«Θανέειν πέπρωται άπασι»,
κατά τον Πυθαγόρα.
Είναι γραφτό σε όλους να πεθάνουν. Μα εμείς νιώθαμε ότι ο αείμνηστος Γλαύκος Χρίστης τον ξεγέλασε τον Χάροντα. Γι’ αυτό κι αυτός τον προσπερνούσε. Μα να, που στα 91 του χρόνια του’ στησε καρτέρι, με πλήρη διαύγεια πνεύματος.
Και λιγόστεψε ο κόσμος μας, κατά τον Ελύτη.
«Φυσάει, φυσάει και λιγοστεύει ο κόσμος. Φυσάει.
Φυσάει και μεγαλώνει ο άλλος, ο θάνατος, ο πόντος ο γλαυκός κι ατελεύτητος.
Ο θάνατος, ο ήλιος ο χωρίς βασιλέματα».
Πενθεί σήμερα η γη της Κερύνειας. Όλοι όσοι γνωρίσαμε τον Γλαύκο Χρίστη νιώθουμε δέος τούτη την ύστατη ώρα του αποχαιρετισμού. Γιατί ξέρουμε ότι κατευοδώνουμε έναν άνθρωπο σεβάσμιο, αξιολάτρευτο, σεμνό, χαμηλών τόνων.
Μια εξαίρετη προσωπικότητα, έναν πραγματικό ευπατρίδη, που δεν βγάζει πια η γη μας. Έναν άρχοντα, έναν ευγενή.
«Οία η μορφή τοιάδε και η ψυχή», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες.
Ο Γλαύκος Χρίστης καταγόταν από μια επιφανή οικογένεια της Κερύνειας. Γιος του Σάββα Χρίστη, του γνωστού δικηγόρου της Μητρόπολης Κερύνειας, του γνωστού «αλατζιένου», είχε τρία αδέλφια. Όλοι οι αδελφοί Χρίστη ήταν πολύ δεμένοι με τη γη τους, γι’ αυτό και δεν πούλησαν ποτέ τίποτα από την τεράστια περιουσία του πατέρα τους.
Κι έτσι, συνέβη και στον αείμνηστο Γλαύκο Χρίστη το παράλογο και τραγελαφικό, επειδή κατοικούσε στη Λευκωσία να μη θεωρείται πρόσφυγας, παρόλη την περιουσία που είχε στην Κερύνεια. Όμως, ήταν υπεράνω τέτοιων θμάτων. Ήταν άνθρωπος του πνεύματος, φιλοσοφημένος, εγκρατής και ολιγαρκής.
Εξάλλου, η μητέρα του, του άφησε τη μεγαλύτερη περιουσία. Ευτύχησε να έχει σύντροφο της ζωής του την καλή μας Καίτη, την οποία πρώτη η μητέρα του είχε εκτιμήσει για τη σεμνότητά της και τα άλλα ψυχικά χαρίσματά της. Αυτό μου το είπε ο ίδιος το πρωί του Σαββάτου, όταν τον ρώτησα πώς γνωρίστηκαν με την Καίτη, τονίζοντας ότι διαπίστωσε και ο ίδιος ότι η κοπέλα ήταν όντως σεμνή. Κι έτσι έζησαν μαζί 47 ολόκληρα χρόνια, σχεδόν μισό αιώνα. Βεβαίως, μιλούσε με λίγη δυσκολία, αλλά εμείς είπαμε πολλά.
Τον Γλαύκο Χρίστη τον γνώρισα ως σύζυγο της φίλης μου Καίτης, και βεβαίως, όπως και όλες οι φίλες, τον θαύμαζα για την ευγένεια και την αρχοντιά της ψυχής του, τη μεγάλη του διακριτικότητα, τη σοβαρότητα και την αγάπη του για το διάβασμα, ενώ με εξέπληττε ευχάριστα με τις γνώσεις και κυρίως με την ενασχόλησή του με το διαδίκτυο.
Ήταν πάντα πρόθυμος να με εξυπηρετήσει με τα κείμενα της Καίτης που έγραφε στον υπολογιστή, ενώ με τιμούσε, αποστέλλοντάς μου και τα βιβλία που είχε γράψει, αλλά και με την παρουσίαση ενός βιβλίου μου στην εφημερίδα που δούλευε.
Για όσα χρόνια δούλεψε στο ΡΙΚ ως προϊστάμενος της Υπηρεσίας Μεταφράσεων όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια, μάλιστα τις τελευταίες μέρες, κάποιος συνάδελφός του από το ΡΙΚ είπε ότι ο Γλαύκος Χρίστης ήταν ο προϊστάμενος που ο καθένας θα ήθελε να έχει, προσιτός και καταδεκτικός, πρόθυμος να βοηθήσει τον καθένα.
Ως νέος ο Γλαύκος Χρίστης δούλεψε στο Διοικητήριο της Κερύνειας και μετά εργάστηκε στην εφημερίδα «Το Έθνος». Μάλιστα, ως αντιπρόσωπος της εφημερίδας παρακολούθησε τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, και ήταν ένας απ’ αυτούς που τις καταψήφισαν. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν ο πρώτος που ορκίστηκε στην ΕΟΚΑ από τον Τεύκρο Χειμώνα στην Κερύνεια. Αργότερα, όταν ήρθε στη Λευκωσία, ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος τον όρισε αντιπρόεδρο της ΠΕΚΑ.
Μέσα στο μυαλό μου έχω την εικόνα του με το καπέλο του να έρχεται από τον περίπατό του που έκανε στους δρόμους της Λευκωσίας. Ταυτόχρονα, δεν μπορώ να ξεχάσω κάτι που συνέβη τα πρώτα χρόνια που διορίστηκα αναπληρώτρια και γνώρισα την Καίτη. Έτυχε στην κουβέντα να της πω ότι περίμενα να με πληρώσουν για να στείλουμε λεφτά στον αδελφό μου που σπούδαζε στην Αθήνα και ότι χρειαζόμασταν ακόμη 100 λίρες. Το απόγευμα σταμάτησε έξω από το σπίτι μας με το κόκκινο αυτοκίνητό του και κατέβηκε η Καίτη με μια επιταγή 100 λιρών.
Βεβαίως, ο αγαπητός μας Γλαύκος που χαρακτηριζόταν για την εσωστρέφειά του και τις λίγες αλλά μεστές κουβέντες του, στο νοσοκομείο ένιωσε την ανάγκη φαίνεται να μιλήσει για πολλά πράγματα, κι έτσι είχα κι εγώ την ευκαιρία μαζί με τις κόρες του να γίνω κοινωνός όσων ήθελε να μας αφήσει παρακαταθήκη. Ήταν μια πνευματική απόλαυση οι θύμησές του και οι πλούσιες εμπειρίες του από τη ζωή. Κι εμένα μου φαινόταν σαν πατέρας μου, μια που έχασα τον πατέρα μου νωρίς.
Αξιοπρεπής, ευπρεπής, μεγαλόψυχος, μέχρι την τελευταία του στιγμή σκεφτόταν την Καίτη και τις κόρες του που τις ταλαιπωρούσε, ενώ ο ίδιος αντιμετώπιζε τον πόνο και την ταλαιπωρία με αξιοθαύμαστη στωικότητα και ηρεμία, «σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος», όπως ταιριάζει στους εκλεκτούς.
Τίμησε τον άνθρωπο ο σεβαστός μας Γλαύκος Χρίστης. Τίμησε τον Έλληνα της Κύπρου και φεύγει καταξιωμένος.
Τίμησε τον Λόγιο Ερμή, ήταν ο άνθρωπος του βιβλίου, που του άρεσε να γράφει, να διαβάζει, συνεχώς να ανοίγει νέους ορίζοντες. Ήταν Άνθρωπος με Α κεφαλαίο.
Τίμησε, όμως, και τη λατρευτή του σύζυγο, την Καίτη του, που μαζί δημιούργησαν μια ήρεμη κι ευτυχισμένη οικογένεια, και τις κόρες του, τη Μάνια και τη Βίκυ, που τους αφήνει ως παρακαταθήκη ένα τόσο τιμημένο όνομα.
Τους ευχόμαστε την εξ ύψους παρηγορίαν.
Σεβαστέ μας Γλαύκο Χρίστη, καλοτάξιδη να’ναι η πορεία σου στον κόσμο τον αληθινό.
«Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον».
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει. Αφήνεις μνήμη αγαθή και ζηλευτή. Σε αποχαιρετούμε με την αγάπη μας και την ολόθερμη ευχή αιωνία να είναι η μνήμη σου.
κατά τον Πυθαγόρα.
Είναι γραφτό σε όλους να πεθάνουν. Μα εμείς νιώθαμε ότι ο αείμνηστος Γλαύκος Χρίστης τον ξεγέλασε τον Χάροντα. Γι’ αυτό κι αυτός τον προσπερνούσε. Μα να, που στα 91 του χρόνια του’ στησε καρτέρι, με πλήρη διαύγεια πνεύματος.
Και λιγόστεψε ο κόσμος μας, κατά τον Ελύτη.
«Φυσάει, φυσάει και λιγοστεύει ο κόσμος. Φυσάει.
Φυσάει και μεγαλώνει ο άλλος, ο θάνατος, ο πόντος ο γλαυκός κι ατελεύτητος.
Ο θάνατος, ο ήλιος ο χωρίς βασιλέματα».
Πενθεί σήμερα η γη της Κερύνειας. Όλοι όσοι γνωρίσαμε τον Γλαύκο Χρίστη νιώθουμε δέος τούτη την ύστατη ώρα του αποχαιρετισμού. Γιατί ξέρουμε ότι κατευοδώνουμε έναν άνθρωπο σεβάσμιο, αξιολάτρευτο, σεμνό, χαμηλών τόνων.
Μια εξαίρετη προσωπικότητα, έναν πραγματικό ευπατρίδη, που δεν βγάζει πια η γη μας. Έναν άρχοντα, έναν ευγενή.
«Οία η μορφή τοιάδε και η ψυχή», έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες.
Ο Γλαύκος Χρίστης καταγόταν από μια επιφανή οικογένεια της Κερύνειας. Γιος του Σάββα Χρίστη, του γνωστού δικηγόρου της Μητρόπολης Κερύνειας, του γνωστού «αλατζιένου», είχε τρία αδέλφια. Όλοι οι αδελφοί Χρίστη ήταν πολύ δεμένοι με τη γη τους, γι’ αυτό και δεν πούλησαν ποτέ τίποτα από την τεράστια περιουσία του πατέρα τους.
Κι έτσι, συνέβη και στον αείμνηστο Γλαύκο Χρίστη το παράλογο και τραγελαφικό, επειδή κατοικούσε στη Λευκωσία να μη θεωρείται πρόσφυγας, παρόλη την περιουσία που είχε στην Κερύνεια. Όμως, ήταν υπεράνω τέτοιων θμάτων. Ήταν άνθρωπος του πνεύματος, φιλοσοφημένος, εγκρατής και ολιγαρκής.
Εξάλλου, η μητέρα του, του άφησε τη μεγαλύτερη περιουσία. Ευτύχησε να έχει σύντροφο της ζωής του την καλή μας Καίτη, την οποία πρώτη η μητέρα του είχε εκτιμήσει για τη σεμνότητά της και τα άλλα ψυχικά χαρίσματά της. Αυτό μου το είπε ο ίδιος το πρωί του Σαββάτου, όταν τον ρώτησα πώς γνωρίστηκαν με την Καίτη, τονίζοντας ότι διαπίστωσε και ο ίδιος ότι η κοπέλα ήταν όντως σεμνή. Κι έτσι έζησαν μαζί 47 ολόκληρα χρόνια, σχεδόν μισό αιώνα. Βεβαίως, μιλούσε με λίγη δυσκολία, αλλά εμείς είπαμε πολλά.
Τον Γλαύκο Χρίστη τον γνώρισα ως σύζυγο της φίλης μου Καίτης, και βεβαίως, όπως και όλες οι φίλες, τον θαύμαζα για την ευγένεια και την αρχοντιά της ψυχής του, τη μεγάλη του διακριτικότητα, τη σοβαρότητα και την αγάπη του για το διάβασμα, ενώ με εξέπληττε ευχάριστα με τις γνώσεις και κυρίως με την ενασχόλησή του με το διαδίκτυο.
Ήταν πάντα πρόθυμος να με εξυπηρετήσει με τα κείμενα της Καίτης που έγραφε στον υπολογιστή, ενώ με τιμούσε, αποστέλλοντάς μου και τα βιβλία που είχε γράψει, αλλά και με την παρουσίαση ενός βιβλίου μου στην εφημερίδα που δούλευε.
Για όσα χρόνια δούλεψε στο ΡΙΚ ως προϊστάμενος της Υπηρεσίας Μεταφράσεων όλοι μιλούσαν με τα καλύτερα λόγια, μάλιστα τις τελευταίες μέρες, κάποιος συνάδελφός του από το ΡΙΚ είπε ότι ο Γλαύκος Χρίστης ήταν ο προϊστάμενος που ο καθένας θα ήθελε να έχει, προσιτός και καταδεκτικός, πρόθυμος να βοηθήσει τον καθένα.
Ως νέος ο Γλαύκος Χρίστης δούλεψε στο Διοικητήριο της Κερύνειας και μετά εργάστηκε στην εφημερίδα «Το Έθνος». Μάλιστα, ως αντιπρόσωπος της εφημερίδας παρακολούθησε τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, και ήταν ένας απ’ αυτούς που τις καταψήφισαν. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν ο πρώτος που ορκίστηκε στην ΕΟΚΑ από τον Τεύκρο Χειμώνα στην Κερύνεια. Αργότερα, όταν ήρθε στη Λευκωσία, ο αείμνηστος Τάσος Παπαδόπουλος τον όρισε αντιπρόεδρο της ΠΕΚΑ.
Μέσα στο μυαλό μου έχω την εικόνα του με το καπέλο του να έρχεται από τον περίπατό του που έκανε στους δρόμους της Λευκωσίας. Ταυτόχρονα, δεν μπορώ να ξεχάσω κάτι που συνέβη τα πρώτα χρόνια που διορίστηκα αναπληρώτρια και γνώρισα την Καίτη. Έτυχε στην κουβέντα να της πω ότι περίμενα να με πληρώσουν για να στείλουμε λεφτά στον αδελφό μου που σπούδαζε στην Αθήνα και ότι χρειαζόμασταν ακόμη 100 λίρες. Το απόγευμα σταμάτησε έξω από το σπίτι μας με το κόκκινο αυτοκίνητό του και κατέβηκε η Καίτη με μια επιταγή 100 λιρών.
Βεβαίως, ο αγαπητός μας Γλαύκος που χαρακτηριζόταν για την εσωστρέφειά του και τις λίγες αλλά μεστές κουβέντες του, στο νοσοκομείο ένιωσε την ανάγκη φαίνεται να μιλήσει για πολλά πράγματα, κι έτσι είχα κι εγώ την ευκαιρία μαζί με τις κόρες του να γίνω κοινωνός όσων ήθελε να μας αφήσει παρακαταθήκη. Ήταν μια πνευματική απόλαυση οι θύμησές του και οι πλούσιες εμπειρίες του από τη ζωή. Κι εμένα μου φαινόταν σαν πατέρας μου, μια που έχασα τον πατέρα μου νωρίς.
Αξιοπρεπής, ευπρεπής, μεγαλόψυχος, μέχρι την τελευταία του στιγμή σκεφτόταν την Καίτη και τις κόρες του που τις ταλαιπωρούσε, ενώ ο ίδιος αντιμετώπιζε τον πόνο και την ταλαιπωρία με αξιοθαύμαστη στωικότητα και ηρεμία, «σαν έτοιμος από καιρό σαν θαρραλέος», όπως ταιριάζει στους εκλεκτούς.
Τίμησε τον άνθρωπο ο σεβαστός μας Γλαύκος Χρίστης. Τίμησε τον Έλληνα της Κύπρου και φεύγει καταξιωμένος.
Τίμησε τον Λόγιο Ερμή, ήταν ο άνθρωπος του βιβλίου, που του άρεσε να γράφει, να διαβάζει, συνεχώς να ανοίγει νέους ορίζοντες. Ήταν Άνθρωπος με Α κεφαλαίο.
Τίμησε, όμως, και τη λατρευτή του σύζυγο, την Καίτη του, που μαζί δημιούργησαν μια ήρεμη κι ευτυχισμένη οικογένεια, και τις κόρες του, τη Μάνια και τη Βίκυ, που τους αφήνει ως παρακαταθήκη ένα τόσο τιμημένο όνομα.
Τους ευχόμαστε την εξ ύψους παρηγορίαν.
Σεβαστέ μας Γλαύκο Χρίστη, καλοτάξιδη να’ναι η πορεία σου στον κόσμο τον αληθινό.
«Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον».
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει. Αφήνεις μνήμη αγαθή και ζηλευτή. Σε αποχαιρετούμε με την αγάπη μας και την ολόθερμη ευχή αιωνία να είναι η μνήμη σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου