Βρισκόμαστε στο τέλος της σχολικής χρονιάς. Μια γενιά μαθητών ανοίγουν τα φτερά τους για να κατακτήσουν τον κόσμο. Να γίνουν, όπως χαρακτηριστικά μας έλεγε η αγαπημένη μας φιλόλογος «ελεύθεροι ακαδημαϊκοί πολίτες».
Ένα θέμα που το βιώνουμε πολύ έντονα αυτή κυρίως την εποχή μα και όλο τον χρόνο είναι το θέμα των μαθημάτων που επιλέγουν οι μαθητές.
Υπάρχουν διάφορες σχολές σκέψης. Μια σχολή σκέψης είναι αυτή που ακολουθούν τα περισσότερα παιδιά: επιλέγουν μαθήματα της αρεσκείας τους, των δυνατοτήτων τους, μαθήματα απαραίτητα για πρόσβαση σε σχολές που επιθυμούν να εισαχθούν. Και, βεβαίως, για απαιτητικές και δύσκολες σχολές, όπου υπάρχει μεγαλύτερος συναγωνισμός, τα μαθήματα είναι πιο δύσκολα. Και όλοι γνωρίζουμε τον τιτάνιο αγώνα αυτών των παιδιών να εξασφαλίσουν τη θέση που ονειρεύονται.
Μια άλλη σχολή σκέψης είναι αυτή που υπαγορεύεται από τη νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας. Το σκεπτικό είναι γιατί να κουραζόμαστε, αφού δεν ενδιαφερόμαστε για πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο; Έτσι, θα πάρουμε μαθήματα εύκολα για να περάσουμε.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στην τρίτη σχολή σκέψης. Αυτή είναι η σχολή της υστεροβουλίας. Κάποια παιδιά, μη έχοντας τις δυνάμεις να αναμετρηθούν με καλύτερούς τους μαθητές και να αντέξουν τον συναγωνισμό, αλλά έχοντας και υπερβολικές φιλοδοξίες, καταλήγουν να επιλέγουν όσα μαθήματα θεωρούν εύκολα ή οι καθηγητές βάζουν εύκολα τα εικοσάρια. Μάλιστα, κομπάζουν για την εξυπνάδα τους και τη διαλαλούν. Γι’ αυτό και καταλήγουμε σε τραγελαφικές καταστάσεις.
Αρχικά, το θέμα ξεκινά στο τέλος της Α΄ Λυκείου. Οι μαθητές που σκέφτονται πονηρά, έχοντας επίγνωση της αδυναμίας τους, αλλά ξέροντας πολύ καλά τους κανόνες του παιχνιδιού, επιλέγουν τα εύκολα μαθήματα, άρα μπαίνουν και σε τμήμα με πολύ αδύνατους μαθητές. Ξεχωρίζουν κι έτσι έχουν τις ψηλότερες βαθμολογίες, ενώ αν βρίσκονταν σε τμήμα με δυνατούς μαθητές θα ήταν από τους τελευταίους.
Αναμφίβολα, ο στόχος είναι να διακριθούν, από την πλάγια πόρτα. Ύπουλα και αριβιστικά. Αρκετές φορές το πετυχαίνουν, γι’ αυτό παρατηρούμε συχνά το φαινόμενο να αριστεύουν και να μπαίνουν και να φιγουράρουν στο άγημα του σχολείου, παιδιά που συγκριτικά με τα άλλα είναι κατά παρασάγκας κατώτερα. Μάλιστα, υπάρχει και ένα παραθυράκι, γιατί όσοι παίρνουν τα δύσκολα μαθήματα έχουν έντεκα μαθήματα, ενώ οι άλλοι έχουν δώδεκα, οπότε εκεί κερδίζουν στο τέλος λόγω κάποιου δωδέκατου.
Το φαινόμενο συνεχίζεται και στην τρίτη Λυκείου. Είναι παιδιά που θα σπουδάσουν στην Αγγλία ή θα δώσουν εξετάσεις στην Ελλάδα με τους ομογενείς(που παρακάθηνται εξετάσεις μόνο στα Νέα Ελληνικά, ενώ λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψιν το απολυτήριο). Οπότε για να έχουν το επιθυμητό απολυτήριο παίρνουν τα πιο εύκολα μαθήματα.
Μόνο από το μάθημα των Νέων Ελληνικών δεν μπορούν να ξεφύγουν. Κι εδώ, όμως, δεν είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν στο τμήμα με τους αδύνατους μαθητές που βρίσκονται λόγω της επιλογής των μαθημάτων τους. Εξάλλου, στην ουσία έχουν ένα μόνο μάθημα που τους δυσκολεύει. Άρα, έχουν τον χρόνο να ασχοληθούν μόνο με αυτό, ενώ οι άριστοι μαθητές παλεύουν με τέσσερα δύσκολα μαθήματα.
Αξίζει να τονιστεί ότι αυτό το φαινόμενο έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια, κι έτσι έχουμε μαθητές που σαρώνουν τα βραβεία στο τέλος του χρόνου, χωρίς να είναι πραγματικά οι πρώτοι των πρώτων, όπως βαυκαλίζονται να πιστεύουν. Αυτό φαίνεται περίτρανα στις Παγκύπριες εξετάσεις…
Τι πρέπει να γίνει; Μήπως πρέπει το Υπουργείο Παιδείας να επιληφθεί του θέματος; Δεν υποτιμούμε προς Θεού κανένα μάθημα και κανέναν κλάδο. Όλα τα μαθήματα είναι ίσα, αλλά δεν έχουν όλα τον ίδιο βαθμό δυσκολίας. Αυτός ο βαθμός δυσκολίας πρέπει να υπάρχει τρόπος να λαμβάνεται υπόψιν. Δεν μπορεί ένα παιδί να παλεύει με Φυσική, Χημεία, Μαθηματικά, Βιολογία ή Λογιστική και Πολιτική Οικονομία ή Αρχαία Ελληνικά και Ιστορία-για να πάρουμε τα μαθήματα Κατεύθυνσης- και ένα άλλο να έχει όλα τα κοινού κορμού ή να επιλέγει εύκολα ομολογουμένως μαθήματα, ή που δεν έχουν πολλές απαιτήσεις.
Και ας μην στρουθοκαμηλίζουμε…και να μην αυτοεμπαιζόμαστε ότι όλα τα μαθήματα έχουν τον ίδιο βαθμό δυσκολίας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου