Ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά μας και όχι μόνο!

Ποιοτικός χρόνος με τα παιδιά μας και όχι μόνο!

Το Σάββατο που μας πέρασε παρακολούθησα το Συνέδριο που διοργάνωσε η ιστοσελίδα paidiatros.com σε συνεργασία με άλλους φορείς και το Δήμο Λατσιών από τις 2:30μ.μ. μέχρι τις 7:30μ.μ. στο Θέατρο του Δήμου Λατσιών. Προσωπικά συγχαίρω την ψυχή της ιστοσελίδας, τον παιδίατρο δρα Αδάμο Χατζηπαναγή και τους συνεργάτες του για τη διοργάνωση και του φετινού τρίτου κύκλου διαλέξεων με τον γενικό τίτλο: «Οι γονείς εκπαιδεύονται».

Θα ήθελα, όμως, να σταθώ σε ένα θέμα που νιώθω ότι έχω ισχυρή άποψη λόγω προσωπικής εμπειρίας, αλλά οι ψυχολόγοι έχουν τη δική τους άποψη, που, ασφαλώς, είναι σεβαστή.

Ως ενεργός πολίτης κι εγώ συμμετείχα στο πολιτικό γίγνεσθαι, και για πάνω από μια δεκαετία ήμουν πολύ αναμεμειγμένη στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Διέθετα όλο μου τον χρόνο εκτός εργασίας στα κοινά. Ακούγοντας, μάλιστα, όλες τις γυναίκες στην πολιτική να μιλούν συνεχώς για τη σημασία του ποιοτικού χρόνου με τα παιδιά μας, ήμουν σίγουρη ότι κι εγώ θα τα κατάφερνα να τα συνδυάσω και τα δυο.

Αποκτώντας παιδί σε κάπως μεγαλύτερη ηλικία από τη συνηθισμένη, κατάλαβα πόσο δίκαιο είχε η νύφη μου Κατερίνα, παιδίατρος με διδακτορικό, η οποία συνεχώς μου επαναλάμβανε ότι τα παιδιά χρειάζονται και τους δυο γονείς στο σπίτι, γι’ αυτό έβαλε κατά μέρος τις δικές της φιλοδοξίες για να αφοσιωθεί στα παιδιά της, λέγοντας ότι από δω και πέρα επενδύουμε στη νέα γενιά.

Επίσης, κατάλαβα πολύ καλά ότι όλες οι γυναίκες που τόσα χρόνια άκουα να λένε ότι δίνουν ποιοτικό χρόνο στα παιδιά τους, στην ουσία το λέγανε και το λένε αυτό για να καθησυχάσουν τις τύψεις τους. Χώρια που, κοιτάζοντας τη ζωή τους, πολλές από τις κοπέλες αυτές στην Ελλάδα κάποια στιγμή διέλυσαν την οικογένειά τους ή συνέβαλαν με τη στάση τους να διαλυθεί.

Δεν θα ξεχάσω το παράδειγμα μιας προβεβλημένης γυναίκας από το ΠΑΣΟΚ η οποία σε συνέντευξή της είχε πει ότι αυτή ήταν στο εξωτερικό και επικοινωνούσε με τον πεντάχρονο γιο της μέσω τηλεοθόνης, ενώ αργότερα τον πήρε μαζί της στην Ευρώπη και έμενε όλη μέρα στον σταθμό μέχρι το βράδυ που αυτή τελείωνε και τον έπαιρνε στο σπίτι, όπου τις πιο πολλές φορές ασφαλώς θα έμενε με την οικιακή βοηθό, όταν η μητέρα είχε δείπνα εργασίας και άλλες υποχρεώσεις που απέρρεαν από τη θέση της. Έτσι μεγάλωσε το παιδί της. Και μπορεί να είναι και πολύ καλό παιδί.

