ΕΛΒΕΤΙΑ-ΜΕΡΟΣ Ε' ΛΩΖΑΝΗ

ΛΩΖΑΝΗ

Στο τρένο για τη Λωζάνη

Την Κυριακή, 6 Ιουλίου 2014, ξεκινήσαμε με το τρένο για τη Λωζάνη. Μόλις ο ελεγκτής είδε την κάρτα μας, τη Swiss pass, μας χάρισε ένα μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης. Σε δυο ώρες φτάνουμε στον σταθμό της Λωζάνης, της πόλης που συνδέεται με τη Μικρασιατική καταστροφή και τη μοίρα του Ελληνισμού. Εδώ ο Βενιζέλος, στο Σατώ ντ Ουσί, περιέσωσε ό,τι μπορούσε να περισωθεί.

Η Λωζάνη είναι κτισμένη αμφιθεατρικά πάνω σε τρεις λόφους και «ξεχύνεται σαν καταρράχτης από ανθισμένα παρτέρια, επαύλεις και πολυτελή επιχειρηματικά συγκροτήματα, καλύπτοντας μια υψομετρική απόσταση 500 μέτρων, για να καταλήξει στις όχθες της λίμνης Λεμάν».(Leman)

Ο κεντρικός σταθμός της Λωζάνης

Βγήκαμε έξω από τον σταθμό, και με βάση τις σημειώσεις κάποιου καλού ταξιδιώτη που διαβάζουμε, αλλά και ρωτώντας άλλους τουρίστες και ντόπιους, πήραμε τον ανηφορικό δρόμο, έναν πεζόδρομο πλακοστρωμένο, για να φτάσουμε στην πλατεία του Αγίου Φρανσουά, την «Place St. Francois», το εμπορικό και κυκλοφοριακό σταυροδρόμι της πόλης.

Πριν φτάσουμε, όμως στην πλατεία του Αγίου Φρανσουά περνάμε από το Παλάτι της Δικαιοσύνης, το Palace de Iustice. Το παλάτι αυτό άρχισε να κτίζεται το 1881 σε γαλλικό αναγεννησιακό στυλ, για να στεγάσει το ομοσπονδιακό και το τοπικό δικαστήριο. Η πρόσοψή του μας ελκύει, καθώς φιλοξενεί γλυπτά που παριστάνουν στα αριστερά τη δύναμη, στο κέντρο την Ελβετία και στα δεξιά τον νόμο. Σιγά-σιγά προστέθηκαν και άλλα αγάλματα, όπως του Γουλιέλμου Τέλλου κ.α.

Πλατεία του Αγίου Φρανσουά

Φτάνουμε επιτέλους στην πλατεία του Αγίου Φρανσουά, που πήρε το όνομά της από τη γοτθική εκκλησία του 1272 που υπάρχει εδώ και προήλθε από ένα μεγάλο μοναστικό συγκρότημα καθολικών μοναχών. 

Place St. François

Η εκκλησία ήταν σχεδόν στο τέλος της πόλης, κολλητά με τα τείχη. Το 1368 μετά από πυρκαγιά που την κατέστρεψε τελείως, ξανακτίστηκε και τότε προστέθηκε και το μεγάλο καμπαναριό με το ρολόι, καθώς και πολλά παρεκκλήσια στο εσωτερικό, δώρο από τους πλούσιους της πόλης.

Πίσω από τον ναό και βόρεια είναι ο πυρήνας της παλιάς πόλης της Λωζάνης, που είναι γνωστή και ως La cite. Είναι γεμάτη με ιδιαίτερα κτήρια, όπως ένα σε κλασικό στυλ που είναι η τράπεζα UBS της Ελβετίας.

Το παγωτό αντίδοτο στη ζέστη

Η πλατεία Λα Παλύ που φτάνουμε σε λίγο είναι μια μικροσκοπική, λιθόστρωτη πλατεία. Αφήνουμε τη ματιά μας να πλανηθεί ένα γύρο στα κτήρια

με τα πολύχρωμα παραθυρόφυλλα και τα ανθισμένα παρτέρια και τις γλάστρες, ενώ στο κέντρο της δεσπόζει το «Σιντριβάνι της Δικαιοσύνης». 

