Τετάρτη 16 Δεκεμβρίου 2009

Πώς να φτιάξετε μια χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα στο σπίτι σας

Φωτεινή Οικονομίδου Κράνου
Ψυχολόγος-Κλινική Ψυχοθεραπεύτρια
Υπεύθυνη Γραφείου Συμβουλευτικής
Υπηρεσία Σπουδών και Φοιτητικής Μέριμνας
Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο Κύπρου

Είμαστε τυχεροί που στη χώρα μας διατηρούμε τις παραδόσεις και την κουλτούρα μας. Πολλές φορές, όμως, όλα γίνονται μηχανικά και απλώς επειδή πρέπει να γίνουν και δεν νιώθουμε το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα, επειδή τα τρεχάματα δεν μας το επιτρέπουν. Ένας όμορφος τρόπος που ενθαρρύνει το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα είναι η ανάπτυξη μιας νέας κουλτούρας. Οι Χριστουγεννιάτικες παραδόσεις κάνουν μια οικογένεια μοναδική και κάποιες φορές ξεκινούν με τον πιο απίστευτο αστείο τρόπο και συνεχίζουν για χρόνια.

Υπάρχει πληθώρα Χριστουγεννιάτικων παραμυθιών σε βιβλιοπωλεία και σε βιβλιοθήκες. Ξεκινώντας μια βδομάδα πριν από τη μέρα των Χριστουγέννων, οι οικογένειες με μικρά, μεγάλα και…αιώνια παιδιά μπορούν να διαβάζουν μια σύντομη ιστορία κάθε βράδυ. Το βράδυ πριν από τις 25 Δεκεμβρίου διαβάζονται παλιότερες Χριστουγεννιάτικες κάρτες ή ιστορίες από παλαιότερα βιβλία και βλέπουν όλοι μαζί φωτογραφίες από περασμένες γιορτινές μέρες. Ανάμεσα στις μέρες του μαγειρέματος, του συγυρίσματος του σπιτιού και των ψώνιων, μια μέρα μπορεί να αφιερωθεί στην προετοιμασία των Χριστουγεννιάτικων γλυκών με τα παιδιά, τον σύντροφο, ακόμα και φίλους.

Ο εθελοντισμός και η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο είναι μέρος της κυπριακής ψυχολογίας. Αυτές τις μέρες η φιλανθρωπία και η αγάπη προς τους άγνωστους, λιγότερο τυχερούς, εκτιμάται περισσότερο. Τα ρούχα που δεν αφήνουν τα ερμάρια να κλείσουν, τα παιχνίδια που τα παιδιά έχουν βαρεθεί, οι κονσέρβες και τρόφιμα που αγοράστηκαν βιαστικά, είναι για κάποια άτομα πολύτιμα δώρα. Εκτός από τους οργανισμούς που υπάρχουν για να μαζεύουν γι' αυτούς τους σκοπούς, υπάρχουν γειτονιές ολόκληρες με σπίτια που γνωρίζουμε πως τα χρειάζονται και δεν είναι ανάγκη καν να κτυπήσουμε την πόρτα.

Συνήθως, βλέπουμε στην τηλεόραση οργανισμούς και πολιτικά πρόσωπα να επισκέπτονται διάφορα ιδρύματα. Είναι εξίσου σημαντικό όταν μια οικογένεια ετοιμάσει φαγητό και δώρα και τα παίρνει προσωπικά. Η πράξη αυτή δεν κάνει μόνο τα άτομα εκείνα να νιώθουν καλά, αλλά δένει την οικογένεια περισσότερο και της υπενθυμίζει πόσο τυχερή είναι.

Κάθε χρόνο η οικογένεια μπορεί να κάνει Χριστουγεννιάτικες κατασκευές που θα κάνουν πιο ζεστή την ατμόσφαιρα στο σπίτι. Επίσης, η πρόσθεση καινούργιων στολιδιών για κάθε χρονιά και η φύλαξή τους στο τέλος ανά χρονολογία, δημιουργεί από μόνη της μια παράδοση. Τα παιδιά απολαμβάνουν να φωτογραφίζονται, και αυτό είναι γεγονός. Αν μάλιστα τα ντύσετε Χριστουγεννιάτικα με γιρλάντες και καπελάκια και με χαρούμενα χρώματα, θα χαρούν ακόμη περισσότερο. Αυτό που θα μείνει στην οικογένεια είναι και η συμμετοχή των γονιών τους! Μια άλλη παράδοση είναι η οικογενειακή Χριστουγεννιάτικη φωτογραφία η οποία μπορεί να γίνει και ευχετήρια κάρτα, αλλά και να μπει σε Χριστουγεννιάτικη φωτογραφοθήκη.

Τα Χριστούγεννα δεν σημαίνουν απαραίτητα ατέλειωτα ψώνια για δώρα και αμέτρητες ώρες στην τροχαία κίνηση. Τα Χριστούγεννα, ενώ θα έπρεπε να ήταν στιγμές χαλάρωσης και οικογενειακής ζεστασιάς, για αρκετά άτομα είναι περίοδος άγχους και έντασης.

Αν τα άτομα και κατ’ επέκταση οι οικογένειες αντιληφθούν τι είναι ακριβώς αυτό που προκαλεί πίεση είναι το πρώτο βήμα για την επεξεργασία του. Οι οικογένειες σαν ζωντανοί οργανισμοί διαφωνούν, νιώθουν απογοήτευση με κάποια δώρα, το φαγητό ίσως να καεί ή να μην είναι αρκετό, τα παιδιά είναι στο σπίτι γεμάτα με ενέργεια. Η κατανόηση ότι αυτό θα συμβεί, είναι ένας τρόπος για να μειωθεί η ένταση και το άγχος των Χριστουγέννων το οποίο δημιουργείται από την παράλογη πεποίθηση ότι όλα πρέπει να είναι τέλεια.

Πώς μπορούμε να διαχειριστούμε την ένταση των γιορτών; Δείτε τι σας αγχώνει για να μπορέσετε να το δουλέψετε. Είναι καιρός να γίνετε πρακτικοί και πιο συγκεκριμένοι. Ειδικά στη φετινή περίοδο οικονομικής κρίσης είναι λογικό να αποφύγετε τις απερίσκεπτες δαπάνες για τις οποίες θα μετανιώσετε τον Φεβρουάριο! Μπορείτε να ξεκινήσετε τις αγορές σας από νωρίτερα για να μην κάνετε ψώνια απόγνωσης.

Ζητήστε βοήθεια για την προετοιμασία ενός πάρτι από φίλους και οικογένεια και ρωτήστε τα άτομα για τα οποία θα αγοράσετε δώρα απλώς τι θέλουν και ζητήστε τη γνώμη των άλλων. Αυτό θα σας εξοικονομήσει αρκετές ώρες στο πρόγραμμά σας.

Τα Χριστούγεννα κάποια άτομα κουράζονται περισσότερο από άλλα. Για να φροντίσετε τον εαυτό σας μπορείτε να κάνετε τα εξής:

Κοιμηθείτε αρκετά.
Φροντίστε μαλλιά, δέρμα, νύχια.
Γυμναστείτε για να χαλαρώσετε.
Μοιραστείτε συναισθήματα τόσο θετικά όσο και αρνητικά με αγαπημένα άτομα.
Ασχοληθείτε με το στόλισμα του σπιτιού και φροντίστε το με αγάπη, όχι μηχανικά. Ακούστε Χριστουγεννιάτικη μουσική τις ώρες που στολίζετε και που ετοιμάζετε γιορτινά σοκολατάκια και μπισκότα.

Πηγή: http://www.cut.ac.cy/press/?newsID=01

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Συζυγική Αγάπη

2009 — VatopaidiFriend
Ακούμε πολλές φορές μητέρες και πατέρες να διερωτώνται, ν’ απορούν … και να παραπονούνται ” Τα παιδιά μας δεν μας υπακούνε! Εμείς τα συμβουλεύουμε τα νουθετούμε και αυτά μας αγνοούν… Συνήθως κάνουν τα αντίθετα απο εκείνα που τους συμβουλεύουμε… Τί φταίει;”

Πολλές φορές εκείνο που φταίει είναι … η απουσία της αγάπης.

Μα υπάρχει πατέρας ή μητέρα που να μν αγαπάνε το παιδί τους;

Αυτό το ερώτημα πρέπει όλοι οι γονείς να το υποβάλουν στον εαυτό τους και κανείς να μη θεωρεί ως αυτονόητη την καταφατική απάντηση.

Η μεγάλη παρανόηση που υπάρχει σ’ αυτό το ζήτημα είναι οτι οι γονείς βιώνουν την αγάπη τους πρός το παιδί τους … ανεξάρτητα απο την αγάπη που πρέπει να έχουν μεταξύ τους.

Σε μιά περίπτωση ένας μαθητής είχε μια πάτα πολύ αλλόκοτη και ατίθαση συμπεριφορά στο σχολείο. Εκείνο που έκανε εντύπωση στους καθηγητές ήταν οτι τόσο ο πατέρας όσο και η μητέρα έδειχναν πολύ ενδιαφέρον και αγάπη για το άτακτο παιδί τους, Ένας εκπαιδευτικός ανέλαβε να ερευνήση την περίπτωση σε βάθος. Διεπίστωσε οτι η ρίζα του προβλήματος ήταν η επικοινωνία των γονέων μεταξύ τους. Ο πατέρας αγαπούσε το παιδί του• η μητέρα αγαπούσε το παιδί της• όμως πατέρας και μητέρα δεν ήσαν αγαπημένοι μεταξύ τους … Και αυτό είχε σοβαρότατο αρνητικό αντίκτυπο στον ψυχισμό και τη συμπεριφορά του παιδιού.

Ακόμη και στην σωματική υγεία του παιδιού έχει αρνητικό αντίκτυπο η κακή σχέση μεταξύ των συζύγων. Κάποτε επισκέφθησαν τον γέροντα Πορφύριο δύο γονείς αναστατωμένοι διότι το παιδί τους παρουσίαζε ένα σοβαρό πρόβλημα στους πνεύμονες, αλλά οι γιατροί δεν μπορούσαν να ανακαλύψουν την αιτία του.

Ο γέροντας έκανε μια διάγνωση που τους αιφνιδίασε.” Το πρόβλημα τους είπε βρίσκεται στη σχέση σας: όσο εσείς πεισμώνετε, μένετε ανυποχώρητοι στο θέλημα σας, τσακώνεσθε και ψυχραίνεσθε μεταξύ σας, το παιδί θα παρουσιάζει αυτό το πρόβλημα. Αν ταπεινωθείτε και βρείτε την παλιά σας αγάπη, την αμοιβαία εμπιστοσύνη και τον αλληλοσεβασμό, το παιδί θα βρεί την υγεία του.”

Αν υπήρχε τρόπος να εκφράσουν αυτό που νιώθουν στο βάθος της ψυχής τους τα παιδιά και οι έφηβοι, θα έλεγαν : ” Αγαπητοί μας γονείς• δέν αρκεί να μας δείχνει ο καθένας ξεχωριστά την αγάπη του. Εμείς κυρίως θέλουμε να βλέπουμε και να νιώθουμε οτι μεταξύ σας εσείς οι δύο, ο πατέρας μου και η μητέρα μου, είστε αγαπημένοι. .”

Είναι αλήθεια οτι είναι κάποτε δύσκολος ο αγώνας για να διατηρηθεί η συζυγική αγάπη. Δύο είναι, ίσως, οι μεγάλες δυνάμεις που διατηρούν αυτή την αγάπη: η υποχωρητικότητα και η συγχωρητικότητα. Όταν αυτά τα δύο δεν υπάρχουν στη σχέση των συζύγων, αρχίζει να μειώνεται και η μεταξύ τους αγάπη.

Ένας πατέρας που από τη μιά λέει ότι αγαπά το παιδί του και απο την άλλη δεν συγχωρεί τη γυναίκα του για κάποιο σφάλμα της, είναι υποκριτής.

Ομοίως δεν έχει πραγματική αγάπη για το παιδί της, η μητέρα που απο τη μιά θυσιάζεται γι’ αυτό, απο την άλλη όμως δεν έμαθε να υποχωρεί και να θυσιάζει το θέλημα της και το εγώ της, για χάρη της συζυγικής αρμονίας και αγάπης.

Να προσευχηθούμε όλοι μας, ο μεγάλος Διδάσκαλος της Αγάπης, Κύριος μας, να δίνει αγάπη στους γονείς προς τα παιδιά, και στα παιδιά προς τους γονείς, αλλά κυρίως να δίνει αγάπη μεταξύ των συζύγων, διότι, ίσως αυτή η τελευταί αγάπη να είναι το θεμέλιο των άλλων δύο .. Αμήν.

π. Τέλλος Σ. Παπαδόπουλος

Σάββατο 5 Δεκεμβρίου 2009

Ευτυχισμένος γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Ευτυχισμένος γεννιέσαι ή γίνεσαι; Εντατικά μαθήματα λοιπόν για γονείς και παιδιά!
20 Νοεμβρίου, 2009 — VatopaidiFriend

Ευτυχισμένος γεννιέσαι ή γίνεσαι; Κι όμως, όπως το διάβασμα, τα μαθηματικά ή το τένις, η ευτυχία, σύμφωνα με τις τελευταίες επιστημονικές έρευνες, διδάσκεται. Εντατικά μαθήματα, λοιπόν, για γονείς και παιδιά!

Τι είναι αλήθεια η ευτυχία; Είναι αυτή η αίσθηση της ελαφρότητας που έχεις κάποιες φορές και σε κάνει να νιώθεις σαν να πετάς. Αυτό το συναίσθημα όταν ζεις κάτι έντονο, η εντύπωση πως έχεις μια αληθινή παρουσία μέσα στον κόσμο. Είναι αυτό το αίσθημα χαράς και πληρότητας, εφήμερο, όμως μπορεί να κατοικήσει μέσα μας για πάρα πολύ καιρό. Μια διαρκής ικανοποίηση ή απλώς ένα όνειρο που μοιράζεσαι με αυτούς που αγαπάς. Κάποιοι λένε πως η ευτυχία δεν είναι παρά ένας μύθος που δημιούργησε η κοινωνία για να σε κάνει να δουλεύεις και εν συνεχεία να καταναλώνεις. Άλλοι αφιερώνουν ολόκληρη τη ζωή τους στην αναζήτησή της. Κάποιοι άλλοι τη βρίσκουν στα απλά καθημερινά πράγματα. Αυτοί οι τελευταίοι είναι και οι πιο τυχεροί, όπως χαρακτηριστικά λέει και ο ψυχολόγος και διδάκτορας στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνια Μάρτιν Σέλιγκμαν στο βιβλίο του "Αυθεντική Ευτυχία" (Authentic Happiness). Γιατί οι γονείς που γνωρίζουν την ευτυχία είναι και οι μόνοι που μπορούν να τη διδάξουν στα παιδιά τους. Και όπως μας λέει ο γιατρός της ευτυχίας «τα ευτυχισμένα παιδιά είναι πιο δημιουργικά, περισσότερο δεκτικά στη μόρφωση και σαφώς πιο υγιή».

Σκέψου θετικά

Κάθε γονιός θέλει να δει το παιδί του ευτυχισμένο. Πάνε όμως μόλις λίγα χρόνια από τότε που οι ευρωπαίοι γονείς άρχισαν να συνειδητοποιούν τα ευεργετικά αποτελέσματα της χαρούμενης και αισιόδοξης διάθεσης στην οικογένεια. Αυτής της αισιόδοξης διάθεσης είναι θιασώτης και ο δόκτωρ Σέλιγκμαν, ο οποίος εκπροσωπεί έναν ολοκαίνουργιο κλάδο προσφιλή σε Ευρώπη και Αμερική, τη θετική Ψυχολογία. Η θετική Ψυχολογία, αντίθετα από την παραδοσιακή, που επικεντρώνει στις αρνητικές πλευρές της διανοητικής υγείας και στους τρόπους επιδιόρθωσής τους, ερευνά την επιστήμη της ευτυχίας. Στόχος της είναι να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε τι μας κάνει πραγματικά να χαμογελάμε. Σύμφωνα με αυτή, η ευτυχία δεν είναι αποτέλεσμα καλών γονιδίων ή τύχης, είναι απλώς το ταλέντο να μπορούμε να επικεντρωνόμαστε στις δυνάμεις μας και να τις αξιοποιούμε δημιουργικά. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των ερευνών του δόκτορα Σέλιγκμαν, οι ευτυχισμένοι άνθρωποι έχουν περισσότερους φίλους, πιο ικανοποιητικούς γάμους και κερδίζουν περισσότερα χρήματα. Αντίστοιχα, τα ευτυχισμένα παιδιά έχουν περισσότερα κίνητρα, πιο πολλά ενδιαφέροντα, είναι ικανότερα στην επίλυση προβλημάτων και πιο πρόθυμα να εξερευνήσουν και να μάθουν τον κόσμο. Είναι επίσης πιο ανεξάρτητα και διακατέχονται από μεγαλύτερο ενθουσιασμό. «Η ευτυχία είναι το βασικό συστατικό για μια καλύτερη, υγιέστερη και ισχυρότερη κοινωνία», μας λέει έρευνα που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα από το Πανεπιστήμιο Riverside της Καλιφόρνια. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, η ευτυχία δεν εξαρτάται ούτε από τον υλικό πλούτο ούτε όμως από το υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Συμπέρασμα μάλλον απρόβλεπτο αν αναλογιστεί κανείς πόσο πολύ αγωνίζονται οι γονείς σήμερα προκειμένου να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους μια σωστή εκπαίδευση.

Μια «εγκεφαλική» υπόθεση

Τελικά η ευτυχία είναι γενετικά προκαθορισμένη ή μαθαίνεται; Μήπως τα παιδιά είναι «σχεδιασμένα» να είναι χαρούμενα εξαιτίας μιας ευτυχούς εγκεφαλικής δραστηριότητας; Ναι, μας απαντάει ο δόκτωρ Ρίτσαρντ Ντέιβιντσον, καθηγητής Ψυχολογίας και Ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Ουισκόνσιν. Μετά από έρευνες χρόνων και μελέτες που πραγματοποίησε στο δεξί και αριστερό τμήμα του εγκεφάλου, ο καθηγητής κατέληξε πως η ευτυχία εξαρτάται κατά πολύ και από την κατάσταση του εγκεφάλου. Αν η δραστηριότητα στον αριστερό προμετωπιαίο φλοιό είναι πιο έντονη, το άτομο είναι κατά πάσα πιθανότητα εξωστρεφές, ενθουσιώδες και χαρούμενο. Αν υπάρχει μεγαλύτερη δραστηριότητα στο δεξί, τότε είναι μάλλον πιο εσωστρεφές, ανήσυχο και λυπημένο. Ο καθηγητής πραγματοποίησε ένα πείραμα: Μέτρησε τη συμπεριφορά του αριστερού προμετωπιαίου φλοιού μωρών μικρότερων του ενός έτους και μετά είπε στις μητέρες τους να βγουν από το δωμάτιο. Κάποια από τα μωρά άρχισαν να κλαίνε με υστερία με την αποχώρησή της, ενώ κάποια άλλα φάνηκαν πιο ψύχραιμα. Αυτά τα δεύτερα ήταν τα μωρά με αυξημένη δραστηριότητα στον αριστερό προμετωπιαίο λοβό, όπως ακριβώς είχε προβλέψει ο καθηγητής Ντέιβιντσον. Συμπέρασμα; Κάποια μωρά φαίνεται ότι γεννιούνται χαρούμενα, ενώ άλλα γκρινιάρικα.

Ευτυχισμένα γονίδια

Ευτυχώς, όμως, η ευτυχία των παιδιών μας δεν είναι μόνο θέμα γενετικής. Σύμφωνα με έρευνες του δόκτορα Ντέιβιντ Λίκεν, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, το 50% της ευτυχίας μας οφείλεται στα γονίδιά μας. Ένα άλλο 8% καθορίζεται από το εξωτερικό περιβάλλον, ενώ το 42% εξαρτάται από τις περιστάσεις της ζωής μας. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο δόκτωρ Λίκεν στο περιοδικό The Psychologist, με σωστή εκμάθηση και εξάσκηση των ικανοτήτων μας μπορούμε να αυξήσουμε τα ποσοστά ευτυχίας μας. Είναι κάτι σαν το βάρος. Ακόμη κι αν είμαστε έτσι κατασκευασμένοι, ώστε να μην μπορέσουμε να χάσουμε ποτέ πολλά κιλά, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να αδυνατίσουμε. Απλώς θα πρέπει να προσπαθήσουμε περισσότερο.

Μαθαίνω την ευτυχία

Σύμφωνα με τη θετική Ψυχολογία, η ευτυχία μπορεί να διδαχτεί με τρεις τρόπους: Ο πρώτος είναι να ανακαλύψουμε νέες και απολαυστικές εμπειρίες και να τις ζήσουμε παρέα με τα παιδιά μας. Ο δεύτερος είναι να μάθουμε εμείς οι ίδιοι και να το μεταδώσουμε και σε εκείνα να αγαπούν και να αφοσιώνονται σε αυτό που κάνουν και ο τρίτος να προσπαθούμε να δίνουμε νόημα στη ζωή μας. Οι θετικές σκέψεις, οι μικρές κινήσεις καλοσύνης μπορούν να γίνουν κίνητρα για την καθημερινή μας ευτυχία. Και βέβαια, το ίδιο ισχύει και για τα παιδιά μας. Το κάλεσμα ενός φίλου στο σπίτι, η αγορά ενός δώρου, το μοίρασμα στο παιχνίδι είναι συνήθειες που μπορούν να βοηθήσουν το παιδί να αποκτήσει αλτρουιστική συνείδηση και να το οδηγήσουν στην ανακάλυψη της αληθινής ευτυχίας. Τα πραγματικά ευτυχισμένα παιδιά μπορούν να αντιμετωπίσουν πιο εύκολα τις δυσκολίες της ζωής. Στο βιβλίο του "Το αισιόδοξο παιδί" (The optimistic child) ο δόκτωρ Σέλιγκμαν υποστηρίζει ότι ο τρόπος που μιλάμε στο παιδί μας μπορεί να επηρεάσει και τη διάθεση αλλά και τη νοοτροπία του. Θα πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι και επεξηγηματικοί. Αντί να λέμε «δεν θα περάσεις στις εξετάσεις», ας πούμε «αν κάνεις τα μαθήματά σου, τότε σίγουρα θα περάσεις». Ο δόκτωρ Σέλιγκμαν αποκαλεί αυτές τις δεξιότητες «μικρά μαθήματα αισιοδοξίας» και πιστεύει ότι βοηθούν σημαντικά το παιδί να αποβάλλει την απαισιόδοξη νοοτροπία και να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με θετικό τρόπο. Ωστόσο, και οι αρνητικές εμπειρίες έχουν τη δική τους χρησιμότητα, μια που η αντιμετώπιση των προβλημάτων βοηθά στην ενίσχυση της προσαρμοστικότητας, διευκολύνει τα παιδιά να οχυρώνονται απέναντι στο στρες και τους δίνει τις ικανότητες να αντεπεξέλθουν στα εμπόδια. Σε γενικές γραμμές, πάντως, οι άνθρωποι που δεν εμμένουν σε δυσάρεστες σκέψεις ή ασχολούνται λιγότερο απ’ όσο άλλοι με την ενδοσκόπηση είναι σαφώς ευτυχέστεροι. Αν, λοιπόν, το παιδί σας έχει την τάση να κολλάει σε δυσάρεστα πράγματα, διδάξτε το να λέει «στοπ» στις αρνητικές σκέψεις. Ενθαρρύνετέ το να ασχοληθεί με κάτι που του προκαλεί ευχαρίστηση και ταυτόχρονα το δυσκολεύει. Βάλτε του ως στόχο να ξεχάσει το εύκολο μήνυμα του σύγχρονου πολιτισμού για χαλάρωση και κατανάλωση και να αναλάβει προκλήσεις. Αθλητισμός, μουσική, τέχνη, χορός, εθελοντισμός είναι οι καλύτερες επιλογές. Το μήνυμα που πρέπει να περνάμε είναι ότι η δημιουργική προσπάθεια είναι εξαιρετικά ικανοποιητική. Οι γονείς μπορούν ακόμη να εξασφαλίσουν τη μελλοντική ευτυχία των παιδιών τους, παρακινώντας τα να ακολουθήσουν τα δημιουργικά όνειρά τους. Όπως λέει ο Μπρετ Καρ, ερευνητής στο Κέντρο Παιδικής Ψυχικής Υγείας του Λονδίνου (Centre for Child Mental Health) «ο στοργικός γονιός που επικεντρώνει το ενδιαφέρον του στην ευτυχία του παιδιού του παρατηρεί και ενισχύει με σοβαρότητα τις ικανότητες και τα ενδιαφέροντά του, ακόμη κι αν δεν έχει καμιά σχέση με αυτά. Οι γονείς θα πρέπει να εξερευνούν και οι ίδιοι τη δική τους δημιουργικότητα, καθώς όσο περισσότερες δραστηριότητες μοιράζονται οι οικογένειες, τόσο πιο απολαυστικές γίνονται οι δραστηριότητες αυτές».

Τα 5 μυστικά των ευτυχισμένων ανθρώπων

Ανακαλύψτε τον καλύτερό σας εαυτό

Προσπαθήστε να κάνετε την ευτυχία εικόνα. Με τι μοιάζει; Με μια γαλήνια ψυχή που αναπαύεται σε ένα λιβάδι με μαργαρίτες; Με μια οικογένεια που τραγουδάει; Με ένα παιδί που χορεύει γύρω σας; Κάντε τα όλα πράξη. Ο χορός, το τραγούδι, η ευδαιμονία, όλα είναι εφικτά. Η ευτυχία που προκαλούν αυτές οι μικρές χαρές των παιδιών, σύμφωνα με τον δόκτορα Ντέιβιντσον, είναι πολύ πιο ευεργετική από τις ηδονές που αναζητούν οι ενήλικοι. Και ευεργετούν όχι μόνο το μυαλό και την ψυχή, αλλά και το σώμα.

Σχεδιάστε τη ζωή σας έτσι ώστε να χωράει η χαρά

Μπορεί να μοιάζει προφανές, αλλά οι άνθρωποι που αφιερώνουν χρόνο για να σκεφτούν σοβαρά κατά πόσο επενδύουν στην ευτυχία ξέρουν να απολαμβάνουν τη ζωή. Προσπαθήστε να συναναστρέφεστε με ανθρώπους χαρούμενους και με θετική σκέψη και αποφύγετε όλους εκείνους που σας δημιουργούν κακή αύρα.

Αποφύγετε τα «αν»

Αν είχα καλύτερη δουλειά, αν είχα μεγαλύτερο σπίτι, αν έκανα κι άλλο παιδί… Οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν καταναλώνονται στα «αν» ούτε σε φρούδες φαντασιώσεις. Κάνουν σχέδια και όχι ανεκπλήρωτα όνειρα. Και αν θέλετε τα παιδιά σας να γίνουν ευτυχισμένα, θα πρέπει -πρώτοι εσείς- να αποφεύγετε να τους δημιουργείτε ψεύτικες προσδοκίες.

Δώστε προτεραιότητα στους άλλους

Κοινωνικότητα, βοήθεια, αλτρουισμός, δοτικότητα, προσφορά, μοίρασμα, χάρισμα είναι λέξεις συνώνυμες με την ευτυχία. Τα παιδιά είναι από τη φύση τους αρκετά εγωιστικά πλάσματα. Είναι στο χέρι σας να τους μάθετε να προσφέρουν, να μοιράζονται ή να χαρίζουν. Από ένα μπισκότο και ένα παιχνίδι, μέχρι το χάδι τους.

Επιτρέψτε στον εαυτό σας να είστε ευτυχείς

Μη βασανίζεστε από ενοχές, ούτε να τις δημιουργείτε στους άλλους. Απολαύστε ένα καλό γεύμα χωρίς να υπολογίζετε τις θερμίδες ή τα έξτρα λιπαρά. Αύριο θα μπείτε και πάλι σε πρόγραμμα. Απολαύστε ένα διήμερο στην εξοχή χωρίς να σκέφτεστε πως τη Δευτέρα θα πρέπει να πάτε τα παιδιά στο σχολείο. Παίξτε με το παιδί σας και λερωθείτε χωρίς να σκεφτείτε πως αυτός ο λεκές δεν θα βγει ποτέ από το κασμιρένιο σας πουλόβερ. Μην ξεχνάτε πως ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που μπορεί να απολαύσει το τοπίο, ακόμη κι αν λοξοδρομήσει από την πορεία του.

Της Ελένης Χαδιαράκου

παιδαγωγού δημοτικής εκπαίδευσης Θεσσαλονίκης

Πηγή: http://www.in.gr/Reviews/placeholder.asp?lngReviewID=38464&lngChapterID=49811&lngItemID=79423

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

ΣΠΕ Λευκονοίκου: Η Πρώτη Συνεργατική της Κύπρου, το 1909.

Το Συνεργατικό Κίνημα στην Κύπρο γεννήθηκε στο Λευκόνοικο. Το Λευκόνοικο είναι συνυφασμένο με την αρχοντιά, το ήθος και την ποιότητα των ανθρώπων του, μα κυρίως είναι γνωστό για την πολιτιστική του στάθμη και τη συμβολή του στην πολιτική, κοινωνική και οικονομική πρόοδο του νησιού μας.

Οι κάτοικοι του Λευκονοίκου είμαστε πολύ περήφανοι, γιατί φωτισμένοι και προοδευτικοί άνθρωποι της κωμόπολής μας, ο δάσκαλος Μάρκος Χαραλάμπους και ο τραπεζίτης Ιωάννης Οικονομίδης συνέλαβαν και υλοποίησαν πρώτοι στη γενέτειρά μας την ιδέα του Συνεργατισμού.

Αυτούς τους πρωτεργάτες του Συνεργατισμού έχουμε ιερό χρέος να τους τιμούμε οι απόγονοι, γιατί σε μια εποχή μιζέριας, εκμετάλλευσης και έσχατης εξαθλίωσης των γεωργών, ύψωσαν το ανάστημά τους και έσωσαν τον αγροτικό κόσμο από τη γάγγραινα της τοκογλυφίας. Ανακούφισαν χιλιάδες οικογένειες από τον βραχνά του ξεκληρίσματος των περιουσιών τους για τον άρτο τον επιούσιο.

Το 1911 ήλθε στο Λευκόνοικο ο δημοσιογράφος Βλάσης Γαβριηλίδης, της Ακρόπολης Αθηνών. Είναι πολύ ενδιαφέροντα όσα γράφει:"Προχτές μετέβην επί τούτω στο Λευκόνοικον δια να μελετήσω εκ του πλησίον μίαν χωρικήν σας Τράπεζαν. Διευθυντής αυτής είναι ο δημοδιδάσκαλος του χωρίου. Ένας δυνατός, ογκολιθικός, χονδρός με την υπέροχην κυπριακήν διανοητικότητα ζωγραφισμένην εις το πρόσωπόν του και την κυπριακή φωτιά σπινθηροβολούσαν μέσα από τα μάτια του. Ενόμιζα πως εσυμβόλιζε τον Ηρακλή και ότι είχε σκοτωμένον τον λέοντα της Νεμέας του χωριού του, τον τοκογλύφο. Όταν με οδήγησε εις το Αναγνωστήριον του χωριού του εις μίαν γωνίαν του οποίου-έτσι κι ο Χριστός γεννήθηκε σ' ένα σταύλο-ήτο εγκαθιδρυμένη η πρώτη Χωρική Τράπεζα της Κύπρου".

Όλοι οι Λευκονοικιάτες και οι Λευκονοικιάτισσες μεγαλώσαμε ακούοντας για τον δάσκαλο τον Μάρκο, τον εμπνευσμένο εκπαιδευτικό που άνοιξε νέους ορίζοντες στην πνευματική ζωή της κοινότητάς μας.Ο άλλος μεγάλος άνδρας του Λευκονοίκου, ο Ιωάννης Οικονομίδης, δικηγόρος, βουλευτής που ίδρυσε την Τράπεζα Κύπρου, από τα ταξίδια του στην Ευρώπη γνώρισε τον Συνεργατισμό, ενώ ο δάσκαλος Μάρκος Χαραλάμπους σίγουρα είχε ενημερωθεί για το ζήτημα αυτό από τα φυλλάδια που κυκλοφορούσε ο Άγγλος Διευθυντής του Γραφείου Γεωργίας και διαφήμιζε το μεγάλο θαύμα του Συνεργατισμού.

Έτσι, οι δυο άνδρες του Λευκονοίκου συνεργάζονται για να πετύχουν τον μεγάλο σκοπό, να συμβάλουν στην κοινωνική αναμόρφωση όλου του νησιού μας. Σε γενική συνέλευση στο Λευκόνοικο, στις 21 Νοεμβρίου 1909,τα πρώτα 23 μέλη υπογράφουν το καταστατικό που ετοίμασε ο Ιωάννης Οικονομίδης, με βάση το γερμανικό σύστημα"Raiffeisen", που εδραζόταν πάνω στη συνεργασία, την αλληλεγγύη, τη φιλαλληλία και την απεριόριστη ευθύνη των μελών. Μέχρι να στεριώσει ο θεσμός όλοι δούλευαν αμισθί.

Η επίσημη εγγραφή της "Χωρικής Τραπέζης Λευκονοίκου" γίνεται στις 11 Ιανουαρίου
1917, οπότε και μετονομάζεται σε "Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία Λευκονοίκου". Η φήμη της Συνεργατικής του Λευκονοίκου απλώθηκε σε όλη την Κύπρο, γι' αυτό η κυβέρνηση επέλεξε τον Μάρκο Χαραλάμπους για να προετοιμάσει κατάλληλα υποψηφίους γραμματείς απ' όλη την Κύπρο. Η Τράπεζα του Λευκονοίκου έγινε φυτώριο Συνεργατιστών που διακρίθηκαν αργότερα σε ανώτερες θέσεις, όπως ο Σάββας Ιωαννίδης, ο Χριστοφής Οικονομίδης κ.α.

Τη μεγαλύτερη τιμή, όμως, γνώρισε το Λευκόνοικο και η Τράπεζά μας στις 11 Ιουνίου του 1931, όταν σε μια συγκινητική τελετή ο Μάρκος Χαραλάμπους παραλαμβάνει από τον Άγγλο Κυβερνήτη το Κύπελλο για την καλύτερη Συνεργατική Τράπεζα της Κύπρου.

Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΑΤΣΗΣ
Ο αγωνιστής της λευτεριάς

«Τίποτε δεν κερδίζεται χωρίς θυσίας
και η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ χωρίς αίμα».

Σκέψεις από το ημερολόγιο του ήρωα.

19 Νοεμβρίου 1958. Όταν ασυνείδητο και γνωστό προδοτικό χέρι τόλμησε να στραφεί πάνω από το κρησφύγετό του στο Δίκωμο, αποκαλύπτοντας στον εχθρό την εκεί παρουσία του, διέταξε τους συντρόφους του να παραδοθούν. Κι όταν μια τραχιά φωνή τον κάλεσε να βγει έξω, αντήχησε η βροντερή φωνή του Μιλτιάδη της Ε.Ο.Κ.Α.:

«Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας! Δε θα με βγάλετε ζωντανό από δω μέσα. Ελάτε, αν τολμάτε, να με βγάλετε!».

Κι οι γενναίοι, του πέταξαν χειροβομβίδες...

Ο Μάτσης δε ζούσε πια. Σφράγισε τους αγώνες του με τη θυσία του. Το όνειρό του ήταν να πέσει για την Ελλάδα. Κι έπεσε.

«Η γη δεν τον χωρούσε πια,
μικρό ήταν και το σπίτι.
Φεγγοβολήσαν οι ουρανοί
απ΄ την αντρειά του».

Όσοι πλησίασαν το μπαρουτοκαπνισμένο κρησφύγετο, είδαν τον ήρωα γερμένο στο πλάι, με το ένα του πόδι κομμένο. Πλησιάζοντας, είδαν να διαγράφεται στο γαλήνιο πρόσωπό του μια έκφραση βαθιάς ικανοποίησης. Στις αγκάλες του κρατούσε σφικτά τα δυο του αυτόματα.

Οι ηττημένοι Άγγλοι τον έθαψαν χωρίς καμιά τιμή στα Φυλακισμένα Μνήματα.

Απ΄τις πιο φωτεινές μορφές του αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α., ήταν άνθρωπος με ιδανικά και σπάνιες αρετές, Γεννήθηκε στο Παλαιχώρι και τελείωσε το Γυμνάσιο στην Αμμόχωστο. Στη συνέχεια, σπούδασε στη Γεωπονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ως φοιτητής διοργάνωνε τακτικές διαλέξεις εθνικής διαφώτισης στη Μακεδονία και επισκεπτόταν στρατιωτικά φυλάκια στα σύνορα, όπου μιλούσε για την Κύπρο.

Στρατολογήθηκε απ΄τους πρώτους στην Ε.Ο.Κ.Α. Συνελήφθη στο ανθρωπομάζωμα του Χάρντιγκ και οδηγήθηκε στην Ομορφίτα. Για πέντε μέρες τον κρατούσαν άγρυπνο, νηστικό και τον κτυπούσαν. Η ολοκληρωμένη προσωπικότητά του, η ευστροφία του πνεύματός του, η πηγαία ανθρωπιά και η ειλικρίνειά του άφησαν κατάπληκτους τους Άγγλους κατακτητές.

Ο ίδιος ο Κυβερνήτης Χάρντιγκ πήγε στις φυλακές και προσπάθησε να τον δελεάσει, προσφέροντάς του μισό εκατομμύριο κυπριακές λίρες, για να αποκαλύψει το κρησφύγετο του Διγενή.

Και ο Μάτσης άστραψε και βρόντησε:

«Εξοχότατε, ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής».

Από το Νοέμβριο του 1956 που απέδρασε, ως Τομεάρχης Κερύνειας ανέπτυξε πολυσχιδές έργο και πύρωνε καρδιές.
Γιατί ο Κυριάκος Μάτσης ήταν άνθρωπος ιδεολόγος, φιλοσοφημένος, επιβλητικός αλλά και ανθρωπιστής συνάμα.

Παραμονές της Πρωτοχρονιάς του 1958, έγραφε στους γονείς του:
«Πιστεύουμε ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα κι εσείς πρέπει να είστε περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μάς επιφυλάσσει την λαμπράν τύχην να δώσωμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά μας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω, αν μπορεί να ονειρευθεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτή. Και δεν μπορώ να σκεφθώ γονείς, που να είναι πιο περήφανοι για τα παιδιά τους, παρά αυτών που έπεσαν για την πατρίδα».

Με διορατικότητα σπάνια για τα δεδομένα της εποχής εκείνης, διείδε με μια ματιά παγκοσμιότητας, πως ο απελευθερωτικός μας αγώνας δεν ήταν αυτοσκοπός, πως θα έπρεπε έγκαιρα να διαπραγματευθούμε, γιατί οι Άγγλοι θα έφευγαν μεν, αλλά ότι φεύγοντας θα μας ενέπλεκαν σε όλεθρο και συμφορά.

Φωτισμένη προσωπικότητα ο Κυριάκος Μάτσης έγραψε μεταξύ άλλων και τα εξής:

«Έκλεξε όσον ημπορείς τον τρόπον του θανάτου σου. Ένας ωραίος θάνατος είναι η ευγενεστέρα πράξη της ζωής».
«Ο θάνατος πρέπει να είναι συνειδητός. Όχι περιττούς και τυχαίους θανάτους».
«Η ζωή είναι πολύτιμη».

Έχει μεγάλη σημασία τούτο, γιατί ενώ τη θεωρούσε τόσο πολύτιμη, ήταν νέος, εν τούτοις δε δίστασε να τη χαρίσει στην πατρίδα. Αυτό ήταν το μεγαλείο του ήρωα.

Σήμερα, 48 χρόνια μετά τη θυσία του, με τη μισή μας πατρίδα αλυσοδεμένη, κάτω από την μπότα του Αττίλα, ας θυμηθούμε τα λόγια του αγωνιστή του ΄21 Κανέλλου Δεληγιάννη, που είναι πολύ επίκαιρα και πρέπει να μας προβληματίσουν:
«Τι μας ωφελεί τόση ευδαιμονία, όταν στενάζει το έθνος μας»

Λαμπρό παράδειγμα ο Κυριάκος Μάτσης, που ήταν ένας αγωνιστής της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας, ένας αγωνιστής με πανανθρώπινα οράματα.

Ζήνα Λυσάνδρου Παναγίδη

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Όσο περισσότερη τηλεόραση παρακολουθούν τα μικρά παιδιά, τόσο πιο επιθετικά γίνονται


τηλεοπτικη επιθετικοτητα
03/11/2009
Όσο περισσότερη τηλεόραση παρακολουθούν τα παιδιά των τριών ετών, τόσο περισσότερες πιθανότητες έχουν να συμπεριφέρονται επιθετικά, σύμφωνα με μελέτη αμερικανών επιστημόνων.
Ακόμα και αν ένα νήπιο δεν παρακολουθεί τηλεόραση, αλλά αυτή παρεμένει ανοικτή, μπορεί να έχει ανάλογα αποτελέσματα, τονίζουν οι ερευνητές.
“Οι γονείς πρέπει να είναι προσεκτικοί με τη χρήση της τηλεόρασης”, επισημαίνει η Τζένιφερ Μανγκανέλο από το Πανεπιστήμιο του Όλμπανι.
“Πρέπει να περιορίζουν το χρόνο που το παιδί τους παρακολουθεί τηλεόραση, να προσέχουν το περιεχόμενο των εκπομπών και να εξετάζουν γενικά το πώς χρησιμοποιείται η τηλεόραση στο χώρο του σπιτιού".
Στην έρευνα συμμετείχαν 3,128 γυναίκες από είκοσι πόλεις των ΗΠΑ που τα παιδιά τους είχαν αυτή την ηλικία την περίοδο 1998-2000. Ανάμεσα στις γυναίκες αυτές υπήρχαν διαφορές στο μορφωτικό τους επίπεδο και το ένα τρίτο από αυτές δεν είχε απολυτήριο λυκείου.
Τα δύο τρίτα των μαμάδων δήλωσαν ότι τα παιδιά τους, όταν ήταν τριών χρόνων, παρακολουθούσαν τηλεόραση για περισσότερες από δύο ώρες την ημέρα και πως ο μέσος όρος ήταν περίπου τρεις ώρες.
Επιπλέον, η τηλεόραση έμενε ανοικτή στο σπίτι κατά μέσο όρο ακόμα πέντε ώρες.
Εκτιμώντας τους παράγοντες που συνδέονται με την επιθετική συμπεριφορά, όπως η διαμονή σε βίαιη γειτονιά ή η μητέρα να υποφέρει από κατάθλιψη, η τηλεόραση έχει άμεση σχέση με την επιθετική συμπεριφορά των νηπίων, που εκφράζεται με διάφορους τρόπους: χτυπώντας τους άλλους, παρουσιάζοντας ξαφνικούς θυμούς, δείχνοντας ανυπακοή ή ξεσπώντας σε φωνές.
Η Αμερικανική Ακαδημία Παιδιατρικής συνιστά τα παιδιά μικρότερα των δύο ετών να μην βλέπουν καθόλου τηλεόραση και για τα μεγαλύτερα το πολύ δύο ώρες την ημέρα.
Υπάρχουν αρκετοί τρόποι που η υπερβολική παρακολούθηση τηλεοπτικών προγραμμάτων μπορεί να αυξήσει την επιθετική συμπεριφορά ενός παιδιού, τονίζουν οι ερευνητές στη μελέτη τους που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Archives of Pediatrics & Adolescent Medicine.
Τα παιδιά μπορεί να βλέπουν σκηνές βίας και ο χρόνος που αφιερώνουν στην TV να περιορίζει τις ώρες πιο δημιουργικών ασχολιών, όπως το παιχνίδι και το διάβασμα.
Οι γονείς θα πρέπει να εξετάσουν συνολικά “το τηλεοπτικό περιβάλλον” του σπιτιού τους και το πόσες ώρες τελικά βλέπει το παιδί τους τηλεόραση, καταλήγουν οι ερευνητές.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ – Ρόιτερ

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

...Αλλά εγώ θέλω έναν πατέρα με καρδιά

«Ένα αληθινό σπιτικό, φτιάχνεται μέρα με τη μέρα. Δεν αγοράζεται».JOYCE MAYNARD(Προτάσεις προς τους γονείς) Από το ιστολόγιο "Απόψεις για τη Μονή Βατοπαιδίου (και όχι μόνο).


• Ας προσπαθήσουμε να παραδεχόμαστε με λεβεντιά και ειλικρίνεια τα λάθη μας. Ας σταθούμε κι ας σκεφτούμε πόσες άραγε φορές έχουμε ζητήσει συγγνώμη από τον σύντροφό μας και από το παιδί μας που πικράναμε με μία άδικη ή ακραία συμπεριφορά μας.

• Ας προσπαθήσουμε να καθιερώσουμε, από νωρίς στη ζωή των παιδιών, μια απαραβίαστη οικογενειακή βραδιά, χωρίς τηλεόραση, και χωρίς την παρουσία ξένων, για να κάνουμε μαζί με τα παιδιά κάτι που τα ευχαριστεί. Κάτι στο οποίο θα δραστηριοποιηθούν ευχάριστα ή και θα έχουν την πρωτοβουλία της προετοιμασίας του.

• Ας προσπαθήσουμε να καθόμαστε όλοι μαζί στο τραπέζι. Είναι η ευκαιρία να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια και να δείξουμε στα παιδιά πως ευχαριστούμε τη Θεία Πρόνοια για όσα μας χαρίζει.

• Ας τους δίνουμε από νωρίς πρωτοβουλίες και υπευθυνότητες απέναντι στον εαυτό τους αλλά και απέναντι στην οικογένεια. Είναι χαρά να νιώσουν ότι προσφέρουν κάτι στους δικούς τους και βιώνουν έτσι την έννοια της αμοιβαιότητας, αποκτώντας ταυτόχρονα αυτοπεποίθηση και εμπιστοσύνη στον εαυτό τους.

• Ας βάλουμε, από νωρίς και από κοινού, ορισμένους κανόνες στη ζωή του σπιτιού και στη συμπεριφορά μεταξύ μας, κανόνες που θα πρέπει να τηρήσουμε πρώτοι εμείς οι μεγάλοι, δείχνοντας έτσι ότι η αγάπη προς τους άλλους αλλά και προς τον εαυτό μας υπαγορεύει την πειθαρχία.

• Ας μην ξεχνάμε πως ο έπαινος, όπως και η παρατήρηση χρειάζονται, αλλά πρέπει να χρησιμοποιούνται από τους γονείς με μέτρο, σαν «αντιβιοτικά» και δικαιολογημένα. Σχετικά δε με την παρατήρηση, πρέπει να γίνεται με τον γονιό να κάθεται δίπλα στο παιδί του και να του κρατάει το χέρι. Στο σημείο αυτό, νομίζω πως αξίζει να επισημάνω ότι, αυτό μου το έδωσε να το καταλάβω, ο οκτάχρονος και μικροκαμωμένος Παύλος. Όταν κάποτε προσπάθησα να τον παρηγορήσω που ένιωθε κοντός, του είπα ότι, σε λίγα χρόνια, θα έχει ψηλώσει, γιατί θα μοιάσει στον πατέρα του. «Δεν είναι ψηλός ο πατέρας σου;» τον ρώτησα. «Ψηλός λέει; Πολύ ψηλός. Και πού να τον δείτε, κυρία, όταν με μαλώνει… Γίνεται γίγαντας!» μου απάντησε.

• Ας σταματήσουμε να επιβραβεύουμε μόνο τις επιδόσεις στα μαθήματα κι ας δώσουμε την αντίστοιχη αξία σε πράξεις που εκδηλώνουν καλωσύνη, ανθρωπιά, αλληλεγγύη, ευσυνειδησία και ήθος.

• Ας υποβαθμίσουμε, με πράξεις όχι με λόγια, την αξία των υλικών αγαθών και ας καλλιεργήσουμε τη χαρά που φέρνουν στη ζωή μας κάποιες άλλες αξίες. Μια επίσκεψη σ’ ένα Ορφανοτροφείο ή σ’ ένα Νοσοκομείο Παίδων μπορεί να προκαλέσει υπέροχα συναισθήματα και θαυμάσιες ευκαιρίες για εκτίμηση της χαράς που φέρνει η χειρονομία μιας προσφοράς στον συνάνθρωπο. Επίσης, συνειδητοποιείται έτσι η ευγνωμοσύνη για τα δώρα της υγείας και της ασφάλειας, της οικογενειακής θαλπωρής. Μπορεί, επίσης, να θεραπεύσει την πλήξη, την ανία και την καταναλωτική βουλιμία που μας βασανίζει.

• Ας προσπαθήσουμε, με όποιες προσωπικές θυσίες, να βρούμε τρόπους και δρόμους καρδιάς για να επικοινωνήσουμε με τα παιδιά μας. Σε ώρες που υπάρχει ένταση και ο διάλογος γίνεται αδύνατος ή παρεκτρέπεται, ίσως, όπως έχει αναφερθεί και σε προηγούμενο κεφάλαιο, το να γράψουμε δύο ζεστά λόγια από την καρδιά σ’ ένα γράμμα που θα το βρει το παιδί μας κάτω από το μαξιλάρι του και θα το διαβάσει μόνο του μέσα στην ησυχία της νύχτας, να είναι η καταλυτική κίνηση που θα αποκαταστήσει τη «γέφυρα». Ίσως, στη συνέχεια, να μιμηθεί αυτή την κίνηση και το παιδί και να ανοίξει κι αυτό, με τη σειρά του, την καρδιά του σ’ ένα αντίστοιχο γράμμα προς τον πατέρα ή τη μάνα. Έχω ένα παράδειγμα ενός τέτοιου γράμματος που, μετά από προτροπή της μητέρας, έγραψε το δεκατετράχρονο αγόρι διαζευγμένων γονιών προς τον αδιάφορο πατέρα του, και πιστεύω ότι αξίζει να μεταφέρω εδώ κάποιες φράσεις του:

«Ειλικρινά, πατέρα, με απασχολούν οι σχέσεις μου μαζί σου. Οι συναντήσεις μας γίνονται συχνά αφορμή να δημιουργούνται καυγάδες μεταξύ μας και δεν το μπορώ. Γιατί, πατέρα;
Έχω προβλήματα και θέλω να το ξέρεις, πατέρα. Και αισθάνομαι σαν δειλός, άσχημος και φοβισμένος. Αλλά πώς να ζητήσω βοήθεια από σένα; Εσύ, πατέρα, εκτός από το φαγητό μου, τα ρούχα μου και τα μαθήματα μου, για τί άλλο ενδιαφέρεσαι; Θέλω να στο πω δυνατά ότι δεν είμαι μόνο στομάχι και σχολική τσάντα. Και, σε παρακαλώ, μη στέκεις τόσο μακριά μου. Μη με κάνεις να σε αποφεύγω, γιατί εγώ σ’ αγαπώ. Μου το είπες πολλές φορές, μου το λέει και η μάνα, και εγώ το καταλαβαίνω ότι κουράζεσαι για μένα, ότι σκοτώνεσαι στη δουλειά για μας. Το ξέρω και σ’ ευχαριστώ. Αλλά εγώ θέλω κι έναν πατέρα εδώ, με καρδιά, έναν πατέρα που να θέλει να με ακούσει χωρίς να μου κάνει μόνο και πάντα παρατηρήσεις και μαλώματα. Θέλω να μη σε φοβάμαι, αλλά να μπορώ να σου πω τα λάθη μου και να ξέρω ότι θα με βοηθήσεις να σηκωθώ, όταν θα έχω πέσει».
***

Τέλος, τις ώρες της μεγάλης αγωνίας, όταν όλα φαίνονται σκοτεινά και χαμένα, ας μην ξεχνάμε εμείς οι γονείς, ότι τα παιδιά μας είναι και παιδιά του επουράνιου Πατέρα. Ας προσευχόμαστε σ’ Αυτόν γι’ αυτά τα νιάτα που παραδέρνουν σε δύσκολους καιρούς. Ας προσευχόμαστε με πίστη και αισιοδοξία βαθιά στην καρδιά μας, αλλά ας προσευχόμαστε και μαζί τους, κρατώντας σφιχτά το χέρι τους μέσα στο δικό μας.
(Μερόπης Ν. Σπυροπούλου, Οικογένεια ώρα μηδέν; Εκδ. Αρχονταρίκι, Αθήνα 2007 σ.88-92)


Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Ο κ. Γλαύκος Κληρίδης στη RAF

Ένας από τους Έλληνες της Κύπρου που πολέμησαν κατά του ναζισμού και του φασισμού ήταν και ο πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Γλαύκος Κληρίδης. Κατατάγηκε από τους πρώτους στην Αγγλική Αεροπορία και το 1942 το αεροπλάνο του καταρρίπτεται πάνω από τη Γερμανία. Είχε την τύχη να είναι ένας από τους επιζώντες του πληρώματος.

Σύμφωνα με τον Πρόεδρο Κληρίδη, οι Γερμανοί στη διάρκεια του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου "κατέρριψαν 65 χιλιάδες πληρώματα βρετανικών βομβαρδιστικών. Από αυτούς, 55,5 χιλιάδες σκοτώθηκαν και μόλις 9,5 χιλιάδες επέζησαν. Ένας στους έξη. Ένας απ' αυτούς τους έξη ήμουν κι εγώ".

Ήταν φοιτητής της Νομικής στην Αγγλία. Έγραψε μια επιστολή στον πατέρα του με την οποία του κοινοποιούσε την απόφασή του να πολεμήσει. Αυτός του απάντησε ότι είναι δική του απόφαση, την οποία και χαιρέτησε, και ανέφερε ότι περιμένει να μην αμαυρώσει το όνομα Κληρίδη.

Έτσι, κατατάγηκε στην αεροπορία. Στα μέσα του 1940 τοποθετείται σε βομβαρδιστικό αεροσκάφος και μέχρι το 1942 παίρνει μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις και βομβαρδισμούς γερμανικών στόχων. Ανήκε στο σμήνος 115.

Το 1942 το αεροπλάνο του Γλαύκου Κληρίδη καταρρίπτεται από το γερμανικό αντιαεροπορικό πυροβολικό. Ο ίδιος, μαζί με άλλα δύο μέλη του πληρώματος, άνκαι τραυματισμένος από θραύσματα, καταφέρνει να πηδήξει με το αλεξίπτωτο και πέφτοντας στο έδαφος, σπάζει και το πόδι του. Οι άλλοι δύο συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στην αιχμαλωσία, ενώ ο ίδιος οδηγείται σε νοσοκομείο για Γάλλους αιχμαλώτους, όπου χειρουργείται χωρίς αναισθητικό από Γάλλο φοιτητή της Ιατρικής.

Μόνος του αφαιρεί τον γύψο μ' ένα σουγιά και, χρησιμοποιώντας τα σεντόνια του νοσοκομείου, διαφεύγει. Συνελήφθη, ωστόσο, στην Ολλανδία και μεταφέρθηκε πίσω στη Γερμανία. Τον ανακρίνουν στη Φρανκφούρτη και απ' εκεί μεταφέρεται στα πολωνικά σύνορα. Εκεί, συναντά για πρώτη φορά Κύπριους αιχμαλώτους πολέμου.

Στο στρατόπεδο αυτό διοργανώνει νέα απόδραση και αλλάζοντας ρούχα με κάποιον Κύπριο αιχμάλωτο, τον Μιχάλη Ροδοσθένους, δραπετεύει μαζί με κάποιον Γιουγκοσλάβο, και με τρένο φτάνουν μέχρι τα σύνορα της Κροατίας, προσπαθώντας να φτάσουν στις Δαλματικές ακτές, και από κει στην Ιταλία.

Συλλαμβάνεται και στέλνεται πίσω στη Γερμανία σ' ένα στρατόπαιδο αντιποίνων, όπου έκανε ένα χρόνο, δεμένος με τον γιουγκοσλάβο αιχμάλωτο. Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα πλησίαζαν προς τα πολωνικά σύνορα, τέλη του 1944, το στρατόπεδο εκκενώθηκε, κι έτσι 10,000 αιχμάλωτοι πολέμου πήραν τον δρόμο προς τα γαλλικά σύνορα, διανύοντας πεζοί 30 χιλιόμετρα την ημέρα, μ' ένα συσσίτιο που περιλάμβανε σούπα, βραστές πατάτες και δυο φέτες ψωμί. Πολλοί δεν άντεξαν και πέθαναν στο δρόμο.

