Επίσκεψη στην Αθήνα

Κυριακή βράδυ επιστρέψαμε από την Αθήνα, όπου είχαμε πάει από την Πέμπτη. Το πρωί της Παρασκευής αφιερώθηκε σε βόλτες στα βιβλιοπωλεία. Ξεκινήσαμε από τη Στοά του Βιβλίου, συνεχίσαμε στον Ελευθερουδάκη και καταλήξαμε στον Ιανό. Ακόμη, επιτρέπω στον εαυτό μου, αλλά και στον Αντρέα μου να είμαστε σπάταλοι στα βιβλία. Ήταν μια απόλαυση. Ανάμεσα στα βιβλία που αγοράσαμε(παιδικά, ψυχολογικά, ιστορικά, θεολογικά, λογοτεχνικά), ξεχωρίζω τα γερμανόγλωσσα κείμενα του Ιωάννη Συκουτρή-δύο τόμοι- από τις εκδόσεις του ΜΙΕΤ(Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας).

Το βράδυ της Παρασκευής, στις 7μ.μ., στην Κυπριακή Εστία(Κέκροπος 3, Πλάκα), προσκεκλημένη της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας, μίλησα για το Λευκόνοικο, τη γενέτειρά μου, που είναι στην κατεχόμενη Αμμόχωστο. Χάρηκα για την επίσκεψη του Μορφωτικού Ακολούθου της Κύπρου στην Αθήνα, του κ Κώστα Λυμπουρή, παλιού συναδέλφου μας, για την παρουσία αρκετών συνδημοτών μας που ζουν στην Αθήνα, αλλά κυρίως για την παρουσία εκλεκτών αδελφικών μας φίλων, του συζύγου μου κι εμένα, που είχα την ευκαιρία να τους μυήσω στην ιστορία και τον πολιτισμό του Λευκονοίκου.

 Ένιωσα ότι για τους χωριανούς μου ήταν πιο ενδιαφέρουσες οι φωτογραφίες που τράβηξα τα τελευταία χρόνια από το Λευκόνοικο, ενώ για τους φίλους μας από την Ελλάδα ήθελα να καταλάβουν γιατί πάντα μιλώ με τόση θέρμη για το Λευκόνοικό μου. Γιατί ακριβώς ξεχώριζε σε όλη την Κύπρο και για την πολιτιστική του προσφορά αλλά και για τον πλούτο του και την προοδευτικότητα και τις καινοτομίες των κατοίκων του.

Το Σάββατο, στις 10 το πρωί, πετάξαμε για το Ηράκλειο της Κρήτης για να δούμε τον ανιψιό και βαφτιστικό μου Αντώνη που εκπαιδεύεται στη ΣΕΑΠ ως αξιωματικός. Τον λαχταρήσαμε, γιατί είχαμε να τον δούμε τρεις μήνες, γι' αυτό και η χαρά μας ήταν μεγάλη. Στο αεροδρόμιο μας περίμεναν οι φίλοι μας Δημήτρης και Άννα, συμφοιτητές του Αριστείδη, του συζύγου μου, που μας πήραν και στο χωριό του Ξυλούρη, τα Ανώγεια, όπου απολαύσαμε ένα υπέροχο γεύμα με ντόπια εδέσματα, αλλά και νιώσαμε λίγο ότι έρχεται χειμώνας, μια που εκεί άναψαν ήδη το τζάκι.

Την Κυριακή το πρωί εκκλησιάστηκα στην Καπνικαρέα, όπως μου αρέσει, και μετά πήγαμε στο παιδικό θέατρο της κ. Κάρμεν Ρουγγέρη , όπου απολαύσαμε την "Οδύσσεια", ένα φαντασμαγορικό θέαμα, πολύ εκπληκτικό. Πάντα παίρνουμε τον Αντρέα στην Αθήνα για να παρακολουθήσει παιδικές παραστάσεις που αρέσουν, εννοείται, και σε μας.

Το απόγευμα, τέλος, καλέσαμε τέσσερα ζευγάρια φίλων με τα παιδιά τους για να φάμε όλοι μαζί στην παραλία της Βάρκιζας, στο κέντρο "Για ουζάκι", που ανήκει στον γιο της ξαδέλφης μας, τον Στέργιο. Πλάι στη θάλασσα, χαλαρώσαμε με εξαιρετικό φαγητό και καλή παρέα και χαρήκαμε τη φιλία μας, ένα από τα ωραιότερα δώρα του Θεού στον άνθρωπο! Αποχαιρετιστήκαμε με την προσμονή της επόμενης συνάντησής μας.

Όπως πάντα, κάθε επίσκεψή μας στην Αθήνα μας ανανεώνει, μας εμπνέει, μας ανοίγει τους ορίζοντες, διώχνει τη σκόνη του μικρού νησιού και των περιορισμένων ευκαιριών. Το "Κλεινόν Άστυ", παρόλα τα προβλήματά του, εμάς μας αρέσει και το αγαπάμε. Γιατί είναι η Αθήνα μας και οι φίλοι μας. Είναι ένα κομμάτι της ψυχής μας.

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΣΤΟΝ ΓΛΑΥΚΟ ΧΡΙΣΤΗ

«Θανέειν πέπρωται άπασι»,

κατά τον Πυθαγόρα.

Είναι γραφτό σε όλους να πεθάνουν. Μα εμείς νιώθαμε ότι ο αείμνηστος Γλαύκος Χρίστης τον ξεγέλασε τον Χάροντα. Γι’ αυτό κι αυτός τον προσπερνούσε. Μα να, που στα 91 του χρόνια του’ στησε καρτέρι, με πλήρη διαύγεια πνεύματος.

Και λιγόστεψε ο κόσμος μας, κατά τον Ελύτη.

«Φυσάει, φυσάει και λιγοστεύει ο κόσμος. Φυσάει.

Φυσάει και μεγαλώνει ο άλλος, ο θάνατος, ο πόντος ο γλαυκός κι ατελεύτητος.

Ο θάνατος, ο ήλιος ο χωρίς βασιλέματα».

Πενθεί σήμερα η γη της Κερύνειας. Όλοι όσοι γνωρίσαμε τον Γλαύκο Χρίστη νιώθουμε δέος τούτη την ύστατη ώρα του αποχαιρετισμού. Γιατί ξέρουμε ότι κατευοδώνουμε έναν άνθρωπο σεβάσμιο, αξιολάτρευτο, σεμνό, χαμηλών τόνων.

Μια εξαίρετη προσωπικότητα, έναν πραγματικό ευπατρίδη, που δεν βγάζει πια η γη μας. Έναν άρχοντα, έναν ευγενή.

«Οία η μορφή τοιάδε και η ψυχή», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες.

Ο Γλαύκος Χρίστης καταγόταν από μια επιφανή οικογένεια της Κερύνειας. Γιος του Σάββα Χρίστη, του γνωστού δικηγόρου της Μητρόπολης Κερύνειας, του γνωστού «αλατζιένου», είχε τρία αδέλφια. Όλοι οι αδελφοί Χρίστη ήταν πολύ δεμένοι με τη γη τους, γι’ αυτό και δεν πούλησαν ποτέ τίποτα από την τεράστια περιουσία του πατέρα τους.

Κι έτσι, συνέβη και στον αείμνηστο Γλαύκο Χρίστη το παράλογο και τραγελαφικό, επειδή κατοικούσε στη Λευκωσία να μη θεωρείται πρόσφυγας, παρόλη την περιουσία που είχε στην Κερύνεια. Όμως, ήταν υπεράνω τέτοιων θμάτων. Ήταν άνθρωπος του πνεύματος, φιλοσοφημένος, εγκρατής και ολιγαρκής.

Εξάλλου, η μητέρα του, του άφησε τη μεγαλύτερη περιουσία. Ευτύχησε να έχει σύντροφο της ζωής του την καλή μας Καίτη, την οποία πρώτη η μητέρα του είχε εκτιμήσει για τη σεμνότητά της και τα άλλα ψυχικά χαρίσματά της. Αυτό μου το είπε ο ίδιος το πρωί του Σαββάτου, όταν τον ρώτησα πώς γνωρίστηκαν με την Καίτη, τονίζοντας ότι διαπίστωσε και ο ίδιος ότι η κοπέλα ήταν όντως σεμνή. Κι έτσι έζησαν μαζί 47 ολόκληρα χρόνια, σχεδόν μισό αιώνα. Βεβαίως, μιλούσε με λίγη δυσκολία, αλλά εμείς είπαμε πολλά.

Τον Γλαύκο Χρίστη τον γνώρισα ως σύζυγο της φίλης μου Καίτης, και βεβαίως, όπως και όλες οι φίλες, τον θαύμαζα για την ευγένεια και την αρχοντιά της ψυχής του, τη μεγάλη του διακριτικότητα, τη σοβαρότητα και την αγάπη του για το διάβασμα, ενώ με εξέπληττε ευχάριστα με τις γνώσεις και κυρίως με την ενασχόλησή του με το διαδίκτυο.

Ήταν πάντα πρόθυμος να με εξυπηρετήσει με τα κείμενα της Καίτης που έγραφε στον υπολογιστή, ενώ με τιμούσε, αποστέλλοντάς μου και τα βιβλία που είχε γράψει, αλλά και με την παρουσίαση ενός βιβλίου μου στην εφημερίδα που δούλευε.
Για όσα χρόνια δούλεψε στο ΡΙΚ ως προϊστάμενος της Υπηρεσίας Μεταφράσεων όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια, μάλιστα τις τελευταίες μέρες, κάποιος συνάδελφός του από το ΡΙΚ είπε ότι ο Γλαύκος Χρίστης ήταν ο προϊστάμενος που ο καθένας θα ήθελε να έχει, προσιτός και καταδεκτικός, πρόθυμος να βοηθήσει τον καθένα.

Ως νέος ο Γλαύκος Χρίστης δούλεψε στο Διοικητήριο της Κερύνειας και μετά εργάστηκε στην εφημερίδα «Το Έθνος». Μάλιστα, ως αντιπρόσωπος της εφημερίδας παρακολούθησε τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, και ήταν ένας απ’ αυτούς που τις καταψήφισαν. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν ο πρώτος που ορκίστηκε στην ΕΟΚΑ από τον Τεύκρο Χειμώνα στην Κερύνεια. Αργότερα, όταν ήρθε στη Λευκωσία, ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος τον όρισε αντιπρόεδρο της ΠΕΚΑ.

Μέσα στο μυαλό μου έχω την εικόνα του με το καπέλο του να έρχεται από τον περίπατό του που έκανε στους δρόμους της Λευκωσίας. Ταυτόχρονα, δεν μπορώ να ξεχάσω κάτι που συνέβη τα πρώτα χρόνια που διορίστηκα αναπληρώτρια και γνώρισα την Καίτη. Έτυχε στην κουβέντα να της πω ότι περίμενα να με πληρώσουν για να στείλουμε λεφτά στον αδελφό μου που σπούδαζε στην Αθήνα και ότι χρειαζόμασταν ακόμη 100 λίρες. Το απόγευμα σταμάτησε έξω από το σπίτι μας με το κόκκινο αυτοκίνητό του και κατέβηκε η Καίτη με μια επιταγή 100 λιρών.

Βεβαίως, ο αγαπητός μας Γλαύκος που χαρακτηριζόταν για την εσωστρέφειά του και τις λίγες αλλά μεστές κουβέντες του, στο νοσοκομείο ένιωσε την ανάγκη φαίνεται να μιλήσει για πολλά πράγματα, κι έτσι είχα κι εγώ την ευκαιρία μαζί με τις κόρες του να γίνω κοινωνός όσων ήθελε να μας αφήσει παρακαταθήκη. Ήταν μια πνευματική απόλαυση οι θύμησές του και οι πλούσιες εμπειρίες του από τη ζωή. Κι εμένα μου φαινόταν σαν πατέρας μου, μια που έχασα τον πατέρα μου νωρίς.

Αξιοπρεπής, ευπρεπής, μεγαλόψυχος, μέχρι την τελευταία του στιγμή σκεφτόταν την Καίτη και τις κόρες του που τις ταλαιπωρούσε, ενώ ο ίδιος αντιμετώπιζε τον πόνο και την ταλαιπωρία με αξιοθαύμαστη στωικότητα και ηρεμία, «σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος», όπως ταιριάζει στους εκλεκτούς.

Τίμησε τον άνθρωπο ο σεβαστός μας Γλαύκος Χρίστης. Τίμησε τον Έλληνα της Κύπρου και φεύγει καταξιωμένος.

Τίμησε τον Λόγιο Ερμή, ήταν ο άνθρωπος του βιβλίου, που του άρεσε να γράφει, να διαβάζει, συνεχώς να ανοίγει νέους ορίζοντες. Ήταν Άνθρωπος με Α κεφαλαίο.

Τίμησε, όμως, και τη λατρευτή του σύζυγο, την Καίτη του, που μαζί δημιούργησαν μια ήρεμη κι ευτυχισμένη οικογένεια, και τις κόρες του, τη Μάνια και τη Βίκυ, που τους αφήνει ως παρακαταθήκη ένα τόσο τιμημένο όνομα.

Τους ευχόμαστε την εξ ύψους παρηγορίαν.

Σεβαστέ μας Γλαύκο Χρίστη, καλοτάξιδη να’ναι η πορεία σου στον κόσμο τον αληθινό.

«Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον».

Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει. Αφήνεις μνήμη αγαθή και ζηλευτή. Σε αποχαιρετούμε με την αγάπη μας και την ολόθερμη ευχή αιωνία να είναι η μνήμη σου.

Έφυγε ο Πάρις μας

Ο λεβέντης γυμναστής που καμαρώναμε στις εθνικές παρελάσεις να περπατά καμαρωτός και ευθυτενής, περήφανος ως Έλλην, με την αγέρωχη κορμοστασιά του και τον αέρα του κοσμοπολίτη bon viveur.

Ο γυμναστής που τα τελευταία χρόνια έκανε το νεοσύστατο Λύκειο Λατσιών να ξεχωρίζει στις παρελάσεις, και μάλιστα φέτος στο διαδίκτυο κάποιες σελίδες μιλούσαν για την καλύτερη παρουσία σχολείου στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Ο Αμμοχωστιανός με  τη μεγάλη περηφάνια για την πόλη του και τους ανθρώπους της. Από την πόλη του, εξάλλου, από τους δασκάλους του και από τους γονείς του γαλουχήθηκε με τις αξίες και τα ιδανικά που με τη σειρά του μεταλαμπάδευε στους μαθητές του που τόσο αγαπούσε, μα κι εκείνοι τον λάτρευαν. Γιατί μιλάμε για μια υπέροχη, μοναδική, ανθρώπινη, αμφίδρομη σχέση.

Σήμερα, όλο το Λύκειο Λατσιών θρηνεί τον Πάρι. Όλοι, μαθητές, καθηγητές, γραμματειακό και λοιπό προσωπικό, ντυμένοι στα μαύρα, σαν χορός αρχαίας τραγωδίας με τα δάκρυα οι πιο πολλοί στα μάτια, δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν θα ξαναγελάσουμε με τον Πάρι, δεν θα πούμε τα αστεία μας, δεν θα μας πειράξει… Άμα περνούσε καμιά μέρα και δεν τον έβλεπα, του έκανα το παράπονό μου ότι θέλω να έρχεται πάνω στα γραφεία μας για να με κάνει να γελώ. Με την πληθωρικότητα και το χιούμορ του μας σκλάβωνε όλους.

Ο Πάρις ήταν η χαρά της ζωής. Αυτήν εξέπεμπε με τη στάση του, τα λόγια του, τη συμπεριφορά του. Ήταν ο άνθρωπος της προσφοράς, της ανιδιοτελούς προσφοράς στους γύρω του. Ήταν μαζί με τον φίλο και συνάδελφό του τον Κώστα Μυλωνά, τον αδελφό του, οι Ηράκλειες στήλες του σχολείου μας. Κάτι σαν τον Άτλαντα που κρατούσε στους ώμους του τη γη, έτσι κι αυτός κρατούσε το σχολείο μας κι ό,τι κι αν συνέβαινε ξέραμε ότι ο Πάρις θα καθάριζε.

Με την αγάπη, με την πειθώ, με τη φωνή, με το φιλότιμο όλοι οι μαθητές, ακόμη και τα πιο ζωηρά παιδιά τον σέβονταν και “τον πήγαιναν”, γιατί ήταν κοντά τους, τους νοιαζόταν πραγματικά, τους συμβούλευε, ήταν ο πατέρας τους. Γιατί πραγματικά ο Πάρις ήταν πρότυπο εκπαιδευτικού, πρότυπο ήθους, καλοσύνης και ανθρωπιάς. Το μεγαλείο και η αρχοντιά της ψυχής του, η γενναιοδωρία του, το ευπροσήγορο του χαρακτήρα του, ζωντάνια του, το κέφι του, η πάντα ανοικτή σε όλους καρδιά του θα μας λείψουν.

Εμείς θα τον θυμόμαστε πάντα με εκείνο το μεγάλο γλυκό χαμόγελο και την αδώνεια ομορφιά του, μα κυρίως για την ψυχή του που χάριζε αφειδώλευτα σε όλους. Γιατί αυτή η φράση ακούγεται συνεχώς στο σχολείο μας: ότι ο Πάρις μας ήταν «ψυχιή». Κι αν πέταξε η ψυχή του στους ουρανούς, για μας θα είναι πάντα εδώ, στο σχολείο του που τόσο αγαπούσε. Το Λύκειο Λατσιών έχει ταυτιστεί με τον Πάρι.

Ποτέ, ό,τι κι αν τον απασχολούσε, δεν το έδειχνε. Πάντα προσηνής και γελαστός, ποτέ κατσούφης, ποτέ μουτρωμένος, πάντα αισιόδοξος, πάντα ευειδής, κεφάτος. Εργατικότατος και ικανότατος, τιμούσε τον κλάδο των γυμναστών. Μάλιστα, ήταν πάρα πολύ περήφανος για την κλασική παιδεία του. Θα μας λείψει πάρα πολύ, και δεν είναι υπερβολικό να το λέμε.

Πιο πολύ, όμως, θα λείψει από τη γυναίκα του Μαρία και τη μοναχοκόρη του, την Ελένη, που είναι μαθήτριά μας και, ασφαλώς, το υποσχόμαστε στη μνήμη του, θα την έχουμε όλοι σαν κόρη μας. Μόνο ο Θεός θα τις παρηγορήσει.

Αιωνία σου η μνήμη, Πάρι μας, και ο Θεός ας κατατάξει την ψυχή του «εν σκηναίς δικαίων».

Καλό ταξίδι, φίλε Πάρι. Ανάλαφρη η ψυχή σου ας φτερουγίσει στο θρόνο του θεού.

Εμείς πάντα θα σε θυμόμαστε και θα σε αγαπάμε. Γι’ αυτό θα ζεις παντοτινά. Άνθρωποι σαν κι εσένα δεν πεθαίνουν ποτέ, γιατί ζουν στις καρδιές μας. Θα είσαι το πρότυπο για όλους μας, μαθητές και συναδέλφους σου.

Ισοκράτης και Κίσιγκερ

7 Νοεμβρίου, 2010 — VatopaidiFriend

Γράφει ο μοναχός Μωυσής, αγιορείτης

Ο σπουδαίος αρχαίος αττικός ρήτορας Ισοκράτης (436-338 π.Χ.) είχε πει: “Η δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι καταχράστηκε το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία”. Μήπως φωτογραφίζει τη σημερινή μας πραγματικότητα;

Η ανάλυση και σκιαγράφηση του νεοελληνικού καθημερινού γεγονότος είναι δύσκολη. Ο αρχαίος ρήτορας όμως τα κατάφερε με την ευστοχία του λόγου του.

Η εκκλησία σέβεται τον κάθε άνθρωπο ως εικόνα Θεού, τον οποίο υπηρετεί πρόθυμα και αναπαύει εξαίσια. Η θεολογία του προσώπου, του μοναδικού και ανεπανάληπτου, του σεβαστού και αγαπητού, είναι ανάγκη να ξανακουστεί προσεκτικά. Το κράτος μεταχειρίζεται τον άνθρωπο ως υπήκοο και συχνά τον ταλαιπωρεί αφάνταστα. Μερικές φορές μάλιστα δεν ανταποκρίνεται ούτε στα βασικά ανθρώπινα δικαιώματά του.

Οποιοσδήποτε είναι σήμερα ελεύθερος να λέει και να κάνει ό,τι θέλει. Δεν μπορεί όμως να υβρίζει δημόσια ιερούς θεσμούς, να καίει τη σημαία, να πατάει τις εικόνες, να ασχημονεί και να καταστρέφει ξένες περιουσίες. Η εικόνα που παρουσιάζει η χώρα μας στον έξω κόσμο είναι οικτρή. Κάποιοι θέλουν να καταστρέψουν ό,τι μας ενώνει με το παρελθόν. Κάνουν τους μοντέρνους, τους εκσυγχρονιστές και τους προοδευτικούς, μα ταυτίζονται με τον κ. Κίσιγκερ, ο οποίος το 1974 ομολόγησε: “Οι Έλληνες είναι δύσκολο να τιθασευτούν. Γι' αυτό πρέπει να τους χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές τους ρίζες. Τότε ίσως αναγκαστούν να συμμορφωθούν. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα τους, τη θρησκεία τους, τα πνευματικά και ιστορικά τους αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε τη δυνατότητά τους να αναπτυχθούν, να διακριθούν, να επικρατήσουν, ώστε να μην παρενοχλούν στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας”. Να λοιπόν με ποιους ταυτίζονται κάποιοι εγχώριοι “μοντερνιστές”.

Παρόλα αυτά, η άρνηση του μακαρίτη Τάσσου Παπαδόπουλου στο σχέδιο Ανάν για την Κύπρο, το βέτο στα Σκόπια και η από Ρωσία σχέση στον ενεργειακό τομέα δεν αρέσει στους πέραν του Ατλαντικού. Έτσι ,ορισμένοι στην πρόσφατη αναστάτωση εντάσσουν σε ξενοκίνητα σχέδια. Όπως ξαναείπαμε, η παράταση εκκλησιαστικών σκανδάλων θέλει να δημιουργήσει φθορά στην εκκλησία. Η πατρίδα μας έχει τον πλούτο της ορθόδοξης παράδοσης, που δημιούργησε έργα υψηλού πολιτισμού και μορφές ιερές. Η ζωηφόρος αυτή παράδοση αποτελεί ασφάλεια, παρηγοριά και ελπίδα. Είναι κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό και αξιοπρόσεκτο.

Κατά τον σοφό Ισοκράτη, δημοκρατία δεν είναι η ανελευθερία και η ανισότητα, αλλά ούτε η ασυδοσία, η αυθάδεια, η αναρχία και η αναίδεια. Χρειάζεται αυτοσυγκράτηση και επαγρύπνηση. Η διατήρηση ιερών θεσμών είναι απαραίτητη. Το κύρος μας είναι οι θεσμοί μας. Δεν μπορεί τόσο εύκολα να ποδοπατούνται τα ιερά και τα όσια. Η επιτυχία κάθε κυβέρνησης είναι η υπεράσπιση των θεσμών και η έμπνευσή της στο λαό. Είναι μεγάλη ανάγκη να αναπτερωθεί το ηθικό και αγωνιστικό φρόνημα του λαού. Η εμπιστοσύνη στην εκκλησία είναι καταφυγή και δύναμη. Στους δύσκολους καιρούς μας, με τη μεγάλη οικονομική αλλά και πνευματική κρίση, χρειάζεται αποκούμπι και όχι ξεθεμελίωμα των πάντων.

Ο Ισοκράτης νωρίς είπε τι καταστρέφει τη δημοκρατία. Ο Κίσιγκερ είπε τι θα διαλύσει την Ελλάδα. Μην παρασυρόμεθα από λόγια δίχως βάση. Μην αυτοπυροβολούμεθα. Μην γκρεμίζουμε ό,τι ανύψωσαν οι αιώνες. Οι άγιοι και οι ήρωες είναι η παραγωγή μας. Καλούμεθα να τη συνεχίσουμε και όχι να τη μειώσουμε. Σήμερα στον τόπο μας μόδα είναι ο ανθελληνισμός. Εμείς, όμως, ας επαναφέρουμε το ιερό στη ζωή και στις σχέσεις μας.


Πηγή: http://www.makthes.gr/news/opinions/32224/

Δύο ψύλλοι ενοχλούν την Αμερική

3 Νοεμβρίου, 2010 — VatopaidiFriend

Ένα κείμενο πού δημοσιεύθηκε στην «Ελευθεροτυπία» το περασμένο έτος (15 7-2009), μπορεί να διαφωτίσει πολλά από τα δραματικά γεγονότα, στα όποια έχει τον τελευταίο καιρό εμπλακεί  η  Ελλάδα.

Σε έρευνα του δημοσιογράφου Βίκτωρα Νέτα αποκαλύπτεται ότι ό ουσιαστικότερος λόγος της ανατροπής της κυβερνήσεως του αειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου στις 15 Ιουλίου 1965 υπήρξε ή δυσαρέσκεια του τότε προέδρου των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον, επειδή ό Γεώργιος Παπανδρέου, όταν τον Ιούνιο του 1964 επισκέφθηκε την Ουάσινγκτον, δεν υπέκυψε στις πιέσεις του να αποδεχθεί το σχέδιο Άτσεσον, πού προέβλεπε διχοτόμηση της Κύπρου και παραχώρηση του Καστελόριζου στην Τουρκία.

Ό Γ. Παπανδρέου μετά τις συναντήσεις του προείπε στους συνεργάτες του: «Τελειώσαμε. Οι μεγάλοι δεν τα συγχωρούν αυτά ».

Μετά την αναχώρηση του Γ. Παπανδρέου από τις ΗΠΑ, ο πρόεδρος Λίντον Τζόνσον κάλεσε τον Έλληνα πρεσβευτή στην Ουάσινγκτον Αλ. Μάτσα και με απειλητικό ύφος επανέλαβε τα περί του σχεδίου Άτσεσον. Ό Μάτσας του θύμισε τις εξηγήσεις που του είχε δώσει ό Γ. Παπανδρέου, ότι «καμία ελληνική Βουλή δεν θα μπορούσε να δεχθεί ένα τέτοιο σχέδιο» και ότι «το ελληνικό Σύνταγμα δεν επιτρέπει σε καμία ελληνική κυβέρνηση να παραχωρήσει ένα ελληνικό νησί». Ακολούθησε ό παρακάτω απίστευτος διάλογος:

Τζόνσον: "Τότε ακούστε με, κύριε πρέσβη… τη Βουλή σας και το Σύνταγμα σας! Ή Αμερική είναι ελέφαντας. Ή Κύπρος είναι ψύλλος. Και ή Ελλάδα είναι ψύλλος. Αν αυτοί οι δύο ψύλλοι εξακολουθούν να φέρνουν φαγούρα στον ελέφαντα, μπορεί ό ελέφαντας να τούς ρουφήξει μία και καλή με την προβοσκίδα του!".

Μάτσας: "Θα διαβιβάσω τις απόψεις σας στον πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου, αλλά είμαι βέβαιος για την ελληνική απάντηση. Ή Ελλάδα είναι δημοκρατία. Ό πρωθυπουργός δεν μπορεί να εναντιωθεί στις επιθυμίες της Βουλής",

Τζόνσον: "Θα σας πω ποια απάντηση θα δώσω, αν πάρω τέτοιου είδους απάντηση από τον πρωθυπουργό σας. Ποιος νομίζει ότι είναι; Δεν μπορώ να έχω και δεύτερο Ντε Γκολ στα πόδια μου. Πληρώνουμε πολλά αμερικανικά δολάρια στους Έλληνες, κύριε πρέσβη. Αν ο πρωθυπουργός σας μου μιλήσει για Δημοκρατία, Βουλή και Σύνταγμα, τότε εκείνος, ή Βουλή και το Σύνταγμα του μπορεί να μην κρατήσουν και πολύ!".

Τον διάλογο αυτό, όπως τού τον μετέφε ρε ο πρεσβευτής Αλ.Μάτσας, τον δημοσίευσε στο βιβλίο του «Ι should Have Died» (Ν, Υόρκη 1977) ο Φιλιπ Ντήν (Γεράσιμος) Τσιγάντες, γυιος του ταξίαρχου Χριστόπουλου Τσιγάντε.

Φαίνεται ότι και τελευταία ο ψύλλος της Ελλάδας έφερε φαγούρα στον αμερι κανικό ελέφαντα και… τις συνέπειες τις απολαμβάνουμε τώρα! Όμως ας μην αυθαδιάζουν οι ηγέτες της υπερδυνάμεως. Διότι αυτός ό ελέφαντας μόλις προ ολίγου εμφανίσθηκε στην ιστορία και δεν γνωρίζουμε αν θα έχει μέλλον μακροχρόνιο. Ενώ ή Ελλάδα και η Κύπρος, παρόλο που τους θεωρούν ψύλλους, έχουν ιστορία χιλιάδων ετών και μάλιστα την ενδοξότερη ιστορία του κόσμου.

Όσο για τη φρικτή αδικία που οι ελέφαντες διέπραξαν στην Κύπρο, κάποτε ο δίκαιος Θεός θα αποδώσει πλήρη δικαιοσύνη!

«ΣΩΤΗΡ»1/11/2010

Η Ελληνική Οικογένεια

Η Eλληνική οικογένεια

15 Απριλίου, 2010 — VatopaidiFriend

Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΜΟΥ είναι μια πολύ αγαπημένη οικογένεια. Είναι ο αγαπημένος μου μπαμπάς, η αγαπημένη μου μαμά, ο αγαπημένος μου αδελφός και στον κάτω όροφο η αγαπημένη μου γιαγιά και ο αγαπημένος μου παππούς.Τον αγαπημένο μου μπαμπά δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί φεύγει το πρωί για τη δουλειά και γυρίζει τα μεσάνυχτα. Δηλαδή κανονικά γυρίζει στις 7.00 μ. μ., αλλά κάνει και πέντε ώρες γύρω – γύρω το τετράγωνο μέχρι να βρει να παρκάρει.

Κι όταν έρχεται δεν είναι και πολύ χαρούμενος και καθόλου δεν μοιάζει με τους μπαμπάδες των διαφημίσεων που μπαίνουν μέσα με δωράκια και σοκολάτες και τα παιδιά πηδάνε στην αγκαλιά του κι αυτός γελάει και τα στριφογυρίζει ψηλά.

Εμάς λέει: «Ά μα πια, το παλιοκράτος μου μέσα!!» και βροντάει τα κλειδιά στο συρτάρι.

Την αγαπημένη μου μαμά δεν τη βλέπω επίσης, γιατί κι αυτή δουλεύει αλλά έρχεται σπίτι με το λεωφορείο.

Και μετά πλένει, σιδερώνει, σφουγγαρίζει, μαγειρεύει και βρίζει τον μπαμπά που δεν πήρε τυρί τριμμένο από το σούπερ μάρκετ.

Και δεν μοιάζει καθόλου με τις μαμάδες των διαφημίσεων, γιατί δεν μαγειρεύει βαμμένη ούτε με ψηλοτάκουνα.

Κι όταν λερώσουμε το μπλουζάκι με σοκολάτες δεν γελάει χαρούμενη που έχει το σωστό απορρυπαντικό, αλλά μας λέει: «Ε, βέβαια. Άμα έχετε τη δουλάρα!! Άντε βγάλτο, τελείωνε, ΤΕΛΕΙΩΝΕ λέμε, την τύχη μου που στραβώθηκα και τον παντρεύτηκα!!».

Τον αγαπημένο μου αδελφό δεν τον βλέπω ποτέ, γιατί λείπουμε κι οι δυο στο σχολείο και μετά εκείνος πηγαίνει φροντιστήριο και μετά κλείνεται στο δωμάτιό του και μετά ανοίγει το κομπιούτερ του και μετά ψάχνει γυμνές κυρίες και μετά τις βρίσκει και μετά χαίρεται.

Ο μπαμπάς μου, η μαμά μου, ο αδελφός μου κι εγώ είμαστε μια πολύ αγαπημένη οικογένεια και κάθε Κυριακή μεσημέρι κάνουμε ένα πολύ αγαπημένο οικογενειακό τραπέζι κι εκεί έχουμε όλο τον χρόνο να τσακωθούμε μεταξύ μας.

Ο μπαμπάς μαλώνει τον αδελφό μου που δεν διαβάζει αρκετά και μετά μαλώνει εμένα που δεν τα τρώω τα παντζάρια.

Και μετά η μαμά μαλώνει τον μπαμπά μου γιατί μας μαλώνει, γιατί είναι «αντιπαιδαγωγικό» λέει.

Και μετά η μαμά μου μαλώνει τον αδελφό μου που πετάει τα μποξεράκια του στη μοκέτα κι έχει και τη μέση της και μετά μαλώνει εμένα που θέλω να μου πάρουνε κινητό.

Και μου λέει: «Έκανε κι η μύγα … και ζητάει κινητό».

Κι εγώ της λέω: «Η Ευαγγελία γιατί έχει κινητό που είναι και 27 μέρες μικρότερη;».

Κι η μαμά μου μού λέει: «Δεν με νοιάζει τι κάνει η Ευαγγελία, εμένα με νοιάζει τι κάνει το δικό μου το παιδί».

Και φωνάζει και ο μπαμπάς τής λέει: «Τώρα που ουρλιάζεις εσύ, δεν είναι αντιπαιδαγωγικό;»

Κι η μαμά τού λέει: «Δεν ουρλιάζω, συζήτηση κάνουμε».

Κι ο μπαμπάς μου της λέει: «Ναι, έχεις δίκιο.

Μπορεί στο ισόγειο να μη σ’ άκουσαν!».

Κι η μαμά του λέει: «Έχε χάρη που είναι τα παιδιά, αλλιώς θα σου ´λεγα τώρα!». Και δεν του λέει.

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μιλάει για πολλή ώρα.

Share this: Μοιραστείτε το Press This