Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

ΕΛΒΕΤΙΑ- Μέρος Β΄-ΖΥΡΙΧΗ



Φτάσαμε στην Ελβετία μέσω Μιλάνου, όπου μείναμε ένα βράδυ κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό. Αφού δοκιμάσαμε την απαραίτητη πίτσα, την επόμενη μέρα πήραμε το τρένο για τη Ζυρίχη-180 ευρώ και για τα τρία εισιτήρια μιας διαδρομής. Στα σαράντα λεπτά της διαδρομής περάσαμε από το Κόμο με την περιώνυμη λίμνη του και στα εβδομήντα πέντε λεπτά από το Λουκάνο. Το μικρό μπουκαλάκι το νερό στο τρένο το πληρώσαμε 4,20 ευρώ.

ΖΥΡΙΧΗ
Σε τέσσερις ώρες φτάσαμε στη Ζυρίχη. Με το που βγαίνουμε από το τρένο, πέφτουμε πάνω σε μια σοκολατερί. Για εννιά ακριβώς σοκολατάκια, πληρώσαμε 35 ευρώ. Αλλά τι σοκολατάκια! Αμβροσία των θεών! Πεινούσαμε, όμως, και είπαμε να αγοράσουμε σάντουιτς και πρέτσελ. Μα και τα σάντουιτς είναι από 7-9 ευρώ. Καλώς ήρθαμε στην ακρίβεια!
Ο Κεντρικός Σιδηροδρομικός Σταθμός της Ζυρίχης

Βγαίνοντας από τον κεντρικό σταθμό απέναντι βρίσκεται η κεντρική λεωφόρος της πόλης, η Banhofstrasse, η λεωφόρος του καπιταλισμού, όπως ονομάστηκε, αφού εδώ βρίσκονται όλες οι γνωστές μάρκες του κόσμου.
Μπροστά από τον σταθμό

 Παίρνουμε το τραμ 11 που θα μας πάει στο ξενοδοχείο μας, το Renessance Ζυρίχης. Αρκετά καλό για ξενοδοχείο πέντε αστέρων, αλλά όχι όπως το αντίστοιχό του στο Σαν Φρανσίσκο που μείναμε πριν από 26 χρόνια, όταν πήγα για πρώτη φορά στην Αμερική. Τότε, έμεινα άφωνη από την πολυτέλεια και τη χλιδή!
Ο ποταμός Λίμματ στη Ζυρίχη

Αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο, επιστρέψαμε για να γνωρίσουμε την πόλη. Πιστεύω ακράδαντα ότι μια πόλη τη γνωρίζεις μόνο, όταν την περπατήσεις, όταν αναμιχθείς με τον κόσμο, όταν μιλήσεις με ντόπιους. 

Περπατήσαμε την αριστοκρατική Bahnhofstrasse  και στο μέσο της περίπου βρεθήκαμε στο κέντρο της πόλης, στην Paradeplatz, κάτω από την οποία λέγεται ότι οι Ελβετικές Τράπεζες φυλάνε τα αποθέματα χρυσού.


Απαθανατίζαμε συνεχώς τα νεοκλασικά κτήρια εξαίσιας αρχιτεκτονικής, 




θαυμάσαμε τους νεογοτθικούς δίδυμους πύργους του Μεγάλου Καθεδρικού Ναού, του Grossmunster, στον άμβωνα του οποίου κήρυττε ο μεταρρυθμιστής Σβίγγλιος, που ήταν ο ναός για τις ανώτερες τάξεις,


είδαμε τα ζωγραφισμένα από τον Marc Chagall παράθυρα του γοτθικού ναού του 13ου αιώνα της Fraumunster

όπως και το ρολόι της εκκλησίας του Αγίου Πέτρου, με τη μεγαλύτερη πλάκα ρολογιού σε όλη την Ευρώπη!





Η βόλτα μας κατέληξε στην ομώνυμη λίμνη της Ζυρίχης. Ήταν η ώρα του δειλινού, ο καιρός ήταν θαυμάσιος και η λίμνη ήταν στην καλή και τη γλυκιά της ώρα. 


Εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας κάθονταν στα παγκάκια της προκυμαίας και χαλάρωναν τούτη τη μαγευτική ώρα, χαζεύοντας τους  κύκνους και τις χήνες που πλάι τους έμοιαζαν με ασχημόπαπα. 

Οι πιο πολλοί έτρωγαν, κυρίως λουκάνικα και κρέας στη σχάρα, και τάιζαν και τους κύκνους που μαζεύονταν και ήταν «χάρμα ιδέσθαι». 



Η εικόνες αυτές εντυπωσίασαν τον Αντρέα μου! Αφηνόταν να παρακολουθεί τους κύκνους να περπατούν καμαρωτά, και ηρεμούσε αφάνταστα! Ασφαλώς, κι εμείς τασαμε από το ψωμάκι του λουκάνικου τα όμορφα αυτά υδρόβια πτηνά.
Καθίσαμε μέχρι που νύχτωσε και είδαμε και τα ποταμόπλοια που έδεσαν στην προκυμαία, μετά από πολλές βόλτες στην αρυτίδωτη επιφάνεια της λίμνης.  

Μια ευχάριστη έκπληξη μας περίμενε. Ζευγάρια στροβιλίζονταν στην πίστα!

4 σχόλια:

  1. Ξαναζώ και το δικό μου ταξίδι στην Ελβετία με την ωραία περιγραφή σου. Σαν να μην άλλαξε τίποτα κι ας έχουν περάσει χρόνια από τότε. Όμορφη και πολιτισμένη χώρα, αλλά δεν ξέρω αν θα 'θέλα να ζω για πάντα εκεί κι ας έχει τόσα βάσανα ο τόπος μας. Τι λες;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ, Κίκα μου. Όπου και να πάμε ο τόπος μας είναι μοναδικός, γιατί εδώ και στην Ελλάδα μας είναι η ψυχή μας.

      Διαγραφή
  2. Συμφωνώ κι εγώ....όμως θα πρέπει να υπάρχει και εργασία, ώστε να μην αδειάσει η χώρα από νέους... Σε συνδυασμό με την υπογεννητικότητα.... Χώρα γερόντων..!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πονά η καρδιά μας , όταν σκέπτεται πόσοι νέοι αναγκάζονται να ξενιτευτούν. Βέβαια, δεν είναι πρωτοφανές για τις χώρες μας. Νέοι και πάλι μετανάστες!

    ΑπάντησηΔιαγραφή