Μ. Καραγάτση

"Η Μεγάλη Χίμαιρα"

Μυθιστόρημα

Βιβλιοπωλείον της Εστίας

Αθήνα 2010

Μια καλή μου φίλη, λίγο πριν από το καλοκαίρι, ένιωθε την υποχρέωση να μου χαρίσει ένα βιβλίο. Ήρθε, λοιπόν, στο σπίτι μου, και μου έφερε με πολύ καμάρι το μυθιστόρημα του Μ. Καραγάτση «Η μεγάλη Χίμαιρα», λέγοντάς μου ότι επειδή ξέρει ότι δεν μου αρέσουν τα ευπώλητα γενικώς, σκέφτηκε να μου χαρίσει ένα κλασικό έργο για να με ικανοποιήσει.

Πραγματικά, το χάρηκα πολύ αυτό το μυθιστόρημα του Καραγάτση, που το διάβασα στη διάρκεια των διακοπών στη θάλασσα. Με μάγεψε. Αφέθηκα στην ομορφιά και τη σαγήνη του. Στο τέλος συγκλονίστηκα!

Διάβασα ξανά για τον Μ. Καραγάτση, πριν αρχίσω την παρουσίαση του έργου του. Υπήρξε ο επιφανέστερος, ο εμβληματικός  πεζογράφος της γενιάς του 30. Γεννήθηκε το 1908 και πέθανε σε ηλικία 52 ετών το 1960. Το όνομά του ήταν Δημήτριος Ροδόπουλος, αλλά χρησιμοποιούσε το ψευδώνυμο Καραγάτσης από ένα δέντρο που λέγεται καραγάτσι, που βρισκόταν στον περίβολο της εκκλησίας της Ραψάνης, όπου περνούσε τα εφηβικά καλοκαίρια του. Το Μ. του ψευδωνύμου του προήλθε από το «Μίτια», όπως λέγεται στα ρωσικά ο Δημήτρης, με το οποίο τον αποκαλούσαν φίλοι και συμφοιτητές, λόγω της μεγάλης του αγάπης προς τον Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι. Στο Πανεπιστήμιο, στη Νομική Σχολή, είχε συμφοιτητές και άλλους λογοτέχνες, όπως τους Οδυσσέα Ελύτη, Άγγελο Τερζάκη και Γιώργο Θεοτοκά.   

Τα τρία πρώτα μυθιστορήματά του, Συνταγματάρχης Λιάπκιν, Χίμαιρα, Γιούγκερμαν, αποτελούν μια τριλογία με τίτλο «Εγκλιματισμός κάτω από τον Φοίβο». Κοινό τους θέμα είναι η αποτυχημένη προσπάθεια τριών ξένων που βρέθηκαν στην Ελλάδα να προσαρμοστούν: ο συνταγματάρχης Λιάπκιν ήταν υπαρκτό πρόσωπο, ο Ρώσος στρατιωτικός Βασίλι Βασίλιεβιτς Νταβίντωφ, ο οποίος μετά τη Ρωσική Επανάσταση βρέθηκε στη Λάρισα, όπου εργαζόταν στη Γεωργική Σχολή.

Ο κεντρικός ήρωας του Γιούγκερμαν ήταν επίσης Ρώσος στρατιωτικός, ο οποίος εξελίχθηκε σε μεγάλο οικονομικό παράγοντα της Αθήνας. Η ηρωίδα της Χίμαιρας, η Μαρίνα, ήταν Γαλλίδα, παντρεμένη με Έλληνα ναυτικό, που ζούσε στη Σύρο. Και οι τρεις ήρωες απέτυχαν να "εγκλιματιστούν" και τελικά οδηγήθηκαν στην καταστροφή».

Ο Μ. Καραγάτσης αναλύει την ανθρώπινη ψυχή και μας δίνει ένα εξαίρετο ψυχογράφημα με πολλές λεπτομέρειες των ψυχικών διακυμάνσεων των ηρώων του, κυρίως της κεντρικής ηρωίδας του, της Μαρίνας. Αναλύει συστηματικά αυτόν τον γυναικείο χαρακτήρα και μας προξενεί τη συμπάθεια μα και τον φόβο για την τελική κατάληξη.

Η Μαρίνα είναι μια πολύ όμορφη κοπέλα, που, όπως όλοι σχεδόν οι ήρωες του Καραγάτση, παρασυρμένη στις άμετρες απολαύσεις του σώματος, «γεύονται με άμετρο πάθος ηδονές και βιώνουν τις καταστρεπτικές συνέπειες του Ριζικού και της Μοίρας». Η Μαρίνα Ρεϊζη σε κάποια στιγμή καταλήγει: «Το πάθος συνταυτίζει τον έρωτα με τον θάνατο».

Η Μαρίνα, μια έξυπνη Γαλλίδα με λαμπρές σπουδές, που η μητέρα της αποζεί από την πορνεία, μετά τον ξαφνικό θάνατο της μητέρας της, κληρονομεί αρκετά χρήματα. Μια μέρα, σε μια βόλτα της στο λιμάνι, ερωτεύεται έναν Έλληνα ναυτικό από τη Σύρο, τον Γιάννη Ρείζη.

Με το καράβι του φτάνουν  στο νησί του, όπου έρχεται αντιμέτωπη με τη χήρα μητέρα του, που δεν είδε ποτέ με καλό μάτι την ξένη νύφη, γι’ αυτό και μετά την πτώση της οικογένειας, ξεσπά στον άλλο γιο της, τον μικρότερο, τον Μηνά: «Να πάρεις δικό μας κορίτσι, Κασιώτισσα».

Η ζωή τους κυλά ευτυχισμένη. Οι δυο τους, η Μαρίνα και ο Γιάννης, είναι πολύ ερωτευμένοι. Η Μαρίνα διαβάζει συνεχώς και μαθαίνει Ελληνικά. Ολοκληρώνεται ως προσωπικότητα και λατρεύει την ελληνική λογοτεχνία. Την ευτυχία τους συμπληρώνει κι ένα κοριτσάκι που έχει το όνομα της γιαγιάς του, της Άννας, η οποία προσπαθεί να το μεγαλώσει με τις δικές της αρχές και αξίες. Γι΄ αυτό ο τρόπος ανατροφής της μικρής γίνεται αφορμή για να ξεσπάσει «μια αντιμαχία ανεπαίσθητη, αδιόρατη… μα που φαρμάκωνε σιγανά και σταθερά την ατμόσφαιρα του σπιτιού». 

Με τα χρήματα της Μαρίνας ο Γιάννης αποκτά και δεύτερο καράβι. Η περιουσία αυγαταίνει. Ζουν, απολαμβάνοντας τη νησιώτικη φύση, αλλά και την κοινωνική ζωή στο νησί, όπου είναι ευπρόσδεκτοι σε όλες τις κοινωνικές συναναστροφές.

Μέχρι την αποφράδα μέρα που ήρθε το άσκημο μαντάτο: το νέο καράβι τους, η «Μαρίνα», βυθίστηκε σε μια θαλασσοταραχή, παίρνοντας στο βυθό όλους τους ναύτες της. Το νησί όλο μαυροφόρεσε. Μεγάλος πόνος. Μια σύγχρονη τραγωδία.

Ο Γιάννης αναγκάζεται να μπαρκάρει ο ίδιος καπετάνιος στο ένα καράβι που τους απόμεινε, τη «Χίμαιρα», για να εξοικονομήσει λεφτά να αγοράσει ξανά ένα δεύτερο καράβι, μια νέα «Μαρίνα». Άφησε τον αδελφό του τον Μηνά που ήταν δικηγόρος στην Αθήνα να προσέχει τις γυναίκες του.

Η Μαρίνα ήταν απαρηγόρητη. 

«Η Μαρίνα κλείστηκε στο σπίτι της, στο Πισκοπιό. Γύρω της απλώθηκε η μοναξιά. Ένα κενό δυσφορικά μονότονο. Δεν είχε πια αυτοκίνητο. Τώρα, δυο ή τρεις φορές τη βδομάδα μπορεί να καταβαίνει στη Σύρα. Τόσο μόνο της επιτρέπουν τα οικονομικά της να παίρνει ταξί».

Πέρασε ένας χρόνος «φτώχειας, πίκρας, μοναξιάς, ανίας, απογοήτευσης».  Ένα βράδυ που μέσα στην απελπισία της βγήκε έξω, το παιδί της αρρώστησε βαριά από πνευμονία.   Ήρθε κι ο Μηνάς από την Αθήνα.

«Παιδί μου» του είπε η μάνα του «η δυστυχία σαν έρθει, έρχεται σιγά-σιγά. Μα δεν σταματάει. Έρχεται ως το τέλος».  

Και πράγματι! Την ώρα που το παιδί ψυχορραγούσε, η Μαρίνα κι ο Μηνάς ενώνονταν σ’ ένα παράνομο πάθος. Μετά την κηδεία της μικρής, ο Μηνάς φεύγει για τον Πειραιά με το καράβι, αλλά δεν αντέχει τις τύψεις που τον κυνηγούν και πέφτει στη θάλασσα. Τον βρήκαν μετά από δυο μέρες κάτω από τον γκρεμό, μπρούμυτα στα χαλίκια του γιαλού.

Η Μαρίνα ολημερίς βρίσκεται στο νεκροταφείο. Ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος από τον Μηνά.  Την παραμονή της επιστροφής του άντρα της, η πεθερά της τη συγχώρεσε… Το πρωί, η Μαρίνα, μόλις είδε τη «Χίμαιρα» να μπαίνει στο λιμάνι, έπεσε στη θάλασσα…

Έτσι ήθελε ο Καραγάτσης να φέρει την κάθαρση στο έργο του: «δι’ ελέου και φόβου».  

«Η Μεγάλη Χίμαιρα» είναι πραγματικά ένα συγκλονιστικό μυθιστόρημα που καθηλώνει τον αναγνώστη. Είναι ένα έργο βαθυστόχαστο, με έντονο προβληματισμό,  όπου ο συγγραφέας φιλοσοφεί πάνω στη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις.

  

Τα βιβλία που αγάπησα   Ζήνα Λυσάνδρου   Μαλλιάρης Παιδεία, 2012    396 σελ.    ISBN 978-960-457-545-9,    Κυκλοφορεί]      Τιμή € 17,00

Λογοτεχνία - Λόγοι, δοκίμια, διαλέξεις [DDC: 800] Βιβλία και ανάγνωση [DDC: 028]

Το βιβλίο της Κύπριας λογοτέχνιδας αναφέρεται σε 70 περίπου βιβλία  που μελέτησε η ίδια και τα παρουσιάζει στο αναγνωστικό της κοινό,  μεταξύ των οποίων: "Χριστουγεννιάτικα διηγήματα" του Αλέξανδρου  Παπαδιαμάντη,"1984" του Τζωρτζ Όργουελ, "Οι Κοζάκοι" του Λέων  Τολστόι, "Του έρωτα και της σκιάς" της Ιζαμπέλ Αλιέντε και  "Ελληνιστές, η Ελλάδα δεν τους πληγώνει" της Αμαλίας Νεγρεπόντη. Το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο βοήθημα για τους νέους αναγνώστες,  αλλά και για τους εκπαιδευτικούς.  Στον πρόλογο του βιβλίου η συγγραφέας  γράφει χαρακτηριστικά: "Η λογοτεχνία ήταν μια από τις μεγάλες μου αγάπες παιδιόθεν. Με ταξίδευε σε τόπους αλαργινούς κι ονειρεμένους. Μέσω της γνώριζα τόπους και ανθρώπους. Χαιρόμουν για τα πετάγματα της νιότης τους, οσμιζόμουν τα πανεύοσμα άνθη της ψυχής τους, ψηλαφούσα  την αυτοθυσιαστική αγάπη που ακτινοβολούσε τη χάρη του Θεού. Γευόμουν  ταυτόχρονα τις γεμάτες πνευματική αρχοντιά και ευωχία σελίδες κάποιων  μεγάλων λογοτεχνών. Ιδιαιτέρως, με συγκινούσαν τα βιβλία που είχαν  σχέση με τις χαμένες πατρίδες.  Πού να 'ξερα τότε!"                     Λυσάνδρου, Ζήνα Η Ζήνα Λυσάνδρου Παναγίδη γεννήθηκε το 1955, στην κωμόπολη του Λευκονοίκου, της κατεχόμενης επαρχίας Αμμοχώστου. Αποφοίτησε το 1973 από το Γυμνάσιο Λευκονοίκου και το 1977, από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών.  Το 1993, με υποτροφία της κυπριακής κυβέρνησης πήρε  το Μάστερ της (ΜSc) στην Εκπαιδευτική Διοίκηση και Πολιτική  από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Άλμπανι.  Υπηρέτησε με απόσπαση στο Υπουργείο Παιδείας και  Πολιτισμού της Κύπρου, στο Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων  της Υπουργού Κλαίρης Αγγελίδου. Επίσης είναι Πολιτιστικός  Λειτουργός του Δήμου Λευκονοίκου.  Το 1997 εξελέγη Επαρχιακή Γραμματέας της Γυναικείας Οργάνωσης  του ΔΗ.ΣΥ. (Γ.Ο.ΔΗ.ΣΥ) Αμμοχώστου, με έντονη πολιτική, κοινωνική  και πνευματική δράση.  Υπηρετεί ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση της Κύπρου. Είναι παντρεμένη με τον Αριστείδη Παναγίδη, γιο του ήρωα της αγχόνης  Ανδρέα Παναγίδη και έχουν ένα γιο, τον Αντρέα.  Κείμενά της δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ συνεργάζεται  για πολλά χρόνια με το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Έργα της ιδίας: - "Φωνή Πατρίδας", διηγήματα, Έκδοση του Δήμου Λευκονοίκου,  Λευκωσία 1995. - "Τα βιβλία που αγάπησα", παρουσιάσεις βιβλίων,  Μαλλιάρης-Παιδεία, Θεσσαλονίκη 2012. Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ (2012) Τα βιβλία που αγάπησα, Μαλλιάρης Παιδεία

Τα βιβλία που αγάπησα           Ζήνα Λυσάνδρου           Μαλλιάρης Παιδεία, 2012              396 σελ.              ISBN 978-960-457-545-9, [Κυκλοφορεί]              Τιμή € 17,00

Λογοτεχνία - Λόγοι, δοκίμια, διαλέξεις [DDC: 800] Βιβλία και ανάγνωση [DDC: 028]

Το βιβλίο της Κύπριας λογοτέχνιδας αναφέρεται σε 70 περίπου βιβλία που μελέτησε η ίδια και τα παρουσιάζει στο αναγνωστικό της κοινό, μεταξύ των οποίων: "Χριστουγεννιάτικα διηγήματα" του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, "1984" του Τζωρτζ Όργουελ, "Οι Κοζάκοι" του Λέων Τολστόι, "Του έρωτα και της σκιάς" της Ιζαμπέλ Αλιέντε και "Ελληνιστές, η Ελλάδα δεν τους πληγώνει" της Αμαλίας Νεγρεπόντη. Το βιβλίο μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο βοήθημα για τους νέους αναγνώστες, αλλά και για τους εκπαιδευτικούς. Στον πρόλογο του βιβλίου η συγγραφέας γράφει χαρακτηριστικά: "Η λογοτεχνία ήταν μια από τις μεγάλες μου αγάπες παιδιόθεν. Με ταξίδευε σε τόπους αλαργινούς κι ονειρεμένους. Μέσω της γνώριζα τόπους και ανθρώπους. Χαιρόμουν για τα πετάγματα της νιότης τους, οσμιζόμουν τα πανεύοσμα άνθη της ψυχής τους, ψηλαφούσα την αυτοθυσιαστική αγάπη που ακτινοβολούσε τη χάρη του Θεού. Γευόμουν ταυτόχρονα τις γεμάτες πνευματική αρχοντιά και ευωχία σελίδες κάποιων μεγάλων λογοτεχνών. Ιδιαιτέρως, με συγκινούσαν τα βιβλία που είχαν σχέση με τις χαμένες πατρίδες. Πού να 'ξερα τότε!"                                                                        Λυσάνδρου, Ζήνα   Η Ζήνα Λυσάνδρου Παναγίδη γεννήθηκε το 1955, στην κωμόπολη του Λευκονοίκου, της κατεχόμενης επαρχίας Αμμοχώστου. Αποφοίτησε το 1973 από το Γυμνάσιο Λευκονοίκου και το 1977, από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1993, με υποτροφία της κυπριακής κυβέρνησης πήρε το Μάστερ της (ΜSc) στην Εκπαιδευτική Διοίκηση και Πολιτική από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης στο Άλμπανι. Υπηρέτησε με απόσπαση στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κύπρου, στο Γραφείο Δημοσίων Σχέσεων της Υπουργού Κλαίρης Αγγελίδου. Επίσης είναι Πολιτιστικός Λειτουργός του Δήμου Λευκονοίκου. Το 1997 εξελέγη Επαρχιακή Γραμματέας της Γυναικείας Οργάνωσης του ΔΗ.ΣΥ. (Γ.Ο.ΔΗ.ΣΥ) Αμμοχώστου, με έντονη πολιτική, κοινωνική και πνευματική δράση. Υπηρίτεί ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση της Κύπρου. Είναι παντρεμένη με τον Αριστείδη Παναγίδη, γιο του ήρωα της αγχόνης Ανδρέα Παναγίδη και έχουν ένα γιο, τον Αντρέα. Κείμενά της δημοσιεύονται σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ συνεργάζεται για πολλά χρόνια με το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Έργα της ιδίας: - "Φωνή Πατρίδας", διηγήματα, Έκδοση του Δήμου Λευκονοίκου, Λευκωσία 1995. - "Τα βιβλία που αγάπησα", παρουσιάσεις βιβλίων, Μαλλιάρης-Παιδεία, Θεσσαλονίκη 2012.   Τίτλοι στη βάση Βιβλιονέτ (2012) Τα βιβλία που αγάπησα, Μαλλιάρης Παιδεία

Συνέχεια Παρουσίασης Βιβλίου "Ταξιδιωτικές Περιπλανήσεις" της Κίκας Ολυμπίου

Το 2008 ήλθε η ώρα της Αμερικής. Εδώ η συγγραφέας θυμάται την «Καλύβα του μπαρμπα- Θωμά» και τις μαγικές στιγμές που της χάρισε το «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν». «Οι φωτισμένοι ουρανοξύστες του Μανχάταν μας υποδέχονται μ’ όλη τη φαντασμαγορική τους φωτοχυσία». Πρώτη εντύπωση: οι τεράστιες λεωφόροι μα και ο ενθουσιασμός για την ευκολία με την οποία μπορείς να περπατήσεις αυτή την πόλη των εκατομμυρίων. Στο Μπροντγουέι  απόλαυσαν το μιούζικαλ “Mamma Mia” και περπάτησαν στην «Times Square» στις 11 το βράδυ μέσα στη φωτοπλημμύρα.

Times Square

 Τους ξαφνιάζει η ευγένεια, ο αυθορμητισμός και η απλότητα του κόσμου. Ανεβαίνουν στο «Empire State Building» με τους 110  ορόφους του και κατευθύνονται προς το Άγαλμα της Ελευθερίας και το «Ellis Island», όπου παρακολουθούν μέσα από τις φωτογραφίες την ιστορία του νησιού. Για τη συγγραφέα η Νέα Υόρκη δημιουργεί το αίσθημα της οικειότητας. 

Σέντραλ Παρκ

Απολαμβάνουν το Σέντραλ Παρκ και φέρνουν στο μυαλό τους τον Τζον Λένον, ενώ στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης  ανυπομονούν να γνωρίσουν τη συλλογή «Censola», και νιώθουν σαν να βλέπουν «κάποιο συμπατριώτη τους σε ξένο τόπο». Συγκινούνται, ακόμη, και με τους βυζαντινούς δίσκους της Λάμπουσας που βρίσκονται εδώ.

Στη συνέχεια, κατευθύνονται οδικώς προς την Ουάσινγκτον μέσα από τη Φιλαδέλφεια, τη Βαλτιμόρη και το Ατλάντικ Σίτυ. «Ευρύχωρη και πράσινη, ήρεμη, αποπνέοντας μια αριστοκρατική γαλήνη, χωρίς τους ουρανοξύστες και τη νευρώδη δραστηριότητα της Νέας Υόρκης, αυτή την εικόνα διατηρώ από την ομοσπονδιακή πρωτεύουσα των Η.Π.Α., την Ουάσινγκτον», ξεκινά την αφήγησή της η συγγραφέας.  

Στην Ουάσινγκτον που είναι «μια πόλη χωρίς ιστορικό παρελθόν, που προσπάθησε να το δημιουργήσει με τον αρχαίο ελληνικό ρυθμό που κυριαρχεί παντού», την εντυπωσιάζουν η πρακτικότητα και η συμμετρία στον σχεδιασμό της πόλης, τα μνημεία του Ρούσβελτ, του Λίνκολν,

                                                            

     Τάφος Τζων Κέννεντι

                                                                    του Ουάσινγκτον, αλλά κυρίως το Πολιτιστικό Κέντρο Τεχνών Τζον Κένεντι και το Κοιμητήριο  Άρλιγκτον,όπου αναπαύεται η τραγική μορφή του δολοφονηθέντος προέδρου.

Επιπλέον, επισκέπτονται την Τζωρτζτάουν, τη γραφική συνοικία με τα παλιά αριστοκρατικά σπίτια, και μπροστά στο μνημείο του Λίνκολν θυμάται την ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ «I have a dream».

Η περιήγηση στην αμερικανική ήπειρο συνεχίζεται με τους καταρράχτες του Νιαγάρα  και φτάνει στο Τορόντο.

Το πιο γνωστό αρχιτεκτονικό μνημείο του Τορόντο είναι ο πύργος CN που υψώνεται 533 μ. από το έδαφος.

Περνούν από την ελληνική συνοικία και ενθουσιάζονται με τις ελληνικές επιγραφές, επισκέπτονται το πολυκατάστημα Eaton’s και τη λίμνη Οντάριο, όπου η βροχή τούς αναγκάζει να επιστρέψουν στο ξενοδοχείο.  

Στο τέλος του ταξιδιού, η Κίκα Ολυμπίου καταλήγει: «Τη θαύμασα και την αγάπησα την Αμερική. Θα’θελα, όμως, να ζήσω για πάντα εκεί; Πιάνω τον εαυτό μου να αναρωτιέται. Όχι. Όχι τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις που είδα. Ίσως σε κάποια μικρή, απομονωμένη πόλη της, απ’ αυτές που μοιάζουν ξεχασμένες από θεούς κι ανθρώπους, εκεί όπου η ζωή κυλάει ατάραχα ομοιόμορφη, μακριά από την πολυβασανισμένη ζωή της Ανατολικής Μεσογείου. Και πάλι ίσως…».

Λιαστά χταπόδια στο Πλωμάρι 

Μετά το Πάσχα στη Λέσβο, ξεκινά η κρουαζιέρα το 2009 στη Μεσόγειο, το Αιγαίο Πέλαγος και τον Εύξεινο Πόντο. Σημειώνει η συγγραφέας: «Ξεκινώ σήμερα για ένα ταξίδι που χρόνια ονειρευόμουν, μα που δεν ήλπιζα πως θα μπορούσα να πραγματοποιήσω ποτέ. Κι όμως, να’ μαι που ξεκινώ για εκεί, όπου για αιώνες άνθησε ο ελληνικός πολιτισμός. Για εκεί όπου οι Αργοναύτες αναζήτησαν το χρυσόμαλλο δέρας. Εκεί, όπου ο Ορέστης ξαναβρήκε τη χαμένη του αδελφή. Εκεί, όπου Έλληνες έμποροι οραματίστηκαν την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Ξεκινώ για τη Μαύρη Θάλασσα».

