Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Λίγες μέρες στη Ρόδο

Τη Ρόδο τη γνωρίζω από μικρό παιδί. Πάντα με σαγήνευαν οι φυσικές ομορφιές της και η μεσαιωνική πόλη της με τα σημάδια των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ. Μα και η νέα πόλη με τους ευρείς δεντρόφυτους δρόμους της και το Μαντράκι της με τα υπέροχα κτήρια Αρ Ντεκό μπροστά από τη θάλασσα μαζί με τις καφετέριες με τον πειρασμό των παγωτών, είναι για μένα μια από τις πιο ευχάριστες εμπειρίες της ζωής μου. 
Η εκκλησία του Ευαγγελισμού
 Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου την πρώτη μου επίσκεψη στην κοιλάδα των πεταλούδων, την εντύπωση που μου έκανε το σμήνος τότε των πεταλούδων που υπήρχε, που δυστυχώς σήμερα είναι μια ανάμνηση.


 "Η Κοιλάδα με τις Πεταλούδες είναι ένα μοναδικό φυσικό πάρκο, στο οποίο εμφανίζονται κάθε χρόνο χιλιάδες πολύχρωμες πεταλούδες από τα μέσα Ιουνίου μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου. Μερικές από αυτές είναι ιδιαίτερα σπάνια είδη και απαντώνται σε ελάχιστα μέρη σε ολόκληρο τον κόσμο. Μέσα στην κοιλάδα υπάρχουν λιμνούλες, σκιερά μονοπάτια που διασχίζουν το δάσος, ξύλινα γεφυράκια σε διάφορα σημεία του μικρού ποταμού Πελεκάνου και ένα εστιατόριο με θέα έναν καταρράκτη και μια αφρίζουσα πηγή. 













Υπάρχουν επίσης πέτρινα σκαλάκια τα οποία οδηγούν στο Μοναστήρι της Παναγίας Καλόπετρας που βρίσκεται ακριβώς πάνω από την καταπράσινη κοιλάδα.
Η Κοιλάδα με τις Πεταλούδες βρίσκεται 10 χιλιόμετρα από το αεροδρόμιο κοντά στο χωριό Θεολόγος και αποτελεί ένα από τα διασημότερα αξιοθέατα της Ρόδου που αναμφίβολα αξίζει να επισκεφθείτε. Χιλιάδες επισκέπτες συρρέουν κάθε χρόνο για να θαυμάσουν τις πεταλούδες και να κάνουν περίπατους μέσα στο καταπράσινο τοπίο της κοιλάδας. Ωστόσο, ο αριθμός τους δυστυχώς ολοένα και μειώνεται εξαιτίας της επίδρασης του τουρισμού στο φυσικό τους περιβάλλον. Αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι ένας αριθμός επισκεπτών σφυρίζει ή χτυπάει παλαμάκια για να δει τις πεταλούδες να πετούν. Αυτό που δεν γνωρίζουν όμως είναι ότι τα παλαμάκια και τα σφυρίγματα παράγουν υπέρηχους ανάλογους με αυτούς των νυχτερίδων. Οι πεταλούδες αισθάνονται ότι απειλούνται και προσπαθούν να απομακρυνθούν τρομαγμένες. Με αυτό τον τρόπο πολλές πεθαίνουν είτε από το σοκ, είτε από εξάντληση στην προσπάθεια τους να ξεφύγουν ή ακόμα και από την πρόσκρουση σε βράχους και δέντρα. Προσπαθήστε, λοιπόν, κατά τη διάρκεια της επίσκεψής σας να μην της ενοχλήσετε".

