Mea culpa έπρεπε να ακουστεί από επίσημα χείλη αλλά και από όλους τους μαχόμενους εκπαιδευτικούς για τα όσα παράδοξα γίνονται στο τέλος κάθε χρόνου, λόγω κενών στη νομοθεσία.
Καταρχάς, όλα τα μαθήματα είναι ισότιμα, ισάξια, αλλά όχι ίσης δυσκολίας. Όμως, τα παραθυράκια στη νομοθεσία επιτρέπουν σε κάποια παιδιά να επιλέγουν να παρακάθηνται σε εξετάσεις σε μαθήματα που δεν έχουν τόσες αξιώσεις και βαθμό δυσκολίας, για να διευκολύνονται.
Έτσι, επιλέγοντας αυτά τα μαθήματα, μπαίνουν σε τμήματα με αδύνατους μαθητές και ξεχωρίζουν, έχοντας υψηλές βαθμολογίες, ενώ, αν ήταν σε τμήματα άριστων μαθητών, με απαιτητικά μαθήματα, δεν θα μπορούσαν να έχουν αυτούς τους βαθμούς. Στο τέλος δε της σχολικής χρονιάς, οι εξετάσεις σε αυτά τα μαθήματα είναι πολύ πιο εύκολες από αυτές των δύσκολων μαθημάτων.
Έτσι, φτάνουμε στο φαινόμενο μια μαθήτρια ή ένας μαθητής με τέτοιες επιλογές να έρχεται πρώτος στο σχολείο του, ενώ οι πραγματικοί άριστοι, λόγω δύσκολων θεμάτων στις παγκύπριες εξετάσεις να υστερούν ελάχιστα και να χάνουν την πρωτιά. Και εξηγούμαι: φέτος που τα θέματα των Μαθηματικών Κατεύθυνσης ήταν δύσκολα, σχεδόν όλοι οι άριστοι έχασαν το είκοσι, ενώ όσοι επέλεξαν Μαθηματικά Κοινού Κορμού, που ήταν πολύ εύκολα, έγραψαν είκοσι. Μ’ αυτό τον τρόπο παίρνουν την πρωτιά, και κατ’ επέκταση όλα τα βραβεία, μαθητές που δεν έχουν τέτοιες ικανότητες και αξία, ενώ οι πραγματικοί άριστοι που όλα τα χρόνια της φοίτησής τους στο σχολείο πρώτευαν, απογοητεύονται και αδικούνται. Βεβαίως, προς τιμήν τους, κάποια από αυτά τα παιδιά που θα πρωτεύσουν με αυτό τον τρόπο, αντιλαμβάνονται ότι άλλος έπρεπε να έλθει πρώτος.
Θα ήθελα να κάνω άλλη μια παρατήρηση για τα Μαθηματικά Κατεύθυνσης που φέτος, με απόφαση του κ. Υπουργού, δόθηκαν δύο μονάδες στην τελευταία άσκηση για σκοπούς απόλυσης, για να μην πέσει πολύ ο βαθμός του απολυτηρίου. Όμως, εκείνα τα ελάχιστα παιδιά, γύρω στα είκοσι, όπως ακούσαμε, που πάλεψαν για να τη λύσουν και τα κατάφεραν, γιατί είναι μαθηματικά μυαλά, στην ουσία τιμωρήθηκαν. Γιατί δεν δόθηκαν και σ’ αυτά τα παιδιά οι δυο μονάδες; Λύνοντας την άσκηση αυτή, απέδειξαν ότι αξίζουν. Όμως, ίσως να κουράστηκαν, και να έκαναν αλλού, σε πιο εύκολες ασκήσεις, λάθη. Έτσι, ένα παιδί που πήρε 16, συν τις δύο μονάδες, παίρνει στο απολυτήριο 18, ενώ εκείνος που την έλυσε την επίμαχη άσκηση, και έκανε αλλού λαθάκια, και παίρνει 17, υστερεί από τον πρώτο κατά μια μονάδα. Συνεπώς, ο πρώτος που δεν έλυσε την άσκηση, θα περάσει αυτόν που την έλυσε, μια μονάδα, και αυτό θα έχει επιπτώσεις και στο απολυτήριο.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να κάνω μια εισήγηση: επειδή φαίνεται υπάρχει και πρόβλημα στους διορθωτές, να υποχρεώνονται όλοι όσοι διδάσκουν στην τρίτη Λυκείου να διορθώνουν τόσα γραπτά, όσοι και οι μαθητές τους. Βεβαίως, πάντα θα υπάρχει το υποκειμενικό στοιχείο, αλλά ίσως να αποφευχθούν αρκετές αδικίες. Επίσης, να ευχηθούμε να μη στηριζόμαστε στην τύχη, να συμπέσουν δηλαδή δυο αυστηροί ή δυο επιεικείς διορθωτές, για να πάρουν τα παιδιά μας μια καλή θέση στο Πανεπιστήμιο!
Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012
Τρίτη 26 Ιουνίου 2012
Χωρίς παιδεία όλα επιτρέπονται
25 Ιουνίου, 2012 — vatopaidifriend4
Του Γιώργου Π. Παύλου, Αναπληρωτή Καθηγητή Δ.Π.Θ.
Στο πολυτεχνείο το ‘74 φωνάζαμε «ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Ψωμί σημαίνει να μπορεί να ζει το σώμα και να έχει υγεία και
δύναμη να στηρίζει το πνεύμα, το οποίο οδηγεί στην ελευθερία.
Αυτά τα τρία πράγματα, είναι ουσιαστικά ένα, δηλαδή ελευθερία αφού το ψωμί δίδει ύπαρξη στο σώμα και το σώμα μέσα από την παιδεία φιλοξενεί το πνεύμα. Όμως όταν λείπει η σοφία τότε τούτη η τριάδα διασπάται και διασπασμένη οδηγεί στο χάος, στην αμορφία, την κόλαση, στην καταστροφή, στην διάλυση της πόλης και της κοινότητας. Διότι χωρίς σοφία το ψωμί ταυτίζεται με την μαλθακότητα, την αδιαφορία για τους άλλους, την απρόσωπη κατανάλωση ηδονής, ύλης, πληροφορίας. Όμοια, χωρίς σοφία η παιδεία γίνεται γνώση εργαλειακή, εξειδίκευση τεχνική και όχι έρωτας γνώσης, πάθος αλήθειας και ποιότητας. … Χωρίς την σοφία η παιδεία χάνει την λάμψη του πνεύματος και του όλου και υπηρετεί αντί της δημοκρατίας τον αυταρχισμό και την εξουσιαστικότητα των λίγων έναντι των πολλών, η των πολλών έναντι όλων. Όμοια, χωρίς σοφία η ελευθερία καθίσταται αυθαιρεσία και τυραννία των ισχυρών έναντι των αδυνάτων, και της μάζας έναντι της δημοκρατίας δηλαδή διάλυση της κοινότητας και της πόλης.
