Επίσκεψη του Γέροντα Εφραίμ στην Κύπρο

Η Επίσκεψη του Γέροντα Εφραίμ στην Κύπρο-Α΄Μέρος
Πάντα το αντάμωμα με αγαπημένους φίλους προσφέρει ευωχία, πληρότητα και γλυκύτητα στην ψυχή. Πόσο μάλλον, όταν γευόμαστε τη χαρά της αντάμωσης με τον πολυαγαπημένο μας Γέροντα Εφραίμ, τον Γέροντά μας που μοιράζει σε όλους μας αφειδώλευτα τα μύρα της ψυχής του. Τότε, η ψυχή μας αγαλλιάται και μεταρσιώνεται, μεθά από το νέκταρ των φωτισμένων και θεόπνευστων λόγων του.

Ερχόμαστε πιο κοντά στον Θεό και τους Αγίους, ξαναπιάνουμε το νήμα της προσευχής, μέχρι που οι ποικίλες φροντίδες μας να μας απορροφήσουν και να ξεχαστούμε. Ο λόγος και η παρουσία του Γέροντά μας λειτουργούν σαν την αλογόμυγα του Σωκράτη, σαν το Δαιμόνιό του που δεν τον άφηνε να ησυχάσει.

Η Ιερά Μονή Βατοπαιδίου

Αυτή τη φορά η άφιξη του Γέροντα Εφραίμ στην Κύπρο συνέπεσε με την εορτή του Αγίου Αναστασίου, του Αγίου της Περιστερώνας, του χωριού του Γέροντα. Έτσι, ανταποκρινόμενος στην πρόσκληση της Ένωσης Περιστερωνοπηγιωτών, παρέστη και τέλεσε τον Εσπερινό και τη Θεία Λειτουργία τη μέρα της εορτής του Αγίου, στις 17 Σεπτεμβρίου στο Ιερό Ναό Αγίου Μοδέστου στην Κοφίνου.

Ήταν μεγάλη η πανήγυρις. Κοσμοσυρροή. Στον εσπερινό είχε πάρα πολύ κόσμο, συγχωριανούς του Γέροντα μα και πρόσφυγες που μένουν στην Κοφίνου που ήρθαν να τιμήσουν τον Άγιο Αναστάσιο, μα και να ακούσουν τον Γέροντά μας και να πάρουν την ευλογία του. Στην ομιλία του ο Γέροντας Εφραίμ, αφού εξέφρασε τη χαρά του που βρίσκεται για πρώτη φορά μετά την προσφυγιά μας στη γιορτή του Αγίου Αναστασίου, μας μίλησε για τη ζωή του Αγίου. Ήταν ένας Άγιος που ύφαινε σακιά, αλλά έζησε όλη τη ζωή του μέσα στη σπηλιά, προσευχόμενος στον θεό.

Ο Άγιος Αναστάσιος

Ο χρονογράφος του 15ου αιώνα Λεόντιος Μαχαιράς αναφέρει ότι ο Άγιος Αναστάσιος είναι μεταξύ των 300 κληρικών και λαϊκών, οι οποίοι μετά την άλωση της Ιερουσαλήμ από τους Αραβες το 638 μ.Χ. κατέφυγαν στην Κύπρο, για να ξεφύγουν από τη μανία των Σαρακηνών.

(…)Όνταν οι Σαρακηνοί επήραν την γήν της επαγγελίας, τότε εβγήκαν οι πτωχοί οι χριστιανοί απού εγλυτώσαν και επήγαν όπου ηύραν καταφύγιν· ήσαν αρχιεπισκόποι, επισκόποι ιερείς και λαϊκοί, και επήγαν όπου φτάσαν. Και ήρταν και εις την περίφημον Κύπρον μία συντροφία, όπου ήσαν τ΄ (=300) ονομάτοι, και γροικώντα, ότι Έλληνες εφεντεύγαν τον τόπον, διά τον φόβον επήγαν εις το έναν μέρος και εις το άλλον, και εσγάψαν την γήν και εμπήκαν μέσα, και επροσεύχουνταν τώ Θεώ(…).

(…)Ευρίσκεται εις την Περιστερόναν της Μεσαρίας ο άγιος Αναστάσιος ο θαυματουργός, εις την Ορμετίαν ο άγιος Κωνσταντίνος στρατιώτης, εις την Σίνταν ο άγιος Θεράπων(…)(2).

Ο Άγιος Αναστάσιος, άνκαι δεν είναι γνωστός στους συναξαριστές, από ένα σύντομο συναξάρι που περιλαμβάνεται στην παλαιά ακολουθία του πληροφορούμαστε ότι ήταν ένας από τους 300 ορθοδόξους της Αλαμανίας (Γερμανίας), οι οποίοι πήραν μέρος σε μια σταυροφορία στα χρόνια του αυτοκράτορα Αλεξίου του Κομνηνού (1081-1118) και του γιου του Ιωάννη (1118-1143). Αργότερα, επειδή οι Λατίνοι της Παλαιστίνης τους κατεδίωξαν, κατέφυγαν στην Κύπρο, όπου έζησαν μοναχικό και ασκητικό βίο.

«Ούτος ο Όσιος Πατήρ ημών Αναστάσιος, ήν εν τοίς χρόνοις του Βασιλέως των Χριστιανών, Αλεξίου του Κομνηνού, και του υιού αυτού Ιωάννου μετά και των λοιπών τριακοσίων Ορθοδόξων των εξ Αλαμανίας όντων, και εν Κύπρω τότε υποκειμένη τώ Ορθοδόξω Βασιλεί, τον μονήρη βίον διανυσάντων. Ότε γάρ ο λεγόμενος Ιερός πόλεμος συνεκροτείτο και γινόμενος δήθεν διά τα Άγια προσκυνήματα, ήλθον και αυτοί στρατιώται μετά των λοιπών. Ορώντες δε εν τοίς πολέμοις και τους Ορθοδόξους κακοποιημένους υπό Λατίνων, αφέντες την επίγειον στρατείαν, εστρατεύθησαν τώ επουρανίω Βασιλεί. Αναλαβόντες τα όπλα της μοναδικής πολιτείας εν Κύπρω, ένθα εν ερήμοις και όρεσι διατρίβοντες, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι και υπό δαιμόνων επηρεαζόμενοι, και νικήσαντες χάριτι του ενδυναμούντος Χριστού πάντα πειρασμόν, διά των μεγάλων αυτών αρετών, γενέσθαι και θαυμάτων πολλών αυτουργοί· ου μόνον ζώντες, αλλά και μετά θάνατον· όθεν και μέχρι του νύν τοίς ευλαβώς προσερχομένοις τώ Τάφω αυτού ο Θείος ούτος Αναστάσιος άριστος δείκνυται ιατρός, και ταχέως προφθαίνει εις τους επικαλούμενους αυτόν εκ πίστεως. Ταίς τούτου πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός ημών, ελέησον ημάς ως φιλάνθρωπος.»(3)

  Το 2003 ένα χρόνο μετά το μερικό άνοιγμα των οδοφραγμάτων, μια ομάδα ευλαβών γυναικών από την επαρχία Αμμοχώστου βρήκαν δύο από τα ξύλινα εργαλεία του Αγίου Αναστασίου. Όπως διηγήθηκαν οι ίδιες, καθώς και αρκετοί κάτοικοι του χωριού πού είχαν κατεβεί στη σπηλιά, βρήκαν μέσα ψόφια ζώα, κάρβουνα, στάχτες και σωρούς από χώμα καί άχυρα. Σήμερα, τα ιερά αυτά κειμήλια, μετά από απόφαση του προσφυγικού σωματείου «Ένωση Περιστερωνοπηγιωτών», φυλάσσονται στον ιερό ναό της Αγίας Θέκλας στον συνοικισμό Αγίων Αναργύρων Λάρνακος, όπου εφημέριος είναι ο πατήρ Ανδρέας Στεφάνου, γαμπρός του γέροντα Εφραίμ..

Υφαντικά εργαλεία(μακούτσσια) του Αγίου Αναστασίου του θαυματουργού

Ο Άγιος Αναστάσιος είναι ένας Άγιος που και σήμερα εμφανίζεται στους πιστούς, και  μας ανέφερε μια περίπτωση ενός ανθρώπου από την Ελλάδα που τον είδε να κάθεται στη σπηλιά και του είπε ότι είναι χωριανός του ηγουμένου της Μονής Βατοπαιδίου. Μόλις ο άνθρωπος αυτός είδε την εικόνα του Αγίου Αναστασίου, τον αναγνώρισε.

Επιπρόσθετα, μας τόνισε την αξία της προσευχής για να ξεπεράσουμε την κρίση που θα βαθαίνει συνεχώς και στην Κύπρο, ενώ για την Ελλάδα μάς ανέφερε ότι πολλές οικογένειες δυστυχώς υποφέρουν. Ταυτόχρονα, επισήμανε ότι πολλοί στο Άγιο Όρος περιμένουν κάποια αναταραχή   που τελικά θα είναι προς όφελος της Ελλάδας και της Κύπρου. Ήδη, κατέληξε, οι διεθνείς συγκυρίες αλλάζουν και ο Ελληνισμός μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες μέρες.

Ο παλαιός ναός του Αγίου Αναστασίου του Θαυματουργού

Μετά το τέλος του εσπερινού και την περιφορά της εικόνας του Αγίου, οι συγχωριανοί του είχαν συνεστίαση στην Κοφίνου, όπου στον Γέροντα άρεσαν οι κυπριακοί χοροί, γιατί πιστεύει ότι πρέπει να καλλιεργούμε τις παραδόσεις μας και να μην παρασυρόμαστε από την ξενομανία.

Ανήμερα της γιορτής του Αγίου Αναστασίου, πάλι ο Γέροντας λειτούργησε στην Κοφίνου, αλλά αυτή τη φορά δεν ήταν η χαρμόσυνη ατμόσφαιρα του πανηγυριού και της πολυκοσμίας, αλλά η σεμνή, μυστηριακή ατμόσφαιρα, όπου με τη βοήθεια του Γέροντά μας βιώσαμε την ανάταση σε σφαίρες υπερκόσμιες, όπου μπορέσαμε να προσευχηθούμε και να παρακαλέσουμε τον θαυματουργό Άγιο Αναστάσιο να μας βοηθήσει και στα οικογενειακά μας προβλήματα, μα και για την κατάσταση που βρίσκεται το νησί μας.

Ο νέος ιερός ναός του Αγίου Αναστασίου

Όταν τελείωσε η Θεία Λειτουργία, το Σωματείο της Περιστερωνοπηγής παρέθεσε πρόγευμα στο Σωματείο της ΣΕΚ στην Κοφίνου, όπου είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με τον Γέροντά μας και να θυμηθούμε στιγμιότυπα από τα όμορφα χρόνια, τα γελαστά, τα χρόνια της εφηβείας μας, τότε που ήμασταν αφέντες στη γη των προγόνων μας. Τότε, που τα σύννεφα της επερχόμενης τραγωδίας περνούσαν απειλητικά από πάνω μας, κι όμως λίγοι, πολύ λίγοι τα αποκρυπτογραφούσαν.

Μιλήσαμε, όμως, και για τα προβλήματα του σήμερα και ζητήσαμε τη συμβουλή του Γέροντά μας, ο οποίος μας παρακίνησε και πάλι να καταφύγουμε στην προσευχή, στη μυστηριακή ζωή. Μας τόνισε, δε, και πάλι ότι πρέπει να ελπίζουμε πως τα πράγματα θα αλλάξουν προς όφελός μας, και της Ελλάδας και της Κύπρου.

Δεν θα μπορούσα να παραλείψω να αναφέρω τα υπέροχα τερψιλαρύγγια που οι χρυσοχέρες νοικοκυρές της Περιστερωνοπηγής μάς ετοίμασαν για το πρόγευμα. Ο πιο εγκρατής, βεβαίως, από όλους μας ήταν ο Γέροντας που δοκίμασε μόνο λίγο από τα υπέροχα χωριάτικα κουλούρια, ενώ εμείς απολαύσαμε και τη μυρωδάτη, σπιτική πίτα της γιορτής του Αγίου, τα εξαίσια χαλλούμια, μα κυρίως, τη θεσπέσια τυλικτή «τσιππόπιτα».

Η τσιππόπιτα είναι ένα ζυμαρικό, που το έκαναν στη Μεσαορία μας, όπου άλειφαν πάνω στο φύλλο την τσίππα, το ανθόγαλα, δηλαδή το καϊμάκι του γάλακτος, την κρέμα που σχηματιζόταν στην επιφάνεια του γάλακτος, μετά το άρμεγμα. Τύλιγαν το φύλλο και το έστριβαν, γέμιζαν τα ταψιά τους, και αφού τα έψηναν στον φούρνο της αυλής, τα περιέχυναν με σιρόπι και μοσχοβολούσε η γειτονιά! Τι ωραίες εποχές! Δυστυχώς για μας και τα παιδιά μας πέρασαν ανεπιστρεπτί.

Παραθέτω και μια συνταγή για τσιππόπιτα, όπως τη βρήκα από ένα βιβλίο του Τμήματος Γεωργίας.

 Τσιππόπιτα

 8 φλυντζάνια αλεύρι

λίγο αλάτι

νερό για ζύμωμα

αμυγδαλόψυχα αλεσμένη

«τσίππα» από το γάλα (ανθόγαλα) 

κανέλα χοντροκοπανισμένη

-Υλικά για το σιρόπι:
4 φλιτζάνια ζάχαρη
3 φλιτζάνια νερό

λίγο χυμό λεμονιού
 

Το ψήνουμε σε δυνατό φούρνο, μέχρις ότου ροδοκοκκινίσει.

Προσθέτουμε το σιρόπι και βάζουμε ακόμα 5 λεπτά στο φούρνο.
Εάν θέλουμε, τη σερβίρουμε μόνο πασπαλισμένη με ζάχαρη.

(Υπουργείο Γεωργίας, Φυσικών Πόρων και Περιβάλλοντος: Τμήμα Γεωργίας (επιμ.) (2006), σ.56)

 Συνεχίζεται

Αντρέας Παναγίδης - 55 χρόνια μετά

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΗΡΩΑ ΤΗΣ ΑΓΧΟΝΗΣ

ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΔΗ  ΓΙΑ ΤΑ

55 ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΘΥΣΙΑΣ ΤΟΥ

ΠΩΣ ΝΑ ΣΕ ΠΩ ΠΑΤΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟ 22 ΧΡΟΝΩΝ, ΗΡΩΑ ΑΝΔΡΕΑ ΠΑΝΑΓΙΔΗ.

 «Οι ήρωες μένουν πάντα νέοι» , μας έλεγαν οι δικοί μας καθηγητές, κι εγώ με τη σειρά μου το επαναλάμβανα στους δικούς μου μαθητές.

Συνειδητοποίησα, όμως, το βαθύτερο νόημα της φράσης αυτής, όταν μιλώντας για τον πατέρα του συζύγου μου, αναφερόμουν σ’ ένα παλληκάρι, εικοσιδύο μόλις χρονών που μας κοιτούσε όλο καλοσύνη και αθωότητα  με τα έκθαμβα μάτια του από τη φωτογραφία που δεσπόζει στα σπίτια και των τριών παιδιών του.

Πώς να σε πω πατέρα, ήρωα Ανδρέα Παναγίδη, που είσαι μόνο 22 χρονών παιδί;

Κι όμως, μέσα στη φυλακή,  σ’ εκείνη την περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ελεύθερων πολιορκημένων  ωρίμασες τόσο πρόωρα, συμπύκνωσες τον χρόνο,  μάζεψες τη σοφία του και μας κατέλειπες, πολύτιμη και ανεκτίμητη κληρονομιά, πλούτο  αμύθητο, τις επιστολές σου, διαποτισμένες από εθνική υπερηφάνια και μεγαλείο ψυχής. Οι επιστολές σου, ήρωα Ανδρέα Παναγίδη, μαρτυρούν ότι την καρδιά σου πυρπολούσε η γλυκιά μορφή του Ναζωραίου, κι αυτή η πίστη σε όπλισε, όπως κι όλους τους ήρωές μας, με μεγατόνους θάρρους, λεβεντιάς , αυταπάρνησης και μεγαλοψυχίας.

Όποιος δεν ξέρει τη δύναμη της πίστης, πολύ φυσικά θα απορεί: πώς είναι δυνατόν ένας νέος με γραμματικές γνώσεις μόνο του δημοτικού να μας αφήσει τέτοια μνημεία εθνικής έξαρσης, ψυχικής μεταρσίωσης, βαθιάς πίστης στον Θεό;

Σε σκέφτομαι συνέχεια, ήρωα Ανδρέα Παναγίδη! Τη συντριβή της ψυχής σου, τον αφόρητο πόνο σου, την οδύνη... ανθρώπινα πρέπει να λιποψύχησες, (δεν πιστεύω στα ρητορικά φληναφήματα, τα εξωπραγματικά, ότι τάχα οι ήρωες δεν λυγίζουν, δεν πονούν, ίσα-ίσα το μέγεθος της θυσίας τους μεγαλώνει όσο πιο οδυνηρή είναι η διαπάλη μέσα στην ψυχή τους).

Στην πορεία σου προς την ηθική ελευθερία εμπόδιο ανυπέρβλητο υπήρξε η ανθρώπινη αδυναμία σου, η αγάπη προς τους δικούς σου, η αγάπη προς τη ζωή που δεν πρόφτασες να γευτείς το γλυκό πιοτό της.

Οπωσδήποτε, το δίλημμα ορθώθηκε μπροστά σου, η ανθρώπινη ζωή σου μετεωρίστηκε για πολύ ανάμεσα στην αγάπη προς τους δικούς σου και στο χρέος προς την πατρίδα.

Είχες μια νέα και όμορφη γυναίκα, τη Γιαννούλα σου, που’ χε μύριες χάρες... μα είχες πρώτα και πάνω απ’ όλα, τα παιδιά σου, τα τρία μικρά σου αγγελούδια, τα οποία δεν χάρηκες και δεν σε χάρηκαν, στα οποία ο θάνατος δεν θα σε άφηνε να πραγματώσεις την ουσιαστική σου υπόσταση, την πατρική. Ο Αριστείδης, η Δέσποινα  και η Αυγή  θα μεγάλωναν χωρίς το χάδι του πατέρα τους, χωρίς την ασφάλεια της αγκαλιάς του, χωρίς τη γλύκα της θωριάς του.

Δεν θα ξανάμπαινε πια ο πατέρας τους όλο χαρά και ζωντάνια και δεν θα’ ριχνε ολόγυρα στον «ηλιακό» τις σοκολάτες, όπως θυμάται ο Αριστείδης, για να απολαύσει τα παιδιά του που ορμούσαν ποιο να πάρει τις πιο πολλές.

Θυμάσαι, ήρωα Ανδρέα Παναγίδη, μια φωτογραφία σου μ’ όλη την ανεμελιά των νιάτων σου, που κρατάς με καμάρι στην αγκαλιά το γιο σου, τον Αριστείδη σου βρέφος;

Τέτοιες στιγμές τρυφερότητας, θαλπωρής, χαράς και αγάπης θα συντρόφευαν τις ώρες της αγωνίας σου, στο κελλί σου. Τέτοιες στιγμές, θα’ ζησες σίγουρα, ήρωα Ανδρέα Παναγίδη, γιατί ήσουν ένας κοινός θνητός, μέσα στα ανθρώπινα μέτρα. Τέτοιες στιγμές «έτρεμε η ψυχή σου» και σίγουρα «θα ξαστοχούσε γλυκά τον εαυτό της».

Η ζωή με τις χάρες και τα πλούτη της πάσκιζε να σε σαγηνεύσει. Ήθελε να καταβάλει την ψυχή σου.

Φυλακισμένα Μνήματα

Μα αντιστάθηκες. Η αντίσταση είναι δύναμη πνευματική, πηγάζει από μέσα μας. Θωράκισες το είναι σου με πανίσχυρα αντισώματα λεβεντιάς και αντρειοσύνης. Ο λόγος του Θεού θέριεψε την ψυχή σου και της ενστάλαξε αποθέματα λεβεντιάς.

Οπλισμένος με μια στέρεη ιδεολογική φαρέτρα, ξεπέρασες τα ανθρώπινα μέτρα, ξεπέρασες τα όριά σου και ανέβηκες όλες τις βαθμίδες της μεγαλοσύνης. Η ρωμαλέα ψυχή σου προσέγγισε τον ιδεατό χώρο της ηθικής ελευθερίας, κάνοντας τα παιδιά σου, που ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο για τη θυσία σου, να’ ναι τόσο περήφανα για σένα και το όνομα που τους άφησες.

Αιωνία η μνήμη σου,

ήρωα της αγχόνης Ανδρέα Παναγίδη

που είσαι μόνο 22 χρονών

και πώς να σε πω, πατέρα;    

Λίγες μέρες στη Ρόδο

Τη Ρόδο τη γνωρίζω από μικρό παιδί. Πάντα με σαγήνευαν οι φυσικές ομορφιές της και η μεσαιωνική πόλη της με τα σημάδια των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Μα και η νέα πόλη με τους ευρείς δεντρόφυτους δρόμους της και το Μαντράκι της με τα υπέροχα κτήρια Αρ Ντεκό μπροστά από τη θάλασσα μαζί με τις καφετέριες με τον πειρασμό των παγωτών, είναι για μένα μια από τις πιο ευχάριστες εμπειρίες της ζωής μου. 

Η εκκλησία του Ευαγγελισμού

 Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την πρώτη μου επίσκεψη στην κοιλάδα των πεταλούδων, την εντύπωση που μου έκανε το σμήνος τότε των πεταλούδων που υπήρχε, που δυστυχώς σήμερα είναι μια ανάμνηση.

 "Η Κοιλάδα με τις Πεταλούδες είναι ένα μοναδικό φυσικό πάρκο, στο οποίο εμφανίζονται κάθε χρόνο χιλιάδες πολύχρωμες πεταλούδες από τα μέσα Ιουνίου μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου. Μερικές από αυτές είναι ιδιαίτερα σπάνια είδη και απαντώνται σε ελάχιστα μέρη σε ολόκληρο τον κόσμο. Μέσα στην κοιλάδα υπάρχουν λιμνούλες, σκιερά μονοπάτια που διασχίζουν το δάσος, ξύλινα γεφυράκια σε διάφορα σημεία του μικρού ποταμού Πελεκάνου και ένα εστιατόριο με θέα έναν καταρράκτη και μια αφρίζουσα πηγή. 

Υπάρχουν επίσης πέτρινα σκαλάκια τα οποία οδηγούν στο Μοναστήρι της Παναγίας Καλόπετρας που βρίσκεται ακριβώς πάνω από την καταπράσινη κοιλάδα.

Η Κοιλάδα με τις Πεταλούδες βρίσκεται 10 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο κοντά στο χωριό Θεολόγος και αποτελεί ένα από τα διασημότερα αξιοθέατα της Ρόδου που αναμφίβολα αξίζει να επισκεφθείτε. Χιλιάδες επισκέπτες συρρέουν κάθε χρόνο για να θαυμάσουν τις πεταλούδες και να κάνουν περίπατους μέσα στο καταπράσινο τοπίο της κοιλάδας. Ωστόσο, ο αριθμός τους δυστυχώς ολοένα και μειώνεται εξαιτίας της επίδρασης του τουρισμού στο φυσικό τους περιβάλλον. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι ένας αριθμός επισκεπτών σφυρίζει ή χτυπάει παλαμάκια για να δει τις πεταλούδες να πετούν. Αυτό που δεν γνωρίζουν όμως είναι ότι τα παλαμάκια και τα σφυρίγματα παράγουν υπέρηχους ανάλογους με αυτούς των νυχτερίδων. Οι πεταλούδες αισθάνονται ότι απειλούνται και προσπαθούν να απομακρυνθούν τρομαγμένες. Με αυτό τον τρόπο πολλές πεθαίνουν είτε από το σοκ, είτε από εξάντληση στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν ή ακόμα και από την πρόσκρουση σε βράχους και δέντρα. Προσπαθήστε, λοιπόν, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής σας να μην της ενοχλήσετε".

Η πόλη της Ρόδου, κάθε γωνιά της οποίας κρύβει κι ένα μικρό κομμάτι από τη μακραίωνη(2,400 χρόνια) ιστορία του νησιού, προέρχεται από την ένωση των τριών πόλεων του νησιού που έγινε το 408 π.Χ. Οι τρεις πόλεις, ήταν: η Ιαλυσός, η Κάμιρος και η Λίνδος. Ιδρύθηκε στην "Πανός άκρα'', στη βόρεια μύτη του νησιού και η ρυμοτομία της έγινε με βάση το καλύτερο πολεοδομικό σύστημα όλων των εποχών, το Ιπποδάμειο, από τον μεγαλύτερο πολεοδόμο της αρχαιότητας, τον Ιππόδαμο από τη Μίλητο. Οι αρχαίοι ιστορικοί αποκαλούν την πόλη της Ρόδου "την καλλίστην των ελληνίδων πόλεων". Σ' αυτήν υπήρχαν Πρυτανεία, Αγορές, Στοές, Νεώρια, Στάδια, Ωδεία, Φιλοσοφικές και Ρητορικές σχολές, πέντε μεγάλα λιμάνια και τουλάχιστον τρεις χιλιάδες αγάλματα. Το αριστούργημα, όμως, όλων ήταν ο περίφημος Κολοσσός της Ρόδου, ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου, που υπολογίζεται από κάποιους ότι βρισκόταν εκεί που σήμερα είναι τα δυο χάλκινα ελάφια στο λιμάνι της πόλης.

Ο Κολοσσός φιλοτεχνήθηκε γύρω στο 293 π.Χ. από τον μαθητή του Λυσίππου που λεγόταν Χάρης ο Λίνδιος. Ήταν ένα τεράστιο χάλκινο άγαλμα του πολιούχου θεού Ηλίου, με ύψος 31 περίπου μέτρων. Η κατασκευή του αγάλματος αυτού κράτησε 12 χρόνια. 
Όταν ο Δημήτριος ηττήθηκε και έπαψε την πολιορκία, οι κάτοικοι της Ρόδου πούλησαν τις πολιορκητικές μηχανές του και έφτιαξαν το άγαλμα το οποίο έμεινε όρθιο μόνο 66 χρόνια και καταστράφηκε από τον σεισμό του 227 π.Χ.


Σύμφωνα με τον Στράβωνα, επειδή φοβούνταν κάποιο χρησμό, δεν τον ξαναέστησαν και έμεινε πεσμένος για εννιά αιώνες. Τελικά, το 653μ.Χ. ο χαλίφης της Αραβίας ο Μωαβίας τον πούλησε για χαλκό σ' έναν Εβραίο από την Έδεσσα που χρειάστηκε 900 καμήλες για να τον μεταφέρει.




 Το πιο πιθανό σημείο που θα ήταν στημένος ο Κολοσσός θα ήταν ο περίβολος ενός ναού, το πιο πιθανό στο Ιερό του Θεού Ήλιου , όπου σήμερα βρίσκεται το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου των Ιπποτών. Ο Στράβωνας αναφέρει: "Βρίσκεται δε τώρα σπασμένος από τα γόνατα κι έπεσε από σεισμό". Από αυτό αποδεικνύεται ότι τον είδε στη στεριά κι όχι στη θάλασσα, όπως είναι η επικρατoύσα άποψη μέχρι τώρα. Ο Κολοσσός της Ρόδου ήταν ένας Ύμνος στην
Τέχνη και την Ελευθερία.

Στην αρχαιότητα η πόλη της Ρόδου ήταν ένα από τα σπουδαιότερα ναυτικά και εμπορικά κέντρα της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά παράλληλα ξεχώριζε για την ανάπτυξη των γραμμάτων, των τεχνών και της φιλοσοφίας.

Το όνομά της η Ρόδος, που το βρίσκουμε και στην Ιλιάδα του Ομήρου, το πήρε από το ομώνυμο λουλούδι, ιερό στον ήλιο. Άρα, η Ρόδος είναι το νησί των ρόδων. Έτσι, τα νομίσματα της Ρόδου από το ένα μέρος είχαν την παράσταση του ήλιου και από το άλλο το ρόδον. Επιπλέον, κάποιοι αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Διόδωρος, ο Πλίνιος, ο Στράβωνας, της έδωσαν κι άλλα ονόματα, όπως Μακαρία, δηλαδή ευτυχισμένη, Αιθρία για το ωραίο κλίμα της, Ποντία, δηλαδή θαλασσινή κ.α

Με το πλοίο Διαγόρας φτάσαμε στις 7 το πρωί στη Ρόδο από το βόρειο μέρος του νησιού, περνώντας από το Ενυδρείο και τα πολυτελή ξενοδοχεία της παραλίας, τα κτίσματα της ιταλοκρατίας που στεγάζουν το Διοικητήριο, την Εθνική Τράπεζα, το Ταχυδρομείο  και άλλες διοικητικές υπηρεσίες, τις καφετέριες και τα κέντρα διασκεδάσεως και μπήκαμε στο λιμάνι της Ρόδου, απέναντι από την πύλη της θάλασσας με τις ωραίες παλιές καμάρες από πέτρα με πύργους.

Η πόλη της Ρόδου

Ευτυχώς το ξενοδοχείο μάς είχε έτοιμο το δωμάτιο. Ένα υπέροχο ξενοδοχείο στη βορεινή πλευρά του νησιού, κοντά στο Ενυδρείο, με άπλετη θέα προς τη θάλασσα. Λες και ταξιδεύαμε ακόμα πάνω στο πλοίο, και είμαστε στο κατάστρωμα...Καθίσαμε στο μπαλκόνι και απολαύσαμε τη μαγεία της γαλάζιας οπτασίας. Πραγματικά, θα ήθελα να καθόμουν εκεί και να μην πάω πουθενά. Τόσο πολύ με καθήλωσε αυτή η απεραντοσύνη της γαλάζιας κυράς, έστω κι αν ερχόμουν από νησί που πάλι έβλεπα απέναντι θάλασσα. Όμως, η ειδοποιός διαφορά είναι ότι εδώ το εύρος της θάλασσας είναι κατά παρασάγγας μεγαλύτερο από αυτό που έβλεπα στο νησάκι μου, τη Νίσυρό μου. Εδώ είχα απρόσκοπτη θέα ως την άκρη του ορίζοντα, με τα απέναντι μικρασιατικά παράλια και το Αιγαίο πέλαγος. Η σκέψη μου ταξίδευε σε τόπους αλαργινούς, καθώς κοιτούσα τα κρουαζιερόπλοια να περνούν για άλλα λιμάνια ή τα ιστιοφόρα περήφανα να αρμενίζουν με φουσκωμένα τα πανιά απ' το φύσημα του μπάτη...

Πάντα με γοητεύουν οι αποχρώσεις του μπλε, από το τιρκουάζ, στο ανοικτό, στο πιο σκούρο που έρχεται να σμίξει με τ' ουρανού τα κάλλη...Όμως, η πόλη με τις ομορφιές της μας περιμένει να την ξαναπερπατήσουμε, και κυρίως η παλιά πόλη που δεν τη χορταίνεις. Θέλεις να μυρίσεις το άρωμά της, να βρεθείς μέσα στην καστροπολιτεία που είναι ολοζώντανη, ένα μεσαιωνικό μνημείο δυτικοευρωπαικού υστερογοτθικού ρυθμού με πολλά στοιχεία της ιταλικής αναγεννησιακής τεχνοτροπίας, καθώς και στοιχεία ντόπιας αρχιτεκτονικής.

Το κάστρο της Ρόδου

Η Παλιά Πόλη περιβάλλεται από μεσαιωνικά αμυντικά τείχη που η ίδρυσή τους ανάγεται στον 14ο και 15ο αιώνα και είναι πολύ καλοδιατηρημένα. Το μήκος τους είναι πέντε χιλιόμετρα και το πλάτος τους 12 μέτρα, με επάλξεις και πυργίσκους, καθώς και τάφρο, πλάτους 30 μέτρων, με γέφυρες στις πύλες. Διαθέτει 11 Πύλες από τις οποίες οι πιο γνωστές είναι η Πύλη Ντ' Αμπουάζ και η Θαλασσινή Πύλη ή Πύλη του Λιμανιού, που έχει αναφερθεί προηγουμένως. Θα ήθελα να αναφέρω και μια άλλη Πύλη, την Πύλη Αγίου Ιωάννη ή Κοσκινού που λέγεται και Κόκκινη Πόρτα,
αφού, σύμφωνα με την παράδοση, σ' αυτή την Πύλη σφαγιάστηκαν πολλοί χριστιανοί τον καιρό της Άλωσης της πόλης από τους Τούρκους το 1522.

Η παλιά πόλη της Ρόδου

Περνούμε την αψιδωτή πύλη και βρισκόμαστε στην πλατεία Ιπποκράτους, την κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης, με το όμορφο συντριβάνι της και τις πολλές καφετέριες και τα καταστήματα. Ένα εστιατόριο εδώ θα κερδίσει την εύνοιά μας και θα έρθουμε κι άλλες φορές να απολαύσουμε τα ζυμαρικά και τις πίτσες του. Προχωρούμε προς τα πάνω και χαζεύουμε τα καταστήματα με όλα τα τουριστικά είδη, αγοράζουμε παιχνίδια του Αντρέα και καθόμαστε και στις ωραίες καφετέριες, όπου ο Αντρέας απολαμβάνει τις κρέπες και τα παγωτά του. Μα κι εμείς ποτέ δεν λέμε όχι σ' ένα δροσιστικό παγωτό ή σ' έναν φρέσκο χυμό, ενώ η παλιά πόλη προσφέρεται και για ρομαντικούς περιπάτους τα βράδυα, όπου μετά από ένα απολαυστικό δείπνο, όσοι αγαπούν το αλκοόλ, εκτός από μένα, θα πάρουν και το ποτό τους σ' ένα ρομαντικό περιβάλλον.

Το κάστρο της Ρόδου

Περπατώντας στον μεγάλο λιθόστρωτο δρόμο, την Οδό των Ιπποτών, που πλαισιώνεται και στις δυο πλευρές από τα μεσαιωνικά ξενοδοχεία των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, φτάνουμε στο παλάτι των Μεγάλων Μαγίστρων ή Καστέλο που δεσπόζει στην Παλιά Πόλη της Ρόδου, καθώς βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του κάστρου των Ιπποτών στη ΒΔ πλευρά. Βρίσκεται στο τέλος της οδού των Ιπποτών η οποία είναι ο πιο καλοδιατηρημένος λιθόστρωτος μεσαιωνικός δρόμος στην Ευρώπη, με μήκος 200 μέτρα και πλάτος έξι, ο οποίος είναι χαραγμένος πάνω στην αρχαία οδό που οδηγούσε στην Ακρόπολη του Κάστρου.

Οδός των Ιπποτών

  Το 1309 οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, όταν κατέλαβαν τη Ρόδο, ανακατασκεύασαν το Καστέλο που είχαν θεμελιώσει οι Βυζαντινοί στα τέλη του 7ου αιώνα μ.Χ.. Στόχος τους ήταν να αποτελέσει την επίσημη κατοικία των Μεγάλων Μαγίστρων του Τάγματός τους. Πέραν, όμως, από ανάκτορο, ήταν και το διοικητικό κέντρο του κράτους αλλά και φρούριο για την προστασία του ντόπιου πληθυσμού από τους αλλεπάλληλους εχθρούς. Εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι το 1522, όταν αλώθηκε η Ρόδος από τους Τούρκους, το Παλάτι έμεινε σχεδόν ανέπαφο, χάρη στην εξαίρετη κατασκευή του.Οι Τούρκοι μετατρέπουν τις χρήσεις των κτισμάτων, αλλά παράλληλα κτίζουν πολλά τζαμιά, με εντυπωσιακούς μιναρέδες, αλλά και λουτρά. Επιπλέον, οι Έλληνες δεν μπορούσαν να κατοικούν μέσα στα τείχη, κι έτσι όσοι είχαν καταστήματα ή εργάζονταν μέσα στην πόλη έπρεπε με τη δύση του ήλιου να φύγουν.

Η Οδός των Ιπποτών

 Έχουμε επισκεφτεί κι άλλες φορές το Παλάτι, όπως και το Νοσοκομείο των Ιπποτών, όπου σήμερα στεγάζεται το Αρχαιολογικό Μουσείο. Σαν να μεταφέρεσαι σε άλλες εποχές, σαν να ζεις στον Μεσαίωνα και όπου να' ναι θα ξεπροβάλουν μπροστά σου οι ιππότες και οι ευγενείς..

Το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου

Η παλιά πόλη, όμως, είναι μια πινακοθήκη αρχαίων, βυζαντινών, οθωμανικών αλλά και ιταλικών μνημείων, όπως είναι το Βυζαντινό Μουσείο, η Οπλοθήκη, το Μουσείο Διακοσμητικών Τεχνών, το Τζαμί του Σουλειμάν και το Μέγαρο της Καστελλανίας. Μου αρέσουν ιδιαίτερα τα αιωνόβια δέντρα που ρίχνουν τη σκιά τους και μας δροσίζουν στην κάψα του αυγουστιάτικου μεσημεριού. 

Η κεντρική αυλή του Παλατιού

Το Παλάτι έχει ορθογώνιο σχήμα και είναι κτισμένο γύρω από μια μεγάλη εσωτερική αυλή. Στο ισόγειο βρίσκονταν οι βοηθητικοί χώροι, ενώ στον πάνω όροφο υπήρχαν οι επίσημες αίθουσες, η Μεγάλη Αίθουσα του Συμβουλίου, η τραπεζαρία και τα ιδιαίτερα διαμερίσματα του Μεγάλου Μαγίστρου, που είναι γνωστά με την ονομασία "Μαργαρίτες".

Η μεγάλη αίθουσα με το μωσαικό δάπεδο του Θύρσου

 Η είσοδος του Παλατιού είναι εντυπωσιακή και την κοσμούν δύο επιβλητικοί ημικυκλικοί πύργοι με επάλξεις καθώς και ο Θυρεός του Μεγάλου Μαγίστρου.

 Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, 1522-1912, το Παλάτι έπεσε σε μαρασμό, γιατί οι Τούρκοι, αφού πρώτα το μετέτρεψαν σε φυλακή, μετά το άφησαν στο έλεος του χρόνου. Δεν του έφτανε, όμως, η ερήμωση, το 1856 καταστράφηκε σχεδόν συθέμελα, όταν ανατινάχτηκε μια πυριτιδαποθήκη από το υπόγειο του διπλανού ναού του Αγίου Ιωάννη. Όρθιοι έμειναν μόνο οι πύργοι της εισόδου.

Οι επάλξεις του παλατιού

Ευτύχησε, όμως, να ανακατασκευαστεί επί Ιταλοκρατίας, 1912-1948, και να γνωρίσει νέες δόξες, χάρη στον Ιταλό διοικητή Ντε Βέτσι, όταν ανακάλυψαν τα αρχικά σχέδια, και να  μετατραπεί σε επίσημη κατοικία του Ιταλού Διοικητή, αλλά και θερινό ανάκτορο για τον Ιταλό βασιλιά Βιτόριο Εμανουέλε τον Γ΄ και ύστερα τον Μπενίτο Μουσολίνι. Η αναστήλωση ξεκίνησε το 1937 και ολοκληρώθηκε το 1940, και, παρά τις αλλοιώσεις από τα αρχικά σχέδια, εξακολουθεί να είναι ένα πολύ επιβλητικό μνημείο.

Είναι γενικά παραδεκτό ότι η περίοδος της Ιταλοκρατίας είναι μια περίοδος που η πόλη της Ρόδου αναπτύχθηκε και μεταμορφώθηκε. Οι Ιταλοί κτίζουν καλαίσθητα κτήρια, αναδεικνύουν τους αρχαιολογικούς χώρους, κηρύσσουν γύρω από τις οχυρώσεις και την τάφρο μια μνημειακή ζώνη πρασίνου που καταλαμβάνει έκταση 150 στρεμμάτων, ενώ ξανακτίζουν το Παλάτι.

Η νότια είσοδος του Παλατιού

Κάθε φορά που επισκέπτομαι το Παλάτι, θαυμάζω τα μωσαικά πατώματά του, με ψηφιδωτά αρχαίας, ρωμαικής και βυζαντινής τεχνοτροπίας τα οποία έφεραν οι Ιταλοί από την Κω. 
Επίσης, εντύπωση προκαλεί η συλλογή επίπλων δυτικής τεχνοτροπίας του 16ου  και 17ου αιώνα. Στην εσωτερική αυλή υπάρχουν πολλά αγάλματα της ελληνιστικής και ρωμαικής περιόδου.

Μπαίνοντας μέσα στις αίθουσες του Παλατιού,  ξεχωρίζουμε τις αίθουσες αναμονής, υποδοχής, μουσικής, χορού και την αίθουσα του ψηφιδωτού της Μέδουσας.

Σήμερα, στις αίθουσες του ισογείου παρουσιάζονται μόνιμες εκθέσεις, με θέματα από την πόλη της Ρόδου από την ίδρυσή της ως την κατάληψή της από τους Τούρκους το 1522. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1948 τα Δωδεκάνησα ενώθηκαν με την Ελλάδα και το 1960 το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας χαρακτήρισε τη Μεσαιωνική πόλη ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.

Από τότε, ξεκίνησαν εκτεταμένες αναστηλώσεις, ενώ το 1988 συμπεριελήφθηκε στη λίστα των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο. Ταυτόχρονα, το 2003 η Ρόδος φιλοξένησε το 7ο Συμπόσιο του Οργανισμού Πόλεων Παγκόσμιας Κληρονομιάς, του οποίου είναι μέλος, στο οποίο συμμετείχαν πάνω από 1000 αντιπρόσωποι από όλο τον κόσμο. 

Από το παλάτι βγαίνουμε στη νέα πόλη και σεριανάμε. Περπατάμε "παρά θιν αλός", πλάι στη θάλασσα, που δεν τη χορταίνουμε.

Στη νέα πόλη υπάρχουν εξαιρετικά καταστήματα απ' όπου μπορεί κανείς να βρει όλους τους ευρωπαικούς οίκους , ό, τι επιθυμεί η ψυχή του και όσα μπορεί να αντέξει το βαλάντιό του. Μας αρέσει ιδιαίτερα η Αγορά, όπου τρώμε υπέροχα φαγητά στη σχάρα. Στο Μαντράκι, όπως λέγεται η παραλιακή περιοχή,  κάνουμε τις βόλτες μας στον παραλιακό δρόμο και καθόμαστε στις ωραίες καφετέριες για να δροσιστούμε και να απολαύσουμε την ωραία θέα. Δίπλα από μια όμορφη καφετέρια υπάρχει ένας παιδότοπος που τον αγαπά ο γιος μας από τότε που ήταν πιο μικρός.

Συνεχίζεται...

Από τη Νίσυρο στην Τήλο

Συνεχίζω, έστω και με καθυστέρηση, τη διαδρομή από τη Νίσυρο στη Ρόδο με ένα υπέροχο κρουαζιερόπλοιο,  με το όνομα Διαγόρας που κάνει το ταξίδι πραγματικά απολαυστικό, παρόλο που ξεκινά τα χαράματα και είναι, όσοι κοιμήθηκαν φυσικά, αγουροξυπνημένοι. Θυμάμαι παλαιότερα την ταλαιπωρία με τον Πανορμίτη ή με τον Μιαούλη. Καμία σχέση τώρα. Πήραμε υπέροχο πρωινό από την καφετέρια του Φλόκα και απολαύσαμε κρουαζιέρα στο Αιγαίο. Πεντακάθαρο το καράβι, ξημερώματα μπήκε στο λιμάνι της Τήλου. Τα τελευταία χρόνια φεύγαμε από τη Νίσυρο μέσω Κω, κι έτσι αυτό που αντίκρισα με εξέπληξε πολύ ευχάριστα. Ένας υπέροχος οικισμός στο λιμάνι, με σύγχρονες ξενοδοχειακές μονάδες που ετοιμαζόταν να ξεκινήσει την καινούργια μέρα του.

'Αθελά μου έκανα τη σύγκριση με το παρελθόν. Την πρώτη φορά που πήγαινα στη Νίσυρο, τον Σεπτέμβριο του 1980, το πλοίο  Πανορμίτης σταμάτησε πρώτα στη Σύμη κι ύστερα στην Τήλο. Υπήρχαν δυο ή τρία κτίσματα από την ιταλική κατοχή και κάποιοι ταλαίπωροι άνθρωποι στην αποβάθρα, που μου θύμισαν τους δικούς μας κατοίκους της Τυλληρίας,με τα γαιδουράκια τους που φόρτωσαν ό,τι έφερε το καράβι και πήραν τον ανήφορο για το χωριό που ήταν πίσω από το βουνό. Αυτή η εικόνα έμεινε ανεξίτηλη στη μνήμη μου, εικόνα μιζέριας και εγκατάλειψης...Ένιωσα θλίψη πραγματικά για τους ανθρώπους που ζούσαν εδώ στο έλεος του Θεού, που απ' ότι φαίνεται σήμερα όχι μόνο δεν τους εγκατέλειψε, αλλά και τους βοήθησε να εξελιχθούν και να προκόψουν. Αυτή η εικόνα της Τήλου ήταν για μένα μια αποκάλυψη.

Φεύγοντας από την Τήλο, νιώθω χαρά και συγκίνηση για τούτη την αναπάντεχη πρόοδο των ανθρώπων της και τη μεγάλη εξέλιξη του νησιού. Η θάλασσα είναι λάδι και το ταξίδι απολαυστικότατο. Ατενίζουμε τα ακρογιάλια της και ταξιδεύουμε νοερά στην αρχαιότητα, όπου η Τήλος ήταν κατοικημένη από τη Νεολιθική εποχή, ενώ στη συνέχεια, όπως αποδεικνύουν οι ανασκαφές, βρίσκουμε τη μινωική και μυκηναική παρουσία. Στη συνέχεια, τα τείχη που βρέθηκαν μαρτυρούν ότι το νησί κατοικήθηκε από τους Πελασγούς. Από τους Προέλληνες το 1000 π.Χ. πέρασε στους Δωριείς.

Ο Ηρόδοτος αναφέρεται στη σημαντικότερη περίοδο του νησιού που χρονολογείται τον 7ο αιώνα π.Χ., όταν οι κάτοικοι της Τήλου μαζί με τους κατοίκους της Λίνδου εγκαταστάθηκαν στη Σικελία και ίδρυσαν τη γνωστή πόλη Γέλας. Τον 5ο αιώνα π.Χ. έγινε μέλος της Αθηναικής Συμμαχίας, στη συνέχεια αξαρτήθηκε από τη Ρόδο, για να καταλήξει στα χέρια των Ρωμαίων. Πλήθος αρχαιολογικών ευρημάτων μαρτυρούν την ακμή του νησιού στα ρωμαικά και παλαιοχριστιανικά χρόνια.

Η Τήλος είναι γνωστή από την ποιήτρια Ήριννα η οποία σε νεαρή ηλικία, πέθανε στα 19 της χρόνια, εμπνεύστηκε από την πλούσια φυσική ομορφιά του νησιού, την ποικιλία των τοπίων και το απέραντο γαλάζιο του Αιγαίου. Μετά από τον μεγάλο σεισμό του 550 μ.Χ. άρχισε η παρακμή του νησιού το οποίο ακολούθησε την ιστορία της Ρόδου με την οποία είχε ενωθεί. Ακολούθως, στη βυζαντινή περίοδο αποτέλεσε το θέμα της Σάμου μαζί με τη Νίσυρο, την Κω και τη Σάμο.Οι ιππότες του Αγίου Ιωάννη κατοίκησαν στο νησί και ανακατασκεύασαν ή έχτισαν τρία από τα κάστρα που υπάρχουν σ' αυτό. Το νησί πέφτει στα χέρια των Τούρκων το 1522 και το 1948 ενσωματώνεται στην Ελλάδα.

Οφείλουμε να δώσουμε τα εύσημα για τη μεγάλη πρόοδο του νησιού στον δήμαρχό του, τον γιατρό Τάσο Αλιφέρη που, όντας Λάκωνας, αγάπησε αυτό το ακριτικό νησί και επί δημαρχίας του συνέβη ένα εθνικό επίτευγμα, μοναδικό για παραμεθόριο περιοχή: ο πληθυσμός να υπερδιπλασιαστεί και η πλειοψηφία των κατοίκων να είναι νέοι, ενώ οι αναπτυξιακοί δείκτες είναι πρωτοφανείς για τα ελληνικά δεδομένα.

Λιβάδια

 

Μετά από όσα διάβασα και άκουσα για την Τήλο, την επόμενη φορά που θα πάω στη Νίσυρο, δεν θα αρκεστώ να την απολαύσω μόνο από το καράβι, αλλά θα την επισκεφτώ για να ζήσω από κοντά τις ομορφιές και να αφεθώ στη μαγεία της.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω πόσο με συγκίνησε ο χαιρετισμός του Δημάρχου της στην ιστοσελίδα του Δήμου που τονίζει εμφαντικά ότι η ευτυχία των κατοίκων  εξαρτάται από την ευτυχία των άλλων και ότι για να διαβιώσει κάποιος σ' αυτό το νησί απαιτείται ολόπλευρη αυτάρκεια. Και συνεχίζει ο κ. Αλιφέρης: "Όλοι μαζί, οι εραστές αυτού του ονείρου είμαστε καλά όταν προσπαθούμε να το κάνουμε πραγματικότητα και αποκτάμε στο ταξίδι αυτό και άλλους συντρόφους".

Αυτό το όνειρο είναι να προσφέρουν την ανθρώπινη ικανοποίηση σε όλους.

"Ελάτε, λοιπόν, στο φυσικό τοπίο του ευλογημένου τόπου που λέγεται Τήλος, να συνεχίσουμε μαζί αυτό το απίθανο ταξίδι στην ομορφιά, την αισθητική την αλληλεγγύη, τον σεβασμό στο περιβάλλον και στα ανθρώπινα δικαιώματα".

Καλωσήρθατε στο δικτυακό τόπο του Δήμου Τήλου

Ήταν μια τυχαία συνάντηση. Φαινόταν μελαγχολική, ντυμένη στα χρώματα του φθινοπωριάτικου απογεύματος με ζωγραφισμένη στο πρόσωπο τη θλίψη, την απογοήτευση από την εγκατάλειψη. Στοιχεία καθόλου ελκυστικά που να είναι ικανά να προκαλέσουν αυτό που πολλές φορές λέγεται «συνέβη με την πρώτη ματιά».
Ούτως εχόντων των πραγμάτων και για να μην πολυλογούμε, εκείνο που θα περίμενε κανείς, θα ήταν να είναι η πρώτη και τελευταία συνάντηση.
Το πρόβλημα, όμως, υπήρχε, γιατί για ένα, έστω και μικρό χρονικό διάστημα, θα έπρεπε να ζήσω μαζί της.
Η ομορφιά της ήταν αναμφισβήτητη, όλοι το παραδέχονται, μα με φόβιζε η άβυσσος της απελπισίας της.
Η γλύκα της ηρεμίας της και της καλοσύνης, είναι ένα γιατρικό για όποια πληγή της ζωής, μα πώς αντέχεται η πικρή γεύση από την αγριότητα της εγκατάλειψης;
Άρχισε όμως, σιγά-σιγά να διαφαίνεται μια ελπίδα, έστω απλής συμβίωσης και ότι όλα αυτά τα εμπόδια ήταν, όπως και τις περισσότερες φορές συμβαίνει, θέμα συνεννόησης.

Η ανεύρεση ενός κώδικα επαφής, που μας περνάει από τη μάθηση στη γνώση και την επίγνωση και διαλύει τέτοιους είδους παρεξηγήσεις. Έφτανε απλά εγώ να αποδείξω ότι δεν είχα καμιά σχέση ούτε συμφωνούσα με ιδέες και πρακτικές σαν και αυτές που την είχαν κάνει να μην μπορεί να φαίνεται αυτό που είναι, και εκείνη να αποδείξει ότι όλα αυτά, η σκόνη της απόγνωσης, της απελπισίας, της σκληρότητας και της θλίψης που την κάλυπτε, είναι δυνατό, με ένα απλό τίναγμα, να εξαφανιστεί.

Μέχρι που να γίνει αυτό, πέρασε ένα μονότονο φθινόπωρο και ένας απελπιστικός χειμώνας της ζωής μου, ώσπου ένα πρωί ξύπνησα και την είδα απαλλαγμένη από όλη αυτή τη μούχλα που την κατάτρωγε, αστραφτερή! Πανέμορφη! Μέσα σε ένα κάτασπρο φόρεμα κεντημένο με το πράσινο της ελπίδας.
Δεν είναι απλά η άνοιξη της ζωής μου αλλά η άνοιξη της ύπαρξής μου. Υπήρχε ο φόβος της τρέλας από ομορφιά, του παράλογου από το πάθος, ο κίνδυνος δηλαδή, της ουσιαστικής ζωής, την ένταση της οποίας είναι δύσκολο να αντέξει κάνεις για πολύ.
Τα δώρα της πλούσια και κάθε είδους, αλλά που αρμόζουν σε αυτές τις περιπτώσεις… λουλούδια και όχι ψεύτικα ή σχεδόν ψεύτικα, όλα πανέμορφα με μια ξεχωριστή ευωδιά το καθένα τους.
Και εγώ από τη μεριά μου έκανα ότι μπορούσα για να της προσφέρω, όπως ήταν φυσικό, λουλούδια, πολλά λουλούδια.

Έτσι, φτάσαμε στο καλοκαίρι, όπου απαλλαγμένη από τη φορεσιά του χειμώνα και λουσμένη από τον έρωτα, έδειχνε όλη και σε όλους την απέραντη απόκρυφη ομορφιά της.
Τότε είχε και άλλες γνωριμίες, κάθε μία από τις οποίες ήταν μια παράφορη αγάπη γιʼ αυτήν και την ομορφιά της.
Δε ζηλεύω όμως καθόλου. Η Τήλος είναι τόσο όμορφη, που αξίζει να αγαπιέται από όλους.