Τάμα στον Άγιο Λουκά τον Ιατρό-Μέρος 6ο

Ταξίδι για το Κίεβο

Σήμερα αναχωρούμε για Κίεβο. Με το ταξί σταματάμε στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας για να προσκυνήσουμε το σεπτό σκήνωμα του Αγίου Λουκά. Είναι 8:30 το πρωί και γίνεται παράκληση στον Άγιο Λουκά, με πολλές γυναίκες με τα μαντίλια τους, όρθιες να ψάλλουν γύρω από τον ιερέα με πολλή κατάνυξη. Συγκινήθηκα πάρα πολύ, ακούοντας την ψαλμωδία μας στα ουκρανικά, ενώ ξεχώριζε η λέξη Αλληλούια. 

Πάω να προσκυνήσω τον Άγιο Λουκά και τι βλέπω; Το μεσαίο τμήμα από το τζάμι που καλύπτει τη λάρνακα ήταν ανοικτό και, προσκυνώντας τώρα όχι το τζάμι αλλά τα ιερά άμφια, ευωδίαζαν. Μια θεσπέσια ευωδία, ουράνια. Αντάξια ενός τόσο μεγάλου Αγίου που πέρασε τόσες δοκιμασίες στην επίγεια ζωή του. Έκλαψα. Έκλαψα από τη συγκίνησή μου και το δέος που ένιωσα. Μα και χαρά ανείπωτη που είχα αυτή την ευλογία.

Από τη γιορτή του Αγίου Λουκά

Ευτυχώς, το αεροπλάνο έφυγε στην ώρα του. Φτάνουμε στο Κίεβο, την πρωτεύουσα της Ουκρανίας, την αρχοντική πρωτεύουσα με τους χρυσούς τρούλους, και με έναν οδηγό του ξενοδοχείου κατευθυνόμαστε προς την πόλη που απέχει περίπου σαράντα με πενήντα λεπτά από το αεροδρόμιο, ανάλογα με την κίνηση στους δρόμους. 

Ωραίοι, μεγάλοι δρόμοι, που εναρμονίζονται πλήρως με τη νέα εποχή, ενώ την ομορφιά του τοπίου και πάλι ασχημίζουν οι αλήστου μνήμης πολυκατοικίες της σοβιετικής εποχής. Γενικά είναι μια ανοικτή πόλη, πράσινη, ευρωπαϊκή. Μόλις, όμως, φτάσουμε στην πόλη, θαυμάζουμε τα αρχιτεκτονικά μνημεία της, τις εκκλησίες της, τα μοντέρνα κτήριά της.

Το Κίεβο, μια από τις παλαιότερες

πόλεις της Ευρώπης, ιδρύθηκε τον 5^ον αιώνα μ.Χ. ως εμπορικός σταθμός για τα ανατολικά σλαβικά φύλα που κατοικούσαν στην περιοχή αυτή. Στη συνέχεια, ήρθαν εδώ οι Βαράγγοι και άνθισε το εμπόριο με τους Βυζαντινούς, ενώ η πόλη έφτασε στο απόγειό της τον 10^ο και 11^ο αιώνα. Τον 13^ον αιώνα καταστράφηκε από τους Μογγόλους, και έκτοτε υποβιβάστηκε σε μια μικρή περιφερειακή πόλη, μέχρι το 1934 που έγινε πρωτεύουσα της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας, αφού από τα τέλη του 19^ου αιώνα στα πλαίσια της ρωσικής βιομηχανικής επανάστασης, αναδείχτηκε σε σημαντικό βιομηχανικό κέντρο.

Αξίζει να τονιστεί ότι στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ο γερμανικός στρατός έσφαξε και εκτέλεσε μαζικά τους πολυάριθμους Εβραίους που υπήρχαν εδώ. Βεβαίως, είναι γνωστό ότι οι Ουκρανοί εντάχτηκαν στις δυνάμεις της Βέρμαχτ, κυρίως ως παραστρατιωτικά σώματα, επειδή, λόγω του αντικομουνισμού τους, ήλπιζαν ότι οι Γερμανοί θα τους παραχωρούσαν την ανεξαρτησία τους από τη Σοβιετική Ένωση.

 Μια που μιλάμε για την Ουκρανία, δεν μπορούμε να μη θυμηθούμε και την αποτυχημένη εκστρατεία των Ελλήνων στρατιωτών σ’ αυτή τη χώρα, όταν ο Ελευθέριος Βενιζέλος, με προτροπή των Γάλλων, 

τους έστειλε για να καταπνίξουν την επανάσταση των Μπολσεβίκων. Τότε, οι Κομμουνιστές κυριαρχούσαν στις μεγάλες πόλεις, αλλά στην ύπαιθρο συναντούσαν ισχυρή αντίσταση από τις τσαρικές δυνάμεις. Έτσι, οι Μεγάλες Δυνάμεις της Δύσης βρήκαν την ευκαιρία να επέμβουν στο πλευρό των αντικομουνιστών, αντεπαναστατών. Ο Γάλλος πρωθυπουργός Κλεμανσό ζήτησε από τον Βενιζέλο τη συμμετοχή της Ελλάδας στις επιχειρήσεις, «με αντάλλαγμα την ευμενή στάση της χώρας του υπέρ των εθνικών διεκδικήσεων σε Ανατολική Θράκη και Μικρά Ασία στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων».

Ανάμεσα στους 23,551 άνδρες του εκστρατευτικού σώματος ήταν ο Αλέξανδρος Οθωναίος, ο Γεώργιος Κονδύλης και ο Νικόλαος Πλαστήρας. 

Νικόλαος Πλαστήρας

Οι Έλληνες στρατιώτες ήταν οι πιο αξιόμαχοι, καθώς οι Γάλλοι στρατιώτες ήταν εμφανώς καταπονημένοι από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ πολλοί απ’ αυτούς έβλεπαν με συμπάθεια την Οκτωβριανή επανάσταση. Οι Έλληνες στρατιώτες πήραν μέρος σε πολλές μάχες, μέχρι τις 20 Μαρτίου 1919, οπότε δόθηκε εντολή για το τέλος της εκστρατείας και την εκκένωση της Οδησσού. Η εκστρατεία στην Ουκρανία στοίχισε στην Ελλάδα 398 νεκρούς και 657 τραυματίες.

Συνέπεια της συμμετοχής της Ελλάδας στην εκστρατεία για κατάπνιξη της Οκτωβριανής Επανάστασης ήταν ότι το μένος των σοβιετικών αρχών στράφηκε κατά των ελληνικών κοινοτήτων της νότιας Ρωσίας οι οποίες υπέστησαν τα πάνδεινα.  

Μετά από την ιστορική αναδρομή, ξαναρχόμαστε στο παρόν. Το απόγευμα κάνουμε βόλτα στον κύριο δρόμο Χρεστσάτικ  (Kreshchatic)με τα μεγάλα πολυτελή καταστήματα γνωστών ευρωπαϊκών και αμερικάνικων οίκων που ασφαλώς είναι πανάκριβα. Μπαίνουμε σε διάφορα αθλητικά που ενδιαφέρουν τον Αντρέα μας, όπως τα Adidas, τα Gap κ.α. Ευτυχώς είναι περίοδος εκπτώσεων, κι έτσι ο Αντρέας ψώνισε ωραία ρούχα από τα Gap.

 Στη βόλτα μας στη λεωφόρο κάποια στιγμή στρίβουμε δεξιά προς τα πάνω και απολαμβάνουμε το παγωτό μας στο καφέ Wato, γιατί η υγρασία μαζί με τη ζέστη είναι εκρηκτικός συνδυασμός. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα ντους. Δεν αντέχεται η υγρασία. Ξαναβγαίνουμε για βόλτα και αγοράζουμε σπιτικά σοκολατάκια, από ένα ζαχαροπλαστείο

Ο Αντρέας απολαμβάνει
τα σοκολατάκια του

απέναντι από την Όπερα του Κιέβου η οποία διαφήμιζε τον Don Carlo.

Στη συνέχεια, αργά το απόγευμα, στη βόλτα μας αγοράζουμε από ένα μικρό κατάστημα ένα αλμυρό έδεσμα που φαίνεται σαν τυρόπιτα και μοσχοβολά σε όλο τον δρόμο. Η πωλήτρια μάς ενημερώνει ότι είναι γεωργιανά λαζάνια με τυρί που λέγονται Achma. Έτσι ζεστά που τα πουλάνε είναι πολύ εύγευστα, αλλά το τυρί για μας είναι πολύ αλμυρό. Σκέφτομαι, όμως, ότι ο κόσμος με δύο ευρώ γευματίζει στον δρόμο, γιατί είναι πολύ χορταστικό.    

Η πωλήτρια που μας άκουσε να μιλάμε, μας είπε ότι είναι κι αυτή μισή Ελληνίδα, γιατί η γιαγιά της, που δεν γνώρισε, ήταν ελληνίδα από την Πόλη. Δυστυχώς, δεν ήξερε ελληνικά, αλλά συνεννοηθήκαμε στα αγγλικά που ήξερε πολύ καλά, γιατί ήταν φοιτήτρια Οικονομιών. Έτσι, μας εξήγησε πώς να πάμε στο Δελφινάριο έξω από την πόλη. 

Πήραμε το μετρό δίπλα από τα MacDonald’s στη στάση Kreshchatic και κατεβήκαμε στη στάση Vistavkoviy περίπου σε είκοσι λεπτά. Στο μετρό πολύ φτωχός κόσμος, στριμωγμένος, ταλαιπωρημένος. Μόλις βγήκαμε από το μετρό, βρεθήκαμε μπροστά σε μια λαϊκή αγορά, όπου άνθρωποι από τα γύρω μέρη πουλούσαν τα προϊόντα τους. Αγοράσαμε κι εμείς χρυσόμηλα, βιολογικά, που τα είχε η γυναίκα στην αυλή του σπιτιού της.

Μια κοπέλα, και πάλι φοιτήτρια, προθυμοποιήθηκε να μας δείξει πού ήταν το Δελφινάριο. Μας είπε να μπούμε μαζί της στο μικρό λεωφορείο που περίμενε έξω από τη στάση του μετρό, και να κατεβούμε σε δύο στάσεις. Τι παλιά λεωφορεία κυκλοφορούν ακόμα, με φθαρμένα καθίσματα, βρώμικα, που προκαλούν απέχθεια μα και οίκτο για τον κόσμο που ζει σε αυτές τις συνθήκες. Τότε καταλαβαίνεις πολλά πράγματα, γιατί αυτοί οι ωραίοι άνθρωποι αφήνουν αυτόν τον όμορφο τόπο και ξενιτεύονται.

Το Δελφινάριο, Nemo, λοιπόν, βρίσκεται σε μια αναπτυσσόμενη περιοχή έξω από την πόλη, όπου υπάρχει οικοδομικός οργασμός. Τα δελφίνια για σαράντα λεπτά μάς μάγεψαν με τα κόλπα τους. Τα παιδάκια μα και οι μεγάλοι ξετρελαθήκαμε.

Το βράδυ, πάλι βόλτα στον κύριο δρόμο, τη λεωφόρο Kreshchatic, έξω από τα MacDonald’s, όπου διαδραματίζονται διάφορα «street events», με νεαρούς που χορεύουν και κάνουν ακροβατικά, με άντρες και γυναίκες που βάφονται και στέκονται σαν αγάλματα κ.α. Εδώ ακριβώς γίνεται και μια ροκ συναυλία από μια ορχήστρα νέων μουσικών και πολύς κόσμος κάθεται και παρακολουθεί.