Συνέχεια παρουσίασης βιβλίου "Ταξιδιωτικές Περιπλανήσεις" της Κίκας Ολυμπίου

Κοπεγχάγη

Η μικρή γοργόνα

Το πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται στη Δανία και τη Νορβηγία. Η Μικρή Γοργόνα καθισμένη στο βραχάκι της λίγο έξω από το λιμάνι της Κοπεγχάγης,  το Τίβολι, το Δημαρχείο, και άλλα κτίσματα μεγαλοπρεπή που σε μεταφέρουν σε άλλες εποχές, «στην ατμόσφαιρα καιρών αλλοτινών».

Ο Πύργος του Άμλετ στο Κρόνμπουργκ ακολουθείται από τη μαγεία των φιόρδ της Νορβηγίας, τα ξύλινα σπίτια τα χωμένα στο πράσινο στο Μπέργκεν ακολουθούνται από την περιγραφή του Όσλο με τη μεγάλη παρέλαση τη μέρα της ανεξαρτησίας, με την απονομή του Βραβείου Νόμπελ Ειρήνης και

Πάρκο Φρόγκνερ

το πάρκο Φρόγκνερ που φιλοξενεί τα γλυπτά του Νορβηγού γλύπτη Βίγκελαντ, το οποίο περιδιάβασαν μέσα στη βροχή.

Στο δεύτερο κεφάλαιο για την Κωνσταντινούπολη  θαμπώνεται από την ομορφιά της και την ονειρική μαγεία της. Ο συγκλονισμός και το δέος είναι έκδηλα, γιατί όπως αναφέρει πήγαν στην 

Πλησιάζοντας
στην Κωνσταντινούπολη

Κωνσταντινούπολη, «ψάχνοντας για τη δική μας Πόλη, τη χριστιανική, τη βυζαντινή, αυτήν που σώζεται στις 86 εκκλησιές της που επέζησαν και λειτουργούν ακόμα, αυτήν που η γλώσσα και η λατρεία της εξακολουθεί να αντηχεί, όσο λίγος κι αν έμεινε ο Ελληνισμός στην Πόλη».

Το Πατριαρχείο, το Φανάρι, η Μεγάλη του Γένους Σχολή, η Αγία Σοφία,

Η Αγία Σοφία

η Μονή της Χώρας, το Μπαλουκλί, το Τοπκαπί και το Ντολμαμπαχτσέ, οι αυτοκρατορικοί θησαυροί, η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, ο Βόσπορος, το Καπαλί Τσαρσί, όλα περιγράφονται με γλαφυρότητα, χάρη και πολλή αγάπη από τη συγγραφέα, μαζί με τον πόνο, την οδύνη και τη νοσταλγία για κάτι δικό μας που χάσαμε, αλλά στην ψυχή μας κατέχει ξέχωρη θέση.

Στην Πορτογαλία μάς μεταφέρει στο τρίτο κεφάλαιο, που τη χαρακτηρίζει έναν εξώστη στον Ατλαντικό, η οποία τους εξέπληξε ευχάριστα. «Εδώ τελειώνει η στεριά κι αρχίζει η θάλασσα», γράφει πάνω σε μια πέτρινη στήλη στον Κάβο ντα Ρόκας, το δυτικότερο άκρο της ηπειρωτικής Ευρώπης. Εκπλήττεται όταν μαθαίνει ότι το μεγαλύτερο ποσοστό εμπορίας των πορτογαλικών κρασιών βρίσκεται σε αγγλικά χέρια! Τη συναρπάζει η όμορφη μελαγχολία των φάδος, αυτή η γλυκιά μελωδία που τραγουδούν με τη συνοδεία πορτογαλικής κιθάρας μαυροντυμένες τραγουδίστριες, «ένα έθιμο που επικράτησε προς τιμή της πρώτης φαντίστριας Μαρίας Σεβέρα που πέθανε πολύ νέα». 

Μαρία Σεβέρα

Ειλικρινά, θα ήθελα πολύ να επισκεφτώ την Πορτογαλία μετά από όσα διάβασα από τη συγγραφέα γι’ αυτή τη χώρα και τους ανθρώπους της.

Τέταρτος σταθμός αυτού του υπέροχου ταξιδιού που κάναμε, διαβάζοντας τις Ταξιδιωτικές Περιπλανήσεις της Κίκας Ολυμπίου, είναι η Πολωνία με την πλούσια ιστορία της, που κι εμάς μας καθήλωσε και μας άρεσε υπερβολικά. Η Βαρσοβία, που την ξανάκτισαν πέτρα την πέτρα, η Κρακοβία, με τα ιστορικά της κτήρια που ευτυχώς δεν βομβαρδίστηκε, το Άουσβιτς που σου προκαλεί λιποθυμία, τα παλάτια, οι άνθρωποι «με την καλαισθησία, την ευγένεια και την καθαριότητα». 

Κρακοβία

Μου άρεσε το σχόλιο της συγγραφέως: «Δεν ξέρω αν κρατάει από τη πολυπληθή παλιά τάξη των ευγενών που κάποτε αποτελούσε το 10% του πληθυσμού, αλλά η ευγένεια είναι ένα γνώρισμα που κυριαρχεί στη συμπεριφορά τους». Το μόνο που έχω να παρατηρήσω για την εκδρομή τους στην Πολωνία είναι ότι δεν περιλάμβανε το Ζακοπάνε, 

Ζακοπάνε

ένα από τα ωραιότερα ορεινά θέρετρα της Ευρώπης, που εμείς το λατρέψαμε και θέλουμε πολύ να ξαναπάμε και χειμώνα.

Στο όμορφο αυτό σεριάνι στον κόσμο σειρά έχει η Μόσχα, η «Μέκκα του Αθεϊσμού» κάποτε, που σήμερα το πιο αξιοθέατό της είναι οι θαυμαστές εκκλησίες της. Έμβλημα της Μόσχας στην Κόκκινη Πλατεία, ο Άγιος Βασίλειος με τους πολύχρωμους, κρεμμυδόσχημους τρούλους του. Το Κρεμλίνο είναι γεμάτο εκκλησιές, ο ναός του Χριστού Σωτήρος που ο Στάλιν τον γκρέμισε για να κτίσει κολυμβητήριο, σήμερα υψώνεται και πάλι στη θέση του, σε πείσμα των ανθρώπινων ιδεολογιών που τα έβαλαν με τον Χριστιανισμό και κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι, σαν χιονοστιβάδα. 

Κρεμλίνο

Στο Μοναστήρι του Αγίου Σεργίου, κάπου εβδομήντα χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα, με τους 300 μοναχούς λειτουργεί Ιερατική Σχολή. Σταματώ στο Μετρό της Μόσχας που είναι ένα έργο τέχνης. Όνειρο του Λένιν, λειτούργησε για πρώτη φορά το 1935. Κατασκευάστηκε, κι αυτό είναι το συγκινητικό, με εθελοντική εργασία 13.οοο μελών της κομουνιστικής νεολαίας. Και αναρωτιέται η συγγραφέας: «Πώς γίνεται ένα καθεστώς που μπορεί να εμπνεύσει τόση θέληση και προθυμία για δημιουργία, τόση προσφορά, να καταρρέει τόσο άδοξα; Να μην μπορέσει να οδηγήσει αυτόν τον υπέροχο λαό στην ευτυχία που του υποσχόταν. Μεγάλο το θέμα…».

Μοναστήρι Αγίου Σεργίου

Ανάμεσα στις όμορφες και συγκινητικές στιγμές του ταξιδιού  συγκαταλέγεται και το προσκύνημα στο μοναστήρι του Αγίου Σεργίου, όπου στον ναό της Ανάληψης ζήτησαν την άδεια και έψαλαν έναν βυζαντινό ύμνο.  Δεν θα πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε ότι τους έκανε εντύπωση η συνεχής αναφορά της ξεναγού στην εισβολή του Ναπολέοντα το 1812 και η ήττα του από τον στρατηγό Κουτούζοφ, στο Μποροντίνο, 130 χιλιόμετρα νοτιοδυτικά της Μόσχας. Το γεγονός αυτό απέδωσε λογοτεχνικά ο Τολστόι στο «Πόλεμος και Ειρήνη». Τέλος, επισκέπτονται την περιοχή Αρμπάτ με τα σπίτια- μουσεία, όπως του Πούσκιν, η οποία ήταν κατώτερη των προσδοκιών τους, ίσως λόγω των διαβασμάτων τους, και τον «Λόφο των 

Σπουργιτιών».

Αρμπάτ