Τι απαιτούν οι ήρωες του 40-41

Ένα άρθρο που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι Έλληνες - Ο ιστορικός και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος γράφει για τους ήρωες του '40 - '41 και για το σήμερα - «Χρειάζεται στην ψυχή των νέων παιδιών να «φυτέψουμε» ένα Καλπάκι, ένα Ιστίμπεη, ένα Ρούπελ, μια Κάνδανο» γράφει σε άρθρο του στη Realnews. 

Ο Δημοσθένης που δεν ήταν ιδιαίτερα θωπευτικός έναντι των Αθηναίων πολιτών, τους λέγει σε μια αποστροφή λόγου κάτι, που και για τους τωρινούς Ελληνες είναι ιδιαίτερα διδακτικό: «Νομίζετε τους προγόνους ημών αναθείναι τα τρόπαια, ουχ ίνα θαυμάζητε αυτά θεωρούντες, αλλ’ ίνα μιμήσθε τας εκείνων αρετάς». Με απλά λόγια: Να έχετε υπόψη σας ότι οι πρόγονοί μας έστησαν τα τρόπαια όχι για να τα θαυμάζετε και να τα χαζεύετε αλλά για να μιμείσθε τις πράξεις της παλικαριάς τους.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ του ’40-’41 έχουν ακούσει -θ’ακούσουν και φέτος- εγκώμια πολλά. Για πολλούς έχουν στηθεί μνημεία λαμπρά. Αλλά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να μιμηθούμε «τας εκείνων αρετάς»; Εκείνοι βρέθηκαν μέσα στη δίνη του μεγαλύτερου και πιο ανθρωποβόρου πολέμου της Ιστορίας. Στο πιο περίπλοκο διπλωματικό γαϊτανάκι. Πέρα από τη χρονία οικονομική αφαίμαξη λόγω του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε επιβληθεί από το 1897, ήσαν αντιμέτωποι μιας δολίας πολιτικής απειλής, με αναπόφευκτη κατάληξη την πολεμική εμπλοκή.

ΠΩΣ την αντιμετώπισαν τότε, όταν την 28η Οκτωβρίου 1940 ήχησε η σάλπιγγα της Ιστορίας; Πάντως, όχι διχασμένοι, όχι με σκυμμένο το κεφάλι. Η επωδός «με το χαμόγελο στα χείλη» δεν είναι μια τραγουδιστική υπερβολή. Εχει αποτυπωθεί στη μνήμη μας, σε χιλιάδες φωτογραφίες και σε δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες. Δεν θα υποστηρίξουμε ότι χάρη σ’εμάς οι Σύμμαχοι, Δυτικοί και Ανατολικοί, κέρδισαν τη νίκη, παρόλο που τότε, όταν χρειάζονταν το αίμα μας, το είχαν υποστηρίξει. Πολύ απλά θα υποστηρίξουμε ότι, ενώ οι πάντες στην Ευρώπη είχαν γονατίσει, η Ελλάς προσέφερε στους Δυτικούς την πρώτη νίκη. Εξουθένωσε και γελοιοποίησε τη μία Αξονική δύναμη. Ο Μουσολίνι έπαυσε πια να θεωρείται φόβητρο.

Σαράντος Καργάκος

ΜΠΟΡΕΙ κάποιοι αλλοδαποί ιστορικοί, που έχουν μάλιστα τιμηθεί από δικές μας πανεπιστημιακές σχολές, να αμφισβητούν το ότι η Μάχη των Οχυρών και της Κρήτης προκάλεσε τη μοιραία επιβράδυνση των 6 εβδομάδων, μια επιβράδυνση σωστική για τη Μόσχα και το Λένινγκραντ, αλλά για να γίνουν πιστευτοί δεν αρκεί μια σοφιστική επιχειρηματολογία. Πρέπει να διαψεύσουν τον Γκουντέριαν, τον Μανστάιν, τον Κάιτελ και πάνω απ’ όλα το Χίτλερ.

ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ των έξι μηνών, που κράτησε ο πόλεμος κατά δύο αυτοκρατοριών, έγιναν πράξεις ηρωισμού πρωτοφανείς. Οι Ευρωπαίοι έχουν λόγους να τα ξεχνούν αυτά, γιατί οι περισσότεροι υπέκυψαν γελοιοποιητικά ή για λόγους υστεροβουλίας. Αλλ’ εμείς; Από πού θα πάρουμε θάρρος τούτη τη στιγμή; Οι καλύτεροι σύμμαχοί μας είναι οι νεκροί μας. Οι νεκροί μπορεί να μην είναι παρόντες, δεν είναι όμως και απόντες.

Μπορεί κάτω από το σφυροκόπημα των Γερμανοβουλγάρων να γονατίσαμε, αλλά δεν προσκυνήσαμε.

Σκύψαμε, χωρίς να χαμηλώσουμε το κεφάλι.

Σήμερα, για να βγούμε από την κρίση, δεν αρκεί η πολιτική της ζητιανιάς, δεν αρκούν τα νέα δανεικά, που θα είναι πρόσθετα δεσμά. Χρειάζεται στην ψυχή των νέων παιδιών να «φυτέψουμε» ένα Καλπάκι, ένα Ιστίμπεη, ένα Ρούπελ, μια Κάνδανο. Ετσι θα φύγει από πάνω μας η κακομοιριά, που μας τρώει σαν αρχαία σκουριά.

Ας μην ελπίζουμε από τους ξένους πολλά. Η Σοφία Βέμπο το είχε πει προφητικά:

«Εμείς που τόσο αίμα χύσαμε
θα έλθει μια στιγμή
που θα μας κάτσουν στο σκαμνί
γιατί νικήσαμε...»!

ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ότι δεν αμαρτήσαμε κατά τα τελευταία χρόνια. Οντως κάναμε πολιτική συβαριτισμού. Πρωτοφανούς σπατάλης και πολυτέλειας. Αλλά, αν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι μάς λοιδορούν ή μας απειλούν, είναι γιατί εμείς τότε πολεμήσαμε, ενώ αυτοί δεν πολέμησαν ή -το χειρότερο- συμπολέμησαν με τους ναζί. Η πολιτική των ναζί ζει και αυτή είναι που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία που είχε τη μεγαλύτερη αντιναζιστική παρτιζάνικη δράση. Ας είμαστε, λοιπόν, προσεκτικοί τούτη την κρίσιμη στιγμή για να μην πάθουμε το ίδιο κι εμείς.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ απότιση φόρου τιμής για τους ήρωες του ’40-’41 είναι ο εξοστρακισμός της διχόνοιας και η επάνοδος στην πολιτική μας ζωή της ομόνοιας. Παρά τις όποιες διαφορές μας...

*Το άρθρο του Σαράντου Καργάκου δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη RealNews

Read more: http://www.newsbomb.gr/prionokordela/opinions/story/636955/sarantos-kargakos-ti-apaitoyn-oi-iroes-toy-40-41#ixzz3pqlAPttL

Ταξίδι στην αγαπημένη μας Μήλο, Μέρος Λ΄- ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το τελευταίο βράδυ μας στην όμορφη παραλία του Αδάμαντα μαζί με τον κουμπάρο μας τον Μιχάλη, από τη Λεμεσό, απολαύσαμε ό,τι πιο ωραίο έχει να προσφέρει η Μήλος στον λάτρη της: αστακομακαρονάδα  στον Κυνηγό, ένα από τα καλύτερα εστιατόρια του Αδάμαντα.

Πριν φύγουμε, πήραμε τα δώρα μας από το εργαστήριο του φίλου μας του Μιχάλη του Καλημέρα, ο οποίος πάντα μας εκπλήσσει με τις υπέροχες δημιουργίες του, 

ενώ χάρισε και στον Αντρέα μας ένα δακτυλίδι και έναν υπέροχο σταυρό.

