Κρουαζιέρα στη Γαλλοϊταλική Ριβιέρα

Επιβίβαση στη Βαρκελώνη

Πρωί-πρωί την άλλη μέρα που ήταν Κυριακή, απολαύσαμε ένα ωραίο πρόγευμα στο αεροδρόμιο, αφού φύγαμε από τις έξη από το ξενοδοχείο μας, πριν ανοίξει το πρωινό. Τα παιδιά τίμησαν δεόντως τα υπέροχα κρουασάν κι εμείς τα ωραία σάντουιτς. Μέχρι και η ζεστή σοκολάτα που μου αρέσει, εδώ είναι απείρως πιο απολαυστική. Στο αεροπλάνο των Αυστριακών Αερογραμμών μας κέρασαν για σνακ ένα ωραίο γλυκό με τυρί.

Φτάσαμε σε δυο ώρες περίπου στη Βαρκελώνη. Με ταξί την αντικρίζουμε για πρώτη φορά. Προορισμός μας το λιμάνι. Εκεί, συνήθως, περιμένουν τους ταξιδιώτες οι υπάλληλοι του πλοίου, φορώντας το πιο γλυκό κι ευγενικό χαμόγελό τους, προάγγελος της ατμόσφαιρας που επικρατεί σε όλη την κρουαζιέρα. Ο κάθε επιβάτης γι’ αυτούς είναι ξεχωριστός, σημαντικός. Μάλιστα, όση ώρα περιμένεις για να τελειώσεις με τις διαδικασίες, σου προσφέρουν διάφορα ποτά, όπως λεμονάδες, πορτοκαλάδες και παγωμένο τσάι, εκτός από αναψυκτικά. Θυμάμαι, ότι στις άλλες δυο κρουαζιέρες που πήγαμε στη Βαλτική, πάλι με την ίδια εταιρεία, όπου πήραμε τη μια φορά το πλοίο από τη Στοκχόλμη και την άλλη από το Όσλο, κερνούσαν και διάφορα είδη κούκις, από αυτά που έχουν στο πλοίο. Αρχίζει, δηλαδή, η φιλοξενία από το τελωνείο. 

Μετά από τις συνήθεις για τα αμερικάνικα κρουαζιερόπλοια διαδικασίες ασφάλειας, που κρατάνε από μισή μέχρι μια ώρα, μέχρι να συμπληρωθούν όλα τα χαρτιά και να δοθεί στον καθένα η κάρτα επιβίβασής του που χρησιμοποιείται και ως κλειδί για την καμπίνα και ως κάρτα για τις συναλλαγές όλες στο πλοίο, που αξίζει να σημειωθεί δεν χρησιμοποιείται καθόλου ρευστό, ανεβήκαμε στο πλοίο. Σχεδόν τελειώσαμε στη μισή ώρα, γιατί πήγαμε νωρίς, από τους πρώτους που επιβιβάστηκαν στη Βαρκελώνη.

Περιμέναμε λίγο μέχρι να ετοιμαστεί η καμπίνα μας. Τα εστιατόρια όλα είναι ανοικτά και ο επιβάτης τρώει ό,τι επιθυμεί η ψυχή του: από ασιατικά, αραβικά, αμερικάνικα και ευρωπαϊκά πιάτα, μέχρι εξωτικά φρούτα και γλυκά από όλες τις ηπείρους. Είναι μια πολυεθνική κουζίνα που ικανοποιεί όλα τα γούστα, αφού και οι επιβάτες προέρχονται από όλες τις ηπείρους. Βέβαια, στην πλειοψηφία τους είναι αμερικανοί, αλλά υπάρχουν και αρκετοί ευκατάστατοι Ευρωπαίοι, Ασιάτες, Άραβες κ.α.

Η καμπίνα μας βρισκόταν στον ένατο όροφο, με μπαλκόνι-εξώστη στη Μεσόγειο. Μπροστά μας η γαλάζια κυρά, η ξακουστή Μεσόγειος, που πήρε τα’ όνομά της από τους Λατίνους, και μάλιστα από τον Σολίνο, στα μέσα του 3^ου μ. Χ. αιώνα, που την ονόμασε “Mare Mediterraneum”. Είναι η γνωστή «mare nostrum», η δική μας θάλασσα.

Τον 16^ο  και 17^ο  αιώνα η Μεσόγειος ονομάζεται Λευκή θάλασσα, ή θάλασσα των Ελλήνων (έτσι την ονόμαζαν και οι Τούρκοι σε αντιδιαστολή με το Αιγαίο και τη Μαύρη θάλασσα). Η πατρότητα του ελληνικού όρου «Μεσόγειος» οφείλεται στον γεωγράφο - επίσκοπο Αθηνών Μελέτιο.

Από το μπαλκόνι της καμπίνας μας αφήνουμε το βλέμμα μας να αγκαλιάσει όλη την απεραντοσύνη της θάλασσας. Η πιο εκπληκτική εμπειρία που είχαμε ήταν όταν η πανσέληνος έκανε βόλτες στη σμαραγδένια αγκαλιά της Μεσογείου και απλωνόταν απέναντί μας μεγαλόπρεπη, μυστήρια, ερωτική, αισθησιακή. Το μαγευτικό φως του μπλε φεγγαριού διοχετευόταν μαγικά κι έστελλε τις ακτίνες του σαν δέσμες φωτός να οργώσουν την επιφάνεια της θάλασσας και να σχηματίσουν την πιο όμορφη ασημένια λεωφόρο του χρόνου, μια που η πανσέληνος του Ιουνίου, στις 23 του μηνός, ήταν η μεγαλύτερη του 2013, αφού η Σελήνη βρισκόταν στο κοντινότερο σημείο της από τη γη.

Ο καθένας σε μια τέτοια στιγμή, νομίζω, μπορεί να γίνει ποιητής. Τα συναισθήματα μέσα του κοχλάζουν. Μαγεύτρα και διάφωτη η νύκτα, του φέρνει στο νου το τραγούδι της Αλεξίου: «Έχει πανσέληνο απόψε κι είναι ωραία».

Μετά από μια σύντομη βόλτα στο πλοίο, μετά από δυο κρουαζιέρες με πλοία της Royal Carrebean ξέρουμε τα κατατόπια, πήραμε το δείπνο μας στην τραπεζαρία, παρακολουθήσαμε παράσταση ταχυδακτυλουργού στο θέατρο, το Platinum Theatre, και καταλήξαμε στο αγαπημένο μας Biano Bar στο Schooner Club, όπως μάθαμε και από τις κρουαζιέρες μας στη Βαλτική. Μια όμορφη έκπληξη μας περίμενε.

Ο πιανίστας είναι εξαίρετος κωμικός. Επικοινωνεί με το κοινό του, πειράζει γλυκά και καλοκάγαθα τον κόσμο, δίνει το μικρόφωνο στους ακροατές και γίνεται ένα πανηγύρι στο οποίο μας παρασύρει όλους και ταυτόχρονα μας ενώνει σε μια ομάδα που γελά και διασκεδάζει με την ψυχή της. Είναι ο David Curtis, ο μοναδικός και αξεπέραστος, μουσικός από τη Φλόριδα, ο οποίος τα τελευταία δεκατρία, όπως μας είπε, χρόνια δουλεύει σε κρουαζιερόπλοια στην Καραβαϊκή και τη Μεσόγειο.

Πρώτα, έβαλε έναν τύπο από το Τενεσί, πολιτεία των ΗΠΑ στα νοτιανατολικά, κοντά στη Βιρτζίνια και τη Βόρεια Καρολίνα, να τραγουδήσει τραγούδια του τόπου του. Όπως είναι γνωστό, στο Μέμφις του Τενεσί βρίσκεται και η  Graceland του Έλβις Πρίσλεϋ, οπότε βρεθήκαμε όλοι να τραγουδάμε τραγούδια του Έλβις. Πράγματι, για ακόμη μια φορά επαληθεύτηκε ότι η μουσική ενώνει τους ανθρώπους.

Τελικά, γίναμε μια μόνιμη παρέα για όλα τα βράδια, όσοι ξεκινήσαμε αυτό το μουσικό ταξίδι το βράδυ της Κυριακής. Αμερικανοί, Άγγλοι, Νορβηγοί, Ιταλοί, κ.α. λες και δίναμε ραντεβού στο γνωστό μας στέκι, μόλις πήγαινε 10 :30 το βράδυ. Ένα βράδυ, μόλις είδε τον άγγλο της παρέας να έρχεται, έναν ευσταλή κύριο, με αριστοκρατική εμφάνιση, τον προσφώνησε «Hello Senator». Πάει, του έμεινε του φίλου μας το παρατσούκλι.

Ή όλη τη βραδιά αστειευόταν με μια όμορφη και ναζιάρα κοπέλα, που δεν ήθελε να σταματήσει τον χορό, και τραβούσε και τον κινέζο σύντροφό της για να τη συνοδεύει. Όμως, ήταν τόσο χαριτωμένα όσα έλεγε και έκανε, που όλοι ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια, κυρίως αυτός στον οποίο έκανε την καζούρα. Αν κάποιος έφευγε ή περνούσε από εκεί, χωρίς να σταματήσει, έμενε και τον κοίταζε «ασκαρδαμυκτί», χωρίς να ανοιγοκλείσει τα βλέφαρα, ατενώς, έπαιζε πιάνο όρθιος και δυνάμωνε τον ήχο, μέχρι να τον κάνει να τον προσέξει. 

Για μας, αλλά και για τα παιδιά, ήταν η απόλαυση αυτός ο μουσικός, κυρίως, άμα τραγουδούσε τη Μελωδία της Ευτυχίας. Μας ξεσήκωνε όλους.

Έτσι, δεν είναι παράξενο που πάνω στο πλοίο, ξεχάσαμε και οικονομική κρίση και τρόικα, και γλεντήσαμε και γελάσαμε με την ψυχή μας, που τα είχε τόσο ανάγκη τους τελευταίους μήνες. Δεν θα ξεχάσω μια όμορφη κυρία από τη Νορβηγία, που ήταν η πρώτη της κρουαζιέρα, πώς το διασκέδαζαν με την παρέα τους. Τελικά, όλοι χρειαζόμαστε τέτοιες ανάπαυλες στη ζωή μας. Μου θυμίζουν το «Βίος ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόκευτος», που έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες.