Ένας από τους Έλληνες της Κύπρου που πολέμησαν κατά του ναζισμού και του φασισμού ήταν και ο πρώην πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κ. Γλαύκος Κληρίδης. Κατατάγηκε από τους πρώτους στην Αγγλική Αεροπορία και το 1942 το αεροπλάνο του καταρρίπτεται πάνω από τη Γερμανία. Είχε την τύχη να είναι ένας από τους επιζώντες του πληρώματος.
Σύμφωνα με τον Πρόεδρο Κληρίδη, οι Γερμανοί στη διάρκεια του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου "κατέρριψαν 65 χιλιάδες πληρώματα βρετανικών βομβαρδιστικών. Από αυτούς, 55,5 χιλιάδες σκοτώθηκαν και μόλις 9,5 χιλιάδες επέζησαν. Ένας στους έξη. Ένας απ' αυτούς τους έξη ήμουν κι εγώ".
Ήταν φοιτητής της Νομικής στην Αγγλία. Έγραψε μια επιστολή στον πατέρα του με την οποία του κοινοποιούσε την απόφασή του να πολεμήσει. Αυτός του απάντησε ότι είναι δική του απόφαση, την οποία και χαιρέτησε, και ανέφερε ότι περιμένει να μην αμαυρώσει το όνομα Κληρίδη.
Έτσι, κατατάγηκε στην αεροπορία. Στα μέσα του 1940 τοποθετείται σε βομβαρδιστικό αεροσκάφος και μέχρι το 1942 παίρνει μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις και βομβαρδισμούς γερμανικών στόχων. Ανήκε στο σμήνος 115.
Το 1942 το αεροπλάνο του Γλαύκου Κληρίδη καταρρίπτεται από το γερμανικό αντιαεροπορικό πυροβολικό. Ο ίδιος, μαζί με άλλα δύο μέλη του πληρώματος, άνκαι τραυματισμένος από θραύσματα, καταφέρνει να πηδήξει με το αλεξίπτωτο και πέφτοντας στο έδαφος, σπάζει και το πόδι του. Οι άλλοι δύο συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στην αιχμαλωσία, ενώ ο ίδιος οδηγείται σε νοσοκομείο για Γάλλους αιχμαλώτους, όπου χειρουργείται χωρίς αναισθητικό από Γάλλο φοιτητή της Ιατρικής.
Μόνος του αφαιρεί τον γύψο μ' ένα σουγιά και, χρησιμοποιώντας τα σεντόνια του νοσοκομείου, διαφεύγει. Συνελήφθη, ωστόσο, στην Ολλανδία και μεταφέρθηκε πίσω στη Γερμανία. Τον ανακρίνουν στη Φρανκφούρτη και απ' εκεί μεταφέρεται στα πολωνικά σύνορα. Εκεί, συναντά για πρώτη φορά Κύπριους αιχμαλώτους πολέμου.
Στο στρατόπεδο αυτό διοργανώνει νέα απόδραση και αλλάζοντας ρούχα με κάποιον Κύπριο αιχμάλωτο, τον Μιχάλη Ροδοσθένους, δραπετεύει μαζί με κάποιον Γιουγκοσλάβο, και με τρένο φτάνουν μέχρι τα σύνορα της Κροατίας, προσπαθώντας να φτάσουν στις Δαλματικές ακτές, και από κει στην Ιταλία.
Συλλαμβάνεται και στέλνεται πίσω στη Γερμανία σ' ένα στρατόπαιδο αντιποίνων, όπου έκανε ένα χρόνο, δεμένος με τον γιουγκοσλάβο αιχμάλωτο. Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα πλησίαζαν προς τα πολωνικά σύνορα, τέλη του 1944, το στρατόπεδο εκκενώθηκε, κι έτσι 10,000 αιχμάλωτοι πολέμου πήραν τον δρόμο προς τα γαλλικά σύνορα, διανύοντας πεζοί 30 χιλιόμετρα την ημέρα, μ' ένα συσσίτιο που περιλάμβανε σούπα, βραστές πατάτες και δυο φέτες ψωμί. Πολλοί δεν άντεξαν και πέθαναν στο δρόμο.
Κοντά στα γαλλογερμανικά σύνορα δραπέτευσε και πάλι και συναντήθηκε με τα άρματα μάχης του σρατηγού Πάτερ, και μαζί με άλλους δραπέτες στάληκε αεροπορικώς στην Αγγλία πριν από το τέλος του πολέμου. Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι οι δικοί του, όταν κατερρίφθη το αεροπλάνο του, τον είχαν για νεκρό και του έκαναν και μνημόσυνο, μέχρι που πήγε η μητέρα του στην Αγγλία και έμαθε ότι ο γιος της πιάστηκε αιχμάλωτος.
Αυτή είναι η ιστορία του κ. Γλαύκου Κληρίδη που από τα νιάτα του έδειξε πως δεν του έλειπε το θάρρος και η δύναμη της ψυχής. Μετά από αυτές τις εμπειρίες, φαντάζομαι ότι όλα τα καθημερινά προβλήματα της ζωής, του φαίνονταν ασήμαντα. Γι' αυτό και τα αντιμετώπιζε όλα με φιλοσοφική διάθεση, στωικότητα, ψυχραιμία, χιούμορ. Μακάρι να συνεχίσει να είναι έτσι σε όλη τη ζωή του! Του το εύχομαι μ' όλη μου την καρδιά.
Σύμφωνα με τον Πρόεδρο Κληρίδη, οι Γερμανοί στη διάρκεια του Β΄Παγκόσμιου Πολέμου "κατέρριψαν 65 χιλιάδες πληρώματα βρετανικών βομβαρδιστικών. Από αυτούς, 55,5 χιλιάδες σκοτώθηκαν και μόλις 9,5 χιλιάδες επέζησαν. Ένας στους έξη. Ένας απ' αυτούς τους έξη ήμουν κι εγώ".
Ήταν φοιτητής της Νομικής στην Αγγλία. Έγραψε μια επιστολή στον πατέρα του με την οποία του κοινοποιούσε την απόφασή του να πολεμήσει. Αυτός του απάντησε ότι είναι δική του απόφαση, την οποία και χαιρέτησε, και ανέφερε ότι περιμένει να μην αμαυρώσει το όνομα Κληρίδη.
Έτσι, κατατάγηκε στην αεροπορία. Στα μέσα του 1940 τοποθετείται σε βομβαρδιστικό αεροσκάφος και μέχρι το 1942 παίρνει μέρος σε πολεμικές επιχειρήσεις και βομβαρδισμούς γερμανικών στόχων. Ανήκε στο σμήνος 115.
Το 1942 το αεροπλάνο του Γλαύκου Κληρίδη καταρρίπτεται από το γερμανικό αντιαεροπορικό πυροβολικό. Ο ίδιος, μαζί με άλλα δύο μέλη του πληρώματος, άνκαι τραυματισμένος από θραύσματα, καταφέρνει να πηδήξει με το αλεξίπτωτο και πέφτοντας στο έδαφος, σπάζει και το πόδι του. Οι άλλοι δύο συνελήφθησαν και οδηγήθηκαν στην αιχμαλωσία, ενώ ο ίδιος οδηγείται σε νοσοκομείο για Γάλλους αιχμαλώτους, όπου χειρουργείται χωρίς αναισθητικό από Γάλλο φοιτητή της Ιατρικής.
Μόνος του αφαιρεί τον γύψο μ' ένα σουγιά και, χρησιμοποιώντας τα σεντόνια του νοσοκομείου, διαφεύγει. Συνελήφθη, ωστόσο, στην Ολλανδία και μεταφέρθηκε πίσω στη Γερμανία. Τον ανακρίνουν στη Φρανκφούρτη και απ' εκεί μεταφέρεται στα πολωνικά σύνορα. Εκεί, συναντά για πρώτη φορά Κύπριους αιχμαλώτους πολέμου.
Στο στρατόπεδο αυτό διοργανώνει νέα απόδραση και αλλάζοντας ρούχα με κάποιον Κύπριο αιχμάλωτο, τον Μιχάλη Ροδοσθένους, δραπετεύει μαζί με κάποιον Γιουγκοσλάβο, και με τρένο φτάνουν μέχρι τα σύνορα της Κροατίας, προσπαθώντας να φτάσουν στις Δαλματικές ακτές, και από κει στην Ιταλία.
Συλλαμβάνεται και στέλνεται πίσω στη Γερμανία σ' ένα στρατόπαιδο αντιποίνων, όπου έκανε ένα χρόνο, δεμένος με τον γιουγκοσλάβο αιχμάλωτο. Όταν τα σοβιετικά στρατεύματα πλησίαζαν προς τα πολωνικά σύνορα, τέλη του 1944, το στρατόπεδο εκκενώθηκε, κι έτσι 10,000 αιχμάλωτοι πολέμου πήραν τον δρόμο προς τα γαλλικά σύνορα, διανύοντας πεζοί 30 χιλιόμετρα την ημέρα, μ' ένα συσσίτιο που περιλάμβανε σούπα, βραστές πατάτες και δυο φέτες ψωμί. Πολλοί δεν άντεξαν και πέθαναν στο δρόμο.
Κοντά στα γαλλογερμανικά σύνορα δραπέτευσε και πάλι και συναντήθηκε με τα άρματα μάχης του σρατηγού Πάτερ, και μαζί με άλλους δραπέτες στάληκε αεροπορικώς στην Αγγλία πριν από το τέλος του πολέμου. Το κωμικοτραγικό της υπόθεσης είναι ότι οι δικοί του, όταν κατερρίφθη το αεροπλάνο του, τον είχαν για νεκρό και του έκαναν και μνημόσυνο, μέχρι που πήγε η μητέρα του στην Αγγλία και έμαθε ότι ο γιος της πιάστηκε αιχμάλωτος.
Αυτή είναι η ιστορία του κ. Γλαύκου Κληρίδη που από τα νιάτα του έδειξε πως δεν του έλειπε το θάρρος και η δύναμη της ψυχής. Μετά από αυτές τις εμπειρίες, φαντάζομαι ότι όλα τα καθημερινά προβλήματα της ζωής, του φαίνονταν ασήμαντα. Γι' αυτό και τα αντιμετώπιζε όλα με φιλοσοφική διάθεση, στωικότητα, ψυχραιμία, χιούμορ. Μακάρι να συνεχίσει να είναι έτσι σε όλη τη ζωή του! Του το εύχομαι μ' όλη μου την καρδιά.
Γεια σου Ζηνα πολυ χαρηκα που βρεθηκαμε, να υποθεσω καταγωγη απο ΚΥΠΡΟ .Φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθερία μου, σ' ευχαριστώ που μου γράφεις. Ξέχασα, όμως, την Κυριακή, στη βιασύνη μου να το τελειώσω και να στο στείλω το μήνυμα, να σε καλέσω κι εσένα στον καφέ με τη φίλη αναγνώστρια. Βέβαια,δεν ήπιαμε καφέ αλλά φρέσκο χυμό πορτοκαλιού και φάγαμε κρεμμυδοτυρόπιτα, σπανακόπιτα, μηλόπιτα και μπουρεκάκια κυπριακά με την κρέμα. Η αναγνώστρια, που προσέχει πάντα, έφαγε λίγο και είπε ότι αυτό ήταν το γεύμα της. Μου έφεραν δε μαζί με τη φίλη μας Καίτη, που είναι από τον Πειραιά-χρόνια παντρεμένη στην Κύπρο, κι ένα ωραίο βάζο με λουλούδια που κοσμεί το σαλόνι μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατοκυρίακο.