Ανάσταση πριν από την Ανάσταση

«Το Χριστός Ανέστη φέτος δεν το’ παμε το Πάσχα.
Το Χριστός Ανέστη φέτος το’ παμε στις 29 του Μάρτη».

Μόλις ακούσαμε την απόφαση για την αποφυλάκιση του Γέροντά μας, του Γέροντα Εφραίμ, από τις φυλακές Κορυδαλλού, όπου η Πρόνοια του Θεού τον έταξε για να κάνει και εκεί την αποστολή του, χαρήκαμε σαν να ήταν Πάσχα.
Προσωπικά, βίωσα κάτι πρωτόγνωρο το οποίο θα ήθελα να μοιραστώ με φίλους και πνευματικούς αδελφούς. Τη στιγμή που ο καλός φίλος και αδελφός εν Χριστώ Κλεάνθης Συμεωνίδης με τη φράση «Χριστός Ανέστη» μου ανακοίνωσε την απελευθέρωση του Γέροντά μας, ένιωσα ένα συναίσθημα χαράς και αγαλλίασης, πολύ εσωτερικής.
Φαντάστηκα ότι κάπως έτσι θα ένιωθαν οι γονείς και οι παππούδες μας, αν τους ανακοινωνόταν η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Τότε, που οι άνθρωποι μεθούσαν με τ’ όραμα της Ένωσης με τη Μάνα Ελλάδα.
Ήταν ένα πέταγμα της ψυχής πολύ γλυκό και ευχάριστο, αλλά δεν ξέρω για ποιο λόγο και κάπως συγκρατημένο. Ίσως, γιατί η ωριμότητα έφερε μαζί της και το μέτρο, την αριστοτέλεια μεσότητα, «το μηδέν άγαν», τον έλεγχο της παρόρμησης. Ίσως γιατί ο Γέροντάς μας στις επισκέψεις μας στη φυλακή, μας μετέδωσε κάποια πράγματα..., μας προετοίμασε ότι η ζωή του Χριστού για τον Χριστιανό έχει συνεχείς δοκιμασίες.
Έτσι, όπως μας έλεγε, μετά την Εβδομάδα των Παθών ήλθε η Ανάσταση. Μετά το σκοτάδι, το φως. Μετά τη δοκιμασία, η χαρά. Φαίνεται ότι η Παναγία τον άφησε μέχρι που ανθρωπίνως άντεχε... Μέχρι να τελειώσει την αποστολή του στη φυλακή, να εξομολογήσει ανθρώπους που τον είχαν περισσότερο ανάγκη από τα παιδιά του, τους μοναχούς του. Μόνο ο Θεός ξέρει πόσοι θα σώσουν την ψυχή τους από τη συναναστροφή τους με τον Ηγούμενο της Μονής Βατοπαιδίου, τον άνθρωπο που καθημερινά, για χρόνια, λοιδωρείται και χλευάζεται, προπηλακίζεται και απαξιώνεται από καημένα ανθρωπάκια...
Αν ήξεραν πόσα δράματα υπάρχουν στις φυλακές! Ο Γέροντας έγραψε στους αδελφούς του στο Μετόχιο της Μονής στο Πόρτο Λάγος ότι πίσω από κάθε φυλακισμένο κρύβεται και μία τραγωδία. Θα αναφέρω κάτι που είπε ο ίδιος σε προσκυνητές στη Μονή, μετά την απελευθέρωσή του: ένα παιδί που καταδικάστηκε για φόνο που δεν διέπραξε, μετά από εξομολόγησή του στον Γέροντα Εφραίμ, και με παρέμβαση του Γέροντα στον Μητροπολίτη της περιοχής του, κατάφερε σε νέα δίκη να αποδείξει την αθωότητά του και να αποφυλακιστεί. Μόνο γι’ αυτό το νέο παιδί άξιζε η ταλαιπωρία και το βάσανο του Γέροντα!
Γιατί η εμπειρία των φυλακών επιδείνωσε ασφαλώς την υγεία του: το κρύο, η υγρασία, η μούχλα, η βρωμιά, οι κατσαρίδες, τα ποντίκια κι άλλα δεινά που αναφέρουν σε επιστολή τους οι συγκρατούμενοι του Γέροντα. Αυτοί, όμως, ευχαριστούν την Παναγία που τους τον έστειλε για να νιώσουν ότι υπάρχει Θεός και κάποιος τους νοιάζεται.
Γιατί ο Γέροντας νοιάστηκε και για την ψυχή τους μα και για τη διατροφή τους, γι’ αυτό ό,τι του έπαιρναν τα έδινε στους συναδέλφους του, όπως τους αποκαλούσε. Δεν έμεινε όμως σ’ αυτά, αλλά φρόντισε μέσω φίλων να εφοδιαστούν οι φυλακές με πολλούς τόνους τροφίμων, σε μια εποχή που η Ελλάδα βιώνει δυστυχία.
Με το ευχάριστο άκουσμα, την επόμενη μέρα φτάσαμε μαζί με τις αδελφές του και άλλα πνευματικά του παιδιά στην Αθήνα. Τον συνοδεύσαμε μέχρι την Ιερισσό για να πάρει το καραβάκι της Μονής. Η χαρά της αντάμωσης με τον ελεύθερο Γέροντα ανεκλάλητη. Μα και κείνος ήταν πολύ ευτυχισμένος που μας έβλεπε και λαχταρούσε να πάει στο μοναστήρι και στα παιδιά του. Το πρόσωπό του έλαμπε! Για τον καθένα μας είχε έναν λόγο αγάπης.
Κάποια γυναίκα τον ρώτησε: «Γέροντα, είσαι χαρούμενος που είσαι ελεύθερος;». «Ελεύθεροι είμαστε μέσα μας, παιδί μου» της απάντησε, κι εγώ δεν μπορούσα συνειρμικά να μη θυμηθώ τους Μεσολογγίτες του Σολωμού! Νόμισαν, όπως όλοι οι τυραννίσκοι, τα φερέφωνα των μεγάλων αφεντικών που κυβερνούν τον κόσμο με το δίκαιο της πυγμής, πως θα σκλαβώσουν το πνεύμα.
Πλανώνται πλάνην οικτράν αν βαυκαλίζονται με την ιδέα ότι υπέταξαν το πνεύμα του και τον σωφρόνισαν, εξαλείφοντας από την ψυχή του τη ροπή για εγκληματικότητα! Ποιος; Ο άνθρωπος που κατά τους φυλακισμένους ήταν ό φύλακας άγγελός τους. Που τους πόνεσε και τους αγάπησε όσο κανένας άλλος.
Στην Ιερισσό εκείνο που μας συγκίνησε πολύ ήταν οι Ρωσίδες που έφτασαν για να πάρουν την ευχή του και οι άντρες τους να πάνε στη Μονή. Η ευσέβειά τους και η αγάπη τους προς τον Γέροντα που γνώρισαν τον τελευταίο καιρό κατά την επίσκεψή του στη Ρωσία, μας καθήλωσαν. Μια μικρούλα έκλαιε με λυγμούς από την αγάπη της προς τον Γέροντα!
Αποχαιρετήσαμε τον Γέροντα που όλος χαρά κινούσε για το σπίτι του, στο περιβόλι της Παναγίας που τόσο αγαπά! Ας προσευχόμαστε γι’ αυτόν να μπορέσει να συνεχίσει το έργο του και να υπηρετεί τη Μεγάλη Μάνα μας!