70 χρονα Γυμνασίου Λευκονοίκου

 «Σκοτώνεις με πολλούς τρόπους ένα νησί

Τη μνήμη, όμως, πώς τη σκοτώνεις;»

«Η μνήμη, όπου και να την αγγίξεις πονεί».

Αναθυμόμαστε απόψε το Γυμνάσιό μας.

Με την επιβλητική πρόσοψη.                                                                                            

Με τα τεκμήρια της ελληνικότητάς του.

Τους δωρικούς κίονες, το κιονόκρανο,

το επιστύλιο, το γείσο, το αέτωμα.

Είναι η γάργαρη και δροσερή πηγή απ’ όπου ξεδιψάσαμε όλοι εμείς.

Στην παχιά σκιά του δροσιστήκαμε.

Στη φιλόξενη και ανοικτή αγκαλιά του αναπαυτήκαμε.

Το Γυμνάσιό μας! Το στολίδι του Λευκονοίκου μας!

Ο κήπος μοσχοβολιστός και καταπράσινος.

Γιασεμιά, γαρύφαλα και ρόδα.

Φοίνικες, κυπαρίσσια, ευκάλυπτοι, πεύκα και ελιές.

Το γήπεδο με τα ανθεστήρια και τους αγώνες,

 τους χορούς με τις παραδοσιακές στολές και τα τραγούδια.

Τις παρελάσεις με τις ελληνικές σημαίες και το λάβαρο του σχολείου μας.

 















Την κατάθεση στεφάνων και το «πέσατε ήρωες» στις εθνικές γιορτές.

Θυμόμαστε τις θεατρικές παραστάσεις και τις μουσικές εκδηλώσεις.

Τις εκδρομές, τα τρίωρα στον Άγιο Φωκά, τα καρδιοκτύπια στα διαγωνίσματα.

Το κερί που ανάβαμε στον Προφήτη Ηλία για να μας βοηθήσει!

Τα αστεία με τους καθηγητές  μας.

Τους γυμνασιάρχες μας:

59-61 Δημήτριος Βολονάκης από τη Σύμη

61-69 Σοφοκλής Σοφοκλέους

69-72Ανδρέας Χατζηιωνάς

72-74 Λυκούργος Κάππας

1940.  Ξεκινά η «Ανωτέρα Σχολή Λευκονοίκου».

Στον λόφο του Προφήτη Ηλία θα γίνουν τα εγκαίνια του κτηρίου το 1947

και θα πάρει την επωνυμία  Καμίνζειος Ανωτέρα Σχολή Λευκονοίκου.

Από τον μεγάλο ευεργέτη Γεώργιο Καμιντζή.

Το 1958 αναγνωρίζεται ως ισότιμη με τα Ελληνικά Γυμνάσια.

Το πνευματικό φυτώριο όλης της περιοχής Λευκονοίκου.

Ο φάρος που μας μεταλαμπάδευσε το αγαθό της γνώσης και της αρετής.

Η ζεστή αγκαλιά που μας κανάκεψε και μας ανέθρεψε.

Το λίκνο του πολιτισμού μας που φέραμε μαζί μας

και μας κράτησε στα δίσεκτα χρόνια της προσφυγιάς.

Ο ευεργέτης μας που μας χάρισε το «ευ ζην».

Εκεί που μάθαμε τι πα να πει ανθρωπιά, ευγένεια, αλληλεγγύη,

αξιοπρέπεια, αγάπη, θυσία,  ελευθερία, πίστη στον θεό και την πατρίδα μας.

Στα πρώτα χρόνια οι πνευματικού ταγοί μας έρχονταν από την Ελλάδα.

Εμπνευσμένοι, χαρισματικοί, καταξιωμένοι.

Ευαισθητοποιημένοι, έντιμοι, προικισμένοι.

Αυτοί δυνάμωσαν την αγάπη για τη μητέρα πατρίδα και την ένωση.

Ο κόσμος μας τότε, ο φτωχός αγρότης, με χίλιες δυο στερήσεις

ήθελε να δώσει στα παιδιά του ελληνική παιδεία και ελληνική ιστορία.

