την κρατική τηλεόραση της Ελλάδας. Το παραδέχονται και οι συντονιστές των συζητήσεων αυτών ότι αυξήθηκε η τηλεθέασή τους θεαματικά από την ημέρα των εκλογών. Όλοι αγωνιούν για το αύριο. Η οικονομική κρίση δημιούργησε πολλά ψυχολογικά προβλήματα και ανασφάλεια στον κόσμο. Πώς, όμως, έφτασε ως εδώ η Ελλάδα;

Στο παρόν άρθρο δεν σκοπεύω να αναλύσω τις αιτίες της κρίσης, μόνο θα ήθελα να αναφέρω μια προσωπική μου εμπειρία που είχα πριν από είκοσι περίπου χρόνια στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου, όταν ήμουν αποσπασμένη στο Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων της Υπουργού κ. Κλαίρης Αγγελίδου.

Θυμάμαι τώρα πόση εντύπωση μου έκανε το γεγονός αυτό τότε, αλλά τώρα εξηγούνται κάποιες απορίες μας, γιατί η Ελλάδα μας οδηγείται σε χρεωκοπία. Βεβαίως, αυτό είναι ένα μεμονωμένο γεγονός, δείχνει όμως το μέγεθος της ευθύνης κάποιων.

Πρόκειται για μια επίσκεψη του τότε Υπουργού Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων της Ελλάδας κ. Γιώργου Παπανδρέου στην Κύπρο. Υποδέχτηκα τον κ. Υπουργό στην είσοδο του Υπουργείου και τον συνόδευσα στο γραφείο της κ. Αγγελίδου. Καταρχάς, ομολογώ, ότι με εξέπληξε πολύ ευχάριστα η ευγένεια, η προσήνεια και η απλότητα του κ. Παπανδρέου. Στη συζήτηση που ακολούθησε, ένιωσα ότι είχαμε μπροστά μας έναν εξαίρετο άνθρωπο, καλοαναθρεμμένο, με ήθος, σεμνότητα και αρχοντιά ψυχής. Μάλιστα, έκανα τη σκέψη ότι η κ. Μαργαρίτα Παπανδρέου έδωσε πολύ καλή αγωγή στα παιδιά της και ενδόμυχα της απένειμα τα εύσημα για τις αρχές που τους μεταλαμπάδευσε. Όλα αυτά, βέβαια, αφορούν στο ανθρώπινο πεδίο.

Από την άλλη, όμως, μου έκανε αλγεινή εντύπωση, και με παραξένεψε, η πολυπληθής συνοδεία του κ. Παπανδρέου. Η κ. Αγγελίδου συνήθως ταξίδευε μόνη της, χωρίς κουστωδία. Νομίζω ότι αυτή η περίπτωση αποδεικνύει μια νοοτροπία που οδήγησε σε κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος. Αυτές οι υπέρογκες κρατικές δαπάνες ήταν ανεπίτρεπτες. Δεν υπήρχε κανένας έλεγχος; Τι χρειάζονταν όλοι αυτοί οι σύμβουλοι να έλθουν ταξιδάκι αναψυχής στην Κύπρο δωρεάν; Φαντάζομαι ότι αυτή την τακτική ακολουθούσαν και για μακρινά, πολυέξοδα ταξίδια.

Νιώθω, ειλικρινά, ότι επικρατούσε η νοοτροπία του «φάτε, να φάμεν», όπως λέμε στην Κύπρο. Φαίνεται ότι από το «Τσοβόλα, δώστα όλα», ξεκίνησε η διασπάθιση του δημόσιου χρήματος κι έφτασε μέχρι των ημερών μας. Γι’ αυτό, έστω και στο χείλος του γκρεμού, ας γίνει κάποιο νοικοκύρεμα, ας σοβαρευτούν επιτέλους οι ταγοί του έθνους, γιατί «οι καιροί ου μενετοί».

Στην Ελλάδα χρωστούμε το ευ ζην μας

Απάντηση στον κ. Κωνσταντίνο Χολέβα

Μόλις διάβασα την επιστολή του κ. Κωνσταντίνου Χολέβα στο ιστολόγιο των φίλων της Μονής Βατοπαιδίου. Κατασυγκινήθηκα. Βεβαίως, γνωρίζουμε το ήθος και την αρετή του ανδρός. Γι’ αυτό θα ήθελα να εκφράσω κάποιες σκέψεις μου πάνω στο θέμα της συμπαράστασης των Ελλήνων Κυπρίων στη χειμαζόμενη Μητέρα Πατρίδα.

Με όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα, η ψυχή μας είναι περίλυπη «άχρι θανάτου». Πώς να μην συγκλονιζόμαστε, όταν οι φίλοι μας, οι συγγενείς μας, οι Έλληνες αδελφοί μας υποφέρουν και ταλαιπωρούνται; Και για να παραφράσω τον μεγάλο ποιητή μας Κώστα Μόντη:

«Δεν του πάει η φτώχεια και η μιζέρια αυτού του λαού, βρε παιδιά,
δεν του πάει, προς Θεού, η κατήφεια!
Πώς να το κάνουμε;».

Πώς θυμήθηκα τον Μόντη; Μα σήμερα είναι η επέτειος του θανάτου του. Πέθανε την 1η Μαρτίου του 2004, στα ενενήντα του χρόνια, αφήνοντας πίσω του ως ιερή παρακαταθήκη τους στίχους του, με τους οποίους τονίζεται η ελληνικότητα της Κύπρου και οι ακατάλυτοι δεσμοί που τη συνδέουν με τον ευρύτερο ελληνισμό από την αρχαιότητα ως σήμερα. Χαρακτηριστικά είναι τα ποιήματά του: «Ο θώρακας του Κινύρα», «Βοηθούντος Ευαγόρου» κ.α. Ο Μόντης είναι ένας ποιητής με βαθιά συναίσθηση της ελληνικότητάς του, περήφανος γιατί είναι Έλληνας. Εξάλλου, ύμνησε όσο λίγοι τον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. για την ένωση της Κύπρου με τη μάνα Ελλάδα.

Όταν, λοιπόν, η μάνα μας και τα αδέλφια μας βρίσκονται «εν οδύνη» και ανεβαίνουν τον Γολγοθά τους, φρονώ ότι όσα γίνονται είναι πολύ λίγα, μπροστά σε όσα οφείλουμε εμείς οι Έλληνες της Κύπρου στην Ελλάδα. Οφείλουμε να ανταποδώσουμε τα τροφεία του πνεύματος, πρωταρχικά, και ύστερα τα τροφεία του σώματος.

Καταρχάς, η Ελλάδα μας μόρφωσε δωρεάν σε καιρούς χαλεπούς για μας, έγινε ο φωτοδότης φάρος για τη διεύρυνση των πνευματικών μας οριζόντων, μας βοήθησε στην κοινωνικοποίησή μας και μας μεταλαμπάδευσε το «modus vivendi», τον τρόπο της ζωής της, ένα εγκόλπιο ανώτερης ηθικής, αξιών και στάσεων που διαμόρφωσαν την προσωπικότητά μας. Επιπλέον, μας γαλούχησε με τα ζείδωρα νάματα της ευγένειας, της ομορφιάς, της χαράς της ζωής, του κεφιού, της ψυχαγωγίας, του χιούμορ και της απλοχεριάς.

Αναντίλεκτα, τον καιρό της προσφυγιάς μας ήταν ο άγγελος που μας σκέπασε με τις φτερούγες της. Που μας πρόσφερε καθημερινά φαγητό στις λέσχες, δωρεάν εισιτήρια στις συγκοινωνίες, που έστειλε στην Κύπρο τόνους βοήθειας…Ένα σακάκι πήρε κι ο πατέρας μου, και στην τζέπη βρήκε μια καρτούλα με το όνομα Γεώργιος Χατζόπουλος, διευθυντής σε κάποιο τμήμα του ΟΤΕ. Η καρτούλα έγραφε: «Γράψτε μας τις ανάγκες σας».

Ο μπαμπάς μου του απάντησε ότι δεν χρειάζονται τίποτα -γιατί ευτυχώς ήμασταν από τους τυχερούς που είχαμε χρήματα-, αλλά θα ήθελε να γνωριστούν ως οικογένεια με την κόρη του που σπούδαζε στην Αθήνα. Έτσι, μια Κυριακή, αρχές του 1975, τους επισκέφτηκα, κι από τότε έγιναν η οικογένειά μου στην Αθήνα. Δεθήκαμε πάρα πολύ, και μέχρι σήμερα δεν έχω πιο δικούς μου ανθρώπους στον κόσμο, εκτός από την οικογένειά μου στην Κύπρο.

Δεν χρειάζεται, νομίζω, να επαναλάβω και εδώ την πολυποίκιλη προσφορά της Ελλάδας διαχρονικά στην Κύπρο. Θα σταθώ μόνο σε τρεις περιπτώσεις: η πρώτη είναι οι ελλαδίτες καθηγητές και η συμβολή τους στην εθνική, κοινωνική, πολιτική και πολιτιστική αφύπνιση του ελληνισμού της Κύπρου, που είναι και το θέμα της διατριβής μου. Σε εποχές απόλυτης αμάθειας, αυτοί οι άνθρωποι σαν φάροι τηλαυγείς φώτισαν τις ψυχές των ελληνόπουλων του νησιού και τους έκαναν να μεθύσουν με το κρασί της λευτεριάς. Κυρίως, μετά τη μικρασιατική καταστροφή, όταν είχαμε τα καλύτερα μυαλά του Πανεπιστημίου Αθηνών στα σχολεία μας.

Νομίζω ότι ως εκπαιδευτικός δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στα χιλιάδες βιβλία που μας έστελλε για δεκαετίες δωρεάν η Ελλάδα, που στο τέλος του χρόνου, δυστυχώς, κατέληγαν τα πιο πολλά να γίνουν παρανάλωμα του πυρός. Οι μαθητές είχαν την αίσθηση ότι επειδή ήταν δωρεάν, δικαιούνταν να τα καταστρέφουν. Ενώ, αν πλήρωναν, θα είχαν άλλη συμπεριφορά. Άρα, έχουμε κι εμείς ευθύνη για το χρέος της Ελλάδας. Φάγαμε κι εμείς μαζί τους.

Τρίτη περίπτωση που θα ήθελα να αναφέρω, που είναι και η αιχμή του δόρατος της συμπαράστασης της Ελλάδας προς την Κύπρο, ήταν η αμυντική κάλυψη που προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια των «ολβίων», όπως τα χαρακτηρίζει ο συγγραφέας Γιώργος Φιλίππου Πιερίδης, που εμείς ως λαμπροί θηρευτές της ευημερίας, με την άμετρη υλοφροσύνη, ξεχνώντας τον «έσω» άνθρωπο, βρεθήκαμε σ’ αυτό το πέλαγος, στο χάος του μηδενισμού.

Καταλήγοντας, όσα και να δώσουμε στην Ελλάδα είναι το ελάχιστο που οφείλουμε. Γιατί εμείς της οφείλουμε το εύ ζην μας. Την ευτυχία μας. Την ποιότητα της ζωής μας. Την προκοπή μας. Πρέπει να δώσουμε από το περίσσευμά μας. Και έχουμε πολύ! Έχουμε οι πιο πολλοί περισσότερα απ’ όσα μας χρειάζονται, απλώς μας υπέβαλαν με τον μηχανισμό του εξανδραποδισμού πλαστές, κίβδηλες ανάγκες, μας μετέτρεψαν σε τοξικομανείς της ευμάρειας, σε homo consumens που θεωρούμε ότι είμαστε ελεύθεροι, επειδή μπορούμε να ικανοποιούμε αυτές τις ψεύτικες ανάγκες.

Το καμηλό παλτό

8.2.2012

AΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΔΗΜΟΥ

* Η κυρία στεκόταν όρθια έξω από έναν μεγάλο φούρνο στην Κηφισιά. Ήταν ντυμένη απλά αλλά καλόγουστα και φαινόταν σαν να περίμενε κάποιον. Προσπερνώντας, την άκουσα να μου ψιθυρίζει: «Συγγνώμη, πεινάμε».

* Σταμάτησα κατάπληκτος, βέβαιος πως δεν είχα ακούσει καλά. Όμως η κυρία, με χαμηλωμένο βλέμμα, επανέλαβε τη φράση.

* Μπήκα βιαστικός στον φούρνο, αγόρασα, έκανα ψιλά και, φεύγοντας, της έβαλα στο χέρι ένα μικρό χαρτονόμισμα. Δεν μου πήγε να δώσω κέρμα. Πρόσεξα το χέρι. Ήταν περιποιημένο. Το ψιθυριστό «ευχαριστώ» σχεδόν δεν ακούστηκε.

* Το συναπάντημα αυτό με συγκλόνισε σαν γροθιά στο στομάχι. Σίγουρα κάθε φτώχεια είναι οδυνηρή, αλλά η φτώχεια του νεόπτωχου αξιοπρεπούς αστού είναι πιο σκληρή. Δεν έχει μάθει την ένδεια, ζούσε μια καλή ζωή, και ξαφνικά τα χάνει όλα. Ο άλλος, που ζει χρόνια στη φτώχεια, έχει ξεδιπλώσει στρατηγικές και άμυνες τις οποίες ο νεόπτωχος δεν υποψιάζεται καν.

* Και ξαφνικά ο νους μου πήγε πολλά χρόνια πίσω. Στο τέλος της φοιτητικής μου ζωής στη Γερμανία συνεργάστηκα σε μια ταινία και είχα κερδίσει αρκετά. Από τα κέρδη μου είχα αγοράσει ένα μεγαλοπρεπές καμηλό παλτό.

* Γύρισα στην Ελλάδα, βρέθηκα μέσα σε μία οικογενειακή θύελλα - με αποτέλεσμα, ενώ υπηρετώ τη θητεία μου, να πρέπει ταυτόχρονα να κερδίσω τα προς το ζην. Όχι μόνο για μένα αλλά και για τη μητέρα μου.

* Πέρασα δύσκολα εκείνο τον χειμώνα και συχνά κοιμήθηκα νηστικός. Όταν δεν ήμουν υπηρεσία, φορούσα πολιτικά και χτυπούσα πόρτες για δουλειά. Έκανα τα πάντα: μεταφράσεις, μαθήματα, κείμενα, αλληλογραφία.

* Θυμάμαι τι ζημιά μου είχε κάνει το καμηλό παλτό. «Μα, τι ανάγκη έχεις εσύ;» ο ένας, «Α, θα παίρνεις ακριβά!» ο άλλος. Μέχρι που βρήκα να το πουλήσω και ησύχασα. Μαζί με όσα ξεπουλήσαμε τότε -χαλιά, σερβίτσια, κοσμήματα- έφυγε κι αυτό.

* Προσέξτε λοιπόν: η νέα φτώχεια φοράει συχνά καμηλό παλτό. Και ξεγελάει. Αφήστε που κρύβεται διότι ντρέπεται. Δεν έχει το θάρρος της ανάγκης της.

* Αναζητήστε την εκεί που δεν την περιμένετε. Δεν ζητιανεύει στις γωνίες, ούτε απαιτεί φανερά. Αλλά, ψάχνοντας, θα μάθετε για την οικογένεια του απολυμένου πενηντάρη στελέχους που στερείται που κρυώνει γιατί δεν μπορεί να πληρώσει θέρμανση, που δεν έχει για το χαράτσι και κινδυνεύει να μείνει χωρίς ρεύμα. Κι αν μπορείτε, βοηθήστε. Διακριτικά.