Η πόλη της Ρόδου, κάθε γωνιά της οποίας κρύβει κι ένα μικρό κομμάτι από τη μακραίωνη(2,400 χρόνια) ιστορία του νησιού, προέρχεται από την ένωση των τριών πόλεων του νησιού που έγινε το 408 π.Χ. Οι τρεις πόλεις, ήταν: η Ιαλυσός, η Κάμιρος και η Λίνδος. Ιδρύθηκε στην "Πανός άκρα'', στη βόρεια μύτη του νησιού και η ρυμοτομία της έγινε με βάση το καλύτερο πολεοδομικό σύστημα όλων των εποχών, το Ιπποδάμειο, από τον μεγαλύτερο πολεοδόμο της αρχαιότητας, τον Ιππόδαμο από τη Μίλητο. Οι αρχαίοι ιστορικοί αποκαλούν την πόλη της Ρόδου "την καλλίστην των ελληνίδων πόλεων". Σ' αυτήν υπήρχαν Πρυτανεία, Αγορές, Στοές, Νεώρια, Στάδια, Ωδεία, Φιλοσοφικές και Ρητορικές σχολές, πέντε μεγάλα λιμάνια και τουλάχιστον τρεις χιλιάδες αγάλματα. Το αριστούργημα, όμως, όλων ήταν ο περίφημος Κολοσσός της Ρόδου, ένα από τα εφτά θαύματα του κόσμου, που υπολογίζεται από κάποιους ότι βρισκόταν εκεί που σήμερα είναι τα δυο χάλκινα ελάφια στο λιμάνι της πόλης.

Ο Κολοσσός φιλοτεχνήθηκε γύρω στο 293 π.Χ. από τον μαθητή του Λυσίππου που λεγόταν Χάρης ο Λίνδιος. Ήταν ένα τεράστιο χάλκινο άγαλμα του πολιούχου θεού Ηλίου, με ύψος 31 περίπου μέτρων. Η κατασκευή του αγάλματος αυτού κράτησε 12 χρόνια. 
Όταν ο Δημήτριος ηττήθηκε και έπαψε την πολιορκία, οι κάτοικοι της Ρόδου πούλησαν τις πολιορκητικές μηχανές του και έφτιαξαν το άγαλμα το οποίο έμεινε όρθιο μόνο 66 χρόνια και καταστράφηκε από τον σεισμό του 227 π.Χ.


Σύμφωνα με τον Στράβωνα, επειδή φοβούνταν κάποιο χρησμό, δεν τον ξαναέστησαν και έμεινε πεσμένος για εννιά αιώνες. Τελικά, το 653μ.Χ. ο χαλίφης της Αραβίας ο Μωαβίας τον πούλησε για χαλκό σ' έναν Εβραίο από την Έδεσσα που χρειάστηκε 900 καμήλες για να τον μεταφέρει.




 Το πιο πιθανό σημείο που θα ήταν στημένος ο Κολοσσός θα ήταν ο περίβολος ενός ναού, το πιο πιθανό στο Ιερό του Θεού Ήλιου , όπου σήμερα βρίσκεται το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου των Ιπποτών. Ο Στράβωνας αναφέρει: "Βρίσκεται δε τώρα σπασμένος από τα γόνατα κι έπεσε από σεισμό". Από αυτό αποδεικνύεται ότι τον είδε στη στεριά κι όχι στη θάλασσα, όπως είναι η επικρατoύσα άποψη μέχρι τώρα. Ο Κολοσσός της Ρόδου ήταν ένας Ύμνος στην
Τέχνη και την Ελευθερία.

Στην αρχαιότητα η πόλη της Ρόδου ήταν ένα από τα σπουδαιότερα ναυτικά και εμπορικά κέντρα της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά παράλληλα ξεχώριζε για την ανάπτυξη των γραμμάτων, των τεχνών και της φιλοσοφίας.

Το όνομά της η Ρόδος, που το βρίσκουμε και στην Ιλιάδα του Ομήρου, το πήρε από το ομώνυμο λουλούδι, ιερό στον ήλιο. Άρα, η Ρόδος είναι το νησί των ρόδων. Έτσι, τα νομίσματα της Ρόδου από το ένα μέρος είχαν την παράσταση του ήλιου και από το άλλο το ρόδον. Επιπλέον, κάποιοι αρχαίοι συγγραφείς, όπως ο Διόδωρος, ο Πλίνιος, ο Στράβωνας, της έδωσαν κι άλλα ονόματα, όπως Μακαρία, δηλαδή ευτυχισμένη, Αιθρία για το ωραίο κλίμα της, Ποντία, δηλαδή θαλασσινή κ.α


Με το πλοίο Διαγόρας φτάσαμε στις 7 το πρωί στη Ρόδο από το βόρειο μέρος του νησιού, περνώντας από το Ενυδρείο και τα πολυτελή ξενοδοχεία της παραλίας, τα κτίσματα της ιταλοκρατίας που στεγάζουν το Διοικητήριο, την Εθνική Τράπεζα, το Ταχυδρομείο  και άλλες διοικητικές υπηρεσίες, τις καφετέριες και τα κέντρα διασκεδάσεως και μπήκαμε στο λιμάνι της Ρόδου, απέναντι από την πύλη της θάλασσας με τις ωραίες παλιές καμάρες από πέτρα με πύργους.


Η πόλη της Ρόδου
Ευτυχώς το ξενοδοχείο μάς είχε έτοιμο το δωμάτιο. Ένα υπέροχο ξενοδοχείο στη βορεινή πλευρά του νησιού, κοντά στο Ενυδρείο, με άπλετη θέα προς τη θάλασσα. Λες και ταξιδεύαμε ακόμα πάνω στο πλοίο, και είμαστε στο κατάστρωμα...Καθίσαμε στο μπαλκόνι και απολαύσαμε τη μαγεία της γαλάζιας οπτασίας. Πραγματικά, θα ήθελα να καθόμουν εκεί και να μην πάω πουθενά. Τόσο πολύ με καθήλωσε αυτή η απεραντοσύνη της γαλάζιας κυράς, έστω κι αν ερχόμουν από νησί που πάλι έβλεπα απέναντι θάλασσα. Όμως, η ειδοποιός διαφορά είναι ότι εδώ το εύρος της θάλασσας είναι κατά παρασάγγας μεγαλύτερο από αυτό που έβλεπα στο νησάκι μου, τη Νίσυρό μου. Εδώ είχα απρόσκοπτη θέα ως την άκρη του ορίζοντα, με τα απέναντι μικρασιατικά παράλια και το Αιγαίο πέλαγος. Η σκέψη μου ταξίδευε σε τόπους αλαργινούς, καθώς κοιτούσα τα κρουαζιερόπλοια να περνούν για άλλα λιμάνια ή τα ιστιοφόρα περήφανα να αρμενίζουν με φουσκωμένα τα πανιά απ' το φύσημα του μπάτη...

Πάντα με γοητεύουν οι αποχρώσεις του μπλε, από το τιρκουάζ, στο ανοικτό, στο πιο σκούρο που έρχεται να σμίξει με τ' ουρανού τα κάλλη...Όμως, η πόλη με τις ομορφιές της μας περιμένει να την ξαναπερπατήσουμε, και κυρίως η παλιά πόλη που δεν τη χορταίνεις. Θέλεις να μυρίσεις το άρωμά της, να βρεθείς μέσα στην καστροπολιτεία που είναι ολοζώντανη, ένα μεσαιωνικό μνημείο δυτικοευρωπαικού υστερογοτθικού ρυθμού με πολλά στοιχεία της ιταλικής αναγεννησιακής τεχνοτροπίας, καθώς και στοιχεία ντόπιας αρχιτεκτονικής.
Το κάστρο της Ρόδου
Η Παλιά Πόλη περιβάλλεται από μεσαιωνικά αμυντικά τείχη που η ίδρυσή τους ανάγεται στον 14ο και 15ο αιώνα και είναι πολύ καλοδιατηρημένα. Το μήκος τους είναι πέντε χιλιόμετρα και το πλάτος τους 12 μέτρα, με επάλξεις και πυργίσκους, καθώς και τάφρο, πλάτους 30 μέτρων, με γέφυρες στις πύλες. Διαθέτει 11 Πύλες από τις οποίες οι πιο γνωστές είναι η Πύλη Ντ' Αμπουάζ και η Θαλασσινή Πύλη ή Πύλη του Λιμανιού, που έχει αναφερθεί προηγουμένως. Θα ήθελα να αναφέρω και μια άλλη Πύλη, την Πύλη Αγίου Ιωάννη ή Κοσκινού που λέγεται και Κόκκινη Πόρτα,
αφού, σύμφωνα με την παράδοση, σ' αυτή την Πύλη σφαγιάστηκαν πολλοί χριστιανοί τον καιρό της Άλωσης της πόλης από τους Τούρκους το 1522.
Η παλιά πόλη της Ρόδου
Περνούμε την αψιδωτή πύλη και βρισκόμαστε στην πλατεία Ιπποκράτους, την κεντρική πλατεία της παλιάς πόλης, με το όμορφο συντριβάνι της και τις πολλές καφετέριες και τα καταστήματα. Ένα εστιατόριο εδώ θα κερδίσει την εύνοιά μας και θα έρθουμε κι άλλες φορές να απολαύσουμε τα ζυμαρικά και τις πίτσες του. Προχωρούμε προς τα πάνω και χαζεύουμε τα καταστήματα με όλα τα τουριστικά είδη, αγοράζουμε παιχνίδια του Αντρέα και καθόμαστε και στις ωραίες καφετέριες, όπου ο Αντρέας απολαμβάνει τις κρέπες και τα παγωτά του. Μα κι εμείς ποτέ δεν λέμε όχι σ' ένα δροσιστικό παγωτό ή σ' έναν φρέσκο χυμό, ενώ η παλιά πόλη προσφέρεται και για ρομαντικούς περιπάτους τα βράδυα, όπου μετά από ένα απολαυστικό δείπνο, όσοι αγαπούν το αλκοόλ, εκτός από μένα, θα πάρουν και το ποτό τους σ' ένα ρομαντικό περιβάλλον.
Το κάστρο της Ρόδου
Περπατώντας στον μεγάλο λιθόστρωτο δρόμο, την Οδό των Ιπποτών, που πλαισιώνεται και στις δυο πλευρές από τα μεσαιωνικά ξενοδοχεία των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη, φτάνουμε στο παλάτι των Μεγάλων Μαγίστρων ή Καστέλο που δεσπόζει στην Παλιά Πόλη της Ρόδου, καθώς βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του κάστρου των Ιπποτών στη ΒΔ πλευρά. Βρίσκεται στο τέλος της οδού των Ιπποτών η οποία είναι ο πιο καλοδιατηρημένος λιθόστρωτος μεσαιωνικός δρόμος στην Ευρώπη, με μήκος 200 μέτρα και πλάτος έξι, ο οποίος είναι χαραγμένος πάνω στην αρχαία οδό που οδηγούσε στην Ακρόπολη του Κάστρου.
Οδός των Ιπποτών

