Έφυγε ο Πάρις μας

Ο λεβέντης γυμναστής που καμαρώναμε στις εθνικές παρελάσεις να περπατά καμαρωτός και ευθυτενής, περήφανος ως Έλλην, με την αγέρωχη κορμοστασιά του και τον αέρα του κοσμοπολίτη bon viveur.

Ο γυμναστής που τα τελευταία χρόνια έκανε το νεοσύστατο Λύκειο Λατσιών να ξεχωρίζει στις παρελάσεις, και μάλιστα φέτος στο διαδίκτυο κάποιες σελίδες μιλούσαν για την καλύτερη παρουσία σχολείου στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Ο Αμμοχωστιανός με  τη μεγάλη περηφάνια για την πόλη του και τους ανθρώπους της. Από την πόλη του, εξάλλου, από τους δασκάλους του και από τους γονείς του γαλουχήθηκε με τις αξίες και τα ιδανικά που με τη σειρά του μεταλαμπάδευε στους μαθητές του που τόσο αγαπούσε, μα κι εκείνοι τον λάτρευαν. Γιατί μιλάμε για μια υπέροχη, μοναδική, ανθρώπινη, αμφίδρομη σχέση.

Σήμερα, όλο το Λύκειο Λατσιών θρηνεί τον Πάρι. Όλοι, μαθητές, καθηγητές, γραμματειακό και λοιπό προσωπικό, ντυμένοι στα μαύρα, σαν χορός αρχαίας τραγωδίας με τα δάκρυα οι πιο πολλοί στα μάτια, δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν θα ξαναγελάσουμε με τον Πάρι, δεν θα πούμε τα αστεία μας, δεν θα μας πειράξει… Άμα περνούσε καμιά μέρα και δεν τον έβλεπα, του έκανα το παράπονό μου ότι θέλω να έρχεται πάνω στα γραφεία μας για να με κάνει να γελώ. Με την πληθωρικότητα και το χιούμορ του μας σκλάβωνε όλους.

Ο Πάρις ήταν η χαρά της ζωής. Αυτήν εξέπεμπε με τη στάση του, τα λόγια του, τη συμπεριφορά του. Ήταν ο άνθρωπος της προσφοράς, της ανιδιοτελούς προσφοράς στους γύρω του. Ήταν μαζί με τον φίλο και συνάδελφό του τον Κώστα Μυλωνά, τον αδελφό του, οι Ηράκλειες στήλες του σχολείου μας. Κάτι σαν τον Άτλαντα που κρατούσε στους ώμους του τη γη, έτσι κι αυτός κρατούσε το σχολείο μας κι ό,τι κι αν συνέβαινε ξέραμε ότι ο Πάρις θα καθάριζε.

Με την αγάπη, με την πειθώ, με τη φωνή, με το φιλότιμο όλοι οι μαθητές, ακόμη και τα πιο ζωηρά παιδιά τον σέβονταν και “τον πήγαιναν”, γιατί ήταν κοντά τους, τους νοιαζόταν πραγματικά, τους συμβούλευε, ήταν ο πατέρας τους. Γιατί πραγματικά ο Πάρις ήταν πρότυπο εκπαιδευτικού, πρότυπο ήθους, καλοσύνης και ανθρωπιάς. Το μεγαλείο και η αρχοντιά της ψυχής του, η γενναιοδωρία του, το ευπροσήγορο του χαρακτήρα του, ζωντάνια του, το κέφι του, η πάντα ανοικτή σε όλους καρδιά του θα μας λείψουν.

Εμείς θα τον θυμόμαστε πάντα με εκείνο το μεγάλο γλυκό χαμόγελο και την αδώνεια ομορφιά του, μα κυρίως για την ψυχή του που χάριζε αφειδώλευτα σε όλους. Γιατί αυτή η φράση ακούγεται συνεχώς στο σχολείο μας: ότι ο Πάρις μας ήταν «ψυχιή». Κι αν πέταξε η ψυχή του στους ουρανούς, για μας θα είναι πάντα εδώ, στο σχολείο του που τόσο αγαπούσε. Το Λύκειο Λατσιών έχει ταυτιστεί με τον Πάρι.

Ποτέ, ό,τι κι αν τον απασχολούσε, δεν το έδειχνε. Πάντα προσηνής και γελαστός, ποτέ κατσούφης, ποτέ μουτρωμένος, πάντα αισιόδοξος, πάντα ευειδής, κεφάτος. Εργατικότατος και ικανότατος, τιμούσε τον κλάδο των γυμναστών. Μάλιστα, ήταν πάρα πολύ περήφανος για την κλασική παιδεία του. Θα μας λείψει πάρα πολύ, και δεν είναι υπερβολικό να το λέμε.

Πιο πολύ, όμως, θα λείψει από τη γυναίκα του Μαρία και τη μοναχοκόρη του, την Ελένη, που είναι μαθήτριά μας και, ασφαλώς, το υποσχόμαστε στη μνήμη του, θα την έχουμε όλοι σαν κόρη μας. Μόνο ο Θεός θα τις παρηγορήσει.

Αιωνία σου η μνήμη, Πάρι μας, και ο Θεός ας κατατάξει την ψυχή του «εν σκηναίς δικαίων».

Καλό ταξίδι, φίλε Πάρι. Ανάλαφρη η ψυχή σου ας φτερουγίσει στο θρόνο του θεού.

Εμείς πάντα θα σε θυμόμαστε και θα σε αγαπάμε. Γι’ αυτό θα ζεις παντοτινά. Άνθρωποι σαν κι εσένα δεν πεθαίνουν ποτέ, γιατί ζουν στις καρδιές μας. Θα είσαι το πρότυπο για όλους μας, μαθητές και συναδέλφους σου.