Αυτά τα παιδιά, δεν ξέρω, μπορεί να γίνονται κάποτε και πιο υπεύθυνα. Όμως, η πλειοψηφία των παιδιών που μεγαλώνουν με απούσα τη μητέρα κυρίως ή τον πατέρα νιώθουν ότι κάτι τους λείπει ή παρασύρονται σε άλλους δρόμους…

Ταυτόχρονα, είχα μια γνωστή η οποία είχε μεγάλες φιλοδοξίες, αλλά δυστυχώς παντρεύτηκε νωρίς και τα παιδιά της ουσιαστικά μεγάλωσαν με την κοπέλα και τον πατέρα τους, αφού η μητέρα που τα λάτρευε, λόγω της προσπάθειάς της να αποδείξει ότι είναι καλύτερη από τους άντρες συναδέλφους της στην ελεύθερη αγορά, έλειπε όλο το εικοσιτετράωρο σχεδόν από το σπίτι. Αργότερα, πήρε πακέτο τον σύζυγό της και τα παιδιά της και πήγαν να ζήσουν σε μια χώρα του Αραβικού κόλπου, όπου της έδωσαν διευθυντική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία.

Εκεί, τη μια βδομάδα έμενε μαζί τους και την άλλη ταξίδευε στις γύρω χώρες, γιατί ήταν υπεύθυνη και γι’ αυτές. Αργότερα, ο σύζυγός της έφυγε και τα παιδιά έμειναν μαζί με την κοπέλα. Ουσιαστικά, αυτά τα παιδιά μεγάλωσαν με ξένες γυναίκες και με τον πατέρα. Και διερωτάσαι: γιατί να παντρεύονται και να κάνουν παιδιά γυναίκες που δεν έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν με τα παιδιά τους;

Η δική μου γνώμη είναι ότι αν θέλεις να κάνεις καριέρα που απαιτεί πλήρη αφοσίωση, καλύτερα να καθυστερήσεις τον γάμο ή την απόκτηση παιδιών, γιατί τα παιδιά απορροφούν μεγάλο μέρος του χρόνου σου ή πρέπει να τον απορροφούν, αν θέλεις να αναθρέψεις σωστά το παιδί σου. «Ου δύνασαι δυσίν κυρίοις δουλεύειν».

Κι αυτό το βίωσα, όταν μπήκα κι εγώ στο χορό. Ενώ νόμιζα ότι θα μπορούσα να τα προλάβω όλα, και την πολιτική και τη μητρότητα, στην πράξη αυτό αποδείκτηκε ανέφικτο, γιατί, όχι μόνο το παιδί μου με ήθελε συνεχώς μαζί του, αλλά κι εγώ η ίδια δεν μπορούσα να το αφήνω. Ήθελα να μη χάσω αυτά τα όμορφα χρόνια της παιδικής του ηλικίας. Δεν το έκανε η καρδιά μου να γυρίζω έξω από το σπίτι, ενώ ο παράδεισός μου βρισκόταν μέσα σ’ αυτό.

Εξάλλου, ένιωσα ότι πλέον τίποτε άλλο δεν με γέμιζε τόσο, χόρτασα την κοινωνική προσφορά και την ενασχόληση με τα κοινά, χόρτασα την κοινωνική καταξίωση και τα αξιώματα, ενώ δεν είχα απολαύσει στη ζωή μου το μεγάλωμα ενός παιδιού. Αυτό μου έλειπε από τη ζωή μου και αυτό αποφάσισα να κάνω. Αυτό είναι το πρωτεύον στη ζωή μας. Αυτό που πραγματικά γεμίζει τη ζωή μας με φως! Αυτή είναι η ουσιαστική ποιότητα στη ζωή μας. Να αφήνουμε αποθέματα δυνάμεων γι’ αυτούς που πραγματικά το αξίζουν!

Ανακεφαλαιώνοντας, τα παιδιά μας ασφαλώς χρειάζονται ποιοτικό χρόνο με τους γονείς τους, και όχι μόνο. Θέλουν και ποσοτικό! Μας θέλουν να είμαστε διακριτικά δίπλα τους, στο άλλο δωμάτιο, στην αυλή, αλλά παρόντες, όχι απόντες τις πιο πολλές ώρες της μέρας τους. Είναι γνωστή η ιστορία με το μικρό παιδί που πρότεινε στον πατέρα του να του δώσει όσα παίρνει μια ώρα από τη δουλειά του για να μείνει μαζί του στο σπίτι.

Αυτή είναι η συμβουλή μου στις νέες κοπέλες που έφεραν στον κόσμο παιδιά. Να μη χάσουν τα πιο όμορφα χρόνια των παιδιών τους. Δεν έρχονται πίσω. Βεβαίως, υπάρχει και ο γονεϊκός ρόλος του πατέρα. Σύμφωνοι. Μαζί οι δυο γονείς, σύζυγοι και ομόζυγοι στο δρόμο τον όμορφο μα τόσο δύσκολο της ανατροφής των παιδιών τους. «Αλλήλων τα βάρη βαστάζετε».
Ως κατακλείδα στις σκέψεις μου σας παραθέτω ένα απόσπασμα από μια συνέντευξη της κ. Ελένης Γλύκατζη Αρβελέρ:

Ερώτηση: Ποια ήταν η στιγμή που είδατε τη ζωή με άλλα μάτια;

Απάντηση: Η στιγμή που απέκτησα το παιδί μου. Ήμουνα εννέα μηνών έγκυος και πήγα σ΄ ένα καφενείο να φάω ένα παγωτό. Και μ΄ έπιασαν οι πόνοι. Το επόμενο πρωΐ είχα αποκτήσει τη Μαρί-Ελέν, την κόρη μου.
Ερώτηση: Δεν στάθηκε τα παιδί εμπόδιο στην καρριέρα σας;
Απάντηση: Μα τι είναι αυτά που λέτε! Ποια καρριέρα μπροστά στο παιδί; Χωρίς παιδιά οι μεγαλόσταυροι μπαίνουν επάνω σε άδειες καρδιές».

Αγαπητή Μερόπη,

θα ήθελα να σε πληροφορήσω, και μαζί σου και τον φίλο που συνεχώς ρωτά "από πού μας ήρθε αυτός ο Εφραίμ", ότι ο Γέροντας Εφραίμ, Ηγούμενος της Ιεράς και Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους, κατάγεται από το κατεχόμενο χωριό Περιστερωνοπηγή της επαρχίας Αμμοχώστου της Κύπρου, και τον πατέρα του τον σκότωσαν οι Τούρκοι.

Ένιωσα την ανάγκη να παρέμβω, γιατίτον ξέρω από τα χρόνια του Γυμνασίου Λευκονοίκου, ήταν συμμαθητής μου. Γνωρίστε τον, και θα καταλάβετε το ποιόν του ανθρώπου. Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν: "Μηδενί δίκην δικάσης, πριν αμφοίν μύθον ακούσης".

Αντίθετα, οι σύγχρονοι Έλληνες ακούνε μόνο τη μια πλευρά και πολύ δημοκρατικά δεν δέχονται να ακούσουν και την άποψη του άλλου, του κατηγορουμένου.

Ευτυχώς, που ο κ. Αλέξης Παπαχελάς στους Νέους Φακέλλους, έδωσε την ευκαιρία να ακουστεί και η "altera pars", η φωνή του Γέροντα και των χιλιάδων ανθρώπων που τον υπεραγαπούν και στους οποίους έρχεται με τις προσευχές του αρωγός και συμπαραστάτης.

Σας παραπέμπω, για να μη μακρυγορώ, σε δύο ιστοσελίδες για να ακούσετε και την άλλη άποψη και να ενημερωθείτε:
www.vatopaidi.wordpress.com
www.filoivatopaidiou.wordpress.com

Από αυτές τις ιστοσελίδες θα μάθετε την ΑΛΉΘΕΙΑ. Εξάλλου, όποιος θέλει μπορεί να ενημερωθεί και από πολλές άλλες ιστοσελίδες.

Ευχαριστώ για την ευκαιρία που είχα να εκφράσω την άποψή μου.

Υ.Γ. Όσο για τον φίλο μου τον Φοίβο τον Νικολαιδη, μπορούμε να βρεθούμε όποτε θέλει και να μιλήσουμε. Μένουμε σε απόσταση δέκα λεπτών.

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΚ ΜΗΤΡΟΓΟΝΙΑΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Από καιρό ήθελα να ξαναγράψω για το θέμα της Μητρογονίας, όχι μόνο γιατί με αφορά άμεσα, μια που κατάγομαι από το Λευκόνοικο, αλλά γιατί νιώθω ότι θέλω να πω ξεκάθαρα κάποιες σκέψεις, «χωρίς φόβο και πάθος», δηλώνοντας a priori ότι δεν είμαι υπέρ του δίκαιου αυτού αιτήματος των μητέρων για ιδιοτελείς σκοπούς, όπως θα διαπιστώσει ο αναγνώστης στη συνέχεια.
Αφορμή για τη σημερινή μου δημοσίευση στάθηκε η ανάρτηση ενός σχολίου στην ιστοσελίδα του φίλου Στροβολιώτη. Ασφαλώς, μέσα στα πλαίσια του πλουραλισμού των απόψεων και του δικαιώματος του καθενός να εκφράζει τις απόψεις του και να διαφωνεί, η κάθε άποψη πρέπει να είναι σεβαστή. Έγραψα στην ιστοσελίδα του το ακόλουθο σχόλιο:
«Αγαπητέ Στροβολιώτη,
επειδή δεν έχω χρόνο να διαβάσω όλα τα σχόλια και τις δικές σου απαντήσεις, γιατί έχω πάρα πολλή δουλειά, θα ήθελα να σου πω ότι όσο το πρόβλημα δεν λύνεται και οι μη πρόσφυγες πουλούν τις “καφκάλλες τους”, σύμφωνα με την εύστοχη ρήση της κ.Λούλλας Ιωνίδου από το Βαρώσι, σε ποσά αστρονομικά, ναι, είμαστε πρόσφυγες.
Μένω στα Λατσιά. Προχθές πουλήθηκε μια τέτοια “καφκάλλα” κάτω από το σπίτι μου 250,οοο ευρώ. Πού να τα βρει ο πρόσφυγας που έχει δυο και τρία παιδιά ή ο οποιοσδήποτε φτωχός τόσα λεφτά; Πόσα χρόνια πρέπει να δουλεύουμε για να ξεχρεώσουμε τους “τυχερούς” που λόγω της δικής μας προσφυγιάς τρώνε άκοπα λεφτά, ενώ όταν υπήρχε το Βαρώσι, η Μεσαορία, η Μόρφου, η Κερύνεια, δεν είχαν υπόθεση;
Θα γράψω περισσότερα για τη Μητρογονία στη δική μου ιστοσελίδα».

Επιπλέον, χθες ήταν στο γραφείο μου ο καλός μου φίλος και εκλεκτός συνάδελφος, ο κ. Δημήτρης Ταλιαδώρος, ιστορικός-συγγραφέας, με τον οποίο συζητήσαμε διεξοδικά το θέμα. Ο Δημήτρης μου είπε ότι η παράνοια του όλου ζητήματος φαίνεται από το ότι η αδελφή του η οποία έζησε πολύ περισσότερα χρόνια στον Τράχωνα στο πατρικό τους σπίτι, η οποία είναι πραγματικά πρόσφυγας, γέννησε παιδιά τα οποία δεν θεωρούνται πρόσφυγες, ενώ τα δικά του, επειδή είναι άνδρας, θεωρούνται.

Θα αναφέρω ακόμη μια περίπτωση από τις χιλιάδες που υπάρχουν σε όλη την Κύπρο. Φίλη από την Αμμόχωστο, η οποία παντρεύτηκε στο Παραλίμνι, πολλές φορές αγανακτισμένη μου μίλησε για την αδικία που νιώθει, επειδή τα παιδιά της δεν θεωρούνται πρόσφυγες, ενώ τα παιδιά των γυναικών από το Παραλίμνι, που είδαν τις περιουσίες τους να εκτοξεύονται στα ύψη, θεωρούνται πρόσφυγες, επειδή αρκετοί πρόσφυγες άνδρες, κυρίως τα πρώτα χρόνια της προσφυγιάς μας, ξέρουμε ότι παντρεύτηκαν μη πρόσφυγες για να βρουν ένα σπίτι και περιουσία.