Ηλιοβασίλεμα στη Μαύρη Θάλασσα

Οία

Το ταξίδι ξεκινά από το Σορέντο, όπου σύμφωνα με τη μυθολογία εκεί στους καταπράσινους λόφους κάθονταν οι σειρήνες και μάγευαν με το τραγούδι τους, τους ναυτικούς. Από τη Σαντορίνη, με το ηλιοβασίλεμα της Οίας, 
φτάνουν στο Κουσάντασι, τη Νέα Έφεσο, όπου θυμούνται την Αιολική γη και την Προς Εφεσίους Επιστολή του Απ. Παύλου, ενώ στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης, όλα φωτίζουν για το ελληνικό παρελθόν της, παρά την προσπάθεια των ξεναγών να το αποσιωπήσουν.

Γλάροι στο Αιγαίο

 Ακολουθεί η Χίος, όπου αυθόρμητα θυμούνται τη «Χιώτισσα» του Βασίλη Μιχαηλίδη, εκκλησιάζονται ακολούθως στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, σταματούν στη Σινώπη, «μια μικρή, επαρχιακή, νωθρή, τουρκική πόλη στο βορειότερο σημείο της τουρκικής ευξείνειας ακτής». Μπαίνοντας μέσα στο μικρό Μουσείο της πόλης «αναπνέουμε Ελλάδα». Ήταν πρωτεύουσα του Μιθριδάτη και πατρίδα του Διογένη, όπου ζούσαν μερικές χιλιάδες Έλληνες.

Επόμενος σταθμός η Γιάλτα η ξακουστή. 

Γιάλτα

«Αυτόν τον πανέμορφο τόπο διάλεξαν οι νικητές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, Ρούσβελτ, Τσόρτσιλ και Στάλιν για να συναντηθούν και να μοιράσουν τον κόσμο».

Άποψη της Γιάλτας

Εδώ επισκέπτονται το σπίτι του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Άντον Τσέχοφ, το παλάτι Αλούπκα, το παλάτι Λιβάδεια 

Παλάτι Λιβάδεια

στο οποίο η βασιλική οικογένεια της Ρωσίας, του τελευταίου Τσάρου, του Νικόλαου του Β΄, έμεινε μόνο τέσσερις φορές, ενώ τη Γιάλτα την ανακάλυψε ο τσάρος Αλέξανδρος Β΄ και από τότε έγινε η θερινή πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας.

Μετά τη Γιάλτα, ακολουθεί η Σεβαστούπολη στην οποία με ειδική συμφωνία ο ρωσικός στόλος της Μαύρης Θάλασσας σταθμεύει εκεί. 

Σήμερα, είναι μια όμορφη ανοικοδομημένη πόλη που δεν θυμίζει τίποτα από τις καταστροφές που υπέστη στο παρελθόν. Στο Μουσείο Πανόραμα φαίνεται η πολιορκία και η άμυνα της Πόλης από τους Αγγλογάλλους το 1855 στη διάρκεια του Κριμαϊκού Πολέμου. Το πιο αξιοθέατο στη Σεβαστούπολη για τους Έλληνες εκδρομείς είναι τα ερείπια της αρχαίας Χερσονήσου, 

Αρχαίο Θέατρο Χερσονήσου

Αρχαία Χερσώνα

 ο μεγαλοπρεπής ναός του Αγίου Βλαδιμήρου τιμά τη Σεβαστούπολη ως λίκνο του Ρωσικού Ορθόδοξου Χριστιανισμού, μια που εδώ τον 9^ο αιώνα ο πρίγκιπας Βλαδίμηρος ασπάστηκε τον Χριστιανισμό.

«Και να την που προβάλλει  μπροστά μας, πανέμορφη μέσα στο ηλιόφωτο, καλοκαιρινό πρωινό, αυτή για την οποία κυρίως ξεκινήσαμε τ’ ωραίο ταξίδι». Οδησσός! Μια καινούργια πόλη 200 μόνο χρόνων, δημιούργημα της Μεγάλης Αικατερίνης θεωρείται «το μαργαριτάρι της Μαύρης Θάλασσας».

Σκάλα Ποτέμκιν

Εδώ εξορίστηκε για λίγο ο αγαπημένος ποιητής Πούσκιν, το μνημείο του οποίου υψώνεται μπροστά από το Δημαρχείο με τη νεοκλασική πρόσοψη. Από τα ωραιότερα κτήρια της Οδησσού είναι το θέατρο Όπερας και Μπαλέτου, κτισμένο το 1837 από Βιεννέζους αρχιτέκτονες, ενώ εντύπωση τους προκαλεί και η Σκάλα Ποτέμκιν που κτίστηκε το 1840 σαν μια μεγαλοπρεπής είσοδος από τη θάλασσα στην πόλη.

