Βασίλης Μιχαηλίδης ο Πέρκαλλος. Του Κώστα Βασιλείου

Βασίλης Μιχαηλίδης ο Πέρκαλλος. Του Κώστα Βασιλείου

ΒΑΣΙΛΗΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ Ο ΠΕΡΚΑΛΛΟΣ

που οροθέτησεν το πέρκαλλον με την ανεράδαν, την Εννάτην Ιουλίου τζιαι την Χιώτισσαν, με τον Δκιάολον, με τον αμολόητον, με τον Ρωμιόν - τζιαι με την Ρωμιοσύνην· που έκαμεν τον άξαμον για την περκαλλοσύνην, με το πιο ακριβόν τετράστιχον που έγραψεν ποιητής για την πατρίδαν του· αν έσιει άλλον καλλύτερον φέρτε το τζι'αξαμώστε· έβρετε άλλες λέξεις όπως το συνότζιαιρη, όπως το σσιέπει, όπως τα'ψη, μα προπαντώς, όπως το δεύτερον κανένας μες την μέσην, που κατεβαίνει που τον δεύτερον στον τρίτον στίχον όπως το μασιαίριν: 

Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου·

κανένας εν εβρέθηκεν για να την ιξιλείψει·

κανένας, γιατί σσιέπει την που τα'ψη ο Θεός μου·

η Ρωμιοσύνη εν νά χαθεί όντας ο κόσμος λείψει.

Ένει οξά'ν ένει ο πέρκαλλος; έτσι λαλείτε εσείς τζι'εγιώ, μα ποιός μας λοαρκάζει αφόν το είπεν τζι'ο Grante Pope της ποιητιτζιής, ο νομπελλίστας ο Σεφέρης, που κάθε λος του ήταν ευαγγέλιον, που μ'έναν νέψιμον του έκαμνεν τον ψύλλον κάμηλον τζιαι τον κάμηλον ψύλλον, που είπεν είπεν για τους δασκάλους του γένους τζι εδιασταύρωσεν τζι εστράωσεν τους τζι εμπαστάρτεψεν την ποίησην με τον κάθε φραγκολεβαντίνον που τ'ανάθθεμαν, τζι έν ήβρεν μιάν λέξην να πει για τον ποιητήν της Ρωμιοσύνης· να φανταστούμεν ότι έν τον άμπλεψεν, όι ο δι, ο τρίμματος, π'ανάγυρεν την Κύπρον που γωνιάς, που εν άφηκεν πέτραν ασήκωτην, που είπεν - ώρα του καλή - για τον Νεόφυτον τον Έγκλειστον, για τον Λεόντιον τον Μασιαιράν τζαι για τον Αδαμάντιον, που είπεν για τους σσιύλλους τζαι για τους κάττους, για τους στρούφους τζαι για τους κουκκουφκιάους, τζι έν άμπλεψεν κοτζιά μου λιόνταν, κοτζιά μου ατόν; άμπλεπεν τζι εκαλάμπλεπεν, αν μεν έμπλεπεν, πόθθεν εξετρύπωσεν, για να μεν πούμεν ότι εκλεφτούρκασεν την λέξην Ρωμιοσύνη, για να κάμει τον ψηφιδωτόν καημόν της Ρωμιοσύνης, το καμάριν του, γιατί αν μεν την εκλεφτούρκαζεν, γιατί εν έβαλεν μιαν παραπομπήν, που έκαμεν τες Σημειώσεις επιστήμην για τους ξενικούς τζαι τους αρχαίους; μόνον που ο Βασίλης έν ήτουν μέ ξενικός μέ αρχαίος, μέ μπάσταρτος μέ λινοπάμπακος, ως τζαι μιαν αφιέρωσην που εσκέφτετουν να βάλει κάτω που τον τίτλον του,

ΝΕΟΦΥΤΟΣ Ο ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΣ ΜΙΛΑ

Μνήμη του ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη

σκέφτου τζαι να σκεφτείς, να την βάλει να μεν την βάλει, ανάδοξεν του τζι έν την έβαλεν, τζι εβρέθην πεταξούμενη σ΄έναν δαχτυλόγραφόν του για να τον δαχτυλοδείχνει,

Lie quiet divus

Θέλω να πω θκειέ μου Βασίλη,

Βασίλη βασιλέα μου 

φέγγος των αμμαθκιών μου·

κανένας εν σε θκιαβάζει

κανένας εν σε σκαμπάζει·

κανένας εν σε σαϊτίζει

κανένας εν σε πεϊντίζει

κανένας - ποιός τους καταρκάζεται

κανεί που έγραψες τ'αθάνατα ποιήματά σου 

τα βαρβάτα,

στα ζωντανά σου τα Ρωμαίϊκα τ'αμολόητα

τ'αρτσιάτα.