Κοντά στα γαλλογερμανικά σύνορα δραπέτευσε και πάλι και συναντήθηκε με τα άρματα μάχης του σρατηγού Πάτερ, και μαζί με άλλους δραπέτες στάληκε αεροπορικώς στην Αγγλία πριν από το τέλος του πολέμου. Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι οι δικοί του, όταν κατερρίφθη το αεροπλάνο του, τον είχαν για νεκρό και του έκαναν και μνημόσυνο, μέχρι που πήγε η μητέρα του στην Αγγλία και έμαθε ότι ο γιος της πιάστηκε αιχμάλωτος.

Αυτή είναι η ιστορία του κ. Γλαύκου Κληρίδη που από τα νιάτα του έδειξε πως δεν του έλειπε το θάρρος και η δύναμη της ψυχής. Μετά από αυτές τις εμπειρίες, φαντάζομαι ότι όλα τα καθημερινά προβλήματα της ζωής, του φαίνονταν ασήμαντα. Γι' αυτό και τα αντιμετώπιζε όλα με φιλοσοφική διάθεση, στωικότητα, ψυχραιμία, χιούμορ. Μακάρι να συνεχίσει να είναι έτσι σε όλη τη ζωή του! Του το εύχομαι μ' όλη μου την καρδιά.

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2009

Η ΕΙΡΗΝΗ ΤΗΣ ΚΥΘΡΕΑΣ "Όλη η ζωή μια ιστορία"

Καλή μέρα και καλή βδομάδα.

Θέλησα σήμερα να δημοσιεύσω ένα κείμενο της μαθήτριάς μου Ειρήνης Χατζηκουμή, εγγονής του ήρωα Σπύρου Χατζηκουμή για τον οποίο έγραψα πρόσφατα. Πέρσι, στον καθιερωμένο διαγωνισμό για την κατεχόμενη γη μας και τους ανθρώπους της στο σχολείο μας, το Λύκειο Λατσιών, κέρδισε το πρώτο βραβείο, γράφοντας για την ηρωίδα γιαγιά της, της οποίας φέρει το όνομα. Ήταν μια γυναίκα που της σκότωσαν οι Άγγλοι τον άντρα της από τα βασανιστήρια, που μεγάλωσε μόνη της τέσσερα παιδιά με χίλια βάσανα, κι ύστερα ήρθε κι η εισβολή των Τούρκων για να της πάρει και τον πρωτογιό της τον Αντρέα. Η γιαγιά Ειρήνη πέθανε, θεωρώντας τον Αντρέα αγνοούμενο. Τελικά, τον Ιούλιο του 2008, βρέθηκαν τα οστά του σε ομαδικό τάφο.



"Είναι μια ζεστή μέρα του Ιούλη. Ο ήλιος καίει πέτρες . Αλλά είναι μια πολύ όμορφη μέρα και συνάμα πολύ καταθλιπτική. Η κυρία Ειρήνη , μια μικροκαμωμένη , ογδοντάχρονη συμπαθητική γριούλα, είναι κλεισμένη στο δωμάτιό της. Δεν θέλει να βγει έξω. Δεν θέλει να δει , ούτε και να μιλήσει σε κανένα. Απλώς θέλει να μείνει μόνη της. Πάει και κάθεται στην κουνιστή της καρέκλα. Σήμερα είναι 20 του Ιούλη, έτσι λέει το ημερολόγιο στον απέναντι τοίχο . 20 Ιουλίου 2004. Έρχεται στη μνήμη της εκείνη η σκοτεινή μέρα και γυρίζει πολλά χρόνια πίσω. Κλείνει τα μάτια. Βυθίζεται στο παρελθόν και αναπολεί μνήμες.

Θυμάται τότε στο χωριό της . Στην αγαπημένη της Κυθρέα. Ένα χωρίο που δεν του έλειπε τίποτα. Ήταν κάτι σαν παράδεισος γι' αυτήν. Ένα χωριό γεμάτο ζωντάνια , κτισμένο στους νότιους πρόποδες του γέρο Πενταδάκτυλου. Θυμάται, τότε, που ήταν μικρούλα και περπατούσε ανέμελα στα στενά δρομάκια και η μυρωδιά των λουλουδιών και του φρεσκοψημένου ψωμιού της χάδευε το πρόσωπο. Όπου και να γύριζες, όλο και κάποια γιαγιά θα έβλεπες να κεντάει, όλο και κάποια νοικοκυρά θα έβλεπες να φουρνίζει. Της άρεσε πολύ να χαζεύει τους γεωργούς που πήγαιναν στα χωράφια τους. Να τους βλέπει να κόβουν τις ελιές, τα λεμόνια, τα πορτοκάλια και ό,τι λογής αγαθό παρήγαγε το εύφορο έδαφος της Κυθρέας. Ακόμα της άρεσε να τρέχει μαζί με τα άλλα παιδιά ως τον Κεφαλόβρυσο, όπου εκεί έκαναν μια στάση από το παιχνίδι τους για να ξεκουραστούν και να πιουν λίγο από το κρύο και γάργαρο νερό του Κεφαλόβρυσου. Ο Κεφαλόβρυσος ήταν το στολίδι της Κυθρέας. Σ’ αυτόν οφειλόταν και η τόση ευφορία του εδάφους, όπου όλα τα δέντρα ευδοκιμούσαν και χάριζαν τους καρπούς τους στους κατοίκους που με τόσο κόπο αυτοί φρόντιζαν. Ποτέ δεν σταματούσαν να ακούγονται τα τσιριχτά γέλια των παιδιών. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε αυλή, σε κάθε νοικοκυριό, παντού ηχούσαν τα γέλια παιδιών. Αχ , η αγαπημένη της Κυθρέα. Στο χωριό το οποίο μεγάλωσε και έζησε τις πιο ωραίες της στιγμές.

Και παιδί καθώς ήταν μεγάλωσε. Άνθησε και αυτή μαζί με τα ανθισμένα ματσικόριδα στις όχθες του Πενταδάκτυλου, την άνοιξη. Μεγάλωσε και έγινε μια σωστή κοπέλα, έτοιμη για γάμο. Στα δεκαοκτώ της χρόνια παντρεύτηκε με τον Σπύρο, ένα πολύ καλό νέο και προπαντός δουλευταρά. Αγαπούσε και αυτός πολύ την Κυθρέα και γενικά την πατρίδα του, κι αν χρειαζόταν ποτέ να θυσιαστεί για την πατρίδα του θα το έκανε. Ήταν βοσκός και κάθε μέρα σηκωνόταν πολύ πρωί για να πάρει τα ζώα του να βοσκήσουν σε μια πεδιάδα κοντά στον Πενταδάχτυλο. Μαζί του σηκωνόταν και η Ειρήνη για να του ετοιμάσει το πρωινό του και το φαγητό που θα έπαιρνε μαζί του. Απέκτησαν και τέσσερα παιδιά, τον Αντρέα, τον Κώστα, τον Γιάννη και τη μικρή Χρυστάλλα, και όλοι μαζί ήταν πολύ ευτυχισμένοι. Αλλά αυτή η ευτυχία δεν κράτησε για πολύ. Ήρθαν χρόνια δύσκολα για την Κύπρο. Τότε που η Κύπρος ήταν υπό την κατοχή των Άγγλων. Όλοι άρχισαν να δυσανασχετούν . Δεν άντεχαν άλλο να τους εξουσιάζουν. Ήταν τότε που άρχισε και η οργάνωση της ΕΟΚΑ. Πρώτος και καλύτερος έτρεξε να ενταχθεί στην οργάνωση και ο Σπύρος. Δεν άντεχε στην ιδέα ότι θα ζούσε εκείνος και τα παιδιά του κάτω από την εξουσία των Άγγλων. Είχε μάθει να ζει ελεύθερος. Αγαπούσε την ελευθερία και ήθελε η πατρίδα του να είναι ελεύθερη. Κανείς δεν ήξερε γι’ αυτό. Η οργάνωση ήταν μυστική και δεν έπρεπε να ξέρει κανείς τίποτα γι’ αυτήν. Ο Σπύρος συνέχιζε κανονικά τη ζωή του, πηγαίνοντας καθημερινά τα ζώα για βοσκή στο Πενταδάκτυλο. Εκεί γίνονταν και όλες οι ενέργειές του. Η κυρία Ειρήνη καλά είχε καταλάβει ότι κάτι δεν πήγαινε καλά.

Στις 12 του Οκτώβρη,1958, οι Άγγλοι επέβαλαν κατ’ οίκον περιορισμό σε όλη την Κυθρέα, όπως και σε γειτονικά χωριά. Στις 4 το πρωί της ίδιας μέρας όλοι οι άντρες έπρεπε να μεταβούν στον Κεφαλόβρυσο και από εκεί οδηγήθηκαν από ένοπλους Άγγλους στρατιώτες σε σκηνές για ανάκριση. Στις σκηνές αυτές υπήρχε ένας προδότης που, όποιον έδειχνε, θεωρείτο ύποπτος και μεταφερόταν σε μια αποθήκη για ανάκριση. Εκεί είχε μεταφερθεί και ο Σπύρος μαζί με 100 άτομα ακόμα. Ένας-ένας οι κρατούμενοι μεταφέρονταν σε ένα δωμάτιο και ανακρίνονταν. Από το δωμάτιο αυτό ακούονταν οι κραυγές και τα βογγητά των ανακρινομένων. Επειδή ανάμεσά τους υπήρχαν και νεαροί, ο Σπύρος τους συμβούλευε, λέγοντάς τους «Προσέχετε, ρε μικροί, μεν φοηθείτε και προδώσετε την πατρίδα, ό,τι σας ρωτούν να λαλείτε μονολεκτικά “ΟΙ”. Και τους έλεγε χαρακτηριστικά την παροιμία «Έναν όι αξίζει έναν ανώι» .

Την επόμενη μέρα μεταφέρθηκε για ανάκριση και ο Σπύρος. Όλοι την μέρα υπέστη φρικτά βασανιστήρια. Από τις 14 μέχρις τις 16 Οκτωβρίου βασανιζόταν συνέχεια. Ήταν πεσμένος στο έδαφος, αλλά ακόμα και τότε φώναζε:«Δεν θα σας πω τίποτα. Προδότης δεν είμαι.» . Το απόγευμα στις 16, παρέδωσε το πνεύμα του. Όλο το χωριό ήταν ανάστατο. Γυναίκες έτρεχαν στους δρόμους, κλαίοντας και ζητούσαν από τους Άγγλους να τον μεταφέρουν στην εκκλησία. Οι Άγγλοι υπέκυψαν και έγινε η κηδεία του. Μερικές γυναίκες, όταν τον ξεσκέπασαν, διαπίστωσαν ότι τα πόδια του ήταν θρύψαλα ,το κρανίο του σπασμένο και έφερε τραύμα κάτω από την κοιλιακή χώρα.



Έτσι μόνη της πια η κυρία Ειρήνη μεγάλωσε όσο πιο καλύτερα μπορούσε τα παιδιά της και έκανε το παν να μην τους λείψει τίποτα. Τα ανέθρεψε με αξίες και ιδανικά, καλλιεργώντας τους το πνεύμα του πατριωτισμού που σίγουρα θα ήθελε να έχουν ο πατέρας τους. Η μόνη της παρηγοριά ήταν το χωριό της και τα παιδιά της. Χαιρόταν πολύ καθώς τα έβλεπε να μεγαλώνουν και να αγαπούν και αυτά τόσο πολύ το χωριό τους. Η ζωή, όμως, τους έπαιζε πολλά παιχνίδια.

Τον Ιούλιο του 1974 η Κύπρος περνούσε δύσκολες καταστάσεις. Στις 15 του Ιούλη τα ραδιόφωνα είχαν βουίξει για την πτώση της Κυβέρνησης και ότι έγινε πραξικόπημα.

Η κ. Ειρήνη εκείνη τη μέρα βρισκόταν στο νοικοκυριό της μαζί με την δεκαεξάχρονη πια κόρη της . Καθώς έκαναν τις δουλειές τους, ξαφνικά μπήκε στο σπίτι ο Αντρέας ,ο μεγάλος της γιος. Φαινόταν λαχανιασμένος, σαν να έτρεχε και το πρόσωπό του ήταν πολύ ανήσυχο.

-Μανά, τα ραδιόφωνα λαλούν συνέχεια ότι έπεσε η Κυβέρνηση τζαι πως ο πρόεδρος είναι νεκρός.

Η κυρία Ειρήνη, μόλις το άκουσε αυτό, άλλαξε αμέσως έκφραση. Δεν της άρεσε καθόλου αυτό, και κάτι της έλεγε ότι δεν θα τους έβγαινε σε καλό. Ο κόσμος είχε αναστατωθεί και δεν ήξερε τι να πιστέψει. Οι πολίτες είχαν χωριστεί σε δύο στρατόπεδα και υπήρχαν συνεχώς εμφύλιες διαμάχες. Η κυρία Ειρήνη τελικά είχε δίκαιο. Δεν τους βγήκε καθόλου σε καλό αυτό. Στις 20 του Ιούλη οι Τούρκοι βρήκαν ευκαιρία και έκαναν εισβολή στην Κύπρο. Όλος ο κόσμος ήταν συνεχώς πάνω από το ραδιόφωνο, προσπαθώντας να μάθει εξελίξεις.

-Αγαπητοί ακροατές, σας συνιστώ την προσοχή σας. Σήμερα τα ξημερώματα Τούρκοι στρατιώτες έκαναν απόβαση στην Κερύνεια. Παρακαλώ μείνετε ψύχραιμοι.

Ψύχραιμοι; Πώς μπορούσαν να μείνουν ψύχραιμοι; Όλο το χωριό είχε αναστατωθεί. Το ραδιόφωνο έλεγε πώς καταλαμβάνουν συνεχώς χωριά και προχωρούν απειλητικά και σε άλλα χωριά.

Από την Κυθρέα πέρασε πολύς κόσμος στην προσπάθειά του να φύγει από το χωριό του και να σωθεί από τους Τούρκους στρατιώτες που σκότωναν όποιον έβρισκαν μπροστά τους. Η κυρία Ειρήνη έτυχε να φιλοξενήσει μια γυναίκα με το μικρό παιδί της που έφυγε από την Κερύνεια για να σωθεί. Κρατούσε το κοριτσάκι της στην αγκαλιά της, που ήταν μόλις τριών ετών, και έκλαιγε συνεχώς . Αυτή η γυναίκα είδε να σκοτώνουν μπροστά της τον άντρα της, τον αδελφό, τον πατέρα της, τη γριά μητέρα της και την αδελφή της. Μια ολόκληρη οικογένεια χάθηκε μπροστά από τα μάτια της . Είναι θαύμα το πώς κατάφερε να σωθεί αυτή και το κοριτσάκι της. Τους περίγραψε όλα όσα έζησε και είδε. Πέρασε πάνω από πτώματα , κρυβόταν συνεχώς μην τη δει κανένας Τούρκος και την σκοτώσει και τη νύχτα περπατούσε από χωριό σε χωριό, φτάνοντας τελικά στην Κυθρέα.