Επίσης, είτε μας αρέσει είτε όχι, οι γυναίκες αναλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης για την ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών. Έτσι, έχουμε το τραγελαφικό φαινόμενο να θεωρούνται πρόσφυγες παιδιά που ίσως να μην ξέρουν τίποτα για τον τόπο καταγωγής του πατέρα τους, ενώ τα παιδιά που δεν θεωρούνται, λόγω αυτής της εξωφρενικής αδικίας, να γνωρίζουν τα πάντα για την κατεχόμενη γη μας, γιατί η γιαγιά, ο παππούς και η μητέρα τους, τους μεγαλώνουν με τις ιστορίες, τα παραμύθια, τα φαγητά, τα γλυκά, τις αναμνήσεις από την ευλογημένη γη μας.

Προσωπικά, νιώθω ότι το παιδί μου, μπορεί να μεγαλώνει στα Λατσιά, αλλά οι συνήθειες μέσα στο σπίτι, οι μυρωδιές, τα ήθη και τα έθιμά μας, οι κουβέντες μας, όλος ο τρόπος της ζωής μας, το modus viventi μας, αποπνέει Λευκόνοικο! Γιατί αυτό ακριβώς κουβαλήσαμε μαζί μας φεύγοντας. Αφήσαμε τα σπίτια και τα χωράφια μας, «τον μέγα κάμπο της Μεσαορίας», κατά τον ποιητή της Ρωμιοσύνης, αλλά φέραμε μαζί μας την ψυχή του Λευκονοίκου.

Φέραμε τον πολιτισμό μας, την αρχοντιά και το μεγαλείο της ψυχής του ανθρώπου του χορτάτου, που έμαθε να δίνει απλόχερα στους άλλους, που η καρδιά του είναι πλατιά και χωράει όλο τον κόσμο, όπως την απλοχωριά του κάμπου. Πολύ ωραία το λέει η αγαπημένη μου φιλόλογος, η ποιήτρια κ. Κούλα Παρασκευά:

«Κάθε σπίτι και «ευφορία» αγαθών.
Και «ευφορία» χαράς και πραότητας και ιλαρότητας.
Και προ παντός «ευφορία» αυτάρκειας.
Όλα τα είχαν. Παράπονο κανένα.
Και «δόξα τω Θεώ».
Κιτρινόχρωμες αχτίδες να θερμαίνουν τη γη
και τους ανθρώπους».

Ταυτόχρονα, θα ήθελα να τονίσω ότι οι μη πρόσφυγες άνδρες, που νυμφεύτηκαν κοπέλες οι οποίες τα πρώτα χρόνια κυρίως της προσφυγιάς δεν είχαν τίποτα, αξίζουν συγχαρητηρίων, γιατί δεν σκέφτηκαν υστερόβουλα, αλλά ακολούθησαν την καρδιά τους. Αντί, λοιπόν, να έλθουμε να τους επαινέσουμε για την αφιλοκέρδειά τους και την ανιδιοτέλειά τους, τους καταδικάζουμε να είναι πάντα πρόσφυγες στους συνοικισμούς, χωρίς καμιά βοήθεια για τα παιδιά τους, ενώ άλλοι που θεωρούνται πρόσφυγες, έχουν παιδιά τα οποία, λόγω της περιουσίας της μητέρας τους, δεν έχουν καμιά ανάγκη.

Κι έρχεται το κράτος με τον παράλογο χωρισμό των προσφύγων, να τους βοηθά κι από πάνω, ενώ όσοι έχουν πραγματική ανάγκη μένουν στο έλεος του θεού. Άρα, η πρώτη κατηγορία παιδιών είναι σε αρκετές περιπτώσεις διπλά ευνοημένη: έχουν και περιουσία από τη μητέρα μη πρόσφυγα και επίδομα του κράτους από τον πατέρα πρόσφυγα. Βεβαίως, θα αντείπει κάποιος δεν υπάρχουν και γυναίκες που παντρεύτηκαν μη πρόσφυγες για να τακτοποιηθούν οικονομικά; Ασφαλώς, και υπάρχουν, αλλά συνήθως, όπως ξέρουμε, στην Κύπρο «παλαιόθεν και ως τώρα» την προίκα τη δίνει η γυναίκα. Έτσι, πολλοί άνδρες μη πρόσφυγες, μπορεί και να μην έχουν καθόλου περιουσία.

Ανακεφαλαιώνοντας, η εισήγησή μου είναι: επίδομα από το κράτος να παίρνουν όσα παιδιά έχουν πραγματική ανάγκη, με βάση τα εισοδηματικά κριτήρια, είτε είναι πρόσφυγες εκ μητρογονίας είτε εκ πατρογονίας. Το δικό μου παιδί γιατί να πάρει βοήθεια από το κράτος, αν δεν έχει ανάγκη; Επιπρόσθετα, αν θέλουμε να έχουμε κράτος προνοίας, το κράτος πρέπει να έρχεται αρωγός και σε όσους από τους μη πρόσφυγες έχουν ανάγκη.

Πέρασαν οι εποχές όπου οι άνθρωποι είχαν μάθει να τα περιμένουν όλα από το κράτος. Η φιλελεύθερη δημοκρατία δεν πιστεύει στην παθητικότητα, τη νωθρότητα, την έλλειψη πρωτοβουλίας, την ισοπέδωση. Και κάτι τελευταίο: η έγνοια πολλών για το πού θα ψηφίζουν όλοι αυτοί οι πρόσφυγες, επειδή με την αναγνώριση της Μητρογονίας η πλειονότητα των κατοίκων της Κύπρου θα θεωρούνται πρόσφυγες, μπορεί να ρυθμιστεί με διάλογο και συναίνεση. Κάποια χρυσή τομή θα βρεθεί, ώστε να μην ανατραπούν οι ισορροπίες μεταξύ των επαρχιών.

Όμως, όλα αυτά τα προβλήματα που ανεφύησαν λόγω της προσφυγοποίησής μας θα λυθούν μόνο, αν με τη βοήθεια του Θεού βρεθεί κάποια λύση. Διαφορετικά, οι «τυχεροί» σ’ αυτόν τον τόπο θα εξακολουθούν να ζουν και να βασιλεύουν παρασιτικά πάνω στη ράχη των υπολοίπων, είτε είναι πρόσφυγες είτε όχι. Έχει τα κότσια το κράτος να περιορίσει την ασυδοσία ορισμένων, να φορολογήσει την κερδοσκοπεία και τον αχαλίνωτο πλουτισμό; Έχει τα κότσια να αποκαταστήσει την αδικία που έγινε με τον ξεριζωμό μας; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Πώς να καταστρέψετε αποτελεσματικά το παιδί σας.

Από μικρό να μην του αρνείστε τίποτα. Δίνετέ του ό,τι επιθυμεί, ό,τι ζητάει, ιδίως όταν πεισματώνει και κλαίει. Έτσι, θα μεγαλώσει και θα πιστεύει πως οι άλλοι του οφείλουν τα πάντα, πως έχει μόνο δικαιώματα!

-Όταν αρχίσει να ξεστομίζει βρισιές, εσείς να γελάτε. Έτσι, θα του δώσετε να καταλάβει ότι είναι πολύ έξυπνο!

-Μην του λέτε ποτέ: «Αυτό είναι κακό!». Έτσι λένε μόνο τα παλιά μυαλά. Όταν αργότερα θα συναντήσει στη ζωή του δυσκολίες και θα υποστεί το κακό, τότε θα έχει τη βεβαιότητα πως η κοινωνία είναι που το αδικεί!

-Μαζεύετε εσείς ό,τι παρατάει εδώ κι εκεί – βιβλία, ρούχα, παπούτσια… Μην του πείτε ποτέ: «Μάζεψέ τα, βάλ’ τα στη θέση τους». Έτσι, θα πιστέψει πως η μάνα είναι δούλα του, και πως για όλα είναι υπεύθυνοι πάντα οι άλλοι!

-Αφήστε το να βλέπει τα πάντα (προπαντός στις μέρες μας στην τηλεόραση και στο ίντερνετ) και να διαβάζει τα πάντα, χωρίς ποτέ να το καθοδηγείτε. Το παιδί σας είναι ατσίδα και ξέρει να διακρίνει! Η μόρφωσή του θα γίνει έτσι πολύ πλατιά!