Που τη συλλογήν του Κώστα Βασιλείου, Το Ίλαντρον. (Λευκωσία: Εκδόσεις Αιγαίον, 2000).

ΓΛΑΥΚΟΣ ΚΛΗΡΙΔΗΣ

Πώς και γιατί θυμήθηκα τον Θουκυδίδη, με τον θάνατο του Γλαύκου Κληρίδη

Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη

Φιλολόγου, MSc

"Το να πηγαίνεις κόντρα στο ρεύμα των καιρών έχει ένα κόστος, αλλά αν θέλεις να είσαι ηγέτης, πρέπει να καθοδηγείς τον λαό και όχι να σε καθοδηγεί το ρεύμα. Αν το κάνεις αυτό, τότε δεν είσαι ηγέτης, είσαι απλά πολιτικός". Γλαύκος Κληρίδης

Αυτά τα λόγια που διάβασα σε μια συνέντευξη του τέως Προέδρου, μακαριστού Γλαύκου Κληρίδη, στην εφ. «Ο Φιλελεύθερος», στη δημοσιογράφο Αντιγόνη Σολωμονίδου Δρουσιώτου, μου θύμισαν τον Θουκυδίδη που στο 2.65, στο Β' Κεφάλαιο του έργου του " Θουκυδίδου Ιστορίαι", κάνει  αποτίμηση της πολιτικής του Περικλή και σκιαγράφηση της προσωπικότητάς του, δηλ. πλέκει το εγκώμιο του Περικλή με τα πιο κάτω λόγια:

{2.65.8}

αἴτιον δ’ ἦν ὅτι ἐκεῖνος

μὲν δυνατὸς ὢν τῷ τε ἀξιώματι καὶ τῇ γνώμῃ χρημάτων

τε διαφανῶς ἀδωρότατος γενόμενος κατεῖχε τὸ πλῆθος ἐλευ-

θέρως, καὶ οὐκ ἤγετο μᾶλλον ὑπ’ αὐτοῦ ἢ αὐτὸς ἦγε, διὰ τὸ

μὴ κτώμενος ἐξ οὐ προσηκόντων τὴν δύναμιν πρὸς ἡδονήν τι

λέγειν, ἀλλ’ ἔχων ἐπ’ ἀξιώσει καὶ πρὸς ὀργήν τι ἀντειπεῖν.

Πόσο ταιριάζει στον αείμνηστο Πρόεδρό μας!

Σε μετάφραση του Ελευθέριου Βενιζέλου, τα λόγια του Θουκυδίδη λένε τα εξής:

«Αιτία τούτου ήτο ότι ο Περικλής, έχων μεγάλην επιρροήν, πηγάζουσαν από την προς αυτόν κοινήν εκτίμησιν και την προσωπικήν του ικανότητα, και πασιφανώς αναδειχθείς εις ύψιστον βαθμόν ανώτερος χρημάτων, συνεκράτει τον λαόν, μολονότι σεβόμενος τας ελευθερίας του, και αυτός μάλλον ωδήγει αυτόν παρά ωδηγείτο από αυτόν. Καθόσον, μη επιδιώκων ν' αποκτήση επιρροήν δι' αθεμίτων μέσων, δεν ωμίλει προς κολακείαν, αλλά στηριζόμενος εις την κοινήν προς αυτόν εκτίμησιν, ηδύνατο και ν' αντιταχθή κατ' αυτών, προκαλών εν ανάγκη και την οργήν των». 

Η καθαρεύουσα του Βενιζέλου, νομίζω είναι πολύ διαυγής. Όλα τα σημεία ταιριάζουν απολύτως με την προσωπικότητα του σεβαστού μας Γλαύκου Κληρίδη. Θα σταθώ σε τρία σημεία:

α)«Διαφανώς αδωρότατος γενόμενος", με διαφάνεια, ξεκάθαρα, όπως είναι γνωστό σε όλους, πασιφανώς, δεν δωροδοκήθηκε ποτέ. Η εντιμότητα, η ακεραιότητα και η ανιδιοτέλειά του είναι παροιμιώδεις. Ήταν ανώτερος χρημάτων. Τι χρείαν έχομεν μαρτύρων, γι’ αυτό; Είναι αδιαμφισβήτητο!

