Η ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΣΙΩΝ

Εδώ και τέσσερα χρόνια το Λύκειο Λατσιών(λειτούργησε το 2005) παρουσιάζει κάθε χρόνο τη θεατρική του παράσταση που αγκαλιάστηκε με αγάπη από όλους τους εμπλεκόμενους φορείς, ιδιαιτέρως, όμως, από τους μαθητές μας. Φέτος, πιστεύω ακράδαντα, ότι η επιτυχία της θεατρικής μας παράστασης ήταν μοναδική και άφησε σε όλους μας υπέροχα συναισθήματα.

Ο τίτλος της θεατρικής παράστασης ήταν «Πυγμαλίωνος και Γαλατείας». Είναι γνωστός ο μύθος του Πάφιου γλύπτη Πυγμαλίωνα που έδωσε ζωή στο άγαλμα που έφτιαξε από ελεφαντόδοντο και το ονόμασε Γαλάτεια. Όπως ο καλλιτέχνης Πυγμαλίωνας, έτσι και ο δάσκαλος είναι δημιουργός που σμιλεύει ψυχές, δίνει μορφή, μορφώνει το κάθε παιδί.

Αυτός ο μύθος ενσαρκώθηκε σε δύο αποσπάσματα που όλοι τα γνωρίζουμε από τις κινηματογραφικές ταινίες, «Η Μελωδία της Ευτυχίας» και «Ωραία μου κυρία». Αρχικά, στη «Μελωδία της Ευτυχίας» μια δόκιμη μοναχή αναλαμβάνει να φροντίζει τα επτά ατίθασα, ορφανά από μητέρα, παιδιά ενός αυστριακού πλοιάρχου που αντιτίθεται στη γερμανική κατοχή της πατρίδας του. Ήταν μια πολύ γλυκιά παράσταση με όλα τα παιδιά να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό και να σκορπίζουν άφθονο γέλιο.

Οι σκηνές στο μοναστήρι με την ηγουμένη και τη ζωηρή μοναχή Μαρία που όλο ξεχνιέται στο βουνό και κατόπιν η άφιξη της Μαρίας στο σπίτι του πλοιάρχου με τις σκανταλιές των παιδιών και τον μοναδικό τρόπο της Μαρίας να τα τιθασεύσει και να τα κάνει να την αγαπήσουν, μας συγκίνησαν και ταυτόχρονα μας μετέδωσαν το μήνυμα ότι με την παιδεία η ψυχή του ανθρώπου ημερεύει και εξευγενίζεται.

Στο δεύτερο απόσπασμα, «Ωραία μου Κυρία», ένας περίφημος καθηγητής Γλωσσολογίας μαζί με έναν φίλο του στρατηγό συναντούν ένα απόγευμα μια λαϊκή ανθοπώλιδα, μια αθυρόστομη λουλουδού. Ο καθηγητής στοιχηματίζει με τον φίλο του ότι μπορεί με τη διδασκαλία της σωστής αγγλικής γλώσσας να τη μεταμορφώσει σε κυρία της υψηλής κοινωνίας.

Είναι γνωστές οι ξεκαρδιστικές ατάκες της λουλουδούς και οι απείρου κάλλους διάλογοί της μαζί με τους δυο φίλους, οι ανεπιτυχείς προσπάθειες του δασκάλου να τη μεταπλάσει, να της εμφυσήσει τον έρωτα του καλού, να δώσει ομορφιά στη σκέψη και την ψυχή της. Τέλος, μετά από αγώνα, υπομονή, επιμονή και πίστη στην αποστολή του, ο δάσκαλος κατόρθωσε να κερδίσει το στοίχημα…Η Ελίζα γίνεται περιζήτητη στους κύκλους της υψηλής κοινωνίας.

Πραγματικά, ήταν μια απολαυστικότατη παράσταση την οποία τα παιδιά μας αφιέρωσαν στην καλή τους Διευθύντρια, την κυρία Αναστασία Χατζηβασιλείου, την πνευματική τους Μητέρα που ήταν γι’ αυτά πάντοτε μια ανοικτή αγκαλιά, συνδυάζοντας την παιδαγωγική αυστηρότητα με την παιδαγωγική χάρη.

Παρόλο που ομολογουμένως όλοι και όλες που πήραν μέρος στην παράσταση, αφιερώνοντας πολλές ώρες από την προσωπική τους ξεκούραση, ήταν καταπληκτικοί και καταπληκτικές, αγγίζοντας τα όρια του επαγγελματισμού, δεν θα μπορούσα να μην υποκύψω στον πειρασμό να αναφέρω ότι με συνάρπασαν ιδιαίτερα κάποια παιδιά με πρωταγωνιστικούς ρόλους, όπως η Μοναχή Μαρία, που την ενσάρκωνε υπέροχα η Ευρυδίκη Κασάπη, η ηγουμένη-Ειρήνη Χατζηγιακουμή, οι μοναχές και τα παιδιά, ο καθηγητής Χίγγινς-Κυπριανίδης Αντρέας, με τη στεντόρεια φωνή, όπως και η λουλουδού που την υποδύθηκε καταπληκτικά η πολυτάλαντη Γεωργία Χαραλάμπους και μας χάρισε στιγμές απόλυτης ευτυχίας.

Κλείνοντας, θα ήθελα να αποδώσω τα εύσημα στον ιθύνοντα νου της όλης παράστασης, την καλή μου φίλη και αδιόρθωτη λάτρη του θεάτρου, τη φιλόλογο, Β.Δ. κ .Γιώτα Μηχανικού που με το μεράκι, την εργατικότητα και το κέφι της εργάστηκε για πολλούς μήνες μαζί με τα παιδιά, τα δίδαξε, τα ενέπνευσε και τα οδήγησε στην αληθινή παιδεία. Σίγουρα, όσο υπάρχουν τέτοιοι εμπνευσμένοι και ταλαντούχοι εκπαιδευτικοί, τα παιδιά μας θα κατακτούν τα όνειρά τους.

ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΛΑΤΣΙΩΝ

«Η πιο χαμένη από όλες τις μέρες είναι εκείνη που δεν γελάσαμε».

Αυτή τη φράση του Γάλλου συγγραφέα Nicolas Chamfort θυμήθηκα την Πέμπτη της Διακαινησίμου το βράδυ, στο Δημοτικό Θέατρο Λατσιών, όταν το Κ.Μ.Σ. των μαθητών του σχολείου μας παρουσίασε την Καλλιτεχνική Εκδήλωσή του, με τραγούδια, χορούς, σάτιρα, και πολλά άλλα ευφυή και ευτράπελα που μας έκαναν συνέχεια, μα συνέχεια να γελάμε, να κρατάμε σε κάποιες στιγμές την κοιλιά μας από το γέλιο.

Βεβαίως, για να αποδώσουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, ο μεγαλύτερος έπαινος ανήκει πρώτα στην Πρόεδρό μας, την Ειρήνη Χατζηγιακουμή, που ξεχωρίζει για τις οργανωτικές της ικανότητες, το πολυσύνθετο ταλέντο της, την καλλιέργεια, την ευγένεια και την καλοσύνη της, όπως και για την έντονη και δυναμική προσωπικότητά της.

Αναντίρρητα, η Ειρήνη συντόνισε και οργάνωσε όλους και όλες, κουράστηκε και αφιέρωσε χρόνο από τη δική της ξεκούραση για να φέρει σε πέρας την επιθυμία της να γίνει για πρώτη φορά και να πετύχει η καλλιτεχνική των μαθητών, έτσι ώστε να γίνει στο μέλλον θεσμός. Ήταν ο ιθύνων νους του όλου εγχειρήματος, γι’ αυτό της ανήκει και ο μεγαλύτερος έπαινος. Νιώθω τυχερή και ιδιαίτερα ευτυχής που την έχουμε μαθήτριά μας!

Κάνοντας αυτές τις διαπιστώσεις, όμως, διόλου δεν υποβαθμίζω την προσφορά των υπόλοιπων παιδιών που συμμετείχαν και έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό για να πετύχει η προσπάθειά τους. Πιστεύω ότι όλοι θαύμασαν το ταλέντο τους, τις ικανότητές τους, τη δημιουργικότητά τους, το κέφι και τη ζωντάνια τους, το μπρίο και το νάζι τους. Ο ενθουσιασμός τους τούς οδήγησε σε πραγματικά ευφάνταστες και πρωτότυπες ιδέες. Ακόμη, όμως, και εκεί που απλώς μιμούνταν πρόσωπα και καταστάσεις ήταν ξεκαρδιστικοί.

Εύγε στα παιδιά μας και καλοτάξιδη να είναι η πορεία τους, τώρα που ανοίγουν τα φτερά τους να κατακτήσουν τον κόσμο!

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΧΑΤΖΗΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Πέμπτη, 5 Μαιου 2011

Δημοτικό Θέατρο Λατσιών


«Περάσαμε κάβους πολλούς, πολλά νησιά,


Τη θάλασσα που φέρνει την άλλη θάλασσα.


Μα δεν τελιώναν τα ταξίδια...». Γ Σεφέρης

Ένα ταξίδι διανύει η αγαπημένη μας Τασούλα. Τόσο μεγάλο, τόσο πλούσιο που δεν τελειώνει με το φτάσιμο σ’ ένα λιμάνι. Συνεχίζεται...

Απόψε θα μιλήσω εκ μέρους όλων των συναδέλφων και όλων όσοι εργάζονται στο σχολείο μας. Είμαι σίγουρη πως όσα θα πω θα τους βρουν όλους σύμφωνους, γιατί είναι λόγια βγαλμένα απ’ της καρδιάς τα βάθη. Εξάλλου,

"Τα πράγματα της καρδιάς τρόπος δεν είναι να χαθούν»

«Και ω αναμνήσεις που συγκρατείτε κάτι πιο πολύ απ’ αυτό που ζήσαμε!».

Όταν γεννήθηκε η Τασούλα έτυχε να’ ναι πάνω απ’ το νησί μας μια πλειάδα λαμπερών αστεριών. Ήταν φαίνεται στις πολύ καλές τους στιγμές, είχαν κέφια τρελά, κι αποφάσισαν να δώσουν σε τούτο το νεογέννητο όλες τις χάρες τους. Πανέμορφη νεράϊδα τη φαντάστηκαν, με πλανεύτρα φωνή, να σέρνει περδικόστηθη κι αρχόντισσα το χορό, καμαρωτή κι αγέρωχη να τη ζηλεύει ο ήλιος.

Πραγματικά! Έλαμψε όλη η πλάση! Γεννημένη από δυο υπέροχους γονιούς, μ’ έναν πατέρα-ιερέα που την καμάρωνε και μια μάνα που τη λάτρευε, και περιστοιχιζόμενη από τ’ αδέλφια της η Τασούλα μας μεγάλωνε κι άνθιζε και σκόρπιζε τα μύρα της ψυχής της που τόσο αφειδώλευτα της χάρισε η φύση. Στην πανέμορφη σκηνογραφία της Πόλεως Χρυσοχούς πέρασε τα εφηβικά της χρόνια και μετά σπούδασε στην Αθήνα.

Σαν γύρισε από τις σπουδές της ήταν πιστεύω στην πιο καλή και τη γλυκιά της ώρα. Μέσα στην πανέμνοστη νεότητα, προικισμένη και ταλαντούχα, με βαριά αρματωσιά στη φαρέτρα της, με πολλή όρεξη για δουλειά, αέρινη κι ανθρώπινη συνάμα, μας έκλεισε όλους κι όλες στη σαγήνη της. Δέσμιος, όμως, πιάστηκε στα δίκτυα της αγάπης της και ο καλός της Χρυσόστομος με τον οποίο απέκτησε τους αθεράπευτους έρωτες της ζωής της: τον Χρίστο, τον Στέφανο και τον Μάριο, στους οποίους είναι τόσο αφοσιωμένη που νιώθω ότι μπορεί να τους φέρει ακόμα και το φεγγάρι, θυμίζοντάς μας τον μεγάλο μας ποιητή, τον Κώστα Μόντη που ήθελε να φέρει το φεγγάρι στα εγγόνια του:

«Να το που έρχεται κατά δω.


Μόλις πιαστεί στα κλαδιά


θ’ ανέβω να σας το φέρω»

Με την Τασούλα δουλέψαμε μαζί στο Λύκειο Αποστόλου Βαρνάβα, όπως και στο Λύκειο Εθνομάρτυρα Κυπριανού στο Στρόβολο.

Αμέσως, γίναμε φίλες. Μου έδειξε πολλή αγάπη, κατανόηση, συμπαράσταση. Σεμνή, καταδεκτική, με έμφυτη καλοσύνη, με ψυχική ευγένεια και έμφυτη αρχοντιά, με ήθος και προσήνεια, πάντα γλυκιά και με πολλή υπομονή.

Επιπρόσθετα, γνώρισα έναν άνθρωπο εργατικότατο, εραστή του λόγου, με μεγάλη διάθεση για προσφορά στο συνάνθρωπό του, με ζήλο κι ευσυνειδησία. Μια γυναίκα δυναμική και ιδεολόγο, έξυπνη και ικανότατη, αποφασιστική, που, ενστάλαζε στις ψυχές των παιδιών την αγάπη για τα ωραία και τα αληθινά, για τις αξίες και τα ιδανικά του ελληνικού πολιτισμού, τον σεβασμό στον άνθρωπο, την αγάπη για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την πατρίδα, για την ιστορία του νησιού μας, την ομορφιά της πατρίδας μας και τόσα άλλα. Οι μαθητές της την αγαπούσαν και τη σέβονταν, την παραδέχονταν, γιατί συνδύαζε την παιδαγωγική αυστηρότητα με την παιδαγωγική χάρη. Με τους μαθητές της δεν κόπηκε ακόμα εκείνη η μαγική κλωστή που τους ενώνει, κι ας πέρασαν τόσα χρόνια.