Ένα σιντριβάνι-πηγάδι, απ’ εκείνα που θα δούμε πολλά στη Βέρνη, κι αυτό φτιαγμένο το 1585 από τον Laurent Perroud από το Neuchâtel.

Πίσω από το σιντριβάνι του 1380 μ.Χ., υπάρχει ένα κτήριο που έχει έναν ωρολογιακό μηχανισμό που ζωντανεύει κάθε ώρα, εξιστορώντας το παρελθόν της μικρής αυτής πόλης των 130,000 κατοίκων που συναγωνίζεται τη Γενεύη ως πνευματικό και πολιτιστικό κέντρο της Γαλλόφωνης Ελβετίας. Το ρολόι της Λωζάνης  χτυπά μόνο κατά τις εργάσιμες ώρες της ελβετικής μέρας που είναι 
09.00 π.μ με 19.00 μ.μ. 

Σε κάθε ώρα βγαίνουν διάφορες φιγούρες από τη ζωή των ντόπιων και κάνουν τη βόλτα τους γύρω- γύρω…

Επιπρόσθετα, σε αυτή την πλατεία βρίσκεται και το Δημαρχείο της πόλης, ένα κτίσμα αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής με αψίδες του 1674.

Στην «Place de la Palud», την πλατεία Λα Παλύ σταματάμε για λίγο.  Ίσως να έδωσαν αυτό το όνομα στην πλατεία για να τους θυμίζει ελώδεις καταστάσεις, αφού PALU Disme σημαίνει στα γαλλικά ελονοσία. Και δικαιολογημένα, αφού η  περιοχή εδώ ήταν βαλτώδης και συχνά οι κάτοικοι αρρώσταιναν από ελονοσία.

Προχωράμε και ανεβαίνουμε τις ξύλινες σκάλες, με τα δεκάδες σκαλοπάτια, που λέγονται «Escaliers du Marche». 

Οι σκάλες αυτές μας οδηγούν στον Καθεδρικό Ναό, τη Notre Dame, το πιο εντυπωσιακό γοτθικό κτίσμα της Ελβετίας, που εγκαινιάστηκε το 1275 από τον Πάπα Γρηγόριο Χ.

Μπροστά σε αυτόν τον μεγαλοπρεπή ναό, που είναι μια από τις τελειότερες βασιλικές εκκλησίες της Ευρώπης, νιώθουμε μεγάλο δέος και φωτογραφίζουμε την περίτεχνα σκαλισμένη είσοδο και τους πυργίσκους του που λες και σκίζουν τον ουράνιο θόλο. 

Ο ναός αυτός μοιάζει λες με μεσαιωνικό κάστρο, και από εδώ πάνω απλώνεται στα πόδια μας όλη η πόλη μέχρι τη λίμνη. 

Έτσι, όπως κοιτάζουμε τις στέγες των σπιτιών, λες και βυθίζονται μέσα στην κατάλευκη επιφάνεια της λίμνης.

Ο καθεδρικός ναός εγκαινιάστηκε το 1275 από τον Πάπα Γρηγόριο τον 10^ο . Είναι αρκετά μεγάλη εκκλησία, το μήκος της φτάνει τα 100 μέτρα και το πλάτος τα 68, ενώ ο θόλος φτάνει τα 70 μέτρα ύψος. 

Στη διάρκεια του Μεσαίωνα χιλιάδες προσκυνητές έφταναν εδώ από όλη την Κεντρική Ευρώπη, αφού πίστευαν ότι ένα χρυσό άγαλμα της Παναγίας ήταν θαυματουργό. Όμως, το 1536 χτύπησαν εδώ οι δυνάμεις της Βέρνης και ξεγύμνωσαν τον ναό από όλα τα στολίδια του. Μάλιστα, το χρυσό άγαλμα της Παναγίας το έλιωσαν και έκοψαν νομίσματα. 

Η είσοδος είναι αρκετά λιτή για καθεδρικό ναό. Θέμα της είναι επιφανείς άνδρες και προφήτες από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη. Ονομάστηκε πύλη Μοντφαλκόν από τον επίσκοπο που επιμελήθηκε την κατασκευή της.

Το εσωτερικό του Καθεδρικού Ναού υποβάλλει δέος και περισυλλογή με τα εξαίρετα βιτρό που μας εντυπωσιάζουν, ιδιαίτερα εκείνο της ροζέτας από το 1235.

Εδώ σε αυτόν τον Καθεδρικό Ναό διατηρείται ακόμη μια ευρωπαϊκή παράδοση αρκετών αιώνων, όταν τη νύκτα αντηχεί από τον πύργο ο περίφημος «quet», ο νυκτοφύλακας που βρίσκεται σε επιφυλακή για να προστατεύσει την πόλη που κοιμάται από ενδεχόμενη πυρκαγιά, αφού μέχρι το 1500 όλα ήταν φτιαγμένα από ξύλο. Ανέβαινε τα 153 σκαλοπάτια που οδηγούσαν στην κορυφή και κάθε μια ώρα από τις 10 το πρωί μέχρι τις 2 μετά τα μεσάνυκτα φώναζε: «Είμαι ο φύλακας. Η ώρα χτύπησε…». 

Ο Καθεδρικός Ναός έχει αριστερά και δεξιά του δύο Μουσεία: ένα Σύγχρονης Τέχνης και ένα Ιστορικό Μουσείο.

Συνεχίζουμε προς το κάστρο Σεν Μερ(Saint-Maire), έδρα των πρώην ισχυρών επισκόπων και τώρα έδρα της κυβέρνησης του καντονίου Vaud του οποίου η Λωζάνη είναι η πρωτεύουσα. Μπροστά από το κάστρο βρίσκεται το άγαλμα του ταγματάρχη Νταβέλ ο οποίος πέρασε την τελευταία νύκτα της ζωής του εκεί μπροστά, όπου και αποκεφαλίστηκε.

Ο συνταγματάρχης Νταβέλ, αφού νίκησε σε πολλούς πολέμους, διορίστηκε από τους Βερνέζους στον στρατό της γενέτειράς του Λωζάνης, με τον όρο να συνεχίζει να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της Βέρνης. Ο Νταβέλ ένιωσε να τον καλεί ο Θεός να απελευθερώσει την πόλη του από τη Βέρνη, κι έτσι κινήθηκε ξαφνικά τον Μάρτιο του 1723 μαζί με 500-600 άντρες. Συγκάλεσε ένα Συμβούλιο που παρέδωσε ένα μανιφέστο στην κυβέρνηση της Βέρνης που την κατηγορούσε για σωρεία λαθών, και κάλεσε τον λαό να βοηθήσει στην απελευθέρωση της πόλης τους. 
Το Συμβούλιο, όμως,  που δεν είχε διάθεση για πολέμους, τον κατήγγειλε στη Βέρνη ως συνωμότη, και έτσι ο Νταβέλ συνελήφθη. Παρά τα βασανιστήρια που υπέστη δεν πρόδωσε κανένα, λέγοντας ότι η επιχείρηση σχεδιάστηκε μόνο από τον Θεό και αυτόν, και δεν είχε συνεργούς. Μόλις το 1880 αποφάσισαν να τον ανακηρύξουν ήρωα και να του στήσουν τον ανδριάντα εκεί που τον αποκεφάλισαν. Το κάστρο δεν μπορούμε να το επισκεφτούμε, γιατί φιλοξενεί υπηρεσίες της κυβέρνησης.

Κατεβαίνουμε τα σκαλιά πίσω στο κέντρο, μόνο που τώρα στρίβουμε προς τα δεξιά και για να φτάσουμε σε άλλη πλατεία, την πλατεία Ριπόν(Place Riponne). 

Πριν, όμως, λοξοδρομούμε για λίγο για να απολαύσουμε τις σοκολατίνες του διάσημου ζαχαροπλαστείου MUTARLIER.

Ο Lucien Mutarrlier, γόνος παλιάς οικογένειας ζαχαροπλαστών της Λωζάνης άνοιξε αυτό το μαγαζί με τις πιο φρέσκες  και νόστιμες σοκολάτες, σοκολατίνες, τάρτες φράουλας και  καταπληκτικά Μιλφέϊγ.

Μετά από αυτή τη γλυκιά παρασπονδία, βρεθήκαμε στην πλατεία Ριπόν, μπροστά σε μια υπαίθρια αγορά μεταχειρισμένων αντικειμένων και αντικών, άτακτα ριγμένων, με μια πιο προσεκτική, όμως, ματιά θα έβρισκες πορσελάνες σε πολύ καλή ποιότητα και τιμή.

Εκείνο, βέβαια, που μας τραβά εδώ την προσοχή είναι ένα μεγαλόπρεπο παλάτι, το παλάτι Ρουμίν, που φιλοξενεί σήμερα πέντε μουσεία. Η ιστορία του είναι πολύ ενδιαφέρουσα. Το 1871 ένας Ρώσος αριστοκράτης, ο Gabriel de Ruminς, του οποίου η μητέρα ήταν Ελβετίδα από τη Λωζάνη, κληροδότησε στην πόλη 1,5 εκατομμύρια φράγκα για να κατασκευαστεί ένα κτήριο δημοσίου συμφέροντος. Το κτήριο αυτό σε αναγεννησιακό-φλωρεντινό ρυθμό εγκαινιάστηκε το 1906, και σήμερα φιλοξενεί τα εξής Μουσεία: Μουσείο Καλών Τεχνών, Γεωλογίας, Ζωολογίας,  Αρχαιολογίας και Νομισματικό Μουσείο. Φιλοξενεί, επίσης, και την Πανεπιστημιακή Βιβλιοθήκη. 

Βιαζόμαστε για να πάμε στο προάστιο Ouchi,  γι’ αυτό παίρνουμε το μετρό κατευθείαν για το νοτιότερο και πιο κομψό τμήμα της πόλης. Το προάστιο αυτό βρίσκεται πλάι στη λίμνη της Γενεύης, τη Λεμάν, τη μεγαλύτερη λίμνη γλυκού νερού στην Ευρώπη. Εδώ βρίσκεται το  Σατώ ντ Ουσί, ο πύργος που υπογράφτηκε η Συνθήκη της Λοζάνης στην Ευρώπη.

 

Στις όχθες της λίμνης υπάρχει ένας πανέμορφος δρόμος, η κοσμοπολίτικη Quai d’ Ouchy. Την πλαισιώνουν πολυτελή νεοκλασικά αρχοντικά και ανθισμένα δέντρα. 

Πεντακόσια μέτρα πιο πάνω βρίσκεται το Ολυμπιακό Μουσείο, όπως μας πληροφόρησε ένας ευγενέστατος Ελβετός, με σπάνια κειμήλια από τους Αγώνες, το οποίο εγκαινιάστηκε το 1994 από τη Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή που εδρεύει κι αυτή στη Λωζάνη, την επίσημη πλέον Ολυμπιακή Πρωτεύουσα. Δεν μπορούμε, όμως, να πάμε να το δούμε, παρόλη την επιθυμία μας, γιατί το ατμόπλοιο με το οποίο θα κάναμε την κρουαζιέρα προς τη Γενεύη έφευγε σε είκοσι λεπτά.

Παιχνιδότοπος

Έτσι, περιοριστήκαμε να απολαύσουμε το παγωτό μας στην αποβάθρα μαζί με εκατοντάδες άλλους που ρέμβαζαν στη λίμνη. 

Ένα παράξενο είδος ντομάτας