β)"και ουκ ήγετο μάλλον υπ'αυτού ή αυτός ήγε", αυτός οδηγούσε τον λαό, παρά παρασυρόταν από τον λαό. Σε κρίσιμες στιγμές ως ηγέτης έμπαινε μπροστά και έλεγε ευθαρσώς και με παρρησία την άποψή του στον λαό, έστω κι αν δεν ήταν αρεστή. Δεν υπήρξε ποτέ δημαγωγός και δεν χάιδευε τα αυτιά κανενός. Μετάνιωσε μόνο που δεν μίλησε ξεκάθαρα στον λαό το 1973, όταν σχεδόν είχαν καταλήξει σε συμφωνία με τον Ντενκτάς.

Διαβάζουμε πάλι στην ίδια συνέντευξη:

«Το μεγαλύτερό μου λάθος είναι όταν δεν μίλησα δημόσια το 1973 που ήμαστε τότε στα πρόθυρα μιας λύσης πολύ καλύτερης της Ζυρίχης.

Πολλές φορές έθεσα το ερώτημα στον εαυτό μου γιατί δεν το έκανα, μήπως γιατί φοβόμουν να συγκρουστώ με τον Μακάριο. Κι από την άλλη ήταν ο Γρίβας, ίσως φοβόμουν μήπως συμπιεστώ μεταξύ των δύο. Ούτε εγώ δεν ξέρω ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο δεν το έκανα».

γ) «ἀλλ’ ἔχων ἐπ’ ἀξιώσει καὶ πρὸς ὀργήν τι ἀντειπεῖν». Μπορούσε, λοιπόν, λόγω της εκτίμησης που έτρεφε προς αυτόν ο λαός, να αντιταχτεί στον λαό και να προκαλέσει την οργήν του. Είναι νωπά ακόμη τα γεγονότα, και δεν χρειάζονται μνεία.

Θα ήθελα να αναφέρω και τι αναφέρει ο Θουκυδίδης για τους διαδόχους του Περικλή:

[2.65.10]  

οἱ δὲ ὕστερον ἴσοι μᾶλλον αὐτοὶ πρὸς ἀλλήλους ὄντες καὶ
ὀρεγόμενοι τοῦ πρῶτος ἕκαστος γίγνεσθαι ἐτράποντο καθ’
ἡδονὰς τῷ δήμῳ καὶ τὰ πράγματα ἐνδιδόναι.

Και πάλι η μετάφραση του Βενιζέλου:

«Ενώ οι διάδοχοί του όντες μάλλον ίσοι ο εις προς τον άλλον, επιδιώκοντες όμως έκαστος να γίνη πρώτος, ήσαν έτοιμοι και αυτήν την κατεύθυνσιν των δημοσίων υποθέσεων να θυσιάζουν εις τας εκάστοτε ορέξεις του πλήθους».

Επιλογικά, ο Πρόεδρος Κληρίδης άφησε μια παρακαταθήκη στους επιγόνους του και σε όλους εμάς. Σε μας εναπόκειται να ακολουθήσουμε το παράδειγμά του, να τιμήσουμε τις αξίες του και να σεβαστούμε τη μνήμη του!   

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του!

Εμείς πενθούμε που μας έφυγε, αλλά μας αναπαύει η σκέψη ότι έφυγε πλήρης ημερών, αξιοπρεπώς, όπως το επιθυμούσε, με όψη γαλήνια, όπως φεύγουν οι άνθρωποι που έπραξαν το καθήκον τους. 

Έφυγε πάνω στην ώρα που χάθηκαν οι αξίες, διαστρεβλώθηκαν οι ιδέες, αμαυρώθηκαν τα ιδανικά. Για να μας δείξει ότι δεν χάθηκε η ανθρωπιά από τη γη, δεν έλειψε η εντιμότητα, δεν είναι "έπεα πτερόεντα" ο πατριωτισμός.

Γλαύκος Κληρίδης

Γλαύκος Κληρίδης

Η Κρήτη γέννησε τον Ελευθέριο Βενιζέλο και η Κύπρος τον Γλαύκο Κληρίδη! 

Δυο πολιτικούς του πατριωτικού ρεαλισμού και της σωφροσύνης.

Προς νέα γενιά

Είμαι σίγουρη ότι ο πατέρας μας και μεγάλος μας δάσκαλος Γλαύκος Κληρίδης, και με την εκδημία του, ήθελε να μας δώσει ακόμα ένα μάθημα. Να μας δείξει ότι υπάρχει κι άλλος δρόμος στη ζωή. Ο δρόμος της αρετής.

Σε αυτές τις ώρες της κρίσης, νομίζω ήταν ευλογία της Θείας Πρόνοιας να ακουστούν οι αξίες τις οποίες πρέσβευε ο Πρόεδρός μας. Ας δουν τα παιδιά μας ότι ευτυχώς έχουμε να τους δείξουμε και άλλα πρότυπα: ήθους, αρετής, αυταπάρνησης, λεβεντιάς, παρρησίας, τιμιότητας, σεμνότητας, απλότητας, ανθρωπιάς.

  Μεγάλε Γλαύκο Κληρίδη,

σε ευχαριστούμε για άλλη μια φορά που υπερασπίστηκες στο δικαστήριο τον ήρωα πατέρα, πεθερό και παππού μας Ανδρέα Παναγίδη

 Προς Καίτη Κληρίδη

Καίτη μου, καλή μου. Η σκέψη μας είναι μαζί σου! Πόσο ευλογημένη ήσουν από τον Θεό! Είχες ως πατέρα τον καλύτερο άνθρωπο, τον πιο τίμιο πολιτικό, τον πιο ευγενικό άνθρωπο, έναν πολιτικό του 21ου αιώνα που έζησε στον 20ν αιώνα. Αιωνία του η μνήμη. Μαζί σου πενθούμε και όλοι εμείς που τον θεωρούσαμε ως πατέρα μας! Να ζεις και να τον θυμάσαι πάντα με περηφάνια!

Ποιος θα χαρεί περισσότερο από την αποδημία του Προέδρου μας;

Μα ασφαλώς, η ψυχή της Λίλας του, της γυναίκας της ζωής του, που επιτέλους θα τον έχει μαζί της, μακριά από όλους, να τον χαρεί, μια που μια ζωή τον λάτρευε, αλλά δεν τον είχε μαζί της όσο θα ήθελε, λόγω των υποχρεώσεών του. Ασφαλώς, κι αυτός ήταν ένας πραγματικός άνδρας. Αγάπησε μια γυναίκα και έκανε τα πάντα για να την παντρευτεί, χωρίς υπολογισμούς και εξισώσεις... 

Δεν είμαι σίγουρη, όμως, αν κι εκεί πάνω θα τον αφήσει ήσυχο ο κόσμος...

Φαντάζομαι τη χαρά του παπά μου και πόσων άλλων χιλιάδων φίλων του.

Δει τον αγαθόν άνδρα παυόμενον της αρχής μη πλουσιώτερον, αλλά μάλλον ενδοξότερον γεγονέναι.

Βίας ο Πριηνεύς, 625-540 π.Χ., Εκ των 7 σοφών της αρχαίας Ελλάδος

·        

 Ας προσευχηθούμε για την ψυχή του μ. Γλαύκου Κληρίδη, του πατέρα μας.

Απόψε έχει αγρυπνία στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων στο Γενικό Νοσοκομείο Λευκωσίας. Ελάτε να προσευχηθούμε για την ψυχή του. Θα είναι πολύ ευτυχισμένη, γιατί θα συναντήσει την αγάπη του, τη Λίλα-Ειρήνη του.

·          

·         

Ποίηση Οδυσσέα Ελύτη

Ελύτης Οδυσσέας	(51  Παραθέματα)
ΓΕΝΝΗΣΗ: Hράκλειο 1911 ΘΑΝΑΤΟΣ: Aθήνα 1996

1.	Ω νεότητα Πληρωμή του ήλιου Αιμάτινη στιγμή Που αχρηστεύει το θάνατο.
	«Αιθρίες», ΧΙΙΙ, 8-11. Προσανατολισμοί, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 45.

2.	Τριάντα αιώνες και πλέον ο άνθρωπος πασχίζει να βάλει τη μια λέξη κοντά στην άλλη με τέτοιον τρόπο που η σκέψη να εξαναγκάζεται να παίρνει καινούργιες, αδοκίμαστες στροφές. Ιδού που για πρώτη φορά η λειτουργία αυτή σταμάτησε. Είμαστε πανέτοιμοι για τη βλακεία.
	Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο, 1979. Ύψιλον, 1980. 13.

3.	Η Ποίηση έγινε για να διορθώνει τα λάθη του Θεού· ή εάν όχι, τότε, για να δείχνει πόσο λανθασμένα εμείς συλλάβαμε την δωρεά του.
	Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο, 1979. Ύψιλον, 1980. 17.

4.	Μια από τις πιο μεγάλες ηδονές ενός συγγραφέα είναι ότι εκτίθεται ανεπανόρθωτα. Εάν δεν είναι κρυψίνους –ανάγνωθι μέτριος– ξέρει ότι θα κάνει τέχνη από τις αδυναμίες και από τα πάθη του, πάει να πει θα τις μετατρέψει σε αρετές.
	Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο, 1979. Ύψιλον, 1980. 20.

5.	Ως ένα σημείο, η ποίηση λύνει προβλήματα· στο αμέσως υψηλότερο, θέτει καινούργια· στο ύψιστο, τα αίρει ως εκεί που παύουν ν’ αποτελούν προβλήματα.
	Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο, 1979.  Ύψιλον, 1980. 36.

6.	Η δουλεία δεν είναι μόνο υπόθεση δυνάστη και δυναστευόμενου· είναι καρδιάς και συμφέροντος κακώς εννοουμένου, μέσα σ’ ένα και το ίδιο άτομο.
	Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο, 1979. Ύψιλον, 1980. 73.

7.	Πήραμε τη φύση για φύση και απαξιούμε να την ατενίσουμε μπας και μας εκλάβουν για τουρίστες.
	Αναφορά στον Ανδρέα Εμπειρίκο, 1979. Ύψιλον, 1980. 73.

8.	Μακριά χτυπούν καμπάνες από κρύσταλλο Αύριο, αύριο, αύριο: το Πάσχα του Θεού!
	Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, ΙΔ΄, 24-25. 1945. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 115.

9.	Έλληνας σημαίνει να αισθάνεσαι και ν’ αντιδράς κατά έναν ορισμένο τρόπο, τίποτε άλλο. Είναι μια λειτουργία που έχει άμεση σχέση με το δράμα του Σκότους και του Φωτός που παίζουμε όλοι μας εδώ, σ’ αυτήν τη γωνιά της υδρογείου. Αν είναι κανείς μικρός ή μεγάλος, γεννημένος εδώ ή εκεί, με σημασία εθνική ή πανανθρώπινη, αυτό είναι ένα άλλο εντελώς ζήτημα.
	«Γιάννης Τσαρούχης», 1964. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 447.

10.	Ενώ η αθωότητα Ξεντύνεται το τελευταίο της ψέμα Γλυκιά περιπέτεια Γλυκιά Η ζωή.
	«Δεύτερη φύση», ΙΙ, 5-8. Προσανατολισμοί, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 14.

11.	Πριν απ’ τα μάτια μου ήσουν φως Πριν απ’ τον Έρωτα έρωτας Κι όταν σε πήρε το φιλί Γυναίκα
	«Δεύτερη φύση», ΙΙΙ. Προσανατολισμοί, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 14.

12.	Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι.
	«Ελένη», 1. Προσανατολισμοί, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 37.

13.	Όλα τα κυπαρίσσια δείχνουνε μεσάνυχτα. Όλα τα δάχτυλα Σιωπή.
	«Επτά νυχτερινά επτάστιχα», ΙΙΙ, 1-3. Προσανατολισμοί, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 15.

14.	Έχτρα στα μάτια κοίταξέ με βγαίνω με τα δικά σου τ’ άρματα Η Καλοσύνη εδώ που βρέθηκε μες στις λυκοποριές πρέπει να ’χει μπαρούτι στο σελάχι της και να δαγκάνει κάμες.
	«Η Καλοσύνη στις λυκοποριές», Ι, 31-35. Τετράδιο 1 (1947).

15.	Ό,τι αγαπώ γεννιέται αδιάκοπα Ό,τι αγαπώ βρίσκεται στην αρχή του πάντα.
	Ήλιος ο πρώτος, ΙΙΙ, 20-21. 1943. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 79.

16.	Πάμε μαζί κι ας μας λιθοβολούν Κι ας μας φωνάζουν αεροβάτες Φίλε μου όσοι δεν ένιωσαν ποτέ με τι Σίδερο με τι πέτρες τι αίμα τι φωτιά Χτίζουμε ονειρευόμαστε και τραγουδούμε!
	Ήλιος ο πρώτος, ΧVΙ, 25-29. 1943. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 90.

17.	Έχεις μια γεύση τρικυμίας στα χείλη ― Μα πού γύριζες Ολημερίς τη σκληρή ρέμβη της πέτρας και της θάλασσας.
	«Η Μαρίνα των βράχων», 1-2. Προσανατολισμοί, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 58.

18.	Τίποτε δεν έμαθες απ’ αυτά που γεννήθηκαν κι απ’ αυτά που πεθάνανε κάτω απ’ τους πόθους. Κέρδισες την εμπιστοσύνη της ζωής που δε σ’ εδάμασε και συνεχίζεις τ’ όνειρο. Τι να πουν τα πράγματα και ποια να σε περιφρονήσουν!
	«Η συναυλία των γυακίνθων», ΧVΙΙ. Προσανατολισμοί, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 53.

