Επικήδειος στον μ. Κορνήλιο Κυριακίδη, τον υπέροχο άνθρωπο και ακραιφνή πατριώτη.

Δευτέρα, 18 Ιουνίου 2012
Ιερός Ναός Τιμίου Προδρόμου, 4μ.μ.

Κάθε επικήδειος ματώνει την καρδιά, όταν γράφεις για ανθρώπους αγαπημένους που φεύγουν. Σήμερα που έχουμε να αποχαιρετήσουμε τον αγαπημένο μας Κορνήλιο η ψυχή μας κλαίει και οδυνάται. Μα και ελπίζει στη δικαίωση. Γιατί φεύγει ένας μάρτυρας της πίστης και της πατρίδας. Ένας άνθρωπος που αντιμετώπισε για 33 χρόνια παλληκαρίσια τη δοκιμασία του, σήκωσε αντρίκια τον σταυρό του μαρτυρίου του και πορεύεται προς τας αιωνίους μονάς «σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος».

Από χθες το πρωί που ακούσαμε το δυσάρεστο για μας νέο, δυσάρεστο με τα ανθρώπινα μέτρα βέβαια, η μητέρα μου, σε προχωρημένη ηλικία, συνεχώς κλαίει και ταράζεται, επαναλαμβάνοντας τη σκηνή που της έχει εντυπωθεί στο μυαλό: όταν πήγε για να μας δώσουν σπίτι, τότε στα πρώτα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς μας, την απέπεμψαν με άγριο τρόπο και ήταν πολύ στεναχωρημένη. Τότε, σαν «από μηχανής Θεός» εμφανίστηκε ο μ. Κορνήλιος μπροστά της και της είπε: «έλα μαζί μου και μην στεναχωριέσαι». Μόλις τον είδαν οι άλλοι υπάλληλοι, αμέσως εξυπηρέτησαν τη μάμμα μου.
Αυτός ήταν ο μ. ο Κορνήλιος για μας τους Λευκονοικιάτες, αγαπητοί μου. Ένας φύλακας άγγελος. Η προσωποποίηση της καλοσύνης και της ευγένειας. Ένα μέσο στη γραφειοκρατία, για να διευκολύνει τη ζωή μας, κυρίως μετά τον ξεριζωμό μας, όταν κάποιοι έκαναν πως δεν ήξεραν ή πράγματι δεν ήξεραν τι ήταν ο κόσμος του Λευκονοίκου και γενικά της Μεσαορίας μας.

Κι αν στο Λευκόνοικο είχαμε καλή ιδέα για τους Παφίτες, αυτό οφείλεται εξ ολοκλήρου σε κάποιους γαμπρούς της κωμόπολής μας, όπως ο μ. πατέρας του Υπουργού Άμυνας, του κ. Δημήτρη Ηλιάδη, ο δάσκαλος κ. Κυριάκος Νικολαΐδης και ο μ. Κορνήλιος Κυριακίδης που ήταν ευλογία για όλους μας.

Γεννημένος τον Φεβρουάριο του 1937 στο χωριό Άγιος Δημητριανός της Πάφου, ανήκε σε πολυμελή οικογένεια με έξι παιδιά, και κατάφερε, παρά τις στερήσεις και τις κακουχίες, να αποφοιτήσει από το Γυμνάσιο Πολεμίου. Αμέσως, εντάχθηκε στην Ε.Ο.Κ.Α. με το ψευδώνυμο Θαλής, ενώ παράλληλα εργαζόταν στα ταχυδρομεία Λεμεσού και Πάφου. Μάλιστα, με δική του πρωτοβουλία και εισήγηση στον τομεάρχη του οργανώθηκε η αποστολή οπλισμού ταχυδρομικώς από την Ελλάδα, ενώ ανέλαβε προσωπικά την εισαγωγή του οπλισμού και την παράδοσή του σε συνδέσμους των αγωνιστών στην περιοχή Πάφου.

Τον Οκτώβριο του 1958 συνελήφθη και κρατήθηκε στα κρατητήρια Ομορφίτας και Κοκκινοτριμιθιάς. Είναι γνωστό σε όλους μας ότι σ’ αυτά τα κολαστήρια των ευγενών Άγγλων, τα σύγχρονα Νταχάου, όσοι έμπαιναν, υφίσταντο σφοδρά βασανιστήρια, σωματικά και ψυχικά. Όταν βγήκε, ήταν ένα ράκος σε άθλια κατάσταση, είχε μείνει μόνο 50 κιλά. Ευτυχώς, γλύτωσε τα χειρότερα, γιατί τον Φεβρουάριο του 1959 έγινε η συνθηκολόγηση και τελείωσε ο Αγώνας.