Το ‘74 ο λαός μας φωνάζοντας ψωμί, παιδεία, ελευθερία έδιωξε την χούντα και την πολιτική τυραννία. Δεν έκαιγε, δεν κατεδάφιζε, δεν λεηλατούσε την πόλη του. Τότε τα τανκ της χούντας ισοπέδωναν τα κτίρια για να υποτάξουν το πνεύμα του λαού. Σήμερα το σκοτισμένο πνεύμα γκρεμίζει και λεηλατεί. Διότι τα ιερά σύμβολα «ψωμί», «παιδεία», «ελευθερία» έχουν αντιστραφεί και έχουν χάσει το αρχικό τους αυθεντικό και αληθινό περιεχόμενο. Και ο Ντοστογιέφσκι θα γράψει ότι χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται. Δηλαδή, χωρίς αίσθηση ιερότητας της ζωής, του κόσμου και της ύπαρξης, το χάος, η διάλυση, η αποδόμηση είναι προ των πυλών.
Οι εργαζόμενοι που δέχονται όλη την σκληρότητα των καιρών και μίας άδικης πολιτικής που κάνει να αγωνιά η γενιά των 700 ευρώ για την επιβίωσή της ενώ διαμαρτύρεται δεν καίει δεν ρημάζει δεν λεηλατεί. Αντίθετα ακούμε ότι τα σχολεία βράζουν και οι μικροί μαθητές γίνονται φορείς μίας πρωτόγνωρης βίας. Και δεν νομίζω ότι οι δεκαπεντάχρονοι μαθητές αγωνιούν για το μέλλον της κοινωνίας και έτσι αντιδρούν. Μακάρι να συνέβαινε αυτό. Κάτι άλλο όμως συμβαίνει εδώ. Μάλλον τα παιδιά είναι το ασύνειδο αντηχείο ενός πνεύματος που έρχεται από τους μεγάλους, από την κοινωνία και το σύστημα το οποίο νοσεί ποικιλότροπα.
Και τούτο το φαινόμενο δεν είναι άλλο από το οδυνηρό αποτέλεσμα του αδειάσματος των λέξεων – συνθημάτων ψωμί – παιδεία – ελευθερία από το αρχικό περιεχόμενο και την αντιστροφή τους προς κάτι που είναι πρωτόγνωρο για έναν λαό τον οποίο είδαμε, μέχρι σήμερα, να τα βάζει με τους καταπιεστές των λαών και κάθε είδους φασισμούς, δίνοντας το αίμα του και την ζωή του για την δημοκρατία και την παγκόσμια ειρήνη. Δεν γνωρίζω αλήθεια, αν τούτη η παραφροσύνη είναι η συνήθης αναβίωση των ελαττωμάτων του λαού μας που κάθε τόσο τον οδηγούσαν στη διχόνοια η στο να φυλακίζει και να φονεύει τους ήρωές του η τους σοφούς του, η μία μετάλλαξη του εαυτού μας σε κάτι άλλο που μόλις τώρα γεννιέται, μετά από την συνάντησή μας με τον σύγχρονο παγκόσμιο τρόπο του τεχνικού πνεύματος, της άσοφης κατανάλωσης και του άρρωστου ευδαιμονισμού χωρίς προοπτική συμμετοχικότητας και κοινωνίας ανθρώπων μέσα στην ποιότητα και την αυθεντικότητα.
Διότι στα παιδικά μου χρόνια πρόλαβα ανθρώπους με ασύγκριτα μεγαλύτερη ένδεια η φτώχεια από την σημερινή αλλά ικανότερους στο να διαχειριστούν την ένδεια και την φτώχεια με σοφία, δημιουργικότητα και αγωνιστικότητα, ικανότερους στο να είναι παρά στο να έχουνε. Βέβαια, ένας λαός που βλέπει τους ηγέτες τους πνευματικούς, οικονομικούς η πολιτικούς, να ζούνε σε ασύγκριτη χλιδή και πολύ πιο πέρα του μέσου όρου, σίγουρα χάνει πιο εύκολα την ψυχραιμία του, τη λογική του και την αρχοντιά του. Για να αντέξει κανείς την υλική υπεροχή του άλλου χωρίς να τον ζηλοφθονεί θα πρέπει να έχει διασώσει η να έχει ανακαλύψει αρκετό περιεχόμενο του εαυτού του από έναν Σωκράτη, έναν Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο, έναν Παπαδιαμάντη η όποιον άλλο μεγάλο του τόπου μας.
romnios.gr
Του Γιώργου Π. Παύλου, Αναπληρωτή Καθηγητή Δ.Π.Θ.
Στο πολυτεχνείο το ‘74 φωνάζαμε «ψωμί, παιδεία, ελευθερία». Ψωμί σημαίνει να μπορεί να ζει το σώμα και να έχει υγεία και
δύναμη να στηρίζει το πνεύμα, το οποίο οδηγεί στην ελευθερία.
Αυτά τα τρία πράγματα, είναι ουσιαστικά ένα, δηλαδή ελευθερία αφού το ψωμί δίδει ύπαρξη στο σώμα και το σώμα μέσα από την παιδεία φιλοξενεί το πνεύμα. Όμως όταν λείπει η σοφία τότε τούτη η τριάδα διασπάται και διασπασμένη οδηγεί στο χάος, στην αμορφία, την κόλαση, στην καταστροφή, στην διάλυση της πόλης και της κοινότητας. Διότι χωρίς σοφία το ψωμί ταυτίζεται με την μαλθακότητα, την αδιαφορία για τους άλλους, την απρόσωπη κατανάλωση ηδονής, ύλης, πληροφορίας. Όμοια, χωρίς σοφία η παιδεία γίνεται γνώση εργαλειακή, εξειδίκευση τεχνική και όχι έρωτας γνώσης, πάθος αλήθειας και ποιότητας. … Χωρίς την σοφία η παιδεία χάνει την λάμψη του πνεύματος και του όλου και υπηρετεί αντί της δημοκρατίας τον αυταρχισμό και την εξουσιαστικότητα των λίγων έναντι των πολλών, η των πολλών έναντι όλων. Όμοια, χωρίς σοφία η ελευθερία καθίσταται αυθαιρεσία και τυραννία των ισχυρών έναντι των αδυνάτων, και της μάζας έναντι της δημοκρατίας δηλαδή διάλυση της κοινότητας και της πόλης.
Το ‘74 ο λαός μας φωνάζοντας ψωμί, παιδεία, ελευθερία έδιωξε την χούντα και την πολιτική τυραννία. Δεν έκαιγε, δεν κατεδάφιζε, δεν λεηλατούσε την πόλη του. Τότε τα τανκ της χούντας ισοπέδωναν τα κτίρια για να υποτάξουν το πνεύμα του λαού. Σήμερα το σκοτισμένο πνεύμα γκρεμίζει και λεηλατεί. Διότι τα ιερά σύμβολα «ψωμί», «παιδεία», «ελευθερία» έχουν αντιστραφεί και έχουν χάσει το αρχικό τους αυθεντικό και αληθινό περιεχόμενο. Και ο Ντοστογιέφσκι θα γράψει ότι χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται. Δηλαδή, χωρίς αίσθηση ιερότητας της ζωής, του κόσμου και της ύπαρξης, το χάος, η διάλυση, η αποδόμηση είναι προ των πυλών.
Οι εργαζόμενοι που δέχονται όλη την σκληρότητα των καιρών και μίας άδικης πολιτικής που κάνει να αγωνιά η γενιά των 700 ευρώ για την επιβίωσή της ενώ διαμαρτύρεται δεν καίει δεν ρημάζει δεν λεηλατεί. Αντίθετα ακούμε ότι τα σχολεία βράζουν και οι μικροί μαθητές γίνονται φορείς μίας πρωτόγνωρης βίας. Και δεν νομίζω ότι οι δεκαπεντάχρονοι μαθητές αγωνιούν για το μέλλον της κοινωνίας και έτσι αντιδρούν. Μακάρι να συνέβαινε αυτό. Κάτι άλλο όμως συμβαίνει εδώ. Μάλλον τα παιδιά είναι το ασύνειδο αντηχείο ενός πνεύματος που έρχεται από τους μεγάλους, από την κοινωνία και το σύστημα το οποίο νοσεί ποικιλότροπα.
Και τούτο το φαινόμενο δεν είναι άλλο από το οδυνηρό αποτέλεσμα του αδειάσματος των λέξεων – συνθημάτων ψωμί – παιδεία – ελευθερία από το αρχικό περιεχόμενο και την αντιστροφή τους προς κάτι που είναι πρωτόγνωρο για έναν λαό τον οποίο είδαμε, μέχρι σήμερα, να τα βάζει με τους καταπιεστές των λαών και κάθε είδους φασισμούς, δίνοντας το αίμα του και την ζωή του για την δημοκρατία και την παγκόσμια ειρήνη. Δεν γνωρίζω αλήθεια, αν τούτη η παραφροσύνη είναι η συνήθης αναβίωση των ελαττωμάτων του λαού μας που κάθε τόσο τον οδηγούσαν στη διχόνοια η στο να φυλακίζει και να φονεύει τους ήρωές του η τους σοφούς του, η μία μετάλλαξη του εαυτού μας σε κάτι άλλο που μόλις τώρα γεννιέται, μετά από την συνάντησή μας με τον σύγχρονο παγκόσμιο τρόπο του τεχνικού πνεύματος, της άσοφης κατανάλωσης και του άρρωστου ευδαιμονισμού χωρίς προοπτική συμμετοχικότητας και κοινωνίας ανθρώπων μέσα στην ποιότητα και την αυθεντικότητα.
Διότι στα παιδικά μου χρόνια πρόλαβα ανθρώπους με ασύγκριτα μεγαλύτερη ένδεια η φτώχεια από την σημερινή αλλά ικανότερους στο να διαχειριστούν την ένδεια και την φτώχεια με σοφία, δημιουργικότητα και αγωνιστικότητα, ικανότερους στο να είναι παρά στο να έχουνε. Βέβαια, ένας λαός που βλέπει τους ηγέτες τους πνευματικούς, οικονομικούς η πολιτικούς, να ζούνε σε ασύγκριτη χλιδή και πολύ πιο πέρα του μέσου όρου, σίγουρα χάνει πιο εύκολα την ψυχραιμία του, τη λογική του και την αρχοντιά του. Για να αντέξει κανείς την υλική υπεροχή του άλλου χωρίς να τον ζηλοφθονεί θα πρέπει να έχει διασώσει η να έχει ανακαλύψει αρκετό περιεχόμενο του εαυτού του από έναν Σωκράτη, έναν Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο, έναν Παπαδιαμάντη η όποιον άλλο μεγάλο του τόπου μας.
romnios.gr
Τετάρτη 20 Ιουνίου 2012
Επικήδειος στον μ. Κορνήλιο Κυριακίδη, τον υπέροχο άνθρωπο και ακραιφνή πατριώτη.
Δευτέρα, 18 Ιουνίου 2012
Ιερός Ναός Τιμίου Προδρόμου, 4μ.μ.
Κάθε επικήδειος ματώνει την καρδιά, όταν γράφεις για ανθρώπους αγαπημένους που φεύγουν. Σήμερα που έχουμε να αποχαιρετήσουμε τον αγαπημένο μας Κορνήλιο η ψυχή μας κλαίει και οδυνάται. Μα και ελπίζει στη δικαίωση. Γιατί φεύγει ένας μάρτυρας της πίστης και της πατρίδας. Ένας άνθρωπος που αντιμετώπισε για 33 χρόνια παλληκαρίσια τη δοκιμασία του, σήκωσε αντρίκια τον σταυρό του μαρτυρίου του και πορεύεται προς τας αιωνίους μονάς «σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος».
Από χθες το πρωί που ακούσαμε το δυσάρεστο για μας νέο, δυσάρεστο με τα ανθρώπινα μέτρα βέβαια, η μητέρα μου, σε προχωρημένη ηλικία, συνεχώς κλαίει και ταράζεται, επαναλαμβάνοντας τη σκηνή που της έχει εντυπωθεί στο μυαλό: όταν πήγε για να μας δώσουν σπίτι, τότε στα πρώτα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς μας, την απέπεμψαν με άγριο τρόπο και ήταν πολύ στεναχωρημένη. Τότε, σαν «από μηχανής Θεός» εμφανίστηκε ο μ. Κορνήλιος μπροστά της και της είπε: «έλα μαζί μου και μην στεναχωριέσαι». Μόλις τον είδαν οι άλλοι υπάλληλοι, αμέσως εξυπηρέτησαν τη μάμμα μου.
Αυτός ήταν ο μ. ο Κορνήλιος για μας τους Λευκονοικιάτες, αγαπητοί μου. Ένας φύλακας άγγελος. Η προσωποποίηση της καλοσύνης και της ευγένειας. Ένα μέσο στη γραφειοκρατία, για να διευκολύνει τη ζωή μας, κυρίως μετά τον ξεριζωμό μας, όταν κάποιοι έκαναν πως δεν ήξεραν ή πράγματι δεν ήξεραν τι ήταν ο κόσμος του Λευκονοίκου και γενικά της Μεσαορίας μας.
Κι αν στο Λευκόνοικο είχαμε καλή ιδέα για τους Παφίτες, αυτό οφείλεται εξ ολοκλήρου σε κάποιους γαμπρούς της κωμόπολής μας, όπως ο μ. πατέρας του Υπουργού Άμυνας, του κ. Δημήτρη Ηλιάδη, ο δάσκαλος κ. Κυριάκος Νικολαΐδης και ο μ. Κορνήλιος Κυριακίδης που ήταν ευλογία για όλους μας.
Γεννημένος τον Φεβρουάριο του 1937 στο χωριό Άγιος Δημητριανός της Πάφου, ανήκε σε πολυμελή οικογένεια με έξι παιδιά, και κατάφερε, παρά τις στερήσεις και τις κακουχίες, να αποφοιτήσει από το Γυμνάσιο Πολεμίου. Αμέσως, εντάχθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α. με το ψευδώνυμο Θαλής, ενώ παράλληλα εργαζόταν στα ταχυδρομεία Λεμεσού και Πάφου. Μάλιστα, με δική του πρωτοβουλία και εισήγηση στον τομεάρχη του οργανώθηκε η αποστολή οπλισμού ταχυδρομικώς από την Ελλάδα, ενώ ανέλαβε προσωπικά την εισαγωγή του οπλισμού και την παράδοσή του σε συνδέσμους των αγωνιστών στην περιοχή Πάφου.
Τον Οκτώβριο του 1958 συνελήφθη και κρατήθηκε στα κρατητήρια Ομορφίτας και Κοκκινοτριμιθιάς. Είναι γνωστό σε όλους μας ότι σ’ αυτά τα κολαστήρια των ευγενών Άγγλων, τα σύγχρονα Νταχάου, όσοι έμπαιναν, υφίσταντο σφοδρά βασανιστήρια, σωματικά και ψυχικά. Όταν βγήκε, ήταν ένα ράκος σε άθλια κατάσταση, είχε μείνει μόνο 50 κιλά. Ευτυχώς, γλύτωσε τα χειρότερα, γιατί τον Φεβρουάριο του 1959 έγινε η συνθηκολόγηση και τελείωσε ο Αγώνας.
Τα δεινά της Κύπρου δεν τελειώνουν, όμως. Γιατί αυτό που ήρθε μετά από τόσες θυσίες και βασανιστήρια, δεν ήταν λευτεριά Ήταν είδωλο της λευτεριάς. Οι Άγγλοι με την πολιτική του διαίρει και βασίλευε έφεραν τους Τούρκους στο πολιτικό παιχνίδι. Έτσι, άρχισαν οι διακοινοτικές διαταραχές του 1963, όπου και πάλι έτρεξαν, ποιοι άλλοι, οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. να διαφεντέψουν την τιμή και την υπόληψη αυτού του δύσμοιρου νησιού. Παρών και ο μ. Κορνήλιος που υπηρέτησε ως εθελοντής διμοιρίτης, υπό την καθοδήγηση του Λοχαγού Χαράλαμπου Λόττα.
Ο μακαριστός Κορνήλιος γνώρισε την αγαπημένη του Παναγιώτα το 1965 στην Αμμόχωστο και τη νυμφεύτηκε το 1966. Απέκτησαν δυο γιους και τέσσερα εγγόνια που δεν κατάφερε να χαρεί όσο θα ήθελε, λόγω της άνισης μάχης με την ασθένεια που τον ταλαιπώρησε όλα αυτά τα χρόνια, την κατά πλάκας σκλήρυνση. Όμως, ο αγωνιστής Κορνήλιος, έχοντας πάντα στο πλευρό του φύλακα άγγελο την καλή του Παναγιώτα, με την αγάπη της, την αυταπάρνηση και τη συνεχή φροντίδα της,
κατάφερε να αντιμετωπίσει την ασθένειά του και να μη συμβιβαστεί. Μέχρι την τελευταία του στιγμή αρνήθηκε να καταθέσει τα όπλα. Λύγισε το βράδυ της 16ης Ιουνίου στο Γενικό Νοσοκομείο.
Ο μακαρίτης Κορνήλιος με αυτές τις περγαμηνές αφήνει μνήμη αγαθή. Ήταν ένας ήλιος που οι ακτίνες του σκορπούσαν χαρά, καλοσύνη, προσήνεια, ετεροκεντρισμό της αγάπης. Προικισμένος με εξαιρετικές ικανότητες, με γνώσεις, οξύνοια, κριτική σκέψη, δυναμισμό, ωριμότητα, ήταν πάντοτε απλός, ευπροσήγορος, χαμογελαστός, σεμνός.
Άνθρωπος, γαλουχημένος με αξίες και ιδανικά, πραγματικός φιλόπατρις, αγωνιστής της ελευθερίας, μεταλαμπάδευσε στα παιδιά του τις αιώνιες και αγέραστες αξίες του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού, όπως η αξία της πατρίδας, του σεβασμού, της ειλικρίνειας και της τιμιότητας, για τις οποίες τα παιδιά του τον ευχαριστούν και τον ευγνωμονούν.
Στη χαροκαμένη σύζυγό του Παναγιώτα που στάθηκε ως γνήσια Λευκονοικιάτισσα, μεγαλόψυχη, υπομονετική, νοικοκυρά και προκομμένη πλάι στον Άνθρωπό της μέχρι τέλους, και στα εξαίρετα παιδιά του, τον Κυριάκο και τον Χαράλαμπο, ευχόμαστε ο Θεός να τους δώσει δύναμη να αντέξουν τον χαμό του αγαπημένου τους Κορνήλιου, και να τον τιμούν όπως του αξίζει.