Επίσης, μαζί μας πήραμε και παραδοσιακά προϊόντα του νησιού,

όπως  κουφέτο, παρασκευασμένο από ψίχα κολοκύθας, μέλι και αμύγδαλο. Αν θέλει κάποιος μπορεί να προμηθευτεί θυμαρίσιο μέλι, πελτέ, κάπαρη, κριθαρένιες και σταρένιες κουλούρες, διάφορα ζυμαρικά, κ.ά. 

Στον Αριστείδη αρέσει ιδιαίτερα η καρπουζόπιτα που φτιάχνουν με μαεστρία στη Μήλο. 

Θα ήθελα, τελειώνοντας την περιδιάβασή μας στο νησί της Μήλου, να αναφέρω και κάποια άλλα σημεία που μας αρέσει να πηγαίνουμε,

όπως το μπαράκι «Άκρη», με την πανοραμική θέα του λιμανιού, ή τα μπαράκια που μαζεύουν τη νεολαία, όπως το «Αρακόστα» ή το «Libera Lebetina», πάλι πλάι στο λιμάνι.

Το πιο εντυπωσιακό, όμως, για μας, κτίσμα στη Μήλο είναι τα στούντιο «Ήλιος», φτιαγμένα με πολλή αγάπη, μεράκι και γούστο, των φίλων μας Γιώργου και Τρίξης, με τους εξαίρετους ιδιοκτήτες και την απίθανη βεράντα του δευτέρου ορόφου με την άπλετη θέα, τα αρώματα των λουλουδιών και τα μεζεδάκια τους.

Έχουμε περάσει εκπληκτικές βραδιές μαζί τους, με την αρχοντιά και την ευγένειά τους, το κέφι και τη ζωντάνια τους.

Επίσης, μια επίσκεψη στη Μήλο δεν θα είναι πλήρης, αν δεν επισκεφτείς και το Μουσείο Μεταλλευμάτων, που είναι πραγματικά μοντέρνο και πολύ ενδιαφέρον.

Είναι ένα Μουσείο με σύγχρονη μουσειολογική αντίληψη, προβολή ταινίας με την ανθρώπινη και κοινωνική διάσταση της εξορυκτικής δραστηριότητας στο νησί που αποτελεί παράλληλα και καταγραφή της ιστορικής μνήμης, αφού μιλούν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές.

Η επίσκεψή μας στην αγαπημένη μας Μήλο κάποτε παίρνει τέλος. Η Μήλος μάς κρατά δέσμια την καρδιά μας, με τα χρώματα και τις παραλίες της, τα εδέσματα και τις κρυφές γωνιές της,  τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς της χώρους, τις κατακόμβες, τα σύρματα, τις ιαματικές πηγές της, την πολυκύμαντη ιστορία της, που τη συνέγραψε το άξιο τέκνο της Ιωσήφ Χατζηδάκης.

Ευχαριστούμε, τέλος, τον καλό μας φίλο Νίκο Χρόνη για την καλοσύνη και την αγάπη του όλα αυτά τα χρόνια που μας φιλοξενεί στο ξενοδοχείο του.

Ταξίδι στην αγαπημένη μας Μήλο-Μέρος Κ΄-Πολλώνια, Γύρος της Μήλου

Πολλώνια από ψηλά

Ανατολή στα Πολλώνια

Τα ερείπια της αρχαίας πόλης φαίνονται και από τον δρόμο ο οποίος μας οδηγεί σε ελάχιστα λεπτά, περνώντας από την εκκλησία του Αγίου Φανουρίου, στα Πολλώνια, στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού, ένα ψαροχώρι κτισμένο γύρω από έναν όμορφο κολπίσκο, των 300 κατοίκων, που τα τελευταία χρόνια έχει γνωρίσει μεγάλη ανάπτυξη.

Ο μόλος στα Πολλώνια

Αγαπημένα Πολλώνια! Κάθε φορά που τα φέρνω στο μυαλό μου, μου έρχονται στη σκέψη υπέροχοι μεζέδες και ουζοκατανύξεις με αγαπημένους φίλους πάνω στο κύμα. Παρόλο που δεν πίνω καθόλου αλκοόλ, στα Πολλώνια, από την πρώτη στιγμή που πήγα, ένιωσα ότι σε αυτή την ατμόσφαιρα το απολαμβάνω.