Μουσείο Φιλικής Εταιρείας

 «Μα εκεί που η καρδιά μας κτυπά συγκινημένη, εκεί όπου με άκρα ευλάβεια και σιωπή μπαίνουμε, είναι το μικρό, ασήμαντο εξωτερικά, απέριττο σπίτι της Φιλικής Εταιρείας».

Τελευταίος σταθμός τους η Βάρνα της Βουλγαρίας, το διάσημο θέρετρο. Κτισμένη και αυτή από Έλληνες, της φέρνει στον νου τους πολέμους των Βουλγάρων για τη Μακεδονία,, τον Βουλγαροκτόνο και τους τυφλωμένους Βουλγάρους, «Τα Μυστικά του Βάλτου» και την Πηνελόπη Δέλτα.

Στο ένατο κεφάλαιο, η συγγραφέας μάς ταξιδεύει στο μαγικό Πιεστάνυ της Σλοβακίας, 

Πιεστάνυ

ένα θεραπευτήριο στο κέντρο μιας πανέμορφης, καταπράσινης, γαλήνιας φύσης, όπου απολαμβάνεις ηρεμία, αναζωογόνηση και ανανέωση. Απέχει δυο ώρες από τη Βιέννη και έχει παράδοση στις ιαματικές πηγές από τον 16^ο αιώνα.

Η βασίλισσα Σίσυ

Το 2011 η Κίκα Ολυμπίου επισκέπτεται γι’ άλλη μια φορά τη Γερμανία, μετά από 16 χρόνια από το πρώτο της ταξίδι. Άλλαξαν πολλά πράγματα από τότε. «Άλλαξαν, άραγε και οι άνθρωποι;», διερωτάται η συγγραφέας. Στο Μουσείο της Περγάμου, όπως και σε όλο το Νησί των Μουσείων, γίνονται έργα ανακαίνισης. Η περιήγηση στο όμορφο Βερολίνο ξεκινά με μια κρουαζιέρα στον ποταμό Σπρέε. 

Ακολουθεί η Πύλη του Βραδεμβούργου, το 

Μνημείο του      Ολοκαυτώματος για τους Εβραίους,

το τείχος του Βερολίνου που γκρεμίστηκε στις 9 Νοεμβρίου του 1989, καλυμμένο με ζωηρά γκράφιτι. 

Σπίτι της Λογοτεχνίας

Μια λάτρης, όμως, των βιβλίων, δεν θα μπορούσε να μην επισκεφθεί το σπίτι της λογοτεχνίας, «ένα ωραίο παλιό αρχοντικό του 1889, κέντρο λογοτεχνίας, εκθέσεων, συμποσίων, διαλέξεων, συζητήσεων. Και μέσα ένας δροσερός κήπος, συντροφιές κουβεντιάζουν ήσυχα. Χωρίς άλλο και για βιβλία».

Ακολουθεί  το βραδινό κονσέρτο με Μπραμς και Μότσαρτ στον Καθεδρικό Ναό, το Dom, κι η σκέψη πετά και πάλι στον Σεφέρη με τις «υπέρογκες αρχιτεκτονικές». 

Σε απόσταση 30 χμ. από το Βερολίνο βρίσκεται το Πότσνταμ «μέσα σ’ ένα καταπράσινο, ειδυλλιακό περιβάλλον, πλάι στον ποταμό Χάβελ, μπορεί να προσφέρει στον επισκέπτη όχι μόνο την ομορφιά του παρόντος του αλλά και μια ευκαιρία αναπόλησης του παρελθόντος».

 Η χρυσή εποχή του Πότσνταμ υπήρξε η περίοδος της βασιλείας του Φρειδερίκου Β΄, που με την αγάπη του για τις καλές τέχνες και το διάβασμα, ως γνήσιος εκπρόσωπος της «φωτισμένης δεσποτείας», κατέστησε το Πότσνταμ, μια επιβλητική βασιλική πόλη, ένα έργο τέχνης,

Σανσουσί

 με κορυφαίο ανάμεσα στα οικοδομήματα το Σανσουσί, σε στυλ ροκοκό.

Δρέσδη

Η Κίκα Ολυμπίου το ομολογεί ότι αυτό το ταξίδι το έκανε για να επισκεφθεί τη Δρέσδη, τη «Φλωρεντία του Έλβα», ένα ζωντανό μουσείο. Απόλαυσε τη δίωρη κρουαζιέρα στον Έλβα.

