Οµιλία Δασκάλου για την 25η Μαρτίου

Αυτά τα λόγια απηύθυνα στους µαθητές µου, στο 2ο ΕΠΑΛ Αχαρνών για την επέτειο της 25ης Μαρτίου

Σκέφτηκα να σου µιλήσω για τον Καραϊσκάκη,

αλλά το µυαλό σου θα πάει στο γήπεδο.

Σκέφτηκα να σου µιλήσω για το 21,

αλλά ο νους σου θα πάει στην Ορίτζιναλ.

Συλλογίστηκα πολύ, για να καταλήξω αν αξίζει
να σε ταλαιπωρήσω για κάτι τόσο µακρινό, τόσο ξένο.

Δύο αιώνες πίσω κάποια γεγονότα,
τι να λένε σε σένα; Σε εσένα που βιάζεσαι να φύγεις,
να πας για τσιγάρο, για καφέ ή για κάτι άλλο.

Θα σου µιλήσω λοιπόν προσωπικά.
Εγώ ο δάσκαλος που δούλεψα ένα χρόνο σε αυτό το σχολείο
και σε δεκαπέντε µέρες φεύγω για αλλού

Σε εσένα που είσαι εδώ ένα, δύο, τρία
ή και περισσότερα χρόνια,

θα σου µιλήσω σταράτα
για να σου εκφράσω δυο σκέψεις µου.

Οι µαθητές που συνάντησα µέσα στις τάξεις,
οι µαθητές που δίδαξα φέτος
στην συντριπτική τους πλειονότητα µε σεβάστηκαν,
αν και δεν ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις του µαθήµατος.

Πολλοί όµως από τους υπόλοιπους µαθητές
δε µε σεβάστηκαν, µε προσέβαλαν κατ’ επανάληψη.
Με έργα, µε λόγια, µε ύβρεις,
δείχνοντας ένα χαρακτήρα και ένα ήθος
που µε σόκαρε, που µε έβαλε σε µελαγχολικές σκέψεις.
Αυτό το φαινόµενο αποδεικνύει
πως κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό το σχολείο,
πως εκτός του γνωστικού ελλείµµατος
το συγκεκριµένο σχολείο χωλαίνει δραµατικά
και στο ηθικοπλαστικό του έργο,
στη διαµόρφωση δηλαδή των µαθητικών ψυχών και πνευµάτων.

Και η ευθύνη γι' αυτήν την αποτυχία
είναι ευθύνη αποκλειστικά δική µας,
των δασκάλων σας και των γονιών σας.
Δεν έχουµε κατορθώσει να σας δείξουµε
πως χωρίς αρχές η ζωή σας αύριο θα είναι µια κόλαση,
πως χωρίς όνειρα και στόχους θα χρειαστείτε υποκατάστατα,
θα καταφύγετε πιθανόν σε επιλογές που θα σας ξεφτιλίσουν,
θα σας κάνουν να σιχαίνεστε τον εαυτό σας,
θα σας γεµίσουν τη ζωή πλήξη και κούραση,
θα σας γεράσουν πρόωρα.

Αν όµως θέλετε µια συµβουλή από ένα δάσκαλο,
σκεφτείτε το παράδειγµα του Μακρυγιάννη,
που έφτασε αγράµµατος µέχρι τα πενήντα σχεδόν,
για να καταλάβει τότε πως η µόρφωση, η καλλιέργεια
ήταν το όπλο που έλειπε από την προσωπική του θήκη.

Και κάθισε µε πολλή δυσκολία και χωρίς δάσκαλο
και έµαθε πέντε κολλυβογράµµατα,
για να µας πει την ιστορία του βίου του,
το παραµύθι της επανάστασης των υπόδουλων Ρωµιών.

Αυτό το παράδειγµα είναι για σένα το πιο κατάλληλο,
και µπορείς τριάντα χρόνια νωρίτερα από το στρατηγό Μακρυγιάννη
να ακολουθήσεις το δρόµο που εκείνος έδειξε,
το µονοπάτι της καλλιέργειας, το δρόµο της παιδείας,
τη λεωφόρο της προσωπικής σου προκοπής.

Δεν είστε σε τίποτε λιγότερο ικανοί από
τον µπάσταρδο γιο της καλογριάς, τον Γιώργη Καραϊσκάκη.

Ήταν κι αυτός αθυρόστοµος σαν κι εσάς,
αλλά είχε αυτό που από τα αλβανικά µάθαµε σαν µπέσα,
ήταν πάνω απ´ όλα µπεσαλής.

Αυτό θα ‘θελα να έχετε κι εσείς.
Υπευθυνότητα, µπέσα, τσίπα.
Να αναλαµβάνετε τις ευθύνες σας,
να απεχθάνεστε την υποκρισία, να σιχαίνεστε το συµφέρον,
να µισείτε το ψέµα και την ευθυνοφοßία.

Η αγάπη για τον τόπο του, η λατρεία για την πατρίδα του
ήταν αυτό που χαρακτήριζε τη ζωή του Νικήτα Σταµατελόπουλου,
του Νικηταρά.
Αγωνίστηκε στη διάρκεια της επανάστασης,
συνέßαλε στην απελευθέρωση της πατρίδας του
κι έπειτα φυλακίστηκε,
για να χαθεί σ’ ένα στενοσόκακο του Πειραιά,
σχεδόν τυφλωµένος, πάµπτωχος και εγκαταλειµµένος από όλους,

Δεν ζήτησε τίποτε από την ελεύθερη Ελλάδα.

Κι όταν οι γύρω του τον παρακινούσαν να απαιτήσει
από την κυβέρνηση µια πλούσια σύνταξη,
απαντούσε πως η πατρίδα τον αµείβει πολύ καλά,
λέγοντας ψέµατα, για να µην προσβάλει την πατρίδα του.

Είναι δύσκολο, το κατανοώ, το παράδειγµα του Νικηταρά.

Αλλά νοµίζω πως κι εσείς είστε ικανοί για τα δύσκολα,
μπορείτε να ακολουθήσετε το δρόµο της αξιοπρέπειας,
να προσπαθήσετε τίµια και µε αγωνιστικότητα
για εσάς και για το µέλλον της οικογένειας που
αύριο θα κάνετε.

Ξέρω, καταλαβαίνω, αντιλαµβάνοµαι
πως σας προτείνω µια διαδροµή ζωής δύσκολη και απαιτητική,
όταν δίπλα σας κυριαρχεί ο εύκολος δρόµος
των γονιών, των δασκάλων, των πολιτικών,
της εποχής στην οποία µεγαλώνετε.

Όµως κάθε εποχή ελπίζει στους νέους της,
περιµένει από αυτούς να σηκώσουν ψηλά
και µε επιτυχία τη σηµαία του αγώνα
και να οδηγήσουν την πατρίδα τους, τον τόπο τους
σε καλύτερες µέρες, σε πιο φωτεινές σελίδες.

Κι όταν βλέπω την εποχή µας
να µαραζώνει χωµένη στην αλλοτρίωση,
να ξεψυχά από την τηλεοπτική ανία,
να µουχλιάζει από το κυνήγι της ευκολίας,

μόνο σε εσάς ελπίζω,
στην ειλικρινή σας διάθεση
να αγωνιστείτε,
να αντισταθείτε,
να πολεµήσετε,
να νικήσετε.

Μη µας απογοητεύσετε.


Πηγή: http://www.macedoniahellenicland.eu/content/view/1588/64/lang,el/

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟ

Εκδηλώσεις ΑΝΟΡΘΩΣΗΣ

Κυριακή, 27 Μαρτίου

Στάδιο Αντώνης Παπαδόπουλος

«Ες γην εναλίαν Κύπρον, ου μ’ εθέσπισεν οικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόν Σαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας».

Τούτο τον χρησμό έδωσε στον Τεύκρο ο θεός Απόλλων. Τον έστειλε να κτίσει μια άλλη Σαλαμίνα που να του θυμίζει την πατρίδα του.

Κάποιο άσπρο τρεχαντήρι ελληνικό ταξίδεψε με τα λευκά του φτερά στις γαλανές ακρογιαλιές της Κύπρου.

Κι άραξε ο Τεύκρος σε τούτο το ακρογιάλι, διωγμένος απ’ τον πατέρα του, γιατί δεν νοιάστηκε για τον Αίαντα, των Αχαιών τον στύλο. Ήταν γύρω στα 1180 περίπου π.Χ., σαν τέλειωσε ο πόλεμος της Τροίας.

Μαγιά ήταν τούτο το παλληκάρι!

Από τότε η πυξίδα της καρδιάς μας δείχνει προς τη γαλάζια πατρίδα.

Ίδια η λαλιά μας, ίδια η καταγωγή μας!

«Το όμαιμον, το ομόγλωσσον και το ομόθρησκον».


Κι από τότε αυτός είναι ο αγώνας μας!

Αυτός είναι ο καημός μας!

Να είμαστε ελεύθεροι στην αγκαλιά της μάνας Ελλάδας.

Πρώτος στη χορεία των ηρώων της ελευθερίας ο Ονήσιλλος, αυτός που για χρόνια έστελλε τις μέλισσές του για να μας ξυπνήσουν απ’ το βαρύ μας λήθαργο.

Ήρθε ύστερα ο μέγας βασιλιάς, ο Ευαγόρας ο Α΄ που δόξασε τη Σαλαμίνα κι ήταν περήφανος για τις σχέσεις του με το Κλεινόν Άστυ. Απόγονός του ήταν ο Πνυταγόρας που με τα καράβια του έτρεξε να βοηθήσει τον Μεγαλέξανδρο στην Τύρο.

Όμως, αυτή η νέα πόλη δεν επέπρωτο να ζήσει. Λυσσασμένοι επιδρομείς στα περήφανα αραβικά άτια τους τη λεηλάτησαν κι έσπειραν τον φόβο στους κατοίκους της. Φεύγουν αλλοπαρμένοι. Πάνε λίγο πιο κάτω στην πόλη που οι ακτές της γέμιζαν από άμμο.

Την Αμμόχωστο!

«Φως κι ήλιος διαμαντόπετρα


κι ένα λουλούδι ν’ ανεμίζει


πέταλα για τον άνεμο και την αγάπη»(Χρυσάνθη Ζιτσαία)


Γνώρισε πλούτο και δόξα ασύγκριτη τούτη η πόλη, μα και πολλοί της ζήλεψαν τα κάλλη της.

Φημισμένη Φαμακούστα τον Μεσαίωνα. Ισχυρά οχυρωμένη πολιτεία. Οι Φράγκοι Λουζινιάν πέρασαν.

Στα τείχη της τώρα κυματίζει περήφανη η σημαία της Γαληνοτάτης. Η πατρίδα των Δόγηδων, η Βενετία θα στείλει ένα γενναίο τέκνο της, τον Μαρκαντώνιο Βραγαδίνο που στα 1571 σφράγισε με τη θυσία του την ιστορία του νησιού μας.

Μαύρο σκοτάδι ακολούθησε. Οι Τούρκοι όθε περάσουν σκορπούν τον θάνατο και τον χαλασμό.

Σαν ήλθαν οι ευγενείς Βρετανοί στα 1878 τους ράναμε με ροδόσταγμα…

Ανώτεροι άνθρωποι, είπαμε, φιλελεύθεροι οι υπήκοοι της Αυτού Μεγαλειότητος. Θα μας ρίξουν στην αγκαλιά της Μάνας μας, όπως έκαναν και με τα Επτάνησα.

Πόσο γελαστήκαμε!

Τούτος ο προαιώνιος πόθος της ψυχής πύρωσε τα στήθια κι όρθωσε τις ψυχές!

Η τρανή επανάσταση του 1955. Ο αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α.

Η Αμμόχωστος κλήθηκε πάλι σε νέο φόρο αίματος:

Γρηγόρης Αυξεντίου


Μόδεστος Παντελή


Φώτης Πίττας


Αντρέας Κάρυος


Ηλίας Παπακυριακού


Χρίστος Σαμάρας


Πετράκης Γιάλλουρος


Παναγιώτης Κάσπης


Λουκάς Ιατρού


Αντρέας Παρασκευάς

Σταύρος Στυλιανίδης


Γιάννης Στυλιανού


Νίκος Καραντώνης

Παναγιώτης Τουμάζος


και η ηρωίδα του Αυγόρου Λουκία Παπαγεωργίου.




Και έγινε το θαύμα!

Κι ήλθε η λευτεριά! Λευτεριά;

Όχι, είπαμε. Τούτο είναι είδωλο της λευτεριάς.

Θάψιμο των οραμάτων.

Σφαγιασμός των ελπίδων μας.

Μα κρύψαμε τον πόνο μας και συνεχίσαμε…

Κι η Αμμόχωστός μας γνώρισε μέρες δόξας και μεγαλείου!

Μας θάμπωσε η ύλη με τα χρυσά σκήπτρα της.

Μα ο Τούρκος καραδοκούσε. Ώσπου, ανήμερα της Παναγιάς τη χάσαμε την πόλη μας. Χάσαμε το αγκωνάρι της ψυχής μας.

«Εδώ είναι μια πόλη, θάλασσα και φως!


Εδώ είναι μια πόλη,


όχι του ονείρου,


μα της ψυχής μας αγκωνάρι».





«Όπου πας


μαζεύεις λιθάρια θύμησης.



Όπου πας


οι κύκλοι του νερού γράφουν


Αμμόχωστος» (Κλαίρη Αγγελίδου)



Μη μου πικραίνεσαι, καλή μου πόλη…

Θα ξανάρθουμε.

Να μας καρτεράς!


Αμμόχωστος, Αμμόχωστος Βασιλεύουσα!

Ιαπωνία και Ορθοδοξία

18 Μαρτίου, 2011 — VatopaidiFriend

VatopaidiFriend: Ένας φίλος της σελίδας, βρήκε, μετέφρασε και μας έστειλε το παρακάτω κείμενο. Το παραθέτουμε όπως μας το έστειλε. Τον ευχαριστούμε

Η Ιαπωνία είναι μια ειδωλολατρική χώρα με ελάχιστους χριστιανούς.
Στην ειδωλολατρεία δεν υπάρχει η φιλανθρωπία και η έννοια της αγάπης, όπως στον χριστιανισμό. Το κενό φιλανθρωπίας-αγάπης καλύπτεται από την ομαδικότητα και την αίσθηση του καθήκοντος. Ωστόσο, με τη δυτικοποίηση - αμερικανοποίηση της Ιαπωνίας, τα τελευταία χρόνια, οι νέοι άρχισαν να γίνονται ακραίοι ατομικιστές. Δεν έχουν τις χριστιανικές αξίες ούτε σε λανθάνουσα μορφή, όπως στις ΗΠΑ. Έτσι παρατηρούνται φαινόμενα όπως της Αρχαίας Ελλάδας. 300 σπαρτιάτες υπερασπίζονται την πατρίδα τους μέχρι θανάτου, αλλά στην πατρίδα πετάνε τα ανεπιθύμητα βρέφη στον καιάδα. Οι Αθηναίοι αγωνίζονται ενάντια στους Πέρσες για την πατρίδα, στην πατρίδα αφήνουν τους φτωχούς(ή και άρρωστους) να πεθάνουν.

Οι Ιάπωνες κάνουν το καθήκον τους στην εργασία τους ή ως πολίτες(δεν κλέβουν πεταμένα πορτοφόλια), αλλά δεν ασχολούνται με τον άνεργο που ζει σε μια χαρτόκουτα στο πεζοδρόμιο ή δίπλα στο ποτάμι.

Ακόμα έχουν μάθει ότι η σκληρή δουλειά ανταμείβεται. Αν αποτύχεις, τότε δεν εργάστηκες αρκετά, οπότε πεισμώνεις και εργάζεσαι σκληρότερα.
Τέλος, αν ξανα-αποτύχεις ή σε προσγειώειη η πραγματικότητα της ανθρώπινης αδυναμίας(οικονομική κρίση, ανεργία, τσουνάμι) αναλαμβάνεις την ευθύνη ή με αυτοκτονία(θεωρείται θαρραλέος) ή ζώντας σε μια χαρτόκουτα(θεωρείται δειλός-φυγόπονος-σκουπίδι). Οπότε δεν θα δούμε τους Ιάπωνες να ζητάνε βοήθεια σύντομα, π.χ. στο θέμα του πυρηνικού εργοστασίου θα εργαστούν οι υπάλληλοι όσο περισσότερο μπορούν χωρίς βοήθεια, μετά θα αναλάβει η κυβέρνησή τους να κάνει το ίδιο και στο τέλος(μάλλον αργά) θα ζητήσουν βοήθεια. Το ίδιο θα συμβεί με τους εγκλωβισμένους και άστεγους.

Αυτή η καταστροφή έχει αναγκάσει μερικούς Ιάπωνες να απεξαρτηθούν από την τεχνολογία και τον καταναλωτισμό, που έχουν δημιουργήσει πολλές αρρωστημένες καταστάσεις, π.χ. 36 ώρες αγρυπνία για το online παιχνίδι από 40 χρόνους-ες ή ζωγραφιές του ουρανού με τα άστρα στα νύχια.

Με τους άστεγους-άνεργους στην Ιαπωνία ασχολούνται κυρίως οι χριστιανικές ιεραποστολές. Η αξία του χριστιανισμού φαίνεται στις δυσκολίες και όχι στα χρόνια των παχιών αγελάδων. Η καταστροφή στην Ιαπωνία είναι μια ευκαιρία να διδαχτούν έμπρακτα το χριστιανισμό. Να μάθουν να ζητάνε βοήθεια από Θεό και ανθρώπους, να αρχίσουν να βοηθάνε τους άλλους ανθρώπους και να κινούνται προς τον Θεό.

Σε περίπτωση που ψάξετε στο google maps τους ορθόδοξους ναούς και παρεκκλήσια, θα δείτε ότι κάποιοι ναοί και παρεκκλήσια είναι παλιές κατοικίες που αλλάξαν χρήση. Το κόστος των οικοπέδων στην Ιαπωνία είναι πολύ υψηλό.

Παρακάτω είναι τα νέα από το σεισμό-τσουνάμι της ορθόδοξη εκκλησίας της Ιαπωνίας:

Σεισμός και τσουνάμι στην περιοχή Τοχόκου, 11 Μάρτη 2011

Αναφορά και Πληροφορίες για την Ανατολική Μητρόπολη Ιαπωνίας

ανανέωση: 17 Μαρτίου

Όπως θα διαβάσετε σεισμός 9 Ρίχτερ χτύπησε την βορειοανατολική Ιαπωνία. Το 9 μέτρων τσουνάμι σάρωσε τις παράκτιες περιοχές σε Ιβάτε(Iwate), Μιγάγκι(Miyagi) και Φουκούσιμα(Fukushima). Επιπλέον, υπάρχουν σοβαρά προβλήματα στον πυρηνικό σταθμό στο Φουκούσιμα.

Έχουμε λάβει πολλά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου με αγάπη, προσευχές και ερωτήσεις, από τους αδελφούς και αδελφές σε όλο τον κόσμο.

Προς το παρόν, οι ιστοσελίδες της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ιαπωνία και της Μητρόπολης Ανατολικής Ιαπωνίας έχουν δυσκολίες στο ανέβασμα νέων πληροφοριών. Για αυτό, η ιστοσελίδα Μητρόπολης Δυτικής Ιαπωνίας φιλοξενεί τα νέα.

17 Μαρτίου 2011

Δεύτερο μήνυμα του Μητροπολίτη Σεραφείμ και αναφορά της κατάστασης της εκκλησίας

Μετά την καταστροφή, έχουμε λάβει πολλές επιστολές και ηλεκτρονικά μηνύματα εντός και εκτός Ιαπωνίας. Εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας από τα βάθη της καρδιάς μας.

Παρά το γεγονός ότι οι επικοινωνίες εξακολουθούν να μην είναι εφικτές, έχουμε πληροφόρηση από διάφορες πηγές. Σιγά σιγά, συλλέξαμε πληροφορίες για την κατάσταση των ναών και τα μέλη της ενορίας.

Προς το παρόν σας ενημερώνουμε για την κατάσταση των ενοριών και των μελών μας:

1. Ενορία Ισινομάκι(Ishinomaki), Εκκλησία του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου

Μετά τον σεισμό, δεν είχαμε καμία επαφή με τον πάτερ Βασίλη Ταγκούτσι.

Σήμερα το πρωί επιβεβαιωθήκαμε ότι ο πάτερ και η Ματουσκα Μαρία είναι ζωντανοί. Ο ναός και η κατοικία του ιερέα είχαν πλημμυρίσει, αλλά δεν γκρεμίστηκαν.

Ο επίτροπος, Petr Sasaki Ken-ichi επισκέπτεται τα μέλη στην πόλη.

Κόμι Τσουτόμου, κοιμήθηκε. Αιωνία του η μνήμη.

2. Ενορία Βακουγα(Wakuya), Εκκλησία Προφήτη Ισαΐα

Ο ναός είναι ασφαλής. Ο επίτροπος Μπόρις Γιαμάντα ζει. Ερευνούμε για τα άλλα μέλη.

3. Ενορία (Joghe-dzutusmi), Παρεκκλήσι Αγίας Σκέπης της Θεοτόκου

Ο επίτροπος Νίκων Ασάνο Κι-ιτσι και η οικογένειά του είναι ασφαλείς στο σπίτι. Ο ναός μάλλον δεν έχει πρόβλημα.

4. Ενορία Σακάρι(Sakari) στο Οφουνάτο(Ofunato), Ναός της Αναλήψεως

Ο ναός άντεξε. Τα μέλη της είναι καλά, εκτός από μία οικογένεια.

Συνεχίζεται η έρευνα για την οικογένεια.

5. Ενορία Σανούμα(Sanuma) και παρεκκλήσι Μεταμορφώσεως, Ενορία Τακασιμιζου(Takashimizu) και παρεκκλήσι Μεταμορφώσεως

Οι τηλεπικοινωνίες δεν επανήλθαν. Όμως, αυτές οι περιοχές είναι μακριά από τις ακτές, είναι πιθανότατα ασφαλείς.

6. Ενορία Γιαμάντα(Yamada) και Παρεκκλήσι Ευαγγελισμού της Θεοτόκου.



http://maps.google.com/maps?vps=9&jsv=323a&ie=UTF8&cid=9460964947684186012

Εκκλησία κτήριο καταστράφηκε και κάηκε. Είχαμε επαφή με μερικά μέλη.

Συνεχίζουμε την έρευνα.

7. Ενορία Κεσεννούμα(Kesennuma) και Παρεκκλήσι της Αναστάσεως.

http://maps.google.com/maps?vps=3&jsv=323a&ie=UTF8&cid=16863180519842444045

Άγνωστο. (Η περιοχή που χτυπήθηκε περισσότερο από το τσουνάμι.)

Προσευχόμαστε ώστε τα υπόλοιπα μέλη να είναι ασφαλή.

Δεύτερο μήνυμα του Μητροπολίτη Σεραφείμ και αναφορά για την κατάσταση της εκκλησίας σε pdf (ιαπωνικά)

17 Μαρτίου 2011
Ο πάτερ Βασίλειος Ταγκούτσι είναι ασφαλής!

Η ενορία του Σεντάι ήρθε σε επαφή με τον π. Βασίλη και Ματούσκα Μαρία.

Ο Ναός του Αγίου Ιωάννη άντεξε. Ο πρώτος όροφος του ναού και η αίθουσα συναντήσεων είχαν πλημμυρίσει. Όμως, ο δεύτερος όροφος είναι χρησιμοποιήσιμος. Ο επίτροπος επισκέπτεται τα μέλη στην πόλη.

17 Μαρτίου 2011
Ξεκίνησε ο έρανος για οικονομική βοήθεια

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ιαπωνίας ξεκίνησε έρανο για την βοήθεια των ενοριτών και ναών που πλήγηκαν.

Για λεπτομέρειες, επισκεφτείτε την επίσημη ιστοσελίδα της OCJ, σύντομα θα επανέλθει .

Η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ιαπωνία

http://www.orthodoxjapan.jp/

Δωρεά από το εξωτερικό

Payee Account Number　 : 00150 – 0- 47756

Payee Name　 :　 NIHON HARISUTOSU SEIKYOUKAI

Payee Address :　 4-1, KandaSurugadai, Chiyoda-

Ευζωία ή ευψυχία (Ι. Μ. Κονιδάρης, καθηγητής Νομικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών)

15 Μαρτίου, 2011 — VatopaidiFriend

Ο καθηγητής Εκκλησιαστικού Δικαίου Ιωάννης Κονιδάρης

Δεν νομίζω ότι υπάρχει καμία αμφιβολία ότι οι ημέρες που βιώνουμε, παγκοσμίως, είναι εξόχως αποκαλυπτικές. Καθένας, με βάση τα φιλοσοφικά ή/ και θρησκευτικά του «πιστεύω», δίνει τη δική του εξήγηση γι΄ αυτό. Θα ήταν όμως σαν να εθελοτυφλεί κάποιος αν ταυτοχρόνως δεν ήταν σε θέση να διαπιστώσει ότι στη μικρή αυτή γωνιά του πλανήτη μας, στη χώρα μας, είμαστε επίσης στα πρόθυρα μιας κοινωνικής εξεγέρσεως… Η κοινωνία βράζει. Και αλίμονο αν δεν προλάβουν να ανοίξουν ασφαλιστικές δικλίδες και τιναχθεί το καπάκι… Διότι, τότε, η συνέχεια θα είναι απρόβλεπτη και οι συνέπειες ανεξέλεγκτες…

Δεν χρειάζονται αποδείξεις για του λόγου το ασφαλές. Το διαισθανόμεθα όλοι όσοι παροικούμε την Ιερουσαλήμ… Το πιάνει κανείς στον αέρα…

Και το επαληθεύουν οι άμετρες και αλόγιστες πράξεις βίας που ζούμε κάθε μέρα, από την ωμή βία στους αθλητικούς χώρους ως την εν ψυχρώ εκτέλεση, από αδίστακτους κακοποιούς, οργάνων της τάξεως κατά την εκτέλεση του καθήκοντός τους.

Κατά συνέπεια η κοινωνίαμας δεν είναι πλέον, απλώς, σε τέλμα («Το Βήμα της Κυριακής», 26.12.2010, σ. Α55). Προχώρησε ένα βήμα παραπέρα… Είναι ήδη στα όρια της διαλύσεως, ίσως και στα πρόθυρα της αναρχίας. Και η ευθύνη ανήκει, βεβαίως, γενικώς και αφηρημένως, σε όλους μας, σε όλα τα μέλη της.

Θα ήταν όμως πραγματικό «παραμύθιασμα», αν δεν λέγαμε ευθέως ότι την ευθύνη για το κατάντημα αυτό φέρουν προεχόντως οι πολιτικές δυνάμεις, όλων των αποχρώσεων, ανεξαρτήτως μάλιστα του εάν κυβέρνησαν τον τόπο, από τη Μεταπολίτευση έως και σήμερα, με μια λέξη το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.

Το υπάρχον πολιτικό σύστημα προφανώς δεν έχει πλέον την έξωθεν καλή μαρτυρία. Δεν πείθει. Δεν πείθουν τα κόμματα εξουσίας. Δεν πείθουν ούτε τα υπόλοιπα. Δεν πείθουν ακόμη και τα νεοπαγή πολιτικά μορφώματα. Διότι παντού τρέχει το ίδιο αίμα, η ίδια πολιτική γενιά, που διακρίθηκε πρωτίστως για τον κυνισμό, ακριβέστερα τον πολιτικό αμοραλισμό της.

Ποιο καλύτερο παράδειγμα θα μπορούσε να βρει κάποιος από το να σημειώσει ότι τα κόμματα έχουν προεξοφλήσει την κρατική χορηγία ως και το έτος 2016 με δάνεια από τις τράπεζες, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση περικόπτει τα εισοδήματα σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και οι τράπεζες κλείνουν τις στρόφιγγες του δανεισμού προς ιδιώτες και επιχειρήσεις;..

Πού αλλού η προσφορά στα δημόσια πράγματα μιας χώρας έχει μεταβληθεί σε επικερδές επάγγελμα, που επιτρέπει όχι μόνο την παράλληλη απασχόληση με αμοιβή, αλλά και τη συνταξιοδότηση σε λίγα μόλις χρόνια, όταν για τον απλό πολίτη πρέπει να συντρέχουν αθροιστικώς μεγάλος αριθμός ετών εργασίας και η συμπλήρωση ορίου ηλικίας;

Το πολιτικό σύστημα, σχεδόν ανεξαιρέτως, από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν, σε συνεργασία βέβαια και με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, με τα οποία υπάρχει προφανώς, τουλάχιστον σε μεγάλο αριθμό περιπτώσεων, σχέση συγκοινωνούντων δοχείων, καλλιέργησε συστηματικώς στην κοινωνία μας την επιδίωξη της ευζωίας. Την επιδίωξη δηλαδή μιας άνετης από υλικής απόψεως ζωής, αντί πάσης θυσίας. Με έναν λόγο, την καλοπέρασή μας.

Για τον σκοπό αυτόν επιστρατεύτηκαν όλα τα μέσα και οι μηχανισμοί. Ακρίτως και αφειδώς δόθηκαν δάνεια σε επιχειρήσεις και σε νοικοκυριά όχι για παραγωγικές επενδύσεις, όχι για να θέσουν τα θεμέλια ενός εύρωστου οικονομικώς μέλλοντος, αλλά για να ψιμυθιώσουν το εποικοδόμημα. Εφευρέθηκαν ακόμη και νεολογισμοί του τύπου εορτοδάνεια και διακοποδάνεια!..

Στην εξέλιξη αυτή ασφαλώς δεν είναι αμελητέα η συνδρομή και των μέσων ενημερώσεως, προπάντων της τηλεοράσεως, η οποία με μοναδικό σκοπό το άκοπο κέρδος, πρόβαλε ως πρότυπο ζωής μια υπερκαταναλωτική κοινωνία, η οποία ακολούθως βαυκαλίζεται να πιστεύει ότι ψυχαγωγείται βλέποντας σαπουνόπερες και «ριάλιτι σόου», κατεξευτελίζοντας κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Αυτό είχε ως φυσικό αποτέλεσμα να ξεθωριάσουν ή/και να εξαφανιστούν αρχές και παραδόσεις που αποτελούσαν παγίως το στήριγμα της ελληνικής κοινωνίας. Η φιλοπατρία διαβλήθηκε ως εθνικισμός, η παράδοση υποβαθμίστηκε ως συντηρητισμός, η γλώσσα εκφυλίστηκε, το θρησκευτικό συναίσθημα διακωμωδήθηκε, η έννοια του χρέους αγνοήθηκε, το φιλότιμο εξαφανίστηκε.

Ετσι εξέλειψε η ευψυχία, χάθηκε δηλαδή η ψυχική ρώμη, το ακατάβλητο φρόνημα από τη ζωή μας. Ατόνησαν τα στοιχεία ακριβώς εκείνα που συνέδεαν τους Ελληνες σε χαλεπούς καιρούς. Και κατέστησαν ευάλωτοι, αλλά και ευάγωγοι προς την κατεύθυνση εκείνη προς την οποία μείζονα στρατηγικά συμφέροντα μπορεί να θελήσουν να οδηγήσουν τη χώρα μας…

Στο πλαίσιο του γενικότερου εκμαυλισμού δεν έμειναν ανεπηρέαστοι όμως τελικώς ούτε οι ίδιοι οι πολιτικοί σχηματισμοί. Οι ιδεολογικές διαφορές αμβλύνθηκαν, τα «πιστεύω» χαλάρωσαν, τα κόμματα κατήντησαν μηχανισμοί για την κατάληψη της εξουσίας.

Αλλά στη συνέχεια, για τη νομή της εξουσίας, δεν ήταν πλέον τόσο απαραίτητες οι κοινοβουλευτικές ομάδες, διότι το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα εξέθρεψε την ανάδειξη ομάδων εξουσίας περί τον εκάστοτε αρχηγό.

Και τελικώς, από των «Ελλήνων τις κοινότητες» καταλήξαμε… στων κρατούντων τις παρέες…







Πηγή: http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=1795

Μαμά μου, μην ξεχνάς

25 Νοεμβρίου, 2010 — VatopaidiFriend

1. Μη με παραχαϊδεύεις. Ξέρω πολύ καλά πως δεν πρέπει να μου δίνεις πάντα ό,τι σου ζητώ. Σε δοκιμάζω μονάχα για να δω.

2. Μη διστάζεις να είσαι σταθερή μαζί μου. Το προτιμώ. Με κάνεις να νιώθω περισσότερη σιγουριά.

3. Μη με κάνεις να νιώθω μικρότερος απ’ ό,τι είμαι. Αυτό με σπρώχνει να παριστάνω καμιά φορά τον σπουδαίο.

4. Μη μου κάνεις παρατηρήσεις μπροστά στον κόσμο αν μπορείς. Θα προσέξω περισσότερο αυτά που θα μου πείς, αν μου μιλήσεις ήρεμα μια στιγμή που θα είμαστε οι δύο μας

5. Μη μου δημιουργείς το αίσθημα πως τα λάθη μου είναι αμαρτήματα. Μπερδεύονται έτσι μέσα μου όλες οι αξίες που έχω μάθει ν’ αναγνωρίζω.

6. Μην αναστατώνεσαι τόσο όταν σου λέω «δε σε χωνεύω». Δεν απευθύνομαι σε σένα αλλά στη δύναμη που έχεις να μου εναντιώνεσαι.

7. Μη με προστατεύεις πάντα απ’ τις συνέπειες. Χρειάζεται καμιά φορά να πάθω για να μάθω.

8. Μη δίνεις μεγάλη σημασία στις μικροαδιαθεσίες μου. Καμιά φορά δημιουργούνται ίσα – ίσα για να κερδίσω την προσοχή που ζητούσα.

9. Μη μου κάνεις συνεχώς παρατηρήσεις. Γιατί τότε θα χρειαστεί να προστατέψω τον εαυτό μου፣ κάνοντας τον κουφό.

10. Μη μου δίνεις επιπόλαιες υποσχέσεις. Νιώθω πολύ περιφρονημένος፣ ፣፣όταν፣ δεν τις κρατάς.

11. Μην υπερτιμάς την τιμιότητά μου. Συχνά οι απειλές σου με σπρώχνουν στην ψευτιά.

12. Μην πέφτεις σε αντιφάσεις. Με μπερδεύεις έτσι αφάνταστα και με κάνεις να χάνω την πίστη μου σ’ εσένα.

13. Μη με αγνοείς όταν σου κάνω ερωτήσεις. Αν κάνεις κάτι τέτοιο, θα ανακαλύψεις πως θ’ αρχίσω να παίρνω τις πληροφορίες μου από άλλες πηγές.

14. Μην προσπαθείς να με κάνεις να πιστέψω πως είσαι τέλεια ή αλάνθαστη. Είναι σόκ για μένα όταν ανακαλύπτω πως δεν είσαι ούτε το ένα ούτε το άλλο.

15. Μη διανοηθείς ποτέ πως θα πέσει η υπόληψή σου αν μου ζητήσεις συγγνώμη. Μια τίμια αναγνώριση ενός λάθους σου፣ μου δημιουργεί πολύ θερμά αισθήματα απέναντί σου.



Draikors Roudolf



Πηγή: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=03460467998923652500

Το αντίδοτο του ψυχικού πόνου (μοναχός Μωυσής Αγιορείτης)

1 Μαρτίου, 2011 — VatopaidiFriend
Ενώ η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την υπεραφθονία και την υπερκατανάλωση -η οικονομική κρίση έβαλε λίγο φρένο-, την υψηλή τεχνολογία, την πρόοδο της επιστήμης, τις πολλές ανέσεις και υλικές απολαύσεις, παρατηρείται σοβαρή έξαρση ψυχολογικών προβλημάτων, βλέπει κανείς γκρίζα πρόσωπα, νευρικά, ταραγμένα, φοβισμένα, αγχωμένα, θλιμμένα και στεναχωρημένα.

Ακόμη και οι νέοι ταλαιπωρούνται από έντονα προβλήματα, εσωτερικές συγκρούσεις, ψυχικά άφωτα αδιέξοδα και αβάσταχτα κενά.

Νέες ωραίες, νέοι μορφωμένοι και πλούσιοι αγέλαστοι, κατηφείς και απαισιόδοξοι. Μια εποχή κατακτήσεων, αποκαλύψεων, κερδών και επιτυχιών, που όμως οι άνθρωποί της αισθάνονται στερημένοι, δίχως ψυχική υγεία, γαλήνη και χαρά. Συχνά τα πρότυπα των νέων μας είναι μελαγχολικοί τύποι της σκληρής μουσικής, της ξέφρενης και ταραγμένης. Μερικές φορές μάλιστα νομίζεις ότι τους αρέσει να καλλιεργούν τη θλίψη και την απαισιοδοξία. Αντί η μουσική να ευφραίνει και να ανασταίνει την ψυχή, την καθηλώνει στον πικρό πεσιμισμό. Είναι της μόδας τα μελαγχολικά πρόσωπα.

Η προκλητική ένδυση των νέων, η ολονύκτια πρόχειρη διασκέδαση, ο παρασυρμός στη φοβερή μάστιγα των ναρκωτικών, η μεγάλη κατανάλωση αλκοολούχων ποτών, η πολύωρη νοσηρή εξάρτηση στο διαδίκτυο και άλλα πολλά παρόμοια οξύνουν το πρόβλημα και καθόλου δεν το θεραπεύουν. Σαν να θέλουν σώνει και καλά μερικοί να καταστρέψουν την υγεία τους, να συντομεύσουν τη ζωή τους, να μη τους ενδιαφέρει διόλου το μέλλον. Οι στατιστικές είναι λίαν λυπηρές. Σε όλο τον κόσμο 340.000.000 άνθρωποι υποφέρουν σήμερα από σοβαρά προβλήματα ψυχικής υγείας. Σε Ευρώπη και Αμερική η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας αναφέρει πως περίπου ο μισός πληθυσμός πάσχει από κατάθλιψη, μελαγχολία και την ελαφρότερη δυσθυμία.

Παρατηρεί λοιπόν κάποιος σήμερα ειλικρινά και με πόνο πως ούτε η νεότητα, ούτε η ωραιότητα, ούτε η δόξα της επιτυχίας και της ανόδου, ούτε τα πολλά χρήματα και τα πανάκριβα ενδύματα δίνουν πάντοτε την αναμενόμενη χαρά και την πολυπόθητη ευτυχία. Εν τούτοις, μήπως η συνεχώς παρουσιαζόμενη κατήφεια θέλει να επηρεάσει τους πάντες, ώστε να πλουτίζουν οι βιομηχανίες ψυχοφαρμάκων; Η υπερβολική αθυμία, λέγουν οι άγιοι πατέρες της εκκλησίας μας, είναι το πονηρό πνεύμα της λύπης, που οδηγεί στην κατάθλιψη και τη μελαγχολία. Εύστοχα ειπώθηκε πως η κατάσταση της θλίψης μπορεί κάποτε νοσηρά να γίνει ευχάριστη, μια μορφή ήπιου σαδομαζοχισμού. Η συνήθεια αυτής της σύγχρονης κοινωνίας εκφράζει και δηλώνει τη μεγάλη απογοήτευση, που προέρχεται από την έλλειψη αξιών και τον ατομικισμό.

Μπορεί ο κάθε άνθρωπος, αν αγωνιστεί και θέλει πραγματικά, να απορρίψει από τη ζωή του άμεσα ό,τι δεν του δίνει αληθινή αισιοδοξία, χαρά και ευχαρίστηση. Έτσι ο άνθρωπος θα έχει ηρεμία, ησυχία και γαλήνη. Η συνείδησή του θα είναι αναπαυμένη, η ζωή του ατάραχη, ακόμη και ο ύπνος του γλυκός. Ο ποιητής Τ. Έλιοτ λέγει: «Κάνοντας κάτι χρήσιμο, λέγοντας κάτι ορθό, ατενίζοντας κάτι πραγματικά ωραίο, αρκούν για να ομορφύνουν τη ζωή σου». Ο Ντοστογιέφσκι έλεγε «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Είναι γεγονός πως το κακό, το πονηρό, το αισχρό προκαλεί και δελεάζει, όμως το καλό, το αγαθό, το ιερό και ωραίο είναι που πάντοτε θέλγει πραγματικά και συγκινεί βαθύτατα.

Η ελληνορθόδοξη παράδοση έχει δύναμη, αντοχή, νόημα, πίστη, παρηγοριά και ελπίδα. Η προσπάθεια ορισμένων να ξεριζώσουν από τις καρδιές των ανθρώπων αυτή την πλούσια και ζωηφόρα παράδοση το μόνο που θα καταφέρει θα είναι να αυξήσει τους θλιμμένους, τους απαρηγόρητους, τους ανέλπιδους.Η παράδοση αυτή γέννησε εκλεκτές μορφές αγίων και ηρώων. Ήλθε ο καιρός για μια ουσιαστική αναζήτηση, προς επανασύνδεση με την ιστορία, την παράδοση και τη συνέχειά της. Ώρα ευπρόσδεκτη, κατάλληλη και απαραίτητη για μια καινούργια ανακάλυψη της παραδόσεώς μας και της δυνατής βεβαιότητος που προσφέρει στην απόγνωση, στην κατήφεια, στην κατάθλιψη και στη μελαγχολία. Να το αντίδοτο του πολλού ψυχικού πόνου των καιρών μας. Είναι ανάγκη σύντομα να το αναζητήσουμε προς θεραπεία. Δεν παίρνει άλλο μια ανοημάτιστη και μαύρη ζωή. Δεν είναι έτσι; Είμαι υπερβολικός και παρωχημένος;


πηγή: Αγιορείτικες Μνήμες

Παρουσίαση Βιβλίου

Δρ Παναγιώτης Μαύρος

EDUCATION Plus

ΠΑΙΔΕΙΑ

Λάρνακα, 2010

Κάθε Κυριακή, ο φίλος Δρ. Παναγιώτης Μαύρος, εδώ και πολλά χρόνια, γράφει ένα άρθρο σε εφημερίδα, παλαιότερα στον Φιλελεύθερο και εδώ και κάποια χρόνια στον Πολίτη, όπου αναλύει θέματα εκπαιδευτικά κυρίως, μα και πολιτικά, με ένα δικό του προσωπικό στυλ.

Εκπαιδευτικός με όραμα και με πολλή αγάπη για τους μαθητές του, όταν ήταν στην έδρα, και για τους καθηγητές του, τώρα που είναι επιθεωρητής, ο Παναγιώτης Μαύρος δεν μένει απαθής μπροστά στα χρόνια και σοβαρά προβλήματα της εκπαίδευσης, αλλά προβληματίζεται και θέλει να μοιραστεί τις ανησυχίες του αυτές με άλλους συμπολίτες του, όχι μόνο εκπαιδευτικούς, αλλά και ανθρώπους ευαισθητοποιημένους σ’ αυτό το τόσο σοβαρό θέμα, μετά το εθνικό μας θέμα.

Το εθνικό μας θέμα είναι μια χαίνουσα πληγή στην ψυχή και την καρδιά του Παναγιώτη. Νιώθω ότι είναι από τους ελάχιστους Κυπρίους που είναι δοσμένοι ολόψυχα στο «μέγα καλό και πρώτο», αυτό της επίλυσης του εθνικού μας προβλήματος. Είναι τόσο παθιασμένος, που κι εγώ ακόμη που ποθώ όσο λίγοι το Λευκόνοικό μου, φοβάμαι ότι κάποια στιγμή, αν δεν έρθει το ποθούμενο, θα απογοητευτεί πολύ. Φοβάμαι τη στιγμή της διάψευσης των ελπίδων και των οραματισμών του. Γιατί, στη σύγχρονη εποχή που ζούμε, που επικρατεί αυτό που διαχρονικά κυβερνούσε τις ανθρώπινες κοινωνίες, δηλαδή το δίκαιο της πυγμής, το δίκαιο του ισχυροτέρου, όλα πρέπει να τα περιμένουμε και για όλα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι.

Αναντίρρητα, ο φίλτατος Παναγιώτης Μαύρος είναι ο ενεργός πολίτης του 21ου αιώνα, ο σκεπτόμενος, ο αυτόφωτος και αυτοπροσδιοριζόμενος, ο per se, ο ελεύθερος από προκαταλήψεις και σύνδρομα του περελθόντος.

Θα ήθελα να τον συγχαρώ για το νέο του βιβλίο Education plus Παιδεία, μια αξιόλογη έκδοση, δίγλωσση, όπως φαίνεται και από τον τίτλο. Το αφιερώνει στους συναδέλφους του και ως προμετωπίδα έχει την άποψη του Θουκυδίδη: «Δεν λέμε ότι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά ασχολούνται μετά του οίκου τους. Λέμε ότι δεν έχουν καθόλου θέση εδώ».

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο συγγραφέας ασχολείται με την ακαδημαϊκή, παιδαγωγική, γλωσσολογική, κοινωνική και πολιτική διάσταση της παιδείας, ενώ στο τέλος, προσπαθεί να δώσει λύσεις σε όλα τα προβλήματα που αναφύονται. Ο ίδιος σημειώνει στον πρόλογό του:

«Επιβάλλεται, λοιπόν, να είμαστε εν εγρηγόρσει για σωστό προγραμματισμό και προσφορά ποιοτικής εκπαίδευσης που θα υπηρετήσει την Κύπρο και τη νέα γενιά μέσα στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ενωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, μιας κοινής πατρίδας για Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους, που θα εργάζονται ειρηνικά για το γενικό καλό». Είναι χρήσιμο να αναφέρω κάποια θέματα που πραγματεύεται, όπως τον κοινωνικό αποκλεισμό, τη Δημιουργική-Κριτική σκέψη, τη Γλωσσική Πολυμορφία, τις Γλώσσες Εργασίας, τα Ωχαδελφικά Σύνδρομα, τα παιδιά Αποδήμων στο Κυπριακό Σχολείο, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τη συνταξιοδότηση στο 63ο κ.ά. Εκτός, όμως, από αυτά τα κείμενα, μου άρεσαν και «Η Μεγάλη της Μόρφου Γιορτή», «Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Εφήβων», και «Οι μαθητές μας στο χακί».

Επιλογικά, τα κείμενα του φίλου Παναγιώτη Μαύρου είναι πολύ ενδιαφέροντα, οι απόψεις του έχουν την προσωπική του σφραγίδα, οι προβληματισμοί του φανερώνουν την αγωνία του για τη νέα γενιά και για την επανένωση της πατρίδας μας. Εύχομαι στο βιβλίο να’ ναι καλοτάξιδο και στον συγγραφέα ευόδωση της λαχτάρας της ψυχής του που δεν είναι άλλη από την επίλυση του προβλήματος του νησιού μας.