Τότε, πριν από είκοσι χρόνια, τα κέντρα τα είχαν αποκλειστικά κάτοικοι του χωριού, ενώ σήμερα άλλαξαν τα πράγματα. Τότε, οι μεζέδες ήταν μόνο ντόπιοι, με απλά υλικά, απλώς για να συνοδεύσουν το ούζο. Σήμερα, βρήκα μεγάλη εξέλιξη στους καταλόγους.

Καθίσαμε σε μια από τις ταβέρνες της παραλίας και μας υποδέχτηκε ένας ευγενέστατος κύριος, που προφανώς γνωρίζει και από δημόσιες σχέσεις, ο οποίος μας είπε ότι ήρθαν εδώ να δουλέψουν από τη Βόρειο Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι τα ψάρια και οι μεζέδες που παραγγείλαμε ήταν γευστικότατοι, και μάλιστα άλλου επιπέδου.

Τα Πολλώνια, που πήραν πιθανόν το όνομά τους από  τον ναό του Απόλλωνα που υπήρχε στον φάρο της Πελεκούδας στα αριστερά του χωριού, είναι το δεύτερο λιμάνι της Μήλου, μετά τον Αδάμαντα, και από δω ξεκινούν οι βάρκες για να φέρουν τα λαχταριστά ψάρια, αλλά και καραβάκια για τη σπηλιά του Παπάφραγκα, τα Γλαρονήσια, αλλά και για την Ψάθη, το λιμάνι του απέναντι νησιού, της Κιμώλου. Σε τριάντα λεπτά είσαι απέναντι.

Το νησί απέναντι από τα Πολλώνια είναι η Κϊμωλος

Τα Πολλώνια έχουν μια υπέροχη αμμουδερή παραλία, με πολλά αρμυρίκια που προσφέρουν τη δροσιά τους, ενώ παλαιότερα κάποια από τα εστιατόρια έβαζαν και τραπεζάκια πάνω στην άμμο.

Ακολουθώντας την παραλία προς τα αριστερά προς τα βόρεια, περνάμε από μια παιδική χαρά που ο Ανδρέας μας, όταν ήταν μικρός, γνώρισε και έπαιξε με πολλά παιδάκια. Προχωράμε και βρίσκουμε ένα από τα πιο όμορφα κέντρα που έχω πάει στη ζωή μου, το "Οκτώ μποφόρ" που, όταν έχει πανσέληνο, είναι μαγεία. Η ασημένια λεωφόρος της σελήνης φτάνει μέχρι την αυλή του.

Πάμε μέχρι την αριστερή άκρη του χωριού, που καταλήγει σε μια γραφική χερσόνησο στην άκρη της οποίας βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου αλλά και η Πελεκούδα. 

Εκκλησάκι Αγίου Νικολάου, Πελεκούδα

Υπάρχει μια παράδοση που διατείνεται ότι το ζευγάρι που κάθεται εκεί σε έναν μικρό βράχο που έχει σχήμα καρέκλας, θα είναι για πάντα μαζί. Όλη αυτή η περιοχή σήμερα είναι γεμάτη με ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Εκκλησία Αγίας Παρασκευής

Προχωρώντας προς το δεξί άκρο του χωριού, με τις ταβέρνες, τα εστιατόρια και τα καφενεία, φτάνουμε στον μόλο που είναι μπροστά από την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, με την οποία με συνδέουν όμορφοι δεσμοί, αφού εδώ παρακολούθησα κάποιες φορές τις παρακλήσεις της Παναγίας την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου.

Επιπλέον, αν πάμε προς τα νότια του χωριού, θα φτάσουμε στα Θειορυχεία.

Αφήνουμε τα Πολλώνια και επιστρέφουμε στον Αδάμαντα. Αργά το απόγευμα πήγα την όμορφη βόλτα μου μέχρι το αεροδρόμιο, και σαν γύρισα βρήκα τον Αριστείδη με τον Αντρέα, όπως κάθε βράδυ, στο καϊκι του φίλου μας καπετάν Σταύρου που κάνει τον γύρο της Μήλου εδώ και χρόνια. Αυτές τις μέρες, όμως, με τους βοριάδες δεν κατάφερε να βγει από το λιμάνι του Αδάμαντα, λόγω του απαγορευτικού από το Λιμεναρχείο. Όσοι ήθελαν να πάνε στο Κλέφτικο, πήγαιναν στον Κήπο για να κάνουν τη μικρή κρουαζιέρα στις προστατευμένες νότιες θάλασσες.

Το λιμάνι του Αδάμαντα από ψηλά, από ένα ωραίο κεντράκι

Ο γύρος της Μήλου, 12^ο χιλιόμετρα ακτογραμμή, που τον κάναμε αρκετές φορές είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία, που προσφέρει εικόνες συναρπαστικής ομορφιάς, που πιστεύω ακράδαντα είναι κρίμα να την χάσει ο επισκέπτης της Μήλου, είτε ως απλός παρατηρητής, είτε γιατί του αρέσουν οι καταδύσεις. 

Αδάμαντας

Αναντίλεκτα, το νησί της Μήλου, «το διαμάντι αυτό των Κυκλάδων, είναι ένας υποβρύχιος παράδεισος, γεμάτος κρυστάλλινα και καταγάλανα νερά, πολύχρωμα, σμιλεμένα βράχια, λόγω της ηφαιστειογενούς προέλευσης του εδάφους του νησιού, ξεχωριστά χρώματα και βάθη, διάφορους υδρόβιους κατοίκους, σπηλιές, γεωθερμικά φαινόμενα… Η Μήλος κλέβει τις καρδιές όλων εκείνων που την επισκέπτονται».

Από το βράδυ κλείνεις τη θέση σου σε ένα από τα ιστιοπλοϊκά ή τα καϊκια και την άλλη μέρα το πρωί σαλπάρεις.  Μπροστά σου βλέπεις να ξεδιπλώνεται η άλλη ομορφιά της Μήλου, αυτή που ξέρει να κρύβεται, και αποκαλύπτεται «στα απόμερα ακρογιάλια της με τα διάφανα νερά, αυτή που καιροφυλακτεί πίσω από κάθετα πορφυρά βράχια, που σου αποκαλύπτεται σε μαγικές, σμαραγδένιες σπηλιές. Αυτή που «παίζει κρυφτό πίσω από τα βράχια στο Κλέφτικο, το αλλοτινό καταφύγιο των πειρατών, με τις πανέμορφες θαλασσινές σπηλιές και τις απάνεμες παραλίες με τα διάφανα γαλαζοπράσινα νερά».

Τι καράβι βγαίνει από τον κόλπο του Αδάμαντα και προχωρά προς τις δυτικές παραλίες. 

Απέναντί μας, στα βορειοδυτικά, βλέπουμε την Αντίμηλο, ένα ηφαιστειακό οικοδόμημα με απόκρημνες πλευρές που υψώνονται απότομα από τη θάλασσα μέχρι τα 670 μέτρα. Στην κορυφή του νησιού βρίσκεται ένας ηφαιστειακός κρατήρας.

 Ο πρώτος σταθμός που κάνει είναι στο Κλέφτικο, στα νότια ακρογιάλια, τα «θαλασσινά Μετέωρα», όπου όσοι θέλουν βουτούν στα πανέμορφα νερά για κολύμπι. Στη συνέχεια, περνά από όλες τις παραλίες στη νότια και ανατολική πλευρά του νησιού, και μετά τα Πολλώνια προχωρά προς

το νησάκι Πολύαιγος , ένα έναν επίγειο παράδεισο με απίστευτα καταγάλανα νερά, στα ανατολικά της Μήλου, ένα ναυτικό μίλι πριν από την Κίμωλο, όπου το μόνο που βλέπεις είναι τα αγριοκάτσικα.

Ύστερα κατευθύνεται προς την Κίμωλο, όπου σταματά για δυο ώρες περίπου για μπάνιο και φαγητό σε μια από τις ταβερνούλες της παραλίας.

Κίμωλος

Στη συνέχεια, περνά από όλες τις παραλίες της βορεινής πλευράς,

 κοντά από τα Γλαρονήσια που μας εντυπωσιάζουν με τους φαντασμαγορικούς τους όγκους, παραπλέουμε τις Αρκαδιές, δυο νησάκια απέναντι από την παραλία της Πλάθιενας,

Αρκούδες

βλέπουμε τις Αρκούδες, ένα σύμπλεγμα υφαιστειογενών βράχων που σχηματίζουν μια αρκούδα, που οι ντόπιοι ονομάζουν και Βενετσάνες, και μπαίνουμε στον κόλπο του Αδάμαντα, όπου απολαμβάνουμε όλους τους οικισμούς με τα πολύχρωμα σύρματα. Στο τέλος, νιώθεις κάποια κούραση, λόγω της ζέστης, αλλά και μια ευωχία ψυχής για το υπέροχο ταξίδι.

Το λιμάνι του Αδάμαντα από ψηλά

Ταξίδι στην αγαπημένη μας Μήλο, Μέρος Ι΄-Αλογόμαντρα, Άγιος Κωνσταντίνος, Πάχαινα, Παπάφραγκας,Φυλακωπή

Τετάρτη, 8 Ιουλίου 2015

Πολλώνια

Σήμερα, τελευταία μας μέρα για φέτος στη Μήλο, ξεκινάμε για τα όμορφα Πολλώνια ,που απέχουν δέκα χιλιόμετρα, και βρίσκονται στην ανατολική ακτή. Από τον Αδάμαντα, ακολουθούμε άλλη διαδρομή. Από την παραλία του Παπικινού, στον δρόμο για το αεροδρόμιο, στρίβουμε αριστερά προς Πολλώνια.

Ανεβαίνουμε προς βόρεια και σε μια διασταύρωση, αντί να πάμε αριστερά προς Σαρακίνικο, πάμε δεξιά προς Μύτακα, άλλον έναν μικροσκοπικό οικισμό με σύρματα. Εδώ συναντάμε έναν γραφικό όρμο με καταγάλανα νερά και αμμώδη παραλία. Κάνεις μπάνιο, αν δεν έχει βοριάδες. Σήμερα τα μελτέμια έχουν την τιμητική τους.

Αλογόμαντρα

Συνεχίζουμε προς την παραλία της Αλογόμαντρας. Τέσσερα χιλιόμετρα πριν από τα Πολλώνια, αφήνουμε τον ασφαλτοστρωμένο δρόμο και παίρνουμε τον χωματόδρομο που θα μας φέρει σε δυο παραλίες. Η πρώτη στα αριστερά, διαθέτει μια ψιλή σαν ζάχαρη αμμουδιά που βρέχεται από γαλαζοπράσινα νερά. 

Δεν υπάρχει κανείς εδώ για μπάνιο, όπως και δίπλα της στην άλλη μικροσκοπική παραλία που το σχήμα της, λόγω των βράχων που τηνκυκλώνουν, θυμίζει μάντρα, γι’ αυτό και την είπαν Αλογόμαντρα.

Αυτός ο γοητευτικός κολπίσκος, όπου γύρω του υψώνονται προστατευτικά βράχια είναι ο αγαπημένος του Αντρέα μου, από βρέφος που ήταν δυο χρονών. Κι εδώ η άμμος είναι λευκή και τα νερά ξέβαθα και πρασινογάλαζα.

Μαζί μας σήμερα έχουμε και την κόρη του φίλου μας του Παναγιώτη, την Ελένη, με το κοριτσάκι της τη Χριστίνα. Μπαίνουμε όλοι μαζί στη θάλασσα, η οποία ομολογουμένως ήταν λιγάκι κρύα, αλλά εδώ προστατεύεσαι από τους αγέρηδες.

Είναι μια πρωτόγνωρη αίσθηση το κολύμπι στην Αλογόμαντρα, σαν να είσαι σε ιδιωτική λίμνη, αφού σπάνια έρχονται εδώ για μπάνιο. Όλα τα χρόνια που ερχόμαστε δεν συναντήσαμε παρά ελάχιστα άτομα.

Μετά το μπάνιο,τα κορίτσια παίζουν ρακέτες με τον Αντρέα. Πραγματικά, η Αλογόμαντρα είναι ο παράδεισος μικρών και μεγάλων, αλλά πρέπει να σου αρέσει. Μια φορά ήρθαμε με κάποιους φίλους, και μόλις ένιωσαν τα πολύ κρύα νερά, λόγω των μποφόρ, αμέσως ζήτησαν να φύγουμε. Είναι θέμα γούστου.

Οικισμός Αγίου Κωνσταντίνου

Λίγο πιο κάτω φτάνουμε από τον χωματόδρομο στον μικροσκοπικό οικισμό του Αγίου Κωνσταντίνου με το ομώνυμο εκκλησάκι. Και σε αυτόν τον οικισμό υπάρχουν σύρματα σε διάφορες αποχρώσεις του μπλε.

Εδώ, δίπλα στα σύρματα, πρώτα βλέπουμε έναν σταυρό πάνω από μια κατάλευκη επιφάνεια. Είναι ένα πολύ μικρό εκκλησάκι, κρυμμένο στον βράχο. 

Στη μικρή Χριστίνα κάνει μεγάλη εντύπωση, γιατί πρώτη φορά το βλέπει, και κατεβαίνουμε όλοι στο εσωτερικό της σπηλιάς.

Μένω και κοιτάζω αυτή την όμορφη εικόνα του παραθαλάσσιου αυτού οικισμού, και το μάτι μου πάει στην είσοδο του κόλπου, όπου τα κύματα υψώνονται θεόρατα από τον αέρα. Είναι όμορφα να νιώθεις προστατευμένος κι εσύ και η βάρκα σου από τη μανία του πελάγους.

Ο τόπος εδώ εκπέμπει ηρεμία και γαλήνη, γι’ αυτό πολλές φορές σκέφτηκα ότι θα μπορούσαμε κάποια στιγμή να μείνουμε για λίγες μέρες, μόνοι μας με τον Αριστείδη, γιατί ο Αντρέας είναι αδύνατο να μπορέσει να ζήσει μακριά από την κίνηση. 

Μας φαντάζομαι να απολαμβάνουμε τα γεύματά μας στη βεράντα, να αγναντεύουμε την απεραντοσύνη του πελάγους, να διαβάζουμε πολλές ώρες λογοτεχνία, να βουτούμε ό,τι ώρα θέλουμε στα νερά δίπλα μας, να πηγαίνουμε βόλτα με τις ψαρόβαρκες που είναι δεμένες εδώ, να…

να…

Πάχαινα

Επόμενός μας σταθμός η Πάχαινα, μια όμορφη ευρύχωρη παραλία με αρμυρίκια, που συναρπάζει με τα γαλανά νερά της και τα βράχια που αναδύονται μέσα απ’ αυτά. 

Η Πάχαινα είναι απέναντι από ένα άλλο σημαντικό φαινόμενο στη Μήλο, τα Γλαρονήσια.

Τα Γλαρονήσια είναι δύο νησιά, δημιουργήματα της ηφαιστειακής λάβας που μόνιμοι κάτοικοί τους είναι οι γλάροι. 

Τα νησιά αυτά τα θαυμάσαμε αρκετές φορές, όταν κάναμε τον γύρο του νησιού με τα τουριστικά καράβια, και πραγματικά εντυπωσιαστήκαμε από το φαινόμενο αυτό.

Μετά την Πάχαινα, συναντούμε πλάι στον κύριο δρόμο τον Κάπρο. 

Ο Κάπρος είναι ένας μικρός όρμος ανάμεσα σε λευκά βράχια με λεπτή άμμο και γαλάζια νερά. Κάθε φορά που τον βλέπω με συγκινεί με τη γραφικότητά του.

Στη συνέχεια, βρίσκουμε σε πολύ λίγο τον Παπάφραγκα, πριν από τον αρχαιολογικό χώρο της προϊστορικής Φυλακωπής.  

Τι είναι ο Παπάφραγκας; Είναι τρεις σπηλιές που στα χρόνια του Βυζαντίου χρησιμοποιούνταν ως ορμητήρια πειρατών.

Παλαιότερα σταματούσαμε με το αυτοκίνητο σε ένα πλάτωμα, και βλέπαμε από πάνω το θέαμα σαν μια τεράστια φυσική πισίνα. Στην ουσία είναι μια μεγάλη σπηλιά, λαξεμένη στον βράχο. 

Το όνομά της το πήρε από τον τελευταίο Φράγκο παπά που χρησιμοποιούσε την παραλία για να προφυλάξει τη βάρκα του.

Ένα μικρό, απόκρημνο μονοπάτι, ένα σκάλισμα πάνω στον βράχο, που χρειάζεται μεγάλη προσοχή, οδηγεί τους τολμηρούς ως τη στενή λωρίδα άμμου κάτω, και αυτή είναι η παραλία του Παπάφραγκα που είναι περικυκλωμένη από τα θεόρατα ανοιχτόχρωμα βράχια.

Η παραλία είναι ήσυχη και όμορφη, ενώ στη δεξιά της πλευρά, ανάμεσα στα βράχια, σχηματίζονται δύο μικρές σπηλιές από όπου μπαινοβγαίνουν τα νερά και ενδείκνυνται για εξερευνήσεις. 

Πολλοί είναι, νεαροί κυρίως, που απολαμβάνουν εδώ το μπάνιο τους. Προσωπικά, δεν το δοκίμασα. Έμεινα μόνο να το κοιτάζω από ψηλά. Είναι ομολογουμένως πολύ εντυπωσιακό το θέαμα!

Τα νερά εδώ είναι δροσερά και αλλάζουν απόχρωση, ανάλογα με τον καιρό και την ποιότητα του φωτός.

Στη σπηλιά του Παπάφραγκα κολυμπάς σε γαλαζοπράσινα νερά ανάμεσα σε γκριζόλευκα βράχια που οδηγούν στην ανοικτή θάλασσα. 

«Χιλιάδες χρόνια χρειάστηκαν για να δημιουργήσει η φύση το μοναδικό τοπίο του Παπάφραγκα, με τις στενές γλώσσες  στεριάς να αντιστέκονται στη διάβρωση, και να δημιουργούν κολπίσκους, ανοίγματα, σπηλιές που βουίζει  όλο το Αιγαίο».

Αρχαία πόλη της Φυλακωπής

Δίπλα ακριβώς, στα δεξιά του Παπάφραγκα, συναντούμε μια από τις σημαντικότερες πόλεις του προϊστορικού Αιγαίου, τη Φυλακωπή. 

Επιβλητικό Κυκλώπειο τείχος

Σώζει  λείψανα ζωής από δύο χιλιετίες περίπου, από το 3300-1100. Στην Τρίτη οικιστική περίοδο είναι έντονες οι μινωικές επιδράσεις, ενώ στην τέταρτη οι μυκηναϊκές. Τα ερείπιά της ανακαλύφθηκαν το 1896.

Η θέση της τής έδινε το πλεονέκτημα να εποπτεύει μεγάλο μέρος της θάλασσας, γι’ αυτό εξελίχτηκε σε μεγάλο εμπορικό και πολιτιστικό κέντρο. 

Χάρη στην εμπορία μιας πολύτιμης πέτρας, του οψιανού, από τον οποίο κατασκευάζονταν εργαλεία, πριν από την εισαγωγή του χαλκού, αναπτύχθηκε ραγδαία, όρθωσε κυκλώπεια τείχη για τους εισβολείς, ενώ καταστράφηκε και αναστήθηκε τρεις φορές.  

Μέγαρο

Η κυρία της Φυλακωπής