 Μετά τη Δρέσδη ακολουθεί η Λειψία, "το μικρό Παρίσι" όπου γευματίζουν σε ένα εστιατόριο που ήταν η αγαπημένη ταβέρνα του Γκαίτε, όταν ως φοιτητής έτρωγε εδώ. Το Πανεπιστήμιό της είναι πολύ παλιό, όπως και η βιβλιοθήκη με εκατομμύρια τόμους βιβλία. 

Λειψία

Η Λειψία μάς είναι γνωστή από τα φοιτητικά μας χρόνια ως εκδοτικό κέντρο με δεκάδες εκδοτικούς οίκους και βιβλιοπωλεία. Εδώ, επίσης, στην γοτθική εκκλησία του Αγίου Θωμά, ο Λούθηρος εισήγαγε τη μεταρρύθμιση στη Σαξονία, αλλά και ο Μπαχ διηύθυνε τη διάσημη παιδική χορωδία του και για 27 ολόκληρα χρόνια έψαλλε και έπαιζε το εκκλησιαστικό όργανο, «γοητεύοντας τους πιστούς με τη μουσική του».

Αξίζει να τονίσουμε ότι εδώ ξεκίνησε το φθινόπωρο του 1989 η "ειρηνική επανάσταση" των πολιτών της Λ.Δ.Γ, που με βασικό σύνθημα "Εμείς είμαστε ο λαός" συνέβαλε στην πτώση του καθεστώτος.

Είσοδος στα Γιουνιβέρσαλ Στούντιος

Το 2011 η συγγραφέας έκανε και δεύτερο πλουν στην Αμερική. Αυτή τη φορά στη Δυτική Ακτή.

Σάντα Μόνικα

 Γιατί; Προσπαθεί να βρει τους λόγους που την ελκύουν, αλλά είναι πάρα πολλοί. «Ξέρω μόνο ότι αυτός ο νέος κόσμος με τραβάει ακαταμάχητα». Φιλοσοφεί για τη ζωή μας στην Κύπρο σε σύγκριση με τις δυο βδομάδες που έζησε στην Αμερική που ήταν «ήταν ένα διάλειμμα από τη δυστυχία που βιώνουμε στο δύσμοιρο νησί μας». «Ποια μοίρα μας έταξε να γεννηθούμε σ’ αυτό τον βασανισμένο τόπο;», διερωτάται. 

Υπογραφές αστέρων
Υπογραφή Πίτερ Οτούλ

Η περιπλάνησή τους ξεκίνησε από την «Πόλη των Αγγέλων», το Λος Άντζελες. Εκτός από το Χόλυγουντ, τη Λεωφόρο των Αστέρων

Το αστέρι του Άντονυ Πέρκινς

 και τα Γιουνιβέρσαλ Στούντιος, επισκέφθηκαν και δύο εξαιρετικά πολιτιστικά κέντρα, του Πωλ Γκετύ  και του Χάντινγτον.

Μετά από μια δεκάωρη διαδρομή με θέα τις ακτές του Ειρηνικού, φτάνουν στο Σαν Φρανσίσκο, μια από τις ωραιότερες πόλεις που έχει δει η συγγραφέας. 

Άποψη του Σαν Φρανσίσκο

Παντού υπάρχει η ανάμνηση του μεγάλου σεισμού του 1906 με τρεις χιλιάδες θύματα, ενώ μεγάλο μέρος της πόλης καταστράφηκε, λόγω της πυρκαγιάς που ακολούθησε. Ανάμεσα στα κτήρια που επισκέφτηκαν είναι και το Δημαρχείο, η Συμφωνική Ορχήστρα, η Όπερα, 

Όπερα

και το Κτήριο των Παλαιμάχων, όπου το 1945 υπογράφτηκε ο Καταστατικός Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών. Απόλαυσαν υπέροχο ψάρι στην «Προκυμαία του ψαρά», ενώ απέναντι είναι οι περίφημες φυλακές του Αλκατράζ.

Σπίτια στο Σαν Φρανσίσκο

Ασφαλώς, το σήμα κατατεθέν της πόλης είναι η Γέφυρα της Χρυσής Πύλης, 

Golden gate Bridge

και η κινέζικη συνοικία, η μεγαλύτερη εκτός Κίνας. Η εκδρομή τελειώνει με επίσκεψη στο Λας Βέγκας και το Γραντ Κάνυον.    

Ασφαλώς, τα ταξίδια δεν τελειώνουν ποτέ. Εύχομαι στην καλή μου φίλη Κίκα Ολυμπίου να της χαρίζει ο Θεός υγεία και δύναμη για να συνεχίσει να ταξιδεύει και να μας χαρίζει τα υπέροχα ταξιδιωτικά της κείμενα. Τελικά, η Κίκα Ολυμπίου είναι όντως homo touristicus.

Προσθήκη λεζάντας

Όπερα του Σαν Φρανσίσκο

Σαν Φρανσίσκο