Ο Αντρέας δεν μπορούσε άλλο να τα ακούει όλα αυτά και να μένει με σταυρωμένα τα χέρια . Ήθελε να βοηθήσει και αυτός, αλλά λόγω του πατέρα του είχε απαλλαγεί από το στρατό και δεν κατατάχτηκε, όπως έκαναν όλοι οι συνομήλικοί του. Στις 22 του Ιούλη κατά το μεσημέρι ο Αντρέας βρισκόταν στον Κεφαλόβρυσο με κάποιους συγχωριανούς του. Από εκεί πέρασε ένα νοσοκομειακό αυτοκίνητο που κατευθυνόταν προς την Κερύνεια και ο Αντρέας αποφάσισε να πάει μαζί τους για να πολεμήσει. Έφυγε χωρίς να πει τίποτα στη μητέρα του. Απλώς, μπήκε στο αυτοκίνητο και έφυγε. Όταν το έμαθε η μητέρα του, ανησύχησε πάρα πολύ. Ένιωθε το ίδιο, όπως τότε με τον άντρα της. Φοβόταν πώς θα τον χάσει και αυτόν.


Το απόγευμα της ίδιας μέρας το ραδιόφωνο ανακοίνωσε ότι έγινε εκεχειρία και οι Τούρκοι δεν προχωρούσαν σε άλλα χωριά. Ο κόσμος ανακουφίστηκε λίγο και νόμιζε πως ο πόλεμος έχει τελειώσει. Ανακούφιση ένιωσε και η κυρία Ειρήνη, ελπίζοντας πως ο γιος της θα είναι καλά.

Από εκείνο το απόγευμα στις 22 του Ιούλη μέχρι τις 13 του Αυγούστου όλα κυλούσαν ομαλά στο χωριό, όπως και πριν. Η κυρία Ειρήνη περίμενε καθημερινά τον Αντρέα να γυρίσει, αλλά αυτός δεν ερχόταν. Στις 14, παραμονή της γιορτής της Παναγίας, έγινε η δεύτερη εισβολή και τώρα οι Τούρκοι πιο απειλητικά από ποτέ προχωρούν στην κατάληψη της μισής Κύπρου. Δεν πρόλαβαν να ανοίξουν τα μάτια τους οι κάτοικοι του πικραμένου νησιού και γι’ ακόμα μια φορά ζουν το φόβο και την αγωνία αν θα τα καταφέρουν να σωθούν .

Παντού επικρατεί ο πανικός . Κάτοικοι τρέχουν να σωθούν .Ελικόπτερα περνάνε συνεχώς πάνω από τα κεφάλια τους και βομβαρδίζουν. Όλα είναι ένα χάος. Η κυρία Ειρήνη στέκει εκεί, αγέρωχη, πικραμένη στην αυλή της, περιμένοντας γι’ ακόμα μια μέρα τον Αντρέα.

Έρχεται τρέχοντας ο Κώστας, ο δεύτερός της γιος που ήταν στρατιώτης και εκτελούσε τη θητεία του.

-Μάνα, κάμνε γλήορα να φύουμε πριν μας έβρουν οι Τούρτζοι μέσα στο χωρκό τζαι εννά μας σκοτώσουν.
-
Τζαι ο Αντρίκος, γιέ μου;
-
Eννά έρτει μανά, εννά έρτει…

Εννά έρτει…τα λόγια αυτά αντηχούσαν τόσο λυτρωτικά στην ψυχή της κυρίας Ειρήνης που ήθελε τόσο πολύ και η ίδια να το πιστέψει πώς θα ερχόταν πίσω. Άκουσε τον Κώστα τελικά. Φώναξε την κόρη της τη Χρυστάλλα να ετοιμάσει κάτι να πάρουν μαζί τους και μαζί με τα τρία της παιδιά έφυγαν με το αυτοκίνητο ενός αδελφότεκνού της.

Στους δρόμους έβλεπες ανθρώπους να τρέχουν να σωθούν. Λεωφορεία γεμάτα ανθρώπους που προσπαθούν να πάνε κάπου που να είναι ασφαλείς. Και οι βόμβες να πέφτουν βροχή. Σκόνη, καπνός και μυρωδιά από μπαρούτι επικρατούσε στην ατμόσφαιρα.

Η κυρία Ειρήνη δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια της. Τόση πίκρα, τόση δυστυχία ξεδιπλώνεται μπροστά της. Φεύγει. Αφήνει πίσω το χωριό της. Τον τάφο του άντρα της. Το σπίτι της. Την αυλή της με τα δέντρα της. Όλα είναι εκεί. Ό,τι αγαπά είναι εκεί πίσω, στο χωριό της. Στην Κυθρέα της. Θα ξαναγυρίσουν άραγε πίσω;

Και ξαφνικά μια βόμβα τη συνεφέρνει στην πραγματικότητα. Ξυπνά τρομαγμένη από τις θύμισές της. Ναι, γλίτωσαν τελικά εκείνη την καταραμένη μέρα. Γλίτωσαν, αλλά η ψυχή της ακόμα βασανίζεται.

Ο Αντρέας ακόμα να φανεί. Είναι μέσα στους χιλιάδες αγνοούμενους αυτού του πολέμου.

Σηκώνεται από την κουνιστή της καρέκλα και πάει και βρίσκει τη φωτογραφία του Αντρέα. Κάνει τον σταυρό της και τη φιλά ευλαβικά σαν να είναι εικόνα αγίου. Το βράδυ της ίδιας μέρας είδε στο όνειρό της ότι πήγε πίσω στο χωριό της. Ότι ο Αντρέας γύρισε και ζουν ξανά όλοι μαζί ευτυχισμένοι στο σπίτι τους στην Κυθρέα. Αλλά δεν παύει να είναι ένα όνειρο και έτσι το πρωί όταν ξύπνησε και είδε έξω από το παράθυρο, αντίκρισε και πάλι την τούρκικη σημαία στον Πενταδάκτυλο να της βαραίνει την καρδιά πιο πολύ από ποτέ.

Στις 22 του Δεκέμβρη του 2004 η κυρία Ειρήνη πέθανε. Πέθανε με εκείνο το όνειρο που το είχε μεγάλο καημό. Πέθανε, καρτερώντας τον Αντρέα να γυρίσει και προσμένοντας την επιστροφή τους πίσω στο πολυαγαπημένο χωριό τους.

Τον Ιούλιο του 2008 βρέθηκαν τα λείψανα του Αντρέα σε ομαδικό τάφο. Είχε σκοτωθεί την ίδια μέρα που έφυγε από το χωριό του για να πάει να πολεμήσει. Τα αδέλφια του Κώστας, Σπύρος και Χρυσταλλα μαζί με τις οικογένειές τους, του έκαναν την κηδεία του όπως αρμόζει σε ένα άξιο τέκνο της πατρίδας αλλά άξιο τέκνο και του ήρωα πατέρα τους . Αυτό όμως που τους λυπούσε πιο πολύ ήταν ότι η μητέρα τους δεν ζούσε για να τον αποχαιρετήσει τουλάχιστον, μιας και τόσα χρόνια τον περίμενε να γυρίσει.

Αλλά ποιος ξέρει; Μπορεί εκείνο το όνειρο που είδε τότε, να βγήκε αληθινό. Και τώρα η κυρία Ειρήνη να βρίσκεται στο χωριό της μαζί με τον Αντρέα και τον άντρα της και να καρτερούν να ελευθερωθεί πια αυτός ο πικραμένος τόπος και να μπορέσουν τα παιδιά της να ξαναχαρούν το χωριό τους και τα εγγόνια της επιτέλους να το γνωρίσουν. Να έρθει επιτέλους η ειρήνη σε όλο το νησί".








Τα γεγονότα που αναφέρω στο διήγημά μου είναι πραγματικά. Είναι από πληροφορίες που μου έδωσε ο πατέρας μου Κώστας Χ΄΄ Γιακουμής , και από πηγή από το βιβλίο « Η ΚΩΜΟΠΟΛΗ ΤΗΣ ΚΥΘΡΕΑΣ» του Γιώργου Στυλιανού Πετάση.







Ειρήνη Χ’’ Γιακουμή

Α’1

Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009

Ο ήρωας Παναγιώτης Τουμάζου από την Αμμόχωστο

Λόγω της ενασχόλησής μου με την πολιτική, και ιδιαίτερα με τη γυναικεία οργάνωση του ΔΗ.ΣΥ. Αμμοχώστου, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τις αδελφές και την αξιοσέβαστη μητέρα του ήρωα Παναγιώτη Τουμάζου από την Αμμόχωστο, την κυρία Αρτεμισία Τουμάζου. Με συγκίνησε η αξιοπρέπεια και η ευπρέπειά τους, η αρχοντιά της ψυχής τους μα και η ομορφιά τους. Βλέποντας τις αδελφές του μπορώ να φανταστώ και τον ήρωα ότι θα ήταν ένα παλληκάρι που θα διακρινόταν για το ήθος, τη σεμνότητα, την ομορφιά μα και το θάρρος της γνώμης του, την αγάπη για την ελευθερία και την Ελλάδα.

Ο Παναγιώτης Τουμάζος ήταν δεκαεννιά χρονών, όταν σκοτώθηκε σε ενέδρα κατά των Άγγλων κοντά στην Κακοπετριά, στις 22 Οκτωβρίου του 1958. Ήταν από τους τελευταίους του Αγώνα.(Ο τελευταίος ήρωας ήταν ο Σάββας Ροτσίδης από το Μάμμαρι που έπεσε στις 25 Νοεμβρίου του 1958).

Η οικογένεια αποτελείτο από δώδεκα παιδιά. Ο πατέρας, ο Θεόφιλος Τουμάζου, ήταν γνωστός σε όλη την Κύπρο, γιατί ήταν πρωτοπαλαιστής και πολύ θερμός πατριώτης.

Ο Παναγιώτης Τουμάζος, τελειώνοντας το Ελληνικό Γυμνάσιο Αμμοχώστου, εργάστηκε για λίγο ως εκτελωνιστής, μέχρι που καταζητήθηκε. Διακρινόταν για την αγάπη του για τον αθλητισμό-ήταν αθλητής στον δρόμο 1500 μέτρων-, το κολύμπι, το ψάρεμα, το κυνήγι, μα και τη βυζαντινή μουσική. Ταυτόχρονα, βοηθούσε τον πατέρα του στο περιβόλι με τα εσπεριδοειδή. Ευελπιστούσε ότι, όταν θα τέλειωνε ο αγώνας, θα εξασφάλιζε εγγραφή στη Σχολή Ευελπίδων και θα γινόταν στρατιωτικός.

Από τους πρώτους μπήκε στην ομάδα της Α.Ν.Ε.(Άλκιμη Νεολαία Ε.Ο.Κ.Α.) του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, μαζί με τον Πετράκη Γιάλλουρο, τον σημαιοφόρο του σχολείου που τον σκότωσαν εν ψυχρώ οι Άγγλοι στρατιώτες. Έριχνε φυλλάδια, έγραφε συνθήματα, και από τις ομάδες κρούσεως και ενεδρών, κατέληξε στο εκτελεστικό κι από κει σε αντάρτικη ομάδα στην περιοχή της Κακοπετριάς με το ψευδώνυμο Ονήσιλλος. Ως αντάρτης πήρε μέρος σε πολλές ενέδρες εναντίον των Άγγλων αποικιοκρατών.

Μου έκανε εντύπωση αυτό που αφηγήθηκε η μητέρα του: το Σάββατο το απόγευμα παντρεύτηκε η αδελφή του Κυριακούλα και την Κυριακή το πρωί της ζήτησε το πρασινωπό του πουκάμισο για να πάει να ψάλλει στην εκκλησία του Άη Γιάννη, όπου έψαλλε και ο δάσκαλός του.

Αργότερα, όταν επέστρεφαν από το σπίτι της νιόπαντρης κόρης τους, όπου είχαν πάει για να πάρουν, σύμφωνα με το έθιμο, τα βραστά περιστεράκια στο αντρόγυνο, κάποιος τους πληροφόρησε ότι πυροβόλησαν έναν Τούρκο και είπαν ότι είναι ο Παναγιώτης. Ο γνωστός τους αυτός, μάλιστα, τους συμβούλεψε να τον κρύψουν, για να μην τον βρουν οι Άγγλοι.

Μετά έμαθαν ότι ο γιος τους κρύφτηκε για λίγες μέρες στην Αμμόχωστο και μετά τον μεταφέρανε στη Λευκωσία κι από κει στην Κακοπετριά. Το τραγικό στην όλη υπόθεση είναι ότι Σάββατο πάντρεψαν την κόρη τους, Κυριακή καταζητήθηκε ο γιος τους και τη Δευτέρα συνελήφθη και μεταφέρθηκε στα κρατητήρια ο γαμπρός τους που πάντρεψαν το Σάββατο.

Σύμφωνα με το ΕΘΝΟΣ στην ανακοίνωσή της η κυβέρνηση για τον θάνατο του Παναγιώτη Τουμάζου, αναφέρει ότι φονεύθηκε ένας Βρετανός στρατιώτης όταν το αυτοκίνητό του έπεσε σε ενέδρα κοντά στην Κυπερούντα. Αργότερα, τα αυτοκίνητα των Άγγλων που έρχονταν για βοήθεια έπεσαν σε άλλη ενέδρα και τραυματίστηκαν τρεις στρατιώτες. Το πρωί βρήκαν το πτώμα του Παναγιώτη στον τόπο της ενέδρας.

Σύμφωνα με μαρτυρία του συναγωνιστή του Αντωνάκη Σολομώντος, τον βρήκε η πρώτη σφαίρα που ρίχτηκε εναντίον τους, όταν μετά από μια ανεπιτυχή απόπειρα να ενεργοποιήσει μια νάρκη, σήκωσε το κεφάλι του για να ρίξει χειροβομβίδα. Όταν δοκίμασε να τον μεταφέρει, του ήταν αδύνατο, γιατί από τις εμπρηστικές που έριχναν οι Άγγλοι, τα δέντρα και οι θάμνοι ολόγυρα άρπαξαν φωτιά.

Αυτό ήταν το τέλος του παλληκαριού από την Αμμόχωστο, που πλήρωσε με τη ζωή του την «αποκοτιά» του να τα βάλει με μια ολάκερη αυτοκρατορία! Αιωνία η μνήμη του.

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Ο ήρωας Σπύρος Χατζηγιακουμής από την Κυθρέα

Σήμερα, 16 Οκτωβρίου, συμπληρώνονται πενηνταένα χρόνια από τη μέρα που οι ευγενείς Άγγλοι μετά από φρικτά βασανιστήρια οδήγησαν στον θάνατο έναν οικογενειάρχη από την Κυθρέα, τον Σπύρο Χατζηγιακουμή, εικοσιέξη μόνο χρόνων, πατέρα τεσσάρων παιδιών.

Την Κυριακή, 11 Οκτωβρίου 2009, τελέστηκε το μνημόσυνό του στην Αγία Βαρβάρα, ένα ειδυλλιακό χωριό λίγο έξω από τη Λευκωσία, όπου ζει η κόρη του μετά την προσφυγοποίησή τους. Εκεί στο προαύλιο του Σωματείου «Ομόνοια» Αγίας Βαρβάρας, βρίσκεται η προτομή του ήρωα, όπου γίνεται τρισάγιο στη μνήμη του και κατάθεση στεφάνου.

Έχω την τιμή να έχω μαθήτριά μου την εγγονή του, την Ειρήνη Χατζηκουμή, κόρη του γιου του Κώστα, ένα παιδί εξαίρετου ήθους και επίδοσης, με δυναμική, πολύπλευρη προσωπικότητα. Η Ειρήνη μάς κάλεσε στο μνημόσυνο του παππού της, και με χαρά βεβαίως παρευρεθήκαμε για να τιμήσουμε τον ήρωα.

Η σχέση μου, όμως με τον ήρωα αυτόν ξεκινά πριν από λίγα χρόνια, όταν στο Σωματείο "Παρθενώνας" Προσφύγων Λατσιών αποφασίσαμε να τιμήσουμε τους ήρωές μας, όλων των αγώνων της πρόσφατης κυπριακής Ιστορίας, των οποίων οι συγγενείς μένουν στην περιοχή του Δήμου Λατσιών. Τότε, επειδή ο γιος του ζει στα Λατσιά, μίλησα για πρώτη φορά για τον ήρωα Σπύρο Χατζηγιακουμή από την Κυθρέα, της επαρχίας Λευκωσίας.

Βεβαίως, συγκλονίστηκα με την περίπτωσή του. Ασφαλώς, υπάρχουν κι άλλες περιπτώσεις σαν αυτήν που πέθαναν λόγω βασανιστηρίων. Οι πιο μεγάλοι από μας βίωσαν σ’ όλο της το μεγαλείο την αβρότητα των Άγγλων αποικιοκρατών προς τους αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α.. Να ποια είναι σε συντομία η ιστορία του ήρωά μας: Οι Άγγλοι είχαν διατάξει κατ’ οίκον περιορισμό. Μάζεψαν τους άνδρες της κωμόπολης και τους πήραν στον Κεφαλόβρυσο, όπου είχαν έναν κουκουλοφόρο προδότη και τους περνούσαν όλους από μπροστά του. Έτσι, συνέλαβαν και τον Σπύρο Χατζηγιακουμή, όταν τον υπέδειξε ο κουκουλοφόρος. Η γυναίκα του αναφέρει ότι όταν της έφερε ο κουνιάδος της το μαύρο χαμπάρι, άφησε τα μωρά της στο σπίτι(τον Ανδρέα, τεσσάρων χρονών, τον Κώστα, τριών, τον Γιάννη, δύο, και την κόρη της Χρυστάλλα που ήταν έξη μηνών), και έτρεχε στους δρόμους που ήταν γεμάτοι από στρατό, χωρίς να λογαριάζει τίποτα.

Την επόμενη μέρα, τον έφεραν Άγγλοι στρατιώτες και ήθελαν να τον πάρουν στο νεκροταφείο για ταφή. Τότε, όρμησαν όλες οι γειτονιές της Κυθρέας έξω, και οι Άγγλοι δεν μπορούσαν να κουμαντάρουν τον κόσμο. Τον πήραν με το ζόρι οι Κυθρεώτες και τον μεταφέρανε στην εκκλησία.

Η γυναίκα του, το μόνο που είπε ήταν: «Ο άντρας μου σκοτώθηκε για την ελευθερία της Κύπρου. Χίλιες φορές χαλάλιν της Ελλάδας.

Η γυναίκα του, επίσης, αναφέρει ότι πρόλαβε και είδε τα πόδια του: «όπως που να κρατούσε κανείς μπάρρα με βελόνες και να τον κτυπούσε, έτσι τρυπημένα ήταν τα πόδια του, κόσκινον αρβάλιν».

Μετά την κηδεία τον μετέφεραν στο νεκροταφείο. Οι γιατροί της Κυθρέας συμφώνησαν μεταξύ τους να τον ξεθάψουν μετά για να του γίνει νεκροψία και να διαπιστωθούν τα αίτια του θανάτου του, και γι’ αυτό στο σεντούκι δεν του έριξαν χώμα επίτηδες. Του ρίξανε μόνο λάδι και τον κλείσανε. Για μερικές όμως μέρες τριγύριζε πάνω από το μνήμα του ελικόπτερο και υπήρχε στρατός που φρουρούσε.

Ζήτησαν, στη συνέχεια, με δικηγόρους να επιτραπεί η εκταφή και η νεκροψία, όμως δεν τους το επέτρεψαν, γιατί δεν ήθελαν να αποδειχθεί ότι πέθανε από τα βασανιστήρια.

Πέθανε ο ήρωας και έμεινε μόνη μια γυναίκα με τέσσερα παιδιά.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2009

Η κυρία Σοφία από τη Μήλο

Της το χρωστώ της κυρίας Σοφίας. Πήγα τον Αύγουστο με τα δώρα μου και δεν τη βρήκα. Κατηφορήσαμε στα Μαντράκια. Σουρούπωσε, κι ο ήλιος βυθίστηκε για τα καλά στη θάλασσα. Πρώτα- πρώτα προσκυνήσαμε στη μικρή εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, που είναι στην άκρη του μικρού οικισμού. Κάθε φορά νιώθω δέος όταν μπαίνω σ' αυτό το εκκλησάκι. Ιδίως, αυτή την ώρα που φωτιζόταν μόνο από τα λιγοστά κεριά, νιώθαμε ότι ο χώρος μάς υπέβαλλε περισυλλογή και ησυχία. Μόλις βγήκαμε έξω, αμέσως τραβήξαμε για το σπιτάκι της κυρίας Σοφίας-δέκα, το πολύ δεκαπέντε μέτρα- που είναι κτισμένο ακριβώς πάνω από τη θάλασσα. Ανοίγουμε το παραθυράκι της πόρτας και ταυτόχρονα φωνάζουμε τ' όνομά της. Μέσα είναι σκοτεινά και νομίζουμε ότι ξαπλώνει ή ότι είναι στην κουζίνα. Ταυτόχρονα, όμως, ακούγεται μια φωνή απέξω που καθόταν στο πεζούλι του διπλανού σπιτιού, αλλά στα σκοτεινά δεν την είχαμε προσέξει."Τώ…ρα η κυρία Σοφία! Πήγε στον άλλο κόσμο!".

Παγώσαμε…Μείναμε σαν στήλες άλατος. Ήταν αυτό το «εξαπίνης», που λένε.
Καθήσαμε στο πεζούλι. Αμέσως, κατάλαβα, γιατί τον τελευταίο καιρό δεν μου απαντούσε στο τηλέφωνο…

Πέρσι, όταν ξαναπήγαμε στη Μήλο το καλοκαίρι, τη βρήκαμε στο κρεβάτι πολύ εξαντλημένη. Είχε κάνει κολοστομία. Όμως, ήλπιζε, όπως τη διαβεβαίωναν οι γιατροί ότι θα γίνει καλά. Συνεχώς πηγαινοερχόταν στον
Πειραιά, στο νοσοκομείο. Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή της.

Ήταν ένας αγνός άνθρωπος η κυρία Σοφία, με γλυκύτητα και καλοσύνη. Καρτερική. Με εσωτερικότητα. Με ιώβειο υπομονή. Από εκείνες τις παλιές γυναίκες που υποτάσσονταν στο θέλημα του άντρα τους, άνκαι ήταν πολύ νέα, γύρω στα εξήντα Ήξερε να υπηρετεί. Δεν την άκουσα ποτέ να βαρυγκομήσει. Ζούσε με τον άντρα της σ’ έναν μικροσκοπικό οικισμό στα βόρεια του νησιού, πλάι στη θάλασσα, που ήταν η φιλενάδα της, μια που τους πιο πολλούς μήνες του χρόνου ζούσαν μόνοι τους με τον άντρα της. Τα παιδιά τους αποκαταστάθηκαν και ζούσαν στον Τριοβάσαλο. Παλιά κι αυτοί έμεναν εκεί, μα σαν πάντρεψαν την κόρη τους, της έδωσαν προίκα το σπίτι τους, κι ήρθαν να ζήσουν στα Μαντράκια, όπου υπήρχε αυτό το μικροσκοπικό σπιτάκι από τα πεθερικά της.

Εκεί σ’ αυτό το σπίτι πάνω απ’ τη θάλασσα τη γνώρισα κι εγώ, το 1996, όταν πήγα με τον άντρα μου στη Μήλο, όπου ήταν διευθυντής στην Εθνική Τράπεζα στον Αδάμαντα, το λιμάνι του νησιού. Με το που πήγα στη Μήλο, ξεχώρισα τα Μαντράκια. Με άγγιξαν στην ψυχή μου. Τ’ αγάπησα, κι από τότε έμειν’ εκεί κολλημένη η ψυχή μου. Έχει κάτι αυτός ο τόπος που με εμπνέει. Νομίζω είναι η μαγεία του Αιγαίου πελάγους που στη βορινή ακτή λυσσομανά τον χειμώνα. Μ’ αρέσει να κάθομαι στα βράχια και ν’ αγναντεύω το βαθυγάλαζο χρώμα της θάλασσας, να γεύομαι την αλμύρα της, να χάνομαι στον ορίζοντα και ν’ αδειάζει το μυαλό μου…Ξαλαφρώνω, ανανεώνομαι, ταξιδεύω. Νιώθω πραγματικά ευτυχισμένη! Με πόσο λίγα πράγματα μπορούμε οι άνθρωποι ν’ ανεβούμε στους εφτά ουρανούς της ευτυχίας, κι όμως αναζητούμε τα μάταια και τα ασήμαντα.

Στην πρώτη, λοιπόν, επίσκεψή μας στα Μαντράκια μαζί με τον σύζυγό μου και τη μητέρα μου, που είχε έρθει να μας επισκεφθεί, βγαίνοντας από το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής, συναντήσαμε την κυρία Σοφία, η οποία εκείνη τη στιγμή κατέβαινε κάτω στο σύρμα, που είχε ο πεθερός της, για να ξαπλώσει στη δροσιά του. Σύρματα, λένε οι νησιώτες τα μικρά δωμάτια που είχαν πλάι στη θάλασσα για να βάζουν μέσα τις βάρκες τους, και σήμερα οι πιο πολλοί τα χρησιμοποιούν ως δωμάτια για να παραθερίζουν.

Μας κάλεσε, λοιπόν, η κυρία Σοφία να μας φιλέψει και να γνωριστούμε, κι από τότε ταίριασαν τα σκουφιά μας και μας ένωσε μια όμορφη φιλία. Όσον καιρό έμεινα στη Μήλο(είχα πάρει άδεια από την υπηρεσία μου για έξη μήνες), σχεδόν κάθε μέρα, αφού τακτοποιούσα το σπίτι, έπαιρνα τ’ αυτοκίνητο και κατηφόριζα για τα Μαντράκια. Εκεί στη βεραντούλα της, απέναντι από τη θάλασσα, σ’ ένα τραπεζάκι καθόμασταν και πίναμε τον καφέ μας, τα λέγαμε, και μετά εγώ καθόμουν κι έγραφα διάφορες ιστορίες που θυμόμουν από το Λευκόνοικο. Ήταν κάτι το ανεπανάληπτο. Εμπνεόμουν από τη θάλασσα. Δεν χόρταινα να γράφω. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις της ζωής μου, που θα μου μείνουν αξέχαστες.

Όλα αυτά τα χρόνια της γνωριμίας μας κάθε φορά που πηγαίναμε στη Μήλο, ένιωθα ότι πήγαινα να δω έναν δικό μου άνθρωπο. Πάντα μας έκανε το τραπέζι με ψάρια κι άλλους μεζέδες που κουβαλούσε ο σύζυγός της ο κύριος Στέλιος. Η χαρά της ήταν ανείπωτη σαν μας έβλεπε. Πάντα ήθελε να της τηλεφωνώ. Ήταν μόνη της, αλλά ένιωθα ότι τη συνήθισε τη μοναξιά, γιατί είχε παρέα της τη θάλασσα, τη γειτόνισσά της, που τον χειμώνα πολλές φορές γινόταν απειλητική και λυσσομανούσε. Κάθε φορά τη ρωτούσα στο τηλέφωνο και μου περιέγραφε πολύ παραστατικά τα τερτίπια και τους θυμούς της, ή σαν ήταν μπουνάτσα ζήλευα τα νάζια και τι σκέρτσο της.


Μεγάλη χαρά για τη ζωή της κυρίας Σοφίας ήταν η εγγονή της η Σοφία. Ένα πολύ γλυκό κοριτσάκι που, από τον καιρό που έχω να το δω, μεγάλωσε, κι έγινε μια πολύ όμορφη κοπέλα, κατά πώς μου έλεγε με καμάρι η κυρία Σοφία.

Αχ, κυρία Σοφία μου, δεν μπορώ να φανταστώ τα Μαντράκια έρημα, χωρίς την όμορφη παρουσία σας! Θα μας λείψετε, αλλά κυρίως στον σύζυγό σας τον κύριο Στέλιο και στα παιδιά και στα εγγόνια σας. Ας είναι αιωνία η μνήμη σας.

