Ταξίδι στην αγαπημένη μας Μήλο, ΜΕΡΟΣ Γ΄-Αδάμαντας, Φυροπόταμος, Σαρακήνικο

Κυριακή, 5 Ιουλίου 2015

Τη δεύτερη μέρα, Κυριακή πρωί, πήγαμε στην εκκλησία την αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και στον Άγιο Χαράλαμπο, 

Στο βάθος, ο Άγιος Χαράλαμπος
που βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο του νησιού, όπου απολαύσαμε την αγαπημένη μας φίλη Βαγγελιώ, τη σύζυγο του Μιχάλη Καλημέρα, με τους οποίους μας συνδέουν πνευματικοί δεσμοί, να ψάλλει με τη βελούδινη φωνή της το «Άξιον Εστί». 

Μετά την εκκλησία καθίσαμε μαζί με το αγαπημένο μας ζευγάρι στο καφέ του Γιάγκου, και χαρήκαμε τη συζήτηση μαζί τους, αλλά και βιώσαμε την αγάπη τους που δεν έχει όρια. 

Το καφέ Γιάγκος

Και, όπως γίνεται σε όλα τα μικρά μέρη, συνεχώς προστίθεντο και άλλοι φίλοι στην παρέα μας ή για μια κουβεντούλα στο πόδι ή άραζαν στο τραπέζι μας. Στο Γιάγκος καφέ πάντα απολαμβάνω τις πιο λαχταριστές βάφλες. 

Εκκλησία της Αγίας Τριάδας

Θα ήθελα να αναφέρω ότι στον Αδάμαντα υπάρχει και η εκκλησία της Αγίας Τριάδας που λειτουργεί ως Εκκλησιαστικό Μουσείο,  η εκκλησία του Αγίου Νικολάου, όπως και η εκκλησία των Καθολικών που είναι κοντά στο σπίτι που νοικιάζαμε, πάνω από το λιμάνι.

Το σπίτι που μέναμε στον Αδάμαντα

Μετά τη μεσημεριανή σιέστα, πήραμε το αυτοκίνητο για την απογευματινή βολτούλα μας.

Πάμε προς τα βόρεια του νησιού, και κατηφορίζουμε προς τον όμορφο οικισμό του Φυροπόταμου. 












Κάθε φορά που φτάνω εδώ, μένω εκστατική από την αγριότητα των βράχων που ορθώνονται άγριοι και απειλητικοί στα δεξιά του μικρού οικισμού.

Χειμώνας στον Φυροπόταμο. Φωτογραφία του φίλου μου Παρασκευά

Ανάβουμε το κεράκι μας στο εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου στην άκρη του μικρού οικισμού, δίπλα στην εγκαταλελειμμένη σκάλα φόρτωσης.

Οι τοιχογραφίες έγιναν με τη συνδρομή μιας κυρίας από την Αμερική

Ο κολπίσκος εδώ με τα «σύρματα» είναι γεμάτος από αρμυρίκια.

   



Σύρματα (από το ρήμα σύρω) είναι υπόσκαφα κυρίως καταλύματα πλάι στη θάλασσα που άρχισαν να κτίζονται από τα μέσα του 19^ου αιώνα, όταν οι κάτοικοι δεν φοβούνταν πια τους Τούρκους και τους πειρατές.

 Εκεί μέσα «έσερναν» τις βάρκες τους για να ξεχειμωνιάσουν ή να προστατευτούν από την κακοκαιρία. Στον πάνω όροφο έμενε ο βαρκάρης γι α να μην πηγαινοέρχεται στα χωριά.

Από τον περασμένο αιώνα άρχισαν να χρησιμοποιούν τα σύρματα σαν τόπο προσωρινής διαμονής και σήμερα σαν θερινές κατοικίες.

Μετά από τον Φυροπόταμο στα βορειοδυτικά του νησιού, συνεχίζουμε προς τα ανατολικά, προσπερνούμε τα αγαπημένα μας Μαντράκια, και φτάνουμε στο πιο ξακουστό σημείο της Μήλου, το πιο φωτογραφημένο του Αιγαίου,

                                         το Σαρακήνικο. Ένα μοναδικό σεληνιακό τοπίο, απέναντι από τη Σίφνο και την Κίμωλο, που μαγεύει τον επισκέπτη. 

Είναι γνωστό ότι η Μήλος αποτελεί ένα φυσικό γεωλογικό μουσείο, λόγω της ηφαιστειακής δραστηριότητας από την αρχαιότητα, που προίκισε το νησί με  άφθονα πετρώματα και ορυκτά αλλά και με σπάνιους μορφολογικούς σχηματισμούς.

ηφαιστειογενή διαβρωμένα βράχια διεισδύουν στη σμαραγδένια θάλασσα, δημιουργώντας μικρές και μεγάλες σπηλιές.

Δεν υπάρχει γύρω καθόλου πράσινο, και αυτή η έλλειψη σε συνδυασμό με τη λευκότητα των βράχων και την έντονη αντανάκλαση του φωτός δημιουργούν ένα τοπίο που θυμίζει το φεγγάρι.





Το Σαρακίνικο απέχει πέντε χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα του νησιού, την Πλάκα. Παλαιότερα, φτάναμε με το αυτοκίνητο μέχρι την άκρη της θάλασσας, αλλά σήμερα μένουμε πιο πάνω. 

Μέχρι εδώ έφτασαν οι Αποελίστες.Πάντως ήρθαν λίγες μέρες πριν από μας

Περπατάμε πάνω στους άσπρους βράχους, απαθανατίζουμε την άγρια θάλασσα του βοριά, με το σκούρο μπλε χρώμα, και την όμορφη ακρογιαλιά με τους εκτυφλωτικούς, κατάλευκους βράχους της, τις σπηλιές και τη μικρή αμμουδιά.

Φωτογραφία που τράβηξε ο Αριστείδης μέσα από τη σπηλιά

Κάποιοι κάνουν ηλιοθεραπεία στους βράχους, κάποιοι άλλοι ριψοκίνδυνοι κάνουν βουτιές από ψηλά, ενώ κάποιοι άλλοι κολυμπούν.

 Η ωραιότερη εμπειρία της ζωής μου, και το ομολογώ, ήταν όταν ένα βράδυ που είχε πανσέληνο, πριν από είκοσι χρόνια, Ιούλιο μήνα, κάναμε μπάνιο τα μεσάνυκτα υπό το φως του φεγγαριού εδώ. Μαγεία και ποίηση! Ο ρομαντισμός στο απόγειό του.

Βέβαια, πριν από είκοσι περίπου χρόνια, όταν πρωτοπήγα στη Μήλο, τόσο θαμπώθηκα από την πανσέληνο, κυρίως του Αυγούστου, που τρέχαμε σε όλα τα σημεία του νησιού για να απολαύσουμε την ασημένια μαγεία της. 

Πανσέληνος στον Αδάμαντα

Από τα βόρεια στα ανατολικά και από κει στα νότια του νησιού, καθόμουν και κοίταζα μαγεμένη την ασημένια λεωφόρο που σχηματιζόταν στα νερά που στραφτάλιζαν και μας σεριάνιζαν σε κόσμους ονειρικούς! Ήμασταν, εξάλλου, και πολύ ερωτευμένοι!

Είκοσι χρόνια μετά, κάθε φορά που πάω στο Σαρακήνικο θαμπώνομαι από την κάτασπρη λαμπρότητα των βράχων, αλλά και από το σμαραγδί της θάλασσας που λες και εισδύει μέσα στους βράχους. 

Αναντίλεκτα, πέρα από την ηφαιστειακή δραστηριότητα, η διάβρωση από τους βόρειους ανέμους και τη θάλασσα έχουν σμιλέψει μια περιοχή ιδιαίτερη και μοναδική με τα περίτεχνα σχέδια των βράχων που θα τα ζήλευε και ο πιο ξακουστός τεχνίτης.

Το όνομά του το Σαρακήνικο το πήρε από τους Σαρακηνούς πειρατές οι οποίοι το χρησιμοποιούσαν ως ορμητήριο και ως καταφύγιο.