Κάποιες σκέψεις για τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας

Νίκο Αναστασιάδη

Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη

Φιλολόγου, MSc

Η περηφανής νίκη του Νίκου Αναστασιάδη στις εκλογές της 24^ηςΦεβρουαρίου 2013, μας χαροποίησε ιδιαίτερα, γιατί τον αγαπάμε και τον εμπιστευόμαστε για τις ικανότητές του και την αξία του. Σ' αυτή τη συγκυρία, που οι μυλόπετρες της οικονομίας είναι έτοιμες να αλέσουν τα όποια υπολείμματα αξιοπρέπειας έχουν απομείνει σε χιλιάδες συμπατριώτες μας, ο μόνος πολιτικός άνδρας που μπορεί να μας βγάλει από την άβυσσο της οικονομικής δυσπραγίας είναι ο Νίκος Αναστασιάδης.

Με το κύρος που απολαμβάνει στην Ευρώπη, τις γέφυρες που έχει κτίσει για τόσα χρόνια με σκληρή δουλειά, επιμονή και υπομονή, με το προφίλ του ήθους, της αξιοπιστίας και της εντιμότητας, έχουμε την πεποίθηση ότι θα συνομιλεί με τους άλλους ευρωπαίους ηγέτες σε ισότιμη βάση και θα πείθει με επιχειρήματα για τα δίκαιά μας.

Αναντίλεκτα, πέρα από τη συνεισφορά του Δημοκρατικού Συναγερμού, η νίκη οφείλεται, και πρέπει να είμαστε ευγνώμονες, στο Δημοκρατικό Κόμμα, και ιδιαιτέρως στον Πρόεδρό του Μάριο Κάρογιαν και σε άλλα επώνυμα και μη στελέχη, όπως και στην πλειοψηφία της ηγεσίας και των μελών του Ευρωπαϊκού κόμματος, των Οικολόγων κ.α., οι οποίοι στάθηκαν σε όσα μας ενώνουν και αφουγκράστηκαν την κρισιμότητα των καιρών.

Προσωπικά, πιστεύω, ότι χωρίς τη βοήθεια του Θεού δεν γίνεται τίποτα. Ο κ. Σταύρος Μαλάς, ως έγκριτος επιστήμονας, αξίζει τον σεβασμό μας για τον αγώνα που έδωσε. Αυτή, όμως, ήταν η ώρα του Νίκου Αναστασιάδη. Αυτή ήταν η νίκη των ελεύθερων ανθρώπων. Αυτή ήταν η νίκη της Δημοκρατίας.

Της Δημοκρατίας που υψώνει το ανθρώπινο πρόσωπο, που είναι ένας τρόπος ζωής, ένα "modus vivendi". Της Δημοκρατίας που πρέπει οι λειτουργοί της να έχουν «τάλαντο», «πολιτική εμπειρία», «έμπνευση» και «υψηλό ήθος». Της Δημοκρατίας που συμβάλλει στο «ζην» και στο «ευ ζην» των πολιτών της.

Στην εποχή μας έχει προκύψει πρωτόφαντη δυσχέρεια για την πραγμάτωσή της. Πιστεύω ότι με όλα αυτά τα προβλήματα, την εξαθλίωση, την ανεργία, τα συσσίτια, κ.α΄., συρρικνώνεται η προσωπική ελευθερία των πολιτών, και η δημοκρατία είναι ανάπηρη. Ναρκοθετείται. Πνέει τα λοίσθια. Γι' αυτό και ο νέος Πρόεδρος αναλαμβάνει έναν τιτάνιο αγώνα. Πρέπει να ανέβει ξανά η Δημοκρατία στο βάθρο που της αξίζει.

Περιμένουμε πολλά από τον νέο Πρόεδρο, και για την αναθέρμανση της οικονομίας και για τη διαχείριση του κυπριακού, αλλά και για την αναβάθμιση της δημοκρατίας. Εδώ που φτάσαμε, χωλαίνει σε πολλά σημεία το κράτος. Θέλει ριζικές αλλαγές, τομές, αλλαγή σε κατεστημένες νοοτροπίες, που μόνο ένας ρηξικέλευθος ηγέτης με ευρεία λαϊκή εντολή, όπως ο Νίκος Αναστασιάδης, μπορεί να πετύχει.

Πιστεύουμε ότι διακρίνεται και για τον δυναμισμό και την οξύνοια και την ευθυκρισία του. Έχει αίσθημα ευθύνης και αυταπάρνησης, έχει πολιτική παιδεία, ξέρει να σέβεται τον άλλο, τον «έτερο», γιατί τον χαρακτηρίζει το ήθος του ανθρωπισμού.

Εμείς, δεν έχουμε τίποτα άλλο να προσθέσουμε, παρά μόνο να ευχηθούμε να τον φωτίσει ο Θεός να επιλέξει τους πιο άξιους συνεργάτες και να ανασκουμπωθούν, γιατί «οι καιροί ου μενετοί». Κι αυτό το γνωρίζει, καλύτερα από όλους μας, ο νέος Πρόεδρός μας! Γι' αυτό του ευχόμαστε κάθε επιτυχία.

Αγαπητέ Κύριε Στάλιν: Η αλληλογραφία δύο μεγάλων ηγετών

Διάσκεψη της Γιάλτας (4/2/1945 - 11/2/1945) », 11 Φεβρουαρίου 2013

Επιστήμες / Εκδόσεις    Susan Butler 

Επί εξήντα χρόνια η αλληλογραφία ανάμεσα στον Φράνκλιν Ρούσβελτ και τον Γιόζεφ Στάλιν κατά τη διάρκεια του πολέμου παρέμενε στην αφάνεια. Το Αγαπητέ Κύριε Στάλιν είναι το πρώτο βιβλίο που περιλαμβάνει όλα τα μηνύματα όπως τα είχε γράψει ο Ρούσβελτ, καθώς και όλα τα μηνύματα του Στάλιν, όπως τα διάβασε ο Ρούσβελτ. Η υψίστης ιστορικής σημασίας επιστολογραφία των δύο ισχυρότερων ανδρών του κόσμου την περίοδο εκείνη, ενδεικτική της ανθρώπινης φύσης, θα αιχμαλωτίσει όλους όσοι επιθυμούν να γνωρίζουν το πώς κέρδισαν οι Σύμμαχοι το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Την περίοδο εκείνη η αλληλογραφία ήταν απόρρητη -μόνον ο Ρούσβελτ, ο Στάλιν και οι στενοί συνεργάτες τους γνώριζαν την ύπαρξή της— και εκτενής: λίγο περισσότερα από τριακόσια μηνύματα. Τα μηνύματα στέλνονταν τηλεγραφικώς και συχνά παραφράζονταν, προκειμένου να διασφαλιστεί το απόρρητο. Σε ορισμένες περιπτώσεις, ο ένας από τους ηγέτες του κόσμου επέλεγε κάποιον σημαντικό αξιωματούχο, όπως ήταν ο Harry Hopkins, για να παραδώσει αυτοπροσώπως στον άλλον ένα μήνυμα.

Τα θέματα που θίγονται στα μηνύματα περιλαμβάνουν αποστολές πολεμικού εξοπλισμού των ΗΠΑ, τις εξοπλιστικές ανάγκες της Σοβιετικής Ένωσης και στρατηγικές αποφάσεις στον πόλεμο εναντίον του Χίτλερ και των συμμάχων του. Υπάρχουν πολλά μηνύματα που αφορούν την πρόοδο του πολέμου και την ημερομηνία της απόβασης στη Νορμανδία, την τύχη της Πολωνίας, που ενδιέφερε ιδιαίτερα τους δύο άνδρες, τους όρους της συνθηκολόγησης, το ρόλο και τις εξουσίες του Συμβουλίου Ασφαλείας, καθώς και τη σύνθεση της Γενικής Συνέλευσης. Ο Φράνκλιν Ρούσβελτ έστειλε το πρώτο μήνυμά του τον Ιούλιο του 1941. Η ανταλλαγή μηνυμάτων συνεχίστηκε μέχρι τον αιφνίδιο θάνατο του Ρούσβελτ, τον Απρίλιο του 1945.

Το παρελθόν των δύο ηγετών ήταν εντελώς διαφορετικό. 0 Ρούσβελτ ήταν μέλος μιας από τις πλέον διαπρεπείς αμερικανικές οικογένειες, μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη μέσα σε έναν κόσμο πλούτου και κουλτούρας, όπως ένα χαϊδεμένο μοναχοπαίδι, και σπούδασε στη Σχολή Groton, στο Κολέγιο Harvard και στο Πανε­πιστήμιο Columbia. Παντρεύτηκε τη μακρινή εξαδέλφη του Έλινορ Ρούσβελτ, την ανιψιά του Προέδρου Θίοντορ Ρούσβελτ, και ανήλθε σταθερά σε υψηλά αξιώματα της εθνικής και της διεθνούς πολιτικής λόγω της ισχυρής προσωπικότητάς του και της ευφυΐας του, παρά το γεγονός ότι είχε προσβληθεί από πολιομυελίτιδα.

Η μητέρα του Στάλιν ήταν αγρότισσα και ο πατέρας του ένας μέθυσος υποδηματοποιός, ο οποίος έχασε τη ζωή του κατά τη διάρκεια ενός καβγά. 0 ίδιος ο Στάλιν γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γεωργία, στη δημοκρατία που είχε δημιουργηθεί στα νότια σύνορα της ΕΣΣΔ. Μικρός είχε πάθει ευλογιά, η οποία είχε αφήσει τα ίχνη της στο πρόσωπο του. Υπέφερε πιθανώς από σηψαιμία, με αποτέλεσμα την ατροφία στο αριστερό του χέρι, ενώ έπασχε από ραιβοποδία, που προκαλούσε εμφανή προβλήματα στο βάδισμά του. Η μνήμη του ήταν εκπληκτική. Έγινε επαναστάτης ενώ σπούδαζε με υποτροφία, αποβλήθηκε, επέζησε στη φυλακή και την εξορία, βοήθησε στην ίδρυση και στην έκδοση της Pravda, τράβηξε την προσοχή του Λένιν και το 1922 έγινε γενικός γραμματέας.

Το 1924, όταν πέθανε ο Λένιν, ο Στάλιν ήταν ένα από τα επτά μέλη του Πολιτικού Γραφείου, Αργότερα τέσσερα από αυτά τα μέλη εκτελέστηκαν, αφού πρώτα εξαναγκάστηκαν να ομολογήσουν ότι ήταν προδότες στις αποκαλούμενες δίκες-παρωδία, ένα δε μέλος αυτοκτόνησε. Τελευταίος έχασε τη ζωή του ο Λέων Τρότσκι, ο οποίος δολοφονήθηκε στο Μεξικό το 1940. Το 1941 ο Στάλιν κυβερνούσε ήδη τη Σοβιετική Ένωση επί δώδεκα χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου είχε επιβάλει τον κολεκτιβισμό και τη βιομηχανοποίηση της ΕΣΣΔ. η οποία είχε εξελιχθεί σε υπερδύναμη, εξολοθρεύοντας μεθοδικά όποιον τολμούσε να σταθεί στο δρόμο του, ακόμη και φίλους του που είχαν αποκτήσει μεγάλη ισχύ. Μπορούσε να γίνει ιδιαίτερα αβρός, αλλά κυβερνούσε διά του φόβου.

Ο Ρούσβελτ ήταν ένας άνθρωπος που διακρινόταν για την πειθώ, την προσωπική γοητεία και τις φιλελεύθερες αντιλήψεις του. Αναζητούσε ιδέες και συμβούλους, απολάμβανε το μεταξύ τους συναγωνισμό και διαμόρφωνε την προσωπική άποψή του. Έπειθε με μεγάλη δεξιοτεχνία τους άλλους για την ορθότητα της άποψής του. 0 πρόεδρος ήταν αποφασισμένος να οικοδομήσει μια ισοβαρή σχέση, να κατανοήσει και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του Στάλιν. Πέτυχε σε ένα μεγάλο βαθμό το στόχο του, και οι επιστολές αυτές φανερώνουν το σημείο μέχρι το οποίο έφθασε.

Τα μηνύματα του Ρούσβελτ αποκαλύπτουν τις ιδέες του για τη διαμόρφωση του μεταπολεμικού κόσμου, τον επιμελημένο σχεδιασμό που κατέστησε δυνατή την εξέλιξη των ηνωμένων εθνών που πολεμούσαν τη Γερμανία και την Ιαπωνία στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών (ο Ρούσβελτ ήταν ο άνθρωπος που συνέλαβε την ονομασία), με σκοπό τη διατήρηση της ειρήνης.

Τα μηνύματα του Στάλιν αποκαλύπτουν τους φόβους του για μια ισχυρή Γερμανία, την επιμονή του για μια υποτελή Πολωνία, την αποδοχή αλλά και τις επιφυλάξεις του για τα Ηνωμένα Έθνη, καθώς και τον ενδόμυχο φόβο του για μια ενδεχόμενη προδοσία εκ μέρους του Ρούσβελτ και του Τσώρτσιλ. όπως είχε κάνει ο Χίτλερ, με την υπογραφή ξεχωριστής συνθήκης με τη Γερμανία.

Θα ήταν ίσως αναμενόμενο να έχει ήδη δημοσιευτεί το σύνολο των μηνυμάτων που αντάλλαξαν αυτοί οι δύο παγκόσμιοι ηγέτες, αλλά μετά το θάνατο του Ρούσβελτ και την επικράτηση του Ψυχρού Πολέμου το τελευταίο που θα ήθελε κανείς να διαβάσει ήταν το πώς ο Ρούσβελτ είχε βοηθήσει τη Σοβιετική Ένωση να νικήσει τη Γερμανία.

Η αλληλογραφία αποκαλύπτει τις προσωπικότητες, καθώς και την πολιτική γραμμή των Ρούσβελτ και Στάλιν. ‘Οπως διαπιστώνουμε, ο Ρούσβελτ είχε επίγνωση της δυσπιστίας και της καχυποψίας του Στάλιν απέναντι στους ξένους. Αυτή ήταν μια δυσπιστία που είχε διαποτίσει τη ρωσική κοινωνία, και ο Ρούσβελτ δεν έκανε καμία προσπάθεια να την αντιμετωπίσει. Στα μηνύματα του Ρούσβελτ προς τον Στάλιν υπάρχει μια ευδιάκριτη προδιάθεση. Ο Ρούσβελτ είναι σταθερά φιλικός. Τον επαινεί και τον κολακεύει, μερικές φορές ακόμη και σε βάρος του Τσώρτσιλ. Καθώς ο πόλεμος εξελίσσεται και εκείνος αποστασιοποιείται από τον Τσώρτσιλ, καθησυχάζει εξ αποστάσεως τον Στάλιν. Ξεπερνά τα συνήθη όρια, αγνοώντας τις συμβουλές πολλών κυβερνητικών αξιωματούχων, που επέκριναν τη διαλλακτική στάση του, επειδή ήταν αποφασισμένος να σφυρηλατήσει μια σχέση ανάμεσα στις δύο χώρες που θα υπήρχε και μετά τον πόλεμο.

Η αλληλεξάρτηση των κρατών ήταν ένα από τα θεμελιώδη πιστεύω τού Ρούσβελτ. Όπως είχε δηλώσει πολύ πριν κάνει την εμφάνισή του σε εθνικό επίπεδο, «Ο πολιτισμός μας Θα επιβιώσει μόνον αν εμείς, καθένας ξεχωριστά, συνειδητοποιήσουμε την προσωπική ευθύνη μας και την εξάρτησή μας από τον υπόλοιπο κόσμο».

Από την αλληλογραφία γίνεται ξεκάθαρο ότι. καθώς ο Ρούσβελτ οργάνωνε την είσοδο της Αμερικής στον πόλεμο, σχεδίαζε την ειρήνη που θα ακολουθούσε. «Αυτό που κυρίως καθιστούσε ξεχωριστό τον Ρούσβελτ ήταν το εκπληκτικό ένστικτο του για το μέλλον», έγραψε ο Arthur Schlesinger, Jr., «η εξαιρετική ικανότητα ανταπόκρισης στις νέες τάσεις της εποχής του».

Τίτλος: Αγαπητέ κύριε Στάλιν

Τιτλος πρωτότυπου: Dear Mr Stalin

Συγγραφέας – Συντελεστές: Γιόζεφ Στάλιν-Φραγκλίνος Ρούζβελτ

Μετάφραση: Γιάννης Καστανάρας

Εκδότης: Γκοβόστης

ISBN: 960-446-040-3

Έκδοση: 1905

Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο

Σχήμα: 15 Χ 23 εκ.

Σελίδες: 480

 

Μοναχοπαίδι: Το «πολύτιμο» παιδί!

14 Φεβρουαρίου, 2013 — vatopaidifriend5

Ισχύουν, άραγε, όλα αυτά τα κλισέ που θέλουν τα μοναχοπαίδια κακομαθημένα, εγωκεντρικά και ακοινώνητα; Και πώς πρέπει να χειριστούμε το μονάκριβό μας, ώστε να εξελιχθεί σε έναν ισορροπημένο ενήλικο;

Πριν από μερικές δεκαετίες, στη γενιά των γονιών μας, οι οικογένειες μ’ ένα παιδί ήταν ελάχιστες, και μάλιστα η απόκτηση ενός και μόνο παιδιού σπάνια ήταν ζήτημα επιλογής.

Ένα παιδί είχαν συνήθως τα ζευγάρια που δεν προλάβαιναν ή δεν μπορούσαν να αποκτήσουν δεύτερο, τρίτο ή τέταρτο.

Έτσι, η έκφραση μοναχοπαίδι κατέληξε με αρνητική σημασία, καθώς τα παιδιά αυτά θεωρούνταν κακομαθημένα, ίσως και «προβληματικά».

Σήμερα, όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει, καθώς ολοένα και περισσότερα ζευγάρια επιλέγουν να αποκτήσουν ένα μόνο παιδί, επειδή πιθανώς θεωρούν ότι θα μπορέσουν να το μεγαλώσουν καλύτερα απ’ ό,τι αν είχαν περισσότερα.

Γιατί στις μέρες μας συναντάμε όλο και περισσότερες οικογένειες μ’ ένα παιδί;

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχουν κανόνες για το πόσα παιδιά θα πρέπει να έχει ένα ζευγάρι, γιατί τελικά δεν παίζει ρόλο μόνο το μέγεθος της οικογένειας για το πόσο καλά θα λειτουργεί, αλλά και οι σχέσεις και η δυναμική που αναπτύσσονται μέσα της. Πάντως οι οικογένειες μ’ ένα παιδί είναι ένα ολοένα και συχνότερο φαινόμενο επειδή:

-Έχουν αλλάξει οι ρόλοι των δύο φύλων στην οικογένεια. Η γυναίκα καλείται σήμερα να αναλάβει και επαγγελματικό ρόλο, εκτός του ρόλου της συντρόφου και της μητέρας, με αποτέλεσμα να διαθέτει πλέον περιορισμένο χρόνο για την ανατροφή των παιδιών.

-Η γυναίκα δίνει έμφαση στις σπουδές της και στην επαγγελματική της αποκατάσταση,με αποτέλεσμα να αποφασίζει να παντρευτεί και να κάνει παιδιά σε μεγαλύτερη ηλικία, γεγονός που μειώνει το περιθώριο για την απόκτηση περισσότερων παιδιών.

-Έχουν αυξηθεί οι οικονομικές απαιτήσεις για την ανατροφή ενός παιδιού.

-Έχει αυξηθεί ο αριθμός των διαζυγίων (συχνά μετά από λίγα χρόνια γάμου), αλλά και των μονογονεϊκών οικογενειών, όπου κατά κανόνα δεν ευνοείται η απόκτηση περισσότερων παιδιών.

Δεν είναι όλα τα μοναχοπαίδια το ίδιο

Όπως βέβαια και όλες οι οικογένειες που μεγαλώνουν μοναχοπαίδι. Απλώς, όπως και για πολλές άλλες «κατηγορίες» ανθρώπων έτσι και για τα μοναχοπαίδια, υπάρχουν κάποια στερεότυπα που διαμορφώνουν μια παγιωμένη και κοινή αντίληψη που έχουμε γι’ αυτά. Έτσι, τείνουμε να θεωρούμε ότι ένα μοναχοπαίδι είναι εξ ορισμού κακομαθημένο, προνομιούχο, εγωκεντρικό, ακοινώνητο, ανώριμο, επιθετικό, μοναχικό, υπερευαίσθητο, ότι αρρωσταίνει πιο εύκολα, κ.ά. Δεν μπορούμε όμως να βγάζουμε τόσο γενικά συμπεράσματα, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι δυνατόν όλοι οι άνθρωποι που μεγάλωσαν χωρίς αδέρφια να είναι ίδιοι. Μπορεί, δηλαδή, ένα μοναχοπαίδι να είναι υπερπροστατευμένο, να νιώθει μεγάλη μοναξιά, να είναι κακομαθημένο, φοβισμένο, θαρραλέο, υπεύθυνο, ανεύθυνο κλπ., αλλά μπορεί να μην έχει και κανένα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Όλα αυτά εξαρτώνται από την προσωπικότητα των γονιών και του παιδιού και από τους λόγους για τους οποίους δεν υπήρξε άλλο παιδί. Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι αυτοί οι γενικοί χαρακτηρισμοί είναι αυθαίρετοι και συχνά λανθασμένοι.

Σε τι διαφέρουν, τελικά, τα μοναχοπαίδια από τα άλλα παιδιά;

Οι επιστημονικές έρευνες που έχουν γίνει σχετικά με τα μοναχοπαίδια, μας πληροφορούν ότι:

-Τα παιδιά αυτά υστερούν κατά μέσο όρο ως προς τις κοινωνικές τους δεξιότητες και τηνκοινωνικότητα. Αυτό, σύμφωνα με τους ειδικούς, εξηγείται, καθώς η ποιότητα της σχέσης μεταξύ αδερφών αποτελεί προγνωστικό δείκτη κοινωνικής προσαρμογής, οπότε η απουσία αυτής της σχέσης και των εμπειριών (π.χ. να μοιράζονται από την αγάπη και την προσοχή των γονιών τους, μέχρι τα χρήματα της οικογένειας) που αναπτύσσονται μέσα σε αυτή από τα πρώτα χρόνια της ζωής του παιδιού μπορεί να μειώνει τις δυνατότητες της μετέπειτα κοινωνικής και διαπροσωπικής προσαρμογής του παιδιού.

-Τα μοναχοπαίδια παρουσιάζουν υψηλότερα ποσοστά άγχους και διαπροσωπικής εξάρτησης.

-Τα μοναχοπαίδια, όπως και τα πρωτότοκα παιδιά, έχουν λιγότερο καλή φυσική κατάστασηκαι μειωμένες αθλητικές επιδόσεις σε σχέση με τα υστερότοκα παιδιά. Αλλά έχουν υψηλότερη νοητική και ακαδημαϊκή επίδοση έναντι των υστερότοκων.

- Πρόσφατες έρευνες έδειξαν πως τα μοναχοπαίδια έχουν αρκετά υψηλό μορφωτικό επίπεδο. Αυτό συμβαίνει, πρώτον, γιατί απολαμβάνουν περισσότερες παροχές και, δεύτερον, γιατί έρχονται περισσότερο σε επαφή με ενηλίκους, γεγονός που τα βοηθάει να ωριμάσουν και γρηγορότερα. Επίσης, το γεγονός ότι ασχολούνται περισσότερο με τον εαυτό τους (διαβάζουν μόνα τους ή παίζουν κάποιο μουσικό όργανο) βοηθά πολύ στην προσωπική τους εξέλιξη.

Πόσο τους λείπει τελικά ένα αδερφάκι;

Κάθε μοναχοπαίδι που μεγαλώνει με τους δύο ή -ακόμα περισσότερο- με τον ένα γονιό θα είχε ανάγκη από έναν αδερφό ή αδερφή στο πρόσωπο του οποίου θα έβρισκε ένα σύμμαχο μέσα στην οικογένεια, κάποιον για να επαναστατήσουν μαζί απέναντι στους γονείς και στο μέλλον να μοιραστούν τα όποια προβλήματα και τις υποχρεώσεις που θα προκύψουν στην οικογένεια. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι τα μοναχοπαίδια είναι δυστυχισμένα, στερημένα ή νιώθουν πολύ έντονα την έλλειψη. Ανάλογα με τις συνθήκες (π.χ. αν μεγαλώνουν πολύ κοντά στα ξαδέρφια τους ή μόνα τους), την προσωπικότητά τους (π.χ. αν είναι εξωστρεφή ή εσωστρεφή) αλλά και την προσωπικότητα και τη σχέση των γονιών τους (π.χ. αν είναι υπερπροστατευτικοί ή πιο φιλελεύθεροι) τα παιδιά μπορεί να νιώθουν μοναξιά ή να μην τους λείπει καθόλου ένας αδερφός ή αδερφή.