-Μην του δίνετε καμία πνευματική αγωγή. Να κοροϊδεύετε μπροστά του την πίστη, την Εκκλησία, τους παπάδες κι εκείνους που τους ακολουθούν. Όταν το παιδί μεγαλώσει, «θα διαλέξει από μόνο του»!

-Δίνετέ του μπόλικο χαρτζιλίκι για να μη νιώθει κατώτερο από τους άλλους και «να μη στερηθεί ό,τι στερηθήκατε εσείς». Όταν μεγαλώσει, θα είναι βέβαιο πως την αξία στον άνθρωπο τη δίνει το χρήμα, αδιάφορο πώς αποκτήθηκε!

-Μην του λέτε ποτέ: «Κάνε αυτό» ή «μην κάνεις εκείνο», γιατί έτσι το καταπιέζετε, δεν σέβεστε την ελευθερία του και την προσωπικότητά του. Μπορεί μάλιστα να του δημιουργήσετε και… ψυχικά τραύματα! Όταν μεγαλώσει, θα νομίζει πως η ζωή είναι μόνο να διατάζεις, ποτέ ν’ ακούς!

-Να τσακώνεστε, να βρίζεστε, να προσβάλλετε ο ένας τον άλλον μπροστά του χωρίς ντροπή. (Μην ανησυχείτε, έτσι δεν θα του δημιουργήσετε ψυχικά τραύματα!). Αργότερα, όταν παντρευτεί, θα του φαίνεται φυσικό να κάνει τα ίδια!

-Όταν αρχίσει να μπλέκεται στα δίχτυα του ερωτισμού και της φιληδονίας, εσείς κλείστε τα μάτια σας. Μην του μιλήσετε, μην το καθοδηγήσετε, μην το συμβουλέψετε. Αφήστε το να βγάλει τα μάτια του, αφού «αυτό είναι φυσιολογικό»!

-Να παίρνετε πάντα το μέρος του μπροστά στους δασκάλους και τους γείτονες. Μην πιστεύετε ποτέ ότι «το αγγελούδι σας» μπορεί να κάνει αναποδιές και ατιμίες. Βρίστε εκείνους που φιλικά και καλοπροαίρετα σας αναφέρουν κάτι σχετικό. Είναι συκοφάντες και ζηλιάρηδες!

-Όταν θα πάτε στο αστυνομικό τμήμα, όπου το μάζεψαν, γιατί έκλεψε ή γιατί πήρε ναρκωτικά, φωνάξτε δυνατά μπροστά σε όλους ότι είναι ένα παλιόπαιδο, ένας αλήτης, ότι θυσιαστήκατε για το καλό του, αλλά δεν μπορέσατε ποτέ να το συμμαζέψετε. Έτσι, εσείς θα βγείτε καθαροί!

-Ετοιμαστείτε για μια ζωή γεμάτη πόνο και τύψεις. Θα την έχετε.

( Επισκόπου Ειρηναίου, «Μητέρα Πρόσεχε»- Απάνθισμα)

Ένα άγγιγμα, χίλιες λέξεις -VatopaidiFriend

Ένα άγγιγμα στον ώμο, ένα χτύπημα στην πλάτη, ένα σφίξιμο ή μια στιγμιαία αγκαλιά. Πρόκειται για καθημερινές χειρονομίες που μεταδίδουν πολύ περισσότερα μηνύματα από όσα νομίζει κανείς και προδίδουν συναισθήματα, υποστηρίζουν επιστήμονες, αναφέρουν σε άρθρο τους Τα Νέα (17/3/2010). Τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι ερευνητές εστιάζουν την προσοχή τους σε μια μορφή της λεγόμενης γλώσσας του σώματος που αγνοούσαν μέχρι προσφάτως, τη φυσική επαφή. Σύμφωνα με σειρά μελετών, τα αγγίγματα μπορούν να οδηγήσουν σε εμφανείς και αρκετές φορές ταχύτατες αλλαγές στον τρόπο που σκέφτονται και συμπεριφέρονται οι άνθρωποι.

Για τον Dacher Κeltner, καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ, η φυσική επαφή είναι η πρώτη γλώσσα που μαθαίνει ο άνθρωπος και μάλιστα καθ΄ όλη τη διάρκεια της ζωής του παραμένει το πλούσιο μέσο επικοινωνίας και έκφρασης συναισθημάτων. Η δύναμη που μπορεί να έχει φαίνεται από μια έρευνα που έκανε ο Μichael W. Κrauw με τους Dacher Κeltner και Cassy Ηuang, η οποία θα δημοσιευθεί φέτος στην επιστημονική επιθεώρηση «Εmotion». Σύμφωνα με τα ευρήματα, οι ομάδες ΝΒΑ των οποίων οι παίκτες αγγίζονταν περισσότερο μεταξύ τους, είχαν και την καλύτερη απόδοση στο πρωτάθλημα. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ότι ένας από τους λόγους που τα αγγίγματα αυτά έχουν ευεργετική επίδραση είναι γιατί απελευθερώνουν οξυτοκίνη, την ορμόνη που βοηθά στη δημιουργία αισθήματος εμπιστοσύνης και μειώνει τα επίπεδα της ορμόνης του άγχους, της κορτιζόλης.

Σε ένα άλλο πείραμα με επικεφαλής τον Christopher Οveis, καθηγητή Ψυχολογίας του Χάρβαρντ, στο οποίο έλαβαν μέρος 69 ζευγάρια που κλήθηκαν να συζητήσουν με τους ερευνητές δύσκολες περιόδους της σχέσης του, ενώ οι μελετητές παρατηρούσαν τη συχνότητα και τη διάρκεια των αγγιγμάτων μεταξύ τους, διαπιστώθηκε ότι τα ζευγάρια που αγγίζονταν περισσότερο συνήθως εξέφραζαν και μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη σχέση τους.

Για τον επικοινωνιολόγο κ. Θανάση Παπαμιχαήλ, «η σημασία των αγγιγμάτων μπορεί να κατανοηθεί από το γεγονός ότι κατά μέσο όρο ο άνθρωπος μιλά 11 λεπτά την ημέρα, αφού μόλις το 7% των μηνυμάτων που επιθυμεί να στείλει στους γύρω του μεταβιβάζεται λεκτικά. Όλα τα υπόλοιπα μηνύματα τα περνά κατά κύριο λόγο με τη γλώσσα του σώματος και φυσικά τα αγγίγματα».

Ο επικοινωνιολόγος τονίζει ότι επειδή το άγγιγμα είναι πολυσήμαντο μέσο επικοινωνίας διαφέρει από άνδρα προς άνδρα, από γυναίκα προς γυναίκα, από άνδρα προς γυναίκα και από γυναίκα προς άνδρα. «Οι γυναίκες συνολικά έχουν περισσότερη άνεση από τους άνδρες στο να αγγίζουν η μια την άλλη. Όμως οι άνδρες είναι αυτοί που συνήθως κάνουν την πρώτη κίνηση στο άγγιγμα μεταξύ των δύο φύλων» επισημαίνει ο κ. Παπαμιχαήλ. Μάλιστα, λέει, υπάρχουν ορισμένα κλασικά αγγίγματα: «Αν κάποιος μας ακουμπήσει με τον δείκτη του, υποδηλώνει απειλή ή κυριαρχία. Ένα άγγιγμα στον ώμο ή στην πλάτη δείχνει ανωτερότητα».

Η ψυχολόγος κ. Αλεξάνδρα Καππάτου σημειώνει ότι «η αφή είναι μια από τις σημαντικότερες αισθήσεις μας, αρκεί κανείς να σκεφτεί ότι το άγγιγμα είναι το πρώτο μέσο επικοινωνίας με τη μητέρα μας». Προσθέτει βέβαια ότι «δεν πρέπει να καταλήγουμε σε συμπεράσματα για το τι νιώθει ή σκέπτεται ο άλλος μόνο με βάση τα αγγίγματα. Καλό είναι να δίνουμε έμφαση και στο βλέμμα προκειμένου να καταλάβουμε».

Πηγή: e-paidia