Νιώθω ευτυχής που γνώρισα έναν τέτοιον άνθρωπο!

Τετάρτη 7 Οκτωβρίου 2009

Δικαίωση για τον Ηγούμενο της Ι.Μ.Μ.Βατοπαιδίου,Αρχιμανδρίτη Εφραίμ

30 Σεπτεμβρίου, 2009 — VatopaidiFriend

Γράφει ο Αιμίλιος Πολυγένης
ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ – Επιβεβαίωση για το Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων «Romfea.gr», το οποίο στις 6 Σεπτεμβρίου 2009, είχε γράψει ότι δεν υπάρχει καμία απόφαση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο για δήθεν «ξύρισμα» του Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου Αρχιμ. Εφραίμ.
Συγκεκριμένα είχαμε γράψει ότι ποτέ δεν συγκλήθηκε κανένα δικαστήριο εις βάρος του Ηγουμένου, αλλά ούτε του ζητήθηκε να παραιτηθεί και να μείνει ένας απλός μοναχός.
Κάποιοι όμως βιαστήκαν να συκοφαντήσουν τον Ηγούμενο της Μονής Βατοπαιδίου, με σκοπό να δημιουργήσουν σύγχυση και αρνητικό κλίμα πριν τα δικαστήρια.
Χθες, Τρίτη 29 Σεπτεμβρίου 2009, συνεδρίασε η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου όπου εξέτασε την Εισήγηση της Επιτροπής του Πατριαρχείου επί των Αγιορειτικών θεμάτων, με βασικό θέμα την επιβολή πνευματικών ποινών στον Ηγούμενο Εφραίμ σχετικά με την υπόθεση Βατοπαιδίου και την αναμόχλευσή της απεξαρχής. Η Αγία και Ιερά Σύνοδος απεφάνθη όμως, ότι ουδέν στοιχείο έχει προκύψει κατά του Ηγουμένου Εφραίμ και απέρριψε σε όλα τα σημεία την Εισήγηση της Επιτροπής, δικαιώνοντας έτσι ουσιαστικά τον Ηγούμενο της Βατοπαιδίου Εφραίμ.
Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της «Romfea.gr», πιο συγκεκριμένα το Οικουμενικό Πατριαρχείο αποφάσισε ότι:
1.Δεν αναμοχλεύει πλέον την υπόθεση αυτή.
2.Ουδέν στοιχείο προέκυψε ότι υπάρχει ακίνητη περιουσία της Μονής Βατοπαιδίου στην Αμμουλιανή για να την διαπραγματευθεί δήθεν με τους Ρώσους.
3.Επιβεβαιώθηκε ότι ο τίτλος «Μεγίστη» στην επωνυμία της Μονής Βατοπαιδίου προέρχεται από πολύ παλαιά (15ος αι.) και έχει επισημοποιηθεί σε σφραγίδα της Μονής το 1820 όχι όπως ψευδώς διατείνονται διάφοροι παράγοντες, ότι ετέθη «ένεκεν εγωισμού» από τον Γέροντα Εφραίμ.
4.Έγιναν συστάσεις σε Μητροπολίτη ο οποίος πέρασε στον ελληνικό τύπο την πρόταση της Επιτροπής για την δήθεν επιβολή κυρώσεων, ως απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
5.Ειπώθηκε ότι ο Γέροντας Εφραίμ δεν παρουσιάστηκε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής αναιδώς, όμως παρουσιάστηκε και έδωσε Υπόμνημα σύμφωνα με τις οδηγίες των νομικών του συμβούλων αλλά και πνευματικών πατέρων του Αγίου Όρους.
Τέλος, ειπώθηκε ότι ο Γέροντας Εφραίμ σκανδάλισε τους πιστούς με την υπόθεση περί του μετοχίου της Μονής, όμως η Αγία και Ιερά Σύνοδος απεφάνθη ότι ο σκανδαλισμός δεν οφείλεται στον Γέροντα Εφραίμ αλλά σε επιγενόμενο ως μη όφειλε θόρυβο.
Πηγή:
http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=3174&Itemid=1
Αν

Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009

Γη μου πελαγινή

Τιμής ένεκεν, το πρώτο βιβλίο που παρουσιάζω στο blog μου, ανήκει στην αγαπημένη μου φιλόλογο, την κ. Κούλα Παρασκευά, από το Λευκόνοικο, η οποία πάντα θα αποτελεί το πρότυπό μου. Η κ. Παρασκευά ανεβάζει συνεχώς τον πήχη κι εμείς(οι κόρες της κι εγώ)πρέπει να την φτάσουμε.

Μόλις πήρα στα χέρια μου τη νέα ποιητική συλλογή της κ. Κούλας Παρασκευά με τίτλο «Γη μου πελαγινή»(Λεμεσός, 2009), σκίρτησε μέσα μου ένα αίσθημα ευφορίας μα και δέους. Ο πίνακας στο εξώφυλλο του καλλιτέχνη Στάθη Οικονομίδη, μας μεταφέρει νοερά στη γη μας τη ρημαγμένη, την τλήμονα και την κεκαυμένη, την αιμάσσουσα πατρίδα. Το ερημικό ακρογιάλι μάς ταξιδεύει νοερά στη θάλασσα του βορρά μας, μ’ όλη τη δύναμη του χειμώνα και τη γλύκα του καλοκαιριού, ή στην ανατολική ακροθαλασσιά, απ’ εκεί που βλέπαμε τον ήλιο ν’ ανατέλλει.

Η πρεσβυτέρα Κυριακή, όπως υπογράφει στην πολύ συγκινητική για τον σύζυγό μου και μένα αφιέρωση, γι’ άλλη μια φορά αναδεύει στα έγκατα του είναι της απ’ όπου ξεπηδούν οι χυμοί της εθνικής μας συνείδησης, της ανθρωπιάς, της αγάπης για τον Θεό και το ανθρώπινο πρόσωπο, η λατρεία για τη θάλασσα του Αιγαίου μα και ο «μνησιπήμων» πόνος, γιατί χάσαμε την πατρίδα μας, το Λευκόνοικό μας.

Η ποιητική συλλογή «Γη μου πελαγινή» της κ. Παρασκευά χωρίζεται σε τρεις ενότητες: στην πρώτη ενότητα περιλαμβάνονται όσα έχουν σχέση με την ελληνική γη, την Κύπρο μας, τη γη την πελαγινή, γι’ αυτό κι έχει τίτλο «Γη μου πελαγινή». "Γη μου", γιατί τη νιώθει δική της και "πελαγινή", γιατί είναι ριγμένη στο πέλαγο, που συνεπάγεται ότι χτυπούν πάνω της τα άγρια κύματα της αδικίας και του κατατρεγμού.

«Γη μου πελαγινή
Γη μου πελαγινή, λουσμένη φως,
στέκω στ’ ακροθαλάσσι σου.
Τα κύματα μετρώ,
ακίνητη κοιτάζω
σαν να μετρώ τ’ αμέτρητα
τα δάκρυά σου, ω γη μου».

Η δεύτερη ενότητα, που πλημμυρίζει από την αγάπη του Θεού, έχει τίτλο «Ευοδία», γιατί, όπως λέει η ποιήτρια και στο ομότιτλο ποίημα:

«Οδεύω στον ατέρμονα χρόνο.
Θέλω κι εγώ να μπω
στον θαυμάσιο Κήπο με την
ευωδία την πάντερπνη.
Στον γαλήνιο κόρφο της αιώνιας ζωής
κι εγώ ν’ απαγκειάσω».

Συγκλονίστηκα ιδιαιτέρως με τους στίχους αυτούς, γιατί νιώθω ότι για πρώτη φορά η ποιήτρια μιλά τόσο ξακάθαρα για την αιώνια ζωή, για τη σωτηρία της ψυχής, για το ταξίδι στον κόσμο τον αληθινό.

Η τρίτη ενότητα με τίτλο «Lacrimae rerum», δηλαδή δάκρυα για τα παθήματα των ανθρώπων, από ένα στίχο του ρωμαίου ποιητή Βιργίλιου, αποτελείται από ποιήματα εμπνευσμένα από το θάνατο προσφιλών προσώπων.

Τα πιο πολλά από τα ποιήματα της κ. Παρασκευά ξεχειλίζουν από πόνο. Αν θα διαλέγαμε ένα χρώμα που ν’ αποδίδει το κλίμα αυτών των ποιημάτων, αυτό θα ήταν το μαύρο. Παντού υπάρχει πόνος: τα δάκρυα της γης μας, ο πόνος της καρδιάς « που ροκανίζει τη χαρά», ο πόνος για το σπίτι της που μένει « άπνοο χωρίς τον νοικοκύρη» και τώρα

« ξένοι έποικοι σε κατοικούν,
μακριά από την ψυχή σου».

Και συνεχίζει σε άλλο ποίημα:

«Κι έμεινα με το κλειδί στην απαλάμη μου,
μες στην καρδιά και μες στο νου μου…»

Όμως, πέρα απ’ τον πόνο και την κραυγή απ’ το χτες, υπάρχει στην ποίηση της κ. Παρασκευά και η ομορφιά της ζωής και η ελπίδα του γυρισμού:

«Οι πόρτες της ελπίδας
μπορούν αίφνης ν’ ανοίξουν. Κρατήσου».

Πανέμορφοι είναι οι στίχοι της που αναφέρονται στο Λευκόνοικό μας: για την τύχη της να γεννηθεί στα σπλάχνα του, για τον πλούτο και την ευλογία παντού:

«Κάθε σπίτι και «ευφορία» αγαθών.
Και «ευφορία» χαράς και πραότητας και ιλαρότητας.
Και προ παντός «ευφορία» αυτάρκειας.
Όλα τα είχαν. Παράπονο κανένα.
Και «δόξα τω Θεώ».
Κιτρινόχρωμες αχτίδες να θερμαίνουν τη γη
και τους ανθρώπους».

Πραγματικά, απόλαυσα την ποίηση της κ. Παρασκευά. Διάβασα όλα τα ποιήματα ένα συννεφιασμένο πρωινό και έζησα μια αληθινή πνευματική πανδαισία. Χάρηκε η ψυχή μου και γέμισε από το νέκταρ της ποίησης, όμως ταυτόχρονα με κατέκλυσαν οι θύμησες και η πίκρα της προσφυγιάς μας, του ξεριζωμού μας… Αυτή δυστυχώς είναι η μοίρα του πρόσφυγα. Πάντα εκεί καταλήγουμε…Στη γενέθλια γη μας. Θα πάρουμε μαζί μας τούτο το παράπονο.

Ο Θεός και οι Άγιοι του Λευκονοίκου μας μακάρι να χαρίζουν χρόνια στην κ. Παρασκευά να χαίρεται την οικογένειά της, να υπηρετεί την ποίηση και να γλυκαίνει την ψυχή μας με τέτοια μεθυστικά ποτά που καταλήγουν αίνος προς τον Κύριο.

Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009

Καλημέρα σας

Παρασκευή, 2 Οκτωβρίου 2009

Είμαι στο blog της φίλης μου αναγνώστριας και ακούω τη μουσική της. Ένα ωραίο τραγούδι για το φθινόπωρο. Αυτή η μουσική με συντροφεύει όσες ώρες είμαι στο γραφείο μου στο σχολείο και δεν έχω μάθημα, γιατί έχω συνηθίσει να δουλεύω με αυτή την απαλή μουσική υπόκρουση. Όμως, και στο σπίτι μάς αρέσει να την ακούμε. Αίφνης, χθες το βράδυ, την ώρα που ετοιμάζαμε τα μαθήματά του, ο Ανδρέας μου θύμισε ότι θα 'ταν ωραία να ακούσουμε και τη μουσική μας.

Σήμερα, γράφω για πρώτη φορά στο δικό μου blog. Βεβαίως, τα τελευταία χρόνια κάνω τις βολτίτσες μου σε διάφορα blogs, κυρίως σε όσα ασχολούνται με φιλολογικά θέματα, με παρουσιάσεις βιβλίων, με ταξίδια, με συνταγές μαγειρικής, και δεν είναι λίγες οι φορές που τις ακολούθησα για το γεύμα της οικογένειάς μου. Χθες, μάλιστα, που είχαμε αργία, έφτιαξα τα αμερικάνικα μπράουνι, όπως μας τα έδωσε η COOKTHEBOOK.

Όμως, η ηθική αυτουργός του δικού μου blog είναι η αναγνώστρια. Σ' αυτήν οφείλεται η δημιουργία του. Γι' αυτό και την ευγνωμονώ που μου έδωσε αυτή την ευχαρίστηση να γράφω τις σκέψεις μου.
Είμαι ευτυχής γι' αυτή τη δυνατότητα που μου παρέχει η τεχνολογία. Αυτή η φράση "Είμαι ευτυχής", μου θύμισε τον Ρώσο συγγραφέα Ανατόλι Ριμπακόφ, θύμα των μαζικών σταλινικών διωγμών της δεκαετίας του ’35, ο οποίος γράφει στον πρόλογο του βιβλίου του «Τα παιδιά από το Αρμπάτ – το ’35 και τ’ άλλα χρόνια» (Β΄ τόμος ΦΟΒΟΣ):

«Είμαι ευτυχής
που κάποια χείλια έχω φιλήσει,
κάποια λουλούδια έχω μαζέψει,
που στο χορτάρι εγώ κυλίστηκα...

Είμαι ευτυχής που διάβασα βιβλία, άκουσα μουσική, κράτησα στη μνήμη μου μερικές ωραίες μελωδίες. Τελικά, ο κόσμος του συγγραφέα είναι αρώματα και ήχοι που ανασταίνονται στη μνήμη του, όταν η πένα του ακουμπάει στο χαρτί. Είμαι ευτυχής που έχω μια γυναίκα πιστό φίλο και βοηθό, που έχω παιδιά και εγγόνια. Είμαι ευτυχής που ίσως να έγραψα μερικές αράδες που συγκίνησαν κάποιες καρδιές. Είμαι ευτυχής που γράφω ακόμα και ελπίζω κάτι ακόμα να γράψω».
Κι εγώ, συμπληρώνω, είμαι ευτυχής που διάβασα Ανατόλι Ριμπακόφ.


Καλή σας μέρα! Η Παναγιά να σας έχει καλά.