Πανηγυρικά γιορτάστηκε και φέτος ο Άγιος Νικόλαος

στο Μετόχι της Μονής Βατοπαιδίου στο Πόρτο Λάγος

Β΄-Θεία Λειτουργία στο Μετόχι του Αγίου Νικολάου, ανήμερα της γιορτής του.

Πρωί στη Θεία Λειτουργία. Πάλι πολύ μυσταγωγική ατμόσφαιρα, ιδανική για προσευχή και ένωση με τον Θεό. 

Το Μετόχι του Αγίου Νικολάου

Ο μεγάλος πεύκος στο κέντρο της αυλής

Στο βάθος διακρίνεται το εκκλησάκι της Παναγίας της Παντάνασσας

Η εκκλησία του Αγίου Νικολάου

Ο Γέροντας στο κήρυγμά του, ενώπιον πλήθους πιστών, μας μίλησε για τον Άγιο Νικόλαο και τον ασκητικό τρόπο ζωής του. Μάθαμε ότι και ο Άγιος Νικόλαος μπήκε στη φυλακή, γιατί δεν άντεξε τις παραξενιές του Άρειου που επέμενε ότι ο Χριστός είναι κτίσμα του Θεού και όχι Γιος του, και τον κτύπησε. Στη φυλακή πήγαν και τον είδαν ο Χριστός και η Παναγία, κρατώντας ο μεν Χριστός το Ευαγγέλιο και η Μητέρα του το ωμοφόριο. Γι’ αυτό και σε μια τοιχογραφία, στα αριστερά του Ιερού του Ναού του Αγίου Νικολάου, υπάρχει η αναπαράσταση αυτής της επίσκεψης.

Στη συνέχεια, ο Γέροντάς μας επικαλέστηκε την αυθεντία του Αγίου πια Πορφυρίου(θα γιορτάζεται στις 2 Δεκεμβρίου κάθε χρόνου) και μας είπε: «Αν αγαπήσωμεν τον Χριστόν, θα αισθανόμαστε παράδεισο».

Επιπλέον, μας παρότρυνε να διαβάζουμε τους βίους των Αγίων για την προαγωγή μας, να τους αντιγράφουμε, να τους παρακαλούμε και να ζητούμε τις πρεσβείες τους, και να ετοιμαζόμαστε πάντοτε για το τέλος της ζωής που έρχεται, γιατί η ζωή είναι σύντομη, και αυτό είναι το μόνο σίγουρο, η μόνη βεβαιότητα που έχουμε.

Καταλήγοντας, ο Αρχιμανδρίτης Εφραίμ μάς τόνισε ότι ο Άγιος Νικόλαος σαν να είναι Θεός επί της γης. Είναι όχι μόνο προστάτης των ναυτικών και των θαλασσών αλλά και προστάτης των αδικουμένων και των αδίκως φυλακισθέντων τους οποίους απελευθερώνει.

Μετά τη Θεία Λειτουργία, ακολούθησαν τα μνημόσυνα, έξω, κάτω από τον μεγάλο πεύκο στο κέντρο της αυλής. Και πάλι αμέτρητοι άρτοι, που τους  κάνουν τσουρέκια, νηστίσιμα ασφαλώς.

Μας εντυπωσίασε ένα περίτεχνο κατασκεύασμα από ζαχαροπλαστείο με χρυσοκόλυβα.

Μετά την απόλυση, στρώθηκαν τραπέζια με ποικίλα αλμυρά και γλυκά για όλο τον κόσμο. Αβραμιαία φιλοξενία σε καιρούς χαλεπούς. Μακάρι να είναι καλά ο κόσμος της Θράκης που προσφέρει άφθονα στη Μονή, και έτοιμα από τα ζαχαροπλαστεία, αλλά πιο πολύ οι χρυσοχέρες νοικοκυρές που ετοιμάζουν με πολλή αγάπη και μεράκι πίτες όλων των ειδών,  σπανακόπιτες, κρεμμυδόπιτες, τυρόπιτες, μα και υπέροχα γλυκά, όλα νηστίσιμα.

Εμείς, μετά το κέρασμα, καθίσαμε στο Αρχονταρίκι για τον καφέ και το τσάι μας, αλλά και για να μιλήσουμε με τον Γέροντα, αφού είναι οι μόνες στιγμές που τον πετυχαίνουμε. Τις υπόλοιπες ώρες εξομολογεί, μαζί και με κάποιους μοναχούς, ακατάπαυστα, για να προλάβουν τις εκατοντάδες του κόσμου που συρρέουν για παρηγοριά και παραμυθία.

Σε αυτές, λοιπόν, τις στιγμές της χαλάρωσης, όπου γεμίζει το Αρχονταρίκι από ανθρώπους που υπεραγαπούν τον Γέροντα, ακούμε και όμορφα λόγια, ψυχωφελή, μαζί με το απαραίτητο γλυκό και το λικέρ που προσφέρουν για τη γιορτή του Αγίου Νικολάου. Και τότε μας είπε την ιστορία, την αληθινή ιστορία του μ. Γέροντά τους του Ιωσήφ του Βατοπαιδινού, όπως ο ίδιος τούς τη διηγείτο. Όταν έφτασε από την Κύπρο στον Πειραιά, για να πάει για πρώτη φορά στο Άγιο Όρος, υπήρχε ένα πλοίο που πήγαινε προς τη  Θεσσαλονίκη, αλλά αυτόν και κάποιον άλλον δεν τους άφηναν να περάσουν για να μπουν στο πλοίο, επειδή τάχα μου ήταν Άγγλοι υπήκοοι, ενώ άλλους Κύπριους τους άφησαν να περάσουν. Σε διαμαρτυρία τους γιατί αυτή η διάκριση, δεν έπαιρναν απάντηση. Επέμεναν αλλά μάταια. Λυπήθηκαν, βέβαια, αφάνταστα, γιατί έπρεπε να περιμένουν άλλη μια βδομάδα τουλάχιστον για να ταξιδέψουν, με συνέπεια να κάνουν έξοδα που το πενιχρό βαλάντιό τους δεν θα μπορούσε να αντέξει.

Την άλλη μέρα ακούστηκε ότι το καράβι με το οποίο θα ταξίδευαν βυθίστηκε αύτανδρο ανοικτά του Βόλου. Τότε, ο Γέροντας Ιωσήφ, νεαρός τότε, δόξαζε τον Θεό, γιατί τους προφύλαξε. Και καταλήγει ο Γέροντας Εφραίμ: «Γι’ αυτό πάντοτε ο Γέροντάς μας, μάς έλεγε: μην πιέζετε ποτέ τα πράγματα. Μια πόρτα που δεν ανοίγει, μην την πιέζετε. Ξέρει ο Θεός γιατί δεν την ανοίγει».

Το βράδυ, μετά τον Εσπερινό και το Απόδειπνο, στις 9:30 μ.μ. ξεκίνησε η Αγρυπνία. Χόρτασε η ψυχή μας από το θείο νέκταρ της βυζαντινής υμνολογίας. Μεταρσιωθήκαμε σε άλλους κόσμους. Ημέρεψε και γλύκανε πιο πολύ η καρδιά μας. Να είναι ευλογημένοι οι μοναχοί που μας σεριάνισαν με τις γλυκόλαλες μελωδίες τους στον ουρανό!

Ο Γέροντας με τις κατά σάρκαν αδελφές του, Νίκη και πρεσβυτέρα Χρυστάλλα,
μαζί με φίλες τους

Ο Γέροντας εξομολογούσε συνεχώς μέχρι τις 12:30 μετά τα μεσάνυκτα, λίγο πριν κοινωνήσουμε. Εμένα με εξομολόγησε προτελευταία. Δεν χρειάζεται να ομολογήσω τη χαρά και την αγαλλίασή μας μετά τη Θεία Κοινωνία.

Μαζί με τον μαθητή μου π. Μάξιμο

Μετά την αγρυπνία, στις 1:30 μ.μ. καθίσαμε και πάλι στο Αρχονταρίκι για κέρασμα και ζεστό τσάι. Πάλι νέα κεραστικά, πλούσια τα ελέη σου! Κι ο Γέροντας να παροτρύνει όλους να φάνε, ενώ ο ίδιος τρώει ελάχιστα. Τούτη την ώρα ήταν στα μεγάλα του κέφια. Μέχρι που παρακάλεσε τη φίλη μου, την κ. Κοραλία Χατζηπιερή, καλλίφωνη ψάλτρια, να μας τραγουδήσει το τραγούδι « Καρτερούμεν μέραν-νύχταν», η οποία άλλο που δεν ήθελε.

Αναντίλεκτα, γελάσαμε με την ψυχή μας. Σαν δεκαοκτάχρονα, τότε που ήμασταν στο Γυμνάσιο Λευκονοίκου,  και μας έλεγε αστεία ο κ. Κάππας, ο αγαπημένος μας Γυμνασιάρχης, κυρίως του Γέροντα!  Ήταν «το αποχαιρετιστήριο πάρτι», τρόπον τινά, και ήθελε να μας ευχαριστήσει διπλά, γιατί ο Γέροντας πάντοτε φροντίζει για όλους μας να είμαστε καλά. Το ίδιο πρωί στις 7 μ.μ. θα αναχωρούσαμε για το αεροδρόμιο, ενώ ο Γέροντας θα συνέχιζε την εξομολόγηση με Ρώσους, που θα έρχονταν με ένα λεωφορείο το πρωί, ειδικά για να τον δουν, πριν φύγει για το Άγιο Όρος.

Ενώ ετοιμαζόμασταν με βαριά καρδιά να τον αποχαιρετήσουμε, κατέφθασε ένα λεωφορείο με καθηγητές και φοιτητές του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, οι οποίοι σκέφτηκαν να σταματήσουν καθοδόν για την Πόλη, για να πάρουν την ευχή του. Πάλι νέα κεράσματα. Αναχωρώντας οι νέοι επισκέπτες, φύγαμε κι εμείς, κι ο Γέροντας ήρθε μαζί μας έξω μέχρι το λεωφορείο για να μας κατευοδώσει και να μας δώσει την ευχή του.

Η χαρά μας ήταν ανεκλάλητη που τον είδαμε και βιώσαμε την απέραντη αγάπη και τη μεγαλοθυμία του, μα λυπηθήκαμε που φεύγαμε. Μόνο όποιος έχει ζήσει μέσα σε τέτοια αποθέματα αγάπης , αλτρουισμού, αυταπάρνησης, θυσίας και προσφοράς, μπορεί να καταλάβει πώς νιώθαμε τις επόμενες ημέρες. Ευλογημένοι! Πλέαμε σε πελάγη αγαλλίασης! Ηρέμησε το είναι μας. Γαλήνεψε η ψυχή μας. Ευφράνθηκε η καρδιά μας! Αγαπούσαμε όλο τον κόσμο. Γιατί η αγάπη είναι μεταδοτική.

Επιλογικά, ήταν ένα από τα καλύτερα ταξίδια της ζωής μου, γιατί ήταν ένα προσκύνημα μοναδικό! Μακάρι ο Θεός να μας αξιώσει να πηγαίνουμε συχνά, και να παίρνουμε κι άλλους φίλους και φίλες για να ωφελούνται και αυτοί πνευματικά, μέσα σε αυτή την εποχή της πνευματικής και ηθικής ένδειας.