19.	Μην παίζεις πια. Ρίξε τον άσο της φωτιάς. Άνοιξε την ανθρώπινη γεωγραφία.
	«Η συναυλία των γυακίνθων», ΧVΙΙ. Προσανατολισμοί, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 54.

20.	Πέστε μου, αυτή που ανοίγει τα φτερά στο στήθος των πραγμάτων Στο στήθος των βαθιών ονείρων μας, είναι η τρελή ροδιά;
	«Η τρελή ροδιά», 35-36. Προσανατολισμοί, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 71.

21.	Ο καημός του θανάτου τόσο με πυρπόλησε, που η λάμψη μου επέστρεψε στον ήλιο. Κείνος με πέμπει τώρα μέσα στην τέλεια σύνταξη της πέτρας και του αιθέρος Λοιπόν, αυτός που γύρευα, είμαι. Ω λινό καλοκαίρι, συνετό φθινόπωρο Χειμώνα ελάχιστε Η ζωή καταβάλλει τον οβολό του φύλλου της ελιάς Και στη νύχτα μέσα των αφρόνων μ’ ένα μικρό τριζόνι κατακυρώνει πάλι το νόμιμο του Ανέλπιστου.
	«Λακωνικόν». Έξι και μια τύψεις για τον ουρανό, 1960. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 195.

22.	Χρόνια πετράδια πράσινα.
	«Μελαγχολία του Αιγαίου», 36. Προσανατολισμοί, 1940. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 64.

23.	Σα να μην κάτεχα, ο αγράμματος, πως είναι κει ακριβώς, μέσα στην άκρα σιγαλιά, που ακούγονται οι πιο αποτρόπαιοι κρότοι.
	«Ο αγράμματος και η ωραία», [13]. Έξι και μια τύψεις για τον ουρανό, 1960. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 190.

24.	Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει Σιγά-σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!
	«Παραλλαγές πάνω σε μιαν ηλιαχτίδα», ΙV, 1-3. Ήλιος ο πρώτος, 1943. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 95.

25.	Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δε σε ξέρει.
	«Παραλλαγές πάνω σε μιαν αχτίδα», ΙV, 17. Ήλιος ο πρώτος, 1943. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 96.

26.	Κι όμως, από το τι είναι στο τι μπορεί να είναι, περνάς μια γέφυρα που σε πάει, ούτε λίγο ούτε πολύ, από την Κόλαση στον Παράδεισο. Και το πιο παράξενο: έναν Παράδεισο φτιαγμένον από τα ίδια υλικά που είναι φτιαγμένη ακριβώς και η Κόλαση. Δεν είναι παρά η αντίληψη για τη διάταξη των υλικών που διαφέρει ―ας την φαντασθεί κανένας επάνω στην αρχιτεκτονική της ηθικής και των αισθημάτων για να καταλάβει―, αλλά που είναι αρκετή ωστόσο για να προσδιορίσει την απροσμέτρητη διαφορά. Εάν η πραγματικότητα, που την διαμορφώνουν με το ήμισυ του δυναμικού των αισθήσεων και των αισθημάτων τους οι άνθρωποι, δεν επιτρέπει για την ώρα και ίσως δεν επιτρέψει ποτέ την άλλη αρχιτεκτονική ή, αλλιώς, την επαναστατική ανασύνθεση, το πνεύμα μένει ελεύθερο και, για την αντίληψή μου, παραμένει το μόνο που μπορεί να την αναλάβει.
	«Πρώτα-πρώτα», Α. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 18.

27.	Αλλά με τις ξόβεργες μπορεί να πιάνεις πουλιά, δεν πιάνεις ποτέ το κελαηδητό τους. Χρειάζεται η άλλη βέργα, της μαγείας, και ποιος μπορεί να την κατασκευάσει αν δεν του ’χει από μιας αρχής δοθεί;
	«Πρώτα-πρώτα», Α. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 19.

28.	Η αλήθεια βγαίνει χυτή σαν το νιόκοπο άγαλμα, μόνον μέσ’ από τα καθάρια νερά της μοναξιάς· κι η μοναξιά της πένας είναι από τις πιο μεγάλες.
	«Πρώτα-πρώτα», Γ. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 24.

29.	Μια «κατεψυγμένη» αλήθεια για την Ελλάδα π.χ. είναι η ιστορία της όπως την ερμηνεύουν οι επίσημοι Έλληνες. Μια άλλη «κατεψυγμένη» επίσης, είναι η ιστορία της, όπως την παρουσιάζουν οι Ευρωπαίοι. Η ζωντανή αλήθεια, πιστεύω, βρίσκεται πάλι στην ιστορία της, όπως την ανακαλύπτεις ν’ αναδύεται μέσα σου, από την προσωπική σου εμπειρία και που, τα γεγονότα ή τα μνημεία της τέχνης, απλά και μόνο την υπομνηματίζουν και την εικονογραφούν.
	«Πρώτα-πρώτα», Γ. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 24-25.

30.	Νά γιατί γράφω. Γιατί η Ποίηση αρχίζει από κει που την τελευταία λέξη δεν την έχει ο θάνατος.
	«Πρώτα-πρώτα», Ζ. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 142.

31.	«Βλέπεις» είπε «είναι οι Άλλοι και δε γίνεται Αυτοί χωρίς Εσένα και δε γίνεται μ’ Αυτούς χωρίς, Εσύ Βλέπεις» είπε «είναι οι Άλλοι      και ανάγκη πάσα να τους αντικρίσεις η μορφή σου αν θέλεις ανεξάλειπτη να ’ναι           και να μείνει αυτή».
	Το Άξιον εστί, «Η Γένεσις». 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 132.

32.	Ο καθείς και τα όπλα του, είπα: Στα Στενά τα ρόδια μου θ’ ανοίξω Στα Στενά φρουρούς τους ζέφυρους θα στήσω τα φιλιά τα παλιά θ’ απολύσω που η λαχτάρα μου άγιασε! Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή προσβάλλει τα βουνά. Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!
	Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», Α΄, 17-22. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 134.

33.	Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Ομήρου.
	Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», Β΄, 3. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 135.

34.	Ένα το χελιδόνι * κι η Άνοιξη ακριβή Για να γυρίσει ο ήλιος * θέλει δουλειά πολλή Θέλει νεκροί χιλιάδες * να ’ναι στους Τροχούς Θέλει κι οι ζωντανοί * να δίνουν το αίμα τους. Θε μου Πρωτομάστορα * μ’ έχτισες μέσα στα βουνά Θε μου Πρωτομάστορα * μ’ έκλεισες μες στη θάλασσα!
	Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», δ΄, 1-6. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 144.

35.	Τα θεμέλιά μου στα βουνά και τα βουνά σηκώνουν οι λαοί στον ώμο τους      και πάνω τους η μνήμη καίει άκαυτη βάτος.
	Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», Ε΄, 1-4. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 145.

36.	Πάντα περνάς τη φωτιά για να φτάσεις τη λάμψη.
	Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», Ε΄, 20. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 145.

37.	Της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ * και μυρσίνη συ δοξαστική μη παρακαλώ σας μη * λησμονάτε τη χώρα μου!
	Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», ς΄, 1-2. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 150.

38.	Και των ανθρώπων η φρόνηση έκλεισε τα σύνορα.      Τείχισε τις πλευρές του κόσμου και από το μέρος τ’ ουρανού σήκωσε τις εννέα επάλξεις      και στην πλάκα επάνω του βωμού σφαγίασε το σώμα τους φρουρούς πολλούς έστησε στις εξόδους.
	Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», ΙΔ΄, 12-16. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 160.

39.	Όπου και να θολώνει ο νους σας μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.
	Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», ΙΑ΄, 21-23. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 157.

40.	Της αγάπης αίματα * με πορφύρωσαν Και χαρές ανίδωτες * με σκιάσανε Οξειδώθηκα μες στη * νοτιά                των ανθρώπων Μακρινή Μητέρα * Ρόδο μου Αμάραντο.
	Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», ι΄, 1-4. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 163.

41.	Αμαρτία μου να ’χα * κι εγώ μιαν αγάπη.
	Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», ι΄, 8-9. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 163.

42.	Των φονιάδων το αίμα * με φως                     ξεπληρώνω.
	Το Άξιον εστί, «Τα πάθη», ι΄, 19. 1959. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 164.

43.	Μια φορά στα χίλια χρόνια      του πελάγου τα τελώνια Μες στα σκοτεινά τα φύκια      μες στα πράσινα χαλίκια Το φυτεύουνε και βγαίνει      πριν ο ήλιος ανατείλει Το μαγεύουνε και βγαίνει      το θαλασσινό τριφύλλι Κι όποιος τό βρει δεν πεθαίνει [...] Μια φορά στα χίλια χρόνια      κελαηδούν αλλιώς τ’ αηδόνια Δε γελάνε μήτε κλαίνε      μόνο λένε μόνο λένε: ― Μια φορά στα χίλια χρόνια      γίνεται η αγάπη αιώνια Να ’χεις τύχη να ’χεις τύχη      κι η χρονιά να σου πετύχει Κι από τ’ ουρανού τα μέρη      την αγάπη να σου φέρει.
	«Το θαλασσινό τριφύλλι», 1-9, 11-20, Τα Ρω του Έρωτα, 1972. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 272.

44.	Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
	Το Μονόγραμμα, ΙV, 8. 1971. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 255.

45.	Έχω δει πολλά και η γη μέσ’ απ’ το νου μου φαίνεται ωραιότερη.
	Το Μονόγραμμα, VΙ, 1. 1971. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 258.

46.	Βαπόρι στολισμένο βγαίνει στα βουνά      κι αρχίζει τις μανούβρες «βίρα-μάινα» Την άγκυρα φουντάρει στις κουκουναριές      φορτώνει φρέσκο αέρα κι απ’ τις δυο μεριές Είναι από μαύρη πέτρα κι είναι απ’ όνειρο      κι έχει λοστρόμο αθώο ναύτη πονηρό Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς      βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς Έλα Χριστέ και Κύριε λέω κι απορώ      τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο Χρόνους μάς ταξιδεύει δε βουλιάξαμε      χίλιους καπεταναίους τούς αλλάξαμε Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε      μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε Κι έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα      παντοτινό τον Ήλιο τον Ηλιάτορα!
	«Το τρελοβάπορο». Ο Ήλιος ο Ηλιάτορας, 1971. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 247.

47.	Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ.
	«Το φωτόδεντρο», ΙΙΙ, [7]. Το φωτόδεντρο και η δεκάτη τετάρτη ομορφιά, 1971. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 220.

48.	Τόσο δύσκολο, μα τόσο δύσκολο ν’ αφήσεις την εποχή σου να σε σφραγίσει, χωρίς να σε παραχαράξει.
	«Το χρονικό μιας δεκαετίας», Ζ. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 348.

49.	Από κει και πέρα, μπορούμε να πούμε ότι η θέση του ήλιου μέσα στον ηθικό κόσμο, παίζει τον ίδιο ρόλο που παίζει και μέσα στη φύση των πραγμάτων. Αλλά είναι μια κόψη του ηθικού και του πραγματικού κόσμου ο ποιητής. Το μέρος του σκότους που εξουδετερώνεται μέσα του από τη συνείδηση, προσμετράται σε φως που επαναστρέφεται ξανά επάνω του για να κάνει ολοένα πιο καθαρό το είδωλό του, το είδωλο του ανθρώπου. Αν υπάρχει μια ανθρωπιστική άποψη για την αποστολή της Τέχνης, μόνον έτσι, πιστεύω, μπορεί να νοηθεί. Σα μια λειτουργία αόρατη και πανομοιότυπη, του μηχανισμού που ονομάζουμε Δικαιοσύνη και δε μιλώ, φυσικά, για τη Δικαιοσύνη των Δικαστηρίων αλλά για την άλλη που συντελείται αργά και το ίδιο επώδυνα μέσα στις διδασκαλίες των μεγάλων ταγών της ανθρωπότητας, μέσα στους πολιτικούς αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση, μέσα στα πιο υψηλά ποιητικά επιτεύγματα. Από μια τόσο μεγάλη προσπάθεια, οι σταγόνες το φως πέφτουν αργά κάθε τόσο μέσα στη μεγάλη νύχτα της ψυχής, όπως οι σταγόνες το λεμόνι μέσα στο μολυσμένο νερό.
	«Το χρονικό μιας δεκαετίας», Ζ. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 356.

50.	Η Ποίηση είναι το άλλο πρόσωπο της Υπερηφάνειας.
	«Το χρονικό μιας δεκαετίας», Ζ. Ανοιχτά Χαρτιά. Αστερίας, 1974. 361.

51.	Λέω: κι αυτό θα ’ρθει. Και τ’ άλλο θα περάσει. Πολύ δε θέλει ο κόσμος. Ένα κάτι Ελάχιστο. Σαν τη στραβοτιμονιά πριν από το δυστύχημα Όμως Ακριβώς Προς Την αντίθετη κατεύθυνση Αρκετά λατρέψαμε τον κίνδυνο κι είναι καιρός να μας το ανταποδώσει.
	«Villa Natacha», Ι, 26-33. Τα ετεροθαλή, 1974. Ποιήματα. Ίκαρος, 2002. 347.