  Το 1309 οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννη της Ιερουσαλήμ, όταν κατέλαβαν τη Ρόδο, ανακατασκεύασαν το Καστέλο που είχαν θεμελιώσει οι Βυζαντινοί στα τέλη του 7ου αιώνα μ.Χ.. Στόχος τους ήταν να αποτελέσει την επίσημη κατοικία των Μεγάλων Μαγίστρων του Τάγματός τους. Πέραν, όμως, από ανάκτορο, ήταν και το διοικητικό κέντρο του κράτους αλλά και φρούριο για την προστασία του ντόπιου πληθυσμού από τους αλλεπάλληλους εχθρούς. Εκπληκτικό είναι το γεγονός ότι το 1522, όταν αλώθηκε η Ρόδος από τους Τούρκους, το Παλάτι έμεινε σχεδόν ανέπαφο, χάρη στην εξαίρετη κατασκευή του.Οι Τούρκοι μετατρέπουν τις χρήσεις των κτισμάτων, αλλά παράλληλα κτίζουν πολλά τζαμιά, με εντυπωσιακούς μιναρέδες, αλλά και λουτρά. Επιπλέον, οι Έλληνες δεν μπορούσαν να κατοικούν μέσα στα τείχη, κι έτσι όσοι είχαν καταστήματα ή εργάζονταν μέσα στην πόλη έπρεπε με τη δύση του ήλιου να φύγουν.
Η Οδός των Ιπποτών
 Έχουμε επισκεφτεί κι άλλες φορές το Παλάτι, όπως και το Νοσοκομείο των Ιπποτών, όπου σήμερα στεγάζεται το Αρχαιολογικό Μουσείο. Σαν να μεταφέρεσαι σε άλλες εποχές, σαν να ζεις στον Μεσαίωνα και όπου να' ναι θα ξεπροβάλουν μπροστά σου οι ιππότες και οι ευγενείς..
Το παλάτι του Μεγάλου Μαγίστρου
Η παλιά πόλη, όμως, είναι μια πινακοθήκη αρχαίων, βυζαντινών, οθωμανικών αλλά και ιταλικών μνημείων, όπως είναι το Βυζαντινό Μουσείο, η Οπλοθήκη, το Μουσείο Διακοσμητικών Τεχνών, το Τζαμί του Σουλειμάν και το Μέγαρο της Καστελλανίας. Μου αρέσουν ιδιαίτερα τα αιωνόβια δέντρα που ρίχνουν τη σκιά τους και μας δροσίζουν στην κάψα του αυγουστιάτικου μεσημεριού. 
Η κεντρική αυλή του Παλατιού
Το Παλάτι έχει ορθογώνιο σχήμα και είναι κτισμένο γύρω από μια μεγάλη εσωτερική αυλή. Στο ισόγειο βρίσκονταν οι βοηθητικοί χώροι, ενώ στον πάνω όροφο υπήρχαν οι επίσημες αίθουσες, η Μεγάλη Αίθουσα του Συμβουλίου, η τραπεζαρία και τα ιδιαίτερα διαμερίσματα του Μεγάλου Μαγίστρου, που είναι γνωστά με την ονομασία "Μαργαρίτες".
Η μεγάλη αίθουσα με το μωσαικό δάπεδο του Θύρσου
 Η είσοδος του Παλατιού είναι εντυπωσιακή και την κοσμούν δύο επιβλητικοί ημικυκλικοί πύργοι με επάλξεις καθώς και ο Θυρεός του Μεγάλου Μαγίστρου.
 Κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, 1522-1912, το Παλάτι έπεσε σε μαρασμό, γιατί οι Τούρκοι, αφού πρώτα το μετέτρεψαν σε φυλακή, μετά το άφησαν στο έλεος του χρόνου. Δεν του έφτανε, όμως, η ερήμωση, το 1856 καταστράφηκε σχεδόν συθέμελα, όταν ανατινάχτηκε μια πυριτιδαποθήκη από το υπόγειο του διπλανού ναού του Αγίου Ιωάννη. Όρθιοι έμειναν μόνο οι πύργοι της εισόδου.

Οι επάλξεις του παλατιού
Ευτύχησε, όμως, να ανακατασκευαστεί επί Ιταλοκρατίας, 1912-1948, και να γνωρίσει νέες δόξες, χάρη στον Ιταλό διοικητή Ντε Βέτσι, όταν ανακάλυψαν τα αρχικά σχέδια, και να  μετατραπεί σε επίσημη κατοικία του Ιταλού Διοικητή, αλλά και θερινό ανάκτορο για τον Ιταλό βασιλιά Βιτόριο Εμανουέλε τον Γ΄ και ύστερα τον Μπενίτο Μουσολίνι. Η αναστήλωση ξεκίνησε το 1937 και ολοκληρώθηκε το 1940, και, παρά τις αλλοιώσεις από τα αρχικά σχέδια, εξακολουθεί να είναι ένα πολύ επιβλητικό μνημείο.