Είχα, όμως, την τύχη να την έχω ως Διευθύντριά μου τα τελευταία τρία χρόνια στο Λύκειο Λατσιών, όπου πραγματικά άφησε τη σφραγίδα της με την ευσυνειδησία της, την οργανωτικότητά της, τις ικανότητές της στη διοίκηση, το δημοκρατικό ήθος, τη διαλλακτικότητα, τη γενναιοδωρία των αισθημάτων της και την αξιοπρέπειά της. Γιατί αν μιλάμε για αξιοπρέπεια, η Τασούλα είναι η επιτομή της αξιοπρέπειας. Όσοι εργαζόμαστε μαζί της νιώθουμε ότι δεν υπάρχει καλύτερη διευθύντρια απ’ αυτήν κι είναι πολύ κρίμα που φεύγει τόσο νωρίς...Η ευγένεια, η ευαισθησία, η προσήνειά της, η ανθρωπιά και το χιούμορ της θα μας λείψουν.

Με την ολοκληρωμένη προσωπικότητά της μας επιδαψίλευσε ασφάλεια και θαλπωρή, με τον λογισμό και την περίσκεψή της νιώθουμε ότι η παράδοση της σκυτάλης πραγματοποιείται με ανθρώπινα μέτρα.

Τασούλα μου, είναι κάποιες στιγμές που δεν μπορεί να τις πάρει μαζί του ο χρόνος. Μένουν πάντα σε κάποια γωνιά της καρδιά μας, για να μαρτυρούν πως από κάποια μονοπάτια πέρασαν άνθρωποι. Κάθε άτομο και μια ιστορία. Μια προσωπική ιστορία μοναδική, ανθρώπινη, γραμμένη με άγγιγμα ψυχής. Μια ιστορία που κάθε στιγμή της είναι και μια σχέση, κάποιο χαμόγελο, κάποιο πείραγμα, κάποιο συννεφάκι ή κάποια ανοιξιάτικη μέρα της ζωής του χθες.

Τασούλα μου, η αφυπηρέτηση σηματοδοτεί μια καινούργια περίοδο στη ζωή του κάθε ανθρώπου. Γι’ αυτό και δεν μιλάμε για αποχωρούντες, αλλά για αφυπηρετούντες. Το «αποχωρώ»,σύμφωνα με τον κύριο Μπαμπινιώτη, «μας πάει στο χωριστά, στον αποχωρισμό, στο χωρίς», ενώ εμείς θέλουμε να είμαστε μαζί, όπως ήμαστε τόσα χρόνια και θα συνεχίσουμε να είμαστε. Η αφυπηρέτηση δεν είναι το κύκνειο άσμα για τη δραστηριότητά σου, αλλά αφετηρία για νέα.

Λένε πως τα νερά ενός ρυακιού δεν περνούν δυο φορές από το ίδιο μέρος. Έτσι και κάθε αφυπηρέτηση είναι ένα πέρασμα ζωής που δεν ξανάρχεται. Η θύμηση όμως σμίγει με μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή που φέρνει τόσα και τόσα στο νου μας.

Σήμερα, στο τέλος ενός μακρύ δρόμου σχέσης και αλληλοπεριχώρησης με τη δημόσια παιδεία του τόπου μας σου χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη διαρκή, δημιουργική, δυναμική και ουσιαστική παρουσία σου. Ευχόμαστε η αφυπηρέτησή σου να αποτελέσει αφετηρία νέων δημιουργικών δράσεων.

Εμείς θα σε αγαπάμε, θα σε συμβουλευόμαστε και μέσα απ’ την καρδιά μας ευχόμαστε να’ σαι ευτυχισμένη και να δεις αυτά που ποθείς να γίνονται πραγματικότητα. Εμείς θα αντλούμε δύναμη από τους λόγους σου και τη θέρμη των αισθημάτων σου.

Να έχεις υγεία και πνευματική διαύγεια και μαζί με την οικογένειά σου, που είναι το πιο εύδιο λιμάνι, ο πιο γλυκός σταθμός σου, να περνάς ευχάριστες στιγμές.

Τασούλα μου, ο Θεός να σου δίνει χρόνια, για να παντρέψεις τα παιδιά σου, να μεγαλώσεις τα εγγόνια σου και για να ικανοποιήσεις όσες επιθυμίες δεν πρόλαβες τα χρόνια που αναλώθηκες στα σχολεία. Εμείς θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη και θα σε τιμούμε με τη φιλία μας. Μακάρι το χαμόγελο να μη λείψει ποτέ από τα χείλη σου, τώρα που ανοίγεις νέα σελίδα στη ζωή σου.