Κρουαζιέρα στη Δυτική Μεσόγειο-Προβηγκία

Σε απόσταση είκοσι λεπτών στα ανατολικά βρίσκεται η Τουλόν, ανάμεσα στα βουνά και στα γαλανά νερά της Μεσογείου. Το λιμάνι της είναι από τα πιο όμορφα στην Ευρώπη και χρησιμοποιείται εδώ και πολλά χρόνια ως ναυτική βάση. 

Ταυτόχρονα, είναι και βιομηχανική  πόλη. Οι τουρίστες μπορούν, έχοντας ως βάση την Τουλόν, να εξερευνήσουν τη γραφική περιοχή της Προβηγκίας, με χωριά αρωματισμένα από το άρωμα της λεβάντας και του φρεσκοψημένου ψωμιού, με υπαίθρια καφέ που σερβίρουν βότανα. Η Προβηγκία είναι αληθινά μαγική.

Αναντίρρητα, η ύπαιθρός της με τους αμπελώνες, 

τα ελαιόδεντρα και τα ηλιοτρόπια, είναι ονειρική, σαν να βγήκε  από τον καμβά του ζωγράφου.

Δεν είναι τυχαίο που  ο Σεζάν και ο Βαν Γκογκ βρήκαν ότι τους εμπνέει πάρα πολύ.

Από την Τουλόν, μπορούμε να φτάσουμε στην Aix-en-Provence, μια πόλη που διατηρεί ακόμη τη γοητεία του 17^ου και του 18^ου  αιώνα. 

Πόλη γνωστή για τη μουσική και τη λογοτεχνία, είναι και η γενέτειρα του σπουδαίου ιμπρεσιονιστή ζωγράφου Πολ Σεζάν.

Στη συνέχεια, μπορεί κάποιος να επισκεφτεί το χαριτωμένο «χωριό των λουλουδιών», το Bormes-les-Mimosas, όπως και το ψαροχώρι Cassis. 

Γι΄ αυτό το λιμάνι, ο Γάλλος ποιητής Φρειδερίκος Μιστράλ είπε ότι όποιος έχει δει το Παρίσι και δεν έχει δει το Cassis, δεν έχει δει τίποτα.  

Μην ξεχνάμε και το λαμπερό Σεντ Τροπέ(Saint Tropez), που μαζεύει το διεθνές τζετ σετ.

Νότια της Τουλών βρίσκεται η Saint-Mandrier-Sur-Mer, και πιο δυτικά η Μασσαλία, που για φέτος είναι η πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. 

Την ίδρυσαν οι Φωκαείς, πριν από 2,600 χρόνια, ενώ  είναι γνωστό ότι ο  εθνικός ύμνος της Γαλλίας, η «Μασσαλιώτιδα», πήρε το όνομά του από τους Μασσαλιώτες στρατιώτες που τραγουδούσαν τον ύμνο αυτό στους δρόμους του Παρισιού.

Το Πάθος

Είναι η παλαιότερη και η  δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Γαλλίας, με 820,000 κατοίκους, εκ των οποίων το 1/3 μετανάστες, το μεγαλύτερο λιμάνι της Μεσογείου, η «γέφυρα» της Νότιας Ευρώπης με 

την Αφρική, γέφυρα των πολιτισμών της Μεσογείου. 

Καύχημα της πόλης η ποδοσφαιρική ομάδα της Μαρσέιγ.

Επιπρόσθετα, η Μασσαλία είναι η πόλη του διάσημου χορογράφου Μορίς Μπεζάρ, η πόλη που γεννήθηκε ο Παύλος Μελάς, και, με το κάστρο-φυλακή Ιφ, 

μας θυμίζει  το μυθιστόρημα «Ο κόμης του Μόντε Κρίστο» του Αλέξανδρου Δουμά.

Αξίζει να αναφέρουμε ότι στη Μασσαλία, με τον πλούτο της πολιτιστικής της κληρονομιάς, τα ιστορικά μνημεία συνυπάρχουν αρμονικά με τις αγορές της πόλης και τους γραφικούς πεζόδρομους! Τα Μουσεία της, το ιστορικό και το ναυτικό, όπως και το κτήριο της Όπερας, σε καλούν να τα απολαύσεις. Ακόμη, μπορείς να περιηγηθείς στους εκπληκτικής ομορφιάς ορμίσκους της.

Επιλογικά, η Μασσαλία είναι ένας απολαυστικός συνδυασμός στιλ και ιστορίας. Κι όπως διάβασα και σε ένα ιστολόγιο :«Η Μασσαλία διαθέτει την γοητεία των πόλεων, που δεν λησμονιούνται ποτέ».

Μνημείο του Νερού

Από το πλοίο διοργανώνονται εκδρομές, αλλά πέραν του ότι είναι τσουχτερές οι τιμές τους, εμείς έχουμε κι έναν Αντρέα που αδημονεί να επιστρέψει στο πλοίο, για να χαρεί όλες τις δραστηριότητες που μας προσφέρει.

Καθίσαμε, λοιπόν, σε μια από τις υπέροχες καφετέριες της  La Seyne Sur Mer που απλώνονται στο λιμάνι, και, αφού ξεδιψάσαμε, πήραμε πάλι το τραινάκι για να πάμε στο πλοίο, γύρω στις 3μ.μ. Μετά από λίγη ξεκούραση, είμαστε έτοιμοι για την πισίνα και το τζακούζι με το υπέροχο ζεστό νερό που αναζωογονεί.

Προσωπικά, είχα μια ευχάριστη εμπειρία. Εκεί που καθόμουν και απολάμβανα το λογοτεχνικό βιβλίο μου στον χώρο της πισίνας και τη ρομαντική μουσική από το Tropical Duo, μια παρέα γυναικών από την Ιρλανδία άρχισαν να χορεύουν και με παρέσυραν κι εμένα σε έναν χορό της Άγριας Δύσης, καουμπόικο. Αυτές οι κυρίες, κάπως μεγαλύτερές μου, με εξέπληξαν με την ευγένεια και την ανοικτοσύνη τους, κι έτσι ήταν από τις συντροφιές μου στη διάρκεια της κρουαζιέρας, και μαζί  χορέψαμε σπανιόλικους χορούς.

Άλλη μια δραστηριότητα που παρακολούθησα λίγο πριν ετοιμαστούμε για το επίσημο δείπνο του καπετάνιου, ήταν το πατινάζ στον πάγο, που ο Αντρέας μου αγαπά πολύ. 

Έχουν, βέβαια, τα παιδιά μας την ευκαιρία και στο νησί μας να ασχοληθούν με αυτό το άθλημα, αλλά, μια που το είχε εδώ, ο Αντρέας έκανε την εξάσκησή του.

Για το δείπνο που προσφέρεται στις 7 και τις 9 μ.μ., πάμε στις τραπεζαρίες στο 3^ο  και 4^ο κατάστρωμα που έχουν το όνομα του Ρέμπραντ και του Μιχαήλ Αγγέλου: «Rembrandt Dining Room» και «Michelangelo Dining Room». Εμείς, προτιμήσαμε να τρώμε νωρίς για να παρακολουθούμε τις διάφορες εκδηλώσεις της βραδιάς.

Στην τραπεζαρία απολαμβάνουμε και υπέροχη μουσική από βιολί και αρμόνιο, που παίζουν με δεξιοτεχνία δύο κυρίες, μαζί με τις περιποιήσεις των γκαρσονιών που σκίζονται να μας εξυπηρετήσουν. Ο φτωχός Νότος υπηρετεί τον πλούσιο Βορρά. Ο τρίτος κόσμος, τον πρώτο.

 Απόψε βάλαμε τα πολύ καλά μας, γιατί ήταν το «Captain’s Gala Reception», η δεξίωση του Καπετάνιου. Έχει και άλλη σκοπιμότητα αυτή η επίσημη αμφίεση. Όλοι σχεδόν βγάζουν φωτογραφίες σε υπέροχες γωνιές του πλοίου, και στην τραπεζαρία, τις οποίες στο τέλος ακριβοπληρώνουν , όπως πάθαμε κι εμείς.

Το δείπνο κύλησε μέσα στα φώτα από τους απαστράπτοντες πολυέλαιους και τα κρύσταλλα, από τα λαμέ και τα μεταξωτά, τα κοστούμια, τις γραβάτες και τα παπιγιόν, από τα άψογα ντυμένα γκαρσόνια, και από εκλεκτά εδέσματα και ποτά. Εγώ παράγγειλα Σαλάτα του Καίσαρα για ορεκτικό, στέικ με σάλτσα μανιταριού για κυρίως πιάτο, το οποίο συνοδευόταν από πουρέ και λαχανικά, ενώ για επιδόρπιο πήρα εξαίσιο αμερικάνικο τσιζκέικ φράουλας.

Αχ, αυτό το γλυκό! Μοναδικό κι ανεπανάληπτο! Απόλαυση των αισθήσεων. Κι άσε αυτούς που δεν ξέρουν να εκτιμήσουν το καλό γλυκό να βαυκαλίζονται ότι είναι μόνο μια ιδέα, μια στιγμή απόλαυσης που την πληρώνεις ακριβά. Μήπως όλα τα ωραία δεν έχουν το τίμημά τους;

Μετά από το δείπνο, συνεχίσαμε τη διασκέδασή μας με παράσταση στο θέατρο, το Platinum Theatre, όπου παρακολουθήσαμε τα κόλπα ενός ταχυδακτυλουργού,κι ύστερα και πάλι στο γνωστό μας στέκι, το πιάνο μπαρ. 

Φεύγοντας, γύρω στις 12:30 μ.μ., κάναμε κι ένα σταθμό στο μπάρ της άλλης πλευράς του πλοίου, το για λάτιν ρυθμούς. Ο Αντρέας με τη Γεωργία έκοβαν βόλτες σε όλο το πλοίο, μέχρι τον 14^ο όροφο που είχε μια καφετέρια για τα νιάτα.

Στο πέμπτο πάτωμα που είναι ο δρόμος για περίπατο, που λέγεται Royal Promenade, με εστιατόρια, καφετέριες, μπαρ, καταστήματα κ.α., είχε κάθε βράδυ μοναδικές παραστάσεις τραγουδιού και χορού από μεταμφιεσμένους καλλιτέχνες, που παρήλαυναν με σημαίες και λάβαρα, που τραβούσαν το ενδιαφέρον όλων. 

Περιττό να πούμε ότι αρκετοί έρχονται στην κρουαζιέρα για το καζίνο με τα πολύχρωμα φώτα και τις απατηλές υποσχέσεις. Αυτή κι αν είναι ολονύκτια αγρυπνία. Εμείς περνάμε μόνο απέξω. Πόσες περιουσίες χάνονται σε τέτοιες συνήθειες! Δυστυχώς, είναι έξεις που δύσκολα κάποιος τις αποχωρίζεται.