Μοναχοπαίδια: Οδηγίες χρήσης  

- Βοηθήστε το να κοινωνικοποιηθεί: Αν το παιδί έρχεται σε επαφή μόνο με ενήλικους, κινδυνεύει να δυσκολευτεί να συνεννοηθεί με άλλα παιδιά, να μην μπορεί να μοιραστεί τίποτα, να νομίζει ότι οι επιθυμίες του θα ικανοποιούνται αυτόματα από όλους. Καλές ευκαιρίες να κοινωνικοποιηθεί είναι ο παιδικός σταθμός, η κατασκήνωση και βέβαια η παρέα με άλλα παιδιά.

- Τα παιδιά χρειάζονται όρια, το μοναχοπαίδι επίσης: Το να μη λέμε «όχι» σ’ ένα παιδί δεν είναι ένδειξη αγάπης, αλλά αδυναμία μας να αρνηθούμε. Έτσι κι αλλιώς, το παιδί θα ακούσει πολλά «όχι» στη ζωή του και είναι σκόπιμο να είναι προετοιμασμένο γι’ αυτό.

- Μάθετέ το να σέβεται την προσωπικότητα των άλλων παιδιών: Και επίσης να λύνει τις διαφωνίες του ήρεμα και ειρηνικά, καθώς και να βοηθάει τα άλλα παιδιά όταν αυτά το έχουν ανάγκη.

- Δεν πρέπει να επενδύουμε όλα τα όνειρα και τις ελπίδες μας στο παιδί μας: Το φορτίο είναι βαρύ γι’ αυτό. Επιπλέον, κινδυνεύουμε να αποκτήσουμε ένα πολύ καταπιεσμένο παιδί.

- Βοηθήστε το να παίρνει πρωτοβουλίες: Να αποκτήσει ευθύνες και να κάνει τα δικά του λάθη. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να το προστατεύουμε υπερβολικά (ούτε βέβαια και να το αφήνουμε χωρίς όρια), να αποφεύγουμε να το υπηρετούμε (π.χ. να μαζεύουμε τα παιχνίδια ή το δωμάτιό του), αλλά και να το κατευθύνουμε συνέχεια. Όλοι, ακόμη και τα παιδιά, μαθαίνουμε από τα λάθη και τις αποτυχίες μας.

- Απελευθερώστε το: Είναι φυσικό όταν υπάρχει ένα και μοναδικό παιδί οι γονείς να έχουν περισσότερες απαιτήσεις από αυτό, με αποτέλεσμα το παιδί να κουράζεται. Γι’ αυτό, οι γονείς θα πρέπει να κόψουν από νωρίς τον ομφάλιο λώρο, να το απελευθερώσουν, να το χειραφετήσουν, ώστε να μη γίνει ένας «υπερπροστατευμένος» ενήλικος.

- Μάθετέ του να μοιράζεται: Το μοίρασμα είναι μια κοινωνική ικανότητα που τα παιδιά πρέπει να μάθουν από νωρίς. Γι’ αυτό, μάθετέ του να μοιράζεται όχι μόνο το χρόνο και την προσοχή του, αλλά και υλικά πράγματα.

Με τη συνεργασία της Κατερίνας Αγγελή (κλινική ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια γνωσιακής-συμπεριφοριστικής προσέγγισης).

Πηγή:imommy.gr

Share this:

Υπερκινητικά παιδιά

12 Φεβρουαρίου, 2013 — vatopaidifriend5

Κατεβαίνουν την τσουλήθρα με το κεφάλι, τρέχουν πάνω κάτω στους διαδρόμους του σούπερ μάρκετ με ταχύτητα σπρίντερ, και ακόμη κι όταν κάθονται στο τραπέζι για να φάνε, κουνούν διαρκώς χέρια, πόδια και κεφάλι σα να έχουν μπει σε μια αόρατη πρίζα

Αυτό που ευθύνεται για τη συμπεριφορά τους δεν είναι η κακή ανατροφή, ούτε ο σκληρός τους χαρακτήρας.

Ο υπαίτιος ονομάζεται διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητα (ΔΕΠΥ), και προτιμάει τα αγόρια τρεις φορές περισσότερο από τα κορίτσια.

Η διαταραχή αυτή εμφανίζεται κυρίως στα πρωτότοκα παιδιά, καθώς και σε εκείνα με γονείς υπερκινητικούς, αλκοολικούς ή με άλλες διαταραχές.

Τα βασικά χαρακτηριστικά ενός παιδιού με αυτή τη διαταραχή είναι η υπερκινητικότητα, που μπορεί να την παρουσιάζει και κατά τη διάρκεια του ύπνου, η παρορμητικότητα, που το ωθεί να αντιδρά εκρηκτικά, και η ελλειμματική προσοχή, δηλαδή η αδυναμία να παραμείνει συγκεντρωμένο σε κάτι για πολλή ώρα. Το υπερκινητικό παιδί συχνά δεν ολοκληρώνει τις εργασίες που ξεκινάει, ενώ συνήθως έχει δυσκολία συγκέντρωσης για μεγάλο χρονικό διάστημα σε μια δραστηριότητα, καθώς και στη μελέτη.

Για να διαγνωστεί διαταραχή, δεν είναι απαραίτητο το παιδί να έχει και τα τρία προηγούμενα χαρακτηριστικά, αλλά πρέπει τα συμπτώματα να παρουσιάζονται σε δύο τουλάχιστον διαφορετικές συνθήκες (π.χ. στο σπίτι και στο σχολείο). Από την άλλη αν το παιδί έχει υποστεί ένα τραυματικό γεγονός στην οικογένεια (π.χ. διαζύγιο, απώλεια συναισθηματικής υποστήριξης κ.λπ.), είναι πολύ φυσικό για κάποιο διάστημα να εκδηλώνει ορισμένα ή ακόμη και όλα τα συμπτώματα της διαταραχής, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως είναι και υπερκινητικό.

Πού οφείλεται;
Κύρια αιτία της υπερκινητικότητας θεωρείται η κληρονομικότητα. Πέρα από αυτήν, όμως, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που μπορούν να την προκαλέσουν, όπως μια δυσκολία ή ένα πρόβλημα στον τοκετό (π.χ. αν το μωρό έμεινε για λίγο χωρίς οξυγόνο) ή κάποιες επιληπτικές κρίσεις κατά τη βρεφική ηλικία. Η υπερκινητικότητα γίνεται αντιληπτή στα πρώτα παιδικά χρόνια, ωστόσο ασφαλής διάγνωση μπορεί να γίνει στην ηλικία των πέντε ή έξι ετών. Οι έρευνες έχουν δείξει ότι τα υπερκινητικά παιδιά ως μωρά ήταν υπερβολικά ανήσυχα, έκλαιγαν συνεχώς, είχαν κολικούς, παρουσίαζαν προβλήματα στον ύπνο και στο φαγητό. Το σύνδρομο εξελίσσεται μέχρι την εφηβεία ή ακόμη και την αρχή της ενήλικης ζωής. Αρκετά από τα παιδιά το κουβαλούν μέχρι τα εφηβικά τους χρόνια, το ποσοστό όμως πέφτει κατακόρυφα μετά την ενηλικίωσή τους, όπου μόνο το 8% συνεχίζει να έχει τη διαταραχή.
Είναι πολύ βασικό η διάγνωση να γίνει όσο πιο έγκαιρα γίνεται, ώστε το παιδί να μην αρχίσει να νιώθει περιθωριακό στο σχολείο, ή δημιουργήσει μαθησιακά κενά και τελικά αντιμετωπιστεί ως ο «κακός μαθητής».
«Το περιβάλλον αντιμετωπίζει ένα παιδί με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητας, ως ενοχλητικό», επισημαίνει η κ. Μαρέικε Στέεμαν-Κοκκαλίδου, πτυχιούχος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Άμστερνταμ, εξειδικευμένη στην παιδική ηλικία και στην υποστήριξη γονέων. «Η δύστροπη και ανυπάκουη συμπεριφορά του συχνά κάνει τους γονείς του να απελπίζονται. Το υπερκινητικό παιδί δεν κάθεται ποτέ, φαίνεται να μην ακούει και δεν αντιδράει σε οδηγίες και ενδείξεις, δίνοντας την εικόνα ενός παιδιού απείθαρχου και αναξιόπιστου. Γι’ αυτό, οι γύρω του συνήθως προσπαθούν να “διορθώσουν” τη συμπεριφορά του με διαταγές: “σταμάτα”, “κάτσε καλά”, “μη μιλάς”. Όμως, μια τέτοια αυταρχική αντιμετώπιση έχει τελικά τα αντίθετα αποτελέσματα. Το παιδί αντί για κατανόηση θα εισπράττει όλο και περισσότερο απόρριψη από γονείς και συνομηλίκους. Συνέπεια; Να αναπτυχθεί μια αρνητική εξέλιξη διαπαιδαγώγησης και κοινωνικοποίησης, κάτι που θα συμβάλει στην αύξηση της προβληματικής του συμπεριφοράς».

Αντιμετώπιση
Η έγκαιρη διάγνωση, αλλά και η σωστή θεραπεία από τους κατάλληλους ειδικούς είναι τα μόνα «όπλα» κατά της διαταραχής αυτής. Έρευνες έχουν δείξει ότι τα περισσότερα παιδιά στα οποία έγινε έγκαιρη διάγνωση παρουσίασαν βελτίωση και πολύ καλή προσαρμογή. Ο ειδικός που θα κάνει τη διάγνωση πρέπει να είναι ψυχολόγος ή παιδοψυχίατρος και κύριο μέλημά του θα πρέπει να είναι η συνεργασία με τους γονείς του. Αυτό που πρέπει να επισημάνουμε είναι πως κάθε περίπτωση είναι ξεχωριστή και απαιτεί διαφορετικό τρόπο θεραπείας. Ο ψυχολόγος θα πρέπει να λάβει υπόψη του το χαρακτήρα, την ηλικία του παιδιού, τις ατομικές του ανάγκες, το οικογενειακό του αλλά και το κοινωνικό του περιβάλλον.
Οι γνωσιακές συμπεριφορικές μέθοδοι θεωρούνται η πλέον κατάλληλη θεραπεία για τα υπερκινητικά παιδιά. Είναι στην ουσία «ασκήσεις» που τα βοηθούν να εκπαιδευτούν σε νέους τρόπους συμπεριφοράς. Με διάφορες τεχνικές ο ψυχοθεραπευτής μαθαίνει στο παιδί να συγκεντρώνεται και να ελέγχει τις αντιδράσεις του. Σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνται φάρμακα που διεγείρουν το κεντρικό νευρικό σύστημα, αλλά η θεραπεία αυτή είναι καλύτερο να χρησιμοποιείται μόνο ως ύστατη λύση, με μεγάλη προσοχή και πάντα με ιατρική παρακολούθηση.

Πρακτικές συμβουλές
Είναι σημαντικό για το υπερκινητικό παιδί να ζει σε σταθερό και ήρεμο περιβάλλον. Γι’ αυτό:
- Οι χώροι του σπιτιού πρέπει να είναι τακτοποιημένοι, η επίπλωση και τα χρώματα να εκπέμπουν ηρεμία. Το παιδί πρέπει να έχει μια δική του γωνιά, όπου να μπορεί να κάθεται χωρίς να το ενοχλούν.
- Τα προσωπικά του είδη θα πρέπει να βρίσκονται πάντα σε συγκεκριμένο σημείο, καθώς και το γραφείο του, ώστε να μελετά ανενόχλητο.
- Επιβραβεύστε το όταν φέρεται καλά. Όταν κάνει αταξίες ή έρχεστε σε διαμάχη μαζί του, πείτε με λίγα λόγια και ξεκάθαρα γιατί δεν επιτρέπεται αυτό και φροντίστε η τιμωρία να είναι ελαφριά, να μη διαρκεί πολλή ώρα, αλλά να τηρείται με συνέπεια.
- Οι κανόνες πρέπει να είναι απλοί και σαφείς για δουλειές όπως, αλλά φροντίστε να του δίνετε μια εντολή κάθε φορά, γιατί αλλιώς μπορεί να μπερδευτεί και να αποσυντονιστεί.
- Να το υποστηρίζετε πάντα και να του δείχνετε την αγάπη σας με πράξεις και λόγια και βέβαια να το ακούτε προσεκτικά όταν σας μιλάει.
- Προσφέρετε στο παιδί αρκετές δυνατότητες για παιχνίδι και για δραστηριότητες έξω από το σπίτι, ώστε να εκτονώνει την ενέργειά του.
- Βεβαιωθείτε ότι εσείς και ο σύντροφός σας ακολουθείτε την ίδια «γραμμή» σε ό,τι αφορά τη διαπαιδαγώγησή του και ότι είστε συνεπείς στη στάση σας.

Με τη συνεργασία της Μαρέικε Στέεμαν-Κοκκαλίδου (ψυχολόγος στο Κέντρο Υποστήριξης Γονέων-www.kyg.gr).

Πηγή:imommy - kids.in.gr 

Share this:

• Twitter
• Facebook1

Νικηφόρος Βρεττάκος: ο Απόστολος της αγάπης

8 Φεβρουαρίου, 2013 — vatopaidifriend5

κ. Χαράς Τυπάλδου – Αντωνίου, φιλολόγου

Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως

θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα

ρυακάκι που μουρμουρίζει.

Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα

στους γαλάζιους διαδρόμους

συναντήσω αγγέλους, θα τους

μιλήσω ελληνικά, επειδή

δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε

μεταξύ τους με μουσική.

Ν. Βρεττάκου: «Η ελληνική γλώσσα».

Συμπληρώνονται φέτος εκατό χρόνια από τη γέννηση του ποιητή και πεζογράφου Νικηφόρου Βρεττάκου, ο οποίος γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά του χρόνια στις Κροκεές της Λακωνίας.

Μία επαρχία «πνευματικά άνυδρη» δεν εμπόδισε ωστόσο το μικρό αγόρι να αρχίσει να γράφει ποιήματα, χωρίς ακόμη να καταλαβαίνει τι ήταν αυτό που ήθελε να κάνει.

Σε ηλικία δέκα ετών έγραφε με κάρβουνο στίχους πάνω στα παντζούρια του σπιτιού του. «Ο Νικηφόρος μουντζουρώνει τα παντζούρια», φώναζε η μικρότερη αδερφή του. «Ας’ τον να μουντζουρώνει», ήταν η απάντηση του καλού πατέρα. Στο βορινό παράθυρο της σάλας πίσω άπ’ το παραθυρόφυλλο ειχε γράψει:

Αυτά εγώ τα έγραφα την

έκτην Ιουλίου

ώρα επτά που βράδιαζεν

με δύσιν του ηλίου.

Ο χρόνος σκούπισε προσεκτικά αυτούς τους απλοϊκούς στίχους, έμεινε μόνο η χρονολογία, χαραγμένη όπως ήταν μ’ ένα μικρό σουγιά: «1922». Αποτέλεσαν όμως, όπως αποδείχτηκε, την απαρχή της μοίρας του.

Εμφανίζεται στα γράμματα το 1929 σε ηλικία μόλις δεκαεπτά ετών, με την πρωτόλεια ποιητική συλλογή «Κάτω από σκιές και φώτα». Την ίδια εποχή η οικογένειά του, οικονομικά κατεστραμμένη, αναγκάζεται να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Λόγω των οικονομικών δυσχερειών δε σπούδασε στο Πανεπιστήμιο, αλλά σταδιοδρόμησε ως δημόσιος υπάλληλος. Αρχίζουν τα δύσκολα χρόνια για τον ποιητή. «Η ζωή με σφυροκοπούσε, ένιωθα σά να ‘φυγα από την πολιτεία και να ‘ρθα στην ερημιά. Ένιωθα σαν το χαμένο καράβι στο πέλαγος», έχει πει. Δουλεύει σκληρά, αλλάζοντας πολλών ειδών επαγγέλματα, κυρίως μετά το 1945 οπότε απολύθηκε από το Δημόσιο. Από εργάτης σε εργοστάσιο μέχρι υπάλληλος στην Ένωση Εκτελωνιστών, εργάζεται σ’ ένα ανήλιο χαμηλοτάβανο μεσοπάτωμα, πάντοτε με το φως του ηλεκτρικού, προσπαθώντας να κλείσει τους λογαριασμούς με τους οποίους δεν ειχε ποτέ καλή σχέση. Ο πενιχρός μισθός του τον υποχρέωνε συχνά να χρεώνεται μικροποσά που σπάνια είχε τη δυνατότητα να επιστρέψει. Σ’ αυτό το διάστημα συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά της εποχής γράφοντας άρθρα, κυρίως πολιτιστικά.

Μετά το 1967 δεν υποχωρεί στον πειρασμό του επικούρειου «λάθε βιώσας» αλλά δίνει μάχη με σκόρπια ποιήματα και μανιφέστα. Αυτοεξορίζεται πρώτα στην Ελβετία και κατόπιν στην Ιταλία όπου μία πολύμηνη ασθένεια τον καθηλώνει σε νοσοκομείο του Παλέρμο. Το 1974 επιστρέφει στην Ελλάδα. Από τότε ξαναγυρίζει συχνά στη γενέθλια γή του, στην Πλούμιτσα, ένα αετοχώρι του Ταϋγέτου κοντά στις Κροκεές. «Εκεί με βλέπει η χλόη, με ακούει το χώμα, γνωρίζω τρεις λέξεις ανέμου», γράφει στο ποίημά του «Επιστροφές». Ήταν φαίνεται γραφτό να αφήσει εκεί και την τελευταία του πνοή μέσα στις μυρωδιές του βουνού που τραγούδησε και αγάπησε όσο άλλος κανείς, προκαλώντας μεγάλη συγκίνηση στους συμπατριώτες του που τόσο τον τιμούσαν και αγαπούσαν. «Κατέβηκε στη σιγή των αιώνων» στις 4 Αυγούστου 1991 χτυπημένος από οξύ εγκεφαλικό επεισόδιο, νωρίς το πρωί της Κυριακής. Τάφηκε στην αγαπημένη του Πλούμιτσα.

Ο Ν. Βρεττάκος πέρασε μία ζωή πλούσια σε δοκιμασίες και αγώνες, πλούσια σε δημιουργία και ποίηση. Ειχε κερδίσει την αγάπη του κόσμου και την αναγνώριση των ειδικών. Τιμήθηκε με δύο Κρατικά βραβεία (1941 και 1956). Το 1976 τιμήθηκε με το βραβείο Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ στις 10 Φεβρουαρίου 1988 «εισήλθε» στο Ανώτατο Πνευματικό Ίδρυμα της χώρας, στην Ακαδημία Αθηνών. Τα συναισθήματα που του προκάλεσε η ύπατη αυτή εκλογή του παρέμειναν απλά, ανθρώπινα, μετρημένα. Μόνο συγκίνηση. «Η Ακαδημία είναι ένα ορόσημο, το τέλος μιας πολύ δύσκολης εποχής. Ούτε το προγραμμάτισα, ούτε το σκέφτηκα ποτέ», έλεγε. Και το μόνο το οποίο τον απασχολούσε ήταν πως να μην απομακρυνθούν από κοντά του οι απλοί άνθρωποι, την επαφή με τους οποίους ειχε πάντα ανάγκη. Όμως επίσης τον απασχολούσε και το να φανεί χρήσιμος στην εσωτερική αναβάθμιση του ανώτατου Πνευματικού Ιδρύματος της χώρας.

Αν δε ‘μου δίνες την ποίηση,

Κύριε,

δε θα’ χα τίποτα

για να ζήσω.

Αυτά τα χωράφια

δε θα’ ταν δικά μου.

Λοιπόν πως σου φαίνονται;

Είδες

τα στάχυα μου, Κύριε;

Είδες τ’ αμπέλια μου;

Είδες τι όμορφα που πέφτει

το φως

στις γαλήνιες κοιλάδες μου;

Κι έχω ακόμη καιρό.

Δεν ξεχέρσωσα

όλο το χώρο μου, Κύριε.

Ωστόσο δεν ξοδεύω

τον ήλιο σου άδικα.

Δεν πετώ ουτε ψίχουλο

απ’ ό,τι μου δίνεις

Ν. Βρεττάκου:

Αν μου δίνες την ποίηση, Κύριε

Ο Ν. Βρεττάκος διένυσε την απόσταση από την ορεινή Πλούμιτσα μέχρι την Αθήνα, από την ιδιότητα του κακοπληρωμένου γραφιά σ’ ένα ανήλιαγο γραφείο στον Πειραιά μέχρι την αίγλη του Ακαδημαϊκού, χωρίς καθόλου να αλλάξει. Η πίστη του στον άνθρωπο, στο θείο, στην ποίηση, στην ειρήνη, η στράτευσή του σε αγώνες κοινωνικούς, ηθικούς, εθνικούς, σφυρηλατήθηκαν με την πάροδο των χρόνων. Έγιναν ρυτίδες στο γαλήνιο και ευγενικό πρόσωπό του. Στίχοι γεμάτοι φως, με λόγο διαυγή, κατανοητό, έτοιμοι λες να τραγουδηθούν από έφηβους που έχουν ανάγκη στηρίγματος και αισιοδοξίας, Η ποίηση ήταν γι’ αυτόν από την αρχή «λόγος που απευθύνεται στον άλλο άνθρωπο». Χωρίς αγωνιώδεις αισθητικές αναζητήσεις, μακριά από συρμούς, ο Ν. Βρεττάκος πίστευε στην καθημερινότητα του ποιητικού λόγου, στο «να μιλήσουμε απλά» του Γιώργου Σεφέρη. Τα έργα του ποτέ δεν έβαλαν φραγμό, ερμητικότητα, στον αμύητο αναγνώστη. Στο κείμενό του «Εξομολόγηση στον αναγνώστη» γραμμένο το 1964 ως προλογικό σημείωμα σε μία εκλογή ποιημάτων γράφει: «Στην ποίηση αυτή, λοιπόν από σιγά σιγά και χωρίς να το καταλάβω, έδωσα την ψυχή μου. Και χωρίς να είμαι βέβαιος ότι είμαι ποιητής, ξέρω τώρα πως δεν είμαι τίποτα άλλο».

Κύριε, περισσεύουν

τα πολλά σου αστέρια.

Γνοιάστηκες για πολλά

λουλούδια κι’ έφτιαξες

τον ήλιο και το φεγγάρι.

Και μές στο νερό

έβαλες, Κύριε, πολύ φως.

Δεν χρειάζονταν όλα.

Σκέφτηκες ίσως

πως ο κόσμος σου

δε θα φωτίζονταν απ’ αλλού

και σκόρπισες

και ασώτεψες.

Δεν υπολόγισες την αγάπη.

Ν. Βρεττάκου: Απ’το παράθυρο

Παρά το γεγονός ότι η βιωματική του πορεία τον ανάγκασε να συνειδητοποιήσει από πολύ ενωρίς τη σκληρή και ανελέητη πραγματικότητα, παρά το γεγονός ότι τα εφηβικά του όνειρα διαψεύστηκαν, ο ποιητής δεν χάνει την πίστη του στον άνθρωπο. Αγκαλιάζει με συμπάθεια και αγάπη τους ανθρώπους και την ίδια τη ζωή την οποία δέχεται ως «μέγα καλό και πρώτο». Συγκινείται από τις καθημερινές μικροχαρές και λύπες και προσεγγίζει τη ζωή των απλών ανθρώπων σαν κάτι το ιδεώδες, εξωραΐζοντάς τους στη φαντασία του. Έτσι γεφυρώνεται το χάσμα ανάμεσα στην αγάπη και στη διαμαρτυρία και έτσι οι δύο αυτές αντιθετικές τάσεις εξισορροπούνται στη διαλεκτική σχέση μύθου -πραγματικότητας. Η απαισιοδοξία ως διέξοδος, η απόγνωση και η διαμαρτυρία (πολλές φορές δικαιολογημένη) μετασχηματίζονται τελικά σ’ ένα γαλήνιο ανθρωπισμό. Η αγάπη για τη φύση ως πηγή ομορφιάς και αισιοδοξίας και η καθολική αγάπη που αγκαλιάζει όλο τον κόσμο φαίνεται εν τέλει να κυριαρχεί. Με λυρισμό και εικόνες λαϊκής παράδοσης, με μετρική απλότητα και συγκινησιακή αμεσότητα ο ποιητής δηλώνει «ακόμη ο κόσμος είναι όμορφος».

Κατά το Μάριο Βίτι, κριτικό της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, η διαμαρτυρία εναντίον της αδικίας βοήθησε τον ποιητή να ξεπεράσει την κατάθλιψη και να ανακαλύψει την ομορφιά της φύσης, να γίνει ο απόστολος της αγάπης μέσα σε μία ανθρωπότητα βασανισμένη και ο ειρηνιστής που θα παρηγορήσει τους συνανθρώπους του ανάμεσα σε λαούς που αλληλοσπαράσσονται.

Οι ποιητικές του δημιουργίες αριθμούνται σε δεκάδες. Αλλά και ως πεζογράφος ο Ν. Βρεττάκος εμφανίζεται βαθυστόχαστα προβληματισμένος έχοντας συναίσθηση του χρέους του συγγραφέα και της πολιτικοκοινωνικής ευθύνης που φέρει απέναντι στα γεγονότα. Με φραστική σαφήνεια και ενίοτε με τη χρήση αυτοβιογραφικών στοιχείων μας εκθέτει τους προβληματισμούς και τις σκέψεις του, μένοντας πιστός στις αρχές και τα ιδανικά του. Δραστηριοποιήθηκε αξιόλογα επίσης και ως κριτικός λογοτεχνικών έργων. Ξεχωρίζει η εμπεριστατωμένη μελέτη του για το έργο του Ν Γ Καζαντζάκη.

Ο λόγος του ήταν γι’ αυτόν άρρηκτα δεμένος με την εθνική αλήθεια και είχε βαθιά συνείδηση του χρέους των πνευματικών ανθρώπων να στρατευτούν στη σωτηρία του ψυχισμού της Ελλάδας. «Άξιο διάδοχο» των εθνικών μας ποιητών τον αποκάλεσε ο Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών Γιώργος Μερίκας. Και ειχε δίκιο.

«Προσπαθώ όσο γίνεται να ξεπεράσω τη ματαιοδοξία. Πάντως το ότι όταν θα φύγουμε άπ’ αυτόν τον κόσμο δεν θα χάσει τίποτα το Σύμπαν το λαμπρό, όπως λέει ο Β. Ουγκώ, αυτό είναι βέβαιο»

Ν. Βρεττάκος.

Πηγή: Τριμηνιαίο ορθόδοξο χριστιανικό περιοδικό «Η Φανερωμένη», τ. 9ο, Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2012

Το ξεθωριασμένο φουστάνι

6 Φεβρουαρίου, 2013 — vatopaidifriend5

Μία γυναίκα που φορούσε ένα ξεθωριασμένο καρό φουστάνι με το σύζυγό της, ντυμένο με ένα φτωχικό κοστούμι, κατέβηκαν από το τρένο στη Βοστώνη και κατευθύνθηκαν προς το γραφείο του προέδρου του Πανεπιστημίου Harvard. Δεν είχαν ραντεβού.

Η γραμματέας μπορούσε να καταλάβει από την πρώτη στιγμή ότι τέτοιοι επαρχιώτες δεν είχαν καμία δουλειά στο Harvard.

“Θα θέλαμε να δούμε να δούμε τον πρόεδρο” είπε ο άντρας με χαμηλή φωνή.

“Θα είναι απασχολημένος όλη μέρα” απάντησε η γραμματέας κοφτά.

“Θα περιμένουμε” απήντησε η γυναίκα.

Για ώρες η γραμματέας τους αγνοούσε, ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα απογοητευτούν και θα φύγουν.

Καθώς όμως είδε ότι δεν έφευγαν, η γραμματέας αποφάσισε να ενοχλήσει τον πρόεδρο, παρόλο που δεν το ήθελε με τίποτα.

“Ίσως αν τους δείτε για ένα λεπτό, να φύγουν” του είπε!

Εκείνος αναστέναξε με αγανάκτηση και έγνεψε θετικά. Κάποιος τόσο σημαντικός όσο αυτός σίγουρα δεν είχε το χρόνο να δέχεται ανθρώπους ντυμένους με ξεθωριασμένα καρό φουστάνια και φτωχικά κοστούμια. Ο πρόεδρος στράφηκε προς το ζευγάρι με ύφος βλοσυρό και αλαζονικό.

Η γυναίκα του είπε “Είχαμε έναν γιο που φοίτησε στο Πανεπιστήμιό σας για ένα χρόνο. Το αγαπούσε και ήταν πολύ ευτυχισμένος εδώ. Αλλά δυστυχώς πριν από ένα χρόνο σκοτώθηκε απρόσμενα. Ο άντρας μου και εγώ θα θέλαμε να χτίσουμε ένα μνημείο για αυτόν στο χώρο του Πανεπιστημίου.”

Ο πρόεδρος δεν συγκινήθηκε καθόλου. Αντιθέτως εκνευρίστηκε.

“Κυρία μου” απάντησε με αναίδεια “δεν μπορούμε να βάζουμε αγάλματα για κάθε άνθρωπο που φοίτησε στο Harvard και πέθανε. Αν το κάναμε, τότε αυτό το μέρος θα έμοιαζε με νεκροταφείο.”

“Όχι” απάντησε γρήγορα η γυναίκα, “δεν θέλουμε να στήσουμε ένα άγαλμα.

Σκεφτήκαμε να δωρίσουμε ένα κτίριο στο Harvard.”

Ο πρόεδρος γύρισε τα μάτια του. Έριξε μία ματιά στο ξεθωριασμένο καρό φουστάνι και το φτωχικό κοστούμι και φώναξε: “Ένα κτίριο! Έχετε ιδέα πόσο κοστίζει ένα κτίριο; Έχουμε περισσότερα από επτάμισι εκατομμύρια δολάρια σε κτίρια εδώ στο Harvard.”

Για μία στιγμή η γυναίκα έμεινε σιωπηρή. Ο πρόεδρος χαμογέλασε χαιρέκακα.

Ίσως ήρθε η ώρα να τους ξεφορτωθεί. Η γυναίκα στράφηκε προς τον άντρα της και είπε ήρεμα:

“Μόνο τόσα χρειάζονται για να φτιάξει κανείς ένα πανεπιστήμιο; Γιατί δεν φτιάχνουμε το δικό μας τότε;”

Ο σύζυγος έγνεψε θετικά. Το πρόσωπο του προέδρου κιτρίνισε και καταλήφθηκε από σύγχυση.

Ο κύριος και η κυρία Leland Stanford σηκώθηκαν όρθιοι και βγήκαν έξω.

Ταξίδεψαν μέχρι το Palo Alto στην Καλιφόρνια όπου ίδρυσαν το Πανεπιστήμιο που φέρει το όνομά τους, το Πανεπιστήμιο Stanford, στη μνήμη ενός γιού τον οποίο το Harvard είχε ξεχάσει.

Πηγή: isagiastriados.com  

Share this:

• Twitter
• Facebook26
• StumbleU

Το μανιφέστο της χαρούμενης παιδικής ηλικίας

10 Φεβρουαρίου, 2013 — vatopaidifriend5

Από: Ελένη Χαδιαράκου |

Σχολείο, φροντιστήρια, κολυμβητήριο, χορός.. Στην προσπάθεια να τα χωρέσουμε όλα στο πρόγραμμα τελικά καταφέραμε να δημιουργήσουμε μια γενιά από κουρασμένα παιδιά! Μήπως να ρίχναμε λίγο τους ρυθμούς;

Στο βιβλίο του, το «Μανιφέστο της χαρούμενης παιδικής ηλικίας», ο συγγραφέας Καρλ Ονορέ μάς προτρέπει να σώσουμε την παιδική ηλικία από τις υπερβολές του 21ου αιώνα, υπενθυμίζοντας μας τα προτερήματα του slow downing.

«Τα παιδιά είναι ευτυχισμένα όταν είναι απασχολημένα με δραστηριότητες που αγαπούν, αλλά η υπερβολική δραστηριότητα μπορεί να τα κάνει δυστυχισμένα», λέει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Καρλ Ονορέ στο Μανιφέστο της χαρούμενης παιδικής ηλικίας, που έχει μεταφραστεί σε 16 γλώσσες και έχει ήδη γίνει ύμνος του «κινήματος των χαλαρών γονιών».

Για το συγγραφέα, χαλαρός γονιός δεν είναι ο αργός γονιός, είναι εκείνος που καταφέρνει να φέρει αποτέλεσμα στο σωστό χρόνο και με τη σωστή ταχύτητα. Εκείνος που επιλέγει την ποιότητα, την αληθινή και ανθρώπινη επικοινωνία από τις υπερβολικές κοινωνικές σχέσεις.

Για τον Ονορέ, οι χαλαροί γονείς είναι οι ισορροπημένοι γονείς.

Τα παιδιά τους οφείλουν να αγωνιστούν, να πιεστούν για να μάθουν, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι παίρνουν μέρος σε αγώνα ταχύτητας. Οι χαλαροί γονείς, είναι εκείνοι που δίνουν στα παιδιά τους χρόνο και χώρο για να εξερευνήσουν τον κόσμο με τους δικούς τους όρους.

Χαλαροί, αλλά με όρια

Αν και θιασώτης της χαλαρής αντιμετώπισης, ο Καρλ Ονορέ επιμένει πολύ στα όρια. Το «όχι» δεν κάνει ποτέ κακό στα παιδιά. Πολλές φορές οι γονείς διαθέτουν χρόνο, χρήμα κι ενέργεια, ώστε το παιδί να φτιάξει ένα καταπληκτικό βιογραφικό, αλλά είναι μαλθακοί στο θέμα της πειθαρχίας. Είναι πιο εύκολο να λέμε «ναι» σε άλλη μία ώρα Nintendo ή σε ένα ασυγύριστο δωμάτιο. Όμως, τα παιδιά χρειάζονται και πειθαρχία και σταθερότητα. Ο σταθερός έλεγχος, που δεν περιορίζει τις ευκαιρίες για πειραματισμό και επιτρέπει την αυθόρμητη έκφραση, σχετίζεται με την ανεξαρτησία του παιδιού. Πειθαρχία σημαίνει διδασκαλία, όχι τιμωρία. Η σταθερή πειθαρχία που αφορά σημαντικά ζητήματα δεν αποτελεί απειλή για την προσωπικότητα του παιδιού, ίσα-ίσα, είναι μέρος της πορείας του προς την αυτογνωσία.

Οι βασικές αρχές για μια χαρούμενη παιδική ηλικία

Ακούστε και παρατηρήστε τα παιδιά σας. Ένα παιδί δεν είναι εργασιακό πλάνο ή προϊόν, αλλά ούτε τρόπαιο, αγώνας ταχύτητας ή έργο τέχνης. Ένα παιδί είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, που ετοιμάζεται να πρωταγωνιστήσει στη δική του ζωή.

Μην τα επιβαρύνετε με τις δικές σας προσδοκίες. Πολλές φορές, εξηγεί ο Ονορέ, κάτω από ένα πιεστικό πρόγραμμα κρύβονται οι υπερβολικές γονεϊκές προσδοκίες. Τα κρατάμε απασχολημένα για να μην μπλέξουν με κακές παρέες, τα κλείνουμε στο σπίτι για να μην κρυολογήσουν ή χτυπήσουν, τα τρέχουμε στην πισίνα επειδή εμείς δεν μάθαμε ποτέ κολύμπι. Γιατί θα πρέπει κοινωνικά να κάνουμε ό,τι και οι άλλοι; Αν απλά αφήναμε τα παιδιά μας να ανακαλύψουν ποια είναι, χωρίς να τους επιβάλλουμε να γίνουν όπως εμείς θέλουμε; Θα είναι ωραίο να «κοιτούν πίσω» και να θυμούνται μια χαρούμενη παιδική ηλικία.

Δώστε τους ελεύθερο χρόνο. Στην τέλεια εικόνα μιας ισορροπημένης παιδικής ηλικίας, θα έπρεπε το παιδί, αφού ασχοληθεί με το σχολείο του και κάνει τα μαθήματά του, να έχει αρκετό ελεύθερο χρόνο για να παίξει. Όμως, για πολλά παιδιά της εποχής μας η εικόνα αυτή είναι ένα άπιαστο όνειρο, αφού οι εξωσχολικές δραστηριότητες τούς στερούν τον ελεύθερο χρόνο. Τα παιδιά δεν εκφράζουν την ακούρασή τους με λόγια. Τη δείχνουν «όντας αλλού» κατά τη διάρκεια του μαθήματος, είτε αυτό είναι στο σχολείο είτε εκτός αυτού. Βλέπουμε πολλές φορές τα παιδιά να γίνονται αδιάφορα ακόμα και για δραστηριότητες που τους αρέσουν, π.χ. αθλητικές ή καλλιτεχνικές. Τα κουρασμένα παιδιά δεν καταλαβαίνουν, δεν προσπαθούν, δεν σκέφτονται…Αποτέλεσμα; Να μην αναπτύσσουν καμιά σχέση ευχαρίστησης με τη γνώση, η τον αθλητισμό.

Προτρέψτε τα να παίξουν. Το παιχνίδι δεν απελευθερώνει μόνο ενέργεια, αλλά τα βοηθά να αναπτύξουν τις δεξιότητές τους. Το παιχνίδι, μάλιστα, στη φύση είναι ιδιαίτερα βοηθητικό για να αποκτήσουν μια εικόνα του κινδύνου. Μία από τις πρωταρχικές λειτουργίες του παιχνιδιού είναι η προπαρασκευή του παιδιού για την ενηλικίωση. Το καλό παιχνίδι θέτει τις βάσεις για την άρτια ανάπτυξη του παιδιού και καλύπτει ένα μεγάλο εύρος ικανοτήτων, όπως αισθητικές, κινητικές, νοητικές και κοινωνικές. Και βέβαια δεν πρέπει ποτέ να παραβλέπουμε το σημαντικότερο σκοπό αυτής της δραστηριότητας που λέγεται παιχνίδι: την ευχαρίστηση του παιδιού.

Μάθετέ τους να ρισκάρουν. Είναι πολύ δύσκολο για ένα γονιό να αφήσει το παιδί του να εκτεθεί σε κινδύνους. Όταν, όμως, η κατάσταση είναι ελεγχόμενη, το ρίσκο μπορεί να του διδάξει πολλά. Αν δεν το αφήσετε να πέσει, πώς θα ξανασηκωθεί;

Εκπαιδεύστε τα να αγαπούν τη φύση. Αφήστε το παιδί να παίξει στον κήπο, με τα χώματα στο πάρκο, φυτέψτε μαζί του ένα λουλούδι στο μπαλκόνι, παρακινήστε το για έναν Κυριακάτικο περίπατο, εκπαιδεύστε το ώστε να αναγνωρίζει τα φυτά και τα δέντρα. Μην κλείνετε το παιδί στο σπίτι. Αναμφίβολα οι καιροί έχουν αλλάξει και το να αφήνουμε τα παιδιά ελεύθερα να παίζουν έξω εγκυμονεί κινδύνους. Με το να εγκλωβίζονται όμως στο σπίτι, στερούνται πολλά. Εκμεταλλευτείτε τα πάρκα ή τις πλατείες της γειτονιάς σας. Ξαπλώστε παρέα κάτω από ένα δέντρο και απλώς αφουγκραστείτε τους ήχους. Αφήστε στην άκρη φράσεις του τύπου «Θα λερώσεις τα ρούχα σου» (πάρτε μία δεύτερη αλλαξιά μαζί σας) ή «Μην τρέχεις, θα χτυπήσεις» (και ένα φαρμακείο χρειάζεται). Δώστε του τη δυνατότητα να διασκεδάσει και διασκεδάστε κι εσείς μαζί του. Έτσι, όλοι θα ανυπομονείτε για την επόμενη βόλτα σας, εκδρομή ή ταξίδι.

Περιορίστε την τηλεόραση. Με την τηλεόραση, δεν υπάρχει αλληλεπίδραση. Ένα άτομο παρακολουθεί να συμβαίνουν πράγματα έξω από αυτό. Αν δεν μπορείτε να του τη στερήσετε, προσπαθήστε να παρακολουθείτε κάποιες εκπομπές μαζί του, να του εξηγείτε τι συμβαίνει. Μην το αφήνετε να παρακολουθεί ανεξέλεγκτα διαφημίσεις ή εκπομπές για ενηλίκους.

Καθίστε μαζί στο τραπέζι. Μια πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε από τα βρετανικά Πανεπιστήμια του Έσεξ και της Οξφόρδης, σε 40.000 οικογένειες, κατέληξε πως τα παιδιά που μεγαλώνουν σε παραδοσιακές και ευτυχισμένες οικογένειες, έχοντας κοντά τους και τους δύο γονείς τους και τρώγοντας τακτικά μαζί τους, είναι πιθανότερο να έχουν αργότερα ευτυχισμένες ζωές. Συμπέρασμα; Τα παιδιά, περισσότερο από οποιαδήποτε δραστηριότητα, χρειάζονται την οικογενειακή εστία. Και περισσότερο από το στίβο και το εργαστήρι δημιουργικής απασχόλησης, χρειάζονται χρόνο με τους γονείς τους.

Με τη συνεργασία της Μαρίας Σκαπέρα (Μ.Ed. ψυχοπαιδαδωγός – εκπαιδευτική σύμβουλος

Πηγή: imommy.gr 

Share this:

• Twitter
• Facebook2
• StumbleUpon