Παρουσίαση Βιβλίου

Λόρεν Γουίλινγκ

«Ψίθυροι από το παρελθόν»

Εκδόσεις Ωκεανίδα

Αθήνα, 2015

Μετάφραση: Γιάννης Σπανδωνής

Φέτος, προς τα τέλη Ιουνίου, καθισμένη πλάι στο κύμα σε μια ήσυχη εξοχική παραλία του Πόρου, ρούφηξα τις σελίδες ενός μυθιστορήματος των αγαπημένων μου εκδόσεων Ωκεανίδα με τον τίτλο «Ψίθυροι από το παρελθόν» της Λόρεν Γουίλιγκ, μιας αμερικανίδας που έγραψε δεκαπέντε ιστορικά μυθιστορήματα. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Γέιλ, με διδακτορικό στην Αγγλική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, η Λόρεν Γουίλιγκ ζει στη Νέα Υόρκη και ασχολείται αποκλειστικά με το γράψιμο.

Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στην Αγγλία, την Κένυα και τη Νέα Υόρκη, και σ’ αυτό συμμετέχουν τρεις γενιές μιας οικογένειας. Όλη η ιστορία υφαίνεται γύρω από ένα οικογενειακό μυστικό το οποίο κρατά καλά κρυμμένο από τα εγγόνια της η ενενηνταενιάχρονη γιαγιά Άντι της νεαρής πετυχημένης δικηγόρου Κλεμεντάιν-Κλέμι Έβανς, που δουλεύει σε μια μεγάλη νομική εταιρεία του Μανχάταν, η οποία στα τριάντα τέσσερα χρόνια της βλέπει να γκρεμίζονται τα πάντα στη ζωή της.

Μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος αυτού με τη συνεχή εναλλαγή του τόπου και του χρόνου, βιώνουμε τις συνήθειες της βρετανικής αριστοκρατίας, τη ζωή των άγγλων αποικιοκρατών στην Αφρική με τον εκφυλισμό και τη διαφθορά, αλλά και τον δυναμισμό της ζωής στη Νέα Υόρκη.

Το μυθιστόρημα αυτό το αγόρασα στην Αθήνα από ένα μεγάλο  κεντρικό βιβλιοπωλείο που το είχε σε περίοπτη θέση και το διαφήμιζε ως νέα έκδοση που είχε τεράστια επιτυχία. Συνήθως, δεν με ενδιαφέρουν τα ευπώλητα, μάλλον τα αποφεύγω, αλλά αυτή τη φορά το επέλεξα, μόνο και μόνο, επειδή είναι έκδοση της Ωκεανίδας που την εμπιστεύομαι.

Ομολογώ ότι δεν με απογοήτευσε, αντίθετα το βρήκα πολύ γλυκό, τρυφερό, ενδιαφέρον, φτάνει να το διάβαζες συνεχόμενα, για να μην ξεχνάς πρόσωπα και γεγονότα, έτσι όπως εναλλάσσονται στον τόπο και τον χρόνο.

Μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος της Λόρεν Γουίλιγκ παρελαύνουν μπροστά μας πολλά πρόσωπα με διαφορετική ψυχοσύνθεση, νοοτροπία, modus vivendi. Έρωτες και πάθη, προδοσίες, ανθρώπινες αδυναμίες συνθέτουν έναν καμβά πάνω στον οποίο η συγγραφέας υφαίνει με μαεστρία την όμορφη ιστορία της.

Στη Νέα Υόρκη η Κλεμεντάιν καταφέρνει να ξεκλέψει λίγο χρόνο για να επισκεφτεί τη γιαγιά της που είναι πολύ άρρωστη.

«Και τώρα, πάθαινε σοκ έτσι που την έβλεπε. Για την Κλέμι, η γιαγιά ήταν γριά βέβαια, αλλά εβδομηντάρα το πολύ, ποτέ της δεν θα γερνούσε περισσότερο. Και τώρα την έβλεπε ζαρωμένη και εύθραυστη…

Πανικός την κυρίεψε ξαφνικά. Η γιαγιά Άντι ήταν πάντα εκείνη που πρόσφερε στην Κλέμι ένα αίσθημα ασφάλειας, μονιμότητας. Η ιδέα ενός κόσμου χωρίς τη γιαγιά… Δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται».

Ο θάνατος της γιαγιάς γίνεται η αφορμή για να μάθει η Κλεμεντάιν την αληθινή ιστορία της οικογένειάς της. Η πραγματική γιαγιά της ήταν η Μπία, μια πανέμορφη κόρη άγγλων αριστοκρατών, που επειδή την παραμελούσε ο άντρας της, θέλησε να του ανταποδώσει με το ίδιο νόμισμα την απιστία του. Όμως, για τη γυναίκα δεν ήταν το ίδιο. Έτσι, αναγκάζονται μετά από το σκάνδαλο, με τον Φρέντερικ να δραπετεύσουν στην Κένυα σε μια φυτεία καφέ. Εκεί αποκτούν δυο κόρες, αλλά η Μπία δεν μπορεί να προσαρμοστεί. Για να γεμίσει το κενό, βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά διάφορων εραστών και θαυμαστών της, παραμελώντας τα κορίτσια της, μέχρι που φτάνει στην Κένυα μια ξαδέλφη της, η Άντι, ορφανή κόρη του αδελφού του πατέρα της, την οποία είχε, ως μεγαλύτερη, υπό την προστασία της η Μπία.

Η Άντι έρχεται στην Αφρική, γιατί θέλει πριν αρραβωνιαστεί στο Λονδίνο με έναν λαμπρό νέο, να κανονίσει κάποιες εκκρεμότητες. Ο Φρέντερικ ήταν δικός της φίλος, με τον οποίο ήθελε να παίξει η Μπία. Στην πορεία, ξαναφουντώνει ο έρωτά της με τον Φρέντερικ, μέχρι τη μέρα που σε ένα σαφάρι στη ζούγκλα χάνεται η Μπία.

Από την Κένυα, ο Φρέντερικ με την Άντι και τα κορίτσια έρχονται στη Νέα Υόρκη. Κάποια στιγμή, τα κορίτσια παντρεύονται. Η εγγονή τους Κλέμι λατρεύει τον παππού και τη γιαγιά, αφού μετά το διαζύγιο των γονιών της η μητέρα της την έφερε στη Νέα Υόρκη.

Ψάχνοντας για το μυστικό της οικογένειάς της η Κλέμι, κάποια στιγμή μιλά με τη μητέρα της η οποία της εκμυστηρεύεται για τη γιαγιά της την αληθινή, την Μπία:

«Εννοώ ότι  μας είχε εγκαταλείψει πολύ καιρό πριν. Κι αν δεν ήταν εκείνο το ατύχημα στο σαφάρι, θα το είχε σκάσει με κάποιον εκείνη τη χρονιά. Ήμουν αρκετά μεγάλη για να καταλαβαίνω…

Η μητέρα μου σιχαινόταν το κτήμα. Της έλειπε το Λονδίνο. Είχε κάνει την εμφάνισή της ως ντεμπιτάντ, πράγμα που τότε είχε εντελώς διαφορετικό νόημα απ’ ό,τι σήμερα. Είχε τίτλο ευγενείας, υπηρέτες, η φωτογραφία της έμπαινε συχνά στις εφημερίδες. Κι από κει, βρέθηκε εγκλωβισμένη με δυο παιδιά σ’ ένα απομακρυσμένο αγρόκτημα σε μια μακρινή χώρα, μ’ έμαν σύζυγο που ενδιαφερόταν περισσότερο για τις καλλιέργειες παρά γι’ αυτήν. Έτσι το έβλεπε η ίδια. Δεν νομίζω να συμπαθούσε ιδιαίτερα κανέναν από μας».

Ομολογώ ότι το μυθιστόρημα της Λόρεν Γουίλιγκ «Ψίθυροι από το παρελθόν» με ταξίδεψε σε όμορφα μέρη του κόσμου και σε όμορφους ανθρώπους. Αυτή η αναδρομή στο παρελθόν και τα καλά κρυμμένα μυστικά του είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι. Η συγγραφέας με το γλαφυρό ύφος της καταφέρνει να διαγράψει με αδρές πινελιές τους χαρακτήρες της, φιλοσοφεί πάνω στη ζωή και ανατέμνει τον ψυχικό κόσμο των ηρώων της, παρουσιάζοντάς μας τους ρεαλιστικά, με τις αδυναμίες και τα πάθη τους, τα όνειρα και τις ελπίδες τους, χωρίς να τους εξιδανικεύει, χωρίς φτιασίδια. Ναι, μου άρεσε πολύ ως μυθιστόρημα, και το συστήνω ανεπιφύλακτα.