«Έλληνες εισίν οι της ημετέρας παιδείας μετέχοντες».

«Όλβιος όστις της ιστορίας έσχε μάθησιν».

Η «Καμίντζειος Ανωτέρα Σχολή Λευκονοίκου» πρωτοστάτησε στον Αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α.

Οι μαθητές στελέχωσαν τις εθνικές οργανώσεις ΕΟΚΑ, ΠΕΚΑ και ΑΝΕ.

Έκαναν βομβιστικές ενέργειες, μα και συχνές διαδηλώσεις κατά των κατακτητών.

Στις 3 Δεκεμβρίου του 1955 σε μια διαδήλωση έκαψαν το ταχυδρομείο

κι ο πολύς Χάρτιγκ διέταξε πενθήμερο κέρφιου και επέβαλε πρόστιμο 2000 λιρών.

Ύστερα το σχολείο έκλεισε για εννιά μήνες και λειτούργησε το «Κρυφό Σχολειό»

Με την επαναλειτουργία του σχολείου οι διαδηλώσεις συνεχίζονται.

23 Οκτωβρίου του 1956, μαθητές- μέλη της ΕΟΚΑ, τοποθέτησαν νάρκη στο γήπεδο του σχολείου, όπου έπαιζαν ποδόσφαιρο οι άγγλοι στρατιώτες, και σκοτώθηκαν τρεις  Άγγλοι, ενώ τραυματίστηκαν πέντε.

Τέλη Νοεμβρίου του 1957 μαθητές ανατίναξαν με πέντε νάρκες τον ηλεκτροπαραγωγικό σταθμό Λευκονοίκου.

Στις 20 Δεκεμβρίου του 1957, σε επίθεση εναντίον Άγγλων αξιωματικών, σκότωσαν έναν απ’ αυτούς.

Το Γυμνάσιό μας είχε κι ένα ατυχές, τραγικό συμβάν.

Ο Λουκάς Ιατρού στις 7 Νοεμβρίου του ’55, προσπαθώντας να ανεβάσει ψηλά την ελληνική σημαία,

έσπασε τη σπονδυλική του στήλη. Πολλά τα δεινά του, μα η πίστη του έμεινε ακλόνητη.

Ο όσιος και μάρτυράς μας!               

Πέθανε το 1965.

Με την Ανεξαρτησία το σχολείο μας μετονομάστηκε σε «Ελληνικόν Γυμνάσιον Λευκονοίκου»,

 κι αργότερα «Γυμνάσιο Λευκονοίκου»

«Τα μάτια αν κλείσω», που λέει κι ο ποιητής,

Τώρα οι καθηγητές στην πλειοψηφία τους είναι Λευκονοικιάτες.

Θρέμμα της γης μας. Πονάνε τούτο το σχολείο.

θα θυμηθώ την επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου

 στις 26 Μαίου του 1968, στα εγκαίνια της Αίθουσας Τελετών,  

πάλι δωρεά του ευεργέτη Γεώργιου Καμιντζή.

Το 1973 κτίστηκε και η νέα διώροφη πτέρυγα.

Μας έδωσαν πολλά. Κι εμείς τους ευγνωμονούμε!

Σεβασμός, πειθαρχία, παιδαγωγική χάρις.

Πλούτος γνώσεων μα και σφυρηλάτηση χαρακτήρων.

Διάπλαση ήθους.

Με ερείσματα την πίστη στις εθνικές παραδόσεις.

Τον σεβασμό στα μνημεία και τις αξίες του παρελθόντος.

Το δημοκρατικό ήθος. Τη νηφάλια σκέψη. Την πνευματική αυτάρκεια.

Την αναζήτηση για ό,τι ομορφαίνει τη ζωή μας και της δίνει νόημα.

Οι μαθητές μας πρώτοι στο κάλεσμα της πατρίδας.

Ο Μιχαλάκης Μακρίδης και ο Νίκος Σχοινιού έπεσαν στο Μερσινίκι

τον καιρό των ολβίων.

Το 1974 είχε 481 μαθητές.

Κι ύστερα ήρθε η συμφορά κι ο χαλασμός.

Νεκροί και αγνοούμενοι. Καθηγητές και μαθητές.

Σωτήρης Μιχαήλ. Μαθηματικός. Υπόδειγμα αρχοντιάς και πατριωτισμού.

Χάθηκε για την πατρίδα.

Γιατί έτσι έπρεπε. Μπορούσε να διασωθεί.

Έμεινε μαζί με τους μαθητές του.

«Τιμή σ’ εκείνους

όπου στη ζωή των ώρισαν

να φυλάγουν Θερμοπύλες

ποτέ από το ΧΡΕΟΣ μη κινούντες».

Αυτή είναι η αξιοπρέπεια του Καβάφη.

Έτσι κάνουν οι ήρωες!

Έτσι κάνουν οι Έλληνες!

Οι Έλληνες μαθητές!

Νεκροί:

Ο Σταύρος Καμιντζής

Ο Νίκος Μανδρίτης, τελειόφοιτος της Οδοντιατρικής

Ο Κυριάκος Καλλής, από τις Γούφες

Ο Γιάννης θεοδώρου, από την Περιστερώνα

Ο Γεώργιος Σύζινος και

Ο Ιωάννης Χατζήκκος από τη Γύψου

ο Άντρος Μακρίδης

Αγνοούμενοι:

ο Πανίκος Χατζηπαντελή, τελειόφοιτος  της Φυσικομαθηματικής Σχολής

και οι τελειόφοιτοι του 1974:

ο Βασίλης Χατζησιεγκαλλής

ο Έκτωρ Κτωρής

 ο Επιφάνιος Κυριάκου

ο Πέτρος Βελούσης

ο Κλείτος Κλείτου

Ο Ιάκωβος Κακουρής από την Περιστερώνα

Ο Λοίζος Λοίζου,  16 χρονος μαθητής που χάθηκε μαζί με τον πατέρα του στις Γούφες.

Όλα αυτά τα παλληκάρια έκαναν πράξη

τα κελεύσματα των προγόνων μας.

«Εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης»

Σήμερα γιορτάζουμε τα 70 χρονα του Γυμνασίου Λευκονοίκου

μακριά από το Γυμνάσιό μας.

Μακριά από τη μάνα τροφό μας.

Από « το αγαπημένο τέμενος των Μουσών, απ’ όπου

πήραμε τα εφόδια, πνευματικά και ψυχικά

για να κατακτήσουμε και να ομορφήσουμε τη ζωή μας».

Σήμερα στις αίθουσές του δεν ακούγεται

η γλυκόλαλη γλώσσα του Ομήρου.

Την αυλή του πατούν ξένα βήματα.

Αξίωσέ μας, Κύριε, να κάνουμε υπομονή

ως την άγια ώρα της λύτρωσης

που μόνο εσύ ξέρεις πότε θά’ ρθει.

Γιατί η ψυχή πονά. Η καρδιά πετά συχνά στα περασμένα.

Στα όμορφα, γελαστά χρόνια του Γυμνασίου μας.

Τότε που μάθαμε τι πάει να πει

πολιτισμός, μέτρο, ήθος, λευτεριά, πίστη, πατρίδα.

Τότε που μάθαμε για τη ζωή,

αλλά η ζωή μας κύλησε σε άλλα χώματα,

μακριά από τη γη των προγόνων μας.

Θα συνεχίσουμε, όμως, να μεταλαμπαδεύουμε

στα παιδιά και τα εγγόνια μας 

τις διαιώνιες αξίες που εμείς διδαχτήκαμε στο Γυμνάσιό μας,

το «modus vivendi» μας, το ύφος και το ήθος του βίου μας.

Κοινωνώντας τα μεγάλα αντίδωρα

 του φωτερού παρελθόντος μας,

ας ζυμώσουμε τον δικό μας άρτο ζωής,

την τροφή της ψυχής μας

ως το «νόστιμον ήμαρ».

Το Γυμνάσιό μας θα ζει πάντα στις καρδιές μας.

Το κουβαλάμε μαζί μας, ως πολύτιμο φυλακτό

στα άδυτα της ψυχής μας.

«Έσσεται ήμαρ!»