Συνθήκη Σεβρών : Ένας θρίαμβος που κατέληξε σε τραγωδία

Δημοσιεύθηκε: 11 Αυγούστου 2015 Κατηγορίες: Επιστήμες, Τέχνες & Πολιτισμός

Στις 28 Ιουλίου του 1920 τερματίζεται και τυπικά για την Ελλάδα και την Τουρκία ο Πόλεμος. Σε μια αίθουσα του δημαρχείου των Σεβρών, κοντά στο Παρίσι, υπογράφεται η τελική συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στη σουλτανική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης και τους συμμάχους της Αντάντ. Είναι η γνωστή συνθήκη των Σεβρών που έκανε το όραμα της “Ελλάδας των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών” να μοιάζει εφικτό. Τελικά αποδείχτηκε εφιάλτης που ακόμη και σήμερα μας στοιχειώνει.

Πως φθάσαμε στη Συνθήκη

Με την ανακωχή του Μούδρου, ο δρόμος για την ουσιαστική διεκδίκηση μικρασιατικών περιοχών, όπου κατοικούν συμπαγείς ελληνικοί-χριστιανικοί πληθυσμοί είχε ανοίξει.

Κατά τη συνεδρίαση του ανώτατου συμμαχικού συμβουλίου στις 22 Απριλίου 1919, οι Αγγλογάλλοι και οι Αμερικανοί, εκμεταλλευόμενοι την απουσία του Ιταλού εκπροσώπου, δίνουν στην Ελλάδα την άδεια να καταλάβει την ευρύτερη περιοχή της Σμύρνης με αποστολή -επισήμως- την τήρηση της τάξης και στην προστασία των χριστιανικών πληθυσμών, μέχρι να επιτευχθεί η σύναψη της τελικής ειρηνευτικής συμφωνίας. Ουσιαστικά, οι Αγγλογάλλοι χρησιμοποιούν τον ελληνικό στρατό εναντίον της Τουρκίας και επιπλέον να περιορίσουν τα ιταλικά επεκτατικά σχέδια.

Η επιχείρηση για τη στρατιωτική κατάληψη της Σμύρνης θα πραγματοποιηθεί, στις 2 Μαΐου 1919. Κατά την αποβίβαση τους οι ελληνικές δυνάμεις γίνονται δεκτές με ενθουσιασμό από τους Έλληνες κατοίκους,αλλά δέχονται επίθεση από ομάδες Τούρκων ενόπλων και απαντούν. Κατά τις συγκρούσεις χάνουν τη ζωή τους 2 Έλληνες και 5 Τούρκοι στρατιώτες.

Στις 28 Ιουλίου του 1920 σε μια αίθουσα του δημαρχείου των Σεβρών, κοντά στο Παρίσι, υπογράφεται η τελική συνθήκη ειρήνης ανάμεσα στη σουλτανική κυβέρνηση της Κωνσταντινούπολης και τους συμμάχους της Αντάντ. Την Ελλάδα εκπροσωπούν (και υπογράφουν) ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος και ο Έλληνας πρεσβευτής στο Παρίσι Άθως Ρωμανός.

Η συνθήκη, γενικά, είναι άκρως καταδικαστική για την Τουρκία.

Οι όροι της Συνθήκης.
Η Ελλάδα, κατοχύρωνε επισήμως την Δυτική Θράκη ενσωμάτωνε την Ανατολική, μέχρι περίπου την Κωνσταντινούπολη Έπαιρνε τα νησιά Ίμβρο και Τένεδο και επισημοποιούσε την παρουσία της στην περιοχή της Σμύρνης και στην ενδοχώρα της .

Η Ελλάδα φαινόταν να έχει ήδη εξασφαλίσει τα Δωδεκάνησα πλην της Ρόδου και την Κύπρο , ενώ συνεχίζονταν οι διαβουλεύσεις και για τη Βόρειο Ήπειρο.

Διχασμός ακόμη και τότε

Οι βενιζελικοί πανηγύρισαν την υπογραφή της συνθήκης και θεώρησαν ότι αυτή παγίωνε τα ελληνικά δίκαια.
Τον ενθουσιασμό αυτόν δεν συμμεριζόταν η κωνσταντινική αντιπολίτευση, πουεξακολουθούσε να καθορίζεται από τα διχαστικά σύνδρομα και να παρουσιάζει τη συνθήκη ως αποτυχία.
Και οι δύο, πάντως πλευρές, δεν φαίνονταν να εντοπίζουν τους πραγματικούς κινδύνους που δημιουργούσε για την Ελλάδα η ασταθής διεθνής κατάσταση και οι αυξανόμενες στρατιωτικές δυσκολίες στη Μικρά Ασία.

Στην Τουρκία κυρίαρχος των εξελίξεων ήταν πλέον ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο οποίος είχε ξεκινήσει το κίνημα αντίστασης εναντίον των Ελλήνων.

Για τον Τούρκο ηγέτη η Συνθήκη των Σεβρών δεν ήταν παρά ένα «κουρελόχαρτο» ανάλογο με εκείνο της Ανακωχής του Μούδρου (1918), που θα ακυρωνόταν στην πράξη με την ένοπλη αντίσταση του τουρκικού λαού εναντίον των ξένων εισβολέων. Κύριος στόχος ήταν φυσικά οι Έλληνες .
Στο πλευρό του και το νεαρό σοβιετικό καθεστώς της Ρωσίας, το οποίο είχε κάθε λόγο να αντιπαρατίθεται στην Αντάντ αλλά και ειδικά στην Ελλάδα (που είχε συμμετάσχει στην εκστρατεία της Ουκρανίας του 1919 εναντίον των μπολσεβίκων).

Οι …σύμμαχοι και οι συνέπειες

Οι σύμμαχοι δεν δείχνουν διατεθειμένοι να επιβάλουν στην Τουρκία όσα προέβλεπε η Συνθήκη. Άπαντες εμφανίζονται από ουδέτεροι εως εχθρικοί .

Όσα είχε κερδίσει η Ελλάδα έπρεπε να τα κατοχυρώσει στο πεδίο της μάχης, αντιμέτωπη με το εθνικιστικό κίνημα του Κεμάλ. Με τη Συνθήκη των Σεβρών η σουλτανική εξουσία κατέρρευσε και οι κεμαλικοί κυριάρχησαν.

Η πραγματικότητα αυτή οδήγησε τοσοβιετικό καθεστώς του Λένιν, στην υποστήριξη των Τούρκων με τους οποίους στις 3 Δεκεμβρίου 1920 υπογράφει την Συνθήκη του Αλεξαντροπόλ. Αναμενόμενη εξέλιξη , αν υπολογίσει κανείς τη στάση που είχαν κρατήσει οι σύμμαχοι της Αντάντ (αλλά και η ίδια η Ελλάδα) απέναντι στην επανάσταση του.

Ο δρόμος από τον θρίαμβο των Σεβρών στην τραγωδία της Μικράς Ασίας είχε ανοίξει.

Πηγή:  onalert.gr

Get URL

Share:

ΕΝΑ ΑΓΚΑΘΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

            του  Αριστείδη Παναγίδη

21 Νοεμβρίου 2015

Πριν από λίγες μέρες τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και κοινωνικής  δικτύωσης πρόβαλαν έντονα και ως παράδειγμα προς μίμηση την ενέργεια των Άγγλων φιλάθλων να τραγουδήσουν τον Εθνικό ‘Υμνο της Γαλλίας ως ένδειξη συμπαράστασης στον γαλλικό λαό για το κακό που τον βρήκε από τους φανατικούς τζιχαντιστές, κάτι που επικρότησα αμέσως, αν και ταυτόχρονα η σκέψη μου πήγε στην έκρηξη της Βηρυτού, για την οποία δεν υπήρξε καμιά αντίδραση, καμιά συμπαράσταση για τον λαό του Λιβάνου και τις δοκιμασίες του.

Σήμερα, ψάχνοντας  κάποια παλιά χαρτιά, έπεσε στα χέρια μου ένα απόκομμα της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ των Αθηνών, της 22ας Οκτωβρίου 1956, όπου υπήρχαν δημοσιευμένα  αποσπάσματα επιστολών του ήρωα της αγχόνης Ανδρέα Παναγίδη προς την κυρία Ουρανία Παρδάλη Νομικού, κάτοικο Κηφισιάς Αττικής.

Σε μια από αυτές , της 2ας Σεπτεμβρίου 1956, ο Παναγίδης αναφέρει μεταξύ άλλων ότι από την ημέρα που καταδικάστηκε σε θάνατο δεν του επετράπη   να πιάσει καν τα χέρια των παιδιών του.

Ασυναίσθητα έφερα στον νου μου την εικόνα των Άγγλων φιλάθλων και την αξιέπαινη ενέργειά τους,  και τους Άγγλους δεσμοφύλακες που δεν επέτρεπαν σε έναν νεαρό πατέρα, 22 μόλις χρόνων, όχι να σφίξει στην αγκαλιά του τα τρία νήπια, τότε παιδιά του, άλλα ούτε τα χεράκια τους να πιάσει.

Και θυμάμαι, από τις διηγήσεις του πατέρα και της συζύγου  του ήρωα, ότι  δεν επέτρεπαν στα παιδιά του ήρωα να δουν για τελευταία φορά τον μελλοθάνατο πατέρα τους. Και όταν, μετά από συμπλοκή με την Αγγλίδα δεσμοφύλακα, τούς επετράπη, ο μικρός γιός του δεν μπόρεσε ούτε τότε να πιάσει το χέρι του πατέρα του, και χόρευε έξω από το κελλί για το τελευταίο, μεγάλο ταξίδι του πατέρα του.

Έτσι, χάρη στην αναλγησία, τη σκληρότητα και την κακία  των Άγγλων ένας πατέρας δεν μπόρεσε να σφίξει στην αγκαλιά του τα παιδιά του, ούτε αυτά να κουρνιάσουν για τελευταια φορά σ’ αυτή.

Και είναι αυτό ένα άγκάθι στην καρδιά που ακόμη και τώρα, σχεδόν εξήντα χρόνια μετά, πληγώνει και πονά.

ΕΝΑ ΑΓΚΑΘΙ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

            του  Αριστείδη Παναγίδη

21 Νοεμβρίου 2015

Πριν από λίγες μέρες τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και κοινωνικής  δικτύωσης πρόβαλαν έντονα και ως παράδειγμα προς μίμηση την ενέργεια των Άγγλων φιλάθλων να τραγουδήσουν τον Εθνικό ‘Υμνο της Γαλλίας ως ένδειξη συμπαράστασης στον γαλλικό λαό για το κακό που τον βρήκε από τους φανατικούς τζιχαντιστές, κάτι που επικρότησα αμέσως, αν και ταυτόχρονα η σκέψη μου πήγε στην έκρηξη της Βηρυτού, για την οποία δεν υπήρξε καμιά αντίδραση, καμιά συμπαράσταση για τον λαό του Λιβάνου και τις δοκιμασίες του.

Σήμερα, ψάχνοντας  κάποια παλιά χαρτιά, έπεσε στα χέρια μου ένα απόκομμα της εφημερίδας ΕΘΝΟΣ των Αθηνών, της 22ας Οκτωβρίου 1956, όπου υπήρχαν δημοσιευμένα  αποσπάσματα επιστολών του ήρωα της αγχόνης Ανδρέα Παναγίδη προς την κυρία Ουρανία Παρδάλη Νομικού, κάτοικο Κηφισιάς Αττικής.

Σε μια από αυτές , της 2ας Σεπτεμβρίου 1956, ο Παναγίδης αναφέρει μεταξύ άλλων ότι από την ημέρα που καταδικάστηκε σε θάνατο δεν του επετράπη   να πιάσει καν τα χέρια των παιδιών του.

Ασυναίσθητα έφερα στον νου μου την εικόνα των Άγγλων φιλάθλων και την αξιέπαινη ενέργειά τους,  και τους Άγγλους δεσμοφύλακες που δεν επέτρεπαν σε έναν νεαρό πατέρα, 22 μόλις χρόνων, όχι να σφίξει στην αγκαλιά του τα τρία νήπια, τότε παιδιά του, άλλα ούτε τα χεράκια τους να πιάσει.

Και θυμάμαι, από τις διηγήσεις του πατέρα και της συζύγου  του ήρωα, ότι  δεν επέτρεπαν στα παιδιά του ήρωα να δουν για τελευταία φορά τον μελλοθάνατο πατέρα τους. Και όταν, μετά από συμπλοκή με την Αγγλίδα δεσμοφύλακα, τούς επετράπη, ο μικρός γιός του δεν μπόρεσε ούτε τότε να πιάσει το χέρι του πατέρα του, και χόρευε έξω από το κελλί για το τελευταίο, μεγάλο ταξίδι του πατέρα του.

Έτσι, χάρη στην αναλγησία, τη σκληρότητα και την κακία  των Άγγλων ένας πατέρας δεν μπόρεσε να σφίξει στην αγκαλιά του τα παιδιά του, ούτε αυτά να κουρνιάσουν για τελευταια φορά σ’ αυτή.

Και είναι αυτό ένα άγκάθι στην καρδιά που ακόμη και τώρα, σχεδόν εξήντα χρόνια μετά, πληγώνει και πονά.

© 2015 Microsoft Όροι Προστασία προσωπικών δεδομένων και cookies Προγραμματιστές Ελληνικά

Παρουσίαση Βιβλίου

Λόρεν Γουίλινγκ

«Ψίθυροι από το παρελθόν»

Εκδόσεις Ωκεανίδα

Αθήνα, 2015

Μετάφραση: Γιάννης Σπανδωνής

Φέτος, προς τα τέλη Ιουνίου, καθισμένη πλάι στο κύμα σε μια ήσυχη εξοχική παραλία του Πόρου, ρούφηξα τις σελίδες ενός μυθιστορήματος των αγαπημένων μου εκδόσεων Ωκεανίδα με τον τίτλο «Ψίθυροι από το παρελθόν» της Λόρεν Γουίλιγκ, μιας αμερικανίδας που έγραψε δεκαπέντε ιστορικά μυθιστορήματα. Απόφοιτος του Πανεπιστημίου του Γέιλ, με διδακτορικό στην Αγγλική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ, η Λόρεν Γουίλιγκ ζει στη Νέα Υόρκη και ασχολείται αποκλειστικά με το γράψιμο.

Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στην Αγγλία, την Κένυα και τη Νέα Υόρκη, και σ’ αυτό συμμετέχουν τρεις γενιές μιας οικογένειας. Όλη η ιστορία υφαίνεται γύρω από ένα οικογενειακό μυστικό το οποίο κρατά καλά κρυμμένο από τα εγγόνια της η ενενηνταενιάχρονη γιαγιά Άντι της νεαρής πετυχημένης δικηγόρου Κλεμεντάιν-Κλέμι Έβανς, που δουλεύει σε μια μεγάλη νομική εταιρεία του Μανχάταν, η οποία στα τριάντα τέσσερα χρόνια της βλέπει να γκρεμίζονται τα πάντα στη ζωή της.

Μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος αυτού με τη συνεχή εναλλαγή του τόπου και του χρόνου, βιώνουμε τις συνήθειες της βρετανικής αριστοκρατίας, τη ζωή των άγγλων αποικιοκρατών στην Αφρική με τον εκφυλισμό και τη διαφθορά, αλλά και τον δυναμισμό της ζωής στη Νέα Υόρκη.

Το μυθιστόρημα αυτό το αγόρασα στην Αθήνα από ένα μεγάλο  κεντρικό βιβλιοπωλείο που το είχε σε περίοπτη θέση και το διαφήμιζε ως νέα έκδοση που είχε τεράστια επιτυχία. Συνήθως, δεν με ενδιαφέρουν τα ευπώλητα, μάλλον τα αποφεύγω, αλλά αυτή τη φορά το επέλεξα, μόνο και μόνο, επειδή είναι έκδοση της Ωκεανίδας που την εμπιστεύομαι.

Ομολογώ ότι δεν με απογοήτευσε, αντίθετα το βρήκα πολύ γλυκό, τρυφερό, ενδιαφέρον, φτάνει να το διάβαζες συνεχόμενα, για να μην ξεχνάς πρόσωπα και γεγονότα, έτσι όπως εναλλάσσονται στον τόπο και τον χρόνο.

Μέσα από τις σελίδες του μυθιστορήματος της Λόρεν Γουίλιγκ παρελαύνουν μπροστά μας πολλά πρόσωπα με διαφορετική ψυχοσύνθεση, νοοτροπία, modus vivendi. Έρωτες και πάθη, προδοσίες, ανθρώπινες αδυναμίες συνθέτουν έναν καμβά πάνω στον οποίο η συγγραφέας υφαίνει με μαεστρία την όμορφη ιστορία της.

Στη Νέα Υόρκη η Κλεμεντάιν καταφέρνει να ξεκλέψει λίγο χρόνο για να επισκεφτεί τη γιαγιά της που είναι πολύ άρρωστη.

«Και τώρα, πάθαινε σοκ έτσι που την έβλεπε. Για την Κλέμι, η γιαγιά ήταν γριά βέβαια, αλλά εβδομηντάρα το πολύ, ποτέ της δεν θα γερνούσε περισσότερο. Και τώρα την έβλεπε ζαρωμένη και εύθραυστη…

Πανικός την κυρίεψε ξαφνικά. Η γιαγιά Άντι ήταν πάντα εκείνη που πρόσφερε στην Κλέμι ένα αίσθημα ασφάλειας, μονιμότητας. Η ιδέα ενός κόσμου χωρίς τη γιαγιά… Δεν ήθελε ούτε να το σκέφτεται».

Ο θάνατος της γιαγιάς γίνεται η αφορμή για να μάθει η Κλεμεντάιν την αληθινή ιστορία της οικογένειάς της. Η πραγματική γιαγιά της ήταν η Μπία, μια πανέμορφη κόρη άγγλων αριστοκρατών, που επειδή την παραμελούσε ο άντρας της, θέλησε να του ανταποδώσει με το ίδιο νόμισμα την απιστία του. Όμως, για τη γυναίκα δεν ήταν το ίδιο. Έτσι, αναγκάζονται μετά από το σκάνδαλο, με τον Φρέντερικ να δραπετεύσουν στην Κένυα σε μια φυτεία καφέ. Εκεί αποκτούν δυο κόρες, αλλά η Μπία δεν μπορεί να προσαρμοστεί. Για να γεμίσει το κενό, βρίσκει παρηγοριά στην αγκαλιά διάφορων εραστών και θαυμαστών της, παραμελώντας τα κορίτσια της, μέχρι που φτάνει στην Κένυα μια ξαδέλφη της, η Άντι, ορφανή κόρη του αδελφού του πατέρα της, την οποία είχε, ως μεγαλύτερη, υπό την προστασία της η Μπία.

Η Άντι έρχεται στην Αφρική, γιατί θέλει πριν αρραβωνιαστεί στο Λονδίνο με έναν λαμπρό νέο, να κανονίσει κάποιες εκκρεμότητες. Ο Φρέντερικ ήταν δικός της φίλος, με τον οποίο ήθελε να παίξει η Μπία. Στην πορεία, ξαναφουντώνει ο έρωτά της με τον Φρέντερικ, μέχρι τη μέρα που σε ένα σαφάρι στη ζούγκλα χάνεται η Μπία.

Από την Κένυα, ο Φρέντερικ με την Άντι και τα κορίτσια έρχονται στη Νέα Υόρκη. Κάποια στιγμή, τα κορίτσια παντρεύονται. Η εγγονή τους Κλέμι λατρεύει τον παππού και τη γιαγιά, αφού μετά το διαζύγιο των γονιών της η μητέρα της την έφερε στη Νέα Υόρκη.

Ψάχνοντας για το μυστικό της οικογένειάς της η Κλέμι, κάποια στιγμή μιλά με τη μητέρα της η οποία της εκμυστηρεύεται για τη γιαγιά της την αληθινή, την Μπία:

«Εννοώ ότι  μας είχε εγκαταλείψει πολύ καιρό πριν. Κι αν δεν ήταν εκείνο το ατύχημα στο σαφάρι, θα το είχε σκάσει με κάποιον εκείνη τη χρονιά. Ήμουν αρκετά μεγάλη για να καταλαβαίνω…

Η μητέρα μου σιχαινόταν το κτήμα. Της έλειπε το Λονδίνο. Είχε κάνει την εμφάνισή της ως ντεμπιτάντ, πράγμα που τότε είχε εντελώς διαφορετικό νόημα απ’ ό,τι σήμερα. Είχε τίτλο ευγενείας, υπηρέτες, η φωτογραφία της έμπαινε συχνά στις εφημερίδες. Κι από κει, βρέθηκε εγκλωβισμένη με δυο παιδιά σ’ ένα απομακρυσμένο αγρόκτημα σε μια μακρινή χώρα, μ’ έμαν σύζυγο που ενδιαφερόταν περισσότερο για τις καλλιέργειες παρά γι’ αυτήν. Έτσι το έβλεπε η ίδια. Δεν νομίζω να συμπαθούσε ιδιαίτερα κανέναν από μας».

Ομολογώ ότι το μυθιστόρημα της Λόρεν Γουίλιγκ «Ψίθυροι από το παρελθόν» με ταξίδεψε σε όμορφα μέρη του κόσμου και σε όμορφους ανθρώπους. Αυτή η αναδρομή στο παρελθόν και τα καλά κρυμμένα μυστικά του είναι ένα συναρπαστικό ταξίδι. Η συγγραφέας με το γλαφυρό ύφος της καταφέρνει να διαγράψει με αδρές πινελιές τους χαρακτήρες της, φιλοσοφεί πάνω στη ζωή και ανατέμνει τον ψυχικό κόσμο των ηρώων της, παρουσιάζοντάς μας τους ρεαλιστικά, με τις αδυναμίες και τα πάθη τους, τα όνειρα και τις ελπίδες τους, χωρίς να τους εξιδανικεύει, χωρίς φτιασίδια. Ναι, μου άρεσε πολύ ως μυθιστόρημα, και το συστήνω ανεπιφύλακτα.

Τι απαιτούν οι ήρωες του 40-41

Ένα άρθρο που πρέπει να διαβάσουν όλοι οι Έλληνες - Ο ιστορικός και συγγραφέας Σαράντος Καργάκος γράφει για τους ήρωες του '40 - '41 και για το σήμερα - «Χρειάζεται στην ψυχή των νέων παιδιών να «φυτέψουμε» ένα Καλπάκι, ένα Ιστίμπεη, ένα Ρούπελ, μια Κάνδανο» γράφει σε άρθρο του στη Realnews. 

Ο Δημοσθένης που δεν ήταν ιδιαίτερα θωπευτικός έναντι των Αθηναίων πολιτών, τους λέγει σε μια αποστροφή λόγου κάτι, που και για τους τωρινούς Ελληνες είναι ιδιαίτερα διδακτικό: «Νομίζετε τους προγόνους ημών αναθείναι τα τρόπαια, ουχ ίνα θαυμάζητε αυτά θεωρούντες, αλλ’ ίνα μιμήσθε τας εκείνων αρετάς». Με απλά λόγια: Να έχετε υπόψη σας ότι οι πρόγονοί μας έστησαν τα τρόπαια όχι για να τα θαυμάζετε και να τα χαζεύετε αλλά για να μιμείσθε τις πράξεις της παλικαριάς τους.

ΟΙ ΗΡΩΕΣ του ’40-’41 έχουν ακούσει -θ’ακούσουν και φέτος- εγκώμια πολλά. Για πολλούς έχουν στηθεί μνημεία λαμπρά. Αλλά πόσο είμαστε διατεθειμένοι να μιμηθούμε «τας εκείνων αρετάς»; Εκείνοι βρέθηκαν μέσα στη δίνη του μεγαλύτερου και πιο ανθρωποβόρου πολέμου της Ιστορίας. Στο πιο περίπλοκο διπλωματικό γαϊτανάκι. Πέρα από τη χρονία οικονομική αφαίμαξη λόγω του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου που είχε επιβληθεί από το 1897, ήσαν αντιμέτωποι μιας δολίας πολιτικής απειλής, με αναπόφευκτη κατάληξη την πολεμική εμπλοκή.

ΠΩΣ την αντιμετώπισαν τότε, όταν την 28η Οκτωβρίου 1940 ήχησε η σάλπιγγα της Ιστορίας; Πάντως, όχι διχασμένοι, όχι με σκυμμένο το κεφάλι. Η επωδός «με το χαμόγελο στα χείλη» δεν είναι μια τραγουδιστική υπερβολή. Εχει αποτυπωθεί στη μνήμη μας, σε χιλιάδες φωτογραφίες και σε δεκάδες κινηματογραφικές ταινίες. Δεν θα υποστηρίξουμε ότι χάρη σ’εμάς οι Σύμμαχοι, Δυτικοί και Ανατολικοί, κέρδισαν τη νίκη, παρόλο που τότε, όταν χρειάζονταν το αίμα μας, το είχαν υποστηρίξει. Πολύ απλά θα υποστηρίξουμε ότι, ενώ οι πάντες στην Ευρώπη είχαν γονατίσει, η Ελλάς προσέφερε στους Δυτικούς την πρώτη νίκη. Εξουθένωσε και γελοιοποίησε τη μία Αξονική δύναμη. Ο Μουσολίνι έπαυσε πια να θεωρείται φόβητρο.

Σαράντος Καργάκος

ΜΠΟΡΕΙ κάποιοι αλλοδαποί ιστορικοί, που έχουν μάλιστα τιμηθεί από δικές μας πανεπιστημιακές σχολές, να αμφισβητούν το ότι η Μάχη των Οχυρών και της Κρήτης προκάλεσε τη μοιραία επιβράδυνση των 6 εβδομάδων, μια επιβράδυνση σωστική για τη Μόσχα και το Λένινγκραντ, αλλά για να γίνουν πιστευτοί δεν αρκεί μια σοφιστική επιχειρηματολογία. Πρέπει να διαψεύσουν τον Γκουντέριαν, τον Μανστάιν, τον Κάιτελ και πάνω απ’ όλα το Χίτλερ.

ΣΤΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ των έξι μηνών, που κράτησε ο πόλεμος κατά δύο αυτοκρατοριών, έγιναν πράξεις ηρωισμού πρωτοφανείς. Οι Ευρωπαίοι έχουν λόγους να τα ξεχνούν αυτά, γιατί οι περισσότεροι υπέκυψαν γελοιοποιητικά ή για λόγους υστεροβουλίας. Αλλ’ εμείς; Από πού θα πάρουμε θάρρος τούτη τη στιγμή; Οι καλύτεροι σύμμαχοί μας είναι οι νεκροί μας. Οι νεκροί μπορεί να μην είναι παρόντες, δεν είναι όμως και απόντες.

Μπορεί κάτω από το σφυροκόπημα των Γερμανοβουλγάρων να γονατίσαμε, αλλά δεν προσκυνήσαμε.

Σκύψαμε, χωρίς να χαμηλώσουμε το κεφάλι.

Σήμερα, για να βγούμε από την κρίση, δεν αρκεί η πολιτική της ζητιανιάς, δεν αρκούν τα νέα δανεικά, που θα είναι πρόσθετα δεσμά. Χρειάζεται στην ψυχή των νέων παιδιών να «φυτέψουμε» ένα Καλπάκι, ένα Ιστίμπεη, ένα Ρούπελ, μια Κάνδανο. Ετσι θα φύγει από πάνω μας η κακομοιριά, που μας τρώει σαν αρχαία σκουριά.

Ας μην ελπίζουμε από τους ξένους πολλά. Η Σοφία Βέμπο το είχε πει προφητικά:

«Εμείς που τόσο αίμα χύσαμε
θα έλθει μια στιγμή
που θα μας κάτσουν στο σκαμνί
γιατί νικήσαμε...»!

ΔΕΝ ΘΑ ΠΩ ότι δεν αμαρτήσαμε κατά τα τελευταία χρόνια. Οντως κάναμε πολιτική συβαριτισμού. Πρωτοφανούς σπατάλης και πολυτέλειας. Αλλά, αν οι περισσότεροι Ευρωπαίοι μάς λοιδορούν ή μας απειλούν, είναι γιατί εμείς τότε πολεμήσαμε, ενώ αυτοί δεν πολέμησαν ή -το χειρότερο- συμπολέμησαν με τους ναζί. Η πολιτική των ναζί ζει και αυτή είναι που διέλυσε τη Γιουγκοσλαβία που είχε τη μεγαλύτερη αντιναζιστική παρτιζάνικη δράση. Ας είμαστε, λοιπόν, προσεκτικοί τούτη την κρίσιμη στιγμή για να μην πάθουμε το ίδιο κι εμείς.

Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ απότιση φόρου τιμής για τους ήρωες του ’40-’41 είναι ο εξοστρακισμός της διχόνοιας και η επάνοδος στην πολιτική μας ζωή της ομόνοιας. Παρά τις όποιες διαφορές μας...

*Το άρθρο του Σαράντου Καργάκου δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη RealNews

Read more: http://www.newsbomb.gr/prionokordela/opinions/story/636955/sarantos-kargakos-ti-apaitoyn-oi-iroes-toy-40-41#ixzz3pqlAPttL

Ταξίδι στην αγαπημένη μας Μήλο, Μέρος Λ΄- ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Το τελευταίο βράδυ μας στην όμορφη παραλία του Αδάμαντα μαζί με τον κουμπάρο μας τον Μιχάλη, από τη Λεμεσό, απολαύσαμε ό,τι πιο ωραίο έχει να προσφέρει η Μήλος στον λάτρη της: αστακομακαρονάδα  στον Κυνηγό, ένα από τα καλύτερα εστιατόρια του Αδάμαντα.

Πριν φύγουμε, πήραμε τα δώρα μας από το εργαστήριο του φίλου μας του Μιχάλη του Καλημέρα, ο οποίος πάντα μας εκπλήσσει με τις υπέροχες δημιουργίες του, 

ενώ χάρισε και στον Αντρέα μας ένα δακτυλίδι και έναν υπέροχο σταυρό.

Επίσης, μαζί μας πήραμε και παραδοσιακά προϊόντα του νησιού,

όπως  κουφέτο, παρασκευασμένο από ψίχα κολοκύθας, μέλι και αμύγδαλο. Αν θέλει κάποιος μπορεί να προμηθευτεί θυμαρίσιο μέλι, πελτέ, κάπαρη, κριθαρένιες και σταρένιες κουλούρες, διάφορα ζυμαρικά, κ.ά. 

Στον Αριστείδη αρέσει ιδιαίτερα η καρπουζόπιτα που φτιάχνουν με μαεστρία στη Μήλο. 

Θα ήθελα, τελειώνοντας την περιδιάβασή μας στο νησί της Μήλου, να αναφέρω και κάποια άλλα σημεία που μας αρέσει να πηγαίνουμε,

όπως το μπαράκι «Άκρη», με την πανοραμική θέα του λιμανιού, ή τα μπαράκια που μαζεύουν τη νεολαία, όπως το «Αρακόστα» ή το «Libera Lebetina», πάλι πλάι στο λιμάνι.

Το πιο εντυπωσιακό, όμως, για μας, κτίσμα στη Μήλο είναι τα στούντιο «Ήλιος», φτιαγμένα με πολλή αγάπη, μεράκι και γούστο, των φίλων μας Γιώργου και Τρίξης, με τους εξαίρετους ιδιοκτήτες και την απίθανη βεράντα του δευτέρου ορόφου με την άπλετη θέα, τα αρώματα των λουλουδιών και τα μεζεδάκια τους.

Έχουμε περάσει εκπληκτικές βραδιές μαζί τους, με την αρχοντιά και την ευγένειά τους, το κέφι και τη ζωντάνια τους.

Επίσης, μια επίσκεψη στη Μήλο δεν θα είναι πλήρης, αν δεν επισκεφτείς και το Μουσείο Μεταλλευμάτων, που είναι πραγματικά μοντέρνο και πολύ ενδιαφέρον.

Είναι ένα Μουσείο με σύγχρονη μουσειολογική αντίληψη, προβολή ταινίας με την ανθρώπινη και κοινωνική διάσταση της εξορυκτικής δραστηριότητας στο νησί που αποτελεί παράλληλα και καταγραφή της ιστορικής μνήμης, αφού μιλούν οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές.

Η επίσκεψή μας στην αγαπημένη μας Μήλο κάποτε παίρνει τέλος. Η Μήλος μάς κρατά δέσμια την καρδιά μας, με τα χρώματα και τις παραλίες της, τα εδέσματα και τις κρυφές γωνιές της,  τα μουσεία και τους αρχαιολογικούς της χώρους, τις κατακόμβες, τα σύρματα, τις ιαματικές πηγές της, την πολυκύμαντη ιστορία της, που τη συνέγραψε το άξιο τέκνο της Ιωσήφ Χατζηδάκης.

Ευχαριστούμε, τέλος, τον καλό μας φίλο Νίκο Χρόνη για την καλοσύνη και την αγάπη του όλα αυτά τα χρόνια που μας φιλοξενεί στο ξενοδοχείο του.

Ταξίδι στην αγαπημένη μας Μήλο-Μέρος Κ΄-Πολλώνια, Γύρος της Μήλου

Πολλώνια από ψηλά

Ανατολή στα Πολλώνια

Τα ερείπια της αρχαίας πόλης φαίνονται και από τον δρόμο ο οποίος μας οδηγεί σε ελάχιστα λεπτά, περνώντας από την εκκλησία του Αγίου Φανουρίου, στα Πολλώνια, στο βορειοανατολικό άκρο του νησιού, ένα ψαροχώρι κτισμένο γύρω από έναν όμορφο κολπίσκο, των 300 κατοίκων, που τα τελευταία χρόνια έχει γνωρίσει μεγάλη ανάπτυξη.

Ο μόλος στα Πολλώνια

Αγαπημένα Πολλώνια! Κάθε φορά που τα φέρνω στο μυαλό μου, μου έρχονται στη σκέψη υπέροχοι μεζέδες και ουζοκατανύξεις με αγαπημένους φίλους πάνω στο κύμα. Παρόλο που δεν πίνω καθόλου αλκοόλ, στα Πολλώνια, από την πρώτη στιγμή που πήγα, ένιωσα ότι σε αυτή την ατμόσφαιρα το απολαμβάνω.

Τότε, πριν από είκοσι χρόνια, τα κέντρα τα είχαν αποκλειστικά κάτοικοι του χωριού, ενώ σήμερα άλλαξαν τα πράγματα. Τότε, οι μεζέδες ήταν μόνο ντόπιοι, με απλά υλικά, απλώς για να συνοδεύσουν το ούζο. Σήμερα, βρήκα μεγάλη εξέλιξη στους καταλόγους.

Καθίσαμε σε μια από τις ταβέρνες της παραλίας και μας υποδέχτηκε ένας ευγενέστατος κύριος, που προφανώς γνωρίζει και από δημόσιες σχέσεις, ο οποίος μας είπε ότι ήρθαν εδώ να δουλέψουν από τη Βόρειο Ελλάδα. Η αλήθεια είναι ότι τα ψάρια και οι μεζέδες που παραγγείλαμε ήταν γευστικότατοι, και μάλιστα άλλου επιπέδου.

Τα Πολλώνια, που πήραν πιθανόν το όνομά τους από  τον ναό του Απόλλωνα που υπήρχε στον φάρο της Πελεκούδας στα αριστερά του χωριού, είναι το δεύτερο λιμάνι της Μήλου, μετά τον Αδάμαντα, και από δω ξεκινούν οι βάρκες για να φέρουν τα λαχταριστά ψάρια, αλλά και καραβάκια για τη σπηλιά του Παπάφραγκα, τα Γλαρονήσια, αλλά και για την Ψάθη, το λιμάνι του απέναντι νησιού, της Κιμώλου. Σε τριάντα λεπτά είσαι απέναντι.

Το νησί απέναντι από τα Πολλώνια είναι η Κϊμωλος

Τα Πολλώνια έχουν μια υπέροχη αμμουδερή παραλία, με πολλά αρμυρίκια που προσφέρουν τη δροσιά τους, ενώ παλαιότερα κάποια από τα εστιατόρια έβαζαν και τραπεζάκια πάνω στην άμμο.

Ακολουθώντας την παραλία προς τα αριστερά προς τα βόρεια, περνάμε από μια παιδική χαρά που ο Ανδρέας μας, όταν ήταν μικρός, γνώρισε και έπαιξε με πολλά παιδάκια. Προχωράμε και βρίσκουμε ένα από τα πιο όμορφα κέντρα που έχω πάει στη ζωή μου, το "Οκτώ μποφόρ" που, όταν έχει πανσέληνο, είναι μαγεία. Η ασημένια λεωφόρος της σελήνης φτάνει μέχρι την αυλή του.

Πάμε μέχρι την αριστερή άκρη του χωριού, που καταλήγει σε μια γραφική χερσόνησο στην άκρη της οποίας βρίσκεται το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάου αλλά και η Πελεκούδα. 

Εκκλησάκι Αγίου Νικολάου, Πελεκούδα

Υπάρχει μια παράδοση που διατείνεται ότι το ζευγάρι που κάθεται εκεί σε έναν μικρό βράχο που έχει σχήμα καρέκλας, θα είναι για πάντα μαζί. Όλη αυτή η περιοχή σήμερα είναι γεμάτη με ξενοδοχεία και ενοικιαζόμενα δωμάτια.

Εκκλησία Αγίας Παρασκευής

Προχωρώντας προς το δεξί άκρο του χωριού, με τις ταβέρνες, τα εστιατόρια και τα καφενεία, φτάνουμε στον μόλο που είναι μπροστά από την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, με την οποία με συνδέουν όμορφοι δεσμοί, αφού εδώ παρακολούθησα κάποιες φορές τις παρακλήσεις της Παναγίας την περίοδο του Δεκαπενταυγούστου.

Επιπλέον, αν πάμε προς τα νότια του χωριού, θα φτάσουμε στα Θειορυχεία.

Αφήνουμε τα Πολλώνια και επιστρέφουμε στον Αδάμαντα. Αργά το απόγευμα πήγα την όμορφη βόλτα μου μέχρι το αεροδρόμιο, και σαν γύρισα βρήκα τον Αριστείδη με τον Αντρέα, όπως κάθε βράδυ, στο καϊκι του φίλου μας καπετάν Σταύρου που κάνει τον γύρο της Μήλου εδώ και χρόνια. Αυτές τις μέρες, όμως, με τους βοριάδες δεν κατάφερε να βγει από το λιμάνι του Αδάμαντα, λόγω του απαγορευτικού από το Λιμεναρχείο. Όσοι ήθελαν να πάνε στο Κλέφτικο, πήγαιναν στον Κήπο για να κάνουν τη μικρή κρουαζιέρα στις προστατευμένες νότιες θάλασσες.

Το λιμάνι του Αδάμαντα από ψηλά, από ένα ωραίο κεντράκι

Ο γύρος της Μήλου, 12^ο χιλιόμετρα ακτογραμμή, που τον κάναμε αρκετές φορές είναι μια πολύ όμορφη εμπειρία, που προσφέρει εικόνες συναρπαστικής ομορφιάς, που πιστεύω ακράδαντα είναι κρίμα να την χάσει ο επισκέπτης της Μήλου, είτε ως απλός παρατηρητής, είτε γιατί του αρέσουν οι καταδύσεις. 

Αδάμαντας

Αναντίλεκτα, το νησί της Μήλου, «το διαμάντι αυτό των Κυκλάδων, είναι ένας υποβρύχιος παράδεισος, γεμάτος κρυστάλλινα και καταγάλανα νερά, πολύχρωμα, σμιλεμένα βράχια, λόγω της ηφαιστειογενούς προέλευσης του εδάφους του νησιού, ξεχωριστά χρώματα και βάθη, διάφορους υδρόβιους κατοίκους, σπηλιές, γεωθερμικά φαινόμενα… Η Μήλος κλέβει τις καρδιές όλων εκείνων που την επισκέπτονται».

Από το βράδυ κλείνεις τη θέση σου σε ένα από τα ιστιοπλοϊκά ή τα καϊκια και την άλλη μέρα το πρωί σαλπάρεις.  Μπροστά σου βλέπεις να ξεδιπλώνεται η άλλη ομορφιά της Μήλου, αυτή που ξέρει να κρύβεται, και αποκαλύπτεται «στα απόμερα ακρογιάλια της με τα διάφανα νερά, αυτή που καιροφυλακτεί πίσω από κάθετα πορφυρά βράχια, που σου αποκαλύπτεται σε μαγικές, σμαραγδένιες σπηλιές. Αυτή που «παίζει κρυφτό πίσω από τα βράχια στο Κλέφτικο, το αλλοτινό καταφύγιο των πειρατών, με τις πανέμορφες θαλασσινές σπηλιές και τις απάνεμες παραλίες με τα διάφανα γαλαζοπράσινα νερά».

Τι καράβι βγαίνει από τον κόλπο του Αδάμαντα και προχωρά προς τις δυτικές παραλίες. 

Απέναντί μας, στα βορειοδυτικά, βλέπουμε την Αντίμηλο, ένα ηφαιστειακό οικοδόμημα με απόκρημνες πλευρές που υψώνονται απότομα από τη θάλασσα μέχρι τα 670 μέτρα. Στην κορυφή του νησιού βρίσκεται ένας ηφαιστειακός κρατήρας.

 Ο πρώτος σταθμός που κάνει είναι στο Κλέφτικο, στα νότια ακρογιάλια, τα «θαλασσινά Μετέωρα», όπου όσοι θέλουν βουτούν στα πανέμορφα νερά για κολύμπι. Στη συνέχεια, περνά από όλες τις παραλίες στη νότια και ανατολική πλευρά του νησιού, και μετά τα Πολλώνια προχωρά προς

το νησάκι Πολύαιγος , ένα έναν επίγειο παράδεισο με απίστευτα καταγάλανα νερά, στα ανατολικά της Μήλου, ένα ναυτικό μίλι πριν από την Κίμωλο, όπου το μόνο που βλέπεις είναι τα αγριοκάτσικα.

Ύστερα κατευθύνεται προς την Κίμωλο, όπου σταματά για δυο ώρες περίπου για μπάνιο και φαγητό σε μια από τις ταβερνούλες της παραλίας.

Κίμωλος

Στη συνέχεια, περνά από όλες τις παραλίες της βορεινής πλευράς,

 κοντά από τα Γλαρονήσια που μας εντυπωσιάζουν με τους φαντασμαγορικούς τους όγκους, παραπλέουμε τις Αρκαδιές, δυο νησάκια απέναντι από την παραλία της Πλάθιενας,

Αρκούδες

βλέπουμε τις Αρκούδες, ένα σύμπλεγμα υφαιστειογενών βράχων που σχηματίζουν μια αρκούδα, που οι ντόπιοι ονομάζουν και Βενετσάνες, και μπαίνουμε στον κόλπο του Αδάμαντα, όπου απολαμβάνουμε όλους τους οικισμούς με τα πολύχρωμα σύρματα. Στο τέλος, νιώθεις κάποια κούραση, λόγω της ζέστης, αλλά και μια ευωχία ψυχής για το υπέροχο ταξίδι.

Το λιμάνι του Αδάμαντα από ψηλά