Αγαπημένε μας Κορνήλιε, όλοι εμείς που σε γνωρίσαμε και σε αγαπήσαμε, θα σε θυμόμαστε πάντα. Αφήνεις μνήμη αγαθή. Ήσουν ο «καλός καγαθός» άνθρωπος. Το Λευκόνοικο πολύ σε αγάπησε, όπως κι εσύ.
Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή σου.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Καλοτάξιδη να’ ναι η πορεία σου και χαιρετίσματα σε όλους τους χωριανούς μας, τους τιμαριώτες του ουρανού.
Ιερός Ναός Τιμίου Προδρόμου, 4μ.μ.
Κάθε επικήδειος ματώνει την καρδιά, όταν γράφεις για ανθρώπους αγαπημένους που φεύγουν. Σήμερα που έχουμε να αποχαιρετήσουμε τον αγαπημένο μας Κορνήλιο η ψυχή μας κλαίει και οδυνάται. Μα και ελπίζει στη δικαίωση. Γιατί φεύγει ένας μάρτυρας της πίστης και της πατρίδας. Ένας άνθρωπος που αντιμετώπισε για 33 χρόνια παλληκαρίσια τη δοκιμασία του, σήκωσε αντρίκια τον σταυρό του μαρτυρίου του και πορεύεται προς τας αιωνίους μονάς «σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος».
Από χθες το πρωί που ακούσαμε το δυσάρεστο για μας νέο, δυσάρεστο με τα ανθρώπινα μέτρα βέβαια, η μητέρα μου, σε προχωρημένη ηλικία, συνεχώς κλαίει και ταράζεται, επαναλαμβάνοντας τη σκηνή που της έχει εντυπωθεί στο μυαλό: όταν πήγε για να μας δώσουν σπίτι, τότε στα πρώτα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς μας, την απέπεμψαν με άγριο τρόπο και ήταν πολύ στεναχωρημένη. Τότε, σαν «από μηχανής Θεός» εμφανίστηκε ο μ. Κορνήλιος μπροστά της και της είπε: «έλα μαζί μου και μην στεναχωριέσαι». Μόλις τον είδαν οι άλλοι υπάλληλοι, αμέσως εξυπηρέτησαν τη μάμμα μου.
Αυτός ήταν ο μ. ο Κορνήλιος για μας τους Λευκονοικιάτες, αγαπητοί μου. Ένας φύλακας άγγελος. Η προσωποποίηση της καλοσύνης και της ευγένειας. Ένα μέσο στη γραφειοκρατία, για να διευκολύνει τη ζωή μας, κυρίως μετά τον ξεριζωμό μας, όταν κάποιοι έκαναν πως δεν ήξεραν ή πράγματι δεν ήξεραν τι ήταν ο κόσμος του Λευκονοίκου και γενικά της Μεσαορίας μας.
Κι αν στο Λευκόνοικο είχαμε καλή ιδέα για τους Παφίτες, αυτό οφείλεται εξ ολοκλήρου σε κάποιους γαμπρούς της κωμόπολής μας, όπως ο μ. πατέρας του Υπουργού Άμυνας, του κ. Δημήτρη Ηλιάδη, ο δάσκαλος κ. Κυριάκος Νικολαΐδης και ο μ. Κορνήλιος Κυριακίδης που ήταν ευλογία για όλους μας.
Γεννημένος τον Φεβρουάριο του 1937 στο χωριό Άγιος Δημητριανός της Πάφου, ανήκε σε πολυμελή οικογένεια με έξι παιδιά, και κατάφερε, παρά τις στερήσεις και τις κακουχίες, να αποφοιτήσει από το Γυμνάσιο Πολεμίου. Αμέσως, εντάχθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α. με το ψευδώνυμο Θαλής, ενώ παράλληλα εργαζόταν στα ταχυδρομεία Λεμεσού και Πάφου. Μάλιστα, με δική του πρωτοβουλία και εισήγηση στον τομεάρχη του οργανώθηκε η αποστολή οπλισμού ταχυδρομικώς από την Ελλάδα, ενώ ανέλαβε προσωπικά την εισαγωγή του οπλισμού και την παράδοσή του σε συνδέσμους των αγωνιστών στην περιοχή Πάφου.
Τον Οκτώβριο του 1958 συνελήφθη και κρατήθηκε στα κρατητήρια Ομορφίτας και Κοκκινοτριμιθιάς. Είναι γνωστό σε όλους μας ότι σ’ αυτά τα κολαστήρια των ευγενών Άγγλων, τα σύγχρονα Νταχάου, όσοι έμπαιναν, υφίσταντο σφοδρά βασανιστήρια, σωματικά και ψυχικά. Όταν βγήκε, ήταν ένα ράκος σε άθλια κατάσταση, είχε μείνει μόνο 50 κιλά. Ευτυχώς, γλύτωσε τα χειρότερα, γιατί τον Φεβρουάριο του 1959 έγινε η συνθηκολόγηση και τελείωσε ο Αγώνας.
Τα δεινά της Κύπρου δεν τελειώνουν, όμως. Γιατί αυτό που ήρθε μετά από τόσες θυσίες και βασανιστήρια, δεν ήταν λευτεριά Ήταν είδωλο της λευτεριάς. Οι Άγγλοι με την πολιτική του διαίρει και βασίλευε έφεραν τους Τούρκους στο πολιτικό παιχνίδι. Έτσι, άρχισαν οι διακοινοτικές διαταραχές του 1963, όπου και πάλι έτρεξαν, ποιοι άλλοι, οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. να διαφεντέψουν την τιμή και την υπόληψη αυτού του δύσμοιρου νησιού. Παρών και ο μ. Κορνήλιος που υπηρέτησε ως εθελοντής διμοιρίτης, υπό την καθοδήγηση του Λοχαγού Χαράλαμπου Λόττα.
Ο μακαριστός Κορνήλιος γνώρισε την αγαπημένη του Παναγιώτα το 1965 στην Αμμόχωστο και τη νυμφεύτηκε το 1966. Απέκτησαν δυο γιους και τέσσερα εγγόνια που δεν κατάφερε να χαρεί όσο θα ήθελε, λόγω της άνισης μάχης με την ασθένεια που τον ταλαιπώρησε όλα αυτά τα χρόνια, την κατά πλάκας σκλήρυνση. Όμως, ο αγωνιστής Κορνήλιος, έχοντας πάντα στο πλευρό του φύλακα άγγελο την καλή του Παναγιώτα, με την αγάπη της, την αυταπάρνηση και τη συνεχή φροντίδα της,
κατάφερε να αντιμετωπίσει την ασθένειά του και να μη συμβιβαστεί. Μέχρι την τελευταία του στιγμή αρνήθηκε να καταθέσει τα όπλα. Λύγισε το βράδυ της 16ης Ιουνίου στο Γενικό Νοσοκομείο.
Ο μακαρίτης Κορνήλιος με αυτές τις περγαμηνές αφήνει μνήμη αγαθή. Ήταν ένας ήλιος που οι ακτίνες του σκορπούσαν χαρά, καλοσύνη, προσήνεια, ετεροκεντρισμό της αγάπης. Προικισμένος με εξαιρετικές ικανότητες, με γνώσεις, οξύνοια, κριτική σκέψη, δυναμισμό, ωριμότητα, ήταν πάντοτε απλός, ευπροσήγορος, χαμογελαστός, σεμνός.
Άνθρωπος, γαλουχημένος με αξίες και ιδανικά, πραγματικός φιλόπατρις, αγωνιστής της ελευθερίας, μεταλαμπάδευσε στα παιδιά του τις αιώνιες και αγέραστες αξίες του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού, όπως η αξία της πατρίδας, του σεβασμού, της ειλικρίνειας και της τιμιότητας, για τις οποίες τα παιδιά του τον ευχαριστούν και τον ευγνωμονούν.
Στη χαροκαμένη σύζυγό του Παναγιώτα που στάθηκε ως γνήσια Λευκονοικιάτισσα, μεγαλόψυχη, υπομονετική, νοικοκυρά και προκομμένη πλάι στον Άνθρωπό της μέχρι τέλους, και στα εξαίρετα παιδιά του, τον Κυριάκο και τον Χαράλαμπο, ευχόμαστε ο Θεός να τους δώσει δύναμη να αντέξουν τον χαμό του αγαπημένου τους Κορνήλιου, και να τον τιμούν όπως του αξίζει.
Αγαπημένε μας Κορνήλιε, όλοι εμείς που σε γνωρίσαμε και σε αγαπήσαμε, θα σε θυμόμαστε πάντα. Αφήνεις μνήμη αγαθή. Ήσουν ο «καλός καγαθός» άνθρωπος. Το Λευκόνοικο πολύ σε αγάπησε, όπως κι εσύ.
Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή σου.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Καλοτάξιδη να’ ναι η πορεία σου και χαιρετίσματα σε όλους τους χωριανούς μας, τους τιμαριώτες του ουρανού.
Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012
Αγαπώ τον Συνεργατισμό
Με τον ίδιο τίτλο έχω ξαναγράψει κείμενο πριν από κάποια χρόνια. Ο λόγος είναι προφανής για «τους παροικούντας την Ιερουσαλήμ». Κατάγομαι από το Λευκόνοικο, την κοιτίδα του Συνεργατισμού στην Κύπρο. Εξ απαλών ονύχων βίωνα και συνειδητοποιούσα τη θετική, ευεργετική παρουσία του στη ζωή των αγροτών.
Παρόλο που ο πατέρας μου ασχολείτο με το εμπόριο ελαστικών και εξαρτημάτων, όπως και με τις ενοικιάσεις αυτοκινήτων, λόγω της κτηματικής μας περιουσίας, κυρίως από την πλευρά της μητέρας μου, νιώθαμε ότι ανήκαμε όλοι στη μεγάλη αγροτική οικογένεια της Μεσαορίας, της αρχόντισσας κυράς που «άμα γιωρκούσε, τρώαν μανάες τζιαι παιθκιά».
Σκέφτομαι τους σκαπανείς και τους πρωτοπόρους της ιδέας του Συνεργατισμού στην Κύπρο. Τον τραπεζίτη, ιδρυτή και της Τράπεζας Κύπρου, βουλευτή Ιωάννη Οικονομίδη, και τον ρέκτη δάσκαλο που «μόρφωσε» τα παιδιά του Λευκονοίκου, τον Μάρκο Χαραλάμπους.
Άνθρωποι υψηλού ήθους, με γενναιοδωρία ψυχής, αίσθημα αλληλεγγύης και διάθεση προσφοράς στη γενέτειρά τους και στον κόσμο της. Άνθρωποι αρετής, φιλαλληλίας, δικαιοσύνης. Με ενσυναίσθηση, θαλπωρή κι αγάπη στις ψυχές τους. Άνθρωποι της αυταπάρνησης και της θυσίας. Οξύνοες και διορατικοί, σώφρονες και νουνεχείς, άνθρωποι του μέτρου και της ταπεινοφροσύνης.
Νιώθω ότι αυτές οι αξίες σήμερα παραπαίουν. Ασφαλώς και υπάρχουν άνθρωποι αφοσιωμένοι ακόμη στην ιδέα της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, που σαν τον δάσκαλο τον Μάρκο ανιδιοτελώς προσφέρουν στους συνανθρώπους τους. Που θυσιάζονται για το κοινό καλό. Που νοιάζονται για την τιμιότητα και την ανθρωπιά.
Γιατί ο Συνεργατισμός πρώτα και πάνω απ’ όλα είναι ιδέα, είναι όραμα. Είναι στάση ζωής, τόσο ανοίκεια για κάποιους αριβιστές, ιδιοτελείς, υπερφίαλους ανθρωπάκους. Για μένα είναι ανθρωπάκια αξιολύπητα όσοι σπουδαρχίδηδες κορδακίζονται και επαίρονται για τα πτυχία και τα οφφίκια τους. Που σαν οδοστρωτήρες σπιλώνουν προσωπικότητες και ευτελίζουν, νομίζουν, ανθρώπους, που ούτε το μικρό τους δακτυλάκι δεν μπορούν να φτάσουν στο ήθος και στο μεγαλείο ψυχής, στη μόρφωση και την πνευματική καλλιέργεια.
Κάποιος που είναι ηγέτης οπουδήποτε πρέπει να έχει κάποια ηθικά χαρακτηριστικά. Πόσο μάλλον, όταν κατέχει κάποια θέση στο Συνεργατικό κίνημα. Και το εννοώ. Όσο κι αν όλες οι έννοιες σήμερα έχουν εκφυλιστεί και εκμαυλιστεί, τουλάχιστον ο Συνεργατισμός ας αφεθεί αλώβητος. Μακριά από αδικίες, ετσιθελισμούς, εκβιασμούς, εμπάθειες, υπέρμετρες φιλοδοξίες, φιλαυτία και ολιγόνοια. Μακριά από απληστία, συβαριτισμό, ματαιοδοξία, απουσία του εσύ. Μακριά από σκοπιμότητες και σκευωρίες πίσω από κλειστές πόρτες.
Ιστορικά, στις επιτροπές των Συνεργατικών Εταιρειών μετείχαν, αν σκεφτώ την πρώτη επιτροπεία της πρώτης Συνεργατικής της Κύπρου, της «Χωρικής Τράπεζας Λευκονοίκου», οι πλέον επιφανείς άνθρωποι του τόπου, οι μορφωμένοι, όπως ο γιατρός της κωμόπολης, ο δικηγόρος, ο δάσκαλος, οι καλοί γεωργοί, άτομα εγνωσμένου κύρους, αξιοσέβαστα.
Τι συμβαίνει σήμερα; Λυπούμαι να παρατηρήσω ότι προτιμούνται τα πειθήνια όργανα, οι μεγάλοι καταθέτες, τα φερέφωνα κάποιων, «οι διαπλεκόμενοι», και όχι άτομα με εξειδικευμένες γνώσεις, μόρφωση και καλλιέργεια, σωφροσύνη και οξυδέρκεια, ελεύθερη βούληση, κριτική σκέψη, ηθική ποιότητα, που δεν στηρίζονται και δεν προωθούν τον νεποτισμό, την οικογενειοκρατία, την ευνοιοκρατία, που δεν κοιτάζουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η ηγεσία του Κινήματος πρέπει να βάλει ένα φρένο στις αυταρχικές και απολυταρχικές τάσεις ορισμένων που θέλουν να ποδηγετούν και να χειραγωγούν τους ανθρώπους. Που ξεφεύγουν από τις υγιείς αρχές και αξίες του Συνεργατισμού, νομίζοντας ότι οι άλλοι τρώνε κουτόχορτο και δεν καταλαβαίνουν τις μηχανορραφίες τους.
Παρόλο που ο πατέρας μου ασχολείτο με το εμπόριο ελαστικών και εξαρτημάτων, όπως και με τις ενοικιάσεις αυτοκινήτων, λόγω της κτηματικής μας περιουσίας, κυρίως από την πλευρά της μητέρας μου, νιώθαμε ότι ανήκαμε όλοι στη μεγάλη αγροτική οικογένεια της Μεσαορίας, της αρχόντισσας κυράς που «άμα γιωρκούσε, τρώαν μανάες τζιαι παιθκιά».
Σκέφτομαι τους σκαπανείς και τους πρωτοπόρους της ιδέας του Συνεργατισμού στην Κύπρο. Τον τραπεζίτη, ιδρυτή και της Τράπεζας Κύπρου, βουλευτή Ιωάννη Οικονομίδη, και τον ρέκτη δάσκαλο που «μόρφωσε» τα παιδιά του Λευκονοίκου, τον Μάρκο Χαραλάμπους.
Άνθρωποι υψηλού ήθους, με γενναιοδωρία ψυχής, αίσθημα αλληλεγγύης και διάθεση προσφοράς στη γενέτειρά τους και στον κόσμο της. Άνθρωποι αρετής, φιλαλληλίας, δικαιοσύνης. Με ενσυναίσθηση, θαλπωρή κι αγάπη στις ψυχές τους. Άνθρωποι της αυταπάρνησης και της θυσίας. Οξύνοες και διορατικοί, σώφρονες και νουνεχείς, άνθρωποι του μέτρου και της ταπεινοφροσύνης.
Νιώθω ότι αυτές οι αξίες σήμερα παραπαίουν. Ασφαλώς και υπάρχουν άνθρωποι αφοσιωμένοι ακόμη στην ιδέα της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, που σαν τον δάσκαλο τον Μάρκο ανιδιοτελώς προσφέρουν στους συνανθρώπους τους. Που θυσιάζονται για το κοινό καλό. Που νοιάζονται για την τιμιότητα και την ανθρωπιά.
Γιατί ο Συνεργατισμός πρώτα και πάνω απ’ όλα είναι ιδέα, είναι όραμα. Είναι στάση ζωής, τόσο ανοίκεια για κάποιους αριβιστές, ιδιοτελείς, υπερφίαλους ανθρωπάκους. Για μένα είναι ανθρωπάκια αξιολύπητα όσοι σπουδαρχίδηδες κορδακίζονται και επαίρονται για τα πτυχία και τα οφφίκια τους. Που σαν οδοστρωτήρες σπιλώνουν προσωπικότητες και ευτελίζουν, νομίζουν, ανθρώπους, που ούτε το μικρό τους δακτυλάκι δεν μπορούν να φτάσουν στο ήθος και στο μεγαλείο ψυχής, στη μόρφωση και την πνευματική καλλιέργεια.
Κάποιος που είναι ηγέτης οπουδήποτε πρέπει να έχει κάποια ηθικά χαρακτηριστικά. Πόσο μάλλον, όταν κατέχει κάποια θέση στο Συνεργατικό κίνημα. Και το εννοώ. Όσο κι αν όλες οι έννοιες σήμερα έχουν εκφυλιστεί και εκμαυλιστεί, τουλάχιστον ο Συνεργατισμός ας αφεθεί αλώβητος. Μακριά από αδικίες, ετσιθελισμούς, εκβιασμούς, εμπάθειες, υπέρμετρες φιλοδοξίες, φιλαυτία και ολιγόνοια. Μακριά από απληστία, συβαριτισμό, ματαιοδοξία, απουσία του εσύ. Μακριά από σκοπιμότητες και σκευωρίες πίσω από κλειστές πόρτες.
Ιστορικά, στις επιτροπές των Συνεργατικών Εταιρειών μετείχαν, αν σκεφτώ την πρώτη επιτροπεία της πρώτης Συνεργατικής της Κύπρου, της «Χωρικής Τράπεζας Λευκονοίκου», οι πλέον επιφανείς άνθρωποι του τόπου, οι μορφωμένοι, όπως ο γιατρός της κωμόπολης, ο δικηγόρος, ο δάσκαλος, οι καλοί γεωργοί, άτομα εγνωσμένου κύρους, αξιοσέβαστα.
Τι συμβαίνει σήμερα; Λυπούμαι να παρατηρήσω ότι προτιμούνται τα πειθήνια όργανα, οι μεγάλοι καταθέτες, τα φερέφωνα κάποιων, «οι διαπλεκόμενοι», και όχι άτομα με εξειδικευμένες γνώσεις, μόρφωση και καλλιέργεια, σωφροσύνη και οξυδέρκεια, ελεύθερη βούληση, κριτική σκέψη, ηθική ποιότητα, που δεν στηρίζονται και δεν προωθούν τον νεποτισμό, την οικογενειοκρατία, την ευνοιοκρατία, που δεν κοιτάζουν μόνο το προσωπικό τους συμφέρον.
Πιστεύω ακράδαντα ότι η ηγεσία του Κινήματος πρέπει να βάλει ένα φρένο στις αυταρχικές και απολυταρχικές τάσεις ορισμένων που θέλουν να ποδηγετούν και να χειραγωγούν τους ανθρώπους. Που ξεφεύγουν από τις υγιείς αρχές και αξίες του Συνεργατισμού, νομίζοντας ότι οι άλλοι τρώνε κουτόχορτο και δεν καταλαβαίνουν τις μηχανορραφίες τους.
Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012
Άρειος Πάγος: Δεν υπάρχει αξιόποινη πράξη… Αθώοι Γ. Εφραίμ, Μοναχός Αρσένιος και Μαρία Ψάλτη
14 Ιουνίου, 2012 — vatopaidifriend4
Δικαίωση για τον Ηγούμενο Εφραίμ, τον Πατέρα Αρσένιο και τη Δικαστή Μαρία Ψάλτη αναφορικά με την υπόθεση των παραλιμνίων εκτάσεων της λίμνης Βιστωνίδας.
Ο Άρειος Πάγος τους κήρυξε αθώους για κατηγορία που αφορά στην καθυστέρηση δημοσίευσης της απόφασης του πρωτοδικείου Ροδόπης που δικαίωνε, κατά πλειοψηφία, το δημόσιο στη δικαστική διαμάχη για την κυριότητα των παραλιμνίων εκτάσεων της Λίμνης Βιστωνίδας.
Ειδικότερα, το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου έκρινε ότι πρέπει να αναιρεθεί η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Θράκης που είχε καταδικάσει σε εξάμηνη φυλάκιση με αναστολή την εφέτη Μαρία Ψάλτη, τον ηγούμενο της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ και τον μοναχό Αρσένιο.
Με την απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Θράκης η δικαστής κρίθηκε ένοχη για παράβαση καθήκοντος, ενώ ο ηγούμενος Εφραίμ και ο μοναχός Αρσένιος για ηθική αυτουργία στο αδίκημα της παράβασης καθήκοντος.
Το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου έκρινε ότι η καταδικαστική απόφαση δεν έχει την απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, περιέχει ασάφειες, στερείται νόμιμης βάσης και ερμηνεύει εσφαλμένα την εφαρμογή του νόμου. Για αυτό και δέχθηκε ότι αφού δεν υπάρχει αξιόποινη πράξη πρέπει να κηρυχθεί αθώα η φυσική αυτουργός της παράβασης καθήκοντος, δηλαδή η δικαστής Μ. Ψάλτη και να κηρυχθούν επίσης αθώοι οι καταδικασθέντες ως ηθικοί αυτουργοί της.
Ο Άρειος Πάγος έχει κρίνει και το θέμα της διαρροής του απορρήτου της διάσκεψης, για το οποίο επίσης είχαν καταδικαστεί η δικαστής, ο ηγούμενος Εφραίμ και ο μοναχός Αρσένιος. Αναιρώντας την πρώτη καταδικαστική απόφαση σε βάρος της δικαστού, του ηγούμενου και του μοναχού.
Τότε μάλιστα η απόφαση έλεγε ότι, χωρίς αιτιολογία και με κενά είχαν καταδικαστεί οι μοναχοί Εφραίμ και Αρσένιος.
Ο Άρειος Πάγος επανέρχεται σήμερα αποφασίζοντας ότι, είναι αθώοι.
Δικαίωση για τον Ηγούμενο Εφραίμ, τον Πατέρα Αρσένιο και τη Δικαστή Μαρία Ψάλτη αναφορικά με την υπόθεση των παραλιμνίων εκτάσεων της λίμνης Βιστωνίδας.
Ο Άρειος Πάγος τους κήρυξε αθώους για κατηγορία που αφορά στην καθυστέρηση δημοσίευσης της απόφασης του πρωτοδικείου Ροδόπης που δικαίωνε, κατά πλειοψηφία, το δημόσιο στη δικαστική διαμάχη για την κυριότητα των παραλιμνίων εκτάσεων της Λίμνης Βιστωνίδας.
Ειδικότερα, το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου έκρινε ότι πρέπει να αναιρεθεί η απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Θράκης που είχε καταδικάσει σε εξάμηνη φυλάκιση με αναστολή την εφέτη Μαρία Ψάλτη, τον ηγούμενο της Μονής Βατοπεδίου Εφραίμ και τον μοναχό Αρσένιο.
Με την απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Θράκης η δικαστής κρίθηκε ένοχη για παράβαση καθήκοντος, ενώ ο ηγούμενος Εφραίμ και ο μοναχός Αρσένιος για ηθική αυτουργία στο αδίκημα της παράβασης καθήκοντος.
Το Ποινικό Τμήμα του Αρείου Πάγου έκρινε ότι η καταδικαστική απόφαση δεν έχει την απαιτούμενη ειδική και εμπεριστατωμένη αιτιολογία, περιέχει ασάφειες, στερείται νόμιμης βάσης και ερμηνεύει εσφαλμένα την εφαρμογή του νόμου. Για αυτό και δέχθηκε ότι αφού δεν υπάρχει αξιόποινη πράξη πρέπει να κηρυχθεί αθώα η φυσική αυτουργός της παράβασης καθήκοντος, δηλαδή η δικαστής Μ. Ψάλτη και να κηρυχθούν επίσης αθώοι οι καταδικασθέντες ως ηθικοί αυτουργοί της.
Ο Άρειος Πάγος έχει κρίνει και το θέμα της διαρροής του απορρήτου της διάσκεψης, για το οποίο επίσης είχαν καταδικαστεί η δικαστής, ο ηγούμενος Εφραίμ και ο μοναχός Αρσένιος. Αναιρώντας την πρώτη καταδικαστική απόφαση σε βάρος της δικαστού, του ηγούμενου και του μοναχού.
Τότε μάλιστα η απόφαση έλεγε ότι, χωρίς αιτιολογία και με κενά είχαν καταδικαστεί οι μοναχοί Εφραίμ και Αρσένιος.
Ο Άρειος Πάγος επανέρχεται σήμερα αποφασίζοντας ότι, είναι αθώοι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)