Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2015

ΕΝΑ ΑΓΚΑΘΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ
            του  Αριστείδη Παναγίδη
21 Νοεμβρίου 2015
Πριν από λίγες μέρες τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και κοινωνικής  δικτύωσης πρόβαλαν έντονα και ως παράδειγμα προς μίμηση την ενέργεια των Άγγλων φιλάθλων να τραγουδήσουν τον Εθνικό ‘Υμνο της Γαλλίας ως ένδειξη συμπαράστασης στον γαλλικό λαό για το κακό που τον βρήκε από τους φανατικούς τζιχαντιστές, κάτι που επικρότησα αμέσως, αν και ταυτόχρονα η σκέψη μου πήγε στην έκρηξη της Βηρυτού, για την οποία δεν υπήρξε καμιά αντίδραση, καμιά συμπαράσταση για τον λαό του Λιβάνου και τις δοκιμασίες του.
Σήμερα, ψάχνοντας  κάποια παλιά χαρτιά, έπεσε στα χέρια μου ένα απόκομμα της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ των Αθηνών, της 22ας Οκτωβρίου 1956, όπου υπήρχαν δημοσιευμένα  αποσπάσματα επιστολών του ήρωα της αγχόνης Ανδρέα Παναγίδη προς την κυρία Ουρανία Παρδάλη Νομικού, κάτοικο Κηφισιάς Αττικής.
Σε μια από αυτές , της 2ας Σεπτεμβρίου 1956, ο Παναγίδης αναφέρει μεταξύ άλλων ότι από την ημέρα που καταδικάστηκε σε θάνατο δεν του επετράπη   να πιάσει καν τα χέρια των παιδιών του.
Ασυναίσθητα έφερα στον νου μου την εικόνα των Άγγλων φιλάθλων και την αξιέπαινη ενέργειά τους,  και τους Άγγλους δεσμοφύλακες που δεν επέτρεπαν σε έναν νεαρό πατέρα, 22 μόλις χρόνων, όχι να σφίξει στην αγκαλιά του τα τρία νήπια, τότε παιδιά του, άλλα ούτε τα χεράκια τους να πιάσει.
Και θυμάμαι, από τις διηγήσεις του πατέρα και της συζύγου  του ήρωα, ότι  δεν επέτρεπαν στα παιδιά του ήρωα να δουν για τελευταία φορά τον μελλοθάνατο πατέρα τους. Και όταν, μετά από συμπλοκή με την Αγγλίδα δεσμοφύλακα, τούς επετράπη, ο μικρός γιός του δεν μπόρεσε ούτε τότε να πιάσει το χέρι του πατέρα του, και χόρευε έξω από το κελλί για το τελευταίο, μεγάλο ταξίδι του πατέρα του.
Έτσι, χάρη στην αναλγησία, τη σκληρότητα και την κακία  των Άγγλων ένας πατέρας δεν μπόρεσε να σφίξει στην αγκαλιά του τα παιδιά του, ούτε αυτά να κουρνιάσουν για τελευταια φορά σ’ αυτή.
Και είναι αυτό ένα άγκάθι στην καρδιά που ακόμη και τώρα, σχεδόν εξήντα χρόνια μετά, πληγώνει και πονά.


1 σχόλιο:

  1. Καλημέρα Ζήνα...Χθες όλως τυχαίως (μόλις είχα τελείωσει το ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗ ΣΜΥΡΝΗ, για το οποίο έχω κάνει ανάρτηση) σκεφτόμουν διάφορα ....και κυριάρχησε στη σκέψη μου πως ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ ΠΟΤΕ τους Αγγλους για ΟΛΑ ΟΣΑ ΜΑΣ ΕΚΑΝΑΝ ΣΤΗ ΚΥΠΡΟ....!

    ΑπάντησηΔιαγραφή