Ταξίδι στη Νίσυρο - Α' μέρος

Η Νίσυρος για μένα είναι η δεύτερη γενέθλια γη. Το αγάπησα αυτό το νησί που με έστειλε η θεία πρόνοια να εργαστώ ως φιλόλογος για ένα χρόνο και να το έχω για μια ολάκερη ζωή στην καρδιά μου. Αυτή η κολώνια, όπως έγραψα πέρσι σ' ένα κείμενό μου, κρατάει τριάντα χρόνια. Από το 1980. Έχασα τον τόπο που γεννήθηκα, το Λευκόνοικό μου, και σε λίγα χρόνια ένιωσα τη Νίσυρο να μου απαλύνει την πληγή της προσφυγιάς μου. 

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, νιώθω πάντα το ίδιο καρδιοκτύπι, καθώς πλησιάζει το καράβι προς το νησί...

 Η θάλασσα του νησιού. Όσο πιο αγριεμένη είναι, τόσο πιο πολύ μου αρέσει. Κι αυτό το μετέδωσα και στον γιο μου και απολαμβάνει τους αφρούς των κυμάτων της, όπως χαιρόμαστε παρέα και το ηλιοβασίλεμα στο Αιγαίο, πίσω από το μύλο. Μαγεία! Μου θυμίζει τους στίχους του Ελύτη:

"Κάθε δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις, που στο τέλος δεν μένει παρά μονο η αλήθεια".

Οι καλές γειτόνισσες της "μάνας μου της Νισυριάς", της Άννας του Κοντού(στα αριστερά). Όταν ήμουν στη Νίσυρο, η κ. Άννα, το άκρον άωτον της καλοσύνης και της ψυχικής αρχοντιάς, με νοιαζόταν σαν κόρη της. Ταιριάξαμε πολύ και αγαπηθήκαμε τόσο, που λαχταρώ να τη συναντώ για να λέμε τα δικά μας! Καθημερινά, τότε, επέμενε να της παίρνω το φαγάκι μου, όπως έλεγε, για να μου το ψήνει στο φούρνο των ξύλων που είχε. Τα φαγητά της πεντανόστιμα, ειδικά όμως τα γεμιστά της, τα 'γιαπράκια' της ή τα γεμιστά καλαμαράκια της... Ό,τι έφτιαχνε με τα χέρια της  απέπνεε την αγάπη της, το μεράκι της, τη μαστοριά της. Ήταν για δεκάδες χρόνια η αρχιμαστόρισσα στους νισύρικους "λουκουμάδους". Αυτή τους έφτιαχνε σε κάθε γάμο και σε κάθε βάφτιση. Από τότε που δεν την κρατάν τα  πόδια της και δεν μπορεί να φτιάξει τους λουκουμάδες, δεν μπορώ να τους απολαύσω. 

 Τι να πρωτοθυμηθώ από την καλή της την καρδιά; Τα βράδυα που καθόμασταν γύρω από το μαγκάλι και μας ιστορούσε γεγονότα για τις παλιές γυναίκες ή όταν μας έφτιαχνε τα τόσα καλούδια της ή όταν δεν χαλούσε χατήρι στα παιδιά της και όσο προχωρημένη και να'ταν η ώρα τηγάνιζε στον Γιάννη της πατάτες; Ακόμη, η αγάπη της είναι τόσο μεγάλη που, νιώθοντάς με σαν την κόρη της, μου χάρισε ένα κέντημα, απ' αυτά που κεντούσε με το βελόνι η χρυσοχέρα μάνα της-που με αυτή την απαράμιλλη τέχνη της μεγάλωσε τα τέσσερα παιδιά της.

Πόσο μου αρέσει αυτή η κονσόλα της! Μου θυμίζει όλα τα παλιά αντικείμενα της γιαγιάς μου που είχαμε κι εμείς στο Λευκόνοικο: τα κινέζικα βάζα, τις πιατέλες, τα ποτήρια, τα φλυντζάνια, τα πιάτα, που τα λέγαμε αρχαία, και τόσα άλλα ωραία πράγματα που μας τα κούρσεψαν και τα βλέπω πολλές φορές στον ύπνο μου. Μα και τα δικά μας κεντήματα, τα λευκονοικιάτικα υφαντά του αργαλειού, που τα είχαμε κλεισμένα στο σεντούκι...

Στη Νίσυρο αυτή τη φορά μας έφερε η Τρισεύγενη, η κόρη της βαφτιστικιάς μου της Μαρίας. Ήμουν πρωτοδιόριστη όταν βάφτισα τη Μαρία και τώρα κοντεύω να αφυπηρετήσω...Τρισεύγενη! Το όμορφο αυτό όνομα, που το έκανε γνωστό ο Παλαμάς, το πήρε από τη γιαγιά της από την Πάτρα. Μας τρέλανε το κουκλάκι μας με τα νάζια και τα γέλια της! Ειδικά, τη γιαγιά της την Άννα, την κουμπάρα μου. 

Μα κι εμείς δεν πάμε πίσω! Το λατρέψαμε αυτό το μωρό. Το νιώθουμε σαν εγγονάκι μας. Η Παναγιά η Σπηλιανή της Νισύρου να το ευλογεί και να το χαριτώνει. Αυτή η Παναγιά που με έφερε στη Νίσυρο πριν από τριανταένα χρόνια κι από τότε τη νιώθω δική μου και σ' αυτήν καταφεύγω σε κάθε μου δυσκολία μα και χαρά. Λέγεται Σπηλιανή, γιατί η εικόνα της βρέθηκε σ' αυτή τη σπηλιά με θαυματουργικό τρόπο. Κάποιος Νισύριος είδε ένα φως να φέγγει στη σπηλιά και όταν ανέβηκε πάνω βρήκε την εικόνα και την έφερε κάτω στην εκκλησία. Η εικόνα όμως έφυγε και ξαναπήγε μέσα στη σπηλιά. Έτσι, κατάλαβαν την επιθυμία της να κτιστεί εκκλησία μέσα στη σπηλιά στην κορυφή του βράχου που ορθώνεται  30 μέτρα από τη θάλασσα, πάνω από το Μαντράκι, την πρωτεύουσα του νησιού.

Ο βράχος λέγεται Οξός και τις τελευταίες δεκαετίες έγιναν πολλές προσπάθειες στήριξής του, όπως περιβαλλοντικές μελέτες για την αντιμετώπιση των κατολισθητικών φαινομένων.

Στην Παναγιά τη Σπηλιανή βαφτίσαμε την Τρισεύγενή μας. Μέσα στην Παναγιά η κάθε λειτουργία είναι και μια μυσταγωγία. Η ατμόσφαιρα είναι πολύ κατανυκτική. Ανάταση ψυχής, συγκίνηση, γνήσια, αυθεντική χαρά. Εδώ σ' αυτή τη σπηλιά νιώθεις την ανάγκη να παρακαλέσεις την Παναγία για όλο τον κόσμο, ιδίως όμως σήμερα για την Ελλάδα μας που χειμάζεται...

Η θέα από δω πάνω είναι πανοραμική και ασύλληπτη. Η μαγεία του αιγαιοπελαγίτικου τοπίου, με τις κάτασπρες αυλές όπου φυσά ο νοτιάς, "με ανέμου πείσματα και ψιθυρίσματα", με τη γαλάζια απεραντοσύνη και στο βάθος με τη μακρόστενη φιγούρα της Κω μα και με το ακρωτήριο Κνίδος της Αλικαρνασσού. 

Συνεχίζεται...

 Ταξίδι στην Αθήνα και την Κω

Τον περασμένο Αύγουστο, προς τα τέλη του μηνός, φτάσαμε γι' άλλη μια φορά στην Αθήνα, τούτη τη φορά για να παντρέψουμε τον βαφτιστικό του Αριστείδη, τον Κώστα, με τη Διονυσία.  Επειδή η μαμά του γαμπρού είναι Κύπρια από το Παλιομέτοχο, κατέφθασε στην Αθήνα όλο το σόι για το γάμο. Ασφαλώς, και έζωσαν τον γαμπρό.

Στη συνέχεια, πετάξαμε στην Κω. Την αγαπώ εδώ και τριάντα ακριβώς χρόνια την Κω, από τον καιρό που διορίστηκα για ένα χρόνο στο Λύκειο Νισύρου. Το λιμανάκι της μου θύμιζε την Κερύνεια και με τύλιγε στη σαγήνη του. Στα αμπάρια της καρδιάς μου κρατώ εικόνες, χρώματα, μυρωδιές, γεύσεις...

Μείναμε τρεις ημέρες σε ένα ωραίο ξενοδοχείο και ο Αντρέας μας έβαλε να πέσουμε από τις νεροτσουλήθρες! 

 Προσεχώς, θα αναρτήσω φωτογραφίες από τη Νίσυρο.

Το στέγνωμα της Αγάπης

Ο άνθρωπος από καταβολής κόσμου ένιωσε την ανάγκη να συμπήξει κοινωνίες, να ζήσει μαζί με τους άλλους, αφού είναι κοινωνικό ον, ενώ, σύμφωνα με τον Αριστοτέλη «όποιος ζει μόνος του είναι ή θεός ή θηρίο».

Ζώντας, λοιπόν, μαζί με τους άλλους αναπτύσσει διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, σχέσεις ερωτικές και φιλικές, σχέσεις μακροχρόνιες ή βραχύχρονες, σχέσεις επαγγελματικές, εν πάση περιπτώσει επικοινωνεί με τους γύρω του ποικιλοτρόπως.

Η επικοινωνία, βέβαια, αυτή δεν είναι καθόλου εύκολη ούτε ανώδυνη. Περνά κάποτε από συμπληγάδες. Προξενεί τραυματικές εμπειρίες. Αφήνει ανεξίτηλα τα ίχνη της στην ψυχή του ανθρώπου. Τον γεμίζει με κενό και απαισιοδοξία, τη στιγμή που θα έπρεπε να είναι πλήρης από την παρουσία τόσων ανθρώπων γύρω του. Εξάλλου, πολύ σοφά το έθεσε ο Αντώνης Σαμαράκης: «Ποτέ οι στέγες των ανθρώπων δεν ήταν τόσο κοντά και οι ψυχές τους τόσο μακριά».

Γιατί άραγε ο σημερινός άνθρωπος των μεγαλουπόλεων βιώνει την απομόνωση, την περιθωριοποίηση, τη μοναξιά, την αποξένωση;

Γιατί δεν μπορεί να επικοινωνήσει, γιατί νιώθει κυνηγημένος, ανέστιος και πλάνης; Γιατί είναι σαν τον Κάσπαρ Χάουζερ από την Έρημη Χώρα του Έλιοτ; Γιατί ο Κώστας, ο κεντρικός ήρωας και συνάμα αφηγητής στο «Διπλό Βιβλίο» του Δημήτρη Χατζή διατείνεται ότι είναι «ο ξενότερος απ’ όλους τους ξένους της πολιτείας των ξένων;».

Γιατί, επίσης, νιώθει ανασφαλής και δεν εμπιστεύεται τους γύρω του;  Πολύ εύστοχα μας το θέτει ο Μανόλης Αναγνωστάκης «τώρα πια δε μιλούν, δε γελούν,   δεν εμπιστεύονται»

Πέρα από τις φοβίες, τις ξενοφοβικές τάσεις, τον ρατσισμό, την ιδιοτέλεια, τη σύγκρουση συμφερόντων, τη ζήλεια, τα συμπλέγματα κατωτερότητας, την κακία, και χιλιάδες άλλες αιτίες που δεν είναι του παρόντος να αναλυθούν, γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός μας, πιστεύω ότι αυτό που πρωτίστως φταίει γι’ αυτή την κατάσταση είναι ότι οι άνθρωποι ξέχασαν να αγαπούν. Φταίει η έλλειψη της αγάπης, το «στέγνωμα της αγάπης» κατά τον Σεφέρη.

Η ΑΓΑΠΗ, κατά τον Απόστολο Παύλο, στον Ύμνο της Αγάπης στην Α΄ Προς Κορινθίους επιστολή του

 «μακροθυμεί, χρηστεύεται, η αγάπη ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται,

ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται κακόν,

ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία

πάντα στέργει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει.

Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».

Αναμφισβήτητα, η πραγματική αγάπη είναι ταυτόσημη με την πλατιά καρδιά, τη μεγαλοψυχία, την ευγένεια και την αρχοντιά της ψυχής, με τον ετεροκεντρισμό. Συνάμα, έχει παιδιά της την υπομονή, την ανεκτικότητα, την κατανόηση, την ταπεινοφροσύνη, την ανυστεροβουλία, τη σεμνότητα, το μέτρο, την ηρεμία, την ελπίδα για το καλό, τη χαρά για την αλήθεια.

Αυτός που έχει αγάπη για τους ανθρώπους λυπάται για την αδικία που υφίστανται, δεν επιχαίρει, δεν φθονεί …Σκεπάζει τις ελλείψεις τους και δεν τους διαπομπεύει. Ξέρει να συγχωρεί, αλλά και να ζητά συγγνώμη, αν ως άνθρωπος αδύναμος έσφαλε…

Αυτός που έχει αγάπη για τους ανθρώπους δεν μεγαλαυχεί και δεν υπεραίρεται, δεν είναι οιηματίας και επηρμένος…δεν τους οικτίρει ούτε τους χλευάζει, δεν τους προπηλακίζει ούτε τους διασύρει… 

Αυτός που έχει αγάπη για τους ανθρώπους τους συμπονεί, τους συντρέχει, βάζει τον εαυτό του στη θέση τους, χαρακτηρίζεται από συναισθηματική νοημοσύνη.

Ταυτόχρονα, αυτός που έχει αγάπη για τους ανθρώπους είναι αλτρουιστής, θυσιάζεται για τους άλλους, προσφέρει απλόχερα ό, τι έχει για να τους ανακουφίσει υλικά και ψυχικά.

Αξίζει, πιστεύω, να τονίσω ότι αυτός που έχει αγάπη για τους ανθρώπους πάντα έχει έναν καλό λόγο για όλους. Πάντα εμψυχώνει, χαίρεται με τις επιτυχίες και τις καλές στιγμές των άλλων. Δεν φείδεται επαίνων, όχι ψεύτικων και υποκριτικών, αλλά αληθινών που βγαίνουν μέσα από την ψυχή.

Για να μπορεί, όμως, να χαίρεται πραγματικά και ειλικρινά με τις επιτυχίες ή τα χαρίσματα του άλλου θα πρέπει ο άνθρωπος πέρα από την ανιδιοτελή αγάπη, να χαρακτηρίζεται από αυτοπεποίθηση μεγάλη. Πρέπει να νιώθει τόσο σίγουρος για τον εαυτό του, που να μη φοβάται να επαινέσει τον άλλο, να προβάλει τον άλλο ή να τον προωθήσει, όχι ασφαλώς με νεποτισμό και ημετεροκρατία.

Επιλογικά, θα ήθελα να αναφέρω ότι για όσους ανθρώπους δεν βρίσκουν έναν καλό λόγο για τους γύρω τους, μου έρχεται στο νου η φράση: «εζυγίσθησαν, εμετρήθησαν και ευρέθησαν ελλιπείς». Θέλει πληθωρικότητα, αρχοντιά και αυθυπέρβαση  η ψυχή για να δείχνει έμπρακτα την αγάπη, όχι  εγωπάθειες, ζηλόφθονα αισθήματα, τσιγκουνιές και άθλιους υπολογισμούς. Ειδαλλιώς, θα συνεχίσουμε το ταξίδι της ζωής με την ψυχή μας στεγνή από αγάπη.

Ζήνα Λυσάνδρου Παναγίδη

Φιλόλογος

Γ. Μπαμπινιώτης : Κρίση παιδείας η κρίση της οικονομίας

Η κρίση που μαστίζει σήμερα τη χώρα μας είναι πάνω απ’ όλα κρίση αρχών, κανόνων, αξιών, ιδανικών κρίση, τελικά, πολιτικής σκέψης και ηθικής

     Προσπαθώ να πω με όση δύναμη δημόσιας φωνής διαθέτω ότι η οικονομική κρίση που μαστίζει σήμερα τη χώρα μας είναι πριν και πάνω απ΄ όλα

• κρίση αρχών, κανόνων, αξιών και ιδανικών,
• κρίση υπεύθυνων πολιτών με αίσθηση υποχρεώσεων και δικαιωμάτων,
• κρίση σκεπτόμενων πολιτών με δυνατότητα εκτιμήσεως προσώπων και πραγμάτων,
• κρίση ήθους και ηθικής,
• κρίση ευαισθησίας κοινωνικής,
• κρίση πολιτικής σκέψεως με όραμα και πολιτικών με συνείδηση ευθύνης, με πείρα ζωής και αίσθηση της πραγματικότητας,
• κρίση συναίσθησης της ουσίας και της σπουδαιότητας του πολιτισμού και της εν γένει καλλιέργειας του ανθρώπου,
• κρίση θρησκευτικής πίστης,
• κρίση εμπιστοσύνης σε πρόσωπα και θεσμούς (στον δάσκαλο, στον δικαστή, στον ιερέα, στον γιατρό, στον πολιτικό, στον δημοσιογράφο, στον δημόσιο υπάλληλο),
• κρίση σύνεσης και ορθοφροσύνης,
• κρίση αυτογνωσίας,
• κρίση στοχασμού για το τι είναι σημαντικό στη ζωή,
• κρίση...

Μπορώ εδώ να σταματήσω την απαρίθμηση των μορφών κρίσεως που γέννησαν, κατά βάθος, την οικονομική κρίση και να εστιάσω στην καρδιά της κρίσης: στην κρίση παιδείας που περνάει πολλά χρόνια τώρα η χώρα μας και που είναι αυτή η οποία υπέσκαψε, αν δεν διέλυσε ήδη, τον ιστό της ελληνικής κοινωνίας.


     Η κρίση παιδείας, βαθύτερης δηλαδή και ουσιαστικής καλλιέργειας της προσωπικότητας τού ατόμου, που πλήττει όχι μόνο τη χώρα μας αλλά τον ευρύτερο χώρο, αποπροσανατόλισε τον σύγχρονο άνθρωπο και υπονόμευσε τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς του, τις επιδιώξεις, τις επιθυμίες, τις βιοτικές του προτεραιότητες, ολόκληρη τη ζωή τη δική του και των γύρω του. Η επιθυμία απόκτησης όλο και περισσότερων υλικών αγαθών εξελίχθηκε -ελλείψει ουσιαστικής παιδείας και ικανότητας ιεράρχησης αναγκών και επιδιώξεων- σε μανία καταναλωτισμού, με το πολυτελές αυτοκίνητο ή σπίτι, τα σινιέ ρούχα, το σκάφος, τις τραπεζικές καταθέσεις, τα κέρδη από το Χρηματιστήριο ή τον τζόγο να ανάγονται σε αυτοσκοπούς, η φοροδιαφυγή σε εξυπνάδα και το χρήμα σε μέτρο αξιολόγησης της επιτυχίας τού ατόμου. Χάθηκε το μέτρο. Έλειψε το όραμα. Παρατοποθετήθηκε το νόημα της ζωής. Το κυνήγι τού χρήματος έγινε αυτοσκοπός. Σε τέτοιες καταστάσεις μειώνονται οι αναστολές, εκλείπουν τα σημεία αναφοράς, χαλαρώνουν οι αντιστάσεις, αρχίζει η φθορά, επιδίδει η δια-φθορά. Παύουν δηλαδή να λειτουργούν οι οδοδείκτες και οι δικλίδες ασφαλείας μιας πραγματικής παιδείας: οι σωστές αξιολογήσεις στη ζωή, το ήθος, η αίσθηση ευθύνης και, κυρίως, η αίσθηση ορίων. Μιλάμε, βέβαια, για μια πραγματική παιδεία η οποία έχει μεν ως βάση τη σχολική εκπαίδευση αλλά συνδιαμορφώνεται από πολλούς παράγοντες: τα ενδιαφέροντα καθενός, τις ποικίλες επιλογές του (κοινωνικές, πολιτικές, ηθικές, θρησκευτικές), τις ευαισθησίες του, τη διάθεση αυτομόρφωσης και την όλη σχέση του με τον πολιτισμό (με το βιβλίο, το θέατρο, τη μουσική, τον κινηματογράφο, τα εικαστικά, την επιστήμη, την ευρύτερη διανόηση). Μιλάμε για μια παιδεία που-με ευθύνη τής Πολιτείας- προσφέρονται: ποιοτική δημόσια εκπαίδευση σε όλες τις βαθμίδες (σχολική εκπαίδευση- πανεπιστήμια), ευκαιρίες για ευρύτερη ποιοτική διά βίου εκπαίδευση, ποιοτικά κρατικά μέσα ενημέρωσης και ψυχαγωγίας (ραδιόφωνο, τηλεόραση), συνεχής και αποδεδειγμένη έμφαση σε όλες τις μορφές τής τέχνης.
    

Είναι φανερό ότι μιλώντας για παιδεία δεν εννοώ τις απλές γνώσεις ή τους όγκους των ασύνδετων πληροφοριών που παρέχει ήδη η σχολική εκπαίδευση. Δεν αναφέρομαι στον «γραμματιζούμενο» αλλά στον «μορφωμένο» -διάκριση που κάνει εύστοχα η λαϊκή σοφία. Μιλάω για ένα σχολείο και μια γενικότερη παιδεία που μορφώνει πολίτες υπεύθυνους, σκεπτόμενους, καλλιεργημένους, κοινωνικά ευαίσθητους, πολίτες με ιδανικά, αρχές και αξίες, πολίτες που αγαπούν την πατρίδα τους και νοιάζονται γι΄ αυτήν, πολίτες με αναφορά σε ρίζες και παραδόσεις, πολίτες με ταυτότητα, που ξέρουν από πού έρχονται και πού πάνε, πολίτες που σέβονται τους θεσμούς και τιμούν τους συμπολίτες τους. Μόνο έτσι πιστεύω ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις ριζικά ό,τι έχει φθείρει ψυχικά και διανοητικά σήμερα τον πολίτη και τον έχει εκτρέψει σε κάθε μορφής παρανομία και διαφθορά.
    

Λέγοντας αυτά, έχω συνείδηση ότι αναφέρομαι σε μια αντιμετώπιση των δεινών που μάς κατατρύχουν, η οποία απαιτεί χρόνο, δυνάμεις και, το κυριότερο, αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή εθνικής και κοινωνικής πλεύσεως. Αλλά θα ήταν αφελές να πιστεύει κανείς ότι το πρόβλημα της φθοράς που έχουμε υποστεί ως κοινωνία και τού οποίου τώρα συνειδητοποιούμε μία μόνο πλευρά που είναι η οικονομική κατάρρευση, επιφαινόμενο και απόρροια ενός πολύ πιο σύνθετου και ουσιαστικού προβλήματος, ότι αυτό θα λυθεί ως διά μαγείας με κάποια καθαρώς οικονομικά μέτρα! Τα αίτια που το προκαλούν-και ανέφερα ένα από αυτά, το κατ΄ εμέ καθοριστικό- και αν ακόμη τώρα λυθεί το πρόβλημα της οικονομικής κρίσης, θα επαναφέρουν το πρόβλημα πολύ σύντομα, αν δεν υπάρξει ριζική στροφή. Και μια ακόμη διασάφηση. Η φθορά, η διαφθορά και ο αποπροσανατολισμός της ελληνικής κοινωνίας δεν περιλαμβάνει όλους τους Έλληνες. Είναι ευτυχώς πολλοί, και σε ορισμένα στρώματα της κοινωνίας οι περισσότεροι που δεν έχουν διαβρωθεί. Αυτοί είναι και η δύναμη στην οποία μπορεί να στηριχθεί η χώρα.


Και μια συχνή επωδός: τι κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας; Μιλούν; Παίρνουν θέση; Βοηθούν; Απάντηση: το ζήτημα δεν είναι αν μιλούν, διότι είναι πολλοί αυτοί που μιλούν δημόσια, που συζητούν, που προτείνουν. Το ζήτημα είναι αν τους ακούει κανείς... Και μάλιστα αν τους ακούν αυτοί που πρέπει πρώτα απ΄ όλα να μάθουν να ρωτούν.

Του Γ. Μπαμπινιώτη www.babiniotis.gr
Ο κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης είναι καθηγητής της Γλωσσολογίας, πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τ. πρύτανης του Πανεπιστημίου των Αθηνών.
Πηγή Το Βήμα 30.4.2011

Μπαμπινιώτης: “τη γλώσσα και τα μάτια σας”

14 Ιουνίου, 2011 — VatopaidiFriend

Ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης.
Μιλώντας στα Χανιά, σε ημερίδα του Ινστιτούτου Επαρχιακού Τύπου για τη γλώσσα, ο πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών αναφέρθηκε στην ανάγκη στήριξης της ελληνικής γλώσσας σε ένα επίπεδο ποιότητας.

«Εγώ θα έλεγα στον κόσμο που μας ακούει: ‘’τη γλώσσα και τα μάτια σας’’. Θα έλεγα ότι σε ημέρες κρίσης θα πρέπει να σκύψουμε σε ό,τι καλύτερο διαθέτει αυτός ο τόπος, που είναι ο πολιτισμός μας, η παράδοση μας και με τον πιο εύγλωττο τρόπο η γλώσσα μας», ανέφερε ο κ. Μπαμπινιώτης και πρόσθεσε:

«Δεν είναι απλό εργαλείο η γλώσσα. Είναι ο πολιτισμός μας, είναι η ιστορία μας, είναι η σκέψη μας, είναι η νοοτροπία μας, είναι η ταυτότητά μας. Πάνω από όλα η γλώσσα είναι αξία».

Αναφερόμενος στην ευρέως διαδεδομένη χρήση των «greeklish» (Ελληνικά με λατινικούς χαρακτήρες) μεταξύ των νέων που στέλνουν γραπτά μηνύματα από τα κινητά τηλέφωνα ή συνομιλούν μέσω του Διαδικτύου, ο Ομότιμος και Επίτιμος Καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής, και πρόεδρος του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού, τόνισε:

«Τα greeklish είναι ο καλύτερος δρόμος αποξένωσης από την εικόνα της λέξης. Αυτό μπορεί οι νέοι άνθρωποι να το πληρώσουν ακριβά. Έχουμε ελληνικές γραμματοσειρές και μπορούμε, αξιοποιώντας το Διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά μέσα, να χρησιμοποιούμε τις ελληνικές γραμματοσειρές που έχουν το προτέρημα να δίνουν την εικόνα της λέξης, το οπτικό ίνδαλμα, και να μας συμφιλιώνουν με την ορθογραφία της λέξης και με τη σημασία της».

Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ

• Reddit
• Digg

Send to Email Address Όνομα Your Email Address Άκυρο

Post was not sent - check your email addresses!

Email check failed, please try again

Sorry, your blog cannot share posts by email.

Διαταραχές διατροφής και γυναίκες

14 Ιουνίου, 2011 — VatopaidiFriend

Με τον όρο «διατροφικές διαταραχές» στην ενήλικη ζωή εννοούμε κυρίως την ψυχογενή ανορεξία, την ψυχογενή βουλιμία και την παχυσαρκία. Οι διαταραχές της διατροφής παρουσιάζονται κυρίως σε γυναίκες σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους και όχι μόνο στην εφηβεία. Τα πολιτισμικά και κοινωνικά πρότυπα που θέλουν τη γυναίκα αδύνατη έχουν μετακινήσει την ηλικία έναρξης μιας διατροφικής διαταραχής μέχρι και τα 60 χρόνια.

Αν και οι λόγοι για την εμφάνιση μιας διατροφικής διαταραχής μπορεί να ποικίλλουν ανάλογα με το άτομο και τα βιώματά του, τα συναισθήματα που έχει η γυναίκα για τον εαυτό της είναι συνήθως τα ίδια: αυτολύπηση, ντροπή, απαξίωση, χαμηλή αυτοεκτίμηση, όταν τα κιλά μπαίνουν ή δεν χάνονται.
Οι γυναίκες σκέφτονται ότι για να είναι χαρούμενες, πρέπει να είναι αδύνατες, ότι μόλις αποκτήσουν το «ιδανικό» βάρος, η ζωή τους θα γίνει τέλεια.

Κάποιες μπορεί να νιώθουν ότι γύρω τους, στην οικογένεια, στη συζυγική σχέση, στα παιδιά τους, συμβαίνουν πράγματα που δεν μπορούν να ελέγξουν και καταφεύγουν σε αυτό που μπορούν να ελέγξουν, το βάρος τους. Στην παχυσαρκία ιδιαίτερα, οι γυναίκες κατακλύζονται από ενοχικά συναισθήματα για το βάρος τους, ενώ παράλληλα η ενασχόληση με αυτό τις εμποδίζει να δούνε άλλα σημαντικότερα προβλήματα στη ζωή τους και στις σχέσεις τους.

Οι λόγοι για την εμφάνιση των διατροφικών διαταραχών σε όλη τη διάρκεια της ζωής μιας γυναίκας είναι ποικίλοι. Στις ηλικίες των 20 και 30 ετών η μη-εύρεση ερωτικού συντρόφου μπορεί να αποδίδεται στα παραπάνω κιλά ή στην όχι-τέλεια εξωτερική εμφάνιση. Στη συνέχεια, τα υψηλά ποσοστά διαζυγίων οδηγούν τις γυναίκες στην αναζήτηση ερωτικού συντρόφου στις ηλικίες των 40 και των 50 ετών.

Ίσως να πιστεύουν ότι για να βρουν σύντροφο, θα πρέπει να είναι αδύνατες. Αν ο γάμος τους έχει τερματιστεί λόγω απιστίας του συζύγου, μπορεί να κατηγορούν τον εαυτό τους γι’ αυτό. Η γυναίκα μπορεί να σκεφτεί ότι ο άντρας της «ξεστράτισε», γιατί δεν τη θεωρεί πια ελκυστική, ότι αν ήταν πιο αδύνατη, ο άντρας δεν θα ήταν άπιστος. Βέβαια, όταν η απιστία παρουσιάζεται σε έναν γάμο, συνήθως οι αιτίες είναι άλλες και όχι το βάρος. Μερικές φορές η απόδοση της αιτίας στην εμφάνιση της γυναίκας, εμποδίζει το ζευγάρι να δει πιο καθαρά τα πιο σημαντικά και δύσκολα προβλήματα της σχέσης.
Στις ίδιες περίπου ηλικίες, τα παιδιά φεύγουν από το σπίτι, «η φωλιά αδειάζει» και η γυναίκα που έχει αφιερώσει τη ζωή της στην ανατροφή των παιδιών καταφεύγει στο φαγητό για να «γεμίσει» με νόημα τη ζωή της. Μπορεί να νιώθει ότι θα γίνει ευτυχισμένη αν αδυνατίσει ή να τρώει περισσότερο, θεωρώντας το φαγητό ανακούφιση. Αργότερα, προς τις ηλικίες των 50 και 60, τα γκρίζα μαλλιά και η αλλαγή του δέρματος σημαίνουν ότι η γυναίκα αμελεί τον εαυτό της, ενώ οι αντίστοιχες αλλαγές στον άντρα θεωρούνται «γοητεία» και «ένδειξη ωριμότητας και κοινωνικού στάτους».

Κατά παράδοξο τρόπο, τα κοινωνικά στερεότυπα θέλουν τη γυναίκα τέλεια σύντροφο, τέλεια μητέρα, τέλεια επαγγελματία, τέλεια γυναίκα. Πρέπει να μαγειρεύει νόστιμα φαγητά, αλλά η ίδια να μην τρώει πολύ, να φροντίζει τα μέλη της οικογένειάς της, βρίσκοντας όμως απαραίτητα χρόνο για τον εαυτό της για να φτιάξει τα μαλλιά και τα νύχια της και να πάει στο γυμναστήριο.

Πρέπει να φέρνει χρήματα στο σπίτι αλλά όχι περισσότερα από το σύντροφό της. Και όταν κάτι από τα παραπάνω δεν το κάνει επαρκώς, συνήθως αποδοκιμάζεται από άλλους ή αποδοκιμάζει τον εαυτό της. Φυσικά, αυτοί οι αντιφατικοί ρόλοι που καλείται να αναλάβει, σε συνδυασμό με τον έλεγχο του βάρους, μπορεί κάποιες φορές να έχουν σαν επακόλουθο την κατάθλιψη, δηλ. την απώλεια ενδιαφέροντος, τις διαταραχές στον ύπνο και στο φαγητό, τις αρνητικές ιδέες για τον εαυτό και το μέλλον.

Έτσι πολλές γυναίκες που καταφεύγουν στην αναζήτηση ψυχολογικής βοήθειας παρουσιάζουν μια μπερδεμένη εικόνα με προβλήματα στη διαχείριση του βάρους τους και των σχέσεών τους με έντονες τις αρνητικές σκέψεις αυτομομφής και αυτο-απαξίωσης. Φυσικά, η καθεμιά από αυτές έχει τη δική της ξεχωριστή ιστορία και όσα την απασχολούν νοηματοδοτούνται στη θεραπεία και αρχίζουν να ξεμπερδεύονται. Δεν μπορούμε όμως να αγνοούμε την πολιτισμική και κοινωνική συμβολή των στερεοτύπων στη διαμόρφωση των κανόνων για το πώς πρέπει να είναι η γυναίκα στη σημερινή κοινωνία. Τα προβλήματα διαμορφώνονται μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό πλαίσιο και για να νοηματοδοτηθούν πρέπει να διερευνηθεί πώς αυτό το πλαίσιο-ευρύτερο ή οικογενειακό- ανακυκλώνει τις στερεότυπες αναπαραστάσεις για το φύλο. Κλείνουμε με τα πολύ περιγραφικά λόγια της Pauline Frederick:

“Όταν ένας άντρας σηκώνεται για να μιλήσει, οι άλλοι ακούνε και ύστερα κοιτάνε.
Όταν μια γυναίκα σηκώνεται για να μιλήσει, οι άλλοι κοιτάνε και, αν τους αρέσει αυτό που βλέπουν, ακούνε”.
Βιβλιογραφικές πηγές
Szmukler, G., & Treasure, J. (1994) Handbook of Eating Disorders: Theory, Treatment and Research. Chichester: Wiley
Thompson, C. (1996) Older women and eating disorders
Wilson, G.T. & Pike, K.M. (1993) Eating disorders. In D.H. Barlow (Ed.), Clinical Handbook of Psychological Disorders. 2nd Edition. New York: Guildford.
Μαρία Μπανανή - Ψυχολόγος ΑΠΘ – MSc Κοινωνικής & Κλινικής Ψυχολογίας ΑΠΘ

Περί μαθημάτων ο λόγος

Βρισκόμαστε στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Μια γενιά μαθητών ανοίγουν τα φτερά τους για να κατακτήσουν τον κόσμο. Να γίνουν, όπως χαρακτηριστικά μας έλεγε η αγαπημένη μας φιλόλογος «ελεύθεροι ακαδημαϊκοί πολίτες».

Ένα θέμα που το βιώνουμε πολύ έντονα αυτή κυρίως την εποχή μα και όλο τον χρόνο είναι το θέμα των μαθημάτων που επιλέγουν οι μαθητές.

Υπάρχουν διάφορες σχολές σκέψης. Μια σχολή σκέψης είναι αυτή που ακολουθούν τα περισσότερα παιδιά: επιλέγουν μαθήματα της αρεσκείας τους, των δυνατοτήτων τους, μαθήματα απαραίτητα για πρόσβαση σε σχολές που επιθυμούν να εισαχθούν. Και, βεβαίως, για απαιτητικές και δύσκολες σχολές, όπου υπάρχει μεγαλύτερος συναγωνισμός, τα μαθήματα είναι πιο δύσκολα. Και όλοι γνωρίζουμε τον τιτάνιο αγώνα αυτών των παιδιών να εξασφαλίσουν τη θέση που ονειρεύονται.

Μια άλλη σχολή σκέψης είναι αυτή που υπαγορεύεται από τη νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας. Το σκεπτικό είναι γιατί να κουραζόμαστε, αφού δεν ενδιαφερόμαστε για πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο; Έτσι, θα πάρουμε μαθήματα εύκολα για να περάσουμε.

Θα σταθώ ιδιαίτερα στην τρίτη σχολή σκέψης. Αυτή είναι η σχολή της υστεροβουλίας. Κάποια παιδιά, μη έχοντας τις δυνάμεις να αναμετρηθούν με καλύτερούς τους μαθητές και να αντέξουν τον συναγωνισμό, αλλά έχοντας και υπερβολικές φιλοδοξίες, καταλήγουν να επιλέγουν όσα μαθήματα θεωρούν εύκολα ή οι καθηγητές βάζουν εύκολα τα εικοσάρια.  Μάλιστα, κομπάζουν για την εξυπνάδα τους και τη διαλαλούν. Γι’ αυτό και καταλήγουμε σε τραγελαφικές καταστάσεις.

Αρχικά, το θέμα ξεκινά στο τέλος της Α΄ Λυκείου. Οι μαθητές που σκέφτονται πονηρά, έχοντας επίγνωση της αδυναμίας τους, αλλά ξέροντας πολύ καλά τους κανόνες του παιχνιδιού, επιλέγουν τα εύκολα μαθήματα, άρα μπαίνουν και σε τμήμα με πολύ αδύνατους μαθητές. Ξεχωρίζουν κι έτσι έχουν τις ψηλότερες βαθμολογίες, ενώ αν βρίσκονταν σε τμήμα με δυνατούς μαθητές θα ήταν από τους τελευταίους.

Αναμφίβολα, ο στόχος είναι να διακριθούν, από την πλάγια πόρτα. Ύπουλα και αριβιστικά. Αρκετές φορές το πετυχαίνουν, γι’ αυτό παρατηρούμε συχνά το φαινόμενο να αριστεύουν και να μπαίνουν και να φιγουράρουν στο άγημα του σχολείου, παιδιά που συγκριτικά με τα άλλα είναι κατά παρασάγκας κατώτερα. Μάλιστα, υπάρχει και ένα παραθυράκι, γιατί όσοι παίρνουν τα δύσκολα μαθήματα έχουν έντεκα μαθήματα, ενώ οι άλλοι έχουν δώδεκα, οπότε εκεί κερδίζουν στο τέλος λόγω κάποιου δωδέκατου.

Το φαινόμενο συνεχίζεται και στην τρίτη Λυκείου. Είναι παιδιά που θα σπουδάσουν στην Αγγλία ή θα δώσουν εξετάσεις στην Ελλάδα με τους ομογενείς(που παρακάθηνται εξετάσεις μόνο στα Νέα Ελληνικά, ενώ λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψιν το απολυτήριο). Οπότε για να έχουν το επιθυμητό απολυτήριο παίρνουν τα πιο εύκολα μαθήματα.

Μόνο από το μάθημα των Νέων Ελληνικών δεν μπορούν να ξεφύγουν. Κι εδώ, όμως, δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν στο τμήμα με τους αδύνατους μαθητές που βρίσκονται λόγω της επιλογής των μαθημάτων τους. Εξάλλου, στην ουσία έχουν ένα μόνο μάθημα που τους δυσκολεύει. Άρα, έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν μόνο με αυτό, ενώ οι άριστοι μαθητές παλεύουν με τέσσερα δύσκολα μαθήματα.

Αξίζει να τονιστεί ότι αυτό το φαινόμενο έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια, κι έτσι έχουμε μαθητές που σαρώνουν τα βραβεία στο τέλος του χρόνου, χωρίς να είναι πραγματικά οι πρώτοι των πρώτων, όπως βαυκαλίζονται να πιστεύουν. Αυτό φαίνεται περίτρανα στις Παγκύπριες εξετάσεις…

Τι πρέπει να γίνει; Μήπως πρέπει το Υπουργείο Παιδείας να επιληφθεί του θέματος;  Δεν υποτιμούμε προς Θεού κανένα μάθημα και κανέναν κλάδο.  Όλα τα μαθήματα είναι ίσα, αλλά δεν έχουν όλα τον ίδιο βαθμό δυσκολίας. Αυτός ο βαθμός δυσκολίας πρέπει να υπάρχει τρόπος να λαμβάνεται υπόψιν. Δεν μπορεί ένα παιδί να παλεύει με Φυσική, Χημεία, Μαθηματικά, Βιολογία ή Λογιστική και Πολιτική Οικονομία ή Αρχαία Ελληνικά και Ιστορία-για να πάρουμε τα μαθήματα Κατεύθυνσης- και ένα άλλο να έχει όλα τα κοινού κορμού ή να επιλέγει εύκολα ομολογουμένως μαθήματα, ή που δεν έχουν πολλές απαιτήσεις.

Και ας μην στρουθοκαμηλίζουμε…και να μην αυτοεμπαιζόμαστε ότι όλα τα μαθήματα έχουν τον ίδιο βαθμό δυσκολίας…

Είναι μία ευκαιρία

Γράφει ο Μοναχός Μωυσής, Αγιορείτης στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 5 Ιουνίου 2011
Δικαιολογημένα το θέμα των ημερών μας είναι η σοβαρή οικονομική κρίση που διέρχεται η πατρίδα μας. Γι’ αυτό υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια, ανησυχία, αγωνία, αγανάκτηση, σύγχυση, φόβος και άγχος. Οι καιροί είναι πράγματι χαλεποί. Σ’ αυτή την κατάσταση καλούνται οι χριστιανοί να δώσουν τη μαρτυρία και ομολογία τους. Καταρρέουν κάστρα σαν πύργοι στην άμμο.
Παγιδεύονται πλούσιοι, δημιουργούνται πολλά προβλήματα, ανατρέπονται ισορροπίες, γεννιούνται εκμεταλλεύσεις, πονηρές επιθυμίες. Αυξάνεται η ανεργία, η αβεβαιότητα, η εγκληματικότητα, η παρανομία και η φτώχεια. Όλα αυτά φανερώνουν καθαρά την πνευματική νωθρότητα και πενία πολλών. Μακάρι το ισχυρό αυτό τσουνάμι να δημιουργήσει έγερση από τον λήθαργο, σεισμό προς εγρήγορση, ρωγμές προς επίγνωση, τομές για υπεύθυνες αποφάσεις. Είναι ανάγκη να επανέλθει σύντομα η λησμονημένη αισιοδοξία, η κρυμμένη ελπίδα, η χαμένη χαρά και η ποθητή ειρήνη.
Πίσω από τον ανθρώπινο πόνο, την πικρή δοκιμασία, την κουραστική στενοχώρια και τη φοβερή θλίψη κρύβεται το φιλόστοργο μάτι του Θεού. Η αφύπνιση από τη ζωή της ύλης, της ηδονής, της καλοπέρασης και του ατομισμού θα φέρει τον άνθρωπο στην πνευματική ενατένιση, την ορθή όραση, την εγνωσμένη μελέτη, στην απομάκρυνση του θολού άγχους. Ο άνθρωπος έχει πολλές και άγνωστες εσωτερικές δυνάμεις. Μη λυγίζει εύκολα, μη πέφτει απερίσκεπτα, μη μένει κάτω, μη κυριεύεται από την απόγνωση. Μάλιστα δεν νοείται χριστιανός απογοητευμένος, ανυπόμονος, ανέλπιδος, κακομοίρης, κατσούφης και αγνώμων.

Ο κόσμος προκαλεί και προσκαλεί συνεχώς στην κοινωνία της αφθονίας, του υπερκαταναλωτισμού, του κορεσμού και της πλησμονής. Η ζωή των πολλών είναι φιλοχρήματη, φιλόσαρκη, φιλήδονη και φιλόυλη. Η κοινωνία κατάντησε αισθησιοκρατούμενη και λατρεύουσα υπερβολικά τη σάρκα. Έχει δυστυχώς επέλθει ένα τρομερό μπλοκάρισμα, μία πονηρή παγίδευση, μία αποτελμάτωση και νάρκωση μόνο στα επίγεια αγαθά. Δεν υπάρχουν στοιχεία αντιστάσεως, αντιμετωπίσεως, μεταστροφής και μετάνοιας. Γι’ αυτό και η οικονομική κρίση ενοχλεί τόσο μα τόσο πολύ. Δεν αρπάζεται σαν μία σημαντική ευκαιρία για μία ουσιαστική αλλαγή. Το ευαγγέλιο συνεχώς μιλά για άσκηση, εγκράτεια, απλότητα, λιτότητα και ελεημοσύνη. Μιλά για σταυρό, για θλίψη, για καρτερία, για μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Τώρα είναι η ώρα να φανεί η πίστη, να δοθούν εξετάσεις, να κριθεί η γνησιότητα της πίστεως του καθενός. Να μη μένει σε λόγια. Στους πειρασμούς, τις δοκιμασίες, τις θύελλες φαίνεται η αληθινότητα του πιστεύω μας. Ο πόνος φανερώνει τη νόσο. Ο πόνος μπορεί να γίνει ιατρός. Είναι ανάγκη να πονέσουμε για να συμπονέσουμε. Ο πόνος, είναι αλήθεια, μπορεί να μαλακώσει τον άνθρωπο και να γίνει ευλογία και μπορεί να τον σκληρύνει και να του γίνει μαρτύριο, βάσανο ή κατάρα. Όπως λένε, οι θερμές ακτίνες του ήλιου λιώνουν το κερί και σκληραίνουν τη λάσπη. Έχει ιδιαίτερη σημασία η ελεύθερη βούληση του κάθε ανθρώπου.

Είναι πολλοί οι λόγοι που θα έπρεπε ο άνθρωπος ανυποχώρητα να αγωνίζεται συνεχώς. Η απελπισία είναι ανεπίτρεπτη. Η υπομονή είναι πάντοτε απαραίτητη. Δεν είμαστε μόνοι αγωνιζόμενοι στη ζωή. Ο καλός καραβοκύρης στη φουρτούνα φαίνεται, λέει σωστά ο λαός μας. Φουρτούνα, συννεφιά, μπόρα είναι και θα περάσει. Ξεφύγαμε κι εμείς απρόσεκτα. Καιρός να επιστρέψουμε πιο συνετά στην ευθεία, στο μέσον, το μέτρο, τη μετρημένη ζωή. Είναι μία ευκαιρία. Μία ευκαιρία σημαντική.

Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.com/2011/06/blog-post_6543.html

ΠΟΥ ΠΑΜΕ; (τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου)

6 Ιουνίου, 2011 — VatopaidiFriend

Η έξοδος από την οικονομική κρίση θα πρέπει να συνοδεύεται από μία ριζική αλλαγή νοοτροπίας επισημαίνει, μεταξύ άλλων, στο άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής» ο Μακαριώτατος, τονίζοντας πως σήμερα θερίζουμε τις συνέπειες της αφροσύνης μας. Πρέπει, σημειώνει, να επιχειρήσουμε να εμβαθύνουμε στην πνευματική μας κληρονομιά ώστε να προκύψει μία νέα ιεράρχηση των αξιών μας. Όλοι υπήρξαμε μέρος της κρίσεως, υπογραμμίζει, και όλοι μπορούμε να γίνουμε μέρος της αλλαγής. Έχουμε τη δυνατότητα και το καθήκον να συμβάλουμε στη διαμόρφωση μίας πιο υγιούς κοινωνίας που όλοι επιθυμούμε και οραματιζόμαστε.
Ακολουθεί το πλήρες άρθρο:

ΠΟΥ ΠΑΜΕ;
τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερωνύμου.

Σέ τέτοιες κρίσιμες ὧρες πού περνᾶ ὁ τόπος μας ὁ δημόσιος λόγος γίνεται δύσκολο ἄθλημα. Ἀπό τή μιά εἶναι δημοφιλής ἡ ἀνέξοδη ἐπιλογή νά γίνει καταγγελτικός, ἀλλά κινδυνεύει νά χάσει τήν ἐπαφή μέ τήν πραγματικότητα, ἄν προσπαθήσει νά γίνει παρηγορητικός καί ἐνισχυτικός. Καί ὅμως, πρέπει νά ἀρθρωθεῖ λόγος.

Ἀπό ὁλοένα καί περισσότερους διατυπώνεται ἡ ἄποψη πώς ἡ ἔξοδος ἀπό τήν οἰκονομική κρίση στήν ὁποία ἔχουμε βρεθεῖ θά διευκολυνθῆ ἄν συνοδεύεται ἀπό ριζική ἀλλαγή νοοτροπίας. Ἀλλαγή δηλαδή τῶν στάσεών μας ἀπέναντι στή ζωή καί στή κοινωνία. Οἱ ἡμέρες μας εὐνοοῦν τούς στοχασμούς μας σχετικά μέ αὐτή τήν ἀλλαγή σελίδας.
Τά σφάλματα πού διαπράξαμε ὡς λαός καί τά ὁποῖα μᾶς ἔφεραν σέ αὐτό τό κατάντημα εἶναι ἤδη γνωστά καί χιλιοειπωμένα. Θά ἤθελα ὅμως νά ἐπισημάνω πώς οἱ προδιαγραφές γιά μιάν ὑγιέστερη κοινωνική ζωή εἶχαν διατυπωθεῖ αἰῶνες πρίν, μέσα ἀπό τήν θεολογική μας παράδοση.
Γιά παράδειγμα ὡς πρός τήν ἀνάγκη ἑνότητος, τόσο σπάνιας γιά τό ἔθνος μας, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος εἶχε συμβουλεύσει: “Προσέξτε γιατί ἄν δαγκώνει ὁ ἔνας τόν ἄλλο θά ἀλληλοεξοντωθῆτε μεταξύ σας”. Ὁ Μέγας Βασίλειος εἶχε ἐπισημάνει ὅτι “κάθε τι στή φύση καί ὅλα τά ἀνθρώπινα πράγματα ἔχουν ὅρια καί τέλος ἐκτός ἀπό τόν τόκο (!)”, ὑποδεικνύοντας ἔτσι τήν οἱονεί μεταφυσική προέκταση πού λαμβάνει τό χρῆμα στίς συνειδήσεις, ὅταν κυριαρχεῖ ἡ ἀπληστία, μιά διάσταση πού φέρει πελώρια εὐθύνη γιά τίς σημερινές τρομακτικές ἀνισότητες.
Ἐξ ἄλλου ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος συνιστᾶ κάτι πού φαίνεται νά λησμονήσαμε: “Κανείς ἀπό ὅσους ἀσκοῦν χειρωνακτικό ἐπάγγελμα νά μήν ντρέπεται, ἀλλά νά ντρέπονται, ὅσοι τρέφονται ἄδικα καί μένουν ἀργοί” προσθέτοντας ὅτι “τά γνωρίσματα τοῦ ἀληθινά φιλοσοφημένου καί καλλιεργημένου ἀνθρώπου εἶναι ἡ περιφρόνηση τοῦ πλούτου καί τῆς δόξας, καθώς καί τό νά εἶναι ἀνώτερος ἀπό φθόνο καί κάθε πάθος”.
Ἀκόμη, ὁ ἡσυχαστής ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς μέ τόλμη καταγγέλει ὡς πλεονέκτη “ὄχι μόνο ἐκεῖνον πού σφετερίζεται τά ξένα ἀλλά καί αὐτόν πού οἰκειοποιεῖται τά κοινά, δηλαδή ὄχι μόνον ἐκεῖνον πού ἀδικεῖ κάποιον ἄλλο ἀλλά καί αὐτόν πού δέν μεταδίδει στούς ἔχοντες ἀνάγκη ἀπό αὐτά πού νόμιμα ἀπέκτησε”.

Παραθέτω ἐλάχιστα παραδείγματα, ἁπλῶς ἐνδεικτικά, ἀπό τίς ἄφθονες ἐκεῖνες παρακαταθῆκες ἀληθινῆς πνευματικότητος πού μᾶς κληροδότησαν οἱ ἅγιοι πρόγονοί μας. Ἐμεῖς ἁπλῶς διαπιστώνουμε πόσο μικροί σταθήκαμε ἀπέναντι σέ αὐτές τίς παραινέσεις καί ὅτι τώρα ἁπλῶς θερίζουμε τίς συνέπειες τῆς ἀφροσύνης μας.
Ὁπωσδήποτε θά μποροῦσε νά ἀκουστεῖ ἐδῶ ὁ ἀντίλογος:
Οἱ παραπάνω θέσεις ἀντανακλοῦν μιά γενικότερη ἠθική ὑπευθυνότητα τήν ὁποία ἐνδεχομένως συμμερίζονται καί ἄνθρωποι μή πιστοί. Εἶναι ἀλήθεια αὐτό καί πράγματι τιμοῦμε τούς ἀδελφούς μας πού ἀγωνίζονται νά παραμένουν ἀκέραιοι καί συνεπεῖς, μέ ἠθικές ἀρχές χωρίς νά ἔχουν τήν ἀναφορά τους στήν θρησκευτική πίστη. Στηρίζουν τήν κοινωνία καί ἀποτελοῦν παραδείγματα γιά ὅλους μας. Ὅμως δέν εἶναι δυνατό νά παρασιωπήσουμε τό ξεχωριστό κίνητρο τῆς ἠθικότητας τῶν πιστῶν χριστιανῶν: τήν ἐπίγνωση ὅτι κάθε συνάνθρωπος ἀποτελεῖ εἰκόνα Θεοῦ καί γι’ αὐτό κάθε μορφή ἀδικίας προσβάλλει τόν Ἴδιο τόν Δημιουργό. Ἡ ἔνταξη στόν ἐκκλησιαστικό τρόπο ζωῆς προσφέρει τό πλεονέκτημα τῆς ἠθικῆς στάσης ὄχι ἁπλῶς ὡς ὑπακοῆς σέ ἀφηρημένες ἀρχές ἀλλά ὡς ἀγάπης πρός τά ζωντανά πρόσωπα τοῦ Θεοῦ καί τῶν εἰκόνων Του.

Μιά τέτοια στάση ζωῆς ἔχει ἐμπνεύσει πολλές καί ποικίλες μορφές κοινωνικῆς συμπαράστασης. Στόν ἐκκλησιαστικό χῶρο, ἐκτός ἀπό τήν ἀθόρυβη συμπαράσταση στά ποικίλα προβλήματα τῶν ἀνθρώπων τήν ὁποίαν ἔχουν ἐπωμισθεῖ οἱ κληρικοί μας, ἔχουμε συχνά τήν εὐλογία νά συναντοῦμε ἀξιοζήλευτες δράσεις κοινωνικῆς ὑπευθυνότητος τῶν λαϊκῶν ἀδελφῶν μας, πάντα ἐθελοντικές, ἀφανῆ στήριξη στήν οἰκογένεια, ἐργασία σέ συσσίτια, φροντίδα ἀπόρων, συμπαράσταση σέ ἐφήβους καί νέους, μέριμνα γιά μετανάστες, ἱεραποστολή σέ μακρυνές καί δύσκολες χῶρες, προσφορά σέ νεανικές ὁμάδες καί κατασκηνώσεις καί ἄλλα πολλά. Ἄν σέ αὐτές προστεθοῦν καί οἱ ἀνθρωπιστικές δράσεις ἀπό μή ἐκκλησιαστικούς χώρους καθώς καί οἱ διάφορες μορφές αὐτοοργάνωσης μέ στόχο τήν κοινωνική ἀλληλεγγύη οἱ ὁποῖες ἐμφανίζονται τελευταῖα, τότε μᾶλλον δικαιούμαστε νά ἐλπίζουμε. Ὁ λαός μας διαθέτει ἀκόμη μεγάλα ἀποθέματα ἀνθρωπιᾶς καί δυναμισμοῦ.
Ἀλλά δέν ἀρκοῦν. Χρειάζεται νά κινητοποιηθεῖ μεγαλύτερο τμῆμα τῆς κοινωνίας μας. Τό κυριώτερο: ἀπαιτεῖται μιά ἐμβάθυνση στήν πνευματική μας κληρονομιά, ὥστε νά προκύψει μιά νέα ἱεράρχηση τῶν ἀξιῶν μας.
Καθώς ἀτενίζουμε μέ δέος καί σφίξιμο καρδιᾶς τά οἰκονομικά μέτρα γιά τήν ἔξοδο ἀπό τήν κρίση, ταυτόχρονα ἀγνοοῦμε καί ἀναρωτιόμαστε ποιό τοπίο θά ἀντικρύσουμε βγαίνοντας ἀπό αὐτήν; Ποιές μακροπρόθεσμες ἐπιπτώσεις θά ἔχουν τά ἐν λόγῳ μέτρα στήν οἰκογένεια, στίς ἐργασιακές σχέσεις, στά ὄνειρα τῆς νεολαίας; Σέ ποιά κατάσταση θά βρεθοῦν, μέ τά νέα δεδομένα, ἡ ἑλληνική κοινωνία καί (γιατί ὄχι;) ἡ ἑλληνική πολιτεία μέσα στή διεθνῆ πραγματικότητα; Ποιό κοινωνικό ἦθος θά γεννηθῆ αὔριο;

Θά ἀποτελεῖ μοιραῖο λάθος νά παρακολουθοῦμε παθητικά αὐτή τή διεργασία σχηματισμοῦ τοῦ νέου τοπίου. Ἐφ’ ὅσον λιγότερο ἤ περισσότερο, ὑπήρξαμε ὅλοι μέρος τῆς κρίσεως, μποροῦμε νά γίνουμε μέρος τῆς ἀλλαγῆς. Ἔχουμε καί τή δυνατότητα καί τό καθῆκον νά συμβάλουμε στή διαμόρφωση τῆς ὑγιέστερης κοινωνίας πού ὅλοι ἐπιθυμοῦμε καί ὁραματιζόμαστε. Μόνο πού γιά τό ἔργο αὐτό χρειαζόμαστε τόν κατάλληλο πνευματικό ἐξοπλισμό.
Θά ἁρπάξουμε τήν εὐκαιρία;

Πηγή: http://www.iaath.gr/

• Reddit
• Digg

Γιατί δεν κρίθηκε με πνευματικά κριτήρια ο Ηγούμενος της Ι.Μ. Βατοπαιδίου; 6 Ιουνίου, 2011 — VatopaidiFriend Του γέροντα π. Νεκτάριου Μουλατσιώτη Πριν 3 χρονια περιπου, το 2008, ξεκινησε το «κατασκευασμενο» και υποτιθεμενο πλεον «σκανδαλο» της Ιερας Μονης Βατοπαιδιου. Ενα κατασκευασμενο σκανδαλο που οι δυναμεις του σκοτους και οσοι «αορατα» κυβερνουν αυτον τον τοπο, χρησιμοποιησαν και το ανυψωσαν σε τετοιο βαθμό μεσα απο τα ΜΜΕ για να πετυχουν τους σκοπους τους. Οι στοχοι τους επιτευχθησαν, γκρεμιστηκε η τοτε Κυβερνηση και οδηγηθηκαμε ως χωρα και ως λαος αλυσοδεμενοι στα διχτυα των «κερδοσκοπων», των «αγορων» και του παγκοσμιου σιωνιστικου λομπυ. Ως σκλαβους δε και δουλους του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκης Ενωσης μας ξεπουλανε σημερα οι ιθυνοντες μαζι με τη γη μας και ο,τι πλεον μας εχει απομεινει, στις Πολυεθνικες εταιρειες του πλουτου και του χρηματος. Ο λαος μας θα ζησει ξανα το δραμα της σκλαβιας και της ταπεινωσης, οπως εζησε και σε παλαιοτερες εποχες, τοτε που υπηρχαν οι γαιοκτημονες και οι τσιφλικαδες, οι οποιοι ειχαν αγορασει ολη τη γη μας και ο λαος δουλευε στα κτηματα τους μονο για ενα κομματι ψωμι. Τα χρονια παραλληλα! Τα ονοματα των τσιφλικαδων μονον αλλαξαν. Αντι για γαιοκτημονες και τσιφλικαδες, σημερα ονομαζονται πολυεθνικες εταιρειες η αγορες, οι οποιες αγοραζουν τον πλουτο και τη γη των λαων, οι δε ανθρωποι δουλευουν στις εταιρειες τους για ενα φθηνο μεροκαματο, χωρις μελλον και χωρις προοπτικη. Τα ΜΜΕ, με ελαχιστες εξαιρεσεις, παιζουν το παιχνιδι των πολυεθνικων εταιρειων, των συγχρονων δηλαδη τσιφλικαδων. Μπορουν να κανουν και διαφορετικα; Φυσικα και οχι! Διοτι χρωστουν στο Κρατος εκατομμυρια ευρω. Εφημεριδες, τηλεορασεις και ραδιοφωνικοι σταθμοι ειναι καταχρεωμενοι στο Κρατος. Εαν ενας απλος πολιτης χρωστα στην εφορια, το Κρατος κανει αμεσως κατασχεση στην περιουσια του, με αποτελεσμα οι απλοι πολιτες σε λιγες μερες να χανουν τα παντα, ακομη και τα σπιτια που κατοικουν. Πως συμβαινει ομως τα ΜΜΕ να χρωστουν εκατομμυρια και το Κρατος να μην τα κλεινει και να μην κανει κατασχεσεις; Εδω ξεκινα η διαπλοκη. Η εκαστοτε Κυβερνηση λεγει στους υπευθυνους των ΜΜΕ: «η θα λετε αυτα που θελει η Κυβερνηση μας, η αυριο σας κλεινουμε». Καταλαβαινετε τωρα γιατι ο λαος δεν μαθαινει τις αληθειες μεσα απο τα ΜΜΕ και τους δημοσιογραφους, οι οποιοι μας λεγουν μονον οσα θελουν και οπως θελουν οι εκαστοτε Κυβερνησεις; Πως ηταν δυνατον λοιπον να γινει κατι διαφορετικο στην περιπτωση της Ιερας Μονης Βατοπαιδιου; Οι τσιφλικαδες απο ετων ειχαν φτιαξει το σχεδιο τους. Το ρασο παντοτε «πουλαει» στα ΜΜΕ. Δι᾽ αυτο και δημιουργησαν το «σκανδαλο» της Ιερας Μονης Βατοπαιδιου. Μονοι τους οι δημοσιογραφοι το βάπτισαν απο την αρχη ως σκανδαλο, πριν καν αποδειχθει εαν ειναι η οχι, κερδιζοντας ετσι τις εντυπωσεις και δημιουργωντας συγχυση στο λαο. Η ομιχλη που δημιουργηθηκε, σημερα διαλυθηκε και περασε. Το τοπιο ειναι πλεον ξεκαθαρο. Καθηγηται της Νομικης Σχολης του Πανεπιστημιου Αθηνων, οπως ο Ιωαννης Κονιδαρης, Καθηγηται Ποινικολογοι των Πανεπιστημιων μας, Επιτροπες, διεθνεις οικοι εκτιμητων, η διωξη οικονομικου εγκληματος και πολλοι αλλοι οργανισμοι και επιστημονες ομολογουν περιτρανα και δημοσια οτι ουδεποτε υπηρξε σκανδαλο οικονομικο στη Μεγιστη Ιερα Μονη Βατοπαιδιου και οτι αδικως πολεμηθηκε, συκοφαντηθηκε, διαβληθηκε, διαπομπευθηκε η Μεγιστη Ιερα Μονη του Βατοπαιδιου και ο σεβαστος της Καθηγουμενος και Γεροντας π. Εφραιμ. Διατι ομως, απο τις πρωτες μερες, οταν ξεκινησε ο πολεμος κατα της Ιερας Μονης με σκοπο οχι μονον το ξεπουλημα της Ελλαδος και την υποδουλωση του λαου της σε ξενα συμφεροντα, αλλα και τον κλονισμο του λαου απεναντι στην Εκκλησια και στο Αγιο Ορος, το ρασο οι κληρικοι παντος βαθμού και οι μοναχοι δεν σταθηκαν συσσωμοι αμεσως απεναντι στις συκοφαντιες και στο διωγμο της Ιερας Μονης και του Ηγουμενου; Ειδαμε και ακουσαμε εκεινες τις ημερες σε τηλεορασεις, σε ραδιοφωνα και σε εφημεριδες, κληρικους παντος βαθμού να σηκωνουν τον λιθο του αναθεματος κατα της Ιερας Μονης και του Ηγουμενου, παρασυρομενοι απο τον γενικο θορυβο που ειχαν δημιουργησει τεχνιεντως σχεδον ολα τα ΜΜΕ και να λιθοβολουν τελικα αθωους. Το δραμα του Γολγοθα αναβιωνε εμπρος στους οφθαλμους μας εκεινες τις ημερες. Ο αθωος Ιησους εν μεσω του γενικου θορυβου, αρον αρον, γρηγορα γρηγορα δηλαδη, οδηγειται κατω απο τη γενικη κατακραυγη στο σταυρο και στον θανατο. Ζησαμε στις ημερες μας ξανα τον αδικο πολεμο και τις συκοφαντιες που υπεστη ο μεγαλυτερος πατηρ και ρητωρ της Εκκλησιας μας, ο αγιος Πατριαρχης Κωνσταντινουπολεως Ιωαννης ο Χρυσοστομος. Ζωντανεψαν ξανα ενωπιον των οφθαλμων μας, οι ημερες του διωγμου και της συκοφαντιας που υπεστη ο πλεον θαυματουργος αγιος της Εκκλησιας μας, ο Επισκοπος Πενταπολεως Νεκταριος Κεφαλας. Κι ομως! Οι φεροντες το ρασο παντος βαθμού, αλλα και οι συγχρονοι Γερονταδες δεν εγιναν Κυρηναιοι στο σταυρο που σηκωνε ο Γεροντας Εφραιμ και η Ιερα Μονη του. Αντιθετως, αλλοι λιθοβολησαν, αλλοι εμπηγαν τα καρφια και τον ακανθινο στεφανο στο κεφαλι της Ιερας Μονης και του Γεροντος Εφραιμ και αλλοι κρατησαν ασφαλεις αποστασεις «ινα μη μιανθωσι», ενω πριν ησαν στενοι «φιλοι» της Ιερας Μονης και του Γεροντος Εφραιμ η και ειχαν ευεργετηθει πολλαπλως απο τον Γεροντα και την Ιερα Μονη. Κι ενω ολοι οι δηθεν «πνευματικοι» πατερες και Γερονταδες τοτε σιωπουσαν η λιθοβολουσαν, εκ των ελαχιστων κληρικων της Ελλαδικης Εκκλησιας, που τολμησε δημοσια να φωναξει για την αθωοτητα της Ιερας Μονης και του Γεροντος Εφραιμ, ηταν καποιος ξενος και μη φιλος της Ιερας Μονης. Ηταν εκεινος που πολλοι εκ των δηθεν «πνευματικων» πατερων περιφρονητικα αποκαλουν «παπαροκα» και «κοσμικο» καλογηρο. Ηταν η ταπεινοτης μου, και καυχωμαι εν Κυριω που γιναμε τοτε για την Ιερα Μονη μαζι με ελαχιστους αλλους κληρικους, οπως τον Μητροπολιτη Λεμεσσου Αθανασιο, τον Μητροπολιτη Προικονησου Ιωσηφ, Σιμωνες οι Κυρηναιοι. Σταθηκα διπλα τους χωρις να υπολογισω το κοστος, τις συνεπειες και τις ύβρεις που θα περιελουζαν και εμε. Καυχωμαι εν Κυριω οτι υπηρξα εκ των ελαχιστων κληρικων που έβγαινα δημοσια τοτε σε ολα τα ΜΜΕ και υποστηριζα γραπτως η προφορικως και διετρανωνα την αθωοτητα του Γεροντα Εφραιμ και της Ιερας Μονης του. Ημουν επισης και παλι εκ των ολιγων εκεινων κληρικων που ετρεξαν αμεσως στο Αγιον Ορος για να σταθω διπλα τους και να σκουπισω τα δακρυα τους και μεσα στην τραπεζα της Ιερας Μονης ενωπιον του Γεροντα τους, τους διαβεβαιωνα στις 4/12/2008 (βλ. Εφημεριδα «Τα Νεα») οτι δεν θα παθουν κακο, διοτι η Παναγια Θεοτοκος σκεπαζει τη Μονη τους και οτι θα μιλησει ο Θεος, θα μιλησει ο Ουρανος, οι δε πρεσβειες του οσιου Γεροντος Ιωσηφ του Βατοπαιδινου και του οσιου Ιωσηφ του Ησυχαστη εχουν παρρησια ενωπιον Θεου και ουτε η Μονη θα βλαπτεί, ουτε ο Γεροντας Εφραιμ. Χαιρομαι σημερα εν Κυριω που βγήκα αληθινος, διοτι η Ιερα Μονη οντως δεν βλάπτηκε, ουτε ο Γεροντας της επαθε κατι κακο. Αντιθετως σε δυο ημερες μιλησε ο Ουρανος, οταν ξαφνικα απο πρωτο θεμα που ηταν η Μονη στα δελτια ειδησεων σχεδον εξαφανιστηκε, διοτι το Σαββατο 6/12/2008 σκοτωσαν δυστυχως τον Αλεξη Γρηγοροπουλο και τα Μ.Μ.Ε. εστρεψαν το βλέμμα τους σε αυτο το θεμα. Εκτοτε η Κυβερνηση πηγε κακην κακως, διοτι δεν τολμησε να αναλαβει τις ευθυνες της και να πει την αληθεια στο λαο, οτι δηλαδη η στηριξη της Μονης Βατοπαιδιου ηταν πολιτικη αποφαση της Κυβερνησεως. Οπως πολιτικη αποφαση της σημερινης Κυβερνησεως ειναι εν ωρα φτωχιας του λαου μας, να δωσει 80 εκατομμυρια ευρω για να χτισει η Ελλαδα Μουσουλμανικο Τζαμι στην Αθηνα. Η δε νεα Κυβερνηση που ανελαβε και η οποια παλι για πολιτικους λογους απεκρυψε να πει την αληθεια για την Ιερα Μονη Βατοπαιδιου στο λαο, γκρεμιζεται και αυτη οπως βλέπουμε, παρασυροντας και ολοκληρη τη χωρα μας προς την καταστροφη. Αληθεια, κανενας εκ των δηθεν «πνευματικων» πατερων δεν μπορεσε να διακρινει οτι η Θεοτοκος μετα τον διασυρμο του Αγιου Ορους και των παιδιων Της, ηρε την σκεπη της απο την Πατριδα μας και οδηγουμεθα καθημερινα απο το κακο στο χειροτερο; Δεν αντιλαμβανεται κανεις, οτι μονο μια νινευϊτικη μετανοια θα σωσει τη χωρα μας; Τα οσα αναφερω ανωτερω περι του προσωπου μου, δεν το κανω δια να δειξω οτι καποιος ειμαι, η οτι επραξα κατι το σπουδαιο. Εχω επιγνωση του εαυτου μου και γνωριζω πολυ καλα τα πνευματικα μου χαλια και οτι ειμαι ενα τιποτα. Τα αναφερω ομως για να υπενθυμισω σε καποιους, οτι στην περιπτωση του Γεροντος Εφραιμ, του πληγωμενου αυτου αδελφου μας, επαληθευθηκε το γραφικο της παραβολης του καλου Σαμαρειτου οτι, αυτος που τον βοήθησε δεν ηταν τελικα Ιουδαιος, αλλα «Σαμαρειτης». Δι᾽ αυτο αναφερει ο Κυριος μας οτι κατα την Δευτερα Αυτου Παρουσια θα δουμε πολλες εκπληξεις… Αργοτερα, πολυ αργοτερα, ξεκινησαν να επανερχονται ως φιλοι παλι της Ιερας Μονης οσοι ειχαν τηρησει ασφαλεις αποστασεις, διοτι αυτοι που λιθοβολησαν δεν εχουν ακομη τη δυναμη να ζητησουν συγγνωμη. Η αγιοτητα ομως του Γεροντος Εφραιμ και η ανεξικακια του εδειξε για μια φορα ακομα το μεγαλειο της ψυχης του. Για κανεναν δεν εξεφερε κακο λογο η κακο λογισμο σαν και εμε. Η αγκαλια του ειναι παντοτε ανοιχτη και σαν να μην ειχε συμβει τιποτα και παλι τους αγκαλιαζει ολους. Η δε σιωπη του ολα αυτα τα χρονια απεναντι σε τοσες ύβρεις, διωξεις, συκοφαντιες, θυμιζε ηρωϊκες μορφες αγιων που τιμησαν το Αγιον Ορος, αλλα και ολη την Εκκλησια μας. Η σιωπη του θυμισε την ηρωϊκη σταση που τηρησε ο Ιησους απεναντι στον Ποντιο Πιλατο και στον Ηρωδη. «Ο δε Ιησους εσιωπα» γραφει το Ευαγγελιο. Το ιδιο θα γραψει αργοτερα και ο βιογράφος του για τον Γεροντα Εφραιμ. Τι εδειξε και δειχνει αυτη η σιωπη του και η ολη σταση του αυτα τα χρονια; Τι αλλο δειχνει παρα ταπεινωση και αγιοτητα ψυχης! Αυτην την αγιοτητα που δυστυχως δεν διεκριναν οσοι τολμησαν και σηκωσαν τον λιθον του αναθεματος η τηρησαν τοτε ασφαλεις αποστασεις και δεν σταθηκαν απο την πρωτη στιγμη διπλα στον διωκομενο Γεροντα Εφραιμ και την αγια συνοδεια του. Δυστυχως διαπιστωνουμε οτι δεν πρυτανευσαν στις καρδιες ολων αυτων των κληρικων τα πνευματικα κριτηρια και αισθητηρια, τα οποια πρεπει να εχει η ψυχη καθε κληρικου και κυριως οσων θελουν να λεγονται πνευματικοι πατερες και διδασκαλοι του λαου. Πως εκριναν; Δυστυχως με κοσμικα και οχι πνευματικα κριτηρια, παρασυρομενοι απο τα ΜΜΕ και θελοντας να δειξουν προς το λαο οτι αυτοι ειναι οι «καθαροι» και οι «πνευματικοι» και οτι δεν ασχολουνται με χρηματα, με ανταλλαγες, με περιουσιες κτλ. εριξαν τα δηλητηριωδη βέλη τους κατα του εν Χριστω αδελφου τους! Μας ερωτουν πολλοι χριστιανοι, διατι ο Χριστος τις μεγαλυτερες αληθειες της Ορθοδοξιας και του χριστιανισμου, οτι δηλαδη ο Θεος ειναι Πνευμα και οτι ο Μεσσιας ηταν ο Ιδιος, δεν τις απεκαλυψε στους τοτε Αρχιερεις και στο τοτε ιερατειο αλλα σε μια γυναικα Σαμαρειτιδα και μαλιστα πορνη στο Φρεαρ του Ιακωβ; Απεριφραστα απαντουμε και λεμε, οτι το τοτε ιερατειο παντος βαθμού ειχε χασει τα πνευματικα κριτηρια και αισθητηρια του, και οτι ο Θεος αποκαλυπτεται και δειχνει το θελημα Του μονον σε εκεινους που ειναι προθυμοι να το εκτελεσουν. Χρονοι παραλληλοι! Το χθες και το σημερα εγιναν παλι ενα, διοτι δυστυχως χαθηκαν τα πνευματικα κριτηρια απο εκεινους που θελουν να λεγονται πνευματικοι πατερες της Εκκλησιας. Το αλας εμωρανθη… Εμεις ταπεινα αναρωτιομαστε: Αραγε την εποχη του Αντιχριστου, οταν θα ελθουν ο Προφητης Ηλιας και ο Ενωχ επι της γης, σε ποιους θα αποκαλυψουν την αληθεια για το ποιος ειναι ο Αντιχριστος, στο ιερατειο που εχει χασει τα πνευματικα κριτηρια και αισθητηρια του η στους αμαρτωλους, αλλα ταπεινους και απλους ανθρωπους; Θα παει ο Ηλιας να πει στους Πατριαρχες, στους Αρχιεπισκοπους και στους ιερεις οτι εγω ειμαι ο Ηλιας, ο υμνουμενος και τιμωμενος και δοξαζομενος απο εσας; Και ποια θα ειναι η αντιδραση τοτε των Πατριαρχων και ολων των ρασοφορων; Μηπως ειδοποιησουν τους ψυχιατρους δια να τους συλλαβουν; Δυστυχως οποιος δεν εχει πνευματικα κριτηρια και αισθητηρια, αυτο θα πραξει, διοτι δεν θα μπορεσει να διακρινει την αληθεια για το ποιος ευρισκεται ενωπιον τους. Το αυτο επαθαν μεσα στην ομιχλη που δημιουργηθηκε και στη συγχυση οι ρασοφοροι παντος βαθμού για τον Γεροντα Εφραιμ. Δεν ειδαν την αληθεια. Δεν εκριναν με πνευματικα κριτηρια. Δεν ειδαν τους καρπους του δεντρου. Δεν σκεφτηκαν το πως ειναι δυνατον σαπιο δεντρο να φερει καλους καρπους. Δεν σκεφθηκαν το πως ειναι δυνατον ο Γεροντας Εφραιμ εαν δεν τον επεσκιαζε η Χαρις του Θεου και η ευλογια της Θεοτοκου, να αναστηλωσει εκ του μηδενος σχεδον ολοκληρη τη Μονη Βατοπαιδιου και τα γυρω αυτης οικηματα, τα οποια ανερχονται περιπου σε 75.000 τ.μ. Αν απλωσει κανεις τη Μονη κατα μηκος, τα 75.000 τ.μ. ειναι 75 χιλιομετρα κτιρια. Οση ειναι δηλαδη η αποσταση Αθηνων – Κορινθου. Πως ειναι δυνατον εαν ο Γεροντας Εφραιμ ηταν απατεωνας, κομπιναδορος, κλεφτης και ολα αυτα που του καταμαρτυρουν, η Χαρις του Θεου να ευλογουσε και να αυξανε τοσο θαυμαστα το εργο του; Δεν ειδαν οτι οι αρχοντες πολλων εθνων κατεφθαναν στο Βατοπαιδι για να ιδουν το Γεροντα και το ολο θαυμαστο εργο του και να παρουν την ευχη του; Δεν τους θυμισε τιποτα τουτο το γεγονος; Ξεχασαν την βασίλισσα Σαβα που ξεκινησε απο χωρα μακρυνη για να δει τη δοξα Σολομωντος; Δεν ειδαν οτι 120 και πλεον ανθρωποι, επιστημονες κατα το πλειστον, εγκατελειψαν γονεις, αδελφια, συγγενεις και φιλους, αφηνοντας πισω περιουσιες πολλοι εξ αυτων, δια να υποταχθουν κατω απο την πνευματικη καθοδηγηση του Γεροντος Εφραιμ για να οδηγησει τις ψυχες τους στη Βασιλεια των Ουρανων; Ειναι δυνατον 120 και πλεον ανθρωποι να ακολουθουν εναν απατεωνα και τοσα χρονια που ζουν διπλα του να μην το εχουν ανακαλυψει αυτοι και να το ανακαλυπτουν οσοι ζουν εκτος της Ιερας Μονης; Δεν ειδαν οτι η Μεγιστη Ιερα Μονη Βατοπαιδιου εχει γινει μια συγχρονη λαυρα πατερων που θυμιζει τις λαυρες που δημιουργησαν μεγαλοι ασκητες της ερημου; Δεν σκεφθηκαν οτι μεσα στο σκοταδι εαν αναψεις ενα φως, ολες οι πεταλουδες συγκεντρωνονται και περιτριγυριζουν το φως; Διατι συγκεντρωθηκαν πληθη μοναχων, γυρω απο τον Μεγα Αντωνιο, τον Αγιο Θεοδοσιο τον Κοινοβιαρχη, τον Αγιο Σαββα τον Ηγιασμενο, τον Αγιο Ευθυμιο και πληθους αλλων πατερων και γερονταδων της ερημου; Μα φυσικα διοτι εξεπεμπαν μεσα στο πνευματικο σκοτος της εποχης των, το γνησιο φως του Χριστου. Πως οι σημερινοι ρασοφοροι που εξεφρασαν αρνητικο λογο για το Βατοπαιδι η τηρησαν ασφαλεις αποστασεις, δεν εκαναν αυτη την απλη σκεψη: Ειναι δυνατον, εαν η ζωη του Γεροντος Εφραιμ και ο ιδιος δεν ηταν φως και δεν εξεπεμπε φως, να συγκεντρωνε διπλα του τοσα πληθη μοναχων; Πως δεν εκαναν τουλαχιστον αυτη την απλη σκεψη πριν κρινουν και λιθοβολησουν το Γεροντα, αφου ολοι γνωριζαν οτι η Μονη Βατοπαιδιου ειναι η μεγαλυτερη πληθυσμιακα Μονη σε μοναχους σε ολη την ορθοδοξη Ελλαδα; Πως δεν σκεφθηκαν οτι δεν ειναι δυνατον η Παναγια, η Κυριαρχος του Αγιου Ορους να εστελνε τοσες ψυχες να καθοδηγηθουν απο το Γεροντα Εφραιμ, εαν οσα οι συκοφαντες του απεδιδαν ηταν αληθεια; Τι μαρτυρουν λοιπον ολα τα ανωτερω; Οτι δυστυχως οσοι εκριναν αρνητικα η λιθοβολησαν το Βατοπαιδι η τηρησαν τοτε ασφαλεις αποστασεις, εκριναν με κοσμικα κριτηρια και οχι με πνευματικα. Που σημαινει οτι ο Γεροντας Εφραιμ ελαβε πληθος στεφανων απο το Χριστο δια οσα ολο αυτο το διαστημα υπεστη. Αλλα η σταση αυτη των κληρικων δυστυχως μαρτυρει ακομα, οτι και οταν ελθουν οι δυο Προφητες Ηλιας και Ενωχ δια να ενημερωσουν το λαο για τον ερχομο του Αντιχριστου, μεσα στην συγχυση που θα δημιουργηθει τοτε, ο λαος του Θεου ουδεμια εμπιστοσυνη θα πρεπει να εχει εις τους λογους τους. Διοτι οπως λεγει ο λογος του Θεου «εζυγισθησαν, εμετρηθησαν και ευρεθησαν ελλειπεις». Πηγή: http://www.romfea.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=8328:q-q&catid=43:2011-04-16-11-54-50 * Share this: * * Facebook * StumbleUpon * Print * Email * Μοιραστείτε το *