Τα δεινά της Κύπρου δεν τελειώνουν, όμως. Γιατί αυτό που ήρθε μετά από τόσες θυσίες και βασανιστήρια, δεν ήταν λευτεριά Ήταν είδωλο της λευτεριάς. Οι Άγγλοι με την πολιτική του διαίρει και βασίλευε έφεραν τους Τούρκους στο πολιτικό παιχνίδι. Έτσι, άρχισαν οι διακοινοτικές διαταραχές του 1963, όπου και πάλι έτρεξαν, ποιοι άλλοι, οι αγωνιστές της Ε.Ο.Κ.Α. να διαφεντέψουν την τιμή και την υπόληψη αυτού του δύσμοιρου νησιού. Παρών και ο μ. Κορνήλιος που υπηρέτησε ως εθελοντής διμοιρίτης, υπό την καθοδήγηση του Λοχαγού Χαράλαμπου Λόττα.

Ο μακαριστός Κορνήλιος γνώρισε την αγαπημένη του Παναγιώτα το 1965 στην Αμμόχωστο και τη νυμφεύτηκε το 1966. Απέκτησαν δυο γιους και τέσσερα εγγόνια που δεν κατάφερε να χαρεί όσο θα ήθελε, λόγω της άνισης μάχης με την ασθένεια που τον ταλαιπώρησε όλα αυτά τα χρόνια, την κατά πλάκας σκλήρυνση. Όμως, ο αγωνιστής Κορνήλιος, έχοντας πάντα στο πλευρό του φύλακα άγγελο την καλή του Παναγιώτα, με την αγάπη της, την αυταπάρνηση και τη συνεχή φροντίδα της,
κατάφερε να αντιμετωπίσει την ασθένειά του και να μη συμβιβαστεί. Μέχρι την τελευταία του στιγμή αρνήθηκε να καταθέσει τα όπλα. Λύγισε το βράδυ της 16ης Ιουνίου στο Γενικό Νοσοκομείο.

Ο μακαρίτης Κορνήλιος με αυτές τις περγαμηνές αφήνει μνήμη αγαθή. Ήταν ένας ήλιος που οι ακτίνες του σκορπούσαν χαρά, καλοσύνη, προσήνεια, ετεροκεντρισμό της αγάπης. Προικισμένος με εξαιρετικές ικανότητες, με γνώσεις, οξύνοια, κριτική σκέψη, δυναμισμό, ωριμότητα, ήταν πάντοτε απλός, ευπροσήγορος, χαμογελαστός, σεμνός.

Άνθρωπος, γαλουχημένος με αξίες και ιδανικά, πραγματικός φιλόπατρις, αγωνιστής της ελευθερίας, μεταλαμπάδευσε στα παιδιά του τις αιώνιες και αγέραστες αξίες του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού, όπως η αξία της πατρίδας, του σεβασμού, της ειλικρίνειας και της τιμιότητας, για τις οποίες τα παιδιά του τον ευχαριστούν και τον ευγνωμονούν.

Στη χαροκαμένη σύζυγό του Παναγιώτα που στάθηκε ως γνήσια Λευκονοικιάτισσα, μεγαλόψυχη, υπομονετική, νοικοκυρά και προκομμένη πλάι στον Άνθρωπό της μέχρι τέλους, και στα εξαίρετα παιδιά του, τον Κυριάκο και τον Χαράλαμπο, ευχόμαστε ο Θεός να τους δώσει δύναμη να αντέξουν τον χαμό του αγαπημένου τους Κορνήλιου, και να τον τιμούν όπως του αξίζει.

Αγαπημένε μας Κορνήλιε, όλοι εμείς που σε γνωρίσαμε και σε αγαπήσαμε, θα σε θυμόμαστε πάντα. Αφήνεις μνήμη αγαθή. Ήσουν ο «καλός καγαθός» άνθρωπος. Το Λευκόνοικο πολύ σε αγάπησε, όπως κι εσύ.

Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή σου.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.

Καλοτάξιδη να’ ναι η πορεία σου και χαιρετίσματα σε όλους τους χωριανούς μας, τους τιμαριώτες του ουρανού.