Λευκόνοικο

Τιμητική εκδήλωση για τον κ. Λυκούργο Κάππα και Θεμιστοκλή Καζαμία

στο οίκημα του Δήμου Λευκονοίκου στη Λευκωσία

Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη

Φιλολόγου, MSc

Αγαπητοί φίλοι,

Πιστεύω ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι η σημερινή μέρα είναι ξεχωριστή. Τιμούμε δυο Λευκονοικιάτες, που υπήρξαν οι πρώτοι Πρόεδροι του προσφυγικού μας Σωματείου, του παραρτήματος Λευκωσίας. Πρώτος Πρόεδρος του επαρχιακού συμβουλίου Λευκωσίας εκλέγεται ο κ. Λυκούργος Κάππας, από το 1985 ως το 1987, και μετά ακολουθεί ο κ. Θεμιστοκλής Καζαμίας, μέχρι το 2009.

Αναντίλεκτα, όλοι γνωρίζουμε τη ρήση του Μεγάλου Αλεξάνδρου: «Στον πατέρα μου χρωστώ το ζην και στον δάσκαλό μου το εύ ζην». Πραγματικά, οι πιο πολλοί Λευκονοικιάτες χρωστούμε το ευ ζην μας στους δασκάλους μας, οι παλαιότεροι στον δάσκαλο τον Μάρκο Χαραλάμπους και οι νεότεροι σε πολλούς δασκάλους του Δημοτικού σχολείου, όπως την κ. Μυρούλα Χέπη, την κ. Άννα Κάη Κωνσταντινίδου, τον κ. Κυριάκο Νικολαΐδη, κ.α., αλλά και σε πολλούς καθηγητές της Καμιντζείου Ανωτέρας Σχολής, αργότερα Γυμνασίου Λευκονοίκου. Ποιους να πρωτοθυμηθούμε και να μην αδικήσουμε κανένα;   Αρχίζουμε από τη μακαρίτισσα τη Λένια Σαββίδου,  την μ. Αφρούλα Σφικτού, την κ. Κυριακή Παρασκευά, τον πατέρα Παρασκευά Παρασκευά, το ζεύγος Γιώργου και Μηλιάς (Νίτσας) Πασχαλίδου, το ζεύγος πατρός Κυριάκου και Μαρίας Ρήγα, το ζεύγος Σωτήρη Μιχαήλ και Μάρως Εξηντάρη, την Πόπη Καμιντζή; Ο κατάλογος είναι μεγάλος και θα καθυστερούσαμε πολύ, αν τους αναφέραμε όλους. Ένας απ’ αυτούς που χρωστάμε το ευ ζην μας είναι ο καθηγητής και γυμνασιάρχης μας, ο κ. Λυκούργος Κάππας.

Απόψε, αναφερόμαστε, όμως, όπως έχουμε ήδη αναφέρει, σε μια άλλη προσφορά του κ. Κάππα. Αυτήν του προέδρου του Επαρχιακού Συμβουλίου Λευκωσίας του Προσφυγικού μας Σωματείου. Θυμόμαστε οι παλαιότεροι πώς ξεκινήσαμε σε ένα παλιό κτήριο στη λεωφόρο Λεμεσού, όπου, για να κάνουμε ένα τσάι, τηλεφωνούσαμε κάποια άτομα για μέρες για να βρούμε τους συγχωριανούς μας και να συναντηθούμε. Μάλιστα, τα κεράσματα τα ετοιμάζαμε όλες οι γυναίκες του Λευκονοίκου. Έτσι πορευόμαστε τότε στα πρώτα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς μας!

Ψυχή και καθοδηγητής μας σε αυτές τις πρώτες προσπάθειες ήταν ο κ. Κάππας με τον καλό του τρόπο και την ευγένειά του, με το πλατύ χαμόγελο, την οξύνοια, την ευστροφία και την αρχοντιά του. 

Γιος της καλής μαμμούς του Λευκονοίκου, της πασίγνωστης Αρετής, ευτύχησε να μορφωθεί για να μορφώσει γενεές γενεών, να κατακτήσει αξιώματα, μα και ευλογήθηκε να έχει ως σύζυγο τη θεία Σταυρούλα με το αδαμάντινο ήθος και τη μαρτυρία Θεού, που του χάρισε τέσσερα υπέροχα παιδιά. Μα, σε τελική ανάλυση, η μεγαλύτερη ευλογία της ζωής του ήταν ότι τα τελευταία χρόνια λόγω της στενής πνευματικής του σχέσης με τον Γέροντα Εφραίμ της Μονής Βατοπαιδίου, που ήταν μαθητής του, ήταν τακτικός επισκέπτης του Αγίου Όρους και έχει βιώσει τον ορθόδοξο τρόπο ζωής.

Αγαπητοί  μου φίλοι και φίλες, ποιος δεν θυμάται τον επόμενο Πρόεδρο, μετά το 1987, που πήρε τη σκυτάλη από τον κ. Κάππα, τον Θεμιστοκλή Καζαμία, τον Κοκή, όπως τον ξέρουμε, με τη νηφαλιότητα, την έμφυτη καλοσύνη του, τη γενναιοδωρία των αισθημάτων και την πραότητα του χαρακτήρα του; Εμείς δεν φτάσαμε τον Κοκή στο Λευκόνοικο, τον γνωρίσαμε στη Λευκωσία μαζί με την πάντα χαμογελαστή σύζυγό του με την οποία απέκτησαν δυο εξαίρετες κόρες και εγγόνια. Όμως, ξέραμε από πριν ότι καταγόταν από καλή γενιά. Ήταν γιος της Θεοφανούς, που ήταν το άκρον άωτον της καλοσύνης και της προσφοράς, αδελφός της Αντρούλας, που  ακούαμε για την καλλιέργεια, την πολυποίκιλη δράση και την ευαισθησία της στον ανθρώπινο πόνο. 

Τέτοιας ποιότητας άνθρωπος σαν τη μάνα και την αδελφή του είναι, πιστέψτε με, και ο Κοκής. Ένας φύλακας άγγελος για τη γυναίκα και τις κόρες του. Και ο Κοκής καταξιώθηκε στον επαγγελματικό τομέα, σπούδασε στην Αγγλία Νομικά και απέκτησε τη διά βίου παιδεία. Μπορούμε, συνεπώς, να μιλάμε για έναν άνθρωπο αρετής και ήθους!

Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξει κανείς ότι και οι δύο τιμώμενοι απόψε, εκ Λευκονοίκου ορμώμενοι, τίμησαν το ρηθέν υπό του Πλάτωνα στον «Μενέξενο», ο οποίος ταυτίζει τη γνώση με το ήθος: «Πάσα επιστήμη, χωριζομένη αρετής, πανουργία ου σοφία φαίνεται». Και οι δύο υπηρέτησαν το βασίλειο του ανθρώπου, το «Imperium homini». Με λίγα λόγια, αρμόζουν σ’ αυτούς οι στίχοι του Κων. Καβάφη «Τίμιοι κι ίσιοι σ’ όλες των τις πράξεις, αλλά με λύπη κιόλας κι ευσπλαχνία».

Καταληκτικά, αγαπητοί μου, νομίζω ότι σ’ αυτούς τους καιρούς τους εκμαυλιστικούς, οι δυο συνδημότες μας, κόντρα στο κλίμα του συβαριτισμού, αποτελούν πρότυπα ανθρώπων που δεν υπηρέτησαν τον Κερδώο Ερμή, που δεν παρασύρθηκαν από τις σειρήνες του εύκολου πλουτισμού, που δεν θέλησαν να αμαυρώσουν την τιμή και την υπόληψή τους με δοσοληψίες ύποπτες με απώτερο σκοπό την απόκτηση υλικών αγαθών. Πίστεψαν σε πνευματικές αξίες που είναι ένα κερί στον ναό της ψυχής. Σώφρονες και εγκρατείς, νουνεχείς, «νούσιμοι» δηλ. Μεσαρίτες, άνθρωποι του μέτρου, ζώντας σε μια κοινωνία από τοξικομανείς της ευμάρειας, δεν αλλοτριώθηκαν, αλλά κράτησαν ήθος ελεύθερο. Συνεπώς, πρέπει να σεμνυνόμαστε για τους αγαπημένους μας κ. Κάππα και Κοκή Καζαμία, και ας ευχηθούμε η ζωή τους να καταλήξει στο εύδιο λιμάνι του Θεού.

Σας καλώ όλους να τους τιμήσουμε όπως τους πρέπει, όπως τους αξίζει, κι όταν οι νεότεροι θα μιλούν γι’ αυτούς: «Τέτοιους βγάζει ο τόπος μας, θα λένε». Ανθρώπους με ποιότητα.  

Αγαπημένοι μας κ. Κάππα και Κοκή, σας ευχόμαστε τα βέλτιστα. Υγεία, μακροημέρευση, ευτυχία και ευλογία από τον δωρεοδότη Κύριό μας!