Είναι γενικά παραδεκτό ότι η περίοδος της Ιταλοκρατίας είναι μια περίοδος που η πόλη της Ρόδου αναπτύχθηκε και μεταμορφώθηκε. Οι Ιταλοί κτίζουν καλαίσθητα κτήρια, αναδεικνύουν τους αρχαιολογικούς χώρους, κηρύσσουν γύρω από τις οχυρώσεις και την τάφρο μια μνημειακή ζώνη πρασίνου που καταλαμβάνει έκταση 150 στρεμμάτων, ενώ ξανακτίζουν το Παλάτι.
Η νότια είσοδος του Παλατιού
Κάθε φορά που επισκέπτομαι το Παλάτι, θαυμάζω τα μωσαικά πατώματά του, με ψηφιδωτά αρχαίας, ρωμαικής και βυζαντινής τεχνοτροπίας τα οποία έφεραν οι Ιταλοί από την Κω. 
Επίσης, εντύπωση προκαλεί η συλλογή επίπλων δυτικής τεχνοτροπίας του 16ου  και 17ου αιώνα. Στην εσωτερική αυλή υπάρχουν πολλά αγάλματα της ελληνιστικής και ρωμαικής περιόδου.





Μπαίνοντας μέσα στις αίθουσες του Παλατιού,  ξεχωρίζουμε τις αίθουσες αναμονής, υποδοχής, μουσικής, χορού και την αίθουσα του ψηφιδωτού της Μέδουσας.

Σήμερα, στις αίθουσες του ισογείου παρουσιάζονται μόνιμες εκθέσεις, με θέματα από την πόλη της Ρόδου από την ίδρυσή της ως την κατάληψή της από τους Τούρκους το 1522. Αξίζει να σημειωθεί ότι το 1948 τα Δωδεκάνησα ενώθηκαν με την Ελλάδα και το 1960 το Υπουργείο Πολιτισμού της Ελλάδας χαρακτήρισε τη Μεσαιωνική πόλη ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς.

Από τότε, ξεκίνησαν εκτεταμένες αναστηλώσεις, ενώ το 1988 συμπεριελήφθηκε στη λίστα των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της Ουνέσκο. Ταυτόχρονα, το 2003 η Ρόδος φιλοξένησε το 7ο Συμπόσιο του Οργανισμού Πόλεων Παγκόσμιας Κληρονομιάς, του οποίου είναι μέλος, στο οποίο συμμετείχαν πάνω από 1000 αντιπρόσωποι από όλο τον κόσμο. 
Από το παλάτι βγαίνουμε στη νέα πόλη και σεριανάμε. Περπατάμε "παρά θιν αλός", πλάι στη θάλασσα, που δεν τη χορταίνουμε.





Στη νέα πόλη υπάρχουν εξαιρετικά καταστήματα απ' όπου μπορεί κανείς να βρει όλους τους ευρωπαικούς οίκους , ό, τι επιθυμεί η ψυχή του και όσα μπορεί να αντέξει το βαλάντιό του. Μας αρέσει ιδιαίτερα η Αγορά, όπου τρώμε υπέροχα φαγητά στη σχάρα. Στο Μαντράκι, όπως λέγεται η παραλιακή περιοχή,  κάνουμε τις βόλτες μας στον παραλιακό δρόμο και καθόμαστε στις ωραίες καφετέριες για να δροσιστούμε και να απολαύσουμε την ωραία θέα. Δίπλα από μια όμορφη καφετέρια υπάρχει ένας παιδότοπος που τον αγαπά ο γιος μας από τότε που ήταν πιο μικρός.

Συνεχίζεται...



















2 σχόλια:

  1. Ξαναέκανα, αγαπητή Ζήνα, περιήγηση στη πανέμορφη Ρὀδο με τη τόσο λεπτομερή - περιεκτική περιγραφή σου και τις πολλές φωτογραφίες! Ξαναβρἐθηκα νοερά αλλά ... ζωντανά, στα στενά της μεσαιωνικής πόλης. Περιμένω τη συνέχεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλημέρα, Μάκη, και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Είναι πολύ όμορφη, πράγματι, η Ρόδος και απολαμβάνεις την περιήγησή σου. Νομίζω ότι λόγω μεγάλης αγάπης για την Ιστορία, το παράκανα λιγάκι, αλλά το απόλαυσα. Εξάλλου, πρώτα γράφουμε ό,τι μας αρέσει και μας ενδιαφέρει εμάς τους ίδιους και χαιρόμαστε αν και οι άλλοι το απολαμβάνουν.

    Σε ευχαριστώ και πάλι για όσα μου στέλλεις. Είναι πολύ ενδιαφέροντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή